Στέφανος Μαντζαρίδης
Δέκα χρόνια... Δέκα χρόνια που πέρασαν όπως κυλάει το νερό ανάμεσα στις όχθες του αφρισμένου χείμαρρου που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Δέκα χρόνια κιόλας από τη νύχτα που χάραξε βαθιά στην καρδιά μιας ολόκληρης γενιάς την εξέγερση...
Φέτος, Αλέξη, θα έκλεινες τα 25 σου χρόνια... Ίσως να είχες πάρει ήδη κάποιο πτυχίο, μπορεί και όχι. Μπορεί να ήσουν φαντάρος, να δούλευες σε κάποια μεγάλη αλυσίδα που πουλάει γκλαμουράτους καφέδες ή να ήσουν κι εσύ ένας ακόμα άνεργος νέος σαν τόσους και τόσους γύρω μας που ψάχνει με αγωνία για μια οποιαδήποτε δουλειά, ίσα ίσα για ένα μεροκάματο. Κανείς δεν ξέρει τι απ' όλα θα ήσουν σήμερα, κανείς ποτέ δεν θα μάθει...
Κατάφερες να κάνεις μια ολόκληρη γενιά παιδιών να μεγαλώσει πρόωρα. Να παλέψει, να κλάψει, να γευτεί μέχρι το μεδούλι της τη γεύση της οργής στην ψυχή της. Να ζεστάνει κάθε χιλιοστό του κορμιού της με τη φλόγα της εξέγερσης, να γνωρίσει με τον πιο άγριο τρόπο πως τα όνειρα κοστίζουν πανάκριβα όταν δεν μπαίνουν στα καλούπια που προστάζει η εξουσία...
Αλέξη, πέρασαν κιόλας δέκα ολόκληρα χρόνια. Δέκα χρόνια από εκείνη τη νύχτα γεμάτα με τόσα πολλά... Άλλαξαν οι ζωές μας, Αλέξη. Έγιναν στάχτη τα όνειρα μας, σκόρπισαν σε χίλια κομμάτια στον άνεμο οι ελπίδες μας.
Οι περισσότεροι από εμάς που μείναμε πίσω σκύψαμε το κεφάλι, παραδοθήκαμε Γονατίσαμε. Δεν αντέξαμε... Μα έμειναν κάποιοι που η φλόγα της εξέγερσης που η δολοφονία σου άναψε στην ψυχή τους δεν έσβησε ποτέ. Λίγοι στον αριθμό, μα τόσοι πολλοί και δυνατοί συνάμα... Κι αυτοί, Αλέξη, δεν θ' αφήσουν ποτέ τους να ξεφτίσει ο δικός σου Δεκέμβρης...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δέκα χρόνια... Δέκα χρόνια που πέρασαν όπως κυλάει το νερό ανάμεσα στις όχθες του αφρισμένου χείμαρρου που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Δέκα χρόνια κιόλας από τη νύχτα που χάραξε βαθιά στην καρδιά μιας ολόκληρης γενιάς την εξέγερση...
Φέτος, Αλέξη, θα έκλεινες τα 25 σου χρόνια... Ίσως να είχες πάρει ήδη κάποιο πτυχίο, μπορεί και όχι. Μπορεί να ήσουν φαντάρος, να δούλευες σε κάποια μεγάλη αλυσίδα που πουλάει γκλαμουράτους καφέδες ή να ήσουν κι εσύ ένας ακόμα άνεργος νέος σαν τόσους και τόσους γύρω μας που ψάχνει με αγωνία για μια οποιαδήποτε δουλειά, ίσα ίσα για ένα μεροκάματο. Κανείς δεν ξέρει τι απ' όλα θα ήσουν σήμερα, κανείς ποτέ δεν θα μάθει...
Κατάφερες να κάνεις μια ολόκληρη γενιά παιδιών να μεγαλώσει πρόωρα. Να παλέψει, να κλάψει, να γευτεί μέχρι το μεδούλι της τη γεύση της οργής στην ψυχή της. Να ζεστάνει κάθε χιλιοστό του κορμιού της με τη φλόγα της εξέγερσης, να γνωρίσει με τον πιο άγριο τρόπο πως τα όνειρα κοστίζουν πανάκριβα όταν δεν μπαίνουν στα καλούπια που προστάζει η εξουσία...
Αλέξη, πέρασαν κιόλας δέκα ολόκληρα χρόνια. Δέκα χρόνια από εκείνη τη νύχτα γεμάτα με τόσα πολλά... Άλλαξαν οι ζωές μας, Αλέξη. Έγιναν στάχτη τα όνειρα μας, σκόρπισαν σε χίλια κομμάτια στον άνεμο οι ελπίδες μας.
Οι περισσότεροι από εμάς που μείναμε πίσω σκύψαμε το κεφάλι, παραδοθήκαμε Γονατίσαμε. Δεν αντέξαμε... Μα έμειναν κάποιοι που η φλόγα της εξέγερσης που η δολοφονία σου άναψε στην ψυχή τους δεν έσβησε ποτέ. Λίγοι στον αριθμό, μα τόσοι πολλοί και δυνατοί συνάμα... Κι αυτοί, Αλέξη, δεν θ' αφήσουν ποτέ τους να ξεφτίσει ο δικός σου Δεκέμβρης...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου