Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Βλέπω τον σιδερόφρακτο Γάλλο ματατζή να επιδεικνύει όλη του τη "γενναιότητα" πάνω στον ανάπηρο αγωνιστή και συγκλονίζομαι. Αναρωτιέμαι: Πως γέμισε αυτή η σάρκα με τόσο μίσος, με τόση κακία, με τόσο βόρβορο!
Λένε πως η βία είναι εγγενής στον άνθρωπο και στη φύση, ότι βίος ίσον βία. Προβάλλουν ως επιχειρήματα τη βία του Χέγκελ, ως ιδρυτική δύναμη της ανθρώπινης ιδιότητας, την ακόρεστη libido dominanti του Μακιαβέλι, το βαμπιρικό τρόμο του θανάτου, την οντολογική βία του Χάιντεγκερ κ.ά.
Λένε πως στην επιθυμία, στην αγωνία, στη χαρά και στην οδύνη, παντού βρίσκεται η βία σαν σκουλήκι μεσ’ στο μήλο. «Λειώσε πριν σε λειώσουν», το σύνθημά τους!
Είναι όμως η βία στη Φύση και στη φύση του ανθρώπου; «Η φύση, γράφει ο Μοντεσκιέ, ενεργεί πάντα με βραδύτητα και κατά κάποιον τρόπο, με οικονομία: οι λειτουργίες της ποτέ δεν είναι βίαιες... πάντα πορεύεται με τάξη και μέτρο· αν την πιέσουμε, γρήγορα θα μαραζώσει...». Αν, λοιπόν, κύριο χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου είναι η βία, τότε ο άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με τη Φύση.
Η αναγωγή της βίας στη φύση του ανθρώπου μοιάζει με την δήθεν «φυσική υποταγή» της γυναίκας στον άντρα, την οποία, όπως αναφέρει μια περσίδα, «Δεν αρκεί να την αποδεχθούμε, πρέπει κιόλας να μας εκπαιδεύουν σ’ αυτήν, έτσι ώστε να μας στηρίξει την κρίσιμη στιγμή, όταν αρχίζουν να γεννιούνται τα πάθη που μας ωθούν στην ανεξαρτησία».
Άρα, η βία του ανθρώπου στην εποχή του πολιτισμού οριοθετείται και οροθετείται από νομικούς και εθιμικούς κανόνες, που καθίστανται συμβολική τάξη μέσω της εκπαίδευσης. Έτσι ώστε ο ανταγωνισμός(βία) δια της συνήθειας (habitus) να μοιάζει με «φυσικό φαινόμενο»!
Ο στόχος, λοιπόν, είναι το "κεφάλι" των ανθρώπων. Εκεί όπου παίζεται το παιγνίδι της γενικευμένης τηλε-επιτήρησης ενός κόσμου που μετακινείται από τις «κοινωνίες εγκλεισμού» του Φουκώ στις «κοινωνίες ελέγχου» του Ντελέζ. Γιατί ο μπάτσος δεν είναι πλέον εκτός, είναι και εντός. Είναι μέσα στο κεφάλι.
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Βλέπω τον σιδερόφρακτο Γάλλο ματατζή να επιδεικνύει όλη του τη "γενναιότητα" πάνω στον ανάπηρο αγωνιστή και συγκλονίζομαι. Αναρωτιέμαι: Πως γέμισε αυτή η σάρκα με τόσο μίσος, με τόση κακία, με τόσο βόρβορο!
Λένε πως η βία είναι εγγενής στον άνθρωπο και στη φύση, ότι βίος ίσον βία. Προβάλλουν ως επιχειρήματα τη βία του Χέγκελ, ως ιδρυτική δύναμη της ανθρώπινης ιδιότητας, την ακόρεστη libido dominanti του Μακιαβέλι, το βαμπιρικό τρόμο του θανάτου, την οντολογική βία του Χάιντεγκερ κ.ά.
Λένε πως στην επιθυμία, στην αγωνία, στη χαρά και στην οδύνη, παντού βρίσκεται η βία σαν σκουλήκι μεσ’ στο μήλο. «Λειώσε πριν σε λειώσουν», το σύνθημά τους!
Είναι όμως η βία στη Φύση και στη φύση του ανθρώπου; «Η φύση, γράφει ο Μοντεσκιέ, ενεργεί πάντα με βραδύτητα και κατά κάποιον τρόπο, με οικονομία: οι λειτουργίες της ποτέ δεν είναι βίαιες... πάντα πορεύεται με τάξη και μέτρο· αν την πιέσουμε, γρήγορα θα μαραζώσει...». Αν, λοιπόν, κύριο χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου είναι η βία, τότε ο άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με τη Φύση.
Η αναγωγή της βίας στη φύση του ανθρώπου μοιάζει με την δήθεν «φυσική υποταγή» της γυναίκας στον άντρα, την οποία, όπως αναφέρει μια περσίδα, «Δεν αρκεί να την αποδεχθούμε, πρέπει κιόλας να μας εκπαιδεύουν σ’ αυτήν, έτσι ώστε να μας στηρίξει την κρίσιμη στιγμή, όταν αρχίζουν να γεννιούνται τα πάθη που μας ωθούν στην ανεξαρτησία».
Άρα, η βία του ανθρώπου στην εποχή του πολιτισμού οριοθετείται και οροθετείται από νομικούς και εθιμικούς κανόνες, που καθίστανται συμβολική τάξη μέσω της εκπαίδευσης. Έτσι ώστε ο ανταγωνισμός(βία) δια της συνήθειας (habitus) να μοιάζει με «φυσικό φαινόμενο»!
Ο στόχος, λοιπόν, είναι το "κεφάλι" των ανθρώπων. Εκεί όπου παίζεται το παιγνίδι της γενικευμένης τηλε-επιτήρησης ενός κόσμου που μετακινείται από τις «κοινωνίες εγκλεισμού» του Φουκώ στις «κοινωνίες ελέγχου» του Ντελέζ. Γιατί ο μπάτσος δεν είναι πλέον εκτός, είναι και εντός. Είναι μέσα στο κεφάλι.
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου