Κώστας Γκιώνης
Βλέποντας τις φωτογραφίες των δολοφόνων της νεαρής φοιτήτριας στη Ρόδο, καταλαβαίνεις πως εξελίχθηκε η υπόθεση.
Δυο νεαροί παραφουσκωμένοι στα γυμναστήρια, γεμάτοι με μια υπερφίαλη ψευτομαγκιόρικη αντρίλα, πού πιστεύουν ότι όλοι θα πρέπει να τους σέβονται και να τους φοβούνται, πού ενώ έχουν γυμνάσει όλους τους μυς τους, έχουν ξεχάσει τους πιο ουσιαστικούς, πού τους έχουν αφήσει ατροφικούς τελείως, τους εγκεφαλικούς.
Περπατάνε πάντα με τα χέρια ανοιχτά, όπως και τα πόδια, έτοιμοι για απογείωση, οι μπλούζες τόσο στενές ώστε να λειτουργούν όπως το σκιαγραφικό στην αξονική τομογραφία,το παντελόνι επίσης πολύ στενό για να επιδεικνύει τη ματσίλα του βλαχοουγκάνου.
Το βλέμμα βλοσυρό, Are you talking to me, τα τατουάζ ανακατωμένα ο ερχόμενος, όλοι γύρω μια αρμαθιά σκουπίδια, οι γυναίκες σκεύη ηδονής, The world is yours, δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους, δεν τους αρέσουν οι πολλές κουβέντες (Ποτέ δεν τα κατάφερναν άλλωστε σε αυτό), γεμάτοι φαρμακίλα, είναι οι ιδανικοί τύποι για τα φτάσουν στο έγκλημα μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν το πόσο μάτσο είναι!
Ωραιοπαθείς, θεωρούν τους εαυτούς τους το πρότυπο του ιδανικού άντρα, Δον Ζουάν πίστευε ο ένας από αυτούς πως ήταν καθ´ ομολογία του διευθυντή του σχολείου πού πήγαινε, όσο πήγαινε, τα κοριτσάκια έπρεπε να λιώνουν μπροστά στην απαράμιλλη λεβεντιά τους, σε μια κοινωνία όπου τα κριτήρια των ανθρώπων θα ήταν οι αξίες, τα δύο αυτά βλαμμένα θα ήταν παράσιτα, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από περίγελος.
Όπως και στην περίπτωση του μικρού Αλέξη, έτσι και στην περίπτωση της φοιτήτριας, γίνετε προσπάθεια αποδόμησης του κοινωνικού προφίλ του θανόντος, επί της ουσίας ένας δεύτερος θάνατος χειρότερος πιστεύω, να δικαιολογείς το θάνατο ενός παιδιού γιατί είναι ζωηρό αν ήταν βέβαια, τα ήθελε με ένα τρόπο, πήγαινε γυρεύοντας, είναι μια φοβερά επικίνδυνη συλλογιστική πού η άποψη μου είναι ότι θα πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα και μάλιστα κακούργημα με πολύ βαριά ποινή.
Σε όλη αυτή τη σαπίλα των προτύπων κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα μέσα εξαπάτησης, πού προωθούν τον άντρα-φέτες με το σκληροτράχηλο βλέμμα του Τόνι Μοντάνα και τη γυναίκα Μπάρμπι με το χαζοχαρούμενο επιπόλαιο στυλάκι με το σεξουαλικό υπονοούμενο, πού δεν σκέφτονται, πού είναι πειθήνιοι καταναλωτές, εμπορευμάτων, αξιών και ιδεών, έτσι οι ισχυροί θα γίνονται ισχυρότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι.
Μια κοινωνία ανεγκέφαλων του φαίνεσθαι, πού το σκέπτεσθαι βρίσκεται υπό διωγμό, πού ο σεξισμός, η πατριαρχία, ο ομοφοβία, ο ρατσισμός, είναι κυρίαρχες αντιλήψεις, μια κοινωνία η οποία βαδίζει ολοταχώς προς τα πίσω, μια παρατεταμένη κρίση αξιών πού όλες οι υπόλοιπες κρίσεις, πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές είναι γεννητούρια της και πού θα γεννούν επίσης φαινόμενα ακραίας βίας όπως η τραγική δολοφονία του κοριτσιού στη Ρόδο!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Βλέποντας τις φωτογραφίες των δολοφόνων της νεαρής φοιτήτριας στη Ρόδο, καταλαβαίνεις πως εξελίχθηκε η υπόθεση.
Δυο νεαροί παραφουσκωμένοι στα γυμναστήρια, γεμάτοι με μια υπερφίαλη ψευτομαγκιόρικη αντρίλα, πού πιστεύουν ότι όλοι θα πρέπει να τους σέβονται και να τους φοβούνται, πού ενώ έχουν γυμνάσει όλους τους μυς τους, έχουν ξεχάσει τους πιο ουσιαστικούς, πού τους έχουν αφήσει ατροφικούς τελείως, τους εγκεφαλικούς.
Περπατάνε πάντα με τα χέρια ανοιχτά, όπως και τα πόδια, έτοιμοι για απογείωση, οι μπλούζες τόσο στενές ώστε να λειτουργούν όπως το σκιαγραφικό στην αξονική τομογραφία,το παντελόνι επίσης πολύ στενό για να επιδεικνύει τη ματσίλα του βλαχοουγκάνου.
Το βλέμμα βλοσυρό, Are you talking to me, τα τατουάζ ανακατωμένα ο ερχόμενος, όλοι γύρω μια αρμαθιά σκουπίδια, οι γυναίκες σκεύη ηδονής, The world is yours, δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους, δεν τους αρέσουν οι πολλές κουβέντες (Ποτέ δεν τα κατάφερναν άλλωστε σε αυτό), γεμάτοι φαρμακίλα, είναι οι ιδανικοί τύποι για τα φτάσουν στο έγκλημα μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν το πόσο μάτσο είναι!
Ωραιοπαθείς, θεωρούν τους εαυτούς τους το πρότυπο του ιδανικού άντρα, Δον Ζουάν πίστευε ο ένας από αυτούς πως ήταν καθ´ ομολογία του διευθυντή του σχολείου πού πήγαινε, όσο πήγαινε, τα κοριτσάκια έπρεπε να λιώνουν μπροστά στην απαράμιλλη λεβεντιά τους, σε μια κοινωνία όπου τα κριτήρια των ανθρώπων θα ήταν οι αξίες, τα δύο αυτά βλαμμένα θα ήταν παράσιτα, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από περίγελος.
Όπως και στην περίπτωση του μικρού Αλέξη, έτσι και στην περίπτωση της φοιτήτριας, γίνετε προσπάθεια αποδόμησης του κοινωνικού προφίλ του θανόντος, επί της ουσίας ένας δεύτερος θάνατος χειρότερος πιστεύω, να δικαιολογείς το θάνατο ενός παιδιού γιατί είναι ζωηρό αν ήταν βέβαια, τα ήθελε με ένα τρόπο, πήγαινε γυρεύοντας, είναι μια φοβερά επικίνδυνη συλλογιστική πού η άποψη μου είναι ότι θα πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα και μάλιστα κακούργημα με πολύ βαριά ποινή.
Σε όλη αυτή τη σαπίλα των προτύπων κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα μέσα εξαπάτησης, πού προωθούν τον άντρα-φέτες με το σκληροτράχηλο βλέμμα του Τόνι Μοντάνα και τη γυναίκα Μπάρμπι με το χαζοχαρούμενο επιπόλαιο στυλάκι με το σεξουαλικό υπονοούμενο, πού δεν σκέφτονται, πού είναι πειθήνιοι καταναλωτές, εμπορευμάτων, αξιών και ιδεών, έτσι οι ισχυροί θα γίνονται ισχυρότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι.
Μια κοινωνία ανεγκέφαλων του φαίνεσθαι, πού το σκέπτεσθαι βρίσκεται υπό διωγμό, πού ο σεξισμός, η πατριαρχία, ο ομοφοβία, ο ρατσισμός, είναι κυρίαρχες αντιλήψεις, μια κοινωνία η οποία βαδίζει ολοταχώς προς τα πίσω, μια παρατεταμένη κρίση αξιών πού όλες οι υπόλοιπες κρίσεις, πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές είναι γεννητούρια της και πού θα γεννούν επίσης φαινόμενα ακραίας βίας όπως η τραγική δολοφονία του κοριτσιού στη Ρόδο!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου