Βασίλης Μακρίδης
Θα μας τρελάνει όλους ο Ντόναλντ Τραμπ, όχι με την ξαφνική του απόφαση να αποσύρει όλα τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία, όσο με την αιτιολογία αυτής του της απόφασης (που θα υλοποιηθεί, σύμφωνα με πληροφορίες, σε διάστημα 100 ημερών)...
Μεταφέρω αυτούσια (σε μετάφραση στα Ελληνικά) τα δύο tweet, με τα οποία επιχειρεί να αιτιολογήσει την απόφασή του αυτή και βγάλτε τα συμπεράσματά σας:
Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή, λοιπόν:
Απομένουν, πλέον, τρία μεγάλα θέματα προς επίλυση για την κυβέρνηση Άσαντ:
Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι η ρωσική πλευρά παρακολουθεί με προσοχή και καταγράφει όλες τις κινήσεις του Ταγίπ Ερντογάν και του καθεστώτος του σε διεθνές επίπεδο. Και, βεβαίως, είναι έτοιμη να τον εκθέσει και να βρει «πάτημα» για να τον εκδιώξει οριστικά από τη Συρία, πχ λόγω της πλήρους ασυνέπειας της Τουρκίας στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων που ανέλαβε με τη διμερή συμφωνία της με τη Ρωσία για την επαρχία του Ιντλίμπ. Έχω ξαναγράψει στο πρόσφατο παρελθόν, ότι οι εμπορικές συμφωνίες (πχ ο αγωγός TurkishStream) μπορεί να προχωρούν για άλλους λόγους, ωστόσο οι γεωπολιτικέςδιαφορές Ρωσίας – Τουρκίας παραμένουν σε ισχύ και, αν επέλθει και πάλι ρήξη στις σχέσεις τους, κερδισμένη δεν πρόκειται να είναι η Τουρκία
Φυσικά οι γεωπολιτικές εξελίξεις δεν είναι ζήτημα στατικό και πάντα υπάρχει η πιθανότητα της ανατροπής των δεδομένων από μία ή περισσότερες «ξαφνικές» κινήσεις οποιασδήποτε από τις εμπλεκόμενες πλευρές. Ωστόσο οι τάσεις των γεγονότων τη δεδομένη στιγμή μας οδηγούν στα παραπάνω συμπεράσματα και διατηρούν το ενδιαφέρον μας αμείωτο για τη συνέχεια.
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Θα μας τρελάνει όλους ο Ντόναλντ Τραμπ, όχι με την ξαφνική του απόφαση να αποσύρει όλα τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία, όσο με την αιτιολογία αυτής του της απόφασης (που θα υλοποιηθεί, σύμφωνα με πληροφορίες, σε διάστημα 100 ημερών)...
Μεταφέρω αυτούσια (σε μετάφραση στα Ελληνικά) τα δύο tweet, με τα οποία επιχειρεί να αιτιολογήσει την απόφασή του αυτή και βγάλτε τα συμπεράσματά σας:
- 1. «Η αποχώρηση από τη Συρία δεν ήταν έκπληξη. Έκανα εκστρατεία γι’αυτό επί χρόνια, και πριν από έξι μήνες, όταν ήθελα πολύ δημόσια να το κάνω αυτό, συμφώνησα να μείνω κι άλλο. Η Ρωσία, το Ιράν, η Συρία & άλλοι είναι ο τοπικός εχθρός του ISIS. Κάναμε δουλειά εκεί. Είναι καιρός να γυρίσουμε σπίτι & να ανοικοδομήσουμε #MAGA» [Make America Great Again – Να κάνουμε την Αμερική μεγάλη ξανά]».
- 2. «Θέλουν οι ΗΠΑ να είναι ο Χωροφύλακας της Μέσης Ανατολής, χωρίς να παίρνουν ΤΙΠΟΤΑ [σε αντάλλαγμα] για την απώλεια πολύτιμων ζωών και για τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δαπανούν για να προστατεύσουν άλλους που, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, δεν εκτιμούν αυτό που κάνουμε; Θέλουμε να είμαστε εκεί για πάντα; Είναι καιρός άλλοι να πολεμήσουν τελικά».
Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή, λοιπόν:
- Πρώτον, κανείς δεν προσκάλεσε ούτε τις ΗΠΑ, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε καμία άλλη δυτική χώρα να παρέμβει στο εσωτερικό της Συρίας, παραβιάζοντας κάθε έννοια Διεθνούς (και όχι μόνο) Δικαίου. Υπό αυτή την έννοια, η αποχώρηση αυτή έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα, αν όχι να μην είχε γίνει γενικά η οποιαδήποτε παρέμβαση έξωθεν, χωρίς πρόσκληση από τη νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας. Το πρόσχημα της «μάχης κατά της τρομοκρατίας» είναι γελοίο και σαθρό, αφού ο λόγος που βρέθηκαν εκεί τα στρατεύματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ήταν εξαρχής η «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στην ίδια τη Συρία. Κοινώς, η ανατροπή του νόμιμου Προέδρου της χώρας, Μπασάρ Αλ Άσαντ και η αντικατάστασή του με κάποιο ανδρείκελο της δικής τους προτίμησης.
- Δεύτερον, η Ρωσία, το Ιράν και η ίδια η Συρία είναι όντως οι τοπικοί (και όχι μόνο) εχθροί του ISIS. Για την ακρίβεια, είναι (μαζί με τη Χεζμπολάχ, που δεν αναφέρεται) οι μοναδικοί αληθινοί εχθροί του ISIS στην περιοχή, αφού οι ΗΠΑ, αν δεν δημιούργησαν οι ίδιες αυτό το «τέρας», σίγουρα το χρησιμοποίησαν προς όφελός τους και με σκοπό την εξυπηρέτηση του στρατηγικού τους στόχου στη Συρία, δηλαδή της ανατροπής του Άσαντ.
- Τρίτον, τα φληναφήματα περί «επιστροφής στο σπίτι» και οικοδόμησης της «νέας μεγάλης Αμερικής» είναι αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση από το «σανοφάγο» κοινό που ακολουθεί και στηρίζει τον Τραμπ εντός των ΗΠΑ.
- Τέταρτον, δεν υπάρχει κανείς, μα κανείς εμπλεκόμενος στη Μέση Ανατολή τις ΗΠΑ σε ρόλο «χωροφύλακα», εκτός φυσικά από τις ίδιες τις ΗΠΑ και (όχι, πλέον, με τόση προθυμία όση παλιότερα) τους συμμάχους τους… Πολύ περισσότερο, δεν θέλουν να τις βλέπουν να καρπώνονται μεγάλα τμήματα του εθνικού πλούτου των κρατών της περιοχής, χωρίς οι ίδιες να παραχωρούν κάποια, έστω, δικά τους ανταλλάγματα… Και δεν χρειάζεται κανενός είδους «δημοσκόπηση» για να το καταλάβει κανείς αυτό…
- Πέμπτον και, μάλλον, τελευταίο, αυτοί για τους οποίους ο Αμερικανός πρόεδρος λέει ότι «είναι καιρός να πολεμήσουν», το κάνουν ήδη τα τελευταία 3 χρόνια. Και μάλιστα με πρωτοφανήεπιτυχία, αφού ό,τι δεν κατάφεραν τα αμερικανονατοϊκά στρατεύματα να πετύχουν σε βάρος των δυνάμεων του ISISκαι των υπόλοιπων τρομοκρατικών και ακραίων ισλαμιστικών παραστρατιωτικών ομάδων, το κατάφεραν οι δυνάμεις που συνεργάστηκαν με την κυβέρνηση Άσαντ, δηλαδή η Ρωσία, το Ιράν, η λιβανέζικη οργάνωση Χεζμπολάχ και (εν μέρει και με τα δικά της «θέματα») η Τουρκία. Το καλοκαίρι του 2015 η κυβέρνηση Άσαντ έλεγχε περίπου το 30% των εδαφών της Συρίας και η θέση της κρεμόταν από μία κλωστή. Σήμερα η συριακή κυβέρνηση ελέγχει, πλέον, ουσιαστικά το 90%, περίπου, των εδαφών της χώρας και είναι σταθερότερη παρά ποτέ, τουλάχιστον μετά το 2011, όταν και άρχισαν τα γνωστά γεγονότα με τη λεγόμενη «συριακή άνοιξη».
Απομένουν, πλέον, τρία μεγάλα θέματα προς επίλυση για την κυβέρνηση Άσαντ:
- 1) το θέμα της οριστικής κατάληψης της επαρχίας Ιντλίμπ και της εξουδετέρωσης και των τελευταίων θυλάκων τζιχαντιστών, που είναι εγκατεστημένοι στη συγκεκριμένη περιοχή,
- 2) το θέμα με τους Κούρδους, όπου η αποχώρηση των στρατευμάτων των ΗΠΑ τους αφήνει, προσωρινά, μόνους απέναντι στους Τούρκους, που έχουν κάνει ωμή στρατιωτική επέμβαση στη Βόρεια Συρία και έχουν καταλάβει την κουρδοκρατούμενη περιοχή του Αφρίν. Η φυσιολογική εξέλιξη σε αυτή την περίπτωση θα ήταν η επαναπροσέγγιση Κούρδων – κυβέρνησης Άσαντ εναντίον του κοινού επιβουλέα, δηλαδή της Τουρκίας. Και διαμεσολαβητής, σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα είναι άλλος από τη Ρωσία, που είναι εδώ καιρό προετοιμασμένη για το ενδεχόμενο «σπασίματος» της, ούτως ή άλλως, εύθραυστης συμμαχίας της («λυκοσυμμαχίας», καλύτερα) με την Τουρκία.
Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι η ρωσική πλευρά παρακολουθεί με προσοχή και καταγράφει όλες τις κινήσεις του Ταγίπ Ερντογάν και του καθεστώτος του σε διεθνές επίπεδο. Και, βεβαίως, είναι έτοιμη να τον εκθέσει και να βρει «πάτημα» για να τον εκδιώξει οριστικά από τη Συρία, πχ λόγω της πλήρους ασυνέπειας της Τουρκίας στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων που ανέλαβε με τη διμερή συμφωνία της με τη Ρωσία για την επαρχία του Ιντλίμπ. Έχω ξαναγράψει στο πρόσφατο παρελθόν, ότι οι εμπορικές συμφωνίες (πχ ο αγωγός TurkishStream) μπορεί να προχωρούν για άλλους λόγους, ωστόσο οι γεωπολιτικέςδιαφορές Ρωσίας – Τουρκίας παραμένουν σε ισχύ και, αν επέλθει και πάλι ρήξη στις σχέσεις τους, κερδισμένη δεν πρόκειται να είναι η Τουρκία
- 3) Η οριστική ανακατάληψη των υψωμάτων του Γκολάν από τα στρατεύματα του Ισραήλ, που κατέχουν μέχρι σήμερα περίπου το 50% των εδαφών τους. Όμως αυτό είναι το τελευταίο χρονικά και όχι το πλέον επείγον ζήτημα προς επίλυση, αφού προϋποθέτει, ουσιαστικά, την επίλυση των δύο προηγούμενων, πολύ πιο άμεσων και «καυτών», ζητημάτων.
Φυσικά οι γεωπολιτικές εξελίξεις δεν είναι ζήτημα στατικό και πάντα υπάρχει η πιθανότητα της ανατροπής των δεδομένων από μία ή περισσότερες «ξαφνικές» κινήσεις οποιασδήποτε από τις εμπλεκόμενες πλευρές. Ωστόσο οι τάσεις των γεγονότων τη δεδομένη στιγμή μας οδηγούν στα παραπάνω συμπεράσματα και διατηρούν το ενδιαφέρον μας αμείωτο για τη συνέχεια.
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου