Ζήσης Ναούμ
Δεν με ξέρετε... καθόλου δεν με ξέρετε. Ακουστά με έχετε. Ακούστε όμως... Είμαι εγώ που γεννιέμαι παππούς και πεθαίνω εγγόνι. Που γεννήθηκα και πέθανα εκατοντάδες φορές και κάθε φορά γεννιέμαι πιο σοφό, πεθαίνω πιο μικρό. Εκεί στην Λατινική Αμερική είδα πρώτη φορά το φως. Ύστερα ήρθατε εσείς για το ασήμι. Μια γέφυρα φτιάξατε ασημένια πάνω απ' τον ωκεανό. Και πέθαινα να γεννηθώ πιο μικρός να χωράω στα ορυχεία σας.
Μετά πάλι στα δουλεμπορικά γεννήθηκα περνώντας τον ωκεανό για να δουλέψω στις φυτείες σας. Δεν άντεξε για πολύ το κορμί μου τον βούρδουλα. Γεννήθηκα όμως όσες φορές χρειάστηκε μέχρι να ντυθείτε όλοι με βαμβακερά ρούχα.
Πιο μετά στα ανθρακωρυχεία, μέχρι να πάρει μπρος η βιομηχανική σας επανάσταση. Όσο χρειάστηκε και κει. Και στο βελγικό Κονγκό γιατί σας ήταν απαραίτητο το καουτσούκ. Αν δεν τα κατάφερνα μου κόβανε τα χέρια και με κρεμούσαν διαβάζοντας την Βίβλο.
Στα κρεματόρια με είχαν για πειράματα και στο Βιετνάμ με καίγαν με ναπάλμ. Τώρα εδώ εμποδίζω τις προσδοκίες σας, για άφθονη και φτηνή ενέργεια.
Δεν θυμώνω. Σας καταλαβαίνω. Οι ανάγκες σας είναι… οι ανάγκες σας ήταν. Πιο μεγάλο ψυγείο, πιο μεγάλο σπίτι, πιο μεγάλο αυτοκίνητο... πιο πολύ ενέργεια. Αυτό που κάθε φορά μικραίνει... η ψυχή σας νομίζω. Που φτιάχνει φράγματα. Που δεν κάνατε μια φορά απεργία για τα δικά μου δικαιώματα, για τις δικές μου ανάγκες. Κι' όταν κάτι μισότρελοι τρέχουν να με βγάλουν μισοπνιγμένο απ' τη θάλασσα, να με σώσουν, κάνετε τα στραβά μάτια όταν ξαμολιούνται τα μαύρα σας σκυλιά να με κατασπαράξουν. Να μας κατασπαράξουν.
Έτσι μένω εδώ, πλάι στα χαλάσματα, συντρίμμια και ‘γω. Χωρίς μάνα, πατέρα, αδελφό. Ούτε σπίτι, ούτε φίλους, ούτε γειτονιά. Ούτε ένα δρόμο ανοιχτό. Όλοι κομμένοι. Τ’ ακούς; Ούτε έναν δρόμο. Όταν λοιπόν γυρίσεις την πλάτη θα ξεσφίξω τα χείλη μου και θα κλάψω. Χωρίς θυμό, χωρίς λύπη, χωρίς απόγνωση. Έχω ανάγκη τα δάκρυα, να πλύνω το πρόσωπο μου... μήπως μια φορά με αναγνωρίσει κι' ο δικός σας Θεός...
Πηγή: artinews.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν με ξέρετε... καθόλου δεν με ξέρετε. Ακουστά με έχετε. Ακούστε όμως... Είμαι εγώ που γεννιέμαι παππούς και πεθαίνω εγγόνι. Που γεννήθηκα και πέθανα εκατοντάδες φορές και κάθε φορά γεννιέμαι πιο σοφό, πεθαίνω πιο μικρό. Εκεί στην Λατινική Αμερική είδα πρώτη φορά το φως. Ύστερα ήρθατε εσείς για το ασήμι. Μια γέφυρα φτιάξατε ασημένια πάνω απ' τον ωκεανό. Και πέθαινα να γεννηθώ πιο μικρός να χωράω στα ορυχεία σας.
Μετά πάλι στα δουλεμπορικά γεννήθηκα περνώντας τον ωκεανό για να δουλέψω στις φυτείες σας. Δεν άντεξε για πολύ το κορμί μου τον βούρδουλα. Γεννήθηκα όμως όσες φορές χρειάστηκε μέχρι να ντυθείτε όλοι με βαμβακερά ρούχα.
Πιο μετά στα ανθρακωρυχεία, μέχρι να πάρει μπρος η βιομηχανική σας επανάσταση. Όσο χρειάστηκε και κει. Και στο βελγικό Κονγκό γιατί σας ήταν απαραίτητο το καουτσούκ. Αν δεν τα κατάφερνα μου κόβανε τα χέρια και με κρεμούσαν διαβάζοντας την Βίβλο.
Στα κρεματόρια με είχαν για πειράματα και στο Βιετνάμ με καίγαν με ναπάλμ. Τώρα εδώ εμποδίζω τις προσδοκίες σας, για άφθονη και φτηνή ενέργεια.
Δεν θυμώνω. Σας καταλαβαίνω. Οι ανάγκες σας είναι… οι ανάγκες σας ήταν. Πιο μεγάλο ψυγείο, πιο μεγάλο σπίτι, πιο μεγάλο αυτοκίνητο... πιο πολύ ενέργεια. Αυτό που κάθε φορά μικραίνει... η ψυχή σας νομίζω. Που φτιάχνει φράγματα. Που δεν κάνατε μια φορά απεργία για τα δικά μου δικαιώματα, για τις δικές μου ανάγκες. Κι' όταν κάτι μισότρελοι τρέχουν να με βγάλουν μισοπνιγμένο απ' τη θάλασσα, να με σώσουν, κάνετε τα στραβά μάτια όταν ξαμολιούνται τα μαύρα σας σκυλιά να με κατασπαράξουν. Να μας κατασπαράξουν.
Έτσι μένω εδώ, πλάι στα χαλάσματα, συντρίμμια και ‘γω. Χωρίς μάνα, πατέρα, αδελφό. Ούτε σπίτι, ούτε φίλους, ούτε γειτονιά. Ούτε ένα δρόμο ανοιχτό. Όλοι κομμένοι. Τ’ ακούς; Ούτε έναν δρόμο. Όταν λοιπόν γυρίσεις την πλάτη θα ξεσφίξω τα χείλη μου και θα κλάψω. Χωρίς θυμό, χωρίς λύπη, χωρίς απόγνωση. Έχω ανάγκη τα δάκρυα, να πλύνω το πρόσωπο μου... μήπως μια φορά με αναγνωρίσει κι' ο δικός σας Θεός...
Πηγή: artinews.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου