Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Έναα από τα κατ’ εξοχήν ζητήματα για τα οποία επικρατεί μεγάλη σύγχυση, αλλά και γίνεται μεγάλη σπέκουλα, είναι το ζήτημα του «εθνικισμού».
Κατ’ αρχάς, συχνά γίνεται μια διαστρεβλωτική και ανακριβής ταύτιση έθνους, εθνισμού και εθνικισμού, που δεν είναι βέβαια ταυτόσημες έννοιες.
Αυτό επιχειρείται από ορισμένους στην άκρα δεξιά, που θέλουν να στρατεύσουν τα έθνη πίσω από τον εθνικισμό τους. Παράδειγμα, η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Η λογική και η ιστορική τους λειτουργία δεν διαφέρει από αυτήν της γερμανικής και ιταλικής άκρας δεξιάς του μεσοπολέμου. Χρησιμοποιούν την εθνική και κοινωνική δυσφορία που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία δηλαδή παγκοσμίως του Χρηματιστικού Κεφαλαίου, για να την θέσουν, εν τέλει, στην υπηρεσία των δυνάμεων που την προκάλεσαν, εξαπατώντας στο μεταξύ όσους τους εμπιστευθούν. (Η απάτη δεν είναι προνόμιο του Τσίπρα και της «Αριστεράς»).
Αλλά την ίδια ταύτιση έθνους και εθνικισμού επιχειρούν και οι διάφοροι «αριστεροί» της πυρκαγιάς, η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και, παρ’ ημίν, οι Σημίτηδες, Γιωργάκηδες και Τσίπρες. Γι’ αυτούς, ο «αντιεθνικισμός» υποκαθιστά τη σοσιαλιστική ιδεολογία στην οποία δεν πιστεύουν πλέον, αν ποτέ πίστευαν, αλλά, και κυρίως, αποτελεί το διαβατήριο για να νομιμοποιήσουν την ευθυγράμμισή τους με τη Διεθνή του Χρήματος και να γίνουν δεκτοί στον κόσμο του Νταβός.
Υπάρχει μια οργανική ενότητα ανάμεσα στο ξεβράκωμα του Σημίτη στα Ίμια το 1996 και του Τσίπρα στις Βρυξέλλες το 2015, αλλά και στις Πρέσπες, ιστορική στιγμή υποταγής μιας πλήρως εκφυλισμένης «Αριστεράς» στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.
Πώς να μην πάρει Νόμπελ ο Τσίπρας για τις τεράστιες υπηρεσίες που προσέφερε στο παγκόσμιο σύστημα, επιτιθέμενος στα ιερά και τα όσια του δικού του Έθνους αλλά και της παράταξής του; Όχι μόνο με το Τρίτο Μνημόνιο καθεαυτό, όσο και προπάντων με το τόσο μεγάλο ηθικό και ψυχολογικό χτύπημα που κατέφερε στο αντιστασιακό γονίδιο του Έλληνα, καλώντας τον να τον εμπιστευθεί το 2015 για να τον προδώσει, με χαρακτηριστική ευκολία και πρωτοφανή αναξιοπρέπεια, μερικές μέρες αργότερα.
Όχι ένα, δέκα Νόμπελ αξίζει.
Σημειωτέον ότι δεν μπορούμε να τσουβαλιάζουμε, όπως κάνουν και Ακροδεξιοί και «Αριστεροί» όλους τους «εθνικισμούς» στο ίδιο τσουβάλι.
Δεν βλέπω γιατί πρέπει να μας χαροποιεί ο Τραμπ του «Η Αμερική πρώτα», γιατί αυτό, αν κάτι σημαίνει, είναι η βίαιη μεταβολή των διεθνών οικονομικών, εμπορικών και γεωπολιτικών σχέσεων υπέρ της Αμερικής και εις βάρος όλων των άλλων λαών του πλανήτη. (Άσε που είναι και μια ακόμα απάτη, τουλάχιστον μερικώς. Αν κρίνουμε από τις πράξεις, όχι από τα λόγια, αυτό που εννοεί στην πραγματικότητα ο Τραμπ δεν είναι πρώτα η Αμερική, αλλά πρώτα η GoldmanSachs και ο Νετανιάχου).
Είναι φυσικά άλλο πράγμα ο εθνικισμός των Γερμανών που θέλουν να κυριαρχήσουν σε όλη την Ευρώπη και άλλο ο «εθνικισμός» των Ελλήνων που βλέπουν τους πιστωτές να καταστρέφουν τη χώρα τους, να τους αρπάζουν το κράτος τους, μαζί με όλα τα υπάρχοντά του, τα ίδια τα σπίτια τους, ακόμα και τα παιδιά τους!
Στην εποχή μας, αυτός που κυρίως απειλεί το «Έθνος – Κράτος» δεν είναι ασφαλώς κάποια παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μάλλον μια παγκόσμια καπιταλιστική αντεπανάσταση, η προσπάθεια δηλαδή του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου να απαλλαγεί από κάθε οντότητα, ταυτότητα ή θεσμό που παρενοχλεί την ανεμπόδιστη κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και διανομής και της ιδεολογίας και του πολιτισμού που τις συνοδεύει. Στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες, με τον σημερινό καπιταλισμό, αυτό σημαίνει την βασιλεία του χρήματος επί της Γης και των ανθρώπων, τη μετατροπή του ανθρώπινου όντος σε εξάρτημα μιας ολοκληρωτικής εξουσίας, ένα καθεστώς όπως αυτό που το περίγραμμά του διαγράφει ο Μαρξ στα Grundrisse.
Δεν έχουμε, εξάλλου, άλλο πεδίο σήμερα όπου να υπάρχει κάποιος έστω και υποτυπώδης έλεγχος, μια επιρροή των ανθρώπων στις αποφάσεις που τους αφορούν, εκτός του έθνους – κράτους. Και μόνο σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ένα στοιχειώδες κράτος πρόνοιας.
Είναι γι’ αυτόν το λόγο που πρέπει να υπερασπίσουμε το Έθνος – Κράτος από τις επιθέσεις του παγκόσμιου Χρηματιστικού Κεφαλαίου. Αυτό δεν σημαίνει να αρνούμαστε οποιαδήποτε μεταφορά κυριαρχίας ή διεθνή δράση κ.λπ., σημαίνει όμως ότι κάθε τέτοια μεταφορά πρέπει να ελέγχεται ως προς τον δημοκρατικό χαρακτήρα της και να αποφασίζεται με δημοψήφισμα από τον ελληνικό λαό.
Θα είχε ίσως νόημα να παραιτηθούμε από ορισμένες πρόνοιες και προστασίες του Έθνους – Κράτους, μόνο αν κάτι τέτοιο μας οδηγούσε σε περισσότερη λαϊκή δύναμη και περισσότερο δημοκρατικές καταστάσεις και κοινωνικές προστασίες, όχι σε λιγότερες.
Στην περίπτωση βέβαια της Ελλάδας των Μνημονίων και των Δανειακών, ο αγώνας για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της χώρας ταυτίζεται κυριολεκτικά με τον αγώνα για την επιβίωση ενός λαού και ενός έθνους και φυσιολογικά η ταυτότητα του έθνους συμπίπτει και διαχέεται με την ταυτότητα του λαού, των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, και το αντίστροφο. Δεν αντιπαρατίθεται η Τάξη προς το Έθνος όπως μας προτείνουν οι δήθεν «αντιεθνικιστές», δήθεν «Αριστεροί» κα δήθεν «θεωρητικοί» της πυρκαγιάς (η εργατική τάξη άλλωστε, και οι άλλες λαϊκές τάξεις και στρώματα, όχι τόσο οι μεγαλοαστοί, είναι που κυρίως χρειάζονται και το έθνος και το κράτος τους για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω).
Η επίθεση που δέχεται το ελληνικό Έθνος – Κράτος (αλλά και το κυπριακό δια των σχεδίων τύπου Ανάν), είναι που προσδιορίζει ως κεντρικό αίτημα, τόσο οποιασδήποτε Αριστεράς θέλει να φέρει επάξια ένα τέτοιο όνομα, όσο και κάθε πατριώτη και δημοκράτη, την απαλλαγή της χώρας από το στυγνό και εξαιρετικά επικίνδυνο –και για την ασφάλειά της ακόμα– νεο-αποικιακό καθεστώς που της έχει επιβληθεί.
Η πάλη αυτή διεξάγεται βέβαια κατ’ αρχήν στο επίπεδο του ίδιου του βαλλόμενου έθνους κράτους. Αλλά δεν είναι δυνατόν να ευδοκιμήσει αν δεν μπορέσει να βρει ικανούς συμμάχους και εντός και εκτός της Ε.Ε. Γιατί είναι τέτοια η δύναμη της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και η διείσδυσή της παντού, που είναι δύσκολο σε μεμονωμένες χώρες να την αντιπαλέψουν. Είναι καλύτερα να υπάρξει μια λειτουργική, όσο το δυνατό ευρύτερη συμμαχία λαών.
Ο ελληνικός αγώνας θα μπορέσει να εξελιχθεί πιο ικανοποιητικά και με μεγαλύτερες ελπίδες τελικής νίκης σε ένα πλαίσιο διεθνούς αγώνα για μια δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική και ανεξάρτητη Ευρώπη, το περίγραμμα της οποίας διατυπώσαμε στην Έκκληση για τη Σωτηρία του Ελληνικού Λαού και των Λαών της Ευρώπης που ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Τσίπρας έκαναν στον γράφοντα την τιμή να του ζητήσουν να συντάξει και την οποία υπέγραψε μια πλειάδα διανοουμένων και πολιτικών από όλη την Ευρώπη.
Δυστυχώς, στην πορεία, ο Τσίπρας και οι φίλοι του τού ΣΥΡΙΖΑ μας εγκατέλειψαν. Προτίμησαν, όπως ο Φάουστ, έτσι κι αυτοί, να πουλήσουνε την ψυχή στους Αμερικανούς, τους Ισραηλινούς, τον Σόρος και ένας Θεός ξέρει ποιόν άλλο, με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
Εντούτοις, το πρόβλημα δεν άλλαξε επειδή πρόδωσαν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η οργάνωση ενός ευρύτατου μετώπου εναντίον της κυριαρχίας του χρήματος στην Ευρώπη, υπέρ μιας δημοκρατικής, κοινωνικής και οικολογικής Ευρώπης, παραμένει αναμφισβήτητα και σήμερα το πιο σημαντικό μας καθήκον και στην Ευρώπη και σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα ξεχωριστά. Η δική μας εμπειρία και η έκκληση «Μίκη – Γλέζου» ταυτίζεται στο σημείο αυτό με τη σκέψη και την προτροπή του Σαμίρ Αμίν για μια «Πέμπτη Διεθνή».
Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι Υποψήφιος Ευρωβουλευτής με την ΛΑΕ-Μέτωπο Ανατροπής και Συντονιστή της Διεθνούς Πρωτοβουλίας Δελφών για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας (www.defenddemocracy.press).
Πηγή: konstantakopoulos.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Έναα από τα κατ’ εξοχήν ζητήματα για τα οποία επικρατεί μεγάλη σύγχυση, αλλά και γίνεται μεγάλη σπέκουλα, είναι το ζήτημα του «εθνικισμού».
Κατ’ αρχάς, συχνά γίνεται μια διαστρεβλωτική και ανακριβής ταύτιση έθνους, εθνισμού και εθνικισμού, που δεν είναι βέβαια ταυτόσημες έννοιες.
Αυτό επιχειρείται από ορισμένους στην άκρα δεξιά, που θέλουν να στρατεύσουν τα έθνη πίσω από τον εθνικισμό τους. Παράδειγμα, η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Η λογική και η ιστορική τους λειτουργία δεν διαφέρει από αυτήν της γερμανικής και ιταλικής άκρας δεξιάς του μεσοπολέμου. Χρησιμοποιούν την εθνική και κοινωνική δυσφορία που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία δηλαδή παγκοσμίως του Χρηματιστικού Κεφαλαίου, για να την θέσουν, εν τέλει, στην υπηρεσία των δυνάμεων που την προκάλεσαν, εξαπατώντας στο μεταξύ όσους τους εμπιστευθούν. (Η απάτη δεν είναι προνόμιο του Τσίπρα και της «Αριστεράς»).
Αλλά την ίδια ταύτιση έθνους και εθνικισμού επιχειρούν και οι διάφοροι «αριστεροί» της πυρκαγιάς, η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και, παρ’ ημίν, οι Σημίτηδες, Γιωργάκηδες και Τσίπρες. Γι’ αυτούς, ο «αντιεθνικισμός» υποκαθιστά τη σοσιαλιστική ιδεολογία στην οποία δεν πιστεύουν πλέον, αν ποτέ πίστευαν, αλλά, και κυρίως, αποτελεί το διαβατήριο για να νομιμοποιήσουν την ευθυγράμμισή τους με τη Διεθνή του Χρήματος και να γίνουν δεκτοί στον κόσμο του Νταβός.
Καταστρέψτε το Έθνος Κράτος – Καταστρέψτε την Ελλάδα!
Υπάρχει μια οργανική ενότητα ανάμεσα στο ξεβράκωμα του Σημίτη στα Ίμια το 1996 και του Τσίπρα στις Βρυξέλλες το 2015, αλλά και στις Πρέσπες, ιστορική στιγμή υποταγής μιας πλήρως εκφυλισμένης «Αριστεράς» στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.
Πώς να μην πάρει Νόμπελ ο Τσίπρας για τις τεράστιες υπηρεσίες που προσέφερε στο παγκόσμιο σύστημα, επιτιθέμενος στα ιερά και τα όσια του δικού του Έθνους αλλά και της παράταξής του; Όχι μόνο με το Τρίτο Μνημόνιο καθεαυτό, όσο και προπάντων με το τόσο μεγάλο ηθικό και ψυχολογικό χτύπημα που κατέφερε στο αντιστασιακό γονίδιο του Έλληνα, καλώντας τον να τον εμπιστευθεί το 2015 για να τον προδώσει, με χαρακτηριστική ευκολία και πρωτοφανή αναξιοπρέπεια, μερικές μέρες αργότερα.
Όχι ένα, δέκα Νόμπελ αξίζει.
Ο εθνικισμός των πλουσίων και των δυνατών
Σημειωτέον ότι δεν μπορούμε να τσουβαλιάζουμε, όπως κάνουν και Ακροδεξιοί και «Αριστεροί» όλους τους «εθνικισμούς» στο ίδιο τσουβάλι.
Δεν βλέπω γιατί πρέπει να μας χαροποιεί ο Τραμπ του «Η Αμερική πρώτα», γιατί αυτό, αν κάτι σημαίνει, είναι η βίαιη μεταβολή των διεθνών οικονομικών, εμπορικών και γεωπολιτικών σχέσεων υπέρ της Αμερικής και εις βάρος όλων των άλλων λαών του πλανήτη. (Άσε που είναι και μια ακόμα απάτη, τουλάχιστον μερικώς. Αν κρίνουμε από τις πράξεις, όχι από τα λόγια, αυτό που εννοεί στην πραγματικότητα ο Τραμπ δεν είναι πρώτα η Αμερική, αλλά πρώτα η GoldmanSachs και ο Νετανιάχου).
Είναι φυσικά άλλο πράγμα ο εθνικισμός των Γερμανών που θέλουν να κυριαρχήσουν σε όλη την Ευρώπη και άλλο ο «εθνικισμός» των Ελλήνων που βλέπουν τους πιστωτές να καταστρέφουν τη χώρα τους, να τους αρπάζουν το κράτος τους, μαζί με όλα τα υπάρχοντά του, τα ίδια τα σπίτια τους, ακόμα και τα παιδιά τους!
Ο λαός χρειάζεται Έθνος και Κράτος!
Στην εποχή μας, αυτός που κυρίως απειλεί το «Έθνος – Κράτος» δεν είναι ασφαλώς κάποια παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μάλλον μια παγκόσμια καπιταλιστική αντεπανάσταση, η προσπάθεια δηλαδή του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου να απαλλαγεί από κάθε οντότητα, ταυτότητα ή θεσμό που παρενοχλεί την ανεμπόδιστη κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και διανομής και της ιδεολογίας και του πολιτισμού που τις συνοδεύει. Στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες, με τον σημερινό καπιταλισμό, αυτό σημαίνει την βασιλεία του χρήματος επί της Γης και των ανθρώπων, τη μετατροπή του ανθρώπινου όντος σε εξάρτημα μιας ολοκληρωτικής εξουσίας, ένα καθεστώς όπως αυτό που το περίγραμμά του διαγράφει ο Μαρξ στα Grundrisse.
Δεν έχουμε, εξάλλου, άλλο πεδίο σήμερα όπου να υπάρχει κάποιος έστω και υποτυπώδης έλεγχος, μια επιρροή των ανθρώπων στις αποφάσεις που τους αφορούν, εκτός του έθνους – κράτους. Και μόνο σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ένα στοιχειώδες κράτος πρόνοιας.
Είναι γι’ αυτόν το λόγο που πρέπει να υπερασπίσουμε το Έθνος – Κράτος από τις επιθέσεις του παγκόσμιου Χρηματιστικού Κεφαλαίου. Αυτό δεν σημαίνει να αρνούμαστε οποιαδήποτε μεταφορά κυριαρχίας ή διεθνή δράση κ.λπ., σημαίνει όμως ότι κάθε τέτοια μεταφορά πρέπει να ελέγχεται ως προς τον δημοκρατικό χαρακτήρα της και να αποφασίζεται με δημοψήφισμα από τον ελληνικό λαό.
Θα είχε ίσως νόημα να παραιτηθούμε από ορισμένες πρόνοιες και προστασίες του Έθνους – Κράτους, μόνο αν κάτι τέτοιο μας οδηγούσε σε περισσότερη λαϊκή δύναμη και περισσότερο δημοκρατικές καταστάσεις και κοινωνικές προστασίες, όχι σε λιγότερες.
Το ελληνικό «Πείραμα»
Στην περίπτωση βέβαια της Ελλάδας των Μνημονίων και των Δανειακών, ο αγώνας για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της χώρας ταυτίζεται κυριολεκτικά με τον αγώνα για την επιβίωση ενός λαού και ενός έθνους και φυσιολογικά η ταυτότητα του έθνους συμπίπτει και διαχέεται με την ταυτότητα του λαού, των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, και το αντίστροφο. Δεν αντιπαρατίθεται η Τάξη προς το Έθνος όπως μας προτείνουν οι δήθεν «αντιεθνικιστές», δήθεν «Αριστεροί» κα δήθεν «θεωρητικοί» της πυρκαγιάς (η εργατική τάξη άλλωστε, και οι άλλες λαϊκές τάξεις και στρώματα, όχι τόσο οι μεγαλοαστοί, είναι που κυρίως χρειάζονται και το έθνος και το κράτος τους για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω).
Η επίθεση που δέχεται το ελληνικό Έθνος – Κράτος (αλλά και το κυπριακό δια των σχεδίων τύπου Ανάν), είναι που προσδιορίζει ως κεντρικό αίτημα, τόσο οποιασδήποτε Αριστεράς θέλει να φέρει επάξια ένα τέτοιο όνομα, όσο και κάθε πατριώτη και δημοκράτη, την απαλλαγή της χώρας από το στυγνό και εξαιρετικά επικίνδυνο –και για την ασφάλειά της ακόμα– νεο-αποικιακό καθεστώς που της έχει επιβληθεί.
Από το εθνικό στο διεθνές
Η πάλη αυτή διεξάγεται βέβαια κατ’ αρχήν στο επίπεδο του ίδιου του βαλλόμενου έθνους κράτους. Αλλά δεν είναι δυνατόν να ευδοκιμήσει αν δεν μπορέσει να βρει ικανούς συμμάχους και εντός και εκτός της Ε.Ε. Γιατί είναι τέτοια η δύναμη της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και η διείσδυσή της παντού, που είναι δύσκολο σε μεμονωμένες χώρες να την αντιπαλέψουν. Είναι καλύτερα να υπάρξει μια λειτουργική, όσο το δυνατό ευρύτερη συμμαχία λαών.
Ο ελληνικός αγώνας θα μπορέσει να εξελιχθεί πιο ικανοποιητικά και με μεγαλύτερες ελπίδες τελικής νίκης σε ένα πλαίσιο διεθνούς αγώνα για μια δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική και ανεξάρτητη Ευρώπη, το περίγραμμα της οποίας διατυπώσαμε στην Έκκληση για τη Σωτηρία του Ελληνικού Λαού και των Λαών της Ευρώπης που ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Τσίπρας έκαναν στον γράφοντα την τιμή να του ζητήσουν να συντάξει και την οποία υπέγραψε μια πλειάδα διανοουμένων και πολιτικών από όλη την Ευρώπη.
Δυστυχώς, στην πορεία, ο Τσίπρας και οι φίλοι του τού ΣΥΡΙΖΑ μας εγκατέλειψαν. Προτίμησαν, όπως ο Φάουστ, έτσι κι αυτοί, να πουλήσουνε την ψυχή στους Αμερικανούς, τους Ισραηλινούς, τον Σόρος και ένας Θεός ξέρει ποιόν άλλο, με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
Εντούτοις, το πρόβλημα δεν άλλαξε επειδή πρόδωσαν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η οργάνωση ενός ευρύτατου μετώπου εναντίον της κυριαρχίας του χρήματος στην Ευρώπη, υπέρ μιας δημοκρατικής, κοινωνικής και οικολογικής Ευρώπης, παραμένει αναμφισβήτητα και σήμερα το πιο σημαντικό μας καθήκον και στην Ευρώπη και σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα ξεχωριστά. Η δική μας εμπειρία και η έκκληση «Μίκη – Γλέζου» ταυτίζεται στο σημείο αυτό με τη σκέψη και την προτροπή του Σαμίρ Αμίν για μια «Πέμπτη Διεθνή».
Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι Υποψήφιος Ευρωβουλευτής με την ΛΑΕ-Μέτωπο Ανατροπής και Συντονιστή της Διεθνούς Πρωτοβουλίας Δελφών για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας (www.defenddemocracy.press).
Πηγή: konstantakopoulos.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου