Δημήτρης Χριστόπουλος
(άρθρο 8 Ν.1599/1986)
Του άρεσε του Τζίτζικα –έτσι τον φώναζαν από παλιά- να την αράζει τα καλοκαίρια κάτω από το αρχαίο πλατάνι μ’ ένα κλαρίνο στο στόμα. Από το ξημέρωμα μέχρι την ώρα που τα μαγκόπαιδα του χωριού παρατούσαν την μπάλα κι έτρεχαν στο ποτάμι να πλυθούνε. Κι ήταν κάποιες άλλες νύχτες σκοτεινές που ο Τζίτζικας μάτι δεν έκλεινε και παράξενοι ήχοι έβγαιναν απ’ το κλαρίνο του σαν λύκου αρούλισμα.
Τους χειμώνες κατέβαινε στην πόλη. Τι έκανε όλη μέρα, κανείς δεν ήξερε. Κάποιοι συγχωριανοί που πήγαιναν για δουλειές τον έβλεπαν στις δημόσιες υπηρεσίες να καταθέτει υπεύθυνες δηλώσεις. Μια μέρα τον πέτυχα κι εγώ στο αστυνομικό τμήμα να ζητά το γνήσιο της υπογραφής. Ρε γομάρι, του είπε ο Αξιωματικός Υπηρεσίας, έχεις και γονείς; και γελούσε ανάρμοστα. Όταν πήγα να διαμαρτυρηθώ μ’ έβγαλαν σηκωτό στον δρόμο.
Γράμματα καλά καλά δεν ήξερε. Του άρεσε να τον ρωτάνε ονοματεπώνυμο πατέρα, όνομα και γένος μητέρας, τόπος κατοικίας, διεύθυνση και τα λοιπά, κι ένας υπάλληλος να συμπληρώνει τη δήλωση με όμορφα στρογγυλά γράμματα. Κάποιον εξουσιοδοτούσε κάθε φορά να ενεργήσει εκ μέρους του για τα δέοντα. Άλλες φορές τον τράκαραν στις κηδείες και στα μνημόσυνα να παίζει μοιρολόγια πάνω από τα μνήματα και να συνοδεύει με το κλαρίνο τον ψάλτη και τον παπά.
Λεφτά δεν καταδεχόταν να πάρει. Τίποτα κόλλυβα, καφέδες και κονιάκ τον κέρναγαν που γλύκαινε τον πόνο τους. Ώσπου τους έγινε απαραίτητος. Κι όλοι τον έψαχναν. Ακόμα και τα μερμήγκια άφηναν τις τρύπες τους να τον ακούσουν. Κάθε ήχος και προσευχή. Κι όταν ο κόσμος έφευγε, αυτός εκεί, παρέα με τους νεκρούς και τα μερμήγκια να φυσά το κλαρίνο του εκτελώντας παραγγελιές που ’διναν οι πεθαμένοι, να θυμηθούν ή να ξεχάσουν.
Μια μέρα που τον πέτυχα στην πόλη, στα βαθιά γεράματα πια, μου έδωσε ένα φάκελο. Σε μια βδομάδα να τον ανοίξεις, είπε σοβαρά σοβαρά. Κι όχι ζαβολιές! Κάπου τον έβαλα, μου παράπεσε, δεν ξέρω. Θα ’κανα χρόνια να τον ανοίξω, όταν ο Τζίτζικας είχε πια αποδημήσει. Με εξουσιοδοτούσε για όλες τις νόμιμες διαδικασίες μετά θάνατον. Ονοματεπώνυμο πατέρα, όνομα και γένος μητέρας, τόπος κατοικίας, διεύθυνση και τα λοιπά. Όλα κενά.
Πηγή: artinews.gr
Δημήτρης Χριστόπουλος: Σχετικά με τον Συντάκτη
(άρθρο 8 Ν.1599/1986)
Του άρεσε του Τζίτζικα –έτσι τον φώναζαν από παλιά- να την αράζει τα καλοκαίρια κάτω από το αρχαίο πλατάνι μ’ ένα κλαρίνο στο στόμα. Από το ξημέρωμα μέχρι την ώρα που τα μαγκόπαιδα του χωριού παρατούσαν την μπάλα κι έτρεχαν στο ποτάμι να πλυθούνε. Κι ήταν κάποιες άλλες νύχτες σκοτεινές που ο Τζίτζικας μάτι δεν έκλεινε και παράξενοι ήχοι έβγαιναν απ’ το κλαρίνο του σαν λύκου αρούλισμα.
Τους χειμώνες κατέβαινε στην πόλη. Τι έκανε όλη μέρα, κανείς δεν ήξερε. Κάποιοι συγχωριανοί που πήγαιναν για δουλειές τον έβλεπαν στις δημόσιες υπηρεσίες να καταθέτει υπεύθυνες δηλώσεις. Μια μέρα τον πέτυχα κι εγώ στο αστυνομικό τμήμα να ζητά το γνήσιο της υπογραφής. Ρε γομάρι, του είπε ο Αξιωματικός Υπηρεσίας, έχεις και γονείς; και γελούσε ανάρμοστα. Όταν πήγα να διαμαρτυρηθώ μ’ έβγαλαν σηκωτό στον δρόμο.
Γράμματα καλά καλά δεν ήξερε. Του άρεσε να τον ρωτάνε ονοματεπώνυμο πατέρα, όνομα και γένος μητέρας, τόπος κατοικίας, διεύθυνση και τα λοιπά, κι ένας υπάλληλος να συμπληρώνει τη δήλωση με όμορφα στρογγυλά γράμματα. Κάποιον εξουσιοδοτούσε κάθε φορά να ενεργήσει εκ μέρους του για τα δέοντα. Άλλες φορές τον τράκαραν στις κηδείες και στα μνημόσυνα να παίζει μοιρολόγια πάνω από τα μνήματα και να συνοδεύει με το κλαρίνο τον ψάλτη και τον παπά.
Λεφτά δεν καταδεχόταν να πάρει. Τίποτα κόλλυβα, καφέδες και κονιάκ τον κέρναγαν που γλύκαινε τον πόνο τους. Ώσπου τους έγινε απαραίτητος. Κι όλοι τον έψαχναν. Ακόμα και τα μερμήγκια άφηναν τις τρύπες τους να τον ακούσουν. Κάθε ήχος και προσευχή. Κι όταν ο κόσμος έφευγε, αυτός εκεί, παρέα με τους νεκρούς και τα μερμήγκια να φυσά το κλαρίνο του εκτελώντας παραγγελιές που ’διναν οι πεθαμένοι, να θυμηθούν ή να ξεχάσουν.
Μια μέρα που τον πέτυχα στην πόλη, στα βαθιά γεράματα πια, μου έδωσε ένα φάκελο. Σε μια βδομάδα να τον ανοίξεις, είπε σοβαρά σοβαρά. Κι όχι ζαβολιές! Κάπου τον έβαλα, μου παράπεσε, δεν ξέρω. Θα ’κανα χρόνια να τον ανοίξω, όταν ο Τζίτζικας είχε πια αποδημήσει. Με εξουσιοδοτούσε για όλες τις νόμιμες διαδικασίες μετά θάνατον. Ονοματεπώνυμο πατέρα, όνομα και γένος μητέρας, τόπος κατοικίας, διεύθυνση και τα λοιπά. Όλα κενά.
Πηγή: artinews.gr
Δημήτρης Χριστόπουλος: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου