Μαργαρίτα Μανώλη
Ένα κουρελιασμένο φόρεμα βρισκόταν πεταμένο στην άκρη του δρόμου. Το χρώμα του γαλάζιο, όχι το γαλάζιο της θάλασσας ούτε του ουρανού. Μάλλον το μπλε των θερινών βραδιών. Ούτε φωτεινό ούτε σκοτεινό.
Ίχνη της παλιάς του ομορφιάς υπήρχαν ακόμα. Κάποτε αυτό το φόρεμα σήμαινε κάτι για κάποιον, για τη αγκαλιά ενός άνδρα. Φόρεμα του ονείρου. Φόρεμα του χορού. Τώρα ήταν ρημαγμένο, ξεχασμένο, μουγκό, δίχως σκοπό.
Πάνω σε μια καλοκαιρινή μουριά πλέχτηκε το ειδύλλιό τους. Ανάμεσα σε δάχτυλα βαμμένα με μούρα και ξαναμμένα πρόσωπα. Όχι ότι η σχέση ήταν περίπατος. Είχαν σκοντάψει πολλές φορές αλλά είχαν βρει την αγάπη. Αυτή με Α κεφαλαίο, την τόσο σπάνια που πρέπει να είσαι ευγνώμων που την έζησες και την ανταπέδωσες, έστω και μια φορά.
Τώρα εκείνη είναι στο καροτσάκι με σκεβρωμένα αρθριτικά χέρια. Είναι οι δυο τους και μόνο οι δυο τους.
Εκείνος κάθε απόγευμα τριγυρνάει μόνος στο πάρκο. Τσακίζει τα κλαδιά να της φέρει μούρα. Όπως και τότε. Τα αποθέτει στα χέρια της 12χρονης παντοτινής αγαπημένης. Και το βλέμμα του! Υπήρχαν τόσες πολλές ιστορίες σ' αυτό το βλέμμα. Κι έτσι περνούν οι δυο τους. Μη κοιτάζοντας πιο μακριά από τη μέρα που μόλις πέρασε κι απ' αυτή που έρχεται.
Και κάποια μέρα όλα τα γαλάζια φορέματα θα γίνουν κουρέλια και οι αναμνήσεις θα χαθούν.
Πηγή: artinews.gr
Μαργαρίτα Μανώλη: Σχετικά με τον Συντάκτη
Ένα κουρελιασμένο φόρεμα βρισκόταν πεταμένο στην άκρη του δρόμου. Το χρώμα του γαλάζιο, όχι το γαλάζιο της θάλασσας ούτε του ουρανού. Μάλλον το μπλε των θερινών βραδιών. Ούτε φωτεινό ούτε σκοτεινό.
Ίχνη της παλιάς του ομορφιάς υπήρχαν ακόμα. Κάποτε αυτό το φόρεμα σήμαινε κάτι για κάποιον, για τη αγκαλιά ενός άνδρα. Φόρεμα του ονείρου. Φόρεμα του χορού. Τώρα ήταν ρημαγμένο, ξεχασμένο, μουγκό, δίχως σκοπό.
Πάνω σε μια καλοκαιρινή μουριά πλέχτηκε το ειδύλλιό τους. Ανάμεσα σε δάχτυλα βαμμένα με μούρα και ξαναμμένα πρόσωπα. Όχι ότι η σχέση ήταν περίπατος. Είχαν σκοντάψει πολλές φορές αλλά είχαν βρει την αγάπη. Αυτή με Α κεφαλαίο, την τόσο σπάνια που πρέπει να είσαι ευγνώμων που την έζησες και την ανταπέδωσες, έστω και μια φορά.
Τώρα εκείνη είναι στο καροτσάκι με σκεβρωμένα αρθριτικά χέρια. Είναι οι δυο τους και μόνο οι δυο τους.
Εκείνος κάθε απόγευμα τριγυρνάει μόνος στο πάρκο. Τσακίζει τα κλαδιά να της φέρει μούρα. Όπως και τότε. Τα αποθέτει στα χέρια της 12χρονης παντοτινής αγαπημένης. Και το βλέμμα του! Υπήρχαν τόσες πολλές ιστορίες σ' αυτό το βλέμμα. Κι έτσι περνούν οι δυο τους. Μη κοιτάζοντας πιο μακριά από τη μέρα που μόλις πέρασε κι απ' αυτή που έρχεται.
Και κάποια μέρα όλα τα γαλάζια φορέματα θα γίνουν κουρέλια και οι αναμνήσεις θα χαθούν.
Πηγή: artinews.gr
Μαργαρίτα Μανώλη: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου