Του Τάσου Βαρούνη
Μια αρχική παρατήρηση. Δεν είναι καθόλου γόνιμος ένας τρόπος τοποθέτησης απέναντι στα γεγονότα με όρους στιγμιαίους, αισθητικούς και κατ’ αποκοπή. Στην πραγματικότητα, όσο το γεγονός –σκέτα– σκεπάζει το ευρύτερο φόντο του, τόσο οι προοπτικές δεσμεύονται σε έναν επαναλαμβανόμενο κύκλο. Ειδικά μάλιστα, όταν δεν πρόκειται για κοσμοϊστορικά γεγονότα αλλά για… ειδήσεις, αυτή η διεργασία είναι εκτός των άλλων και απολύτως μίζερη.
Πολλά πράγματα, άλλοτε σημαντικά, έχουν καταντήσει ειδήσεις. Για παράδειγμα, οι πρόσφατες οι απεργίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μια χαρά θα μπορούσαν να καταψηφιστούν από τους ανήσυχους ανθρώπους χωρίς καθόλου τύψεις. Ή –για να μπούμε και στο θέμα μας– μπορεί η είδηση να είναι «η κλωτσιά» αλλά η ουσία είναι οι άνευρες και δίχως κόσμο συγκεντρώσεις για τον Πομπέο. Όσο η ματιά μας περιορίζεται στα «δικά» μας, όσο οι αναφορές μας είναι οι διάφοροι μικρόκοσμοι, όσο αδιαφορούμε να κατανοήσουμε το «τι συμβαίνει» στις κοινωνίες, όσο ο θόρυβος και το βάθος δεν αγγίζει τα ουσιώδη, τόσο η λογική μας θα καθίσταται περιθωριακή και άρα αδύναμη να τροποποιήσει τις εξελίξεις.
Πολλή συζήτηση λοιπόν για την περίτεχνη κλωτσιά στην παρέμβαση του ΠΑΜΕ στο άγαλμα του Τρούμαν. Πολλά και αδικαιολόγητα τα «μπράβο» από τους όμορους χώρους. Μια κίνηση αποφασισμένη σε κάποια κομματική συνεδρίαση χαιρετίστηκε και αποτέλεσε ένδειξη τη μία αγωνιστικότητας, την άλλη συγκρουσιακής διάθεσης. Φταίει η σχετική ακινησία του τελευταίου διαστήματος που καθιστά τέτοιες γραφικές κινήσεις άξιες λόγου; Πιθανά. Το «ΤΙΝΑ κάνουμε, αυτό μπορούμε αυτό κάνουμε»; Ίσως. Όμως δεν γίνεται να καταργήσουμε κάθε κριτήριο και το χτύπημα στον ΜΑΤατζή δεν συνιστά τέτοιο. Ειδικά όταν αυτό προέρχεται από το ΚΚΕ.
Σήμερα, μετά την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ παρουσιάζεται δικαιωμένο. Τώρα βέβαια, πώς γίνεται να απέχεις από κάθε πραγματική και μαζική κίνηση της κοινωνίας, να καταγγέλλεις συνήθως ξεσπάσματα και σκιρτήματα, να παίρνεις συγχαρητήρια από τον αστικό πολιτικό κόσμο και να είσαι ο δικαιωμένος κομμουνιστής, είναι ένα ερώτημα. Όταν τα πράγματα είναι ανοιχτά, «παίζονται», όταν οι ισορροπίες κινδυνεύουν, όταν όντως ο «λαός είναι στους δρόμους», το ΚΚΕ κάνει μόνο του πορείες στα στενά, λυπάται για τα σπασμένα τζάμια, περιφρουρεί τη Βουλή. Δεν είναι τόσο μακρινός ο Δεκέμβρης του 2008, οι Πλατείες του 2011, το αντιμνημονιακό κίνημα που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις. Ενώ πολύ πρόσφατη είναι η καταδίκη των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό ως εθνικιστικών και στην πραγματικότητα η σύμπλευση του ΚΚΕ με την καταγγελία του «ετερόκλητου όχλου».
Και δεν αναφερόμαστε εδώ, στην ακτιβίστική του πρακτική, στο εάν δηλαδή οι ΚΝίτες κρατούν ή όχι μαδέρια και φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες. Αλλά στη «εντός πλαισίου» συνολική πολιτική του συμπεριφορά, στην αδιαφορία του να δεθεί με μαζικές διαθέσεις και ερωτήματα, στο πόσο βολικό ήταν το να είναι «στον κόσμο του» και να ανεμίζει σφυροδρέπανα. Μπορούμε βέβαια να τα ξεχάσουμε όλα αυτά, αφού «είδαμε που κατέληξε και ο ΣΥΡΙΖΑ», λες και η κατεύθυνση του ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια δημιουργούσε όρους για μια άλλη πορεία.
Τώρα λοιπόν το ΚΚΕ κάνει ντου στους πλειστηριασμούς και αρχίζει αγριάδες στην αστυνομία. Ο Κουτσούμπας θα τα λέει «έξω από τα δόντια», ενώ ενδέχεται να δούμε και μια πιο «εναλλακτική», λιγότερο ξύλινη, παρουσία της νεολαίας του, ώστε να ανταποκριθεί και στα αισθητικά αιτήματα της εποχής. Η κυνική σκέψη πίσω από αυτά; Ένας κόσμος θα τσιμπήσει, κάποιοι νέοι θα αναγνωρίσουν δυναμικότητα, ορισμένα μέλη του θα ανακουφιστούν ως «συγκρουόμενα». Πρακτικές μικρότερων οργανώσεων της Αριστεράς και φοιτητικών σχημάτων και στο βάθος πάντα η αναπαραγωγή ενός μηχανισμού και οι κάλπες.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι σκέτα το ΚΚΕ αλλά μια φιλοΚΚΕ αντίληψη που μοιάζει να κερδίζει χώρο και υποστηρικτές. Μετά από τις τόσο σημαντικές εμπειρίες αγώνων, δηλαδή εφόδων και ηττών, γυρνάμε σε καθιερωμένα που η ίδια η ζωή είχε ξεπεράσει: «Σπουδαίο πράγμα το κόμμα, τίποτα δε γίνεται χωρίς αυτό», «χρειαζόμαστε καθαρή γραμμή και όχι μισόλογα», «εμείς οι κομμουνιστές», «η κοινωνία είναι καθυστερημένη και συντηρητική» κ.ο.κ. Είναι όλα αυτά που συνιστούν στην πραγματικότητα τη θεμελιώδη ιδεολογία του ΚΚΕ που πρέπει να κριτικαριστεί και όχι κυρίως το τι αναφέρει στο πρόγραμμά του για τον σοσιαλισμό. Και σε αυτή την ιδεολογία, οι κλωτσιές του κάθε ΚΝίτη δεν είναι καθόλου παρέκκλιση μα εντελώς δομικές συνιστώσες της.
Υ.Γ.: Ο Μπογδάνος επιλέχτηκε για να στείλει το μήνυμα: «Μας ξέρετε, σας ξέρουμε, όμως δεν θα το παρατραβάτε». Υπάρχει λοιπόν μια σκλήρυνση. Η νομιμότητα δεν θα αμφισβητείται, ακόμα και με τέτοιο εικονικό τρόπο. Οτιδήποτε θα μοιάζει αγωνιστικό, θα στιγματίζεται και ενίοτε θα χτυπιέται. Σε αυτό το περιβάλλον, το κομβικό ζήτημα δεν είναι η αλληλεγγύη.
Πηγή: e-dromos.gr
Τάσος Βαρούνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Μια αρχική παρατήρηση. Δεν είναι καθόλου γόνιμος ένας τρόπος τοποθέτησης απέναντι στα γεγονότα με όρους στιγμιαίους, αισθητικούς και κατ’ αποκοπή. Στην πραγματικότητα, όσο το γεγονός –σκέτα– σκεπάζει το ευρύτερο φόντο του, τόσο οι προοπτικές δεσμεύονται σε έναν επαναλαμβανόμενο κύκλο. Ειδικά μάλιστα, όταν δεν πρόκειται για κοσμοϊστορικά γεγονότα αλλά για… ειδήσεις, αυτή η διεργασία είναι εκτός των άλλων και απολύτως μίζερη.
Πολλά πράγματα, άλλοτε σημαντικά, έχουν καταντήσει ειδήσεις. Για παράδειγμα, οι πρόσφατες οι απεργίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μια χαρά θα μπορούσαν να καταψηφιστούν από τους ανήσυχους ανθρώπους χωρίς καθόλου τύψεις. Ή –για να μπούμε και στο θέμα μας– μπορεί η είδηση να είναι «η κλωτσιά» αλλά η ουσία είναι οι άνευρες και δίχως κόσμο συγκεντρώσεις για τον Πομπέο. Όσο η ματιά μας περιορίζεται στα «δικά» μας, όσο οι αναφορές μας είναι οι διάφοροι μικρόκοσμοι, όσο αδιαφορούμε να κατανοήσουμε το «τι συμβαίνει» στις κοινωνίες, όσο ο θόρυβος και το βάθος δεν αγγίζει τα ουσιώδη, τόσο η λογική μας θα καθίσταται περιθωριακή και άρα αδύναμη να τροποποιήσει τις εξελίξεις.
Πολλή συζήτηση λοιπόν για την περίτεχνη κλωτσιά στην παρέμβαση του ΠΑΜΕ στο άγαλμα του Τρούμαν. Πολλά και αδικαιολόγητα τα «μπράβο» από τους όμορους χώρους. Μια κίνηση αποφασισμένη σε κάποια κομματική συνεδρίαση χαιρετίστηκε και αποτέλεσε ένδειξη τη μία αγωνιστικότητας, την άλλη συγκρουσιακής διάθεσης. Φταίει η σχετική ακινησία του τελευταίου διαστήματος που καθιστά τέτοιες γραφικές κινήσεις άξιες λόγου; Πιθανά. Το «ΤΙΝΑ κάνουμε, αυτό μπορούμε αυτό κάνουμε»; Ίσως. Όμως δεν γίνεται να καταργήσουμε κάθε κριτήριο και το χτύπημα στον ΜΑΤατζή δεν συνιστά τέτοιο. Ειδικά όταν αυτό προέρχεται από το ΚΚΕ.
Σήμερα, μετά την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ παρουσιάζεται δικαιωμένο. Τώρα βέβαια, πώς γίνεται να απέχεις από κάθε πραγματική και μαζική κίνηση της κοινωνίας, να καταγγέλλεις συνήθως ξεσπάσματα και σκιρτήματα, να παίρνεις συγχαρητήρια από τον αστικό πολιτικό κόσμο και να είσαι ο δικαιωμένος κομμουνιστής, είναι ένα ερώτημα. Όταν τα πράγματα είναι ανοιχτά, «παίζονται», όταν οι ισορροπίες κινδυνεύουν, όταν όντως ο «λαός είναι στους δρόμους», το ΚΚΕ κάνει μόνο του πορείες στα στενά, λυπάται για τα σπασμένα τζάμια, περιφρουρεί τη Βουλή. Δεν είναι τόσο μακρινός ο Δεκέμβρης του 2008, οι Πλατείες του 2011, το αντιμνημονιακό κίνημα που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις. Ενώ πολύ πρόσφατη είναι η καταδίκη των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό ως εθνικιστικών και στην πραγματικότητα η σύμπλευση του ΚΚΕ με την καταγγελία του «ετερόκλητου όχλου».
Και δεν αναφερόμαστε εδώ, στην ακτιβίστική του πρακτική, στο εάν δηλαδή οι ΚΝίτες κρατούν ή όχι μαδέρια και φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες. Αλλά στη «εντός πλαισίου» συνολική πολιτική του συμπεριφορά, στην αδιαφορία του να δεθεί με μαζικές διαθέσεις και ερωτήματα, στο πόσο βολικό ήταν το να είναι «στον κόσμο του» και να ανεμίζει σφυροδρέπανα. Μπορούμε βέβαια να τα ξεχάσουμε όλα αυτά, αφού «είδαμε που κατέληξε και ο ΣΥΡΙΖΑ», λες και η κατεύθυνση του ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια δημιουργούσε όρους για μια άλλη πορεία.
Τώρα λοιπόν το ΚΚΕ κάνει ντου στους πλειστηριασμούς και αρχίζει αγριάδες στην αστυνομία. Ο Κουτσούμπας θα τα λέει «έξω από τα δόντια», ενώ ενδέχεται να δούμε και μια πιο «εναλλακτική», λιγότερο ξύλινη, παρουσία της νεολαίας του, ώστε να ανταποκριθεί και στα αισθητικά αιτήματα της εποχής. Η κυνική σκέψη πίσω από αυτά; Ένας κόσμος θα τσιμπήσει, κάποιοι νέοι θα αναγνωρίσουν δυναμικότητα, ορισμένα μέλη του θα ανακουφιστούν ως «συγκρουόμενα». Πρακτικές μικρότερων οργανώσεων της Αριστεράς και φοιτητικών σχημάτων και στο βάθος πάντα η αναπαραγωγή ενός μηχανισμού και οι κάλπες.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι σκέτα το ΚΚΕ αλλά μια φιλοΚΚΕ αντίληψη που μοιάζει να κερδίζει χώρο και υποστηρικτές. Μετά από τις τόσο σημαντικές εμπειρίες αγώνων, δηλαδή εφόδων και ηττών, γυρνάμε σε καθιερωμένα που η ίδια η ζωή είχε ξεπεράσει: «Σπουδαίο πράγμα το κόμμα, τίποτα δε γίνεται χωρίς αυτό», «χρειαζόμαστε καθαρή γραμμή και όχι μισόλογα», «εμείς οι κομμουνιστές», «η κοινωνία είναι καθυστερημένη και συντηρητική» κ.ο.κ. Είναι όλα αυτά που συνιστούν στην πραγματικότητα τη θεμελιώδη ιδεολογία του ΚΚΕ που πρέπει να κριτικαριστεί και όχι κυρίως το τι αναφέρει στο πρόγραμμά του για τον σοσιαλισμό. Και σε αυτή την ιδεολογία, οι κλωτσιές του κάθε ΚΝίτη δεν είναι καθόλου παρέκκλιση μα εντελώς δομικές συνιστώσες της.
Υ.Γ.: Ο Μπογδάνος επιλέχτηκε για να στείλει το μήνυμα: «Μας ξέρετε, σας ξέρουμε, όμως δεν θα το παρατραβάτε». Υπάρχει λοιπόν μια σκλήρυνση. Η νομιμότητα δεν θα αμφισβητείται, ακόμα και με τέτοιο εικονικό τρόπο. Οτιδήποτε θα μοιάζει αγωνιστικό, θα στιγματίζεται και ενίοτε θα χτυπιέται. Σε αυτό το περιβάλλον, το κομβικό ζήτημα δεν είναι η αλληλεγγύη.
Πηγή: e-dromos.gr
Τάσος Βαρούνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου