Σωκράτης Μαντζουράνης
Η κυρά-Αφρούλα, η μάνα μου, ήταν γύρω στα 85 όταν την κατάφερα να συμφωνήσει να της πάρω μπαστούνι.
-Καλά, αλλά αυτό με την ασημένια λαβή. Όχι γκλίτσα...
Το έπαιρνε μαζί της στις βόλτες, αλλά... υπό μάλης.
-Ρε Αφρούλα… Δε βλέπεις; Κατσικόδρομος είναι, θα πέσεις...
-Άμα γεράσω, θα το κρατώ καλύτερα.
Είχε μια απίθανη λαχτάρα για τη ζωή!
Και λίγο αργότερα, έτσι ξαφνικά, η Αφρούλα καρφώθηκε σε μια πολυθρόνα, αμίλητη, ανέκφραστη, ακούνητη, πλέκοντας αργά ένα πουλόβερ που δε τέλειωσε ποτέ.
-Θέλει να φύγει, μας είπαν οι ειδικοί.
Κατάσταση πλήρους απόσυρσης...
Κι’ έφυγε.
Και μου έμεινε ένα μπαστούνι με ασημένια λαβή, ακούνητο κι’ αυτό δίπλα στο τζάκι μας, να μου τη θυμίζει.
Το γιατί και το πώς τούτης της παραίτησης από τη ζωή, της Αφρούλας, παρ’ όλο που το ψυχανεμίζομαι, δεν το έψαξα.
Το προσφυγάκι του ’22, είχε παλέψει για τη ζωή της και είχε κερδίσει το δικαίωμα να την θέλει ατόφια, χωρίς «βοήθεια» πια από κανέναν.
Ούτε από τα παιδιά της.
Και μάλλον αποφάσισε να την τελειώσει, όπως την άρχισε προσφυγάκι-κοριτσάκι στη Μυτιλήνη.
Πλέκοντας για να επιβιώσει, πλέκοντας να «φύγει...
«Η Αΐσα παραμένει σχεδόν ακίνητη, σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά που τρέχουν γύρω από την παιδιατρική κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Μόρια».
Σα διάβασα την είδηση, η ματιά μου άθελα, έπεσε στο μπαστούνι της Αφρούλας, με την ασημένια λαβή...
Η Αΐσα είναι 9 ετών.
Το μικρό προσφυγάκι, εδώ και δυο βδομάδες, μας λένε, ούτε μιλά, ούτε περπατά.
Απλά κάθεται…
Απλά υπάρχει...
Οι ειδικοί είπαν πως πρόκειται για περιστατικό «συνδρόμου παραίτησης»
« Ο πατέρας της την εναποθέτει με ήρεμες κινήσεις σε ένα στρώμα και το μόνο σημάδι ζωής που γίνεται αντιληπτό είναι η κίνηση του θώρακά της καθώς αναπνέει» περιγράφει σε άρθρο της στον Gurdian, η συγγραφέας και νευρολόγος Jules Montague.
Και συνεχίζει:
«Βρίσκομαι στη Λέσβο όπου μελετώ τις ψυχολογικές επιπτώσεις του τραύματος σε παιδιά που συχνά έφυγαν από βίαιες συγκρούσεις στη χώρα τους, για να καταλήξουν σε έναν προσφυγικό καταυλισμό όπου οι συνθήκες είναι χαοτικές και απάνθρωπες. Σύντομα κατάλαβα πως η Αΐσα, σε αυτό το στάδιο, έχει σωματοποιήσει ότι μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί που χάνει οποιαδήποτε ελπίδα».
Η Αϊσα, είδε το θάνατο του εννιάχρονου αδερφού της, λίγα μέτρα μακριά της, από βόμβες στο Αφγανιστάν και άντεξε.
Είχε ακόμα Ελπίδα.
Η Αϊσα είδε να τις βάζουν λάμες στο σακατεμένο της πόδι και άντεξε.
Είχε ακόμα Ελπίδα.
Η Αϊσα πέρασε τα πάνδεινα στη θάλασσα για να φτάσει στη Λέσβο και άντεξε.
Είχε ακόμα Ελπίδα.
Έφτασε στο κολαστήρι της Μόριας το προσφυγάκι και πάλι άντεξε.
Έπαιζε, έτρωγε, έτρεχε, χτένιζε την κούκλα της...
Άντεχε, γιατί είχε ακόμα Ελπίδα.
Και πριν 2-3 βδομάδες, μας λέει ο πατέρας της:
«Βυθίστηκε σε μία χαοτική κατάσταση, όταν ένας έφηβος μαχαιρώθηκε θανάσιμα κοντά στη σκηνή μας» και συνεχίζει:
«Υπήρχε παντού αίμα και ηχούσαν σειρήνες. Όλοι φώναζαν. Άρχισε να ουρλιάζει. Αλλά ξαφνικά σταμάτησε να μιλάει. Τώρα κάθε πρωί, σκεπάζει με τα χέρια της το πρόσωπό της…»
Όπως στο παιδικό παιχνίδι, το «κρυφτό»
Ίσως για να κρυφτεί από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της.
Όπως η Αφρούλα, που προσπαθούσε με το πλέξιμο να ξορκίσει τους δαίμονες της.
Απ’ ότι φαίνεται, τα κολαστήρια «τύπου Μόριας» θα συνεχίζουν να φέρνουν αθώες ψυχές σε κατάσταση «πλήρους απόσυρσης» κι’ εμείς να προβληματιζόμαστε αν το προφίλ τους είναι του πρόσφυγα ή του μετανάστη.
Και όσο η Τουρκία με τη βοήθειά ή την εγκληματική ανοχή του «πολιτισμένου κόσμου» ξεκληρίζει τον Κούρδικο Λαό, τόσο πιο πολλές αθώες υπάρξεις θα βαδίζουν στο δρόμο της «πλήρους απόσυρσης» και τόσο το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» και η όποια «ανθρωπιά» μας απόμεινε, θα ζορίζονται να σώσουν τα τελευταία τους προσχήματα.
Όσο κι’ αν πληθαίνουν. οι λυπημένες φατσούλες στο f/b.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε ευθύνη για την Αϊσα, αν δεν συνειδητοποιήσουμε, πως μόνο εμείς μπορούμε να την κάνουμε να μιλήσει ξανά, να παίξει ξανά, να φάει ξανά, αν δεν πιστέψουμε, πως μόνο εμείς κρατάμε την Ελπίδα της...
Οι Αϊσα του κόσμου, θα είναι σε «απόσυρση»
Πηγή: stonisi.gr
Σωκράτης Μαντζουράνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Η κυρά-Αφρούλα, η μάνα μου, ήταν γύρω στα 85 όταν την κατάφερα να συμφωνήσει να της πάρω μπαστούνι.
-Καλά, αλλά αυτό με την ασημένια λαβή. Όχι γκλίτσα...
Το έπαιρνε μαζί της στις βόλτες, αλλά... υπό μάλης.
-Ρε Αφρούλα… Δε βλέπεις; Κατσικόδρομος είναι, θα πέσεις...
-Άμα γεράσω, θα το κρατώ καλύτερα.
Είχε μια απίθανη λαχτάρα για τη ζωή!
Και λίγο αργότερα, έτσι ξαφνικά, η Αφρούλα καρφώθηκε σε μια πολυθρόνα, αμίλητη, ανέκφραστη, ακούνητη, πλέκοντας αργά ένα πουλόβερ που δε τέλειωσε ποτέ.
-Θέλει να φύγει, μας είπαν οι ειδικοί.
Κατάσταση πλήρους απόσυρσης...
Κι’ έφυγε.
Και μου έμεινε ένα μπαστούνι με ασημένια λαβή, ακούνητο κι’ αυτό δίπλα στο τζάκι μας, να μου τη θυμίζει.
Το γιατί και το πώς τούτης της παραίτησης από τη ζωή, της Αφρούλας, παρ’ όλο που το ψυχανεμίζομαι, δεν το έψαξα.
Το προσφυγάκι του ’22, είχε παλέψει για τη ζωή της και είχε κερδίσει το δικαίωμα να την θέλει ατόφια, χωρίς «βοήθεια» πια από κανέναν.
Ούτε από τα παιδιά της.
Και μάλλον αποφάσισε να την τελειώσει, όπως την άρχισε προσφυγάκι-κοριτσάκι στη Μυτιλήνη.
Πλέκοντας για να επιβιώσει, πλέκοντας να «φύγει...
«Η Αΐσα παραμένει σχεδόν ακίνητη, σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά που τρέχουν γύρω από την παιδιατρική κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Μόρια».
Σα διάβασα την είδηση, η ματιά μου άθελα, έπεσε στο μπαστούνι της Αφρούλας, με την ασημένια λαβή...
Η Αΐσα είναι 9 ετών.
Το μικρό προσφυγάκι, εδώ και δυο βδομάδες, μας λένε, ούτε μιλά, ούτε περπατά.
Απλά κάθεται…
Απλά υπάρχει...
Οι ειδικοί είπαν πως πρόκειται για περιστατικό «συνδρόμου παραίτησης»
« Ο πατέρας της την εναποθέτει με ήρεμες κινήσεις σε ένα στρώμα και το μόνο σημάδι ζωής που γίνεται αντιληπτό είναι η κίνηση του θώρακά της καθώς αναπνέει» περιγράφει σε άρθρο της στον Gurdian, η συγγραφέας και νευρολόγος Jules Montague.
Και συνεχίζει:
«Βρίσκομαι στη Λέσβο όπου μελετώ τις ψυχολογικές επιπτώσεις του τραύματος σε παιδιά που συχνά έφυγαν από βίαιες συγκρούσεις στη χώρα τους, για να καταλήξουν σε έναν προσφυγικό καταυλισμό όπου οι συνθήκες είναι χαοτικές και απάνθρωπες. Σύντομα κατάλαβα πως η Αΐσα, σε αυτό το στάδιο, έχει σωματοποιήσει ότι μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί που χάνει οποιαδήποτε ελπίδα».
Η Αϊσα, είδε το θάνατο του εννιάχρονου αδερφού της, λίγα μέτρα μακριά της, από βόμβες στο Αφγανιστάν και άντεξε.
Είχε ακόμα Ελπίδα.
Η Αϊσα είδε να τις βάζουν λάμες στο σακατεμένο της πόδι και άντεξε.
Είχε ακόμα Ελπίδα.
Η Αϊσα πέρασε τα πάνδεινα στη θάλασσα για να φτάσει στη Λέσβο και άντεξε.
Είχε ακόμα Ελπίδα.
Έφτασε στο κολαστήρι της Μόριας το προσφυγάκι και πάλι άντεξε.
Έπαιζε, έτρωγε, έτρεχε, χτένιζε την κούκλα της...
Άντεχε, γιατί είχε ακόμα Ελπίδα.
Και πριν 2-3 βδομάδες, μας λέει ο πατέρας της:
«Βυθίστηκε σε μία χαοτική κατάσταση, όταν ένας έφηβος μαχαιρώθηκε θανάσιμα κοντά στη σκηνή μας» και συνεχίζει:
«Υπήρχε παντού αίμα και ηχούσαν σειρήνες. Όλοι φώναζαν. Άρχισε να ουρλιάζει. Αλλά ξαφνικά σταμάτησε να μιλάει. Τώρα κάθε πρωί, σκεπάζει με τα χέρια της το πρόσωπό της…»
Όπως στο παιδικό παιχνίδι, το «κρυφτό»
Ίσως για να κρυφτεί από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της.
Όπως η Αφρούλα, που προσπαθούσε με το πλέξιμο να ξορκίσει τους δαίμονες της.
Απ’ ότι φαίνεται, τα κολαστήρια «τύπου Μόριας» θα συνεχίζουν να φέρνουν αθώες ψυχές σε κατάσταση «πλήρους απόσυρσης» κι’ εμείς να προβληματιζόμαστε αν το προφίλ τους είναι του πρόσφυγα ή του μετανάστη.
Και όσο η Τουρκία με τη βοήθειά ή την εγκληματική ανοχή του «πολιτισμένου κόσμου» ξεκληρίζει τον Κούρδικο Λαό, τόσο πιο πολλές αθώες υπάρξεις θα βαδίζουν στο δρόμο της «πλήρους απόσυρσης» και τόσο το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» και η όποια «ανθρωπιά» μας απόμεινε, θα ζορίζονται να σώσουν τα τελευταία τους προσχήματα.
Όσο κι’ αν πληθαίνουν. οι λυπημένες φατσούλες στο f/b.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε ευθύνη για την Αϊσα, αν δεν συνειδητοποιήσουμε, πως μόνο εμείς μπορούμε να την κάνουμε να μιλήσει ξανά, να παίξει ξανά, να φάει ξανά, αν δεν πιστέψουμε, πως μόνο εμείς κρατάμε την Ελπίδα της...
Οι Αϊσα του κόσμου, θα είναι σε «απόσυρση»
Πηγή: stonisi.gr
Σωκράτης Μαντζουράνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου