Του Δημήτρη Κούλαλη
Aπ’ την «ανακωχή» ΗΠΑ- Κίνας, στη Λ. Αμερική κι απο εκεί στη διελκυστίνδα γεωοικονομικής ισχύος της επόμενης μέρας, το Χονγκ Κονγκ και τους Ουκρανούς ναζί. Πώς συνδέονται όλα αυτά; Ακολουθούν οι απαντήσεις…
Τερματίζεται προσωρινά, μαθαίνουμε, ο 19μηνος εμπορικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, έπειτα από την επίτευξη προκαταρκτικής εμπορικής συμφωνίας που προβλέπει, κυρίως, τη σταδιακή μείωση των τελωνειακών δασμών σε βάρος κινεζικών προϊόντων. Για «ταύτιση απόψεων» έκανε λόγο ο υφυπουργός Εμπορίου Γουανγκ Σουουβέν, με τον Αμερικανό Πρόεδρο να συμπληρώνει –πάντα μέσω twitter- πως πρόκειται για μια «φανταστική συμφωνία για όλον τον κόσμο», διευκρινίζοντας παράλληλα ότι οι διαπραγματεύσεις- κι ενώ διατηρούνται οι δασμοί στις κινέζικες εισαγωγές ύψους 25%- για την επόμενη φάση θα ξεκινήσουν «αμέσως».
Αναμφίβολα, πρόκειται για γεγονός ξεχωριστής οικονομικής- κι όχι μόνο- σημασίας. Όμως, οι σκιές στις σχέσεις των δύο υπερδυνάμεων, μέσω της διαρκούς κλιμάκωσης των σταδίων τού εν εξελίξει εμπορικού πολέμου, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Όπως πολύ σωστά επισήμαινε πρόσφατα ο καλός συνάδελφος Λεωνίδας Βατικιώτης, «δηλωτικό αυτής της τάσης είναι η αποκάλυψη των Financial Times για μια εντολή που έδωσε το Πεκίνο σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις και ιδρύματα να αφαιρέσουν από τους υπολογιστές τους κάθε εξάρτημα που εισάγεται από το εξωτερικό, εντός τριετίας! Η συγκεκριμένη απόφαση είναι μεγάλης οικονομικής σημασίας γιατί πλήττει ευθέως μονοπώλια όπως την Dell, τη Microsoft και την HP που χάνουν μια αναπτυσσόμενη αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων εν δυνάμει χρηστών» [Νέα Σελίδα, 15/12/2019, «Στον κυβερνοχώρο ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας»].
Είχε προηγηθεί, βέβαια η απόφαση Τραμπ για την απαγόρευση συνεργασίας των αμερικανικών εταιρειών (Google, Intel, Qualcomm, κ.ά. ) με την Huawei κι εν γένει τον κινεζικό γίγαντα του τομέα Έρευνας και Ανάπτυξης με στόχο την παρουσία περισσότερων και ισχυρότερων εμποδίων στην ανάπτυξη του δικτύου κινητής τηλεφωνίας 5ης γενιάς· στοιχείο που φανερώνει το περαιτέρω βάθεμα του εμπορικού πολέμου, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις. Καθώς στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον, πλέον, δεν είναι μόνο ο χάλυβας και η σόγια, αλλά το «Θείο βρέφος» της οικονομικής ισχύος του μέλλοντος: ο κλάδος της υπερυψηλής τεχνολογίας. Ένας κλάδος για τον οποίο το Πεκίνο φαίνεται έτοιμο να δείξει τα δόντια του, έχοντας φροντίσει προηγουμένως να δημιουργήσει ένα οικονομικό πλέγμα στρατηγικών συμφερόντων στο μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ, τη Λ. Αμερική. Τα όσα σχετικά γράφονταν πριν λίγο καιρό, εδώ στον «Ημεροδρόμο», αποτυπώνουν εύληπτα την οικονομική διείσδυση του κινεζικού κεφαλαίου σε χώρες όπως η Βολιβία, η Βενεζουέλα, η Χιλή, το Περού, αλλά και η Αργεντινή και η Βραζιλία. Μπορεί, βέβαια, το νέο «αφεντικό» να διακρίνεται για την πολιτική του αβρότητα, αφού δεν επιστρατεύει τον στρατό και τις Χούντες- μαριονέτες του ως ταχύρρυθμο μάθημα γεωοικονομικής ισχύος στους υποτελείς του· ωστόσο, συνεχίζει την υφαρπαγή του πλούτου των λαών της περιοχής προς χάριν της δικής του παραγωγής, πλασάροντας, όμως, εαυτόν ως πολιτική, οικονομική (υποδορίως και στρατιωτική, αφού, μόλις προχθές, το Πεκίνο έθεσε σε ενεργή υπηρεσία το δεύτερο αεροπλανοφόρο του) εναλλακτική απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Μήπως, με φόντο πάντα την πολύπαθη Λ. Αμερική, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας ισχύος με το «ποτ» του πονταρίσματος να φτάνει μέχρι και την ηγεμονική πρωτοκαθεδρία της επόμενης ημέρας;
Απάντηση: Πιθανό.
Όπως πιθανό είναι το γεγονός η πρόσφατη επανακατάληψη εκ μέρους των ΗΠΑ του ζωτικού χώρου της «πίσω αυλής» τους (με το πραξικόπημα στη Βολιβία) να έστελνε ένα μήνυμα, πέραν απ’ τους λαούς της περιοχής (βλ. Χιλή), ότι ο «αφέντης» της Λ. Αμερικής φορά καουμπόικο καπέλο και δεν θα επιτρέψει την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του σε μια εποχή κατά την οποία αρκεί μια νιφάδα για το ξεκίνημα μιας νέας, αβέβαιης για τα συμφέροντά του πολιτικής χιονοστιβάδας στο νότιο τμήμα της αμερικανικής ηπείρου.
Αν και, για την ώρα, με δεδομένο τον έλεγχο των θαλασσών και της διαμετακόμισης των προϊόντων απ’ το δυτικό στρατιωτικό πλέγμα δυνάμεων, παρά τις οξύτατες αντιθέσεις στο εσωτερικό του, η κινεζική επεκτατική πολιτική φαίνεται να έχει αμιγώς οικονομικό κι όχι γεωπολιτικό χαρακτήρα, σε μια προσπάθεια, μέσω των περιφερειακών οικονομικών συμφωνιών της, να θωρακίσει την εσωτερική της αγορά και να προσανατολίσει τη διεθνή οικονομία στον δικό της εμπορικό χάρτη συμφερόντων.
Βέβαια, η παραπάνω άποψη δε φαίνεται να καθησυχάζει τους υπερωκεάνιους αντιπάλους του Πεκίνου. Με πρώτο και καλύτερο τον μέχρι πρότινος άσπονδο «φίλο» του, το Βερολίνο.
«Το μεγαλύτερο γεωπολιτικό ζήτημα σήμερα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για τη Γερμανία», σχολίαζαν πριν μερικούς μήνες οι Financial Times, «είναι οι μελλοντικές σχέσεις με την Κίνα» και συγκεκριμένα η «διεκδίκηση από την κινεζική εταιρεία τηλεπικοινωνιών Huawei της άδειας για κινητά τηλέφωνα πέμπτης γενιάς στη Γερμανία».
Είναι γνωστό ότι η Γερμανία όλο το προηγούμενο διάστημα είδε στην Κίνα τον πρόθυμο «αγοραστή» που θα τη βοηθούσε να μειώσει το δημόσιο χρέος της. Εκείνο, όμως, που δεν είδε είναι ότι η Κίνα εξελισσόταν σταδιακά στον μεγαλύτερο εταίρο αυτής της σχέσης, με μεγαλεπίβολα μάλιστα σχέδια, όπως η προώθηση του reminbi, του παγκόσμιου νομίσματος που θα αμφισβητούσε το μονοπώλιο του δολαρίου. Φυσικά, δεν μιλάμε, μόνο, για τη βιομηχανία του αυτοκινήτου που «αποτελεί την πηγή των προηγούμενων επιτυχιών της Γερμανίας και το μέλλον της κινεζικής ευημερίας» (με το ηλεκτρικό αυτοκίνητο να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής των Ασιατών). Αλλά και για τον «τρόμο» που έσπειρε το 2017 σε Γερμανούς και Ευρωπαίους γραφειοκράτες η είδηση της εξαγοράς έναντι 4,5 δισ. της γερμανικής εταιρείας KUKA που εδώ και χρόνια έχει εξειδικευτεί στην παραγωγή και στην έρευνα για κατασκευή ρομπότ κατά παραγγελία. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα σε Καγκελαρία και Βρυξέλλες, οι οποίοι προσπάθησαν παντοιοτρόπως να εμποδίσουν την εξαγορά αυτήν χωρίς επιτυχία. Όπως, όμως, μεταδίδει το Fortune Greece, «κανείς Γερμανός ή Ευρωπαίος επενδυτής δεν διέθεσε παρόμοιο ποσόν».
Οι επιτελάρχες της ΕΕ ανταπάντησαν φέρνοντας την διάταξη εμπλοκής της ΕΕ σε τέτοιου είδους εξαγορές, οι οποίες στο εξής θα υφίστανται ενδελεχή έλεγχο πριν δοθεί άδεια εξαγοράς. Το «κακό», όμως, είχε γίνει για τους ιεροκήρυκες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τους οποίους είδαμε τον Μάιο του 2017 να περιλαμβάνουν στις πέντε δράσεις της Λευκής Βίβλου για τις δράσεις της ΕΕ στο Συμβούλιο Κορυφής της Μάλτας και το έγγραφο προβληματισμού για την «Τιθάσευση της Παγκοσμιοποίησης». Ενώ, όπως μεταδίδει ο γερμανικός ιστότοπος «THE LOCAL», το γερμανικό ΥΠΟΙΚ στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη προχώρησε σε τροποποίηση του κανονισμού για το εξωτερικό εμπόριο, βάσει του οποίου έχει τη δυνατότητα να εμποδίσει ή να αναθεωρήσει τις συμβάσεις εξαγοράς γερμανικών εταιρειών στρατηγικού χαρακτήρα (ρομποτική, τεχνητή νοημοσύνη, βιοτεχνολογία, κβαντική τεχνολογία) από ξένους επενδυτές, ακόμη κι αν μιλάμε για μερίδια της τάξης του 10%…
“Είναι προφανές”, καταφεύγουμε και πάλι στο περιοδικό Fortune, “ότι η παλιά καλή εποχή της ανεξέλεγκτης σχεδόν παγκοσμιοποίησης φτάνει στο τέλος της -κι αυτό που- μένει να δούμε είναι σε ποιο βαθμό θα εξελιχθεί η ισορροπία μεταξύ των μεγάλων εμπορικών δυνάμεων»…
Παράλληλα με τις εξελίξεις στο δυτικοκινεζικό γεωοικονομικό «θρίλερ», ο… εκπρόσωπος του σύγχρονου προλεταριάτου, σύμφωνα με τον David Brooks των TNYork Times, Ντόναλντ Τραμπ (!) , παραπέμπεται σε δίκη για το “Ukrainegate”, αν και οι περισσότεροι αναλυτές προεξοφλούν την καταψήφιση της αντίστοιχης πρότασης στη Γερουσία τον Ιανουάριο.
Κι ενώ μαίνεται ο (δι)κομματικός πόλεμος με φόντο τις αμερικανικές κάλπες του 2020, στην άλλη πλευρά του «τείχους», στο Χονγκ Κονγκ, η συμμετοχή γνωστών Ουκρανών φασιστών στις αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις που μαίνονται στην παραθαλάσσια περιοχή της Κίνας τους τελευταίους μήνες σήμανε συναγερμό για τη στήλη.
Πριν όμως περάσουμε σ’ αυτό καθ’ αυτό το θέμα, οφείλουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι, ακριβώς, συμβαίνει στο Χονγκ Κονγκ;
Για τον λόγο αυτό απευθυνθήκαμε άλλη μια φορά στον ακαδημαϊκό και συγγραφέα του βιβλίου «Το κράτος στην Κίνα»*, Δημήτρη Καλτσώνη. Σύμφωνα με τον καθηγητή, την κρίση στην περιοχή πυροδότησαν υπαρκτά οικονομικά προβλήματα, με μεγαλύτερο όλων την απλησίαστη για τους μικρομεσαίους αγορά ακινήτων. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το αίσθημα μειονεξίας μερίδας του κεφαλαίου της περιοχής σε σχέση με τους δείκτες ανάπτυξης του κινεζικού κράτους -μην ξεχνάμε το ειδικό διοικητικό και οικονομικό καθεστώς του Χ.Κ.- και τον ξένο παράγοντα διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις για το ξέσπασμα της κρίσης. Με το δημοκρατικό έλλειμμα να αποτελεί το φιτίλι σε μια γεμάτη με εκρηκτικά κοινωνική πυριτιδαποθήκη, μιας και, ενώ στην Κίνα ισχύει η καθολική ψηφοφορία, σε μια επίφαση δημοκρατίας, συμπληρώνουμε εμείς, οι πολίτες του Χονγκ Κονγκ στερούνται πάνω από δύο δεκαετίες «αυτονομίας» αυτού του δικαιώματος…
Τολμώντας το λογικό άλμα, ρωτάμε τον κ. Καλτσώνη αν μπορούμε να εικάσουμε σχέσεις συνεργασίας μέρους των προυχόντων του ασιατικού και νευραλγικού για την Κίνα λιμένα με τον ξένο παράγοντα. Ομολογουμένως, ήταν σαν να παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες…
Φυσικά, μας απαντά στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ο συνομιλητής μας. «Τίποτα πιο εύκολο» για τους εκπροσώπους της ντόπιας ελίτ «απ’ τη δυτικόστροφη αλλαγή οικονομικής πλεύσης», εκμεταλλευόμενοι, ίσως, στο έπακρο τις γεωπολιτικές βλέψεις των Δυτικών για τη δημιουργία μιας νέας, ελεγχόμενης «Σιγκαπούρης» στην καρδιά του σινικού «κτήνους», εικάζουμε πάλι εμείς.
Και, πιθανότατα, έχουμε δίκιο…
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, αναφέρουν αρκετά δημοσιεύματα, η αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται να είναι ο «σπόνσορας» αρκετών φιλοδυτικών ομάδων που λαμβάνουν ενεργά μέρος στις διαδηλώσεις, ανεμίζοντας αμερικανικές και βρετανικές σημαίες, με τους επικεφαλής τους να συνομιλούν με περσόνες του (υπερ)συντηρητικού χώρου, όπως ο Marco Rubbio και ο Steve Bannon, γεγονός που έχει θέσει το Χονγκ Κονγκ στο επίκεντρο της προσοχής της αμερικανικής ακροδεξιάς.
Κι όχι μόνο αυτής.
Όπως προείπαμε, πρόσφατα, η ουκρανική φασιστική ομάδα «Gonor» έκανε την εμφάνισή της στο προπύργιο των εν εξελίξει αντικαθεστωτικών διαμαρτυριών, στην Πανεπιστημιούπολη του Χονγκ Κονγκ. «Ήρθαμε ως τουρίστες», δήλωσε στο VICE NEWS ο Σέρχι Φιλιμόνοφ, μέχρι πρότινος επικεφαλής της πολιτικής πτέρυγας του «Τάγματος Αζόφ» στο Κίεβο, της ναζιστικής παραστρατιωτικής ομάδας, η οποία, με τις ευλογίες του τότε Ουκρανού Υπουργού Εσωτερικών Arsen Avakov, εγγράφηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως ειδική αστυνομική δύναμη παίρνοντας μέρος στη συνέχεια στις μάχες μεταξύ των φιλορωσικών αυτονομιστικών δυνάμεων και των Ουκρανών, κατά την διάρκεια της κρίσης στη νοτιοανατολική Ουκρανία. Στο σημείο αυτό να θυμίσουμε ότι η μονάδα έχει κατηγορηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία των ΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για εγκλήματα πολέμου, όπως μαζική λεηλασία, χρήση βασανιστηρίων, ξυλοδαρμούς αμάχων, απαγωγές δημοσιογράφων, ηλεκτροπληξία και εικονικούς πνιγμούς, με τον εθνικοσοσιαλιστικό της προσανατολισμό να επιβεβαιώνεται από ρεπορτάζ όπως αυτό της γερμανικής τηλεόρασης ZDF, βάσει του οποίου οι μαχητές του Τάγματος των Αζόφ φορούσαν κράνη με σβάστικες και παγανιστικούς ρούνους.
Η παρουσία των εν λόγω ακροδεξιών στο Χονγκ Κονγκ, σχολίαζε στο “The Grayzone” o δημοσιογράφος Ben Norton, αποδεικνύει τη σχέση μέρους των διαδηλωτών με δεξιά, υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ δίκτυα με στόχο την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση των χωρών που βρίσκονται στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ. Δίκτυα σαν το «Stand with Hong Kong», συνέχιζε ο Norton, που ασκούν πιέσεις στις δυτικές κυβερνήσεις προκειμένου να επιβάλουν κυρώσεις εναντίον της Κίνας. Ή σαν το Κέντρο του Ελεύθερου Χονγκ Κονγκ που εδρεύει στο Κίεβο και έχει για κύριο συντονιστή και ιδρυτή του έναν απ’ τους πρωτοστατούντες των γεγονότων της πλατείας Mαϊντάν το 2014, τον κ. Arthur Kharytonov, ο οποίος τυγχάνει επίσης πρόεδρος του φιλοευρωενωσιακού «Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Ουκρανικού Συνδέσμου» στην προμετωπίδα του οποίου βρίσκεται η αντιμετώπιση των «κινεζικών απειλών για την Ουκρανία».
Για τις συγκεκριμένες (συχνά προωθούμενες από τα σιτιζόμενα από την Ουάσινγκτον ουκρανικά ΜΜΕ, όπως το Hromadske) ΜΚΟ δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Γιατί, μπορεί τα παιδιά να έχουν όντως αγωνιστεί με το «Τάγμα των Αζόφ» κατά την πρώτη περίοδο του «πολέμου», αλλά οι σβάστικες στο σώμα τους δεν είναι παρά σύμβολα που «προέρχονται απ’ τον σλαβικό παγανισμό». Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις του πρόσφατου ελληνικού παρελθόντος, μπα, δε μπορεί, τυχαία θα ‘ναι…
Πάντως, σύμφωνα με τον Vyacheslav Likhachev απ’ το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ουκρανία και τη Ρωσία «πρόκειται για ομάδα με βαθιές ρίζες στην ουκρανική ακροδεξιά κερκίδα», καθώς δεν είναι μόνο η παρουσία του Φιλιμόνοφ που δείχνει την ιδεολογική προέλευση της συγκεκριμένης γκρούπας, μα κι αυτή του διαβόητου Ουκρανού ναζί Maliar, του τύπου, ο οποίος, σύμφωνα με την ερευνητική ιστοσελίδα “Bellingcat” έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση από την ιδιωτική μιλιταριστική εταιρεία “European Security Academy”, μεταλαμπαδεύοντας εν συνεχεία τις ομολογουμένως πολεμοχαρείς γνώσεις του στα μέλη του ιδρυθέντος από βετεράνους του «Τάγματος Αζόφ», το 2016 Εθνικού Σώματος (National Corps), του κόμματος επικεφαλής του οποίου, όπως προείπαμε, ήταν στο Κίεβο ο Φιλιμόνοφ.
Στο Χονγκ Κονγκ βρέθηκε επίσης o υπεύθυνος της σφαγής στο κτίριο των Συνδικάτων το 2014, πρώην επικεφαλής του «Δεξιού Τομέα», Σέρχι Στέρνενκο. Εξίσου για… τουρισμό. Αν και, παραδέχεται ο Φιλιμόνοφ, όλοι τους στηρίζουν τις διαδηλώσεις και ενδιαφέρονται για τον τρόπο οργάνωσής τους…
Οι Ουκρανοί ναζί, επισημαίνει ο Mollie Saltskog, αναλυτής στην εταιρεία παροχής συμβουλών The Soufan Group, προσπαθούν να «διδαχθούν» από την πορεία των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στο Χονγκ Κονγκ, προκειμένου να εισαγάγουν την «τεχνογνωσία» αυτή στην πολιτική ζωή της Ουκρανίας. Ή, γιατί όχι, να εξαγάγουν στην πρώην βρετανική αποικία τον δολοφονικό τους «ακτιβισμό» ως ένοπλοι- αφανείς υπηρέτες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και του «εγκεφαλικά νεκρού» κατά Μακρόν ΝΑΤΟ. Στον πολυπολικό μας κόσμο, άλλωστε, η υπονόμευση του «αντιπάλου» μέσα στην έδρα του, ως μέτρο προφύλαξης και διατήρησης του υπάρχοντος γεωοικονομικού status quo, είναι μια κίνηση που, παρά τα παγωμένα χαμόγελα των συμφωνιών «ειρήνευσης» των μεγάλων παιχτών, φαίνεται να αποτελεί μονόδρομο στη φάση όξυνσης των ανταγωνισμών στην οποία, καιρό τώρα, έχουμε εισαχθεί.
Και, σ’ αυτή τη φάση, οι φασίστες ίσως κληθούν να αποτελέσουν (εκ νέου) τον εκτελεστικό βραχίονα πληρωμένων πολιτικών συμβολαίων θανάτου. Στην εποχή, μάλιστα, του κύκνειου άσματος της παγκοσμιοποίησης; Τι ειρωνεία…
*Εκδ. Τόπος
Πηγή: imerodromos.gr
Δημήτρης Κούλαλης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Aπ’ την «ανακωχή» ΗΠΑ- Κίνας, στη Λ. Αμερική κι απο εκεί στη διελκυστίνδα γεωοικονομικής ισχύος της επόμενης μέρας, το Χονγκ Κονγκ και τους Ουκρανούς ναζί. Πώς συνδέονται όλα αυτά; Ακολουθούν οι απαντήσεις…
Τερματίζεται προσωρινά, μαθαίνουμε, ο 19μηνος εμπορικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, έπειτα από την επίτευξη προκαταρκτικής εμπορικής συμφωνίας που προβλέπει, κυρίως, τη σταδιακή μείωση των τελωνειακών δασμών σε βάρος κινεζικών προϊόντων. Για «ταύτιση απόψεων» έκανε λόγο ο υφυπουργός Εμπορίου Γουανγκ Σουουβέν, με τον Αμερικανό Πρόεδρο να συμπληρώνει –πάντα μέσω twitter- πως πρόκειται για μια «φανταστική συμφωνία για όλον τον κόσμο», διευκρινίζοντας παράλληλα ότι οι διαπραγματεύσεις- κι ενώ διατηρούνται οι δασμοί στις κινέζικες εισαγωγές ύψους 25%- για την επόμενη φάση θα ξεκινήσουν «αμέσως».
Αναμφίβολα, πρόκειται για γεγονός ξεχωριστής οικονομικής- κι όχι μόνο- σημασίας. Όμως, οι σκιές στις σχέσεις των δύο υπερδυνάμεων, μέσω της διαρκούς κλιμάκωσης των σταδίων τού εν εξελίξει εμπορικού πολέμου, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Όπως πολύ σωστά επισήμαινε πρόσφατα ο καλός συνάδελφος Λεωνίδας Βατικιώτης, «δηλωτικό αυτής της τάσης είναι η αποκάλυψη των Financial Times για μια εντολή που έδωσε το Πεκίνο σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις και ιδρύματα να αφαιρέσουν από τους υπολογιστές τους κάθε εξάρτημα που εισάγεται από το εξωτερικό, εντός τριετίας! Η συγκεκριμένη απόφαση είναι μεγάλης οικονομικής σημασίας γιατί πλήττει ευθέως μονοπώλια όπως την Dell, τη Microsoft και την HP που χάνουν μια αναπτυσσόμενη αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων εν δυνάμει χρηστών» [Νέα Σελίδα, 15/12/2019, «Στον κυβερνοχώρο ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας»].
Είχε προηγηθεί, βέβαια η απόφαση Τραμπ για την απαγόρευση συνεργασίας των αμερικανικών εταιρειών (Google, Intel, Qualcomm, κ.ά. ) με την Huawei κι εν γένει τον κινεζικό γίγαντα του τομέα Έρευνας και Ανάπτυξης με στόχο την παρουσία περισσότερων και ισχυρότερων εμποδίων στην ανάπτυξη του δικτύου κινητής τηλεφωνίας 5ης γενιάς· στοιχείο που φανερώνει το περαιτέρω βάθεμα του εμπορικού πολέμου, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις. Καθώς στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον, πλέον, δεν είναι μόνο ο χάλυβας και η σόγια, αλλά το «Θείο βρέφος» της οικονομικής ισχύος του μέλλοντος: ο κλάδος της υπερυψηλής τεχνολογίας. Ένας κλάδος για τον οποίο το Πεκίνο φαίνεται έτοιμο να δείξει τα δόντια του, έχοντας φροντίσει προηγουμένως να δημιουργήσει ένα οικονομικό πλέγμα στρατηγικών συμφερόντων στο μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ, τη Λ. Αμερική. Τα όσα σχετικά γράφονταν πριν λίγο καιρό, εδώ στον «Ημεροδρόμο», αποτυπώνουν εύληπτα την οικονομική διείσδυση του κινεζικού κεφαλαίου σε χώρες όπως η Βολιβία, η Βενεζουέλα, η Χιλή, το Περού, αλλά και η Αργεντινή και η Βραζιλία. Μπορεί, βέβαια, το νέο «αφεντικό» να διακρίνεται για την πολιτική του αβρότητα, αφού δεν επιστρατεύει τον στρατό και τις Χούντες- μαριονέτες του ως ταχύρρυθμο μάθημα γεωοικονομικής ισχύος στους υποτελείς του· ωστόσο, συνεχίζει την υφαρπαγή του πλούτου των λαών της περιοχής προς χάριν της δικής του παραγωγής, πλασάροντας, όμως, εαυτόν ως πολιτική, οικονομική (υποδορίως και στρατιωτική, αφού, μόλις προχθές, το Πεκίνο έθεσε σε ενεργή υπηρεσία το δεύτερο αεροπλανοφόρο του) εναλλακτική απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Μήπως, με φόντο πάντα την πολύπαθη Λ. Αμερική, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας ισχύος με το «ποτ» του πονταρίσματος να φτάνει μέχρι και την ηγεμονική πρωτοκαθεδρία της επόμενης ημέρας;
Απάντηση: Πιθανό.
Όπως πιθανό είναι το γεγονός η πρόσφατη επανακατάληψη εκ μέρους των ΗΠΑ του ζωτικού χώρου της «πίσω αυλής» τους (με το πραξικόπημα στη Βολιβία) να έστελνε ένα μήνυμα, πέραν απ’ τους λαούς της περιοχής (βλ. Χιλή), ότι ο «αφέντης» της Λ. Αμερικής φορά καουμπόικο καπέλο και δεν θα επιτρέψει την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του σε μια εποχή κατά την οποία αρκεί μια νιφάδα για το ξεκίνημα μιας νέας, αβέβαιης για τα συμφέροντά του πολιτικής χιονοστιβάδας στο νότιο τμήμα της αμερικανικής ηπείρου.
Αν και, για την ώρα, με δεδομένο τον έλεγχο των θαλασσών και της διαμετακόμισης των προϊόντων απ’ το δυτικό στρατιωτικό πλέγμα δυνάμεων, παρά τις οξύτατες αντιθέσεις στο εσωτερικό του, η κινεζική επεκτατική πολιτική φαίνεται να έχει αμιγώς οικονομικό κι όχι γεωπολιτικό χαρακτήρα, σε μια προσπάθεια, μέσω των περιφερειακών οικονομικών συμφωνιών της, να θωρακίσει την εσωτερική της αγορά και να προσανατολίσει τη διεθνή οικονομία στον δικό της εμπορικό χάρτη συμφερόντων.
Βέβαια, η παραπάνω άποψη δε φαίνεται να καθησυχάζει τους υπερωκεάνιους αντιπάλους του Πεκίνου. Με πρώτο και καλύτερο τον μέχρι πρότινος άσπονδο «φίλο» του, το Βερολίνο.
«Το μεγαλύτερο γεωπολιτικό ζήτημα σήμερα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για τη Γερμανία», σχολίαζαν πριν μερικούς μήνες οι Financial Times, «είναι οι μελλοντικές σχέσεις με την Κίνα» και συγκεκριμένα η «διεκδίκηση από την κινεζική εταιρεία τηλεπικοινωνιών Huawei της άδειας για κινητά τηλέφωνα πέμπτης γενιάς στη Γερμανία».
Είναι γνωστό ότι η Γερμανία όλο το προηγούμενο διάστημα είδε στην Κίνα τον πρόθυμο «αγοραστή» που θα τη βοηθούσε να μειώσει το δημόσιο χρέος της. Εκείνο, όμως, που δεν είδε είναι ότι η Κίνα εξελισσόταν σταδιακά στον μεγαλύτερο εταίρο αυτής της σχέσης, με μεγαλεπίβολα μάλιστα σχέδια, όπως η προώθηση του reminbi, του παγκόσμιου νομίσματος που θα αμφισβητούσε το μονοπώλιο του δολαρίου. Φυσικά, δεν μιλάμε, μόνο, για τη βιομηχανία του αυτοκινήτου που «αποτελεί την πηγή των προηγούμενων επιτυχιών της Γερμανίας και το μέλλον της κινεζικής ευημερίας» (με το ηλεκτρικό αυτοκίνητο να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής των Ασιατών). Αλλά και για τον «τρόμο» που έσπειρε το 2017 σε Γερμανούς και Ευρωπαίους γραφειοκράτες η είδηση της εξαγοράς έναντι 4,5 δισ. της γερμανικής εταιρείας KUKA που εδώ και χρόνια έχει εξειδικευτεί στην παραγωγή και στην έρευνα για κατασκευή ρομπότ κατά παραγγελία. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα σε Καγκελαρία και Βρυξέλλες, οι οποίοι προσπάθησαν παντοιοτρόπως να εμποδίσουν την εξαγορά αυτήν χωρίς επιτυχία. Όπως, όμως, μεταδίδει το Fortune Greece, «κανείς Γερμανός ή Ευρωπαίος επενδυτής δεν διέθεσε παρόμοιο ποσόν».
Οι επιτελάρχες της ΕΕ ανταπάντησαν φέρνοντας την διάταξη εμπλοκής της ΕΕ σε τέτοιου είδους εξαγορές, οι οποίες στο εξής θα υφίστανται ενδελεχή έλεγχο πριν δοθεί άδεια εξαγοράς. Το «κακό», όμως, είχε γίνει για τους ιεροκήρυκες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τους οποίους είδαμε τον Μάιο του 2017 να περιλαμβάνουν στις πέντε δράσεις της Λευκής Βίβλου για τις δράσεις της ΕΕ στο Συμβούλιο Κορυφής της Μάλτας και το έγγραφο προβληματισμού για την «Τιθάσευση της Παγκοσμιοποίησης». Ενώ, όπως μεταδίδει ο γερμανικός ιστότοπος «THE LOCAL», το γερμανικό ΥΠΟΙΚ στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη προχώρησε σε τροποποίηση του κανονισμού για το εξωτερικό εμπόριο, βάσει του οποίου έχει τη δυνατότητα να εμποδίσει ή να αναθεωρήσει τις συμβάσεις εξαγοράς γερμανικών εταιρειών στρατηγικού χαρακτήρα (ρομποτική, τεχνητή νοημοσύνη, βιοτεχνολογία, κβαντική τεχνολογία) από ξένους επενδυτές, ακόμη κι αν μιλάμε για μερίδια της τάξης του 10%…
“Είναι προφανές”, καταφεύγουμε και πάλι στο περιοδικό Fortune, “ότι η παλιά καλή εποχή της ανεξέλεγκτης σχεδόν παγκοσμιοποίησης φτάνει στο τέλος της -κι αυτό που- μένει να δούμε είναι σε ποιο βαθμό θα εξελιχθεί η ισορροπία μεταξύ των μεγάλων εμπορικών δυνάμεων»…
Το Χονγκ Κονγκ…
Παράλληλα με τις εξελίξεις στο δυτικοκινεζικό γεωοικονομικό «θρίλερ», ο… εκπρόσωπος του σύγχρονου προλεταριάτου, σύμφωνα με τον David Brooks των TNYork Times, Ντόναλντ Τραμπ (!) , παραπέμπεται σε δίκη για το “Ukrainegate”, αν και οι περισσότεροι αναλυτές προεξοφλούν την καταψήφιση της αντίστοιχης πρότασης στη Γερουσία τον Ιανουάριο.
Κι ενώ μαίνεται ο (δι)κομματικός πόλεμος με φόντο τις αμερικανικές κάλπες του 2020, στην άλλη πλευρά του «τείχους», στο Χονγκ Κονγκ, η συμμετοχή γνωστών Ουκρανών φασιστών στις αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις που μαίνονται στην παραθαλάσσια περιοχή της Κίνας τους τελευταίους μήνες σήμανε συναγερμό για τη στήλη.
Πριν όμως περάσουμε σ’ αυτό καθ’ αυτό το θέμα, οφείλουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι, ακριβώς, συμβαίνει στο Χονγκ Κονγκ;
Για τον λόγο αυτό απευθυνθήκαμε άλλη μια φορά στον ακαδημαϊκό και συγγραφέα του βιβλίου «Το κράτος στην Κίνα»*, Δημήτρη Καλτσώνη. Σύμφωνα με τον καθηγητή, την κρίση στην περιοχή πυροδότησαν υπαρκτά οικονομικά προβλήματα, με μεγαλύτερο όλων την απλησίαστη για τους μικρομεσαίους αγορά ακινήτων. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το αίσθημα μειονεξίας μερίδας του κεφαλαίου της περιοχής σε σχέση με τους δείκτες ανάπτυξης του κινεζικού κράτους -μην ξεχνάμε το ειδικό διοικητικό και οικονομικό καθεστώς του Χ.Κ.- και τον ξένο παράγοντα διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις για το ξέσπασμα της κρίσης. Με το δημοκρατικό έλλειμμα να αποτελεί το φιτίλι σε μια γεμάτη με εκρηκτικά κοινωνική πυριτιδαποθήκη, μιας και, ενώ στην Κίνα ισχύει η καθολική ψηφοφορία, σε μια επίφαση δημοκρατίας, συμπληρώνουμε εμείς, οι πολίτες του Χονγκ Κονγκ στερούνται πάνω από δύο δεκαετίες «αυτονομίας» αυτού του δικαιώματος…
Τολμώντας το λογικό άλμα, ρωτάμε τον κ. Καλτσώνη αν μπορούμε να εικάσουμε σχέσεις συνεργασίας μέρους των προυχόντων του ασιατικού και νευραλγικού για την Κίνα λιμένα με τον ξένο παράγοντα. Ομολογουμένως, ήταν σαν να παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες…
Φυσικά, μας απαντά στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ο συνομιλητής μας. «Τίποτα πιο εύκολο» για τους εκπροσώπους της ντόπιας ελίτ «απ’ τη δυτικόστροφη αλλαγή οικονομικής πλεύσης», εκμεταλλευόμενοι, ίσως, στο έπακρο τις γεωπολιτικές βλέψεις των Δυτικών για τη δημιουργία μιας νέας, ελεγχόμενης «Σιγκαπούρης» στην καρδιά του σινικού «κτήνους», εικάζουμε πάλι εμείς.
Και, πιθανότατα, έχουμε δίκιο…
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, αναφέρουν αρκετά δημοσιεύματα, η αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται να είναι ο «σπόνσορας» αρκετών φιλοδυτικών ομάδων που λαμβάνουν ενεργά μέρος στις διαδηλώσεις, ανεμίζοντας αμερικανικές και βρετανικές σημαίες, με τους επικεφαλής τους να συνομιλούν με περσόνες του (υπερ)συντηρητικού χώρου, όπως ο Marco Rubbio και ο Steve Bannon, γεγονός που έχει θέσει το Χονγκ Κονγκ στο επίκεντρο της προσοχής της αμερικανικής ακροδεξιάς.
Κι όχι μόνο αυτής.
…και οι Ουκρανοί ναζί
Όπως προείπαμε, πρόσφατα, η ουκρανική φασιστική ομάδα «Gonor» έκανε την εμφάνισή της στο προπύργιο των εν εξελίξει αντικαθεστωτικών διαμαρτυριών, στην Πανεπιστημιούπολη του Χονγκ Κονγκ. «Ήρθαμε ως τουρίστες», δήλωσε στο VICE NEWS ο Σέρχι Φιλιμόνοφ, μέχρι πρότινος επικεφαλής της πολιτικής πτέρυγας του «Τάγματος Αζόφ» στο Κίεβο, της ναζιστικής παραστρατιωτικής ομάδας, η οποία, με τις ευλογίες του τότε Ουκρανού Υπουργού Εσωτερικών Arsen Avakov, εγγράφηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως ειδική αστυνομική δύναμη παίρνοντας μέρος στη συνέχεια στις μάχες μεταξύ των φιλορωσικών αυτονομιστικών δυνάμεων και των Ουκρανών, κατά την διάρκεια της κρίσης στη νοτιοανατολική Ουκρανία. Στο σημείο αυτό να θυμίσουμε ότι η μονάδα έχει κατηγορηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία των ΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για εγκλήματα πολέμου, όπως μαζική λεηλασία, χρήση βασανιστηρίων, ξυλοδαρμούς αμάχων, απαγωγές δημοσιογράφων, ηλεκτροπληξία και εικονικούς πνιγμούς, με τον εθνικοσοσιαλιστικό της προσανατολισμό να επιβεβαιώνεται από ρεπορτάζ όπως αυτό της γερμανικής τηλεόρασης ZDF, βάσει του οποίου οι μαχητές του Τάγματος των Αζόφ φορούσαν κράνη με σβάστικες και παγανιστικούς ρούνους.
Η παρουσία των εν λόγω ακροδεξιών στο Χονγκ Κονγκ, σχολίαζε στο “The Grayzone” o δημοσιογράφος Ben Norton, αποδεικνύει τη σχέση μέρους των διαδηλωτών με δεξιά, υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ δίκτυα με στόχο την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση των χωρών που βρίσκονται στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ. Δίκτυα σαν το «Stand with Hong Kong», συνέχιζε ο Norton, που ασκούν πιέσεις στις δυτικές κυβερνήσεις προκειμένου να επιβάλουν κυρώσεις εναντίον της Κίνας. Ή σαν το Κέντρο του Ελεύθερου Χονγκ Κονγκ που εδρεύει στο Κίεβο και έχει για κύριο συντονιστή και ιδρυτή του έναν απ’ τους πρωτοστατούντες των γεγονότων της πλατείας Mαϊντάν το 2014, τον κ. Arthur Kharytonov, ο οποίος τυγχάνει επίσης πρόεδρος του φιλοευρωενωσιακού «Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Ουκρανικού Συνδέσμου» στην προμετωπίδα του οποίου βρίσκεται η αντιμετώπιση των «κινεζικών απειλών για την Ουκρανία».
Για τις συγκεκριμένες (συχνά προωθούμενες από τα σιτιζόμενα από την Ουάσινγκτον ουκρανικά ΜΜΕ, όπως το Hromadske) ΜΚΟ δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Γιατί, μπορεί τα παιδιά να έχουν όντως αγωνιστεί με το «Τάγμα των Αζόφ» κατά την πρώτη περίοδο του «πολέμου», αλλά οι σβάστικες στο σώμα τους δεν είναι παρά σύμβολα που «προέρχονται απ’ τον σλαβικό παγανισμό». Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις του πρόσφατου ελληνικού παρελθόντος, μπα, δε μπορεί, τυχαία θα ‘ναι…
Πάντως, σύμφωνα με τον Vyacheslav Likhachev απ’ το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ουκρανία και τη Ρωσία «πρόκειται για ομάδα με βαθιές ρίζες στην ουκρανική ακροδεξιά κερκίδα», καθώς δεν είναι μόνο η παρουσία του Φιλιμόνοφ που δείχνει την ιδεολογική προέλευση της συγκεκριμένης γκρούπας, μα κι αυτή του διαβόητου Ουκρανού ναζί Maliar, του τύπου, ο οποίος, σύμφωνα με την ερευνητική ιστοσελίδα “Bellingcat” έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση από την ιδιωτική μιλιταριστική εταιρεία “European Security Academy”, μεταλαμπαδεύοντας εν συνεχεία τις ομολογουμένως πολεμοχαρείς γνώσεις του στα μέλη του ιδρυθέντος από βετεράνους του «Τάγματος Αζόφ», το 2016 Εθνικού Σώματος (National Corps), του κόμματος επικεφαλής του οποίου, όπως προείπαμε, ήταν στο Κίεβο ο Φιλιμόνοφ.
Στο Χονγκ Κονγκ βρέθηκε επίσης o υπεύθυνος της σφαγής στο κτίριο των Συνδικάτων το 2014, πρώην επικεφαλής του «Δεξιού Τομέα», Σέρχι Στέρνενκο. Εξίσου για… τουρισμό. Αν και, παραδέχεται ο Φιλιμόνοφ, όλοι τους στηρίζουν τις διαδηλώσεις και ενδιαφέρονται για τον τρόπο οργάνωσής τους…
Οι Ουκρανοί ναζί, επισημαίνει ο Mollie Saltskog, αναλυτής στην εταιρεία παροχής συμβουλών The Soufan Group, προσπαθούν να «διδαχθούν» από την πορεία των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στο Χονγκ Κονγκ, προκειμένου να εισαγάγουν την «τεχνογνωσία» αυτή στην πολιτική ζωή της Ουκρανίας. Ή, γιατί όχι, να εξαγάγουν στην πρώην βρετανική αποικία τον δολοφονικό τους «ακτιβισμό» ως ένοπλοι- αφανείς υπηρέτες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και του «εγκεφαλικά νεκρού» κατά Μακρόν ΝΑΤΟ. Στον πολυπολικό μας κόσμο, άλλωστε, η υπονόμευση του «αντιπάλου» μέσα στην έδρα του, ως μέτρο προφύλαξης και διατήρησης του υπάρχοντος γεωοικονομικού status quo, είναι μια κίνηση που, παρά τα παγωμένα χαμόγελα των συμφωνιών «ειρήνευσης» των μεγάλων παιχτών, φαίνεται να αποτελεί μονόδρομο στη φάση όξυνσης των ανταγωνισμών στην οποία, καιρό τώρα, έχουμε εισαχθεί.
Και, σ’ αυτή τη φάση, οι φασίστες ίσως κληθούν να αποτελέσουν (εκ νέου) τον εκτελεστικό βραχίονα πληρωμένων πολιτικών συμβολαίων θανάτου. Στην εποχή, μάλιστα, του κύκνειου άσματος της παγκοσμιοποίησης; Τι ειρωνεία…
*Εκδ. Τόπος
Πηγή: imerodromos.gr
Δημήτρης Κούλαλης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου