Kostas Vostantzoglou
Κλινικάρχες 30.000.000 στην τσέπη. Κόμματα, 13.500.000. Εμείς, όλοι οι υπόλοιποι τα τρία κακά της μοίρας μας και bonus τον κορωνοϊό. Και το δεχόμαστε όλο το πακετάκι μαζί με όλες τις απαγορεύσεις ως φυσικό και σύνηθες.
Δεχόμαστε οι τράπεζες να αποφασίζουν, διότι έτσι, πως μπορούμε να βγάλουμε μόνο 400 ευρώ από τα ΑΤΜ. Τόσα αρκούν ίσα ίσα για τα φάρμακά μας. Για τα άλλα έχει ο Θεός. Εμείς δεν έχουμε.
Δεχόμαστε να νοικιάζετε -αντί να επιτάξετε χάριν υπερτέρας ανάγκης του κοινωνικού συνόλου- κρεβάτια εντατικής θεραπείας με 1600 ευρώ την ημέρα. Γιατί ορέ; Σουίτες στο Χίλτον νοικιάζετε; Κρεβάτια πιθανών μελλοθανάτων είναι.
Δεχόμαστε να μην υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές και όπου υπάρχουν, να είναι στα πρόθυρα της βιολογικής εξόντωσης από την κούραση της υπερπροσπάθειας να μας σώσουν. Και δεν έχουν μάσκες και γάντια. Τα στοιχειώδη όπλα για την κατάρα του Φαραώ που μας βρήκε. Και το δεχόμαστε, διότι καμιά γαμημένη κυβέρνηση δεν νοιάστηκε πραγματικά για το Εθνικό Σύστημα Υγείας και φρόντισε μεθοδικά να το αποψιλώσει από ανθρώπους και να το απαξιώσει. Το μαρτυρούν οι 12.000 γιατροί που ξενιτεύτηκαν γιατί εδώ δεν βρίσκανε δουλειά. Στερνή μου γνώση να σ' είχα τώρα, ή Ελλάς το μεγαλείο σου με περικεφαλαία, αστέρι της Βεργίνας και μπλε σημαία της ΕΕ...
Τουρλού. Όλα μαζί και καπάκι επιγραφές "Διάλυσις" με άδεια Πρωτοδικών ή "Κλειστόν λόγω μελαγχολίας".
Δεχόμαστε να αγοράσουμε μάσκες, γάντια και αντισηπτικά με τιμές μαύρης αγοράς, για να έχουμε μια ελπίδα να σωθούμε και να σώσουμε ίσως κάποιους άλλους από τη μόλυνση. Και ο υπεύθυνος υπουργός μας λέει πως είμαστε βλάκες, γιατί δεν κατανοούμε τους νόμους της αγοράς. Πως ότι είναι σε έλλειψη ανεβαίνει. Μάλιστα. Και εσένα τι σε έχουμε; Υποτίθεται ότι σε έχουμε για να μην υπάρχει έλλειψη και να μην τραβάνε ανεξέλεγκτα οι τιμές την ανηφόρα. Φρόντισες να μην υπάρχει έλλειψη; Ουχί. Είσαι αχρείαστος και άχρηστος.
Είχαμε τους λαδέμπορους και τους μαυραγορίτες της κατοχής και καταφέραμε και επιζήσαμε. Τώρα έχουμε ξανά μαυραγορίτες που πουλάνε αντισηπτικό, με αντάλλαγμα δυάρι στις Τρεις Γέφυρες και κάποιους να σφυράνε αμέριμνοι τον εθνικό τους ύμνο του νεοφιλελευθερισμού. Δεν θα το ξεχάσουμε όταν έρθει η ώρα. Και δεν είναι απειλή. Υπενθύμιση είναι μπας και βάλει κανένας απ' όλους αυτούς μυαλό. Πράγμα μάλλον αδύνατο. Γιατί ή ξέρετε -όπως ξέρουμε όλοι τι συμβαίνει- και είστε συνένοχοι με τα λαμόγια εφ' όσον δεν κάνετε τίποτα, ή δεν ξέρετε που σας πάνε τα τέσσερα και τότε είστε ηλίθιοι. Και στην μια και την άλλη περίπτωση δεν πρέπει να καθόσαστε στιγμή στη θέση σας και να μας κουνάτε το δάχτυλο. Ξεκουμπιστείτε όσο είναι καιρός.
Και εμείς, για να καλύψουμε τις ενοχές και τη ντροπή μας, γιατί εμείς οι μαλάκες ψηφίζουμε για να μας άρχουν τομάρια της εσχάτης υποστάθμης, σαν και σας, βγαίνουμε στα μπαλκόνια σαν καλικάντζαροι και χειροκροτάμε στο κενό ή τραγουδάμε Τζιάκομο Πουτσίνι, διότι έτσι κάνανε οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και οι Σπανιόλοι. Οι προηγμένοι και πολιτισμένοι της Εσπερίας. Αυτό θέλουνε όσοι αγωνίζονται τούτες τις στιγμές; Το χειροκρότημα; Τι τους νομίζετε; Ποδοσφαιριστές ή αστέρια της πίστας για να θέλουν χειροκρότημα;
Χίλιες φορές θα προτιμούσαν να έχουν περισσότερους αναπνευστήρες, περισσότερες κλίνες ΜΕΘ, λιγότερα ράντζα, περισσότερες μάσκες, περισσότερα αντιδραστήρια. Περισσότερα όπλα να πολεμήσουν. Αν τους έδινε και το ρημάδι το κράτος έναν ικανοποιητικό μισθό για όσα χρόνια θυσίασαν για να πάρουν την άσπρη μπλούζα και να θυσιάζονται καθημερινά για χάρη μας, αυτό θα ήταν ο Παράδεισος για εκείνους. Αντί όμως να πιάσουμε όλους όσους ευθύνονται για αυτό το χάλι και να χειροκροτήσουμε με την προσήκουσα βαρβαρότητα τα μούτρα τους μέχρι που να είναι πέραν επιτοπίου επισκευής, καθόμαστε μοιραίοι και άβουλοι αντάμα και ομφαλοσκοπούμε.
Και τώρα που σφίξανε οι κώλοι, εσείς αρχόντοι, τρέχετε και δε φτάνετε. Στην τελική και να μην φτάσετε, στον μπούτζο σας -για να αντιγράψω τον γενναίο ήρωα Καραϊσκάκη- που εκτιμώ αφάνταστα διότι ήτο εξόχως αθυρόστομος και βωμολόχος. Εσείς, φυσικά, δεν θα πάθετε τίποτα. Ποτέ δεν παθαίνετε. Γι αυτό και δεν μαθαίνετε. Εμείς οι δυστυχείς θα πάθουμε. Για πολλοστή φορά. Γνωστόν αυτό από αρχαιοτάτων χρόνων.
Δεχόμαστε που λέτε, παπάδες και μητροπολίτες να κάνουν αντάρτικο και γενικώς ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Στο ακατοίκητο από μυαλό. Σημειωτέον προς μεγίστην δόξαν μας, ότι διαθέτουμε πολλαπλάσιους μαυροντυμένους από γιατρούς ασπροντυμένους.
Για σώματα ασφαλείας, που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, δεν το συζητώ καν. Ως η άμμος της θαλάσσης. Και τους ξαμολάνε να ελέγξουν αν θα πάμε στο σούπερ μάρκετ, στον πνευμονολόγο, στον γιατρό για τις ζοχάδες μας ή για να χέσει η Χαρά και αν συμπληρώσαμε ορθώς το αντίστοιχο κουτάκι. Ρε όρνια, με βλέπετε με το σκυλί στον δρόμο και το σκυλί να μυρίζει που μάρκαρε με κάτουρα ο Αζόρ τον χώρο του, για να πάει να χέσει εκεί ακριβώς και να του την σπάσει. Τι κάνω άραγε; Δεν χρειάζεται να είσαι ο Σέρλοκ Χολμς για να καταλάβεις πως έβγαλα το σκυλί, για να μην χέσει πάνω στο χαλί που έχουμε και είναι απομίμηση Μπουχάρας μπορδοροδοκόκκινης με μπλε εξανθήματα. Χαλί που τόχω τιμή και καμάρι μου και είναι κρίμα να το κοπρίσει η Χαρά.
Το βλέπεις δια γυμνού οφθαλμού τι κάνω. Τι με σταματάς; Τι με ρωτάς; Στοιχειώδες Ουάτσον. Στοιχειώδες ανάθεμα τα μυαλά που κουβαλάτε. Και κρατάω και τις αποστάσεις των δύο μέτρων και φοράω και γάντια και είμαι αξύριστος και αναμαλλιασμένος σαν τον πλοίαρχο Χαμπ που κυνηγούσε την άσπρη φάλαινα μέσα στη βροχή και φοράω μάσκα πράσινη σαν χελωνονιντζάκι που δραπέτευσε από φρενολογική κλινική. Μόνο η μπέρτα και το άλογο μου λείπουν για να γίνω viral στο διαδίκτυο. Και απαραίτητα κουβαλάω ταυτότητα ή διαβατήριο, που αποδεικνύει ότι εγώ είμαι εγώ γιατί μπορεί να μην είμαι εγώ, αλλά να είμαι άλλος. Ποιος άλλος; Δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία. Μόνον οι κανόνες σας των ηλιθίων έχουν σημασία.
Και δεχόμαστε να απολύονται άνθρωποι με SMS, οι αποδέλοιποι που εξακολουθούν να εργάζονται τρόπος του λέγειν, να παίρνουν μισό μισθό και να επικρέμαται άνωθεν της κεφαλής τους η Δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης και η πείνα. Η αληθινή πείνα. Όχι του Κνουτ Χάμσουν. Και το ξέρετε άπαντες και σηκώνετε τους ώμους στο στυλ: Έ, και τι έγινε; Να χαλάσουμε τις καρδιές μας βραδυάτικο;
Ωραιότατο κράτος Πρόνοιας. Και τι να κάνουν οι άστεγοι; Εκείνοι οι δόλιοι; Κάτι μετανάστες, κάτι απόκληροι υπάρχουν ακόμα; Δεν καταφέρατε να αυτοκτονήσουν ομαδικά από απελπισία, ε; Πάντα περιμένετε την δεύτερη ευκαιρία. Σας ξέρω βρε. Και σας χαίρομαι. Είστε άνθρωποι πάνω απ' όλα.
Τόση ξεφτίλα δεν αντέχεται. Τέτοιο κράτος "γεια σου" δεν αντέχεται. Τέτοιοι "κυβερνήτες" της πλάκας δεν αντέχονται. Είμαστε ανοχύρωτοι. Τι ψηφίσατε ρεεεεεεε; Ήρεμα ρωτάω.
Έτσι είν' η ζωή μικρό μου, πάντα έτσι είν' η ζωή...
Kostas Vostantzoglou: Σχετικά με τον συντάκτη
Κλινικάρχες 30.000.000 στην τσέπη. Κόμματα, 13.500.000. Εμείς, όλοι οι υπόλοιποι τα τρία κακά της μοίρας μας και bonus τον κορωνοϊό. Και το δεχόμαστε όλο το πακετάκι μαζί με όλες τις απαγορεύσεις ως φυσικό και σύνηθες.
Δεχόμαστε οι τράπεζες να αποφασίζουν, διότι έτσι, πως μπορούμε να βγάλουμε μόνο 400 ευρώ από τα ΑΤΜ. Τόσα αρκούν ίσα ίσα για τα φάρμακά μας. Για τα άλλα έχει ο Θεός. Εμείς δεν έχουμε.
Δεχόμαστε να νοικιάζετε -αντί να επιτάξετε χάριν υπερτέρας ανάγκης του κοινωνικού συνόλου- κρεβάτια εντατικής θεραπείας με 1600 ευρώ την ημέρα. Γιατί ορέ; Σουίτες στο Χίλτον νοικιάζετε; Κρεβάτια πιθανών μελλοθανάτων είναι.
Δεχόμαστε να μην υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές και όπου υπάρχουν, να είναι στα πρόθυρα της βιολογικής εξόντωσης από την κούραση της υπερπροσπάθειας να μας σώσουν. Και δεν έχουν μάσκες και γάντια. Τα στοιχειώδη όπλα για την κατάρα του Φαραώ που μας βρήκε. Και το δεχόμαστε, διότι καμιά γαμημένη κυβέρνηση δεν νοιάστηκε πραγματικά για το Εθνικό Σύστημα Υγείας και φρόντισε μεθοδικά να το αποψιλώσει από ανθρώπους και να το απαξιώσει. Το μαρτυρούν οι 12.000 γιατροί που ξενιτεύτηκαν γιατί εδώ δεν βρίσκανε δουλειά. Στερνή μου γνώση να σ' είχα τώρα, ή Ελλάς το μεγαλείο σου με περικεφαλαία, αστέρι της Βεργίνας και μπλε σημαία της ΕΕ...
Τουρλού. Όλα μαζί και καπάκι επιγραφές "Διάλυσις" με άδεια Πρωτοδικών ή "Κλειστόν λόγω μελαγχολίας".
Δεχόμαστε να αγοράσουμε μάσκες, γάντια και αντισηπτικά με τιμές μαύρης αγοράς, για να έχουμε μια ελπίδα να σωθούμε και να σώσουμε ίσως κάποιους άλλους από τη μόλυνση. Και ο υπεύθυνος υπουργός μας λέει πως είμαστε βλάκες, γιατί δεν κατανοούμε τους νόμους της αγοράς. Πως ότι είναι σε έλλειψη ανεβαίνει. Μάλιστα. Και εσένα τι σε έχουμε; Υποτίθεται ότι σε έχουμε για να μην υπάρχει έλλειψη και να μην τραβάνε ανεξέλεγκτα οι τιμές την ανηφόρα. Φρόντισες να μην υπάρχει έλλειψη; Ουχί. Είσαι αχρείαστος και άχρηστος.
Είχαμε τους λαδέμπορους και τους μαυραγορίτες της κατοχής και καταφέραμε και επιζήσαμε. Τώρα έχουμε ξανά μαυραγορίτες που πουλάνε αντισηπτικό, με αντάλλαγμα δυάρι στις Τρεις Γέφυρες και κάποιους να σφυράνε αμέριμνοι τον εθνικό τους ύμνο του νεοφιλελευθερισμού. Δεν θα το ξεχάσουμε όταν έρθει η ώρα. Και δεν είναι απειλή. Υπενθύμιση είναι μπας και βάλει κανένας απ' όλους αυτούς μυαλό. Πράγμα μάλλον αδύνατο. Γιατί ή ξέρετε -όπως ξέρουμε όλοι τι συμβαίνει- και είστε συνένοχοι με τα λαμόγια εφ' όσον δεν κάνετε τίποτα, ή δεν ξέρετε που σας πάνε τα τέσσερα και τότε είστε ηλίθιοι. Και στην μια και την άλλη περίπτωση δεν πρέπει να καθόσαστε στιγμή στη θέση σας και να μας κουνάτε το δάχτυλο. Ξεκουμπιστείτε όσο είναι καιρός.
Και εμείς, για να καλύψουμε τις ενοχές και τη ντροπή μας, γιατί εμείς οι μαλάκες ψηφίζουμε για να μας άρχουν τομάρια της εσχάτης υποστάθμης, σαν και σας, βγαίνουμε στα μπαλκόνια σαν καλικάντζαροι και χειροκροτάμε στο κενό ή τραγουδάμε Τζιάκομο Πουτσίνι, διότι έτσι κάνανε οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και οι Σπανιόλοι. Οι προηγμένοι και πολιτισμένοι της Εσπερίας. Αυτό θέλουνε όσοι αγωνίζονται τούτες τις στιγμές; Το χειροκρότημα; Τι τους νομίζετε; Ποδοσφαιριστές ή αστέρια της πίστας για να θέλουν χειροκρότημα;
Χίλιες φορές θα προτιμούσαν να έχουν περισσότερους αναπνευστήρες, περισσότερες κλίνες ΜΕΘ, λιγότερα ράντζα, περισσότερες μάσκες, περισσότερα αντιδραστήρια. Περισσότερα όπλα να πολεμήσουν. Αν τους έδινε και το ρημάδι το κράτος έναν ικανοποιητικό μισθό για όσα χρόνια θυσίασαν για να πάρουν την άσπρη μπλούζα και να θυσιάζονται καθημερινά για χάρη μας, αυτό θα ήταν ο Παράδεισος για εκείνους. Αντί όμως να πιάσουμε όλους όσους ευθύνονται για αυτό το χάλι και να χειροκροτήσουμε με την προσήκουσα βαρβαρότητα τα μούτρα τους μέχρι που να είναι πέραν επιτοπίου επισκευής, καθόμαστε μοιραίοι και άβουλοι αντάμα και ομφαλοσκοπούμε.
Και τώρα που σφίξανε οι κώλοι, εσείς αρχόντοι, τρέχετε και δε φτάνετε. Στην τελική και να μην φτάσετε, στον μπούτζο σας -για να αντιγράψω τον γενναίο ήρωα Καραϊσκάκη- που εκτιμώ αφάνταστα διότι ήτο εξόχως αθυρόστομος και βωμολόχος. Εσείς, φυσικά, δεν θα πάθετε τίποτα. Ποτέ δεν παθαίνετε. Γι αυτό και δεν μαθαίνετε. Εμείς οι δυστυχείς θα πάθουμε. Για πολλοστή φορά. Γνωστόν αυτό από αρχαιοτάτων χρόνων.
Δεχόμαστε που λέτε, παπάδες και μητροπολίτες να κάνουν αντάρτικο και γενικώς ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Στο ακατοίκητο από μυαλό. Σημειωτέον προς μεγίστην δόξαν μας, ότι διαθέτουμε πολλαπλάσιους μαυροντυμένους από γιατρούς ασπροντυμένους.
Για σώματα ασφαλείας, που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, δεν το συζητώ καν. Ως η άμμος της θαλάσσης. Και τους ξαμολάνε να ελέγξουν αν θα πάμε στο σούπερ μάρκετ, στον πνευμονολόγο, στον γιατρό για τις ζοχάδες μας ή για να χέσει η Χαρά και αν συμπληρώσαμε ορθώς το αντίστοιχο κουτάκι. Ρε όρνια, με βλέπετε με το σκυλί στον δρόμο και το σκυλί να μυρίζει που μάρκαρε με κάτουρα ο Αζόρ τον χώρο του, για να πάει να χέσει εκεί ακριβώς και να του την σπάσει. Τι κάνω άραγε; Δεν χρειάζεται να είσαι ο Σέρλοκ Χολμς για να καταλάβεις πως έβγαλα το σκυλί, για να μην χέσει πάνω στο χαλί που έχουμε και είναι απομίμηση Μπουχάρας μπορδοροδοκόκκινης με μπλε εξανθήματα. Χαλί που τόχω τιμή και καμάρι μου και είναι κρίμα να το κοπρίσει η Χαρά.
Το βλέπεις δια γυμνού οφθαλμού τι κάνω. Τι με σταματάς; Τι με ρωτάς; Στοιχειώδες Ουάτσον. Στοιχειώδες ανάθεμα τα μυαλά που κουβαλάτε. Και κρατάω και τις αποστάσεις των δύο μέτρων και φοράω και γάντια και είμαι αξύριστος και αναμαλλιασμένος σαν τον πλοίαρχο Χαμπ που κυνηγούσε την άσπρη φάλαινα μέσα στη βροχή και φοράω μάσκα πράσινη σαν χελωνονιντζάκι που δραπέτευσε από φρενολογική κλινική. Μόνο η μπέρτα και το άλογο μου λείπουν για να γίνω viral στο διαδίκτυο. Και απαραίτητα κουβαλάω ταυτότητα ή διαβατήριο, που αποδεικνύει ότι εγώ είμαι εγώ γιατί μπορεί να μην είμαι εγώ, αλλά να είμαι άλλος. Ποιος άλλος; Δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία. Μόνον οι κανόνες σας των ηλιθίων έχουν σημασία.
Και δεχόμαστε να απολύονται άνθρωποι με SMS, οι αποδέλοιποι που εξακολουθούν να εργάζονται τρόπος του λέγειν, να παίρνουν μισό μισθό και να επικρέμαται άνωθεν της κεφαλής τους η Δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης και η πείνα. Η αληθινή πείνα. Όχι του Κνουτ Χάμσουν. Και το ξέρετε άπαντες και σηκώνετε τους ώμους στο στυλ: Έ, και τι έγινε; Να χαλάσουμε τις καρδιές μας βραδυάτικο;
Ωραιότατο κράτος Πρόνοιας. Και τι να κάνουν οι άστεγοι; Εκείνοι οι δόλιοι; Κάτι μετανάστες, κάτι απόκληροι υπάρχουν ακόμα; Δεν καταφέρατε να αυτοκτονήσουν ομαδικά από απελπισία, ε; Πάντα περιμένετε την δεύτερη ευκαιρία. Σας ξέρω βρε. Και σας χαίρομαι. Είστε άνθρωποι πάνω απ' όλα.
Τόση ξεφτίλα δεν αντέχεται. Τέτοιο κράτος "γεια σου" δεν αντέχεται. Τέτοιοι "κυβερνήτες" της πλάκας δεν αντέχονται. Είμαστε ανοχύρωτοι. Τι ψηφίσατε ρεεεεεεε; Ήρεμα ρωτάω.
Έτσι είν' η ζωή μικρό μου, πάντα έτσι είν' η ζωή...
Kostas Vostantzoglou: Σχετικά με τον συντάκτη
