Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Είναι εντυπωσιακή η ανταπόκριση της ελληνικής κοινωνίας στα μέτρα περιορισμού της διάδοσης του κορωνοϊού. Κατά πολλούς, πέραν κάθε προσδοκίας. Οι «μάγκες» που επιχείρησαν έως τώρα να τα σπάσουν ήταν ελάχιστοι.
Ακόμη και οι συνωμοσιολόγοι, αριστεροί και δεξιοί, που «είδαν» στα μέτρα αυτοπεριορισμού μια συνωμοσία για την καθυπόταξη ολόκληρου του πλανήτη στα σχέδια κάποιων σκοτεινών κύκλων (καπιταλιστών, αντίχριστων και... Κύριος οίδε ποιων άλλων), εν τέλει κάθισαν κι αυτοί στο σπιτάκι τους και περιορίστηκαν στο να πυροβολούν αυτάρεσκα (και αρκούντως επαναστατικά) τη συνωμοσία στα –ασφαλή ως προς τη μετάδοση του ιού– μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Βεβαίως θα μπορούσε να διατυπωθεί ένα ερώτημα προς όλους αυτούς τους γραφικούς: Αν θα αναλάμβαναν ποτέ οι ίδιοι την ευθύνη να θέσουν σε θανάσιμο κίνδυνο –α λα Τραμπ, Τζόνσον και Μπολσονάρου– τη δημόσια υγεία, ένα από τα πολυτιμότερα λαϊκά αγαθά. Αλλά πιθανότατα δεν αξίζει καν τον κόπο. Ας πάμε λοιπόν στα σοβαρά.
Κατ’ αρχάς δεν είναι ανεξήγητη η αυτοπειθαρχία με την οποία η ελληνική κοινωνία συμβάλλει στην πρόληψη της ανεξέλεγκτης μετάδοσης ενός ιού χωρίς φάρμακο και εμβόλιο, που θα μπορούσε να αποβεί υγειονομικά καταστροφική σε μια χώρα με χαμηλής ποιότητας Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Οι Έλληνες την τελευταία δεκαετία έχουν ζήσει πολύ περισσότερο τραυματικά από τους άλλους Ευρωπαίους την οικονομική κρίση:
● Βίωσαν μια πολύ οδυνηρή χρεοκοπία και μια ταχύτατη μείωση του εθνικού πλούτου κατά το εξωφρενικό 25%.
● Είδαν δουλειές και εισοδήματα να χάνονται με απίστευτο ρυθμό μέσα σε ελάχιστα χρόνια.
● Βίωσαν στο έπακρο μια αγωνία διαρκείας για το αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν, αν θα έχουν και στο μέλλον τροφή, σπίτι, ασφάλιση, υγεία και όλα τα άλλα απαραίτητα για μια ζωή με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
● Κατηγορήθηκαν ως τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και λαμόγια από εγχώριους και ξένους οπαδούς των μνημονίων. Παρομοίως από ΜΜΕ και από διάφορα σεσημασμένα σούργελα του κατ’ επάγγελμα λαϊκισμού για όλες τις αμαρτίες μιας εξωνημένης και παρακμιακής ελίτ. Επιφανή μέλη της οποίας ήταν και παραμένουν οι κατήγοροί τους.
● Βρέθηκαν στη μέση μιας κακόηχης εμφυλιοπολεμικής σκιαμαχίας κατηγορούμενοι πολλαπλώς: Από τους μηδενιστές υπερεπαναστάτες, ως άξιοι λιθοβολισμού «νοικοκυραίοι». Από τους «προοδευτικούς» που απεχθάνονται κάθε τι εθνικό, ως ευεπίφοροι προς τον φασισμό. Από τους καπήλους του «πατριωτισμού», ως αλλοτριωμένοι και μειωμένης εθνικής συνείδησης.
● Είδαν τις τράπεζες να κλείνουν, απειλήθηκαν με εξαφάνιση των όποιων εναπομεινασών καταθέσεών τους ύστερα από μια πενταετία καταστροφής και στήθηκαν στις ουρές των ΑΤΜ για να παίρνουν 60 ευρώ την ημέρα την περίοδο Βαρουφάκη.
Παρ’ όλα αυτά, ούτε η κοινωνία διαλύθηκε ούτε αυτοκαταστροφικές πολιτικές συμπεριφορές επικράτησαν. Ακόμη και η χειρότερη δυνατή πολιτική «ανορθογραφία», η Χρυσή Αυγή, βρέθηκε εσχάτως στη μόνη θέση που της αρμόζει: στον «σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας». Ο αυτοσεβασμός επικράτησε του πόνου και της απόγνωσης.
Τώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ίδιοι αυτοί Έλληνες αναγνωρίζονται –και διεθνώς– ως παράδειγμα προς μίμηση. Η συμπεριφορά της κοινωνίας είναι όντως ώριμη και, προφανώς, υπάρχει αιτία γι’ αυτήν, καθώς την τελευταία δεκαετία η σκληρή μνημονιακή εμπειρία της και η αλματώδης αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας –η οποία πλέον επεκτείνεται και στη χρήση του μεταναστευτικού ως «υβριδικού όπλου»– αποτέλεσαν ένα είδος ταχύρρυθμου «σχολείου»:
● Ο παραδοσιακός «ωχαδελφισμός» δεν εξαφανίστηκε, αλλά προφανώς υποχώρησε.
● Η συνείδηση της κοινής μας μοίρας –όσοι ταξικοί και άλλοι αυτονόητοι διαχωρισμοί κι αν ληφθούν υπ’ όψιν– ενισχύθηκε.
● Η αίσθηση ότι είμαστε χώρα υπό (πολλαπλή) απειλή είναι πλέον κοινά αποδεκτή και ενισχύεται όσο ο τουρκικός επεκτατισμός γίνεται πιο άμεσος και απροσχημάτιστος.
● Η κοινωνική συνοχή είναι, συνεπώς, περισσότερο αντιληπτή ως καταφύγιο του καθενός μας.
Τώρα ήρθε η σειρά μιας ακόμη ασύμμετρης απειλής να επιβεβαιώσει ότι μια κοινωνία που πέρασε μερικές δεκαετίες ξέφρενου καταναλωτισμού και ιδιώτευσης ανακαλύπτει και αναδέχεται εκ νέου την ατομική ευθύνη: κανείς δεν μπορεί να απαιτεί από την πατρίδα του να τον σώσει αν ο ίδιος δεν συμβάλει στη σωτηρία που διεκδικεί. Διότι πατρίδα δεν είναι το πολιτικό εποικοδόμημα, αλλά η χώρα και ο λαός της.
Σε αυτή τη φάση οι Έλληνες κάνουν με απόλυτη συνέπεια το καθήκον τους. Σειρά τώρα της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του –ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί– να φροντίσουν ώστε η χώρα να βγει όρθια και από αυτήν την κρίση. Χωρίς κρυφές ατζέντες και επιβράβευση λαμόγιων, όπως έγινε στη διαχείριση της χρεοκοπίας.
Πηγή: topontiki.gr
Σταύρος Χριστακόπουλος: Σχετικά με το Συντάκτη
Είναι εντυπωσιακή η ανταπόκριση της ελληνικής κοινωνίας στα μέτρα περιορισμού της διάδοσης του κορωνοϊού. Κατά πολλούς, πέραν κάθε προσδοκίας. Οι «μάγκες» που επιχείρησαν έως τώρα να τα σπάσουν ήταν ελάχιστοι.
Ακόμη και οι συνωμοσιολόγοι, αριστεροί και δεξιοί, που «είδαν» στα μέτρα αυτοπεριορισμού μια συνωμοσία για την καθυπόταξη ολόκληρου του πλανήτη στα σχέδια κάποιων σκοτεινών κύκλων (καπιταλιστών, αντίχριστων και... Κύριος οίδε ποιων άλλων), εν τέλει κάθισαν κι αυτοί στο σπιτάκι τους και περιορίστηκαν στο να πυροβολούν αυτάρεσκα (και αρκούντως επαναστατικά) τη συνωμοσία στα –ασφαλή ως προς τη μετάδοση του ιού– μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Βεβαίως θα μπορούσε να διατυπωθεί ένα ερώτημα προς όλους αυτούς τους γραφικούς: Αν θα αναλάμβαναν ποτέ οι ίδιοι την ευθύνη να θέσουν σε θανάσιμο κίνδυνο –α λα Τραμπ, Τζόνσον και Μπολσονάρου– τη δημόσια υγεία, ένα από τα πολυτιμότερα λαϊκά αγαθά. Αλλά πιθανότατα δεν αξίζει καν τον κόπο. Ας πάμε λοιπόν στα σοβαρά.
Πολλαπλά τραύματα
Κατ’ αρχάς δεν είναι ανεξήγητη η αυτοπειθαρχία με την οποία η ελληνική κοινωνία συμβάλλει στην πρόληψη της ανεξέλεγκτης μετάδοσης ενός ιού χωρίς φάρμακο και εμβόλιο, που θα μπορούσε να αποβεί υγειονομικά καταστροφική σε μια χώρα με χαμηλής ποιότητας Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Οι Έλληνες την τελευταία δεκαετία έχουν ζήσει πολύ περισσότερο τραυματικά από τους άλλους Ευρωπαίους την οικονομική κρίση:
● Βίωσαν μια πολύ οδυνηρή χρεοκοπία και μια ταχύτατη μείωση του εθνικού πλούτου κατά το εξωφρενικό 25%.
● Είδαν δουλειές και εισοδήματα να χάνονται με απίστευτο ρυθμό μέσα σε ελάχιστα χρόνια.
● Βίωσαν στο έπακρο μια αγωνία διαρκείας για το αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν, αν θα έχουν και στο μέλλον τροφή, σπίτι, ασφάλιση, υγεία και όλα τα άλλα απαραίτητα για μια ζωή με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
● Κατηγορήθηκαν ως τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και λαμόγια από εγχώριους και ξένους οπαδούς των μνημονίων. Παρομοίως από ΜΜΕ και από διάφορα σεσημασμένα σούργελα του κατ’ επάγγελμα λαϊκισμού για όλες τις αμαρτίες μιας εξωνημένης και παρακμιακής ελίτ. Επιφανή μέλη της οποίας ήταν και παραμένουν οι κατήγοροί τους.
● Βρέθηκαν στη μέση μιας κακόηχης εμφυλιοπολεμικής σκιαμαχίας κατηγορούμενοι πολλαπλώς: Από τους μηδενιστές υπερεπαναστάτες, ως άξιοι λιθοβολισμού «νοικοκυραίοι». Από τους «προοδευτικούς» που απεχθάνονται κάθε τι εθνικό, ως ευεπίφοροι προς τον φασισμό. Από τους καπήλους του «πατριωτισμού», ως αλλοτριωμένοι και μειωμένης εθνικής συνείδησης.
● Είδαν τις τράπεζες να κλείνουν, απειλήθηκαν με εξαφάνιση των όποιων εναπομεινασών καταθέσεών τους ύστερα από μια πενταετία καταστροφής και στήθηκαν στις ουρές των ΑΤΜ για να παίρνουν 60 ευρώ την ημέρα την περίοδο Βαρουφάκη.
Ο αυτοσεβασμός επικράτησε
Παρ’ όλα αυτά, ούτε η κοινωνία διαλύθηκε ούτε αυτοκαταστροφικές πολιτικές συμπεριφορές επικράτησαν. Ακόμη και η χειρότερη δυνατή πολιτική «ανορθογραφία», η Χρυσή Αυγή, βρέθηκε εσχάτως στη μόνη θέση που της αρμόζει: στον «σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας». Ο αυτοσεβασμός επικράτησε του πόνου και της απόγνωσης.
Τώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ίδιοι αυτοί Έλληνες αναγνωρίζονται –και διεθνώς– ως παράδειγμα προς μίμηση. Η συμπεριφορά της κοινωνίας είναι όντως ώριμη και, προφανώς, υπάρχει αιτία γι’ αυτήν, καθώς την τελευταία δεκαετία η σκληρή μνημονιακή εμπειρία της και η αλματώδης αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας –η οποία πλέον επεκτείνεται και στη χρήση του μεταναστευτικού ως «υβριδικού όπλου»– αποτέλεσαν ένα είδος ταχύρρυθμου «σχολείου»:
● Ο παραδοσιακός «ωχαδελφισμός» δεν εξαφανίστηκε, αλλά προφανώς υποχώρησε.
● Η συνείδηση της κοινής μας μοίρας –όσοι ταξικοί και άλλοι αυτονόητοι διαχωρισμοί κι αν ληφθούν υπ’ όψιν– ενισχύθηκε.
● Η αίσθηση ότι είμαστε χώρα υπό (πολλαπλή) απειλή είναι πλέον κοινά αποδεκτή και ενισχύεται όσο ο τουρκικός επεκτατισμός γίνεται πιο άμεσος και απροσχημάτιστος.
● Η κοινωνική συνοχή είναι, συνεπώς, περισσότερο αντιληπτή ως καταφύγιο του καθενός μας.
Τώρα ήρθε η σειρά μιας ακόμη ασύμμετρης απειλής να επιβεβαιώσει ότι μια κοινωνία που πέρασε μερικές δεκαετίες ξέφρενου καταναλωτισμού και ιδιώτευσης ανακαλύπτει και αναδέχεται εκ νέου την ατομική ευθύνη: κανείς δεν μπορεί να απαιτεί από την πατρίδα του να τον σώσει αν ο ίδιος δεν συμβάλει στη σωτηρία που διεκδικεί. Διότι πατρίδα δεν είναι το πολιτικό εποικοδόμημα, αλλά η χώρα και ο λαός της.
Σε αυτή τη φάση οι Έλληνες κάνουν με απόλυτη συνέπεια το καθήκον τους. Σειρά τώρα της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του –ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί– να φροντίσουν ώστε η χώρα να βγει όρθια και από αυτήν την κρίση. Χωρίς κρυφές ατζέντες και επιβράβευση λαμόγιων, όπως έγινε στη διαχείριση της χρεοκοπίας.
Πηγή: topontiki.gr
Σταύρος Χριστακόπουλος: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου