Άρης Χατζηστεφάνου
ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ-ΒΗΡΥΤΟΣ-ΜΟΡΙΑ Εικόνες από τρεις -φαινομενικά ασύνδετες- πυρκαγιές σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη πλημμύρισαν αυτήν την εβδομάδα τα νυχτερινά δελτία ειδήσεων αλλά και τα timelines των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Παραδόξως οι θύτες είναι πολύ λιγότεροι από όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε.
Εικόνα πρώτη: Εξαθλιωμένες και αποστεωμένες γυναίκες από την Αφρική περιφέρουν τα ελάχιστα υπάρχοντά τους ανάμεσα στα ερείπια που άφησε πίσω της η καταστροφική έκρηξη που σημειώθηκε πριν από ένα μήνα στο λιμάνι της Βηρυτού.
Είναι οι εκατοντάδες οικιακές βοηθοί και νταντάδες, οι οποίες βρέθηκαν στον δρόμο καθώς οι οικογένειες στις οποίες εργάζονταν άρχισαν να τις απολύουν λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τον Λίβανο. Δεκάδες από αυτές βρήκαν πρόχειρο καταφύγιο στα χαλάσματα της έκρηξης. Ακόμη και εκεί όμως δεν ήταν ασφαλείς, αφού οι Αρχές ζήτησαν εκ νέου την εκκένωση της περιοχής, ύστερα από δύο καταστροφικές πυρκαγιές που σημειώθηκαν την περασμένη εβδομάδα.
Εικόνα δεύτερη: Οικογένειες ξυπνούν εδώ και δυο χρόνια σε σκηνές και τροχόσπιτα κοντά στην κωμόπολη Πάρανταϊς της Καλιφόρνιας. Πρόκειται για τους ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους στις καταστροφικές πυρκαγιές του 2018 και ακόμη δεν έχουν βρει μόνιμη στέγη. Εκατοντάδες οικογένειες βρίσκονται κάθε χρόνο στη θέση τους, καθώς νέες, μεγαλύτερες πυρκαγιές καταστρέφουν δεκάδες ή εκατοντάδες κατοικίες.
Ακόμα και όσοι θα βρουν καινούργιο σπίτι σε κάποια γειτονική κωμόπολη είναι πολύ πιθανό να ζήσουν σε συνθήκες ραγδαίας φτωχοποίησης. Οι συνθήκες της ζωής τους ίσως να μην μπορούν να συγκριθούν με αυτές των γυναικών στον Λίβανο, αναλογικά όμως ο βαθμός επιδείνωσης του βιοτικού τους επιπέδου και το σοκ που την ακολουθεί είναι απόλυτα συγκρίσιμα.
Εικόνα τρίτη: Γυναίκες, με τα παιδιά τους στην αγκαλιά, κοιμούνται ανάμεσα στους τάφους νεκροταφείου της Λέσβου – το μοναδικό καταφύγιο που βρήκαν ύστερα από την πυρκαγιά στη Μόρια, που μετέτρεψε χιλιάδες ανθρώπους από κρατούμενους ενός απάνθρωπου συστήματος σε… άστεγους κρατούμενους ενός απάνθρωπου συστήματος.
Οι τρεις ιστορίες φαίνεται να έχουν μοναδικό συνδετικό κρίκο την εικόνα μιας πυρκαγιάς, τα αίτια της οποίας διαφέρουν σημαντικά σε κάθε περίπτωση. Στην πραγματικότητα συνδέονται μέσω συγκεκριμένων οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων που αφήνουν πίσω τους καμένη γη και χιλιάδες οικογένειες στο κατώφλι του θανάτου.
Η έκρηξη αλλά και οι πυρκαγιές στη Βηρυτό αποδίδονται συνήθως στα ελλιπή μέτρα ασφαλείας του λιβανέζικου κράτους και στην «κακιά στιγμή» που έφερε την καταστροφή. Οπως σημείωνε όμως στην εφημερίδα Guardian η Λαλέχ Χαλίλι, καθηγήτρια Διεθνούς Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου, τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν «στην ανομία που διέπει τον κόσμο του εφοπλιστικού κεφαλαίου».
Η Χαλίλι εξηγούσε ότι το καθεστώς νομικής ασυλίας που απολαμβάνουν οι μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες (χάρη σε πρακτικές όπως οι σημαίες ευκαιρίας αλλά και οι ωμές απειλές εναντίον κρατών και κυβερνήσεων), είχε αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν 2.750 τόνοι νιτρικού αμμωνίου σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη της Μεσογείου. Συγκεκριμένα ο Ρώσος ιδιοκτήτης του πλοίου, με σημαία Μολδαβίας, που μετέφερε το επικίνδυνο φορτίο προχώρησε σε διαδικασία πτώχευσης προκειμένου να το ξεφορτωθεί και να μην πληρώσει τις αποζημιώσεις του πληρώματος. Το αποτέλεσμα ήταν οι Αρχές του Λιβάνου να βρεθούν σχεδόν κυριολεκτικά με μια βόμβα στα χέρια.
Αποτέλεσμα συνειδητών αποφάσεων αποτελούν φυσικά και οι γιγαντιαίες πυρκαγιές της Καλιφόρνιας. Οι επιστήμονες (με εξαίρεση ορισμένους αργυρώνητους «ερευνητές» που χρηματοδοτούνται από τα λόμπι των βιομηχανιών ενέργειας) συμφωνούν πλέον ότι το μέγεθος των πυρκαγιών οφείλεται στις συνθήκες ξηρασίας και τις υψηλές θερμοκρασίες που προκαλεί η αλλαγή του κλίματος από τον άνθρωπο. Παρεμπιπτόντως, η πυρκαγιά που κατέστρεψε την κωμόπολη Πάρανταϊς το 2018 και στοίχισε τη ζωή 84 ανθρώπων, οφειλόταν σε κακοσυντηρημένο δίκτυο της Pacific Gas & Electric – εταιρείας παροχής ηλεκτρικής ενέργειας η οποία, όπως και κάθε ιδιωτική εταιρεία, δεν είχε κανένα κίνητρο να συντηρήσει το δίκτυό της.
Τέλος, τα πραγματικά αίτια της τραγωδίας στη Μόρια είναι περισσότερο γνωστά, τουλάχιστον για όσους μπορούν ακόμη να δουν την πραγματικότητα χωρίς τις παρωπίδες του ελληνικού φασισμού και του ακραίου κυβερνητικού και μιντιακού ρατσισμού. Οι αντιπαραθέσεις και οι πολεμικές συγκρούσεις για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών της Μέσης Ανατολής (στις οποίες η Ελλάδα εμπλέκεται πλέον ενεργά) προκάλεσαν κύματα προσφύγων. Διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις αρχικά αποδέχτηκαν (ΣΥΡΙΖΑ) την κατάπτυστη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, η οποία ήταν δεδομένο ότι θα εγκλώβιζε χιλιάδες πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά, και στη συνέχεια δημιούργησαν συνθήκες κόλασης στα κέντρα κράτησης (Ν.Δ.). Εν μέσω και της πανδημίας θα ήταν παράλογο να πιστεύει κανείς ότι αυτές οι συνθήκες δεν θα οδηγούσαν σύντομα σε κάποιου είδους τραγωδία.
Στις τρεις ιστορίες πυρκαγιών λοιπόν ο παράγοντας τύχη ήταν ολοκληρωτικά ανύπαρκτος. Συγκεκριμένοι επιχειρηματίες και πολιτικοί «συνεργάστηκαν», έστω και εν αγνοία τους, για να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα οδηγούσαν αναπόδραστα στην καταστροφή. Κάποιοι το έκαναν από την άνεση του γραφείου τους, σε κάποιον ουρανοξύστη του Μανχάταν ή στο Σίτι του Λονδίνου, και κάποιοι άλλοι από κυβερνητικά πόστα, πολύ πιο κοντά στον τόπο του εγκλήματος.
Πηγή: efsyn.gr
Άρης Χατζηστεφάνου: Σχετικά με τον Συντάκτη
ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ-ΒΗΡΥΤΟΣ-ΜΟΡΙΑ Εικόνες από τρεις -φαινομενικά ασύνδετες- πυρκαγιές σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη πλημμύρισαν αυτήν την εβδομάδα τα νυχτερινά δελτία ειδήσεων αλλά και τα timelines των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Παραδόξως οι θύτες είναι πολύ λιγότεροι από όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε.
Εικόνα πρώτη: Εξαθλιωμένες και αποστεωμένες γυναίκες από την Αφρική περιφέρουν τα ελάχιστα υπάρχοντά τους ανάμεσα στα ερείπια που άφησε πίσω της η καταστροφική έκρηξη που σημειώθηκε πριν από ένα μήνα στο λιμάνι της Βηρυτού.
Είναι οι εκατοντάδες οικιακές βοηθοί και νταντάδες, οι οποίες βρέθηκαν στον δρόμο καθώς οι οικογένειες στις οποίες εργάζονταν άρχισαν να τις απολύουν λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τον Λίβανο. Δεκάδες από αυτές βρήκαν πρόχειρο καταφύγιο στα χαλάσματα της έκρηξης. Ακόμη και εκεί όμως δεν ήταν ασφαλείς, αφού οι Αρχές ζήτησαν εκ νέου την εκκένωση της περιοχής, ύστερα από δύο καταστροφικές πυρκαγιές που σημειώθηκαν την περασμένη εβδομάδα.
Εικόνα δεύτερη: Οικογένειες ξυπνούν εδώ και δυο χρόνια σε σκηνές και τροχόσπιτα κοντά στην κωμόπολη Πάρανταϊς της Καλιφόρνιας. Πρόκειται για τους ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους στις καταστροφικές πυρκαγιές του 2018 και ακόμη δεν έχουν βρει μόνιμη στέγη. Εκατοντάδες οικογένειες βρίσκονται κάθε χρόνο στη θέση τους, καθώς νέες, μεγαλύτερες πυρκαγιές καταστρέφουν δεκάδες ή εκατοντάδες κατοικίες.
Ακόμα και όσοι θα βρουν καινούργιο σπίτι σε κάποια γειτονική κωμόπολη είναι πολύ πιθανό να ζήσουν σε συνθήκες ραγδαίας φτωχοποίησης. Οι συνθήκες της ζωής τους ίσως να μην μπορούν να συγκριθούν με αυτές των γυναικών στον Λίβανο, αναλογικά όμως ο βαθμός επιδείνωσης του βιοτικού τους επιπέδου και το σοκ που την ακολουθεί είναι απόλυτα συγκρίσιμα.
Εικόνα τρίτη: Γυναίκες, με τα παιδιά τους στην αγκαλιά, κοιμούνται ανάμεσα στους τάφους νεκροταφείου της Λέσβου – το μοναδικό καταφύγιο που βρήκαν ύστερα από την πυρκαγιά στη Μόρια, που μετέτρεψε χιλιάδες ανθρώπους από κρατούμενους ενός απάνθρωπου συστήματος σε… άστεγους κρατούμενους ενός απάνθρωπου συστήματος.
Οι τρεις ιστορίες φαίνεται να έχουν μοναδικό συνδετικό κρίκο την εικόνα μιας πυρκαγιάς, τα αίτια της οποίας διαφέρουν σημαντικά σε κάθε περίπτωση. Στην πραγματικότητα συνδέονται μέσω συγκεκριμένων οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων που αφήνουν πίσω τους καμένη γη και χιλιάδες οικογένειες στο κατώφλι του θανάτου.
Η έκρηξη αλλά και οι πυρκαγιές στη Βηρυτό αποδίδονται συνήθως στα ελλιπή μέτρα ασφαλείας του λιβανέζικου κράτους και στην «κακιά στιγμή» που έφερε την καταστροφή. Οπως σημείωνε όμως στην εφημερίδα Guardian η Λαλέχ Χαλίλι, καθηγήτρια Διεθνούς Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου, τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν «στην ανομία που διέπει τον κόσμο του εφοπλιστικού κεφαλαίου».
Η Χαλίλι εξηγούσε ότι το καθεστώς νομικής ασυλίας που απολαμβάνουν οι μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες (χάρη σε πρακτικές όπως οι σημαίες ευκαιρίας αλλά και οι ωμές απειλές εναντίον κρατών και κυβερνήσεων), είχε αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν 2.750 τόνοι νιτρικού αμμωνίου σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη της Μεσογείου. Συγκεκριμένα ο Ρώσος ιδιοκτήτης του πλοίου, με σημαία Μολδαβίας, που μετέφερε το επικίνδυνο φορτίο προχώρησε σε διαδικασία πτώχευσης προκειμένου να το ξεφορτωθεί και να μην πληρώσει τις αποζημιώσεις του πληρώματος. Το αποτέλεσμα ήταν οι Αρχές του Λιβάνου να βρεθούν σχεδόν κυριολεκτικά με μια βόμβα στα χέρια.
Αποτέλεσμα συνειδητών αποφάσεων αποτελούν φυσικά και οι γιγαντιαίες πυρκαγιές της Καλιφόρνιας. Οι επιστήμονες (με εξαίρεση ορισμένους αργυρώνητους «ερευνητές» που χρηματοδοτούνται από τα λόμπι των βιομηχανιών ενέργειας) συμφωνούν πλέον ότι το μέγεθος των πυρκαγιών οφείλεται στις συνθήκες ξηρασίας και τις υψηλές θερμοκρασίες που προκαλεί η αλλαγή του κλίματος από τον άνθρωπο. Παρεμπιπτόντως, η πυρκαγιά που κατέστρεψε την κωμόπολη Πάρανταϊς το 2018 και στοίχισε τη ζωή 84 ανθρώπων, οφειλόταν σε κακοσυντηρημένο δίκτυο της Pacific Gas & Electric – εταιρείας παροχής ηλεκτρικής ενέργειας η οποία, όπως και κάθε ιδιωτική εταιρεία, δεν είχε κανένα κίνητρο να συντηρήσει το δίκτυό της.
Τέλος, τα πραγματικά αίτια της τραγωδίας στη Μόρια είναι περισσότερο γνωστά, τουλάχιστον για όσους μπορούν ακόμη να δουν την πραγματικότητα χωρίς τις παρωπίδες του ελληνικού φασισμού και του ακραίου κυβερνητικού και μιντιακού ρατσισμού. Οι αντιπαραθέσεις και οι πολεμικές συγκρούσεις για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών της Μέσης Ανατολής (στις οποίες η Ελλάδα εμπλέκεται πλέον ενεργά) προκάλεσαν κύματα προσφύγων. Διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις αρχικά αποδέχτηκαν (ΣΥΡΙΖΑ) την κατάπτυστη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, η οποία ήταν δεδομένο ότι θα εγκλώβιζε χιλιάδες πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά, και στη συνέχεια δημιούργησαν συνθήκες κόλασης στα κέντρα κράτησης (Ν.Δ.). Εν μέσω και της πανδημίας θα ήταν παράλογο να πιστεύει κανείς ότι αυτές οι συνθήκες δεν θα οδηγούσαν σύντομα σε κάποιου είδους τραγωδία.
Στις τρεις ιστορίες πυρκαγιών λοιπόν ο παράγοντας τύχη ήταν ολοκληρωτικά ανύπαρκτος. Συγκεκριμένοι επιχειρηματίες και πολιτικοί «συνεργάστηκαν», έστω και εν αγνοία τους, για να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα οδηγούσαν αναπόδραστα στην καταστροφή. Κάποιοι το έκαναν από την άνεση του γραφείου τους, σε κάποιον ουρανοξύστη του Μανχάταν ή στο Σίτι του Λονδίνου, και κάποιοι άλλοι από κυβερνητικά πόστα, πολύ πιο κοντά στον τόπο του εγκλήματος.
Πηγή: efsyn.gr
Άρης Χατζηστεφάνου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου