Ν. 1
Στα πρόθυρα της νέας κρίσης, η κοινωνία μας μοιάζει με τα τελευταία στάσιμα νερά ενός ξεροπόταμου. Το μελωδικότερο πράγμα που μπορεί ν’ ακούσει κανείς είναι τα κοάσματα των βατράχων και ο κρωγμός των αρπακτικών. Κουνούπια, λιβελούλες και φίδια συχνάζουν επίσης στα μουχλιασμένα νερά.
Αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ κρίση του καπιταλισμού τόσο αναμενόμενη και προγραμματισμένη. Κι αν αυτή έχει έρθει ποτέ να σαρώσει τα ερείπια της αμέσως προηγούμενης.
Αν κρίνουμε από την ιστορία, η κρίση που έρχεται θα ‘ναι σαν πόλεμος.
Ν. 2
Είναι τόσο απροκάλυπτη η εποχή, που οι αντιφάσεις της κυκλοφορούν γυμνές ανάμεσά μας. Η αποκάλυψή τους, άλλοτε τόσο προκλητική, τώρα φαντάζει απλή κοινοτυπία.
Τι φταίει γι’ αυτήν την κυνικότητα;
Σίγουρα κάποιος θα πει: «σύμπτωμα COVID». Και θα ‘χει δίκιο, αν μ’ αυτό εννοεί: «σύμπτωμα σάπιου καπιταλισμού».
Ν. 3
Από μια άποψη, έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Ή, ακριβέστερα, τα μπρος πίσω. Μοιάζει με την κάρτα αυτή στην αγωνία, που αλλάζει τη σειρά του παιχνιδιού: από κρίση – ύφεση – συσσώρευση και πάλι, έχουμε πέσει σε μια περίεργη λούπα: συσσώρευση – ύφεση – κρίση – ύφεση – κρίση – ύφεση – κρίση…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κράτος έχει βάλει το χεράκι του. Με όλα αυτά τα προγράμματα διάσωσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, έχει πειράξει τους μηχανισμούς του καπιταλισμού ώστε μια χούφτα νοσηρά παράσιτα να γίνουν ακόμα πιο επιβλαβή πάνω στο ήδη αρρωστημένο σώμα του ξενιστή λαού. Από αυτήν την άποψη, το μόνο που δεν είναι γνωστό ακόμα είναι ποιος θα υποδυθεί τον Κούρκουλο στην σπαρακτική ατάκα: «όχι άλλο κάρβουνο!».
Το παράλογο είναι ότι βρίσκεται σε όλα αυτά μια κάποια λογική.
Εικονογράφηση: Ζωή Λαμπρινίδη
Πηγή:www.katiousa.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου