Συγγνώμη για την άμυνα…

Λαμπρινή Θωμά

Οι Αρμένιοι εγκαταλείπουν τις εστίες τους και μαζί τις εστίες άμυνας που είχαν χτίσει το 1992-1993, αφήνοντας πίσω φωτιές και, πια, τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις να φυλάνε τα ιερά τους. Η κυβέρνηση Πασινιάν καταφεύγει σε σενάρια συνομωσίας για να κρατηθεί στην εξουσία.

Οι περιοχές που εγκαταλείπουν οι Αρμένιοι κάτοικοι των ζωνών ασφαλείας, στρατιές, καραβάνια προσφύγων προς την Δημοκρατία της Αρμενίας, ποτέ δεν ήταν δικές τους, ποτέ δεν υποστήριξαν ότι είναι δικές τους. Από τον πόλεμο της δεκαετίας του ’90 ακόμη αυτοί οι θύλακες χαρακτηρίζονταν από τους ίδιους ως ζώνη ασφαλείας, ένας τρόπος να κρατήσουν ανοικτή τη γραμμή ζωής για το Αρτσάχ, που όλοι ακόμη ονομάζουμε Ναγκόσνο Καραμπάχ, ήταν ένας τόπος οπλισμένων πολιτών, αγροτών, απλών ανθρώπων που στήριζαν με τον καθημερινό τους αγώνα την προσπάθεια για την αναγνώριση του Αρτσάχ. Οι ζώνες αυτές ήταν ζώνες πολέμου, ζώνες άμυνας σε έναν αγώνα επιβίωσης, σε έναν αγώνα ενός λαού που έχει υποστεί γενοκτονίες, διώξεις, πολέμους, για Γη κι Ελευθερία.

Τα σπίτια που καίγονται, τα σπίτια που καίνε οι ίδιοι, οι κολώνες του ρεύματος που ρίχνουν, τα καλώδια παροχής που κόβουν, τα βενζινάδικα και τα εστιατόρια που αδειάζουν, τα ξύλα που καταστρέφουν, το κάψιμο των εγγράφων σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες, είναι δήλωση όχι της ήττας αλλά της γνώσης της προδοσίας. Η τελευταία λειτουργία στις εκκλησίες τους, οι μαζικές βαπτίσεις που οργανώθηκαν τελευταία στιγμή στα αρχαιότερα και ιερότερα των μοναστηριών τους, είναι μνήμη που χτίζεται για να γίνει άμυνα. Οι ιερείς και ηγούμενοι που μένουν πίσω, μόνοι αυτοί, με τα μοναστήρια και τις εκκλησίες ακέραια, μες στα καμμένα ερείπια, είναι η άρνηση να παραδώσουν τα ιερά τους στους βαρβάρους.

Το 1993, όταν πήραν το μοναστήρι του Νταντιβάνκ, εκεί που η τελευταία λειτουργία κι οι μαζικές βαπτίσεις, το βρήκαν σταύλο. Μοσχάρια, βόδια εκτρέφονταν στο ιερό. Και τώρα ο φόβος είναι ότι θα γίνουν τα ίδια. Ήδη γίνονται τα ίδια. Οι Αζέροι μπαίνουν σαν κατακτητές που επίσης έρχονται από παλιά, βάρβαροι, δε λογαριάζουν τίποτε, προκαλούν κι εγκληματούν, βγάζουν περήφανοι τα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα, με τις καταστροφές και τις βεβηλώσεις αρμενικών ιερών και τάφων – βίντεο στα οποία μιλούν ρώσικα, για να είναι σίγουροι ότι οι Αρμένιοι θα καταλάβουν κάθε προσβολή. Εγκλήματα πολέμου; Ποιος νοιάζεται αν γίνονται στον Νότιο Καύκασο;

Οι εικόνες από τη ζώνη ασφαλείας, οι εικόνες των Αρμένιων προσφύγων που κάνουν το γύρο του κόσμου, παράξενες εικόνες για την εποχή μας, δείχνουν ακριβώς το πνεύμα αυτού του θαυμαστού λαού που έρχεται από μακρυά και αρνείται να ξεχάσει. Οι άνθρωποι με τα σκαμμένα πρόσωπα και τα φτωχικά ρούχα εγκαταλείπουν κι ας ήταν έτοιμοι να πέσουν μέχρις ενός, μέχρις μίας, λόγω της παρουσίας των ρωσικών στρατευμάτων και της προδοσίας της κυβέρνησης Πασινιάν. Που, πρόδωσε και δηλώνει ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί. Που αγνοεί τις λαϊκές αντιδράσεις, και που, σαν γνήσιο τέκνο της νέας δημοσιογραφικής σχολής που υπηρετεί, πάει να κρυφτεί πίσω από τις «απόπειρες δολοφονίας» του που σχεδίαζαν, λέει, πολιτικοί και στρατιωτικοί – τρεις ήδη βρίσκοται υπό κράτηση για συνομωσία, χιλιάδες είναι αυτοί που θα ευλόγησαν το όνομα τους στην Αρμενία. Ο συναισθηματικός εκβιασμός του Πασινιάν δεν μπορεί να περάσει σε κείνον τον τόπο. Το έργο το έχουμε ξαναδεί όπου μας έρχονται να μας κυβερνήσουν με τα τερτίπια των Αμερικάνων, σε τόπους που το παρελθόν δεν είναι παρελθόν…

Για συνομωσία ανατροπής του Πασινιάν συνελήφθη και κρατείται και ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, Βαχράμ Μπαγκντασαριάν. Στην επίσημη ανακοίνωση αναφέρεται ότι «σχεδίαζε την παράνομη κατάληψη της εξουσίας, δολοφονώντας τον πρωθυπουργό και ήδη εξέταζε ποιος θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει». Η ίδια η δήλωση βρωμάει από εκατό χιλιόμετρα μακρυά στημένη υπόθεση. Η συζήτηση για την ανατροπή μιας προδοτικής κυβέρνησης από ηγέτες της αντιπολίτευσης, και μάλιστα χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο υποψήφιο να αντικαταστήσει τον προδότη πρωθυπουργό, δεν αποτελεί έγκλημα. Όσο για την δολοφονία του Πασινιάν, είναι τουλάχιστον γελοίο να υποστηρίζει η πλευρά του ότι σχεδιάζονταν από την αξιωματική αντιπολίτευση, που είναι βέβαιο ότι θα δρέψει τους καρπούς της δικής του προδοσίας. Μιας προδοσίας που κι ο ίδιος ο Πασινιάν έμμεσα έχει αναγνωρίσει, που έγινε χωρίς να ενημερώσει κανέναν θεσμικά, που ήταν δική του απόφαση και μόνον, και που τώρα υπερασπίζεται αρνούμενος όμως να παραιτηθεί.

Στο Ερεβάν, στην κεντρική πλατεία, οι στρατιώτες που επέστρεψαν δείχνουν τα βίντεο των αγώνων τους ένα ένα. Και ο λαός συνεχίζει να ζητεί το αυτονόητο: την παραίτηση και τιμωρία των προδοτών. Παρά την μόνιμη ρώσικη απαίτηση για εγκατάλειψη αυτών των περιοχών, κανείς ως τώρα δεν το είχε δεχθεί. Ένας λαός που έχει ζήσει γενοκτονία δύσκολα εμπιστεύεται τη μοίρα του σε ξένα χέρια. Οι Αρμένιοι δεν ήταν εκεί ως κατακτητές, αλλά ως φύλακες των συνόρων τους. Δεν ήταν εκεί γιατί ήθελαν γη από το Αζερμπαϊτζάν αλλά γιατί έπρεπε να φυλάξουν το Αρτσάχ, το λαό τους. Και οι 2.317 Αρμένιοι στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους σε αυτή τη μάχη, σε αυτό τον παρενθετικό πόλεμο, έχουν κοντά τους και εκατοντάδες πολιτοφύλακες, που τους προσμετράμε στον χορό των αμάχων θυμάτων.

Το Αζερμπαϊτζάν αρνείται να δώσει τον αριθμό των νεκρών στρατιωτών του. Προφυλάσσοντας και το νικητήριο κλίμα, γιατί οι νεκροί τους, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, είναι δυσανάλογα πολλοί, αλλά και τον Πασινιάν – αν φανεί πόσο μεγάλη είναι η διαφορά, ο αρμένης πρωθυπουργός θα βρεθεί σε ακόμη δυσχερέστερη θέση. Γιατί αν τα χρήματα του πετρελαίου και του αερίου έφεραν τούρκικα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) και ισραηλινές βόμβες διασποράς, δεν μπορούσαν να φέρουν αγωνιστικό πνεύμα και την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι αμύνεσαι για τα ιερά σου.

Οι Αζέροι που ετοιμάζονται να επιστρέψουν σε αυτές τις ζώνες, δεν γνώρισαν ποτέ τον πλούτο του πετρελαίου, δεν είδαν ουσιαστική βοήθεια από την κυβέρνηση Αλίγιεφ. Χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ως άλλοθι και όπλο, αλλά οι ζωές τους δε βελτιώθηκαν ποτέ. Ακόμη και στα ρεπορτάζ των Νιού Γιόρκ Τάιμς, καταγράφονται το στρίμωγμα σε μικρά διαμερίσματα εργατικών πολυκατοικιών, η φτώχεια, οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης.

Αν πρέπει οπωσδήποτε να γίνει μια πρόβλεψη… Με την Τουρκία και το Ισραήλ στο πλευρό του, με Τούρκους συμβούλους και ουσιαστικά διοικητές του στρατού του, ο Αλίγιεφ μάλλον τον δρόμο του εποικισμού θα ακολουθήσει, αλλάζοντας όσο πιο γρήγορα μπορεί τις ποσοστώσεις στους τόπους που του παραδόθηκαν από τον Πασινιάν. Και από κανέναν άλλον. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, ξανά, μέχρι να το εμπεδώσουν οι κρατικές εξουσίες και των δύο τους, το παρελθόν δεν θα είναι παρελθόν…

Πηγή: thepressproject.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---