Πριν πολλά χρόνια, εκείνο τον καιρό που δεν υπήρχαν οικονομικοί ή υγειονομικοί περιορισμοί και μπορούσαμε να ταξιδέψουμε σε μαγευτικούς προορισμούς, βρισκόμουν για διακοπές στο πανέμορφο νησί της Ζανζιβάρης. Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο κείμενο με ταξιδιωτικές αναφορές και διαφημιστικά ιντερμέδια με μπισκότα, τύπου Ευτύχη Μπλέτσα. Το άρθρο είναι καθαρά πολιτικό.
Η Ζανζιβάρη ανήκει στην Τανζανία, αλλά έχει ένα είδος άτυπης αυτονομίας, όπως μου εξηγούσε ο ιδιοκτήτης του μπάνγκαλοου που νοίκιαζα. Είχαμε αράξει κάτω από τις σκιές των φύλλων ενός φοίνικα και παίζαμε παραδοσιακά ξύλινα επιτραπέζια παιχνίδια. Ο συμπαθέστατος Τανζανός, που δεν θυμάμαι πια το όνομά του, είχε εκμεταλλευτεί το χωράφι που του άφησε η γιαγιά του κι έφτιαξε καταλύματα για τους ευρωπαίους τουρίστες όπως και του λόγου μου. Η κουβέντα προχωρούσε και κάποια στιγμή φτάσαμε και στην πολιτική κατάσταση της Τανζανίας. Η στιγμή εκείνη έμελλε να αποτυπωθεί στο μυαλό μου για πάντα γιατί με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν απέχουμε πολύ ως Ελλάδα, από ένα μοντέρνο αφρικανικό κράτος.
Τον ρώτησα πώς είναι η κατάσταση στο νησί του. Μου απάντησε πως τα πράγματα είναι πολύ καλά πλέον. Ότι έχουν δημοκρατία, κι ότι ο νέος πρόεδρος του νησιού είναι πολύ καλύτερος από τον προηγούμενο πρόεδρο που ήταν πολύ αυταρχικός. Για να προχωρήσει η κουβέντα, τον ρώτησα ποιος ήταν ο παλιός πρόεδρος και μου απάντησε με ένα χαμόγελο: «Ο πατέρας του καινούργιου».
Είχαμε γνωριστεί πλέον καλά, είχα το θάρρος να τον πειράξω λίγο, και του είπα: «Χμ, αυτό δεν είναι ακριβώς δημοκρατία, είναι μοναρχία».
Έσκασε ένα γελάκι συμφωνώντας με την άποψή μου και με ρώτησε:
«Εσείς στην Ελλάδα; έχετε δημοκρατία;»
Έκλεισα το επιτραπέζιο που ήταν μπροστά μου. Σηκώθηκα από το τραπέζι και πήγα για μια βουτιά στη γαλαζοπράσινη θάλασσα μπροστά μας, αποφεύγοντας να απαντήσω.
Φακ, μου την έφερε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου