Είναι που λέτε, κάτι περίεργα πλάσματα που ζουν στα έγκατα της γης και εμφανίζονται κάθε φορά που η κρίση μυρίζει ευκαιρία. Δεν είναι ούτε ψηλά, ούτε κοντά. Δεν έχουν πολλές τρίχες. Μιλούν μια περίεργη γλώσσα. Στην πραγματικότητα είναι άναρθρες κραυγές στη σειρά, χωρίς να βγαίνει νόημα. Αν όμως κάποιος ακούσει με πολύ προσοχή τις κραυγές τους, θα καταλάβει ότι σαν να έρχεται από τα έγκατα της γης, ακούγεται ένα μακρόσυρτο: «περισσότερη λιτότητα. Μέτρα και άλλα μέτρα. Κόψτε μισθούς, κόψτε συντάξεις, κόψτε τα λεφτά που δίνετε για το κοινωνικό κράτος».
Τα πλάσματα αυτά βγαίνουν κυρίως στο σκοτάδι για να μην τους βλέπει ο κόσμος. Όχι δεν είναι αποκρουστικά στην όψη. Η ψυχή τους όμως… Η ψυχή τους ζέχνει! Θα μου πεις, πώς γίνεται να ζέχνει μια ψυχή; Κι όμως αυτές οι ψυχές ζέχνουν. Είναι λοιπόν, άσχημα πολύ από μέσα τους και αυτή την ασχήμια προσπαθούν να την κρύβουν με κάτι ωραία κοστούμια και μονόχρωμες αυστηρές γραβάτες.
Όχι, δεν φοβούνται το φως. Δεν τους τρομάζει. Οι άνθρωποι τους τρομάζουν και γι αυτό τους κυνηγούν. Όχι όλους. Κυνηγούν αυτούς που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με το μεροκάματο. Έχουν κάτι σαν αλλεργια σε αυτούς και μόλις τους βλέπουν θέλουν να τους εξαφανίσουν. Επειδή όμως δεν μπορούν να τους σκοτώσουν, έχουν αποφασίσει να τους οδηγήσουν στον αφανισμό μέσω της λιτότητας.
Όπου βρεθούν και όπου σταθούν διατυμπανίζουν ότι για να σωθεί το σύστημα θα πρέπει να εξαθλιωθούν όσοι δεν έχουν λεφτά. Δεν το λένε βέβαια ακριβώς έτσι. Λένε ότι «τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν».
Λένε ότι «υπάρχει ανάγκη νέων περικοπών στις συντάξεις».
Επαναλαμβάνουν ότι «οι μισθοί είναι πολύ υψηλοί και οι ώρες που εργάζεται ο κόσμος πολύ λίγες». Τέτοια λένε.
Για κάθε πρόβλημα προτείνουν την ίδια λύση. «Λιτότητα».
Για αυτους σημασία δεν έχει το προβλημα. Για αυτούς σημασία έχει μόνο η λύση. Η εμμονικά ίδια λύση. Κανείς δεν ξέρει αν αυτά τα πλάσματα είναι πολλά ή λίγα. Κάποιος έχει πει ότι έχουν όλα την ίδια μούρη, αλλά εγώ δεν τους πιστεύω. Κάποιος λέει ότι τα έχει δει, αλλά εγώ δεν τα είδα. Κάποιος λέει ότι τα έχει ακούσει, αλλά εγώ δεν τα άκουσα.
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά. Άλλωστε είναι μάλλον παραμύθια. Ελάτε να σας πω για τον Πολ Τόμσεν, ξέρετε αυτόν που έφτιαξε το Ελληνικό μνημόνιο. Θυμάστε, ο ένας από τους τρεις της περίφημης Τρόικας.
Εκείνος που πίεζε με χρεοκοπία την Ελλάδα, προκειμένου να προωθήσει τις απαιτήσεις του ΔΝΤ. Εκείνος που σχεδίασε ένα αποδεδειγμενα λάθος πρόγραμμα και παρόλα αυτά επέμενε για την πιστή εφαρμογή του.
Συνταξιούχος τώρα πια, μίλησε σε ένα συνέδριο και δήλωσε «μάλλον απαισιόδοξος για την ικανότητα της Ελλάδας να ευδοκιμήσει στην ευρωζώνη», ενώ υπέδειξε την ανάγκη «νέων περικοπών στις συντάξεις» και προέβλεψε «περισσότερη λιτότητα στο μέλλον».
Αυτά είπε αυτός και κάποιοι είπαν ότι τα λόγια του ακούστηκαν σαν να βγαίνουν από τα έγκατα της γης, αλλά εγώ δεν τους πιστεύω.
nytimes.com nice ta meet ya', Slob Slobber nd.gr
ΑπάντησηΔιαγραφή