Γελωτοποιός
“I’ve got a strong urge to fly
But I’ve got nowhere to fly to”
Pink Floyd
“Οι συμβουλές των μεγάλων προς τους νέους αποσκοπούν στο πώς να τους κάνουν να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν νέοι.”
Francis De Croisset
“Οι νέοι ξέρουν τι δεν θέλουν πριν να ξέρουν τι θέλουν.”
Ζαν Κοκτώ
~~~~~~~~~
Τις προάλλες ένας ώριμος άντρας (ηλικιακά τουλάχιστον) καθόταν στο μπαλκόνι και προσπαθούσε να γράψει ένα κείμενο για το μπλογκ του. Στο προαύλιο της απέναντι πολυκατοικίας είχαν αράξει τέσσερις έφηβοι, γύρω στα 15.
Ήταν αγόρια που έκαναν μια “συζήτηση” του τύπου “τιναφτορεμαλάκα”. Κάθε τόσο, όταν ένα κορίτσι της ηλικίας τους πλησίαζε, ανέβαιναν οι τόνοι, καθώς και εμπλουτιζόταν το υβρεολόγιο.
Απ’ ό,τι κατάλαβα πιάνοντας το νήμα της συζήτησης, κάποιος είχε πει κάτι για τον άλλον κι εκείνος φώναζε: “Τι ‘πες για μένα, ρεμαλάκα, γαμώτο το σπίτι σου, ρεαρχίδι, που θα πεις για μένα ρεμαλάκα, εγώ σου γαμάω τον” κοκ.
Δεν τσακώνονταν, ήταν φίλοι, αλλά η συζήτηση περιοριζόταν σε ουρλιαχτά και κοσμητικά επίθετα με διάφορες προθέσεις και συνδέσμους ανάμεσα.
Του ώριμου άντρα του είχαν σπάσει τα νεύρα με τις φωνές τους, αλλά προσπαθούσε να συγκεντρωθεί και να τους αγνοήσει.
Κάποια στιγμή ένας άλλος ώριμος άντρας βγήκε στο μπαλκόνι του και τους φώναξε:
“Πιο σιγά. Ενοχλείτε.” (Ήταν 11:30 το βράδυ)
“Στον πούτσο μου, ρεμαλάκα, στον πούτσο μου”, ούρλιαξε ο έφηβος πρωταγωνιστής της συζήτησης, έτοιμος να τον κρεμάσει απ’ τα άντερα του τελευταίου ώριμου άντρα.
Ο ώριμος άντρας που είχε διαμαρτυρηθεί μπήκε στο σπίτι κι έκλεισε την μπαλκονόπορτα. Τι μπορούσε να κάνει;
Μήπως να τους πει “Όταν μιλάς σε μένα θα λες: Στον πούτσο μου, ρεμαλάκα κύριε πρόεδρε”.
Είδα την ξεκάθαρη ήττα του ώριμου άντρα απ’ τον έφηβο και αντιλήφθηκα ότι πλέον μας έχουν περικυκλώσει άγριοι νεανίες.
Όταν πρωτοβρέθηκα σ’ αυτή τη γειτονιά, πριν 15 χρόνια, ήμουν κι εγώ έφηβος. Σε μια καθυστερημένη εφηβεία των 29, αλλά σίγουρα δεν θα με θεωρούσες ώριμο άντρα. Τότε δεν έδινα καμία σημασία στους μικρότερους.
Συνέχισα να μεγαλώνω, τεκνοποίησα όπως κάνουν όλα τα ζώα, κι η γειτονιά γέμισε από μωρά και νήπια. Όχι δικά μου, εγώ για ένα φέρω την (μισή) ευθύνη. Αλλά όταν έχεις μικρό παιδί κάνεις παρέα με γονείς άλλων μικρών παιδιών, στην παιδική χαρά, στο σχολείο, και για έναν περίεργο λόγο τα βλέπεις παντού.
Όλα αυτά τα μικρά παιδιά (μαζί και το δικό μου) πλέον μπαίνουν ή μπήκαν στην εφηβεία. Και ξαφνικά έχουν γεμίσει όλοι οι τοίχοι με ταγκαρίσματα και γκράφιτι, παντού ακούς ρεμαλάκα από βαριές φωνές και μυρίζουν οι δρόμοι ποδαρίλα και ορμόνες, ενώ κορίτσια βγάζουν σέλφι όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.
Δεν έγινε σταδιακά. Ήταν σαν αποκάλυψη (των ζόμπι). Τη μια στιγμή είχαν ακόμα σχολείο κι όλα ήταν υπό έλεγχο, μετά ξεκίνησαν οι διακοπές, το καλοκαίρι, κι οι νεανίες απελευθερώθηκαν. Οπότε όλοι οι ώριμοι, άντρες και γυναίκες, κλειδαμπαρωθήκαν στο σπίτι.
Ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμέναμε, δημιουργήθηκε το χάσμα.
Το χάσμα γενεών δεν το προκαλούν (ούτε το επιθυμούν) οι γονείς. Εκείνοι θέλουν να έχουν πάντα κοντά τους και δίπλα τους τα παιδάκια τους, να τα ταΐζουν μπρόκολο και να βλέπουν μαζί ταινίες της Pixar.
Όμως κάποια απροσδιόριστη στιγμή τα παιδάκια δεν θέλουν πλέον να είναι παιδιά.
Το χάσμα δημιουργείται γιατί ενώ οι γονείς συνεχίζουν με προχωράνε με αργό (και σίγουρο) βήμα, οι έφηβοι ξεκινάνε να τρέξουν για να μπορέσουν να πετάξουν. Συνήθως δεν ξέρουν πού θέλουν να πάνε, δεν τα νοιάζει ο προορισμός. Θέλουν μόνο να διαχωρίσουν τον εαυτό τους απ’ ό,τι είναι παλιό, κατεστημένο, βαρετό, βέβαιο, συνηθισμένο, γονεϊκό.
Για ν’ αποκτήσεις ταυτότητα πρέπει να σκοτώσεις τους γονείς σου -κι ό,τι εκείνοι αντιπροσωπεύουν.
Στο πρώτο μέρος της εφηβείας το κάνουν όσο πιο άτσαλα γίνεται. Γιατί είναι ακόμα στο μεταίχμιο μεταξύ παιδικότητας και ενηλικίωσης. Στην πιο άχαρη ηλικία. Όπου θες να κάνεις ό,τι θες να κάνεις, αλλά δεν επιτρέπεται να το κάνεις.
Τότε σκάβουν το χάσμα, για να μπορέσουν να διαφοροποιηθούν απ’ τους “γέρους” (θα προτιμούσα να μας αποκαλούν ώριμους).
Ίσως να είναι και η πιο επικίνδυνη ηλικία, γιατί ο κίνδυνος (και κάθετι απαγορευμένο) σε ελκύει όπως το μήλο τον Αδάμ και την Εύα, αλλά δεν έχεις ακόμα τη συναίσθηση του κινδύνου.
Όπως θυμόμαστε κι εμείς απ’ την εφηβεία μας, είναι η ηλικία που μπορείς να κάνεις ό,τι μαλακία μπορείς να φανταστείς.
Στην καλύτερη περίπτωση θα πιεις ένα μπουκάλι ούζο μονορούφι και θα οδηγήσεις μηχανάκι (χωρίς δίπλωμα) τη νύχτα χωρίς φώτα. Αν επιβιώσεις από την εφηβεία, τότε αρχίζεις να μαθαίνεις.
Κι οι γονείς, τι κάνουμε; Οι ένθεοι προσεύχονται στον θεό τους. Οι άθεοι σταυρώνουν τα δάχτυλα πίσω απ’ την πλάτη.
Παρά τις συμβουλές των ψυχολόγων (“να είσαι κοντά στο παιδί σου κλπ”), ξέρουμε, γιατί το ζήσαμε, ότι η εφηβεία είναι μια άγρια ηλικία. Οι έφηβοι νομίζουν ότι είναι αθάνατοι και λατρεύουν να παίζουν στην άκρη του χάσματος. Και πάντα θα έχουν μυστικά από μας.
Προσπαθούν να φτιάξουν τον κόσμο απ’ την αρχή, εξοβελίζοντας τα γηραία στοιχεία -όπως οι γονείς τους.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα το καταφέρουν. Εμείς (για να είμαστε ειλικρινείς, αφού πλέον είμαστε ώριμοι) δεν τα καταφέραμε. Τουλάχιστον όχι όλα όσα ονειρευτήκαμε τότε.
Πάθαμε, μάθαμε, και -κατά το μάλλον ή ήττον- συμβιβαστήκαμε.
Έχουμε πολλά να πούμε στα παιδιά μας, αλλά μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε λιγάκι, να μας καρατομήσουν πρώτα. Πού ξέρεις; Ίσως να μας ακούν με περισσότερη προσοχή τα εγγόνια μας.
ΥΓ: Απόψε βρέχει όλο το βράδυ. Έτσι ο ώριμος άντρας μπόρεσε να ολοκληρώσει αυτό το κείμενο χωρίς να τον ενοχλούν οι έφηβοι της απέναντι πολυκατοικίας.
Μια μικρή νίκη, σε μια μάχη, ενώ ο πόλεμος έχει σίγουρα χαθεί.
“I’ve got a strong urge to fly
But I’ve got nowhere to fly to”
Pink Floyd
“Οι συμβουλές των μεγάλων προς τους νέους αποσκοπούν στο πώς να τους κάνουν να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν νέοι.”
Francis De Croisset
“Οι νέοι ξέρουν τι δεν θέλουν πριν να ξέρουν τι θέλουν.”
Ζαν Κοκτώ
~~~~~~~~~
Τις προάλλες ένας ώριμος άντρας (ηλικιακά τουλάχιστον) καθόταν στο μπαλκόνι και προσπαθούσε να γράψει ένα κείμενο για το μπλογκ του. Στο προαύλιο της απέναντι πολυκατοικίας είχαν αράξει τέσσερις έφηβοι, γύρω στα 15.
Ήταν αγόρια που έκαναν μια “συζήτηση” του τύπου “τιναφτορεμαλάκα”. Κάθε τόσο, όταν ένα κορίτσι της ηλικίας τους πλησίαζε, ανέβαιναν οι τόνοι, καθώς και εμπλουτιζόταν το υβρεολόγιο.
Απ’ ό,τι κατάλαβα πιάνοντας το νήμα της συζήτησης, κάποιος είχε πει κάτι για τον άλλον κι εκείνος φώναζε: “Τι ‘πες για μένα, ρεμαλάκα, γαμώτο το σπίτι σου, ρεαρχίδι, που θα πεις για μένα ρεμαλάκα, εγώ σου γαμάω τον” κοκ.
Δεν τσακώνονταν, ήταν φίλοι, αλλά η συζήτηση περιοριζόταν σε ουρλιαχτά και κοσμητικά επίθετα με διάφορες προθέσεις και συνδέσμους ανάμεσα.
Του ώριμου άντρα του είχαν σπάσει τα νεύρα με τις φωνές τους, αλλά προσπαθούσε να συγκεντρωθεί και να τους αγνοήσει.
Κάποια στιγμή ένας άλλος ώριμος άντρας βγήκε στο μπαλκόνι του και τους φώναξε:
“Πιο σιγά. Ενοχλείτε.” (Ήταν 11:30 το βράδυ)
“Στον πούτσο μου, ρεμαλάκα, στον πούτσο μου”, ούρλιαξε ο έφηβος πρωταγωνιστής της συζήτησης, έτοιμος να τον κρεμάσει απ’ τα άντερα του τελευταίου ώριμου άντρα.
Ο ώριμος άντρας που είχε διαμαρτυρηθεί μπήκε στο σπίτι κι έκλεισε την μπαλκονόπορτα. Τι μπορούσε να κάνει;
Μήπως να τους πει “Όταν μιλάς σε μένα θα λες: Στον πούτσο μου, ρεμαλάκα κύριε πρόεδρε”.
Είδα την ξεκάθαρη ήττα του ώριμου άντρα απ’ τον έφηβο και αντιλήφθηκα ότι πλέον μας έχουν περικυκλώσει άγριοι νεανίες.
Όταν πρωτοβρέθηκα σ’ αυτή τη γειτονιά, πριν 15 χρόνια, ήμουν κι εγώ έφηβος. Σε μια καθυστερημένη εφηβεία των 29, αλλά σίγουρα δεν θα με θεωρούσες ώριμο άντρα. Τότε δεν έδινα καμία σημασία στους μικρότερους.
Συνέχισα να μεγαλώνω, τεκνοποίησα όπως κάνουν όλα τα ζώα, κι η γειτονιά γέμισε από μωρά και νήπια. Όχι δικά μου, εγώ για ένα φέρω την (μισή) ευθύνη. Αλλά όταν έχεις μικρό παιδί κάνεις παρέα με γονείς άλλων μικρών παιδιών, στην παιδική χαρά, στο σχολείο, και για έναν περίεργο λόγο τα βλέπεις παντού.
Όλα αυτά τα μικρά παιδιά (μαζί και το δικό μου) πλέον μπαίνουν ή μπήκαν στην εφηβεία. Και ξαφνικά έχουν γεμίσει όλοι οι τοίχοι με ταγκαρίσματα και γκράφιτι, παντού ακούς ρεμαλάκα από βαριές φωνές και μυρίζουν οι δρόμοι ποδαρίλα και ορμόνες, ενώ κορίτσια βγάζουν σέλφι όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.
Δεν έγινε σταδιακά. Ήταν σαν αποκάλυψη (των ζόμπι). Τη μια στιγμή είχαν ακόμα σχολείο κι όλα ήταν υπό έλεγχο, μετά ξεκίνησαν οι διακοπές, το καλοκαίρι, κι οι νεανίες απελευθερώθηκαν. Οπότε όλοι οι ώριμοι, άντρες και γυναίκες, κλειδαμπαρωθήκαν στο σπίτι.
Ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμέναμε, δημιουργήθηκε το χάσμα.
Το χάσμα γενεών δεν το προκαλούν (ούτε το επιθυμούν) οι γονείς. Εκείνοι θέλουν να έχουν πάντα κοντά τους και δίπλα τους τα παιδάκια τους, να τα ταΐζουν μπρόκολο και να βλέπουν μαζί ταινίες της Pixar.
Όμως κάποια απροσδιόριστη στιγμή τα παιδάκια δεν θέλουν πλέον να είναι παιδιά.
Το χάσμα δημιουργείται γιατί ενώ οι γονείς συνεχίζουν με προχωράνε με αργό (και σίγουρο) βήμα, οι έφηβοι ξεκινάνε να τρέξουν για να μπορέσουν να πετάξουν. Συνήθως δεν ξέρουν πού θέλουν να πάνε, δεν τα νοιάζει ο προορισμός. Θέλουν μόνο να διαχωρίσουν τον εαυτό τους απ’ ό,τι είναι παλιό, κατεστημένο, βαρετό, βέβαιο, συνηθισμένο, γονεϊκό.
Για ν’ αποκτήσεις ταυτότητα πρέπει να σκοτώσεις τους γονείς σου -κι ό,τι εκείνοι αντιπροσωπεύουν.
Στο πρώτο μέρος της εφηβείας το κάνουν όσο πιο άτσαλα γίνεται. Γιατί είναι ακόμα στο μεταίχμιο μεταξύ παιδικότητας και ενηλικίωσης. Στην πιο άχαρη ηλικία. Όπου θες να κάνεις ό,τι θες να κάνεις, αλλά δεν επιτρέπεται να το κάνεις.
Τότε σκάβουν το χάσμα, για να μπορέσουν να διαφοροποιηθούν απ’ τους “γέρους” (θα προτιμούσα να μας αποκαλούν ώριμους).
Ίσως να είναι και η πιο επικίνδυνη ηλικία, γιατί ο κίνδυνος (και κάθετι απαγορευμένο) σε ελκύει όπως το μήλο τον Αδάμ και την Εύα, αλλά δεν έχεις ακόμα τη συναίσθηση του κινδύνου.
Όπως θυμόμαστε κι εμείς απ’ την εφηβεία μας, είναι η ηλικία που μπορείς να κάνεις ό,τι μαλακία μπορείς να φανταστείς.
Στην καλύτερη περίπτωση θα πιεις ένα μπουκάλι ούζο μονορούφι και θα οδηγήσεις μηχανάκι (χωρίς δίπλωμα) τη νύχτα χωρίς φώτα. Αν επιβιώσεις από την εφηβεία, τότε αρχίζεις να μαθαίνεις.
Κι οι γονείς, τι κάνουμε; Οι ένθεοι προσεύχονται στον θεό τους. Οι άθεοι σταυρώνουν τα δάχτυλα πίσω απ’ την πλάτη.
Παρά τις συμβουλές των ψυχολόγων (“να είσαι κοντά στο παιδί σου κλπ”), ξέρουμε, γιατί το ζήσαμε, ότι η εφηβεία είναι μια άγρια ηλικία. Οι έφηβοι νομίζουν ότι είναι αθάνατοι και λατρεύουν να παίζουν στην άκρη του χάσματος. Και πάντα θα έχουν μυστικά από μας.
Προσπαθούν να φτιάξουν τον κόσμο απ’ την αρχή, εξοβελίζοντας τα γηραία στοιχεία -όπως οι γονείς τους.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα το καταφέρουν. Εμείς (για να είμαστε ειλικρινείς, αφού πλέον είμαστε ώριμοι) δεν τα καταφέραμε. Τουλάχιστον όχι όλα όσα ονειρευτήκαμε τότε.
Πάθαμε, μάθαμε, και -κατά το μάλλον ή ήττον- συμβιβαστήκαμε.
Έχουμε πολλά να πούμε στα παιδιά μας, αλλά μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε λιγάκι, να μας καρατομήσουν πρώτα. Πού ξέρεις; Ίσως να μας ακούν με περισσότερη προσοχή τα εγγόνια μας.
ΥΓ: Απόψε βρέχει όλο το βράδυ. Έτσι ο ώριμος άντρας μπόρεσε να ολοκληρώσει αυτό το κείμενο χωρίς να τον ενοχλούν οι έφηβοι της απέναντι πολυκατοικίας.
Μια μικρή νίκη, σε μια μάχη, ενώ ο πόλεμος έχει σίγουρα χαθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου