Η κυβέρνηση θεωρεί ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, σύμφωνα με τη Νίκη Κεραμέως, αλλά προσέφυγε στη Δικαιοσύνη για να εμποδίσει την απεργία της ΑΔΕΔΥ. Στην πραγματικότητα, για την κυβέρνηση το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, αρκεί να μην ασκείται. Οι μεθοδεύσεις της αναφορικά με το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας το αποδεικνύουν.
Έφερε το νομοσχέδιο για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ένα τέτοιο νομοθέτημα θα προκαλούσε απεργιακές κινητοποιήσεις. Στη συνέχεια -σαν έτοιμοι από καιρό- χρησιμοποίησαν μαθητές, γονείς και την ανάγκη για ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων ώστε να στρέψουν μια μερίδα της κοινωνίας κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων αλλά και να δικαιολογήσουν τη δική τους προσφυγή στη Δικαιοσύνη.
Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να χρησιμοποιούν την παράταξή τους στην ΑΔΕΔΥ για να εμποδίσει την εξαίρεση από την απεργία των εκπαιδευτικών και των εμπλεκόμενων δημόσιων υπαλλήλων στις εξετάσεις. Τελευταία καταφυγή τους, η ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού. Μόνο αχρειότητα είναι αυτό.
Η κυβέρνηση σέβεται το δικαίωμα στον συνδικαλισμό. Αρκεί να μην ασκείται. Μας το είπε με τον τρόπο του χθες ο Κωστής Χατζηδάκης μέσα από μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Τα συνδικάτα υπάρχουν για να υπηρετούν τους εργαζόμενους. Κι όχι οι εργαζόμενοι τα συνδικάτα!» έγραψε ο υπουργός. Πρόκειται για ταυτολογία καθώς τα συνδικάτα οι εργαζόμενοι τα δημιουργούν για να προστατεύουν συλλογικά τα συμφέροντά τους.
Δεν υπάρχουν συνδικάτα χωρίς εργαζόμενους και δεν υπάρχουν παρά και ενάντια στους εργαζόμενους. Αυτό το ξέρει ο υπουργός. Προς τι επομένως αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις; Είναι φανερό πως ο υπουργός απευθύνεται στους μη οργανωμένους σε συνδικαλιστικές οργανώσεις για να τους στρέψει εναντίον αυτών που έχουν οργανωθεί.
Αναμφίβολα, στόχος της κυβέρνησης είναι τα θεμελιώδη εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών. Το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι και το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι με απεργίες και απεργιακές κινητοποιήσεις.
Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη είναι η συνέχεια και η ολοκλήρωση του νόμου Χρυσοχοΐδη κατά των συγκεντρώσεων, όπως και των νομοθετημάτων για το άσυλο και την αστυνόμευση των ΑΕΙ. Θέλουν μια κοινωνία απαγορεύσεων όπου υπάρχει κίνημα ή μπορεί να δημιουργηθεί. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου