Ζώρζ Σαρή
Δεν ήθελα πια να τους ακούω. Έτρεξα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου κι έκλαψα πολύ. Ποιος είχε δίκιο; Ποιος είχε άδικο; Κι εγώ τι φταίω; Πότε φωνάζω: Μπαμπά, σε μισώ και πότε η καρδιά μου χτυπάει και μου λέει πως τον αγαπώ. Τι θ’ απογίνω;
Από κείνη τη μέρα η μητέρα σώπαινε κι ο πατέρας γύριζε αργά τη νύχτα. Σχεδόν δεν τον έβλεπα. Στο τέλος του σχολείου, στην απονομή των βραβείων, ο μπαμπάς δεν ήρθε. Κι όμως, εγώ είχα απ’ όλη την τάξη τα περισσότερα άριστα. Η μητέρα ήταν πολύ συγκινημένη, μου χάρισε μια ασημένια ταυτότητα. Μ’ έστειλε να περάσω το καλοκαίρι στην Αγία Τριάδα, στη βίλα που νοίκιαζε η θεία Μαρία. Εκείνη δεν ήρθε. Όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη τη βρήκα μόνη στο σπίτι. Δε γελούσε.
-Που είναι ο μπαμπάς; τη ρώτησα
-Πήγε κάποιο ταξίδι στη Γερμανία, για δουλειά. Θα μας γράψει, θα γυρίσει.
Έλεγε ψέματα, το κατάλαβα αμέσως από την ταραχή της. Φοβήθηκα.
Αργότερα η μαμά μου μίλησε για την απόφαση της να πουλήσει το σπίτι, να βρει ένα θυρωρείο.
-Δεν ξέρω κανένα επάγγελμα, δεν έχω κανένα χαρτί, ούτε καν γυμνασίου, πως να δουλέψω στη Θεσσαλονίκη; Βλέπεις Χριστίνα μου, μου είπε, αν είχα σπουδάσει, δε θα βρισκόμουν σ’ αυτή τη δύσκολη θέση σήμερα. Δε θέλω μια μέρα να πάθεις κι εσύ τα ίδια.
Εγώ έκλαιγα και κείνη μου έλεγε: “Προσωρινά θα κάνω αυτή τη δουλειά, μέχρι να καταφέρει ο πατέρας να στείλει χρήματα”. Δεν έκλαιγα για τη δουλειά, έκλαιγα για τον μπαμπά που μας άφησε.
Ο πατέρας, Χριστινάκι μου, δε θα γυρίσει ποτέ πια. Πάει, τελείωσε. Μας άφησε μόνες. Πήγε στη Γερμανία για να φτιάξει μια δικιά του ζωή, δε μας αγαπάει. Θα ήθελα να σου πω: τον μισώ, μα δεν τολμώ. Φοβάμαι τη λέξη, με τρομάζει ακόμα και να τη δω γραμμένη…
Ζωρζ Σαρή, Το ψέμα, εκδ. Πατάκης, σελ. 21-22
Δεν ήθελα πια να τους ακούω. Έτρεξα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου κι έκλαψα πολύ. Ποιος είχε δίκιο; Ποιος είχε άδικο; Κι εγώ τι φταίω; Πότε φωνάζω: Μπαμπά, σε μισώ και πότε η καρδιά μου χτυπάει και μου λέει πως τον αγαπώ. Τι θ’ απογίνω;
Από κείνη τη μέρα η μητέρα σώπαινε κι ο πατέρας γύριζε αργά τη νύχτα. Σχεδόν δεν τον έβλεπα. Στο τέλος του σχολείου, στην απονομή των βραβείων, ο μπαμπάς δεν ήρθε. Κι όμως, εγώ είχα απ’ όλη την τάξη τα περισσότερα άριστα. Η μητέρα ήταν πολύ συγκινημένη, μου χάρισε μια ασημένια ταυτότητα. Μ’ έστειλε να περάσω το καλοκαίρι στην Αγία Τριάδα, στη βίλα που νοίκιαζε η θεία Μαρία. Εκείνη δεν ήρθε. Όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη τη βρήκα μόνη στο σπίτι. Δε γελούσε.
-Που είναι ο μπαμπάς; τη ρώτησα
-Πήγε κάποιο ταξίδι στη Γερμανία, για δουλειά. Θα μας γράψει, θα γυρίσει.
Έλεγε ψέματα, το κατάλαβα αμέσως από την ταραχή της. Φοβήθηκα.
Αργότερα η μαμά μου μίλησε για την απόφαση της να πουλήσει το σπίτι, να βρει ένα θυρωρείο.
-Δεν ξέρω κανένα επάγγελμα, δεν έχω κανένα χαρτί, ούτε καν γυμνασίου, πως να δουλέψω στη Θεσσαλονίκη; Βλέπεις Χριστίνα μου, μου είπε, αν είχα σπουδάσει, δε θα βρισκόμουν σ’ αυτή τη δύσκολη θέση σήμερα. Δε θέλω μια μέρα να πάθεις κι εσύ τα ίδια.
Εγώ έκλαιγα και κείνη μου έλεγε: “Προσωρινά θα κάνω αυτή τη δουλειά, μέχρι να καταφέρει ο πατέρας να στείλει χρήματα”. Δεν έκλαιγα για τη δουλειά, έκλαιγα για τον μπαμπά που μας άφησε.
Ο πατέρας, Χριστινάκι μου, δε θα γυρίσει ποτέ πια. Πάει, τελείωσε. Μας άφησε μόνες. Πήγε στη Γερμανία για να φτιάξει μια δικιά του ζωή, δε μας αγαπάει. Θα ήθελα να σου πω: τον μισώ, μα δεν τολμώ. Φοβάμαι τη λέξη, με τρομάζει ακόμα και να τη δω γραμμένη…
Ζωρζ Σαρή, Το ψέμα, εκδ. Πατάκης, σελ. 21-22
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Βιογραφία
Η Γεωργία Σαριβαξεβάνη Καρακώστα (πραγματικό όνομα της Ζωρζ Σαρή) γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1925 στην Αθήνα. Η μητέρα της ήταν Γαλλίδα από τη Σενεγάλη και ο πατέρας της από το Αϊβαλί. Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην Ελλάδα, όπου τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο. Πριν ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές της, άρχισε ο πόλεμος του 1940.
Στη διάρκεια του πολέμου η Ζωρζ Σαρή συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ.
Το καλοκαίρι του 1962 άρχισε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα. Ο Θησαυρός της Βαγίας ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά που είχε γύρω της, όπως ομολογεί και η ίδια. Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1969 και είχε μεγάλη επιτυχία, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση.
Συνολικά έχει γράψει είκοσι μυθιστορήματα, μία νουβέλα, τέσσερα θεατρικά παιδικά έργα και εννιά βιβλία για μικρά παιδιά. Επίσης, στο ενεργητικό της έχει δεκατέσσερις μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Όλα τα βιβλία της έχουν κάνει αρκετές επανεκδόσεις και μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί.
Το 1994 η Νινέτ βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, καθώς επίσης και από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (το βραβείο μοιράστηκε με τη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου). Αργότερα, το 1999 ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου τής έδωσε ακόμη ένα βραβείο για το Χορό της ζωής. Το 1988 Τα Χέγια προτάθηκαν για το βραβείο Άντερσεν. Ήταν επίτιμο μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Συγγραφέων από το 1972 μέχρι και τον θάνατό της. Πέθανε στις 9 Ιουνίου του 2012 σε ηλικία 87 ετών και στις 12 του ίδιου μήνα κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Πηγή:wordpress
Η Σφήκα: Επιλογές
Πηγή:wordpress
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου