Πόσες από τις παρακάτω φράσεις έχουμε επαναλάβει αρκετές φορές στα αγοράκια μας οι αγορομάνες?
«Οι άντρες δεν κλαίνε»
«Πονούνε ωρέ τα παλικάρια»
«Σε έβαλε στο βρακί της»
«Εσύ είσαι άντρας τώρα»
«Τώρα που θα λείπει ο μπαμπάς εσύ είσαι ο άντρας του σπιτιού»
«Το καθάρισμα του σπιτιού είναι γυναικεία δουλειά»
«Πρόσεξε μη σε τυλίξει καμμιά πουτάνα αγοράκι μου»
«Όλες τους πουτάνες είναι»
Τι σκοπό έχουν όλα αυτά?
Ποιος είπε ότι τα αγοράκια δεν πρέπει να πονούν να κλαίνε, να νιώσουν ευαισθησία?
Γιατί αν τα νιώσουν αυτά δεν είναι άντρες?
Γιατί κάναμε τα αγοράκια μας συναισθηματικά ανάπηρα?
Γιατί και οι μάνες διαιώνισαν αυτόν τον ρατσισμό?
Έμφυλη βία που διαιωνίζουμε όλοι .
Ας κάτσουμε επιτέλους να σκεφτούμε όλοι ειλικρινά.
Πεθαίνουν, βιάζονται γυναίκες γιατί το όχι δεν επιτρέπεται να το ακούσει ένας άντρας.
Και τι θέλουμε να σημαίνει άντρας?
Ένας συναισθηματικά ανάπηρος που ευτυχώς δεν έγινε «αδερφή».
Ένας άνανδρος τυπάς που «γαμάει και δέρνει» και που μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα ό,τι ώρα γουστάρει ,δίχως να κοιτάει πίσω του τρομαγμένος αν κάποιος τον ακολουθεί.
Που έχει δικαίωμα να κάνει ότι γουστάρει όποτε το γουστάρει ,να έχει ό,τι θέλει ,όποτε το θέλει ,γιατί έτσι έμαθε από το σπίτι του.
Που έχει δικαίωμα να λέει όσα όχι αυτός θέλει αλλά που απαγορεύεται ο ίδιος να ακούσει.
Που αποφασίζει για το πώς θέλει αυτός να ζήσει το «γύναιο» που έχει δίπλα του γιατί αυτή είναι ηλίθια και ευτυχώς που υπάρχει αυτός να της λέει τι θα κάνει ή τι να μη κάνει.
Που όταν θυμώσει, μπορεί να βιάσει ,μπορεί να σκοτώσει ,το γύναιο, την καριόλα γιατί τόλμησε να τον αμφισβητήσει, γιατί είχε διαφορετική άποψη.
Και έτσι οι δικές μας ιδέες και αρχές φτιάχνουν φονιάδες,που δολοφονούν παιδιά άλλων.
Ας μάθουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να γίνουν ευτυχισμένοι Άνθρωποι και όχι κοινωνικά αποδεκτοί.
Οι δικές μας πεποιθήσεις γίνονται αλυσίδες στα παιδιά μας, μα δεν θα ζήσουμε εμείς τη ζωή τους, ούτε εμείς θα κάνουμε την φυλακή τους.
Απλά θα ζήσουμε μες τις ενοχές εκ των υστέρων, έχοντας καταδικάσει και αυτά και εμάς.
Τα παρασέρνουμε στο χαμό και τα δικά μας παιδιά και των άλλων.
Είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας ,όλοι αυτοί και είναι πολλοί, η σιωπή μας σε όλα αυτά όμως, είναι συνενοχή….
Η Γαρυφαλλιά δεν είναι μια ακόμη δολοφονία.
Είναι γυναικοκτονία.
Πόσοι είναι οι ένοχοι?
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου