Ένας άντρας στέκεται σε ένα σταθμό του μετρό στην Washington DC και άρχισε να παίζει βιολί.
Είναι ένα κρύο πρωινό του Γενάρη. Ο άντρας παίζει έξι κομμάτια Bach για περίπου 45 λεπτά. Μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι είναι ώρα αιχμής, υπολογίστηκε ότι χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι από αυτούς καθ' οδόν για τις εργασίες τους.
Τρία λεπτά πέρασαν και ένας μεσήλικας προσέχει πρώτος τον μουσικό, επιβραδύνει, σταματά τελείως για λίγα δευτερόλεπτα και κατόπιν προχωρά βιαστικός για να ανταποκριθεί στο πρόγραμμά του.
Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισπράττει το πρώτο του δολάριο από μια γυναίκα που ρίχνει τα χρήματα χωρίς να σταματήσει.
Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος ακουμπά στον τοίχο για να τον ακούσει, αλλά πολύ σύντομα κοιτά το ρολόι του και συνεχίζει να περπατά. Έχει προφανώς αργήσει.
Ο μόνος που αφιερώνει περισσότερο χρόνο και προσοχή είναι ένα αγόρι 3 ετών. Η μητέρα του τον τραβολογάει να προχωρήσουν, αλλά το παιδί φαίνεται αποφασισμένο να εξετάσει το βιολιστή. Τέλος, η μητέρα σπρώχνει δυνατά το παιδί που αναγκάζεται να φύγει γυρνώντας το κεφάλι όλη την ώρα προς τον βιολιστή. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και με άλλα παιδιά. Όλοι οι γονείς, χωρίς εξαίρεση, τα αναγκάζουν να ξεκολλήσουν από το βιολιστή και να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά που έπαιξε ο μουσικός, μόνο 6 άτομα στάθηκαν για λίγο να ακούσουν. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά, χωρίς όμως να σταματήσουν ή να ανακόψουν το ρυθμό βαδίσματός τους. Ο μουσικός συγκέντρωσε 32 δολάρια. Όταν τελείωσε το παίξιμο του κι έπεσε σιωπή στο σταθμό, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε οποιαδήποτε ένδειξη αναγνώρισης του ταλέντου και της αξίας του.
Κανείς δεν το ήξερε, αλλά ο βιολιστής αυτός ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Δύο ημέρες πριν από την "παράστασή" του στο μετρό, ο Joshua Bell έπαιξε σε μία sold out συναυλία σε ένα θέατρο στη Βοστώνη, όπου οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονταν γύρω στα 100 δολάρια.
Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία. Ο Joshua Bell παίζει ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό - ένα δρώμενο που διοργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το σκεπτικό ήταν: Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον και σε μια ακατάλληλη ώρα αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά; Μας αγγίζει; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε το ταλέντο σε ένα μη αναμενόμενο περιβάλλον; Ένα από τα πιθανά συμπεράσματα από αυτή την εμπειρία θα μπορούσε να είναι:
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει την καλύτερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε;
[Μετάφραση Κ.Κ. από ανάρτηση των Milky way scientists]
Τρία λεπτά πέρασαν και ένας μεσήλικας προσέχει πρώτος τον μουσικό, επιβραδύνει, σταματά τελείως για λίγα δευτερόλεπτα και κατόπιν προχωρά βιαστικός για να ανταποκριθεί στο πρόγραμμά του.
Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισπράττει το πρώτο του δολάριο από μια γυναίκα που ρίχνει τα χρήματα χωρίς να σταματήσει.
Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος ακουμπά στον τοίχο για να τον ακούσει, αλλά πολύ σύντομα κοιτά το ρολόι του και συνεχίζει να περπατά. Έχει προφανώς αργήσει.
Ο μόνος που αφιερώνει περισσότερο χρόνο και προσοχή είναι ένα αγόρι 3 ετών. Η μητέρα του τον τραβολογάει να προχωρήσουν, αλλά το παιδί φαίνεται αποφασισμένο να εξετάσει το βιολιστή. Τέλος, η μητέρα σπρώχνει δυνατά το παιδί που αναγκάζεται να φύγει γυρνώντας το κεφάλι όλη την ώρα προς τον βιολιστή. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και με άλλα παιδιά. Όλοι οι γονείς, χωρίς εξαίρεση, τα αναγκάζουν να ξεκολλήσουν από το βιολιστή και να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά που έπαιξε ο μουσικός, μόνο 6 άτομα στάθηκαν για λίγο να ακούσουν. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά, χωρίς όμως να σταματήσουν ή να ανακόψουν το ρυθμό βαδίσματός τους. Ο μουσικός συγκέντρωσε 32 δολάρια. Όταν τελείωσε το παίξιμο του κι έπεσε σιωπή στο σταθμό, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε οποιαδήποτε ένδειξη αναγνώρισης του ταλέντου και της αξίας του.
Κανείς δεν το ήξερε, αλλά ο βιολιστής αυτός ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Δύο ημέρες πριν από την "παράστασή" του στο μετρό, ο Joshua Bell έπαιξε σε μία sold out συναυλία σε ένα θέατρο στη Βοστώνη, όπου οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονταν γύρω στα 100 δολάρια.
Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία. Ο Joshua Bell παίζει ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό - ένα δρώμενο που διοργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το σκεπτικό ήταν: Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον και σε μια ακατάλληλη ώρα αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά; Μας αγγίζει; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε το ταλέντο σε ένα μη αναμενόμενο περιβάλλον; Ένα από τα πιθανά συμπεράσματα από αυτή την εμπειρία θα μπορούσε να είναι:
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει την καλύτερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε;
[Μετάφραση Κ.Κ. από ανάρτηση των Milky way scientists]
Δείτε το σχετικό βίντεο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου