Δήμητρα Μυρίλλα
Αν η Ουκρανία δεν ήταν εκείνη η χώρα που μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού και με ευθύνη των κυβερνήσεων, δεν βίωνε την κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου, την καταβύθιση του ουκρανικού λαού στη φτώχεια και την εξαθλίωση, το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, τη διαφθορά και τη λεηλασία από μια χούφτα επιχειρηματιών – ολιγαρχών, οι οποίοι – ειρήσθω εν παρόδω – μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και εξαφανίστηκαν με το ξέσπασμα του πολέμου …
Κι αν η Ελλάδα δεν ήταν εκείνη η χώρα της οποίας οι κυβερνήσεις οδηγούν το λαό της στη ραγδαία περιθωριοποίηση της ανέχειας, της ανημπόριας, της ανεργίας, της πείνας, της στέρησης, της άρσης κάθε είδους κοινωνικής προστασίας της εργασίας, του μισθού, της ίδιας της ζωής…
Αν η Ουκρανία δεν ήταν εκείνη η χώρα που τουλάχιστον από το 2014 και μετά έχει θρέψει και εξοπλίσει – με την αμέριστη βοήθεια των δυτικών «συμμάχων» – ορδές ναζιστικών αποβρασμάτων για να κυνηγάνε, να σκοτώνουν, να πυρπολούν κατά κυριολεξία εργάτες, δημοκράτες, κομμουνιστές, αριστερούς, τσιγγάνους, έγχρωμους, να βιάζουν γυναίκες και να σκοτώνουν παιδιά…
Κι αν η Ελλάδα δεν ήταν εκείνη η χώρα της οποίας οι κυβερνήσεις ζέσταναν στο κόρφο τους το αυγό του φιδιού, τους φασίστες και τα τάγματα εφόδου των ναζί και που εξακολουθεί να τους «χαϊδεύει» με τους κρατικούς και τους παρακρατικούς της μηχανισμούς …
Αν η Ουκρανία δεν ήταν εκείνη η χώρα στην οποία οι φασίστες και ναζί στα σύνορα με τις χώρες εξόδου των Ουκρανών προσφύγων κάνουν διαλογή ανθρώπων ανάλογα με το χρώμα του δέρματός τους και στο Λβίβ αλυσοδένουν Ρομά σε πασσάλους…
Κι αν Ελλάδα δεν ήταν εκείνη η χώρα, η κυβέρνησης της οποίας διώχνει τους κυνηγημένους πρόσφυγες, εκείνους δηλαδή που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους επειδή οι «σύμμαχοί» της βύθισαν τον τόπο τους στον πόλεμο και τη σφαγή, αν δεν ήταν εκείνη η χώρα που κωφεύει επιδεικτικά μπροστά στις καταγγελίες για βίαιες και παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων, που τάχα κλαίει για τα ξεριζωμένα παιδιά της Ουκρανίας, αλλά καθόλου δεν λυπήθηκε για τα πνιγμένα παιδιά που ξεβράζει η Μεσόγειος, αν δεν ήταν εκείνη η χώρα που ετοιμάζεται να απελάσει τον Σαϊντού και που είναι βέβαιο ότι τα παιδιά που τον αγκαλιάζουν σε αυτή την αυθόρμητη και υπέροχη εκδήλωση αλληλεγγύης στην πραγματικότητα μόνο απέχθεια και τρόμο της προκαλούν…
Αν η Ουκρανία δεν ήταν εκείνη η χώρα, οι κυβερνήσεις της οποίας – φασιστικές ή πατενταρισμένες φασιστικές – δεν είχαν υποθηκεύει τη χώρα στο Νατοϊκό άρμα, ώστε τώρα ο λαός της να ξεκληρίζεται ακριβώς εξαιτίας αυτής της πρόσδεσης…
Κι αν η Ελλάδα δεν ήταν εκείνη η χώρα, της οποίας οι ασπόνδυλες κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει το ελληνικό έδαφος σε ένα απέραντο στρατηγείο του ΝΑΤΟ με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το λαό της, δεν ήταν εκείνη η χώρα που αντί να απαιτεί ειρήνη, στέλνει όπλα… και όχι μόνο στην Ουκρανία, στέλνει πολεμικό εξοπλισμό στη Σαουδική Αραβία για να συνεχίζει να μακελεύει την Υεμένη … και τα παιδιά της Υεμένης… αλλά αυτά είναι μαύρα και δεν αξίζουν τον οίκτο της…
Αν οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας και της Ελλάδας – με τις όποιες διαφορές υπάρχουν μεταξύ τους, αφού η δεύτερη αφαιρεί δικαιώματα και ελευθερίες κρατώντας, αν και όχι πειστικά πλέον, μια τάχα αστικοδημοκρατική επίφαση, ενώ η πρώτη έχει παραδώσει πλήρως την εξυπηρέτηση της δικής της αστικής τάξης στους φασίστες – δεν διαπνέονταν από το ομοούσιο και αδιαίρετο του υπηρέτη των Αμερικανονατοϊκών αφεντάδων…
Τότε, ναι, ο Ουκρανός περιφερόμενος Πρόεδρος – πλασιέ, Β. Ζελένσκι, δεν θα είχε καμιά δουλειά να μιλήσει ενώπιον του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Επειδή, όμως, κατά βάθος οι ομοιότητες με την κυβέρνηση που τον προσκαλεί είναι πολύ περισσότερες από όσες μας αφήνουν να νομίζουμε και επειδή ούτως ή άλλως, έχουν μια βασική και κρίσιμη ομοιότητα, εκείνη της υπεράσπισης της τάξης την οποία υπηρετούν…
Γι’ αυτό, λοιπόν, η κακοπαιγμένη δραματική παράσταση της ουκρανικής Προεδρίας θα λάβει χώρα και στην ελληνική Βουλή.
Την ώρα, που το πραγματικό δράμα το ζει ο λαός της Ουκρανίας και – ναι – και ο λαός της Ρωσίας της οποίας οι μανάδες υποδέχονται τα φέρετρα με τα νεκρά παιδιά τους σε ένα πόλεμο που δεν είναι δικός τους.
Αν η Ουκρανία δεν ήταν εκείνη η χώρα που μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού και με ευθύνη των κυβερνήσεων, δεν βίωνε την κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου, την καταβύθιση του ουκρανικού λαού στη φτώχεια και την εξαθλίωση, το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, τη διαφθορά και τη λεηλασία από μια χούφτα επιχειρηματιών – ολιγαρχών, οι οποίοι – ειρήσθω εν παρόδω – μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και εξαφανίστηκαν με το ξέσπασμα του πολέμου …
Κι αν η Ελλάδα δεν ήταν εκείνη η χώρα της οποίας οι κυβερνήσεις οδηγούν το λαό της στη ραγδαία περιθωριοποίηση της ανέχειας, της ανημπόριας, της ανεργίας, της πείνας, της στέρησης, της άρσης κάθε είδους κοινωνικής προστασίας της εργασίας, του μισθού, της ίδιας της ζωής…
Αν η Ουκρανία δεν ήταν εκείνη η χώρα που τουλάχιστον από το 2014 και μετά έχει θρέψει και εξοπλίσει – με την αμέριστη βοήθεια των δυτικών «συμμάχων» – ορδές ναζιστικών αποβρασμάτων για να κυνηγάνε, να σκοτώνουν, να πυρπολούν κατά κυριολεξία εργάτες, δημοκράτες, κομμουνιστές, αριστερούς, τσιγγάνους, έγχρωμους, να βιάζουν γυναίκες και να σκοτώνουν παιδιά…
Κι αν η Ελλάδα δεν ήταν εκείνη η χώρα της οποίας οι κυβερνήσεις ζέσταναν στο κόρφο τους το αυγό του φιδιού, τους φασίστες και τα τάγματα εφόδου των ναζί και που εξακολουθεί να τους «χαϊδεύει» με τους κρατικούς και τους παρακρατικούς της μηχανισμούς …
Αν η Ουκρανία δεν ήταν εκείνη η χώρα στην οποία οι φασίστες και ναζί στα σύνορα με τις χώρες εξόδου των Ουκρανών προσφύγων κάνουν διαλογή ανθρώπων ανάλογα με το χρώμα του δέρματός τους και στο Λβίβ αλυσοδένουν Ρομά σε πασσάλους…
Κι αν Ελλάδα δεν ήταν εκείνη η χώρα, η κυβέρνησης της οποίας διώχνει τους κυνηγημένους πρόσφυγες, εκείνους δηλαδή που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους επειδή οι «σύμμαχοί» της βύθισαν τον τόπο τους στον πόλεμο και τη σφαγή, αν δεν ήταν εκείνη η χώρα που κωφεύει επιδεικτικά μπροστά στις καταγγελίες για βίαιες και παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων, που τάχα κλαίει για τα ξεριζωμένα παιδιά της Ουκρανίας, αλλά καθόλου δεν λυπήθηκε για τα πνιγμένα παιδιά που ξεβράζει η Μεσόγειος, αν δεν ήταν εκείνη η χώρα που ετοιμάζεται να απελάσει τον Σαϊντού και που είναι βέβαιο ότι τα παιδιά που τον αγκαλιάζουν σε αυτή την αυθόρμητη και υπέροχη εκδήλωση αλληλεγγύης στην πραγματικότητα μόνο απέχθεια και τρόμο της προκαλούν…
Αν η Ουκρανία δεν ήταν εκείνη η χώρα, οι κυβερνήσεις της οποίας – φασιστικές ή πατενταρισμένες φασιστικές – δεν είχαν υποθηκεύει τη χώρα στο Νατοϊκό άρμα, ώστε τώρα ο λαός της να ξεκληρίζεται ακριβώς εξαιτίας αυτής της πρόσδεσης…
Κι αν η Ελλάδα δεν ήταν εκείνη η χώρα, της οποίας οι ασπόνδυλες κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει το ελληνικό έδαφος σε ένα απέραντο στρατηγείο του ΝΑΤΟ με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το λαό της, δεν ήταν εκείνη η χώρα που αντί να απαιτεί ειρήνη, στέλνει όπλα… και όχι μόνο στην Ουκρανία, στέλνει πολεμικό εξοπλισμό στη Σαουδική Αραβία για να συνεχίζει να μακελεύει την Υεμένη … και τα παιδιά της Υεμένης… αλλά αυτά είναι μαύρα και δεν αξίζουν τον οίκτο της…
Αν οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας και της Ελλάδας – με τις όποιες διαφορές υπάρχουν μεταξύ τους, αφού η δεύτερη αφαιρεί δικαιώματα και ελευθερίες κρατώντας, αν και όχι πειστικά πλέον, μια τάχα αστικοδημοκρατική επίφαση, ενώ η πρώτη έχει παραδώσει πλήρως την εξυπηρέτηση της δικής της αστικής τάξης στους φασίστες – δεν διαπνέονταν από το ομοούσιο και αδιαίρετο του υπηρέτη των Αμερικανονατοϊκών αφεντάδων…
Τότε, ναι, ο Ουκρανός περιφερόμενος Πρόεδρος – πλασιέ, Β. Ζελένσκι, δεν θα είχε καμιά δουλειά να μιλήσει ενώπιον του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Επειδή, όμως, κατά βάθος οι ομοιότητες με την κυβέρνηση που τον προσκαλεί είναι πολύ περισσότερες από όσες μας αφήνουν να νομίζουμε και επειδή ούτως ή άλλως, έχουν μια βασική και κρίσιμη ομοιότητα, εκείνη της υπεράσπισης της τάξης την οποία υπηρετούν…
Γι’ αυτό, λοιπόν, η κακοπαιγμένη δραματική παράσταση της ουκρανικής Προεδρίας θα λάβει χώρα και στην ελληνική Βουλή.
Την ώρα, που το πραγματικό δράμα το ζει ο λαός της Ουκρανίας και – ναι – και ο λαός της Ρωσίας της οποίας οι μανάδες υποδέχονται τα φέρετρα με τα νεκρά παιδιά τους σε ένα πόλεμο που δεν είναι δικός τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου