Ελλάδα
Μόνο η κορυφή του παγόβουνου αποκαλύπτεται από την «κλάψα» των μεγαλοεργοδοτών του Τουρισμού για τις «50.000 κενές θέσεις εργασίας», με τις οποίες ξεκινάει η φετινή σεζόν. Και μπορεί αυτά τα νούμερα να κάνουν πιο δύσκολο πλέον το κουκούλωμα του εργασιακού μεσαίωνα στον κλάδο, όμως την ίδια στιγμή τα προπαγανδιστικά επιτελεία δεν χάνουν ευκαιρία να συκοφαντούν τα θύματα, δηλαδή τους ίδιους τους εργαζόμενους, κατηγορώντας τους αισχρά ότι «προτιμούν να ζουν με επιδόματα, παρά να εργαστούν στα ξενοδοχεία»...
Ποιον όμως ξαφνιάζει στ' αλήθεια αυτή η «μεγάλη παραίτηση» των εργαζομένων, όπως ονομάζουν την αποστροφή ενός σημαντικού τμήματος από τη σύγχρονη σκλαβιά; Οι μεγαλοεργοδότες και η κυβέρνηση, που σήμερα κλαψουρίζουν πως τάχα δεν βρίσκουν προσωπικό, δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει χρόνια τώρα στον τουριστικό κλάδο, πίσω από τα ετήσια ρεκόρ εισπράξεων, τα αμύθητα κέρδη των ομίλων του κλάδου;
Δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει πίσω από τη βιτρίνα της «βαριάς βιομηχανίας», στις «πίσω αυλές» των πολυτελών θερέτρων, εκεί όπου μια βραδιά σε δίκλινο μπορεί να κοστίζει όσο δύο και τρεις μισθοί ενός εργαζόμενου στον ίδιο χώρο;
Δεν έχουν ακούσει για τις άθλιες εργασιακές σχέσεις, που όλες οι κυβερνήσεις έχουν διαμορφώσει και που στον Τουρισμό φτάνουν μέχρι και τις 14 διαφορετικές μορφές απασχόλησης, ώστε οι εργοδότες να διαλέγουν τους κατάλληλους συνδυασμούς απογείωσης της εκμετάλλευσης;
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2018, την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζε για την ...επαναφορά των ΣΣΕ, η κλαδική Σύμβαση Εργασίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων εφαρμοζόταν μόνο σε 200 από τα περίπου 10.000 ξενοδοχεία! Ενώ σήμερα, με όλα τα «εργαλεία» που έχουν οι εργοδότες για να την παρακάμπτουν, οι μισθοί είναι χαμηλότεροι ακόμα και από τον κατώτατο των 886 ευρώ που υπήρχε στον κλάδο πριν από μια δεκαετία, παρά το γεγονός ότι ο εισερχόμενος τουρισμός έχει πολλαπλασιαστεί, ενώ το κόστος ζωής ειδικά τους τελευταίους μήνες έχει εκτιναχθεί.
Δεν έχουν «ακούσει» ούτε για τους εργαζόμενους που ζουν σε τρώγλες ή σε υπόγεια μερικών τετραγωνικών μέτρων δίπλα στις τουριστικές εγκαταστάσεις; Που αναγκάζονται να δίνουν τον μισό μισθό για να νοικιάζουν με συναδέλφους τους κάποιο δωμάτιο, ώστε να έχουν ένα κρεβάτι να ξαποστάσουν; Δεν «ξέρουν τίποτα» για το έγκλημα της 5μηνης δουλειάς δίχως ρεπό, της κλοπής ενσήμων, της δουλειάς χωρίς διάλειμμα μέσα στον καύσωνα;
Δεν άκουσαν ούτε για το πώς «πλήρωσαν» οι εργαζόμενοι την κάμψη στον Τουρισμό κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με τις αποζημιώσεις - ψίχουλα και τις μειώσεις μισθών μέσα από το πρόγραμμα «Συν-Εργασία»; Δεν έχουν πάρει χαμπάρι για τις εναλλαγές από την εντατικοποίηση στην ανεργία, τις επαγγελματικές ασθένειες που θερίζουν στον κλάδο;
Τα ξέρουν και τα παραξέρουν όλα αυτά εργοδότες και κυβερνήσεις. Γιατί έτσι πλήρωσαν τα προηγούμενα χρόνια και εξακολουθούν να πληρώνουν οι εργαζόμενοι τόσο τη θεαματική ανάπτυξη όσο και την πρόσκαιρη υποχώρηση στον κλάδο, που σήμερα δίνει τη θέση της σε νέες επενδύσεις, σε ανακαινίσεις ξενοδοχειακών μονάδων, σε αύξηση των πεντάστερων ξενοδοχείων.
Ο εφιάλτης αυτός για χιλιάδες εργαζόμενους διαμορφώθηκε μεθοδικά εδώ και χρόνια, αφού όλες οι κυβερνήσεις φρόντιζαν με τους νόμους τους το «τουριστικό προϊόν» να είναι απαλλαγμένο από εργασιακά δικαιώματα, ώστε να παραμένει «ανταγωνιστικό», να κερδίζει έδαφος η χώρα ανάμεσα στους διεθνείς προορισμούς.
Αν λοιπόν η «μεγάλη παραίτηση» είναι το «σχήμα» μέσα από το οποίο κυβέρνηση και εργοδοσία εκθέτουν την αγωνία τους για την αναζήτηση πάμφθηνου εργατικού δυναμικού, οι εργαζόμενοι έχουν να αντιπαρατάξουν την οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση. Ηδη δεκάδες κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου συντονίζονται πανελλαδικά διεκδικώντας υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις, με κατοχύρωση σύγχρονων δικαιωμάτων.
Και στην περίπτωση του Τουρισμού - Επισιτισμού επιβεβαιώνεται ότι η διεκδίκηση τέτοιων δικαιωμάτων φέρνει τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους σε σύγκρουση με το πλαίσιο θωράκισης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των ομίλων, που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα. Και ότι η ελπίδα γεννιέται εκεί που οι εργαζόμενοι παίρνουν την κατάσταση στα δικά τους χέρια. Εκεί που η «μεγάλη παραίτηση» δίνει τη θέση της στην αποφασιστική διεκδίκηση!
Μόνο η κορυφή του παγόβουνου αποκαλύπτεται από την «κλάψα» των μεγαλοεργοδοτών του Τουρισμού για τις «50.000 κενές θέσεις εργασίας», με τις οποίες ξεκινάει η φετινή σεζόν. Και μπορεί αυτά τα νούμερα να κάνουν πιο δύσκολο πλέον το κουκούλωμα του εργασιακού μεσαίωνα στον κλάδο, όμως την ίδια στιγμή τα προπαγανδιστικά επιτελεία δεν χάνουν ευκαιρία να συκοφαντούν τα θύματα, δηλαδή τους ίδιους τους εργαζόμενους, κατηγορώντας τους αισχρά ότι «προτιμούν να ζουν με επιδόματα, παρά να εργαστούν στα ξενοδοχεία»...
Ποιον όμως ξαφνιάζει στ' αλήθεια αυτή η «μεγάλη παραίτηση» των εργαζομένων, όπως ονομάζουν την αποστροφή ενός σημαντικού τμήματος από τη σύγχρονη σκλαβιά; Οι μεγαλοεργοδότες και η κυβέρνηση, που σήμερα κλαψουρίζουν πως τάχα δεν βρίσκουν προσωπικό, δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει χρόνια τώρα στον τουριστικό κλάδο, πίσω από τα ετήσια ρεκόρ εισπράξεων, τα αμύθητα κέρδη των ομίλων του κλάδου;
Δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει πίσω από τη βιτρίνα της «βαριάς βιομηχανίας», στις «πίσω αυλές» των πολυτελών θερέτρων, εκεί όπου μια βραδιά σε δίκλινο μπορεί να κοστίζει όσο δύο και τρεις μισθοί ενός εργαζόμενου στον ίδιο χώρο;
Δεν έχουν ακούσει για τις άθλιες εργασιακές σχέσεις, που όλες οι κυβερνήσεις έχουν διαμορφώσει και που στον Τουρισμό φτάνουν μέχρι και τις 14 διαφορετικές μορφές απασχόλησης, ώστε οι εργοδότες να διαλέγουν τους κατάλληλους συνδυασμούς απογείωσης της εκμετάλλευσης;
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2018, την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζε για την ...επαναφορά των ΣΣΕ, η κλαδική Σύμβαση Εργασίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων εφαρμοζόταν μόνο σε 200 από τα περίπου 10.000 ξενοδοχεία! Ενώ σήμερα, με όλα τα «εργαλεία» που έχουν οι εργοδότες για να την παρακάμπτουν, οι μισθοί είναι χαμηλότεροι ακόμα και από τον κατώτατο των 886 ευρώ που υπήρχε στον κλάδο πριν από μια δεκαετία, παρά το γεγονός ότι ο εισερχόμενος τουρισμός έχει πολλαπλασιαστεί, ενώ το κόστος ζωής ειδικά τους τελευταίους μήνες έχει εκτιναχθεί.
Δεν έχουν «ακούσει» ούτε για τους εργαζόμενους που ζουν σε τρώγλες ή σε υπόγεια μερικών τετραγωνικών μέτρων δίπλα στις τουριστικές εγκαταστάσεις; Που αναγκάζονται να δίνουν τον μισό μισθό για να νοικιάζουν με συναδέλφους τους κάποιο δωμάτιο, ώστε να έχουν ένα κρεβάτι να ξαποστάσουν; Δεν «ξέρουν τίποτα» για το έγκλημα της 5μηνης δουλειάς δίχως ρεπό, της κλοπής ενσήμων, της δουλειάς χωρίς διάλειμμα μέσα στον καύσωνα;
Δεν άκουσαν ούτε για το πώς «πλήρωσαν» οι εργαζόμενοι την κάμψη στον Τουρισμό κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με τις αποζημιώσεις - ψίχουλα και τις μειώσεις μισθών μέσα από το πρόγραμμα «Συν-Εργασία»; Δεν έχουν πάρει χαμπάρι για τις εναλλαγές από την εντατικοποίηση στην ανεργία, τις επαγγελματικές ασθένειες που θερίζουν στον κλάδο;
Τα ξέρουν και τα παραξέρουν όλα αυτά εργοδότες και κυβερνήσεις. Γιατί έτσι πλήρωσαν τα προηγούμενα χρόνια και εξακολουθούν να πληρώνουν οι εργαζόμενοι τόσο τη θεαματική ανάπτυξη όσο και την πρόσκαιρη υποχώρηση στον κλάδο, που σήμερα δίνει τη θέση της σε νέες επενδύσεις, σε ανακαινίσεις ξενοδοχειακών μονάδων, σε αύξηση των πεντάστερων ξενοδοχείων.
Ο εφιάλτης αυτός για χιλιάδες εργαζόμενους διαμορφώθηκε μεθοδικά εδώ και χρόνια, αφού όλες οι κυβερνήσεις φρόντιζαν με τους νόμους τους το «τουριστικό προϊόν» να είναι απαλλαγμένο από εργασιακά δικαιώματα, ώστε να παραμένει «ανταγωνιστικό», να κερδίζει έδαφος η χώρα ανάμεσα στους διεθνείς προορισμούς.
Αν λοιπόν η «μεγάλη παραίτηση» είναι το «σχήμα» μέσα από το οποίο κυβέρνηση και εργοδοσία εκθέτουν την αγωνία τους για την αναζήτηση πάμφθηνου εργατικού δυναμικού, οι εργαζόμενοι έχουν να αντιπαρατάξουν την οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση. Ηδη δεκάδες κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου συντονίζονται πανελλαδικά διεκδικώντας υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις, με κατοχύρωση σύγχρονων δικαιωμάτων.
Και στην περίπτωση του Τουρισμού - Επισιτισμού επιβεβαιώνεται ότι η διεκδίκηση τέτοιων δικαιωμάτων φέρνει τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους σε σύγκρουση με το πλαίσιο θωράκισης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των ομίλων, που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα. Και ότι η ελπίδα γεννιέται εκεί που οι εργαζόμενοι παίρνουν την κατάσταση στα δικά τους χέρια. Εκεί που η «μεγάλη παραίτηση» δίνει τη θέση της στην αποφασιστική διεκδίκηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου