Αυτονομείται το έργο ή ταυτίζεται με τον δημιουργό του;
Μάλλον το πρώτο .
Σαν παιδί που ενηλικιώνεται και φεύγει από το σπίτι, γιατί η τέχνη έχει την ιδιότητα να ξαναπλάθει ως λαθραίος θεός τον κόσμο απ’ την αρχή, σχεδόν μεταμορφώνοντας ό,τι μας απελπίζει.
Ο Θ. Μικρούτσικος ανήκει στις εξαιρέσεις που έργο και καλλιτέχνης συμπορεύτηκαν σε ήθος, συνέπεια και γενναιότητας. Δείγμα της τελευταίας ήταν και η δημοσιοποίηση ότι έπασχε από καρκίνο. Λιτός, χωρίς μελοδραματισμούς, αλλά με μεγάλες δόσεις ψυχραιμίας και μαχητικότητας. «Στον όποιο βαθμό κάποια πράγματα εξαρτώνται από μένα, το παλεύω του κερατά… Σε εκείνο τον βαθμό που έχω έστω μικρό ρόλο, θα του βγάζω τη γλώσσα. Δεν είμαι βλαξ ούτε ζω με ψευδαισθήσεις. Οσος χρόνος όμως μου μένει, θα τον ζήσω στο κάθε του λεπτό».
Άλλωστε, ποτέ του δεν φοβήθηκε να εκτεθεί, είτε αναλαμβάνοντας δημόσιες θέσεις και κυβερνητικά πόστα είτε εκφράζοντας πάντοτε ευθαρσώς τις πολιτικές του απόψεις. Πέρα λοιπόν από την αδιαμφισβήτητη προσφορά του στη μουσική, η στάση απέναντι στην περιπέτεια της υγείας του αποσκοπούσε στον να αποενοχοποιηθούν οι ασθενείς και να μην βλέπουμε τον καρκίνο σαν κατάρα ή σαν αδιέξοδο ούτε να τον κρίνουμε με μοραλιστικά ή μοιρολατρικά κριτήρια, τύπου γιατί «Θεέ μου να συμβεί αυτό σε μένα;». Ξεκίνησε τη μάχη του φωνάζοντας σθεναρά: «Μάνα θα πάω να πολεμήσω ενάντια στα κύτταρα που τρελαίνονται».
Ακόμη κι αν άλλαξε κάποιες φορές πολιτική στέγη, παρέμεινε σταθερά στη φωτεινή πλευρά της ζωής. Δεν έγινε ποτέ τηλεμαϊντανός ούτε ξεπεσμένος κοσμικός. Όποτε ανέλαβε δημόσιο αξίωμα ή η σύντομη θητεία του στο υπουργείο Πολιτισμού, διακρινόταν από όραμα για τον πολιτισμό. Γιατί άλλο να διαχειρίζεσαι την εξουσία με ντομπροσύνη και άλλο να την υπηρετείς ως αυλικός. Αλλο να διακονείς με συνέπεια τη μουσική και άλλο να καλλιεργείς το cult of personality, σαν θορυβοποιός που καταθέτει κάθε τόσο λύτρα στην κοινωνία του θεάματος.
Ο Μικρούτσικος ενσάρκωσε λόγω και έργω τις αρχές του και σχεδόν ταυτίστηκε με τη φράση του Μπόρχες. «Εχω ένα βιβλίο μέσα μου κι αυτό γράφω ξανά και ξανά».
Και κάπως έτσι εκείνο το παλιό viral «μάνα θα πάω στα καράβια, μια μέρα σαν κι αυτήν έγινε «μάνα θα πάω στον Παράδεισο».
ΥΓ:Δεν ήθελα να τιμήσω τη μνήμη του μονο με ένα τραγουδι, αλλά κυρίως να μείνω στο μάθημα που μας έδωσε στον τρόπο που αντιμετώπισε την αρρώστια του. Κι εκτός από τη μανα του, πολλοί είναι αυτοί που τον θυμουνται σε κεινο το τρομακτικό ταξιδι του χαμού. Γιατί η
Η λαμαρίνα! ..όλα . δεν τα σβήνει.
κι ας μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζωνη
κι ας κοιτάς εσύ ακόμη πάνω απ’ το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
Η λαμαρίνα! ..όλα . δεν τα σβήνει.
κι ας μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζωνη
κι ας κοιτάς εσύ ακόμη πάνω απ’ το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
Χρύσα Κακατσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου