Από διότι
Μας συνηθίσανε στο φόβο
Παρακολουθούμε τρομοκρατημένοι τα γεγονότα κάπου ανάμεσα στα πρωινάδικα, στα μαγειρέματα, στα σίριαλ και στις διαφημίσεις, την ώρα που δουλεύουμε, που χαλαρώνουμε, που αναπαυόμαστε.
Μας υποβάλλουν σε μια συνεχή πλύση εγκεφάλου επαναλαμβάνοντας ότι κινδυνεύουμε. Έτσι μας έγινε έμμονη ιδέα ο τρόμος. Μέσα στην τρομάρα μας συνηθίσαμε να ψάχνουμε για προστάτες. Γι αυτούς τους δυνατούς που θα μας πάρουν στην πλάτη για να μας σώσουνε στα δύσκολα. Και τους βαφτίζουμε “καλούς” και “δικούς μας” και “συμμάχους”. Και ως τέτοιους δεχόμαστε να τους υπηρετούμε, να τους πληρώνουμε, να τους υπακούμε.
Μας έμαθαν να ανεχόμαστε τις αμερικανο-νατοϊκές δυνάμεις να δημιουργούν εστίες πολέμου υπερασπίζοντας τον ένα και μοναδικό τους θεό: το καπιταλιστικό κέρδος. Ένα θεό ανελέητο, αιμοβόρο, που ορμάει όπου μυρίζεται πετρέλαιο, ορυκτό πλούτο, ενεργειακούς δρόμους.
Μας συνηθίσανε στο ραγιαδισμό
Να σκύβουμε, να επαιτούμε, να προσκυνάμε, να ανεχόμαστε. Μας συνηθίσανε να δεχόμαστε το “μικρότερο κακό”για να …αποφύγουμε δήθεν τα χειρότερα. Αλλά τα χειρότερα αργά ή γρήγορα έρχονται αφού η επιλογή του μικρότερου κακού οδηγεί πάντα στο μεγαλύτερο ..
Μας συνηθίσανε στα αδιέξοδα
Στην αρχή μας μπερδέψανε. Μας βάλανε να ψάχνουμε μέσα σε ένα ατέλειωτο κουβάρι ψευτοσκεπτικισμού, ποια πρέπει να είναι τα “μείγματα της πολιτικής” που πρέπει να ακολουθήσει μια κυβέρνηση για να μας βγάλει από τα αδιέξοδα. Μας μπέρδεψαν ανάμεσα στις πολιτικές μπλόφες, τους κρυμμένους άσσους στο μανίκι, μέσα στα οικονομικά “σχέδια”, στα μνημόνια που τελείωσαν αλλά υπάρχουν ακόμα. Κι ενώ δεν καταλαβαίνουμε ποια είναι ακριβώς αυτά τα σχέδια, συνηθίσαμε να τα βάζουμε στο ζύγι, δείχνουμε την προτίμησή μας στο ένα ή στο άλλο έτσι που αντί να κυνηγάμε τον εγκληματία συζητάμε για τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητα του όπλου του εγκλήματος.
Αντί να προετοιμάζουμε τη δική μας επίθεση ενάντια στον πραγματικό ένοχο, ψάχνουμε για σωτήρες, ψάχνουμε για “πατριώτες”, για ηθικούς πολιτικούς, για επιστήμονες με νέες ιδέες. Ψάχνουμε μέσα στο σκουπιδότοπο του καπιταλιστικού συστήματος για φρέσκους, για αδιάφθορους. Κι αυτοί όταν εκλεγούν πετούν τη μάσκα του ευέλπιδα και μετατρέπονται σε νεκροθάφτες των προσδοκιών μας.
Μας συνηθίσανε στην ηττοπάθεια
Μετά τη χούντα ανατρέψαμε την επάρατο δεξιά. Κι αυτή ντύθηκε τη “δημοκρατική” προβιά της κι έκατσε στο σβέρκο μας μεταμφιεσμένη πότε σε ΝεοΔημοκρατική ασφάλεια, πότε σε ΠΑΣΟΚική ελπίδα και πότε σε ΣΥΡΙΖΑΊικη “πρώτη φορά αριστερά”.
Η “Ελπίδα” που κάθε τόσο εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε γίνεται οδοστρωτήρας, που περνά πάνω από μισθούς, συντάξεις και κοινωνικά δικαιώματα. Μπροστά στα αδιέξοδα θεωρούμε ότι “όλοι ίδιοι είναι” και σα ζαλισμένα κοτόπουλα αποδεχόμαστε τα νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Μας συνηθίσανε σε χίλια δυο ακόμα.
Μας συνηθίσανε να ακούμε από τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ χίλιες φορές το ίδιο ψέμα μέχρι να πιστέψουμε πως είναι αλήθεια. Η λαθροχειρία στην παρουσίαση των γεγονότων, το μαγείρεμα, η παραπληροφόρηση, η υπερβολή, είναι μερικά από τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι μάστορες του ψυχολογικού πολέμου για να παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο. Κι εμείς συνηθίσαμε να καταπίνουμε αμάσητο ότι και να μας σερβίρουν.
Μας συνηθίσανε στην κατανάλωση των ρατσιστικών ιδεών, των εθνικιστικών δραστηριοτήτων, στην υπεράσπιση κάποιων δήθεν πατριωτικών ιδεωδών, που στην ουσία ούτε πατριωτικά, ούτε ιδεώδη είναι. Μας συνηθίσανε σε όλα τα είδη των αντικομουνιστικών δηλητηρίων μέσα από ιστορικά αναγνώσματα, ντοκιμαντέρ, αναλύσεις, αφηγήσεις, κριτικές, μονταρισμένα πλάνα, κινηματογραφικές ταινίες,
Μας συνηθίσανε και στο χειρότερο
Μέσα από όλη αυτή την επίθεση, που δέχεται καθημερινά το μυαλό, η συνείδηση και το ασυνείδητό μας μπερδευτήκαμε και δεν καταλαβαίνουμε ποιο είναι ουσιαστικά το συμφέρον μας. Νομίζουμε πως το συμφέρον μας είναι το ίδιο με το συμφέρον των αφεντικών. Θεωρούμε πως τα αφεντικά μας ταΐζουν, ενώ στην πράξη εμείς ταΐζουμε τα αφεντικά. Τα προσκυνάμε για μια θέση εργασίας: “Δουλειά νάναι κι ότι νάναι. Ας είναι κι ανασφάλιστη, ας είναι και χωρίς ωράριο. Ας είναι ένα ξεροκόμματο για να μη πεθάνουμε από την πείνα.
Στους χώρους εργασίας γινόμαστε χατζηαβάτηδες: Ψηφίζουμε τους εκπροσώπους των αφεντικών για να τα ‘χουμε καλά μαζί τους μπας και μεσολαβήσουν για μας, μπας και τη βολέψουμε εμείς κι άσε τους άλλους να καίγονται..
Με δυο λόγια μας συνηθίσανε στο χειρότερο: ‘να μην υπηρετούμε το δικό μας συμφέρον”. Να υπηρετούμε το συμφέρον αυτών που μας καταδυναστεύουν.
Φτάσαμε σε μια κατάσταση, που δεν υπάρχουν γιατροσόφια και μεσοβέζικες λύσεις. Ή από συνήθεια θα βυθιζόμαστε σε όλο και μεγαλύτερο τέλμα ή θα “ξεσυνηθίσουμε”, θα ξυπνήσουμε από το λήθαργο, θα ρίξουμε στα σκουπίδια τις κοροϊδίες και τις αυταπάτες και θα συμπαραταχθούμε με αυτούς που βρίσκονται στους δρόμους του ταξικού αγώνα.
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου