- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας που γύρισε μα δεν είδε τίποτα.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από την μηλιά...
- Ποιος είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ χαριτωμένος...
- Είμαι αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δεν έχω ακόμη εξημερωθεί!
- Α, συγνώμη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Αλλά μετά από μια μικρή σκέψη πρόσθεσε: Τι θα πει εξημερώνω;
- Δεν είσαι από δω; είπε η αλεπού, Τι ζητάς;
- Ζητώ ανθρώπους. είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι θα πει, εξημερώνω;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν όπλα και πυροβολούν. Είναι πολύ ενοχλητικό. Τρέφουν ακόμη και κότες. Αυτό είναι το μοναδικό ενδιαφέρον. Ψάχνεις κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω φίλους. Τι θα πει εξημερώνω;
- Είναι ένα πράγμα που έχει λησμονηθεί, είπε η αλεπού. Θα πει, εξοικειώνομαι. - ...
- Ναι, είπε η αλεπού. Για μένα δεν είσαι όπως ένα μικρό παιδί, που μοιάζει εντελώς με εκατό χιλιάδες μικρά παιδιά. Εγώ δεν σε χρειάζομαι και συ με χρειάζεσαι ακόμη λιγότερο. Για σένα είμαι μια αλεπού μόνο που μοιάζει με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα θα είμαι εγώ μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι. Νομίζω ότι μ' έχει εξημερώσει...
- Μπορεί, είπε η αλεπού. Στη γη όλα μπορούν να συμβούν...
- Ω!, δεν έγινε στη γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε πολύ ερεθισμένη:
- Σ' έναν άλλο πλανήτη;
- Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σ' αυτόν τον πλανήτη;
- Όχι.
- Είναι σπουδαίο! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτα δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού.
Μα η αλεπού ξαναγύρισε στις σκέψεις της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Εγώ κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Βαριέμαι λοιπόν λιγάκι. Μα αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα φωτιστεί. Θα γνωρίζω τον ήχο των βημάτων σου, που θα ξεχωρίζει απ' όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με διώχνουν κάτω από τη γη. Τα δικά σου θα με δελεάζουν σαν μουσική από την φωλιά. Και κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα σιταροχώραφα; Εγώ δε τρώω ψωμί. Για μένα το σιτάρι είναι άχρηστο. Τα σιταροχώραφα δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Αλλά εσύ έχεις μαλλιά ξανθά σαν το σιτάρι. Ω! θα ήταν θαυμάσιο, αν με δάμαζες. Το χρυσάφι των σιταροχώραφων θα μου θύμιζε σένα. Και εγώ θ' αγαπώ το μεθύσι του ανέμου στα σιτηρά... Η αλεπού σώπασε και κοίταξε πολύ ώρα τον πρίγκιπα:
Μα η αλεπού ξαναγύρισε στις σκέψεις της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Εγώ κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Βαριέμαι λοιπόν λιγάκι. Μα αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα φωτιστεί. Θα γνωρίζω τον ήχο των βημάτων σου, που θα ξεχωρίζει απ' όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με διώχνουν κάτω από τη γη. Τα δικά σου θα με δελεάζουν σαν μουσική από την φωλιά. Και κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα σιταροχώραφα; Εγώ δε τρώω ψωμί. Για μένα το σιτάρι είναι άχρηστο. Τα σιταροχώραφα δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Αλλά εσύ έχεις μαλλιά ξανθά σαν το σιτάρι. Ω! θα ήταν θαυμάσιο, αν με δάμαζες. Το χρυσάφι των σιταροχώραφων θα μου θύμιζε σένα. Και εγώ θ' αγαπώ το μεθύσι του ανέμου στα σιτηρά... Η αλεπού σώπασε και κοίταξε πολύ ώρα τον πρίγκιπα:
- Παρακαλώ... εξημέρωσέ με!, είπε
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να ‘ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
-Αχ! είπε η αλεπού … Θ’ αρχίσω τα κλάματα.
-Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
-Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Και βέβαια, είπε η αλεπού.
-Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! – Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
-Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα ‘χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
-Γεια σου, είπε …
-Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
-Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
-Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου … έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου …
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.
-Αχ! είπε η αλεπού … Θ’ αρχίσω τα κλάματα.
-Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
-Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Και βέβαια, είπε η αλεπού.
-Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! – Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
-Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα ‘χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
-Γεια σου, είπε …
-Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
-Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
-Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου … έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου …
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.
Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί
Επιμέλεια: Λίλα Μήτσουρα
Βιογραφία
Η αεροπορική του καριέρα
Ο Αντουάν Μαρί Ζαν-Μπατίστ Ροζέ κόμης του Σεντ-Εξιπερί γεννήθηκε στη Λυών στις 29 Ιουνίου 1900, στους κόλπους μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας. Το 1912 παίρνει το βάπτισμα του αέρα ως επιβάτης στο αεροδρόμιο Αμπεριέ της ανατολικής Γαλλίας. Την ίδια περίοδο θα γράψει το πρώτο του ποίημα με αεροπορικό θέμα, από το οποίο διασώζονται τρεις στίχοι:
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στο 2ο Σύνταγμα Αεροπορίας στο Στρασβούργο έλαβε δίπλωμα πιλότου το 1922. Το 1926 προσελήφθη στην αεροπορική εταιρεία Λατεκοέρ της Τουλούζης ως πιλότος και συνέβαλε στη δημιουργία αεροπορικών ταχυδρομικών γραμμών στη βορειοδυτική Αφρική, στον νότιο Ατλαντικό και στη Νότια Αμερική. Τη δεκαετία του ‘30 εργάστηκε ως δοκιμαστής αεροσκαφών, ως υπεύθυνος δημόσιων σχέσεων της Αιρ Φρανς και ως ρεπόρτερ της εφημερίδας «Παρί-Σουάρ».
Παρά το γεγονός ότι διάφορα αεροπορικά ατυχήματα του είχαν προκαλέσει σοβαρά προβλήματα, το 1939, με την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, υπηρέτησε ως πιλότος αναγνωριστικών αεροπλάνων. Με την πτώση της Γαλλίας το 1940, διέφυγε στις ΗΠΑ και το 1943 κατετάγη στις αεροπορικές δυνάμεις των Συμμάχων στη Βόρεια Αφρική. Κατά τη διάρκεια μιας αναγνωριστικής αποστολής στ’ ανοιχτά της Κορσικής στις 31 Ιουλίου 1944, το αεροπλάνο του, ένα Lockheed P-38 Lightning, δεν επέστρεψε στη βάση του και ο Σεντ-Εξιπερί θεωρήθηκε νεκρός.
Το λογοτεχνικό του έργο
Στα γαλλικά γράμματα ο Σεντ-Εξιπερί πρωτοεμφανίστηκε το 1929 με το βιβλίο του «Ταχυδρομείο του Νότου» («Courrier-Sud») που διατηρεί έντονο το μυθιστορηματικό αφηγηματικό στοιχείο, το οποίο υποχωρεί στο δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Νυχτερινή πτήση» («Vol de nuit», 1931), στο οποίο επικρατεί ο στοχασμός και ο λυρικός πλούτος των εικόνων. Στο βιβλίο εξυμνούνται οι πρώτοι πιλότοι, οι οποίοι εκτελούν το καθήκον τους και αψηφούν το θάνατο.
Οι προσωπικές του εμπειρίες αποτυπώθηκαν στο έργο του «Γη των Ανθρώπων («Terre des hommes», 1939). Το αεροπλάνο ήταν για τον συγγραφέα ένα μέσο για να ανακαλύπτει τον κόσμο, αλλά και την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.
Στο βιβλίο του «Πιλότος πολέμου» κατέγραψε τις αναμνήσεις του από μία αναγνωριστική πτήση τον Μάιο του 1940. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ, έγραψε μία έκκληση προς τους Γάλλους για ενότητα με τίτλο «Γράμμα σε έναν όμηρο» («Lettre à un otage», 1943).
«Ο μικρός πρίγκιπας»
Την ίδια χρονιά εξέδωσε το πιο γνωστό του έργο, τη νουβέλα «Ο μικρός πρίγκιπας» («Le Petit Prince»), ένα παιδικό βιβλίο για ενήλικες, το οποίο εικονογράφησε με δικά του σχέδια. Ένας αεροπόρος πραγματοποιεί αναγκαστική προσγείωση στην έρημο κι εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο αγόρι, τον Μικρό Πρίγκιπα, και γίνονται φίλοι. Η νουβέλα αυτή του Σεντ-Εξιπερί είναι ένα από τα πιο πολυμεταφρασμένα βιβλία (σε 301 γλώσσες και διαλέκτους) και από τα πιο ευπώλητα (140 εκατ. αντίτυπα).
Ένας μελαγχολικότερος, απαισιόδοξος Σεντ-Εξιπερί διαφαίνεται στο βιβλίο «Κάστρο» («Citadelle»), που εκδόθηκε μετά το θάνατό του το 1948 και στο οποίο εκφράζει την πεποίθηση ότι ο μόνος σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η διαφύλαξη των αξιών του πολιτισμού.
Μετά το θάνατό του, εκδόθηκαν επίσης τα σημειωματάριά του («Carnets», 1953), η αλληλογραφία με τη μητέρα του («Lettres à sa mère», 1955) κι ένας τόμος με άρθρα και ανταποκρίσεις με τίτλο «Ένα νόημα στη ζωή» («Un sens a la vie», 1956).
Τα φτερά έτρεμαν στο βραδυνό αεράκι
Ή μηχανή με το τραγούδι της νανούριζε την αποκοιμισμένη ψυχή
Ό ήλιος μας χάιδευε με τ’ ωχρό τον χρώμα.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στο 2ο Σύνταγμα Αεροπορίας στο Στρασβούργο έλαβε δίπλωμα πιλότου το 1922. Το 1926 προσελήφθη στην αεροπορική εταιρεία Λατεκοέρ της Τουλούζης ως πιλότος και συνέβαλε στη δημιουργία αεροπορικών ταχυδρομικών γραμμών στη βορειοδυτική Αφρική, στον νότιο Ατλαντικό και στη Νότια Αμερική. Τη δεκαετία του ‘30 εργάστηκε ως δοκιμαστής αεροσκαφών, ως υπεύθυνος δημόσιων σχέσεων της Αιρ Φρανς και ως ρεπόρτερ της εφημερίδας «Παρί-Σουάρ».
Παρά το γεγονός ότι διάφορα αεροπορικά ατυχήματα του είχαν προκαλέσει σοβαρά προβλήματα, το 1939, με την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, υπηρέτησε ως πιλότος αναγνωριστικών αεροπλάνων. Με την πτώση της Γαλλίας το 1940, διέφυγε στις ΗΠΑ και το 1943 κατετάγη στις αεροπορικές δυνάμεις των Συμμάχων στη Βόρεια Αφρική. Κατά τη διάρκεια μιας αναγνωριστικής αποστολής στ’ ανοιχτά της Κορσικής στις 31 Ιουλίου 1944, το αεροπλάνο του, ένα Lockheed P-38 Lightning, δεν επέστρεψε στη βάση του και ο Σεντ-Εξιπερί θεωρήθηκε νεκρός.
Το λογοτεχνικό του έργο
Στα γαλλικά γράμματα ο Σεντ-Εξιπερί πρωτοεμφανίστηκε το 1929 με το βιβλίο του «Ταχυδρομείο του Νότου» («Courrier-Sud») που διατηρεί έντονο το μυθιστορηματικό αφηγηματικό στοιχείο, το οποίο υποχωρεί στο δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Νυχτερινή πτήση» («Vol de nuit», 1931), στο οποίο επικρατεί ο στοχασμός και ο λυρικός πλούτος των εικόνων. Στο βιβλίο εξυμνούνται οι πρώτοι πιλότοι, οι οποίοι εκτελούν το καθήκον τους και αψηφούν το θάνατο.
Οι προσωπικές του εμπειρίες αποτυπώθηκαν στο έργο του «Γη των Ανθρώπων («Terre des hommes», 1939). Το αεροπλάνο ήταν για τον συγγραφέα ένα μέσο για να ανακαλύπτει τον κόσμο, αλλά και την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.
Στο βιβλίο του «Πιλότος πολέμου» κατέγραψε τις αναμνήσεις του από μία αναγνωριστική πτήση τον Μάιο του 1940. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ, έγραψε μία έκκληση προς τους Γάλλους για ενότητα με τίτλο «Γράμμα σε έναν όμηρο» («Lettre à un otage», 1943).
«Ο μικρός πρίγκιπας»
Την ίδια χρονιά εξέδωσε το πιο γνωστό του έργο, τη νουβέλα «Ο μικρός πρίγκιπας» («Le Petit Prince»), ένα παιδικό βιβλίο για ενήλικες, το οποίο εικονογράφησε με δικά του σχέδια. Ένας αεροπόρος πραγματοποιεί αναγκαστική προσγείωση στην έρημο κι εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο αγόρι, τον Μικρό Πρίγκιπα, και γίνονται φίλοι. Η νουβέλα αυτή του Σεντ-Εξιπερί είναι ένα από τα πιο πολυμεταφρασμένα βιβλία (σε 301 γλώσσες και διαλέκτους) και από τα πιο ευπώλητα (140 εκατ. αντίτυπα).
Ένας μελαγχολικότερος, απαισιόδοξος Σεντ-Εξιπερί διαφαίνεται στο βιβλίο «Κάστρο» («Citadelle»), που εκδόθηκε μετά το θάνατό του το 1948 και στο οποίο εκφράζει την πεποίθηση ότι ο μόνος σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η διαφύλαξη των αξιών του πολιτισμού.
Μετά το θάνατό του, εκδόθηκαν επίσης τα σημειωματάριά του («Carnets», 1953), η αλληλογραφία με τη μητέρα του («Lettres à sa mère», 1955) κι ένας τόμος με άρθρα και ανταποκρίσεις με τίτλο «Ένα νόημα στη ζωή» («Un sens a la vie», 1956).
Πηγή:sansimera.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου