Μέσω της παραδοχής ενός λάθους ή μιας πράξης που μας στοιχειώνει, βιώνουμε μία προσωπική κάθαρση.
Η συγγραφή δεν είναι μόνο παρέα, συντροφιά, προσφορά στον αναγνώστη, βελτίωση της ποιότητας της ζωής. Είναι και ένας εξορκισμός των λαθών μας, τα οποία γίνονται σε ένα χαρτί (ή σε ένα αρχείο του Word!) εμπειρίες καταγεγραμμένες που κατακτούν με κάποιο τρόπο την αθανασία και αλλάζουν τα λάθη του παρελθόντος. Γίνονται και τα γραπτά μας ένα όχημα βελτίωσης αυτού του κόσμου που τόσο ανάγκη έχει τους λίγους να φέρουν την αλλαγή. Μέσω της παραδοχής, βιώνουμε και εμείς οι ίδιοι μία προσωπική μας κάθαρση. Και μεγαλύτερη σοφία από το να παραδέχεσαι τα λάθη σου δεν υπάρχει. Και είναι καλύτερο να έχεις κάνει λάθη και να τα παραδέχεσαι, από το να θεωρείς πως ακουμπάς την τελειότητα και δεν έχεις στραπατσαριστεί ποτέ.
Δεν ξέχασα ποτέ εκείνο τον νάνο που ειρωνεύτηκα, μαθήτρια Δημοτικού, μικρό κοριτσάκι. Περπατούσα με τη μητέρα μου και πέρασε δίπλα μου, δε θυμάμαι το δρόμο ή το μέρος. Μονάχα τη συμπεριφορά μου, αυτό που δεν είναι περιττό δηλαδή.
Και να ‘σου τα ειρωνικά χαμόγελα και τα χαμηλόφωνα σχόλια και οι σκουντιές στη μητέρα μου και «κοίτα τι είναι!». Και θυμάμαι πως ο άνθρωπος άκουσε το σχόλιό μου και αισθάνθηκε την ειρωνεία μου.
Μα τι ειρωνεία! Κούκλες λούτρινες είχα τους νάνους της Χιονάτης και γέλασα με αυτό που θαύμαζα και παρακολουθούσα στα κινούμενα σχέδια που αγαπούσα τόσο πολύ. Ειρωνεύτηκα τον Χαζούλη και τον Σοφό. Τους παιδικούς μου ήρωες, τους λατρεμένους μου νάνους.
Πέρασε από δίπλα μου και εγώ γελούσα, λες και έβλεπα κάτι παράδοξο, κάτι κακό. Όχι έναν άνθρωπο.. που απλώς σε κάτι μπορεί να διέφερε από τον μέσο όρο.
Τότε που είχα ακόμα τη σκληρότητα του παιδιού, τότε που δεν είχα καλλιεργηθεί με το σεβασμό και την αποδοχή αυτού που θεωρείτο διαφορετικό για το μικρό, ανώριμο μυαλό μου. Τότε που πίστευα πως αυτό που δε μου μοιάζει είναι κακό, γελοίο, απροσάρμοστο και άξιο περιθωριοποίησης. Τότε που γέλασα-με την αφέλεια ενός μικρού παιδιού 8-9 ετών-κάτι που μου αναγνωρίζω ως ελαφρυντικό. Αλλά που και πάλι, αναγνωρίζω ως ένα παιδικό μου λάθος. Αν έβρισκα μετά από τόσα χρόνια τον άνθρωπο που ήταν νάνος και είχα γελάσει μαζί του ως παιδί, θα του ζητούσα συγγνώμη.
Θυμάμαι πάντοτε εκείνο το νάνο, εκείνο τον άνθρωπο. Πρέπει να έχουν περάσει είκοσι (ή ένα παραπάνω ή παρακάτω) χρόνια. Αλλά πάντοτε το θυμάμαι το περιστατικό αυτό. Τώρα που αγαπώ αυτό που δε μου μοιάζει, που αγκαλιάζω αυτό που δε μου ταιριάζει, που αναγνωρίζω την αξία αυτού που δεν είμαι εγώ. Γιατί το κάθε τι, ο καθένας μας, έχει τη δική του διαφορετική ομορφιά, τα δικά του χαρακτηριστικά, αλλά την ίδια ουσία ως οντότητα.
Και αυτό το κείμενο, είναι μία έκφραση συγγνώμης...
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου