Οι περισσότεροι θα έχετε δει « Το ξύλο βγήκε από τον Παραδεισο».
Ισως θυμάστε και την θρυλική ατάκα «εγώ πρόσεχα την Πολυχρονοπούλου που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου».
Ε λοιπόν ο Αλ. Σακελλάριος δεν επέλεξε τυχαία τα επίθετα των μαθητριών.
Ο αληθινός Γιαδικιάρογλου ήταν ενας από τους δοσίλογους και μεγαλύτερους μαυραγορίτες της Κατοχής.
Μακρινοί του πρόγονοι ίσως εκείνοι που μοσχοπουλούσαν το ψωμί στους πολιορκημένους Μεσολογγίτες.
Απόγονοί του όσοι χρέωναν αυτές τις μέρες 10 ευρω την εξάδα το νερό.
Ετσι πορεύτηκε αυτή η χώρα.
Χωρισμένη στα δυο.
Από τη μια οι γερο- Λαδαδες που πλούτιζαν την ώρα που ο κόσμος πέθαινε στους δρόμους, και από την άλλη όσοι μοιραζόντουσαν με τους γείτονες μισο μπουκάλι λάδι κι ενα πακετο μακαρόνια.
Οι πρώτοι έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να πετάξουν έναν άνθρωπο στη θάλασσα, να παρκάρουν στις θέσεις για ΑΜΕΑ, να κακοποιήσουν ανθρώπους και ζώα.
Υπακούουν μόνο στο άπληστο εγώ τους που συμπεριφέρεται σαν αρπακτικό.
Από κοντά οι βολεμένοι και αδιάφοροι, οι idiots του Σόλωνα (αμέτοχοι στα κοινά) που αισθάνονται υπεροχή απέναντι στην εξαθλίωση του άλλου, που δεν επιτρέπουν σε τίποτα και σε κανέναν να διαταράξει τη γαλήνη του σαλονιού τους, που συγκινούνται μόνο με τα θούρια…
Απέναντί τους όσοι λαξεύουν τη συνείδησή τους με τη σμιλη της συλλογικότητας, το αίσθημα του συ- ανήκειν.
Απέναντί τους όσοι λαξεύουν τη συνείδησή τους με τη σμιλη της συλλογικότητας, το αίσθημα του συ- ανήκειν.
Τραβάνε βίντεο για να βουλώνουν στόματα, χτυπάνε την καμπίνα του καπετάνιου μπας και τον ταρακουνήσουν.
Σηκώνουν με τα χέρια τους τις μεγάλες πέτρες για να ανοίξουν οι δρόμοι στο Πήλιο, στριμώχνονται για να φιλοξενήσουν τους διπλανούς τους στα χωριά της Καρδιτσας, βουτάνε στις λάσπες για να σώσουν τους συνανθρώπους τους.
Ο Νίκος με το κανό, ο ογδοντάχρονος κυρ Κωστας με τη σιδερένια βάρκα, η κυρία Δώρα που μετέφερε με το ΕΚΑΒ όχι μονο τους παππούδες που φρόντιζε αλλά και περιέθαλψε μόνη της άλλους δέκα ηλικιωμενους χωρίς καμία επίσημη βοήθεια.
Είναι αυτοί που, σε όλες τις εποχές και περιστάσεις, απλώνουν γάζες ουρανού πάνω σε κάθε πληγή, με πλήρη επίγνωση πως απαξάπαντες είμαστε επισκέπτες μιας πρόσκαιρης πραγματικότητας.
Μα όταν όλα πάλι ξεχαστούν και επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», ένα χέρι θα πληκτρολογεί αθόρυβα πως η Ιστορία του ανθρωπισμού γράφεται από κείνους που μπαίνουν στη φωτιά ενώ οι άλλοι χειροκροτανε.
Είναι αυτοί που, σε όλες τις εποχές και περιστάσεις, απλώνουν γάζες ουρανού πάνω σε κάθε πληγή, με πλήρη επίγνωση πως απαξάπαντες είμαστε επισκέπτες μιας πρόσκαιρης πραγματικότητας.
Μα όταν όλα πάλι ξεχαστούν και επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», ένα χέρι θα πληκτρολογεί αθόρυβα πως η Ιστορία του ανθρωπισμού γράφεται από κείνους που μπαίνουν στη φωτιά ενώ οι άλλοι χειροκροτανε.
Χρύσα Κακατσάκη, εκπαιδευτικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου