-Καλημέρα, δάσκαλε
-Καλημέρα, Βασίλη. Καλά είστε;
-Από υγεία ευτυχώς προς το παρόν καλά...
-Ευχάριστο. Έχουμε καιρό να τα πούμε...
-Τρέχουμε να τα βγάλουμε πέρα, δάσκαλε. Όλο και δυσκολεύουν τα πράγματα
-Σίγουρα. Οι ανάγκες αυξάνονται και οι τιμές παραμένουν στα ύψη
-Κάθε φορά που πάω στο σούπερ μάρκετ, τρελαίνομαι. Λες και το κάνουν επίτηδες... Και να έλεγα ότι βελτιώνεται η ποιότητα
-Δυστυχώς η κερδοσκοπία οργιάζει και είμαστε απροστάτευτοι
-Κι η Παιδεία πώς πάει, δάσκαλε;
-Μας έπιασε η άνοιξη, Βασίλη. Τα παιδιά ζητάνε εκδρομές κι εμείς αναλογιζόμαστε την ανηφόρα των εξετάσεων
-Παρήγορος ο ερχομός της άνοιξης, δάσκαλε
-Ναι, αλλά ο νους των παιδιών είναι πια έξω σπ' την τάξη. Και άντε μετά να τα πείσεις ότι αυτά που τους λες είναι χρήσιμα για τη ζωή τους
-Και τι κάνετε σ' αυτήν την περίπτωση;
-Εμείς το παλεύουμε... Αλλά ο περίγυρος άλλα λέει...
-Δηλαδή;
-Η βασική τους ερώτηση είναι αν αυτά, που διδάσκουμε, είναι χρήσιμα για τις εξετάσεις
-Α, μάλιστα
-Κι έτσι, όταν η οικογένεια δεν βοηθάει να πιστέψουν τα παιδιά στο μορφωτικό ρόλο του σχολείου, τα παιδιά κοιτάζουν την επιβίωση τους (στα διαγωνίσματα, τους βαθμούς και τις εξετάσεις)
-Κάποιες οικογένειες βοηθάνε, δάσκαλε
-Φυσικά... πολλές. Αλλά πρέπει να προετοιμάζουμε το παιδί ότι το σχολείο δεν είναι ένας χώρος, που θα του γίνονται όλα τα χατίρια. Ότι είναι κοινότητα, που έχει περιορισμούς...
-Συμφωνώ, δάσκαλε. Δεν πρέπει να κανουμε στα παιδιά ό,τι θέλουν...
-Γιατι πρέπει να μάθουν πότε πρέπει να μιλάνε, να μάθουν να ακούνε τον άλλον, να σέβονται τη γνώμη του
-Έχετε πολύ δύσκολο ρόλο, δάσκαλε
-Ναι, Βασίλη. Πρέπει να τα βοηθήσουμε να γίνουν άνθρωποι. Κι αυτό με 25-27 άτομα μέσα στην τάξη είναι σχεδόν αδύνατο
-Και αντί να μειώσουν τον αριθμό των μαθητών στην τάξη, σας ζητάνε και τα ρέστα
-Μάλιστα. Και ούτε ψυχολόγους φέρνουν ούτε επιμόρφωση της προκοπής έχουμε...και το μπουλιγκ έχει θεριέψει
-Κατάλαβα. Παλεύετε μόνοι σας...
-Και με τι κότσια, Βασίλη; Όταν σκεφτόμαστε πώς θα τα βγάλουμε πέρα
-Άλλο κι αυτό...
-Και φαντάσου τους συναδέλφους αναπληρωτές, που δε μπορούν ούτε ν' αρρωστήσουν
-Τι πληγή κι αυτή!
-Τους τρέχουν σε όλη την Ελλάδα τόσα χρόνια, με μειωμένα δικαιώματα και μετά το κράτος λέει ότι ενδιαφέρεται για τη δημόσια Παιδεία
-Ντροπή! Αίσχος! Και πόσοι είναι αυτοί, δάσκαλε;
-Γύρω στους 50.000... το 1/3 του συνόλου των εκπαιδευτικών
-Και κατά τα άλλα βλέπω να επικρατεί η γερουσία στα σχολεία
-Σκληρή η πραγματικότητα, Βασίλη
-Οι πάνω από τα 60 να πάρουν σύνταξη. Να μπει η νέα γενιά στην εκπαίδευση
-Εμείς τα λέμε... πείτε τα κι εσείς
-Εγώ τους έχω πείσει στο σύλλογο γονέων. Αυτό, τους διορισμούς και το "20 μαθητές ανά τμήμα" τα υποστηρίζουμε
-Μπράβο... επιτέλους ακούω και κάτι ευχάριστο
-Νάσαι καλά. Αλλά να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;
-Για πες
-Διορισμοί δε γίνονται; Εγώ είχα ακούσει την προηγούμενη υπουργό, που μίλαμε συνέχεια γι' αυτό το θέμα
-Κάποιοι διορισμοί έγιναν, Βασίλη. Κι εμείς απαιτούμε να αυξηθούν
-Εντάξει...
-Και να αυξηθεί ο μισθός. Δε μπορεί ο νεοδιόριστος να ζήσει στα νησιά με 734 ευρω
-Τραγικό. Πώς να ζήσει;
-Άρα, αν δεν έχει βοήθεια από την οικογένεια...
-Τι λες, δάσκαλε;
-Την πικρή αλήθεια, Βασίλη. Κι αυτή δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά όλους τους εργαζόμενους
-Τσαντίζομαι, δάσκαλε
-Συγκρατήσου... να ακούσεις και τ' άλλα
-Υπάρχουν κι άλλα;
-Χειρότερα. Έρχονται οι νεοδιόριστοι στο σχολείο με πεσμένα τα φτερά
-Δηλαδή τι παθαίνουν;
-Αντί να μπορέσουν να χαρούν, που βρήκαν μια σταθερή δουλειά και να αγκαλιάσουν τους μαθητές, αυτοί έχουν καινούρια βάσανα
-Δεν τους καλοδέχεστε τους νέους,δάσκαλε;
-Εμείς ναι,η κυβέρνηση όχι. Ενώ διορίστηκαν με πολλά προσόντα και προυπηρεσία, απαιτούν να τους αξιολογήσουν κιόλας
-Με το καλημέρα;
-Μάλιστα. Αντι να τους δώσουν κίνητρα να προσφέρουν, αμφισβητούν ότι δικαίως διορίστηκαν
-Και τι συμβαίνει δηλαδή;
-Τους αναγκάζουν να υποστούν ατομική αξιολόγηση με την απειλή ότι δεν πρόκειται να μονιμοποιηθούν
-Κι εσείς τι κάνετε; Δεν τους βοηθάτε; Δεν αντιδράτε;
-Αντιδράμε, Βασίλη. Κήρυξαν απεργία η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ...
-Καλά κάνανε... και τι γίνεται τώρα;
-Πήγε το υπουργείο στα δικαστήρια κι έβγαλε την απεργία παράνομη
-Συγνώμη, ρε δάσκαλε, Παιδεία με δικαστήρια γίνεται;
-Αυτό λέμε κι εμείς, Βασίλη... κι είμαστε οργισμένοι
-Καλά, ρε δάσκαλε, αυτοί δε λένε ότι θέλουν να αλλάξουν την εκπαίδευση;
-Έτσι λένε...
-Και πώς θα γίνει αυτό, άμα δεν πείσουν εσάς πρώτα;
-Συμφωνώ, Βασίλη. Διάλογος μέσω δικαστηρίων δεν νοείται
-Φαίνεται τους έχετε μπει στο ρουθούνι, δάσκαλε. Ποιος σου είπε να μιλάς στους μαθητές σου για τα Τέμπη;
-Μου το ζήτησαν τα παιδιά, Βασίλη
-Και καλά έκανες. Γιατί το δικαίωμα στη ζωή δεν παζαρεύεται
-Κι αν αυτό το δικαίωμα δεν υπάρχει στις προτεραιότητες τους, υπάρχει στις δικές μας
-Συμφωνώ, δάσκαλε. Δε θέλουμε μόνο επιστήμονες, θέλουμε και ανθρώπους.Τ ι να τον κάνω τον καλό επιστήμονα, αν υπηρετεί τα συμφέροντα κι όχι το καλό της κοινωνίας;
-Δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά, που συναντιόμαστε, παίρνω θάρρος
-Κι εγώ, δάσκαλε
-Γιατί εμείς θελουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα
-Κι εμείς.... γιατί πιστεύουμε στη δημόσια Παιδεία
-Σε χαιρετώ, φίλε
-Γεια σου, δάσκαλε
Η Σφήκα: Επιλογές
-Καλημέρα, Βασίλη. Καλά είστε;
-Από υγεία ευτυχώς προς το παρόν καλά...
-Ευχάριστο. Έχουμε καιρό να τα πούμε...
-Τρέχουμε να τα βγάλουμε πέρα, δάσκαλε. Όλο και δυσκολεύουν τα πράγματα
-Σίγουρα. Οι ανάγκες αυξάνονται και οι τιμές παραμένουν στα ύψη
-Κάθε φορά που πάω στο σούπερ μάρκετ, τρελαίνομαι. Λες και το κάνουν επίτηδες... Και να έλεγα ότι βελτιώνεται η ποιότητα
-Δυστυχώς η κερδοσκοπία οργιάζει και είμαστε απροστάτευτοι
-Κι η Παιδεία πώς πάει, δάσκαλε;
-Μας έπιασε η άνοιξη, Βασίλη. Τα παιδιά ζητάνε εκδρομές κι εμείς αναλογιζόμαστε την ανηφόρα των εξετάσεων
-Παρήγορος ο ερχομός της άνοιξης, δάσκαλε
-Ναι, αλλά ο νους των παιδιών είναι πια έξω σπ' την τάξη. Και άντε μετά να τα πείσεις ότι αυτά που τους λες είναι χρήσιμα για τη ζωή τους
-Και τι κάνετε σ' αυτήν την περίπτωση;
-Εμείς το παλεύουμε... Αλλά ο περίγυρος άλλα λέει...
-Δηλαδή;
-Η βασική τους ερώτηση είναι αν αυτά, που διδάσκουμε, είναι χρήσιμα για τις εξετάσεις
-Α, μάλιστα
-Κι έτσι, όταν η οικογένεια δεν βοηθάει να πιστέψουν τα παιδιά στο μορφωτικό ρόλο του σχολείου, τα παιδιά κοιτάζουν την επιβίωση τους (στα διαγωνίσματα, τους βαθμούς και τις εξετάσεις)
-Κάποιες οικογένειες βοηθάνε, δάσκαλε
-Φυσικά... πολλές. Αλλά πρέπει να προετοιμάζουμε το παιδί ότι το σχολείο δεν είναι ένας χώρος, που θα του γίνονται όλα τα χατίρια. Ότι είναι κοινότητα, που έχει περιορισμούς...
-Συμφωνώ, δάσκαλε. Δεν πρέπει να κανουμε στα παιδιά ό,τι θέλουν...
-Γιατι πρέπει να μάθουν πότε πρέπει να μιλάνε, να μάθουν να ακούνε τον άλλον, να σέβονται τη γνώμη του
-Έχετε πολύ δύσκολο ρόλο, δάσκαλε
-Ναι, Βασίλη. Πρέπει να τα βοηθήσουμε να γίνουν άνθρωποι. Κι αυτό με 25-27 άτομα μέσα στην τάξη είναι σχεδόν αδύνατο
-Και αντί να μειώσουν τον αριθμό των μαθητών στην τάξη, σας ζητάνε και τα ρέστα
-Μάλιστα. Και ούτε ψυχολόγους φέρνουν ούτε επιμόρφωση της προκοπής έχουμε...και το μπουλιγκ έχει θεριέψει
-Κατάλαβα. Παλεύετε μόνοι σας...
-Και με τι κότσια, Βασίλη; Όταν σκεφτόμαστε πώς θα τα βγάλουμε πέρα
-Άλλο κι αυτό...
-Και φαντάσου τους συναδέλφους αναπληρωτές, που δε μπορούν ούτε ν' αρρωστήσουν
-Τι πληγή κι αυτή!
-Τους τρέχουν σε όλη την Ελλάδα τόσα χρόνια, με μειωμένα δικαιώματα και μετά το κράτος λέει ότι ενδιαφέρεται για τη δημόσια Παιδεία
-Ντροπή! Αίσχος! Και πόσοι είναι αυτοί, δάσκαλε;
-Γύρω στους 50.000... το 1/3 του συνόλου των εκπαιδευτικών
-Και κατά τα άλλα βλέπω να επικρατεί η γερουσία στα σχολεία
-Σκληρή η πραγματικότητα, Βασίλη
-Οι πάνω από τα 60 να πάρουν σύνταξη. Να μπει η νέα γενιά στην εκπαίδευση
-Εμείς τα λέμε... πείτε τα κι εσείς
-Εγώ τους έχω πείσει στο σύλλογο γονέων. Αυτό, τους διορισμούς και το "20 μαθητές ανά τμήμα" τα υποστηρίζουμε
-Μπράβο... επιτέλους ακούω και κάτι ευχάριστο
-Νάσαι καλά. Αλλά να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;
-Για πες
-Διορισμοί δε γίνονται; Εγώ είχα ακούσει την προηγούμενη υπουργό, που μίλαμε συνέχεια γι' αυτό το θέμα
-Κάποιοι διορισμοί έγιναν, Βασίλη. Κι εμείς απαιτούμε να αυξηθούν
-Εντάξει...
-Και να αυξηθεί ο μισθός. Δε μπορεί ο νεοδιόριστος να ζήσει στα νησιά με 734 ευρω
-Τραγικό. Πώς να ζήσει;
-Άρα, αν δεν έχει βοήθεια από την οικογένεια...
-Τι λες, δάσκαλε;
-Την πικρή αλήθεια, Βασίλη. Κι αυτή δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά όλους τους εργαζόμενους
-Τσαντίζομαι, δάσκαλε
-Συγκρατήσου... να ακούσεις και τ' άλλα
-Υπάρχουν κι άλλα;
-Χειρότερα. Έρχονται οι νεοδιόριστοι στο σχολείο με πεσμένα τα φτερά
-Δηλαδή τι παθαίνουν;
-Αντί να μπορέσουν να χαρούν, που βρήκαν μια σταθερή δουλειά και να αγκαλιάσουν τους μαθητές, αυτοί έχουν καινούρια βάσανα
-Δεν τους καλοδέχεστε τους νέους,δάσκαλε;
-Εμείς ναι,η κυβέρνηση όχι. Ενώ διορίστηκαν με πολλά προσόντα και προυπηρεσία, απαιτούν να τους αξιολογήσουν κιόλας
-Με το καλημέρα;
-Μάλιστα. Αντι να τους δώσουν κίνητρα να προσφέρουν, αμφισβητούν ότι δικαίως διορίστηκαν
-Και τι συμβαίνει δηλαδή;
-Τους αναγκάζουν να υποστούν ατομική αξιολόγηση με την απειλή ότι δεν πρόκειται να μονιμοποιηθούν
-Κι εσείς τι κάνετε; Δεν τους βοηθάτε; Δεν αντιδράτε;
-Αντιδράμε, Βασίλη. Κήρυξαν απεργία η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ...
-Καλά κάνανε... και τι γίνεται τώρα;
-Πήγε το υπουργείο στα δικαστήρια κι έβγαλε την απεργία παράνομη
-Συγνώμη, ρε δάσκαλε, Παιδεία με δικαστήρια γίνεται;
-Αυτό λέμε κι εμείς, Βασίλη... κι είμαστε οργισμένοι
-Καλά, ρε δάσκαλε, αυτοί δε λένε ότι θέλουν να αλλάξουν την εκπαίδευση;
-Έτσι λένε...
-Και πώς θα γίνει αυτό, άμα δεν πείσουν εσάς πρώτα;
-Συμφωνώ, Βασίλη. Διάλογος μέσω δικαστηρίων δεν νοείται
-Φαίνεται τους έχετε μπει στο ρουθούνι, δάσκαλε. Ποιος σου είπε να μιλάς στους μαθητές σου για τα Τέμπη;
-Μου το ζήτησαν τα παιδιά, Βασίλη
-Και καλά έκανες. Γιατί το δικαίωμα στη ζωή δεν παζαρεύεται
-Κι αν αυτό το δικαίωμα δεν υπάρχει στις προτεραιότητες τους, υπάρχει στις δικές μας
-Συμφωνώ, δάσκαλε. Δε θέλουμε μόνο επιστήμονες, θέλουμε και ανθρώπους.Τ ι να τον κάνω τον καλό επιστήμονα, αν υπηρετεί τα συμφέροντα κι όχι το καλό της κοινωνίας;
-Δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά, που συναντιόμαστε, παίρνω θάρρος
-Κι εγώ, δάσκαλε
-Γιατί εμείς θελουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα
-Κι εμείς.... γιατί πιστεύουμε στη δημόσια Παιδεία
-Σε χαιρετώ, φίλε
-Γεια σου, δάσκαλε
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου