Λιάνα Κανέλλη
Κρούω κώδωνα κινδύνου. Βαράω καμπάνες, κατσαρόλες, ντενεκέδες, ό,τι τέλος πάντων εκτός από βόμβα ή θανατηφόρο κεραυνό μπορεί να αφυπνίσει γραμματιζούμενους κι αγράμματους που παγιδευτήκαμε όλοι μαζί, σε μια γλώσσα ξένη νοήματος και συνάμα εγκληματικά κατανοητή. Πέρα από μεγαλοστομίες περί …το σημαίνον και το σημαινόμενο, προτιμώ να πιαστώ από μια υπερευαισθησία, και φυσική και συνειδητά καλλιεργημένη, που έχω για τη χρήση του οπλοστασίου των λέξεων. Σας προτρέπω να κρατήσετε τον όρο μου, αυτό, γιατί αλλιώς η γλώσσα που κόκαλα δεν έχει αλλά μπορεί και τα τσακίζει, στις μέρες της άνθισης της τεχνητής νοημοσύνης τσακίζει και μυαλά.
Ο μπαλτάς του καιρού μας, χωρίς να το πάρουμε πρέφα, διαλύει και το τελευταίο ψήγμα ανθρωπιάς, εξαερώνει και τον ύστατο κόκκο λογικής πετώντας τη λέξη «σωστή». Στην πλευρά της Ιστορίας. Είναι αυτή η …σωστή …πλευρά της Ιστορίας, που προσδιορίζει με ακρίβεια χιλιοστού τα συμφέροντα αυτών που την εκτοξεύουν κυριολεκτικά εναντίον μας. Έχουμε και λέμε: Πρέπει να χωρέσει το μυαλό μας με το ζόρι ότι το Ιράν είναι ο μεγάλος ηττημένος στην αντιπαράθεσή του με το Ισραήλ, επειδή αποκρούστηκαν οι πύραυλοί του και δεν σκοτώθηκε κανείς, ούτε στις στρατιωτικές βάσεις που πέτυχαν. Άκουγα λόγου χάρη τον Πρετεντέρη να λέει, ως μέγας σαρκαστής από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, πως τελικά είναι ήττα να πετύχουν κάτι θραύσματα μόνο μια εφτάχρονη Εβραιοπούλα. Και σ’ αυτό το μόνο, το δικό μου το μυαλό, προφανώς από τη λάθος πλευρά της Ιστορίας, στάθηκε, γιατί ξέρει ότι οι σωστοί θεώρησαν μεγάλη νίκη προφανώς τη σφαγή στη Γάζα, με πάνω από 15.000 λιωμένα από βόμβες και ερπύστριες παιδικά κορμιά. Κι ύστερα να ακούω αυτούς, της σωστής πλευράς, να ζητάνε από τον Νετανιάχου να αντιδράσει ήπια, και να μην αναγκάσει τους συμμάχους του να ξοδέψουν τα δισεκατομμύρια που απαιτούνται για αποκρούσεις. Το πιο σωστό είναι να παίρνεις την άδεια από τους σωστοπλευρίτες να βαρέσεις και τη Ράφα στον νότο, τους υπόλοιπους επιζήσαντες αμάχους που δεν κοστίζουν και τίποτα σε σχέση με τους μαχητές.
Κι εκεί που κοστολογούσαν οι σωστοί τα έξοδα της πλευράς τους, των ποινών, των αντιποίνων, των απειλών, των υποσχέσεων, των συμβολαίων, όλων αυτών περί την τσέπη τους, ψάχνω να βρω σε ποια πλευρά της Ιστορίας στέκεται ένας καμπίσιος, θύμα των πλημμυρών από τον Ντάνιελ, και ξεσπιτωμένος χωρίς χωράφι άνεργος, ζει και επιζεί δίπλα στους ΝΑΤΟικούς και ντόπιους αξιωματικούς που στη Λάρισα έστησαν τον συντονισμό της επιχείρησης «Ασπίδες». Όχι καλέ για την Κάρλα και τα ποτάμια ασπίδες, αλλά για τα drones και τα βλήματα στην Ερυθρά Θάλασσα. Εκεί που κάθε μέρα γι’ αυτές τις ασπίδες, πλημμυροπαθείς και μη, Έλληνες ξοδεύουμε μισό εκατομμύριο ευρώ την ημέρα για να μας λένε ότι είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Αυτή η σωστή πλευρά της Ιστορίας, που φυτεύει η αστική τάξη ως επιβεβλημένη παραδοχή στα μυαλά της εργατικής, αναδύεται σε κάθε πόλεμο που τον μοχλεύει όταν τα κέρδη της μειωθούν. Και στήνει Γάζες, και Γιουγκοσλαβίες, και Ουκρανίες, και Ιράκ, και Σουδάν, και Μάλι, και Τιμόρ, και Βιετνάμ και…
Το χειρότερο όμως είναι να στέκεσαι σε εκείνη τη Γάζα, που δεν φαίνεται, κάθε μέρα. Όπως στη Λάρυμνα προχτές, με τον κόσμο τον εργαζόμενο της ΛΑΡΚΟ να φωνάζει για τα σπίτια που του παίρνουν, για τη δουλειά που του κλέψανε, για τον πλούτο που έβγαλε και τον ξεφτιλίσανε, ευτυχώς με τα τραγούδια δυο γενναίων, του Νταλάρα και της Βελεσιώτου, αλλά και το ΠΑΜΕ, και το Κόμμα, και μια χούφτα από συνδικάτα. Η ΛΑΡΚΟ είναι μια χρόνια Γάζα. Απ’ αυτές που στήνει το κεφάλαιο όταν ξεριζώνει και τρομοκρατεί και δικαιώματα και ζωή των εργαζομένων. Έτσι ώστε όταν διαδηλώνουν απέναντι από την παγωμένη τσιμινιέρα, υπερασπιζόμενοι και τη ζωή τους και τον πλούτο της πατρίδας τους, αρπαγμένο από ιδιώτη, να φτάσουν τσακισμένοι να αναρωτηθούν μήπως είναι στη λάθος πλευρά της Ιστορίας της ΛΑΡΚΟ. Ποιοι; Αυτοί οι ίδιοι που ήταν, είναι, και θα είναι η ΛΑΡΚΟ.
Πιο τοξικό, δηλητηριώδες, χειρότερο κι απ’ τον λευκό φώσφορο και τον πορτοκαλί παράγοντα, χημικό όπλο ενάντια στο μυαλό, την καρδιά και κυρίως το ηθικό των χιλιάδων εργαζομένων στις ΛΑΡΚΟ όπου Γης δεν υπάρχει απ’ αυτό το «σωστή». Είναι το υπερόπλο του αφεντικού, του επενδυτή, του ψηφισμένου ηγέτη στην καπιταλιστική αγορά, όπου το ζωή και κότα τους πατάει σε τσακισμένα κορμιά γέρων, παιδιών, ανθρώπων εκτός …προϋπολογισμού. Κι όμως η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι πάντα αυτή, όπου μια χούφτα την υπερασπίζεται, όπως οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ, και για λογαριασμό των υπολοίπων, που δεν ήταν εκεί γιατί φοβήθηκαν πως αν δεν πάνε με τ’ αφεντικά δεν θα αποκτήσουν ποτέ την αίσθηση του νικητή.
Προσοχή στο σωστή! Οι αδύναμοι στόχοι είναι πάντα οι αποκαμωμένοι, οι κουρασμένοι, οι καθόλου αλληλέγγυοι κι ίσως και οι αποθαρρυμένοι που εμφανίζονται ως δειλοί. Το ταμείο ενίσχυσης αναξιοπαθούντων καπιταλιστών και αποτυχημένων αφεντικών, που δικαιούνται και μπόνους ληστών, οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ κι όποιος τους στηρίζει απειλούν να το γκρεμίσουν! Κι αυτή είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας, το μέταλλο του πραγματικού και περήφανου εργαζόμενου ανθρώπου.
Κρούω κώδωνα κινδύνου. Βαράω καμπάνες, κατσαρόλες, ντενεκέδες, ό,τι τέλος πάντων εκτός από βόμβα ή θανατηφόρο κεραυνό μπορεί να αφυπνίσει γραμματιζούμενους κι αγράμματους που παγιδευτήκαμε όλοι μαζί, σε μια γλώσσα ξένη νοήματος και συνάμα εγκληματικά κατανοητή. Πέρα από μεγαλοστομίες περί …το σημαίνον και το σημαινόμενο, προτιμώ να πιαστώ από μια υπερευαισθησία, και φυσική και συνειδητά καλλιεργημένη, που έχω για τη χρήση του οπλοστασίου των λέξεων. Σας προτρέπω να κρατήσετε τον όρο μου, αυτό, γιατί αλλιώς η γλώσσα που κόκαλα δεν έχει αλλά μπορεί και τα τσακίζει, στις μέρες της άνθισης της τεχνητής νοημοσύνης τσακίζει και μυαλά.
Ο μπαλτάς του καιρού μας, χωρίς να το πάρουμε πρέφα, διαλύει και το τελευταίο ψήγμα ανθρωπιάς, εξαερώνει και τον ύστατο κόκκο λογικής πετώντας τη λέξη «σωστή». Στην πλευρά της Ιστορίας. Είναι αυτή η …σωστή …πλευρά της Ιστορίας, που προσδιορίζει με ακρίβεια χιλιοστού τα συμφέροντα αυτών που την εκτοξεύουν κυριολεκτικά εναντίον μας. Έχουμε και λέμε: Πρέπει να χωρέσει το μυαλό μας με το ζόρι ότι το Ιράν είναι ο μεγάλος ηττημένος στην αντιπαράθεσή του με το Ισραήλ, επειδή αποκρούστηκαν οι πύραυλοί του και δεν σκοτώθηκε κανείς, ούτε στις στρατιωτικές βάσεις που πέτυχαν. Άκουγα λόγου χάρη τον Πρετεντέρη να λέει, ως μέγας σαρκαστής από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, πως τελικά είναι ήττα να πετύχουν κάτι θραύσματα μόνο μια εφτάχρονη Εβραιοπούλα. Και σ’ αυτό το μόνο, το δικό μου το μυαλό, προφανώς από τη λάθος πλευρά της Ιστορίας, στάθηκε, γιατί ξέρει ότι οι σωστοί θεώρησαν μεγάλη νίκη προφανώς τη σφαγή στη Γάζα, με πάνω από 15.000 λιωμένα από βόμβες και ερπύστριες παιδικά κορμιά. Κι ύστερα να ακούω αυτούς, της σωστής πλευράς, να ζητάνε από τον Νετανιάχου να αντιδράσει ήπια, και να μην αναγκάσει τους συμμάχους του να ξοδέψουν τα δισεκατομμύρια που απαιτούνται για αποκρούσεις. Το πιο σωστό είναι να παίρνεις την άδεια από τους σωστοπλευρίτες να βαρέσεις και τη Ράφα στον νότο, τους υπόλοιπους επιζήσαντες αμάχους που δεν κοστίζουν και τίποτα σε σχέση με τους μαχητές.
Κι εκεί που κοστολογούσαν οι σωστοί τα έξοδα της πλευράς τους, των ποινών, των αντιποίνων, των απειλών, των υποσχέσεων, των συμβολαίων, όλων αυτών περί την τσέπη τους, ψάχνω να βρω σε ποια πλευρά της Ιστορίας στέκεται ένας καμπίσιος, θύμα των πλημμυρών από τον Ντάνιελ, και ξεσπιτωμένος χωρίς χωράφι άνεργος, ζει και επιζεί δίπλα στους ΝΑΤΟικούς και ντόπιους αξιωματικούς που στη Λάρισα έστησαν τον συντονισμό της επιχείρησης «Ασπίδες». Όχι καλέ για την Κάρλα και τα ποτάμια ασπίδες, αλλά για τα drones και τα βλήματα στην Ερυθρά Θάλασσα. Εκεί που κάθε μέρα γι’ αυτές τις ασπίδες, πλημμυροπαθείς και μη, Έλληνες ξοδεύουμε μισό εκατομμύριο ευρώ την ημέρα για να μας λένε ότι είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Αυτή η σωστή πλευρά της Ιστορίας, που φυτεύει η αστική τάξη ως επιβεβλημένη παραδοχή στα μυαλά της εργατικής, αναδύεται σε κάθε πόλεμο που τον μοχλεύει όταν τα κέρδη της μειωθούν. Και στήνει Γάζες, και Γιουγκοσλαβίες, και Ουκρανίες, και Ιράκ, και Σουδάν, και Μάλι, και Τιμόρ, και Βιετνάμ και…
Το χειρότερο όμως είναι να στέκεσαι σε εκείνη τη Γάζα, που δεν φαίνεται, κάθε μέρα. Όπως στη Λάρυμνα προχτές, με τον κόσμο τον εργαζόμενο της ΛΑΡΚΟ να φωνάζει για τα σπίτια που του παίρνουν, για τη δουλειά που του κλέψανε, για τον πλούτο που έβγαλε και τον ξεφτιλίσανε, ευτυχώς με τα τραγούδια δυο γενναίων, του Νταλάρα και της Βελεσιώτου, αλλά και το ΠΑΜΕ, και το Κόμμα, και μια χούφτα από συνδικάτα. Η ΛΑΡΚΟ είναι μια χρόνια Γάζα. Απ’ αυτές που στήνει το κεφάλαιο όταν ξεριζώνει και τρομοκρατεί και δικαιώματα και ζωή των εργαζομένων. Έτσι ώστε όταν διαδηλώνουν απέναντι από την παγωμένη τσιμινιέρα, υπερασπιζόμενοι και τη ζωή τους και τον πλούτο της πατρίδας τους, αρπαγμένο από ιδιώτη, να φτάσουν τσακισμένοι να αναρωτηθούν μήπως είναι στη λάθος πλευρά της Ιστορίας της ΛΑΡΚΟ. Ποιοι; Αυτοί οι ίδιοι που ήταν, είναι, και θα είναι η ΛΑΡΚΟ.
Πιο τοξικό, δηλητηριώδες, χειρότερο κι απ’ τον λευκό φώσφορο και τον πορτοκαλί παράγοντα, χημικό όπλο ενάντια στο μυαλό, την καρδιά και κυρίως το ηθικό των χιλιάδων εργαζομένων στις ΛΑΡΚΟ όπου Γης δεν υπάρχει απ’ αυτό το «σωστή». Είναι το υπερόπλο του αφεντικού, του επενδυτή, του ψηφισμένου ηγέτη στην καπιταλιστική αγορά, όπου το ζωή και κότα τους πατάει σε τσακισμένα κορμιά γέρων, παιδιών, ανθρώπων εκτός …προϋπολογισμού. Κι όμως η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι πάντα αυτή, όπου μια χούφτα την υπερασπίζεται, όπως οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ, και για λογαριασμό των υπολοίπων, που δεν ήταν εκεί γιατί φοβήθηκαν πως αν δεν πάνε με τ’ αφεντικά δεν θα αποκτήσουν ποτέ την αίσθηση του νικητή.
Προσοχή στο σωστή! Οι αδύναμοι στόχοι είναι πάντα οι αποκαμωμένοι, οι κουρασμένοι, οι καθόλου αλληλέγγυοι κι ίσως και οι αποθαρρυμένοι που εμφανίζονται ως δειλοί. Το ταμείο ενίσχυσης αναξιοπαθούντων καπιταλιστών και αποτυχημένων αφεντικών, που δικαιούνται και μπόνους ληστών, οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ κι όποιος τους στηρίζει απειλούν να το γκρεμίσουν! Κι αυτή είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας, το μέταλλο του πραγματικού και περήφανου εργαζόμενου ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου