Γεράσιμος Χολέβας από Ημεροδρόμο
Τέμπη, 28 Φεβρουαρίου 2023. Δύο χρόνια πριν μια ολόκληρη χώρα «πάγωσε». Μια μετωπική σύγκρουση τρένων ήταν το γεγονός που δεν μπορούσε να συλλάβει το μυαλό. Στην «καρδιά» της Ελλάδας, στην πιο κεντρική διαδρομή, από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη, χάθηκαν 57 ανθρώπινες ζωές.
Η κυβέρνηση, μέσω του πιο επίσημου εκπροσώπου για τους σιδηροδρόμους, του τότε υπουργού Μεταφορών, Κ. Καραμανλή, μόλις λίγες μέρες πριν το έγκλημα, θιγμένη δήλωνε πως δεν υπάρχει ζήτημα ασφαλείας στα τρένα.
Μετά τη θανατηφόρα σύγκρουση η κυβέρνηση επιδίωξε, με κάθε τρόπο, να μην αναλάβει ουσιαστικά την πολιτική ευθύνη. Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, πέρα από το άμεσο «πόρισμα» του για «ανθρώπινο λάθος», είχε το θράσος να δηλώσει: «Καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό που έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στην χώρα μας». «Θυσία»; Οι άνθρωποι δεν είχαν σκοπό να «θυσιαστούν». Απλά, ήθελαν κάνουν με ασφάλεια μια σιδηροδρομική διαδρομή στην οποία θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας μας.
Αυτά τα δύο χρόνια η κυβέρνηση περιφέρει τις θεωρίες της «θυσίας» και του «ανθρώπινου λάθους», σε διάφορες εκδοχές. Παράλληλα, διαρκώς απαντά ότι για όλα θα αποφασίσει η δικαιοσύνη και κάπου εκεί θέλει να ολοκληρώνεται η συζήτηση, παρακάμπτοντας τη «σύγκρουση» που συντελέστηκε στην κοινωνία.
Την κυβέρνηση τη βόλευε να κάνει πως κλείνει τα μάτια σε όλες τις αποδείξεις που έδειχναν ότι πρόκειται για ένα κρατικό έγκλημα. Οι ανεπάρκειες του σιδηροδρομικού δικτύου, οι προειδοποιήσεις των ίδιων των εργαζομένων για την ασφάλεια των τρένων, η ιδιωτικοποίηση σε ένα μαζικό μέσο μεταφοράς (και άρα η λειτουργία του με σκοπό πρώτα το κέρδος) δεν αποτελούν για τους «άριστους» αιτίες που έφεραν την τραγωδία.
Η κυβέρνηση είχε την ελπίδα πως το έγκλημα στα Τέμπη «ξεχνιέται». Υποβάθμιζε τις αντιδράσεις και δεν ήθελε να «συγκρουστεί» ανοιχτά με τους συγγενείς των θυμάτων που κρατούσαν και κρατούν ζωντανό το αίτημα για δικαιοσύνη. Άφηνε τους «μηχανισμούς» και τους «πρόθυμους» να στρέφονται ενάντια σε όποιον αντιδρούσε για τα Τέμπη και μιλούσε για έγκλημα.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση, έχοντας την εντύπωση πως το θέμα «χάνεται» μέσα στον χρόνο, ξεπερνούσε ακόμα και τα στοιχειώδη όρια ανθρωπιάς. Προκαλούσε την κοινή λογική και το συλλογικό αίσθημα οργής. Είχε αποφασίσει ότι δεν φέρει καμία ευθύνη. «Εκλεκτοί» υπουργοί και τηλεοπτικά και διαδικτυακά «παπαγαλάκια», αντί να βγάλουν τον σκασμό μπροστά στον άφατο πόνο των συγγενών των θυμάτων, μιλούσαν λες και δεν χάθηκαν 57 ανθρώπινες ζωές σε μια σύγκρουση τρένων. Επιστράτευαν «εξυπνάδες» και προκλητικά «λογοπαίγνια», όταν άκουγαν τη λέξη έγκλημα για τα Τέμπη, αλλά και όταν τα στοιχεία έδειχναν τις (εγκληματικές) κυβερνητικές ευθύνες.
Την Κυριακή ήρθε η μεγαλειώδης διαδήλωση στην Αθήνα και οι συγκλονιστικές συγκεντρώσεις σε πόλεις της χώρας και του εξωτερικού. Έδειξαν ότι η πληγή του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη είναι ανοιχτή, μια πληγή με 57 ανθρώπινες ζωές στη θέση των οποίων θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας μας.
Τα πρόσωπα των νεκρών του εγκλήματος των Τεμπών δεν μπορούν να αφήσουν κανένα περιθώριο να ξεχάσουμε. Η απαίτηση για δικαιοσύνη είναι ζωντανή και δεν πρόκειται να τη θάψουν, όποιες μεθόδους συγκάλυψης κι αν χρησιμοποιήσουν.
Τέμπη, 28 Φεβρουαρίου 2023. Δύο χρόνια πριν μια ολόκληρη χώρα «πάγωσε». Μια μετωπική σύγκρουση τρένων ήταν το γεγονός που δεν μπορούσε να συλλάβει το μυαλό. Στην «καρδιά» της Ελλάδας, στην πιο κεντρική διαδρομή, από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη, χάθηκαν 57 ανθρώπινες ζωές.
Η κυβέρνηση, μέσω του πιο επίσημου εκπροσώπου για τους σιδηροδρόμους, του τότε υπουργού Μεταφορών, Κ. Καραμανλή, μόλις λίγες μέρες πριν το έγκλημα, θιγμένη δήλωνε πως δεν υπάρχει ζήτημα ασφαλείας στα τρένα.
Μετά τη θανατηφόρα σύγκρουση η κυβέρνηση επιδίωξε, με κάθε τρόπο, να μην αναλάβει ουσιαστικά την πολιτική ευθύνη. Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, πέρα από το άμεσο «πόρισμα» του για «ανθρώπινο λάθος», είχε το θράσος να δηλώσει: «Καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό που έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στην χώρα μας». «Θυσία»; Οι άνθρωποι δεν είχαν σκοπό να «θυσιαστούν». Απλά, ήθελαν κάνουν με ασφάλεια μια σιδηροδρομική διαδρομή στην οποία θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας μας.
Αυτά τα δύο χρόνια η κυβέρνηση περιφέρει τις θεωρίες της «θυσίας» και του «ανθρώπινου λάθους», σε διάφορες εκδοχές. Παράλληλα, διαρκώς απαντά ότι για όλα θα αποφασίσει η δικαιοσύνη και κάπου εκεί θέλει να ολοκληρώνεται η συζήτηση, παρακάμπτοντας τη «σύγκρουση» που συντελέστηκε στην κοινωνία.
Την κυβέρνηση τη βόλευε να κάνει πως κλείνει τα μάτια σε όλες τις αποδείξεις που έδειχναν ότι πρόκειται για ένα κρατικό έγκλημα. Οι ανεπάρκειες του σιδηροδρομικού δικτύου, οι προειδοποιήσεις των ίδιων των εργαζομένων για την ασφάλεια των τρένων, η ιδιωτικοποίηση σε ένα μαζικό μέσο μεταφοράς (και άρα η λειτουργία του με σκοπό πρώτα το κέρδος) δεν αποτελούν για τους «άριστους» αιτίες που έφεραν την τραγωδία.
Η κυβέρνηση είχε την ελπίδα πως το έγκλημα στα Τέμπη «ξεχνιέται». Υποβάθμιζε τις αντιδράσεις και δεν ήθελε να «συγκρουστεί» ανοιχτά με τους συγγενείς των θυμάτων που κρατούσαν και κρατούν ζωντανό το αίτημα για δικαιοσύνη. Άφηνε τους «μηχανισμούς» και τους «πρόθυμους» να στρέφονται ενάντια σε όποιον αντιδρούσε για τα Τέμπη και μιλούσε για έγκλημα.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση, έχοντας την εντύπωση πως το θέμα «χάνεται» μέσα στον χρόνο, ξεπερνούσε ακόμα και τα στοιχειώδη όρια ανθρωπιάς. Προκαλούσε την κοινή λογική και το συλλογικό αίσθημα οργής. Είχε αποφασίσει ότι δεν φέρει καμία ευθύνη. «Εκλεκτοί» υπουργοί και τηλεοπτικά και διαδικτυακά «παπαγαλάκια», αντί να βγάλουν τον σκασμό μπροστά στον άφατο πόνο των συγγενών των θυμάτων, μιλούσαν λες και δεν χάθηκαν 57 ανθρώπινες ζωές σε μια σύγκρουση τρένων. Επιστράτευαν «εξυπνάδες» και προκλητικά «λογοπαίγνια», όταν άκουγαν τη λέξη έγκλημα για τα Τέμπη, αλλά και όταν τα στοιχεία έδειχναν τις (εγκληματικές) κυβερνητικές ευθύνες.
Την Κυριακή ήρθε η μεγαλειώδης διαδήλωση στην Αθήνα και οι συγκλονιστικές συγκεντρώσεις σε πόλεις της χώρας και του εξωτερικού. Έδειξαν ότι η πληγή του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη είναι ανοιχτή, μια πληγή με 57 ανθρώπινες ζωές στη θέση των οποίων θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας μας.
Τα πρόσωπα των νεκρών του εγκλήματος των Τεμπών δεν μπορούν να αφήσουν κανένα περιθώριο να ξεχάσουμε. Η απαίτηση για δικαιοσύνη είναι ζωντανή και δεν πρόκειται να τη θάψουν, όποιες μεθόδους συγκάλυψης κι αν χρησιμοποιήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου