Τα τελευταία 30 χρόνια, έχουν γίνει στη χώρα μας σοβαρά σιδηροδρομικά, αεροπορικά και ναυτικά ατυχήματα, με νεκρούς και τραυματίες. Ενδεικτικά, το ναυάγιο του «Δύστος» (1996) με 20 νεκρούς, το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» (2000) με 81 νεκρούς, η πτώση αεροσκάφους της κυπριακής «Helios Airways» στο Γραμματικό Αττικής (2005) με 121 νεκρούς, το ναυάγιο του «Sea Diamond» (2007) με 2 νεκρούς, η πυρκαγιά στο πλοίο «Norman Atlantic» (2014) με 12 νεκρούς και 18 αγνοούμενους, ο εκτροχιασμός αμαξοστοιχίας στο Αδενδρο (2017) με 3 νεκρούς και, βέβαια, το έγκλημα στα Τέμπη με 57 νεκρούς.
Ολες αυτές οι τραγικές ιστορίες έχουν κοινά και επαναλαμβανόμενα στοιχεία. Οπως, για παράδειγμα, στη διαχείρισή τους από την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό, όπου υπάρχει το ίδιο μοτίβο: Επίκληση του ανθρώπινου λάθους, υποσχέσεις ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο, μακρόχρονες έρευνες, δεσμεύσεις ότι θα παρθούν μέτρα για να μην ξανασυμβεί. Ούτε είναι σπάνιο φαινόμενο η παραίτηση κρίκων της κυβέρνησης ή του κρατικού μηχανισμού, για να ξεφουσκώσει η λαϊκή οργή, ενώ η υπόθεση κλείνει συνήθως με καταδίκη των πιο άμεσα εμπλεκόμενων (εργαζόμενοι, διευθυντικά στελέχη κ.τ.λ.). Μέχρι να συμβεί το επόμενο κακό...
Στην περίπτωση του «Δύστος», για παράδειγμα, καταδικάστηκαν στελέχη της πλοιοκτήτριας εταιρείας και του Ελληνικού Νηογνώμονα. Από το πλήρωμα επιβίωσε μόνο ένας ναυτεργάτης και αν ο καπετάνιος ή κάποιος άλλος βρισκόταν εν ζωή, σίγουρα θα έπαιρνε κι αυτόν η μπάλα των ευθυνών. Για το ναυάγιο του «Norman Atlantic» καταδικάστηκαν 5 από τους 11 κατηγορούμενους, ανάμεσά τους στελέχη της πλοιοκτήτριας εταιρείας, υπάλληλοι και μέλη του πληρώματος. Για το «Εξπρές Σάμινα» την «πλήρωσαν» επίσης μέλη του πληρώματος, ενώ για το «Sea Diamond» καταδικάστηκαν ο πλοίαρχος και μέλη του πληρώματος για πρόκληση ναυαγίου από αμέλεια.
Τι μένει κάθε φορά στο σκοτάδι; Οι πραγματικές αιτίες που οδήγησαν σε καθένα από αυτά τα εγκλήματα και η άκρη του νήματος, η οποία βρίσκεται πάντα στις επικίνδυνες συνθήκες που διαμορφώνει το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους σε αέρα, γη και θάλασσα. Για παράδειγμα, το «Εξπρές Σάμινα» ήταν ένα υπέργηρο σαπάκι που έπλεε νομιμότατα, με τις ευλογίες του αστικού κράτους και των μηχανισμών του, με μειωμένη οργανική σύνθεση, σύμφωνα με τις οδηγίες και τους νόμους για την «απελευθέρωση» των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Στο «Norman Atlantic», οι καταγγελίες πληρώματος και επιβατών αποκάλυψαν την πλήρη ισοπέδωση της ασφάλειας εξαιτίας του ανταγωνισμού μεταξύ των ακτοπλοϊκών εταιρειών στην Αδριατική, ελλείψεις στις οργανικές συνθέσεις κ.τ.λ. Ολα αυτά με την κάλυψη του νόμου, που είναι κομμένος και ραμμένος στα συμφέροντα των ακτοπλόων εφοπλιστών.
Το γεγονός ότι τέτοια δυστυχήματα επαναλαμβάνονται, δείχνει πως οι αιτίες τους παραμένουν και ενισχύονται, παρά την προσπάθεια να ξεγελαστεί ο λαός ότι «πάθαμε και μάθαμε», όπως κάνει ξανά τώρα η κυβέρνηση με τα Τέμπη. Είναι επίσης φανερό ότι δεν αρκούν οι καταδίκες μερικών εξιλαστήριων θυμάτων για να αποδοθεί δικαιοσύνη στους συγγενείς και στο λαϊκό αίσθημα, που δίκαια αγανακτούν. Ούτε είναι αρκετό ένα πόρισμα, ένα δικαστήριο, ακόμα και μια καταδικαστική απόφαση για να μην επαναληφθεί το δυστύχημα και να μην έχουμε ξανά νεκρούς.
Είναι, τέλος, διαπιστωμένο ότι τέτοιες μεγάλες τραγωδίες αξιοποιούνται από το κράτος ως «ευκαιρία» για να «τρέξει» ακόμα πιο γρήγορα η αντιλαϊκή πολιτική, που στρώνει τον δρόμο στο επόμενο έγκλημα, με τον ίδιο αυτουργό και τις ίδιες αιτίες. Για παράδειγμα, το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» χρησιμοποιήθηκε από την τότε κυβέρνηση ως αφορμή να επιταχυνθεί η πολιτική της «απελευθέρωσης» στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, που μετατρέπει σε «πάμε κι όπου βγει» το ταξίδι στη θάλασσα. Αυτό δείχνουν τα δεκάδες «ατυχήματα» και οι βλάβες κάθε χρόνο στα πλοία, αλλά και οι σοβαρές καταγγελίες των ναυτεργατικών σωματείων για εντατικοποίηση της δουλειάς, που αποτελεί από μόνη της αιτία «ατυχημάτων», πολλές φορές μοιραίων.
Απέναντι στα εκατομμύρια λαού και νεολαίας που διαδηλώνουν τα δυο τελευταία χρόνια ενάντια στην προσπάθεια συγκάλυψης και απαιτούν δικαίωση για το έγκλημα στα Τέμπη, κράτος, κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και άλλοι σπρώχνουν την υπόθεση ξανά στο «μια από τα ίδια»: Να επιμεριστούν οι ευθύνες σε ορισμένους μόνο κρίκους του ΟΣΕ και του κρατικού μηχανισμού, βάζοντας στο κάδρο και κάποια στελέχη της κυβέρνησης. Οχι για την πολιτική που υπηρετούν, αλλά για «παραλείψεις», «διαπλοκή», «ρεμούλες», «εξυπηρέτηση ημετέρων» κ.τ.λ. Μέσα εκεί εξυφαίνονται και παιχνίδια ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, αλλά και προσπάθειες να διαμορφωθούν προϋποθέσεις κυβερνητικής εναλλαγής, για να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Αν η υπόθεση τραβήξει αυτόν τον δρόμο, η κατάληξή της είναι προδιαγεγραμμένη και δεν θα διαφέρει σε τίποτα από όλες τις προηγούμενες. Το κυριότερο, οι αιτίες που οδήγησαν στο έγκλημα των Τεμπών θα συνεχίσουν να ζουν και να βασιλεύουν...
Αυτή τη φορά, όμως, ο λαός με την πάλη του μπορεί να κάνει τη διαφορά! Να διεκδικήσει την τιμωρία των φυσικών και πολιτικών αυτουργών, δυναμώνοντας παντού τον αγώνα ενάντια στο ιερό δισκοπότηρο αυτού του σάπιου συστήματος: Το καπιταλιστικό κέρδος, που υπηρετούν με την πολιτική τους όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα. Ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων να συγκαλύψουν τις πραγματικές «κοιλάδες των Τεμπών», που βρίσκονται παντού και είναι αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής τους. Αυτός είναι ο δρόμος για την πραγματική δικαίωση: Ο δρόμος της πάλης για να ξηλωθούν οι ράγες που οδηγούν σε νέα Τέμπη, ανεξάρτητα από το ποιος είναι κάθε φορά ο μηχανοδηγός.
Κ. Μ.
Πηγή: rizospastis
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου