ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΡΕΧΑΝΕ

Κοσμάς Ηλιάδης

Κι αυτοί που τρέχανε καβάλα
σ’ άλογα άνεμους
για να προλάβουν τον καιρό
να μπούνε στην καρδιά της άνοιξης
και στην καρδιά του Ήλιου
να τις μοιράσουν στα παιδιά
ζαχαρωτά κομμάτια
με την καρδιά τους.

Ονειρευτές, δεν ξέραν τάχα
μα δεν τους είπε κανένας
νους εχέφρων
δεν κομματιάζεται η άνοιξη
δεν καταχτιέται ο Ήλιος.

Τους πρόλαβε μικρόψυχος καιρός
διαλύοντας κορμιά ψυχές αγάπες
λιγόστεψαν αραίωσαν χαθήκαν.

Άλλοι πήρανε παραμάσχαλα
κάτι αιώνια μέτρα
φυματίωση ρευματισμούς τύφλωση
από τα μπουντρούμια που τους ρίξανε
για να στεγνώσουνε τη μούχλα τους.
Και από τα νησιά της εξορίας.

Καθώς γέρνουνε
τα απογευματινά ηλιοτρόπια
δυτικά στα «κοιμητήρια»
μετρούν πολλούς θανάτους.
Kάθε μέρα.

Σύρμα το σύρμα
έπεσε το σύρμα
στο συρματόπλεγμα
αγκαθωτό.

«Ευφαμήτε» το οποίον
μη μιλάτε
για να έχετε γλώσσα.

Άλλοι κουβαλήσαν
τη φυλακή στα σπίτια τους
και είναι έτσι τώρα
όλα τους είναι ήσυχα.

Και είμαστε έτσι τώρα