Η ξεχωριστή λάμψη του Stephen Hawking

Νίκος Τσούλιας

Ούτε οι ιδεολογίες ούτε πολύ περισσότερο οι θρησκείες βελτίωσαν τη ζωή του ανθρώπου όπως η επιστήμη, η οποία έχει ήδη γίνει ο πιο ισχυρός τρόπος της σκέψης του ανθρώπου και ο πιο σημαντικός παράγοντας γραφής δημιουργικών γεγονότων.

Και μάλιστα όσο κυλάει ο χρόνος τόσο μεγαλύτερη είναι η ακτινοβολία της και η επιρροή της. Είναι η μοναδική παγκόσμια «κοσμοθεωρία», η οποία μέσα από τη συνεχή πρόοδό της ενοποιεί όλους τους ανθρώπους και όλους τους καιρούς.

Η γνώση καθίσταται πεδίο χειραφέτησης και πνευματικής ελευθερίας του ανθρώπου και αν οι σύγχρονες κοινωνίες αναπτύσσουν την αγάπη και την αλληλεγγύη στους κόλπους τους, τότε η ανθρωπότητα θα έχει εξέλθει από την μακρά γκρίζα προϊστορία της και θα έχει ανοίξει τους δρόμους της πραγματικής ιστορίας της…

Και είναι οι ξεχωριστοί επιστήμονες, αυτοί που διευρύνουν καθοριστικά τη δυνατότητα όλο και πιο αντικειμενικής και πιο ουσιαστικής ερμηνείας της φύσης και του κόσμου αλλά και μετασχηματισμού αυτών, αστέρια φωτεινά, «Άγιοι της Γης» που μεταμορφώνουν τη ζωή μας και δημιουργούν το φωτεινό μέλλον μας.

Είναι ο Stephen Hawking ένα αστέρι της επιστήμης και της γνώσης. Αγωνίστηκε μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Η αναπηρία δεν τον καθήλωσε μόνο στο γνωστό μας αμαξίδιο αλλά του στέρησε ακόμα και τη δυνατότητα και της πιο απλής κίνησης αλλά και της ομιλίας! Κι όμως… Η θέλησή του για τη ζωή και για τη γνώση τον έφερε στην πρώτη γραμμή της επιστήμης.

Είναι ο μεγαλύτερος φυσικός της σύγχρονης ιστορίας μετά τον Αϊνστάιν. Κατείχε τη Λουκασιανή Έδρα Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ για 30 χρόνια. Έκανε τη φυσική και την κοσμολογία και τα μεγάλα τους ζητήματα γνωστά σε εκατομμύρια ανθρώπους. «Το χρονικό του Χρόνου» θα γίνει το εμβληματικό του έργο για επιστήμονες, φοιτητές και πολίτες σε κάθε γωνιά της Γης.

Δεν είναι ένας μονομερής επιστήμονας κλεισμένος στο εργαστήριό του αποκομμένος από τα γενικότερα προβλήματα του ανθρώπου, από τους προβληματισμούς του και τους στοχασμούς του. Αντίθετα, μελετά τα μεγάλα, τα υπαρξιακά ερωτήματα. Και δεν θεωρητικολογεί γενικά και αόριστα, αλλά χρησιμοποιεί τα τελευταία μεγάλα επιτεύγματα της επιστημονικής σκέψης για να δώσει τις δικές του, τεκμηριωμένες απαντήσεις στο βαθμό που δίνει η σύγχρονη έρευνα.

Να πως συμπυκνώνει τη θαυμαστή πορεία του Χόκινγκ ο διάσημος καθηγητής Kip S. Thorne:

«Έβαλε τη σφραγίδα του, το όνομά του, σε ευφυείς θεωρίες. Η ‘θερμοκρασία Χόκινγκ’ καθώς και η ‘ακτινοβολία Χόκινγκ’ μιας μαύρης τρύπας ήταν πραγματικά ριζοσπαστικές ανακαλύψεις – ίσως οι πιο ριζοσπαστικές σε όλη τη θεωρητική φυσική του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Μας αποκάλυψαν τη βαθιά σχέση μεταξύ της γενικής θεωρίας της σχετικότητας (μαύρες τρύπες), της θερμοδυναμικής (της φυσικής της θερμότητας) και της κβαντικής φυσικής (τον σχηματισμό σωματιδίων εκεί όπου πριν δεν υπήρχε κανένα)».

Στο τελευταίο του βιβλίο «Σύντομες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα» στοχάζεται και δίνει ικανοποιητικές προσεγγίσεις στα πιο καυτά ζητήματα, που απασχολούν κάθε άνθρωπο.

• 1. Υπάρχει Θεός;
• 2. Πώς ξεκίνησαν όλα;
• 3. Μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον;
• 4. Υπάρχει άλλη νοήμων ζωή στο σύμπαν;
• 5. Τι υπάρχει μέσα σε μια μαύρη τρύπα;
• 6. Πώς μπορούμε να διαμορφώσουμε το μέλλον;
• 7. Θα μας ξεπεράσει η τεχνητή νοημοσύνη;
• 8. Έχει νόημα να αποικίσουμε το Διάστημα;
• 9. Είναι δυνατά τα ταξίδια στο χρόνο;
• 10. Θα επιβιώσουμε πάνω στη Γη;

Ο Χόκινγκ δεν αποτελεί μόνο πρότυπο επιστήμονα και αγωνιστή της ζωής απέναντι στις πιο μεγάλες δυσκολίες και στο «αδύνατο» αλλά είναι και παιδαγωγικό παράδειγμα για κάθε ερευνητή και για κάθε ανήσυχο πολίτη. Προάγει την έρευνα και την περιέργεια του ανθρώπου ως αξίες της ζωής που διαμορφώνουν την ιστορία και την διαμόρφωση του κοινού μέλλοντος όλων των ανθρώπων.

«Όταν βλέπουμε τη Γη από το Διάστημα, βλέπουμε τον εαυτό μας ως σύνολο. Βλέπουμε την ενότητα και όχι όσα μας χωρίζουν. Είναι μια τόσο απλή εικόνα, με ένα ισχυρό μήνυμα: ένας πλανήτης, ένα ανθρώπινο γένος».

Τι πιο όμορφη εικόνα ανθρωπισμού ζωγραφισμένη με επιστημονική θεώρηση αλλά και με την ίδια την αγωνιστική στάση ζωής του Χόκινγκ απέναντι σε μια δύσκολη μορφή αναπηρίας;

Πηγή: alfavita.gr

---

Νίκος Τσούλιας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ρόμπερτ Ο' Μπράιεν: Το σκοτεινό βιογραφικό του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ

Άρης Χατζηστεφάνου

Η αντικατάσταση του Τζον Μπόλτον από τον Ρόμπερτ Ο' Μπράιεν στη θέση του συμβούλου εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, αντιμετωπίστηκε από τους περισσότερους αναλυτές σαν μια θετική εξέλιξη.

Αυτή η παρατήρηση, όμως, αν και φαντάζει αξιωματικά ορθή (αφού κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί ένα πιο επικίνδυνο άνθρωπο από τον Μπόλτον στη συγκεκριμένη θέση) δεν είναι επαρκής για να κατανοήσουμε όσα συμβαίνουν στους διαδρόμους της Ουάσιγκτον. Το γεγονός ότι ο Ο' Μπράιεν, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, δεν μοιάζει βγαλμένος από την ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», δεν αποτελεί λόγο εφησυχασμού.

Ο «χαμηλού προφίλ» πολιτικός και διπλωμάτης, όπως τον αποκαλούν τα αμερικανικά ΜΜΕ, έχει θητεύσει δίπλα σε ορισμένους από τους πιο επικίνδυνους ιέρακες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και η αναβάθμισή του σε σύμβουλο εθνικής ασφαλείας αποδεικνύει ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος έχει συνέχεια.

O Ο’ Μπράιεν επελέγη προσωπικά από τον Τζοτζ Μπους ως αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και ως εκ τούτου ήταν ο σημαντικότερος συνεργάτης του Τζον Μπόλτον, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ.

Ο Ο’ Μπράιεν όμως είχε εργαστεί και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, για θέματα που αφορούν το Αφγανιστάν, επί υπουργίας της Κοντολίζα Ράις και της Χίλαρι Κλίντον, των δυο πιο φιλοπόλεμων υπουργών που έχουν ξεπηδήσει από τις τάξεις των Δημοκρατικών.

Ο Ο’ Μπράιεν υποστήριζε συχνά ότι η Αμερική χρειάζεται και πάλι έναν πρόεδρο σαν τον Ρόναλντ Ρίγκαν, δηλαδή έναν από τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς της σύγχρονης ιστορίας, ο οποίος κλιμάκωσε τον Ψυχρό Πόλεμο στο εξωτερικό και διέλυσε τα υπολείμματα του αμερικανικού κράτους πρόνοιας στο εσωτερικό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τρεις πολιτικοί στους οποίους υπηρέτησε ο Ρόμπερτ Ο’ Μπράιεν ως σύμβουλος έκρυβαν μέσα τους έναν μικρό Ρίγκαν. Ο πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, Μιτ Ρόμνει, ήταν ορκισμένος εχθρός κάθε φιλολαϊκής πολιτικής και έδινε μάχες για να περιοριστεί κάθε ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και κάθε μέτρο για την προστασία του περιβάλλοντος. Ο πρώην κυβερνήτης του Ουισκόνσιν, Σκοτ Γουόκερ (ο οποίος είχε το παρατσούκλι του Darth Vader της αμερικανικής πολιτικής) αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του στο να συνθλίψει τα συνδικάτα και κάθε μορφή κοινωνικής διεκδίκησης. Όσο για τον γερουσιαστή Τεντ Κρουζ, ήταν πρωτοπόρος στην υποδαύλιση κάθε έντασης στην εξωτερική πολιτική, από την Κούβα μέχρι τη Βόρεια Κορέα και από τη Συρία μέχρι την Κίνα.

Ίσως όμως το κοινό στοιχείο όλων των προηγούμενων αφεντικών του Ρόμπερτ Ο’ Μπράιεν είναι ότι καταδίκαζαν κάθε συνδιαλλαγή με την Τεχεράνη, και απέρριπταν εκ προοιμίου τη συμφωνία που προώθησε ο Ομπάμα για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Σε θέματα γεωστρατηγικής ο νέος σύμβουλος εθνικής άμυνας, προωθεί την ανάπτυξη του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ ως βασικού εργαλείου για την προβολή της αμερικανικής ισχύος. Πρόκειται ουσιαστικά για την επιστροφή της «πολιτικής των κανονιοφόρων», με την οποία οι αυτοκρατορίες προηγούμενων αιώνων επέβαλαν την πολιτική τους στα πέρατα της οικουμένης. Επί της παρούσης, ισχυρό ναυτικό σημαίνει προσπάθεια περαιτέρω αποκλεισμού της Κίνας αλλά και ελέγχου σημαντικών εμπορικών περασμάτων (πχ στα στενά του Ορμούζ αλλά και στους νέους διαδρόμους που ανοίγονται για τη διεθνή ναυσιπλοΐα στην Αρκτική και την Ανταρκτική).

Πώς θα μεταφραστεί λοιπόν αυτό το σκοτεινό βιογραφικό στη νέα θέση του συμβούλου εθνικής ασφαλείας, σε μια περίοδο όπου η Ουάσιγκτον βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου με το Ιράν ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να κλείσει το ανοιχτό μέτωπο του Αφγανιστάν και να κλιμακώσει την επίθεση στην Κίνα;

Είναι προφανές ότι ο Αμερικανός πρόεδρος επιζητούσε απλώς έναν υποψήφιο ο οποίος δε θα διέθετε το πολιτικό ανάστημα για να του αντιμιλά σε κρίσιμες αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής. Ίσως το «χαμηλό προφίλ» του Ο’ Μπράιεν να είναι θετικό σε μια περίοδο που, όπως έχουμε σημειώσει, ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται επιφυλακτικός, για τους δικούς του λόγους, να δώσει το πράσινο φως για πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του Ιράν.

Όσοι πίστεψαν όμως ότι θα βλέπαμε μια ριζική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης θα απογοητευθούν σύντομα. Ο Τραμπ διόρισε στη θέση του συμβούλου εθνικής ασφαλείας έναν ακόμη Τζον Μπόλτον… χωρίς τα μουστάκια.

Πηγή: sputniknews.gr

---

Άρης Χατζηστεφάνου: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Fort Detrick: Το κολαστήριο της CIA για τα πειράματα ελέγχου του μυαλού

Κόσμος

Το 1954, ένας γιατρός των φυλακών του Κεντάκι απομόνωσε επτά μαύρους κρατούμενους και τους έδινε διπλές, τριπλές και τετραπλές δόσεις LSD επί 77 ημέρες. Κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν τα θύματα του. Μπορεί να έχουν πεθάνει χωρίς να κατάλαβαν ποτέ ότι έλαβαν μέρος σε ένα μυστικό πρόγραμμα της CIA για την ανάπτυξη τρόπων ελέγχου του ανθρώπινου νου - ένα πρόγραμμα που αναπτύχθηκε σε μια ελάχιστα γνωστή βάση του αμερικανικού στρατού που έχει πίσω της ένα σκοτεινό παρελθόν, στο Fort Detrick. 

Η επέκταση του προαστιακού έχει κάνει το Fort Detrick, τη βάση των στρατιωτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών που βρίσκεται 50 μίλια από την Ουάσιγκτον στην πόλη του Μέριλαντ, εύκολα προσβάσιμη. Πριν από 76 χρόνια, όμως, όταν ο στρατός επέλεξε το Detrick ως το μέρος για να αναπτύξει τα μυστικά πολεμικά του σχέδια, ο χώρος γύρω από τη βάση έμοιαζε πολύ διαφορετικός. Στην πραγματικότητα, το σημείο επιλέχθηκε επειδή ήταν απομονωμένο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Ντετρίκ, που εξακολουθεί να αναπτύσσεται σήμερα ως η κύρια βάση στρατού για τη βιολογική έρευνα και τώρα περιλαμβάνει περίπου 600 κτίρια σε 13.000 στρέμματα, ήταν για χρόνια το νευραλγικό κέντρο της κρυμμένης αυτοκρατορίας χημικών και ελέγχου του μυαλού της CIA.

Το Detrick είναι σήμερα ένα από τα κορυφαία εργαστήρια στον κόσμο για την έρευνα σε τοξίνες και αντι-τοξίνες, ο τόπος όπου αναπτύσσονται άμυνες έναντι κάθε μολύνσεως, από τους μύκητες καλλιέργειας μέχρι τον Έμπολα. Ο ηγετικός ρόλος του στον τομέα αυτό είναι ευρέως αναγνωρισμένος. Για δεκαετίες, όμως, πολλά από αυτά που έγιναν στη βάση ήταν ένα μυστικό που κρατιόταν καλά κρυμμένο. Οι διευθυντές του προγράμματος ελέγχου του νου της CIA, MK-ULTRA, που χρησιμοποίησαν το Detrick ως την κύρια βάση τους, κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος των αρχείων τους το 1973. Μερικά από τα μυστικά τους αποκαλύφθηκαν σε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα και ως αποτέλεσμα των ερευνών του Κογκρέσου. Αυτές οι πηγές αποκάλυψαν τον κεντρικό ρόλο του Detrick στο πρόγραμμα MK-ULTRA και στην παρασκευή δηλητηρίων προοριζόμενων να σκοτώσουν ξένους ηγέτες.

Το 1942, ανησυχώντας από τις αναφορές ότι οι ιαπωνικές δυνάμεις διεξήγαγαν βιολογικό πόλεμο στην Κίνα, ο στρατός των ΗΠΑ αποφάσισε να ξεκινήσει ένα μυστικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη βιολογικών όπλων. Όπως αναφέρει το Pοlitico, ο αμερικανικός στρατός προσέλαβε έναν βιοχημικό του Πανεπιστημίου του Wisconsin, τον Ira Baldwin, για να εκτελέσει το πρόγραμμα και του ζήτησε να βρει τον τόπο όπου θα στηνόταν το νέο βιολογικό ερευνητικό συγκρότημα. Ο Baldwin επέλεξε τότε το Detrick, που ήταν μια εγκαταλειμμένη βάση της Εθνικής Φρουράς. Στις 9 Μαρτίου του 1943 ο στρατός ανακοίνωσε ότι η βάση θα μετανομαζόταν σε Camp Detrick και χαρακτήρισε το στρατόπεδο ως έδρα του εργαστηρίου βιολογικού πολέμου της χώρας. Εξαγόρασε μάλιστα και τις παρακείμενες ιδιοκτησίες, όχι μόνο για να επεκτείνει τις εγκαταστάσεις της βάσης, αλλά και για να εξασφαλίσει την ιδιωτικότητά της.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το Detrick άρχισε να χάνει τη σημασία του. Ο λόγος ήταν απλός: οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αποκτήσει πια πυρηνικά όπλα, έτσι τα αναπτυσσόμενα βιολογικά όπλα δεν φάνταζαν πια σημαντικά. Καθώς άρχισε ο Ψυχρός Πόλεμος, όμως, δύο φαινομενικά άσχετες εξελίξεις στις δυο αντίθετες πλευρές του κόσμου εντυπωσίασαν τη νεοσυσταθείσα Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών και έδωσαν νέο λόγο ύπαρξης στο Detrick.

Το πρώτο ήταν η δίκη του ρωμαιοκαθολικού αρχιεπισκόπου της Ουγγαρίας Joseph Mindszenty για προδοσία το 1949. Στη δίκη, ο καρδινάλιος εμφανίστηκε αποπροσανατολισμένος, μιλούσε μονότονα και ομολόγησε τα εγκλήματα που προφανώς δεν είχε διαπράξει. Στη συνέχεια, μετά τον τερματισμό του Κορεατικού πολέμου, αποδείχθηκε ότι πολλοί Αμερικανοί κρατούμενοι είχαν υπογράψει δηλώσεις που επέκριναν τις Ηνωμένες Πολιτείες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ομολόγησαν εγκλήματα πολέμου. Η CIA είχε την ίδια εξήγηση και για τα δύο γεγονότα: είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Σύμφωνα με την CIA, οι κομουνιστές είχαν αναπτύξει ένα φάρμακο ή μια τεχνική που τους επέτρεπε να ελέγχουν τον νου. Δεν υπήρξε ποτέ καμία απόδειξη για κάτι τέτοιο, αλλά η φαντασία της CIA οργίασε.

Την άνοιξη του 1949 ο αμερικανικός στρατός δημιούργησε μια μικρή, υπερ-μυστική ομάδα χημικών στο Camp Detrick που την ονόμασε Special Operations Division. Η αποστολή της ομάδας των συγκεκριμένων επιστημόνων ήταν να βρει στρατιωτικές χρήσεις για τοξικά βακτήρια. Έπρεπε να αποφασίσουν από που θα ξεκινήσουν την έρευνά τους. Ταυτόχρονα, η CIA ίδρυσε το δικό της σώμα «μάγων» της χημείας. Οι αξιωματικοί της CIA στην Ευρώπη και την Ασία άρχισαν να συλλαμβάνουν τακτικά ύποπτους αντίπαλων στρατοπέδων και προσπαθούσαν να αναπτύξουν νέους τρόπους για ανακρίνουν τους φυλακισμένους αποστασιοποιημένους από την ταυτότητά τους, προσπαθώντας να τους οδηγήσουν στο να αποκαλύψουν μυστικά και ίσως ακόμη και να τους «προγραμματίσουν» να διαπράξουν πράξεις ενάντια στη θέλησή τους. Ο Allen Dulles, ο οποίος ηγείτο αυτών των προγραμμάτων και στη συνέχεια ανέλαβε και τη διεύθυνση της CIA, θεωρούσε ότι το πρόγραμμα για τον έλεγχο του νου – το οποίο αρχικά ονομάστηκε Bluebird, στη συνέχεια Artichoke και αργότερα MK-ULTRA - ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για τις ΗΠΑ.

Το 1951, ο Dulles προσέλαβε έναν χημικό για να βρει το «κλειδί» του ανθρώπινου μυαλού. Ο άνθρωπος που επέλεξε, ο Sidney Gottlieb δεν ήταν μέλος της αριστοκρατίας από την οποία προσλήφθηκαν οι περισσότεροι αξιωματικοί της πρώιμης CIA, αλλά ένας 33χρονος Εβραίος από μια οικογένεια μεταναστών. Ζούσε σε απομακρυσμένη καλύβα χωρίς τρεχούμενο νερό, σηκωνόταν πριν από την αυγή για να αρμέξει τις κατσίκες του κι έκανε διαλογισμό. Ο Gottlieb ήθελε να χρησιμοποιήσει τις εγκαταστάσεις του  Detrick για να φτάσει το έργο ελέγχου του νου σε νέα επίπεδα. Ζήτησε έτσι από τον Dulles να διαπραγματευτεί μια συμφωνία που θα επισημοποιούσε τη σύνδεση μεταξύ του στρατού και της CIA σε αυτή την αναζήτηση. Κάπως έτσι η CIA απέκτησε τις γνώσεις, τις δεξιότητες και τις εγκαταστάσεις του στρατού για την ανάπτυξη βιολογικών όπλων. Σύντομα οι χημικοί του και αυτοί του στρατού θα γινόντουσαν ένα και ο Gottlieb θα γινόταν ο αυτουργός ενός καλά κρυμμένου εγκλήματος της CIA μέσα στο στρατόπεδο Detrick.

Ο Gottlieb έψαχνε αδιάκοπα για έναν τρόπο να εξουδετερώσει το ανθρώπινο μυαλό, ώστε να μπορούν να εμφυτευτούν σε αυτό νέες πληροφορίες. Πειραματίστηκε με μια τεράστια ποικιλία συνδυασμών φαρμάκων, συχνά σε συνδυασμό με άλλα βασανιστήρια όπως το ηλεκτροσόκ ή στέρηση των αισθήσεων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα θύματά του ήταν ανυποψίαστοι κρατούμενοι αλλά ακόμη και ασθενείς που νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία. Στην Ευρώπη και την Ανατολική Ασία, τα θύματα του Gottlieb ήταν κρατούμενοι σε μυστικά κέντρα κράτησης. Ένα από τα κέντρα αυτά, βρισκόταν στο υπόγειο μιας βίλας στη γερμανική πόλη Kronberg, και ίσως ήταν η πρώτη μυστική φυλακή της CIA. Ενώ οι επιστήμονες της CIA και οι πρώην ναζιστές σύντροφοί τους κάθονταν μπροστά από το πέτρινο τζάκι συζητώντας τις τεχνικές ελέγχου του νου που είχαν... κατά νου, οι κρατούμενοι στα υπόγεια κελιά προετοιμάζονταν για να υποστούν βάναυσα και μερικές φορές θανατηφόρα πειράματα.

Όπως σημειώνει το Politico, αυτά ήταν τα πιο οδυνηρά πειράματα που διεξήγαγε ποτέ η αμερικανική κυβέρνηση σε ανθρώπους. Ένα από αυτά, ήταν και η χορήγηση  LSD για 77 ημέρες στους 7 κρατούμενους των φυλακών του Κεντάκι. Σε ένα άλλο, αιχμάλωτοι Βορειοκορεάτες έλαβαν καταθλιπτικά φάρμακα, έπειτα τους χορηγήθηκαν ισχυρά διεγερτικά και στη συνέχεια εκτέθηκαν σε έντονη θερμότητα και ηλεκτροσόκ, ενώ βρισκόταν ήδη σε εξαιρετικά εξασθενημένη κατάσταση. Αυτά τα πειράματα κατέστρεψαν τον εγκέφαλο πολλών ανθρώπων και προκάλεσαν άγνωστο αριθμό θανάτων. Πολλά από τα διαλύματα, τα χάπια και τα αερολύματα που χορηγήθηκαν στα θύματα είχαν παραχθεί στο Detrick.

Ένα από τα πιο γνωστά θύματα των πειραμάτων του MK-ULTRA ήταν ο Frank Olson. Ο Olson ήταν αξιωματικός της CIA που είχε περάσει όλη την καριέρα του στο Detrick και γνώριζε τα βαθύτερα μυστικά του. Όταν άρχισε να εκφράζει την πρόθεση του να παραιτηθεί από την CIA, οι σύντροφοί του είδαν σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη μια απειλή ασφάλειας. Ο Gottlieb διέταξε να χορηγηθεί στον Olson LSD. Μια εβδομάδα αργότερα, ο Olson πέθανε, κάνοντας βουτιά θανάτου από ένα ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη. Η CIA χαρακτήρισε το γεγονός αυτοκτονία. Η οικογένεια του Olson πιστεύει ότι τον εξώθησαν να πέσει από το παράθυρο για να τον εμποδίσουν να αποκαλύψει όσα ήξερε για το Camp Detrick.

Μια δεκαετία πειραμάτων δίδαξε στον Gottlieb ότι υπάρχουν πράγματι τρόποι να καταστραφεί ένα ανθρώπινο μυαλό. Ποτέ όμως δεν βρήκε έναν τρόπο να εμφυτεύσει στο κενό που προκαλούσε έναν νέο νου. Έτσι το πρόγραμμα MK-ULTRA κατέληξε σε αποτυχία στις αρχές της δεκαετίας του 1960. «Το συμπέρασμα από όλες αυτές τις δραστηριότητες», παραδέχτηκε αργότερα, «ήταν ότι είναι πολύ δύσκολο να χειραγωγηθεί η ανθρώπινη συμπεριφορά με αυτό τον τρόπο».

Ωστόσο, το Fort Detrick, όπως μετονομάστηκε το 1956, παρέμεινε η χημική βάση του Gottlieb. Μετά το τέλος του MK-ULTRA, χρησιμοποίησε τη βάση για να αναπτύξει και να αποθηκεύσει το οπλοστάσιο δηλητήριων της CIA. Στους καταψύκτες του, κράτησε βιολογικούς παράγοντες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ασθένειες όπως η ευλογιά και η φυματίωση, καθώς και μια σειρά από οργανικές τοξίνες, όπως το δηλητήριο του φιδιού και το παραλυτικό δηλητήριο των οστρακοειδών. Ανέπτυξε δηλητήρια που σκόπευαν να σκοτώσουν τον Κουβανό ηγέτη, Φιντέλ Κάστρο, και τον ηγέτη του Κονγκό, Πατρίς Λουμούμπα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το δημόσιο προφίλ του Fort Detrick προκαλούσε αμηχανία. Κανείς δεν ήξερε ότι η CIA δημιούργησε δηλητήρια εκεί, αλλά ο ρόλος της βάσης ως κύριου κέντρου της χώρας για την έρευνα στον βιολογικό πόλεμο έγινε όλο και πιο εμφανής. Από τα μέσα του 1959 έως τα μέσα του 1960, γινόντουσαν τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα διαδηλώσεις στην πύλη του. «Καμιά άμυνα δεν μπορεί να δικαιολογήσει το κακό της μαζικής καταστροφής και της ασθένειας», υποστήριζαν.

Το 1970 ο πρόεδρος Nixon διέταξε όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες να καταστρέψουν όλες τις βιολογικές τοξίνες που φυλάσσονταν εκεί Οι στρατιωτικοί επιστήμονες τον υπάκουσαν. Ο Gottlieb όμως δίσταζε. Είχε ξοδέψει χρόνια για να συγκεντρώσει αυτή τη θανατηφόρα φαρμακοποιία και δεν ήθελε να την καταστρέψει. Μετά από συνάντηση με τον διευθυντή της CIA, Richard Helms, απρόθυμα συμφώνησε ότι δεν είχε άλλη επιλογή.

Κατλαφερε ωστόσο να διασώσει μία παρτίδα ενός εξαιρετικά ισχυρού δηλητήριου οστρακοειδών, που είναι γνωστό ως σαξιτοξίνη. Δύο κάνιστρα που περιείχαν σχεδόν 11 γραμμάρια σαξιτοξίνης - αρκετά για να σκοτώσουν 55.000 άτομα - βρίσκονταν στην αποθήκη του Gottlieb στο Fort Detrick. Μέχρι τη στιγμή που ανακαλύφθηκε και καταστράφηκε η σαξιτοξίνη το 1975, ο Gottlieb είχε συνταξιοδοτηθεί.

Ο Gottlieb ήταν ο ισχυρότερος άγνωστος Αμερικανός του 20ού αιώνα - εκτός αν υπήρχε και κάποιος άλλος που διενεργούσε βάναυσα πειράματα σε τρεις ηπείρους και είχε άδεια από την αμερικανική κυβέρνηση να σκοτώσει μαζικά πληθυσμούς.

Το Fort Detrick, η βάση του, εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να κρύβει αναπάντεχες ιστορίες για την σκληρότητα που ξεκίνησε εκεί - μόλις 50 μίλια μακριά από το κέντρο της κυβέρνησης, - που κράτησε αυτές τις ιστορίες ως επτασφράγιστο μυστικό εδώ και δεκαετίες.

Πηγή: tvxs.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Γιατί o Μητσοτάκης δεν υπερασπίζεται το «θα σας πάω μέχρι τέλους» του Σαμαρά

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η απουσία στοιχείων υποχρέωσε τον Μητσοτάκη να αφήσει τον Τσίπρα εκτός Προανακριτικής

«Εγώ τους πολιτικούς μου αντιπάλους δεν τους στέλνω στα δικαστήρια. Οι πρωθυπουργοί κρίνονται στις κάλπες, στις συνειδήσεις των πολιτών και στις σελίδες της Ιστορίας».

Με αυτή τη δήλωση σε συνεργάτες του, η οποία διέρρευσε από το Μέγαρο Μαξίμου την Τρίτη το απόγευμα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να μην συμπεριλάβει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στο αίτημα για σύσταση Προκαταρκτικής Επιτροπής της Βουλής για τη διερεύνηση των καταγγελιών περί «σκευωρίας» της προηγούμενης κυβέρνησης κατά πολιτικών της αντιπάλων στο πλαίσιο της διερεύνησης του σκανδάλου Novartis.

Αυτή η «μεγαλόψυχη» δήλωση ωστόσο αποτυπώνει πλήρως μερικά δεδομένα

1. Κατ’ αρχάς, όπως ανακοίνωσε την επομένη ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. Σταύρος Καλαφάτης, μετά την ανακοίνωση του προέδρου της Βουλής Κωνσταντίνου Τασούλα ότι παρέλαβε τη σχετική δικογραφία, «δεν μπορεί να αποδίδονται κατηγορίες σε πρώην πρωθυπουργούς, παρά μόνον αν προκύπτουν αδιάσειστες αποδείξεις. Διαφορετικά δηλητηριάζεται η πολιτική ζωή του τόπου».


2. Στην πραγματικότητα όχι μόνο «αδιάσειστες», αλλά ούτε καν... αποδείξεις ή, έστω, ενδείξεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι ισχυρισμοί κάποιων εκ των Αντώνη Σαμαρά, Δημήτρη Αβραμόπουλου, Ευάγγελου Βενιζέλου και του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Αγγελή, των οποίων οι καταθέσεις, τα υπομνήματα και τα συνημμένα έγγραφα αποτελούν το υλικό της δικογραφίας.


3. Εάν υπήρχαν αποδείξεις, είναι αυτονόητο ότι θα είχαν δημοσιοποιηθεί στη διάρκεια της σχεδόν διετούς –και επισήμως άδικης για τους περισσότερους– ταλαιπωρίας των δέκα πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, των οποίων τα ονόματα ενεπλάκησαν κατά τη διερεύνηση του σκανδάλου.

Συνεπώς η απόδοση σε έναν τέως πρωθυπουργό μιας κατηγορίας που δεν έχει στοιχειοθετηθεί θα αποτελούσε σκάνδαλο, του οποίου η αποφυγή δεν είναι δυνατόν να εκληφθεί ως... «μεγαλοψυχία». Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, εάν τεκμηριώνονταν, πρώτον, η «σκευωρία» και, δεύτερον, η εμπλοκή του Τσίπρα σε αυτήν, κανενός είδους «μεγαλοψυχία» δεν θα βλέπαμε να εκφράζεται από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.

Η σκοπιμότητα

Στην πραγματικότητα η έκφραση της πρωθυπουργικής «μεγαλοψυχίας» δεν είναι τίποτε άλλο από μια «παγίδα» η οποία στήνεται στον τέως πρωθυπουργό:

• Πρώτον, στην κυβερνητική επικοινωνιακή διαχείριση δεν προτάσσεται η απουσία στοιχείων, αλλά η υποτιθέμενη πρωτοβουλία του διαδόχου του. Με τον τρόπο αυτόν επιχειρείται να μείνει μια σκιά πάνω στον Τσίπρα ανεξαρτήτως της κατάληξης της έρευνας. Χωρίς μάλιστα ο Μητσοτάκης να κατηγορηθεί για ρεβανσισμό.
•  Δεύτερον, διαχωρίζονται ο Τσίπρας και ο Παπαγγελόπουλος, ο οποίος θα διερευνηθεί από την Προκαταρκτική Επιτροπή της Βουλής ύστερα από «σαφείς ενδείξεις για αθέμιτες παρεμβάσεις του στη Δικαιοσύνη», ώστε να δημιουργηθεί «ρήγμα» μεταξύ τους, μήπως και βγει κάτι που εν συνεχεία θα φορτωθεί στον Τσίπρα, έστω και ως πολιτική ευθύνη. Η τακτική αυτή αναμένεται να συνεχιστεί και σε περίπτωση που τρέξει ανάλογη έρευνα για τα πεπραγμένα και άλλου υπουργού της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ.
• Τρίτον, επιχειρείται να φύγει η όποια πολιτική αντιπαράθεση επί της υπόθεσης αυτής από το επίπεδο του Μεγάρου Μαξίμου και να «κατέβει» σε αυτό των καταγγελλόντων τη «σκευωρία», ώστε ο Τσίπρας να εγκλωβιστεί σε σκιαμαχίες με διαφόρους... πρώην.
• Τέταρτον, στο Μαξίμου φαίνεται να θεωρούν ότι ο Τσίπρας, ύστερα από τη «μεγαλόψυχη» κίνηση Μητσοτάκη, θα είναι δύσκολο στο μέλλον, εάν προκύψουν σκανδαλώδεις υποθέσεις κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Ν.Δ., να απειλεί σε προσωπικό επίπεδο τον Μητσοτάκη με διερεύνηση.

Το θέμα Σαμαρά

Στην πραγματικότητα ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που τώρα αποφάσισε. Κυρίως επειδή δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορούσε να βρεθεί έστω και το ελάχιστο. Όχι μόνο για τον Τσίπρα, αλλά ακόμη και για τον Παπαγγελόπουλο, για τον οποίον μέχρι στιγμής, κατά τον Καλαφάτη, υπάρχουν μόνο «σαφείς ενδείξεις».

Για να κάνει διαφορετική επιλογή ο Μητσοτάκης, θα έπρεπε να αναλάβει ένα μεγάλο ρίσκο. Για ποιον όμως να το αναλάβει και γιατί; Ο... επισπεύδων στο εσωτερικό του κόμματός του, ο «θα σας πάω μέχρι τέλους», είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ένας πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. και πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος:

• Έχει προσωπικά «προηγούμενα» με τον Τσίπρα επειδή τον έριξε μέσω της προεδρικής εκλογής και των πρόωρων εκλογών το 2015 και θεωρεί ότι εσκεμμένα τον έμπλεξε με τη Novartis. Έκτοτε ζητάει μανιωδώς εκδίκηση.
• Είναι σφόδρα δυσαρεστημένος με τον Μητσοτάκη –και το δείχνει μέσω κύκλων και φιλικών του ΜΜΕ– καθώς θεωρεί ότι εξαπατήθηκε κατά την επιλογή του Έλληνα επιτρόπου στη νέα Κομισιόν χάνοντας τη θέση από τον Μαργαρίτη Σχοινά.

Η αλήθεια είναι ότι κανένας πρόεδρος κόμματος ή/και πρωθυπουργός δεν έχει την «καούρα» να υπερασπιστεί κάποιον από τους προκατόχους του στο κόμμα ή την κυβέρνηση, διότι έτσι αναλαμβάνει και τις ευθύνες που τον βαρύνουν. Άλλωστε –για να τα λέμε... όλα– ούτε ο Σαμαράς πήρε πάνω του τη διακυβέρνηση Καραμανλή όταν εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου.

Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν ο πρώην εξακολουθεί να παραμένει ενεργός, να έχει ισχυρές φιλοδοξίες και να προειδοποιεί –πάντα μέσω φιλικών του ΜΜΕ– ότι... «έχει ο καιρός γυρίσματα».

Γιατί, λοιπόν, ο Μητσοτάκης να αναλάβει ένα ρίσκο δυνητικά καταστροφικό; Είναι σαφώς προτιμότερο να αφήσει δυσαρεστημένο τον Σαμαρά, ο οποίος, στο κάτω - κάτω, εάν αποφασίσει να αντιδράσει διαφοροποιούμενος σε μόνιμη βάση, πρώτον θα το χρεώνεται και δεύτερον, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, θα χάνει ερείσματα και θα απομονώνεται. Η συνέχεια επί της οθόνης...

Πηγή: topontiki.gr

---

Σταύρος Χριστακόπουλος: Σχετικά με το Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Τι θα ακούσει ο Μητσοτάκης από τον Ερντογάν

Δημήτρης Μηλάκας

Την ερχόμενη βδομάδα, στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση του Ταγίπ Ερντογάν με έναν ακόμη Έλληνα πρωθυπουργό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τι ακριβώς θα ακούσει από τον Πρόεδρο της Τουρκίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε εύκολα να το φανταστεί απλώς κοιτώντας την τρέχουσα στρατιωτική τουρκική δραστηριότητα ή ρωτώντας τους προκατόχους του στη θέση του πρωθυπουργού.

Για να υπογραμμίσουμε ότι οι τουρκικές θέσεις είναι αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου δεν θα χρησιμοποιήσουμε τις τρέχουσες τοποθετήσεις των Τούρκων αξιωματούχων (με πρωτοστάτη τον Πρόεδρο Ερντογάν) αλλά κείμενα από εγχειρίδια εκπαίδευσης στελεχών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και της τουρκικής διοίκησης από το 1998, πριν δηλαδή την εμφάνιση του Ερντογάν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τα εν λόγω αποσπάσματα που ακολουθούν μπορεί να τα βρει κανείς στο βιβλίο «Η Απόρρητη Ιστορία του Αιγαίου» (εκδόσεις Το Ποντίκι, 2012).

Το 2001 ο αντιστράτηγος Αττίλα Ατές, διοικητής των Τουρκικών Πολεμικών Ακαδημιών, παρουσίασε το έγγραφο - βιβλίο εκπαίδευσης στελεχών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Το εν λόγω έγγραφο (για την ακρίβεια, είναι μία εμπεριστατωμένη παρουσίαση, σε 150 σελίδες, των τουρκικών απόψεων για το πρόβλημα του Αιγαίου), καθώς και το βιβλίο που εκδόθηκε το 1998 από το Ανώτατο Ίδρυμα Κουλτούρας, Γλώσσας και Ιστορίας «Κεμάλ Ατατούρκ», με τίτλο «Το θεμελιώδες πρόβλημα του Αιγαίου στα Νησιά αμφισβητούμενης κυριαρχίας», θα έπρεπε να έχουν βοηθήσει τις ελληνικές κυβερνήσεις να κατανοήσουν τη σταθερότητα των τουρκικών απόψεων.

Πολιτική ισχύος

Η πολιτική –και όχι νομική– προσέγγιση της Τουρκίας γίνεται εμφανής από τις πρώτες λέξεις στον πρόλογο του Αττίλα Ατές:

«Καμία νομική αντίληψη και κανόνας δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον αποκλεισμό της Τουρκίας στα χωρικά της ύδατα και την απομόνωσή της από τη θάλασσα που επί εκατοντάδες χρόνια χρησιμοποιούσε μόνη της και με την οποία έχει άρρηκτους δεσμούς γεωγραφικής, ιστορικής, οικονομικής, κοινωνικής υφής, και δεσμούς ασφάλειας. Το γεγονός ότι το Αιγαίο, που είναι μία ημίκλειστη θάλασσα με πολλά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που ανήκουν στην Ελλάδα και βρίσκονται πολύ κοντά στην ηπειρωτική Τουρκία, καθώς και ότι πολλά νησιά βρίσκονται σε καθεστώς “διαφιλονικούμενης νήσου” έχουν μετατρέψει το πρόβλημα του Αιγαίου σε μία από τις πιο σημαντικές τρέχουσες πιθανές εστίες σύγκρουσης στις θάλασσες του κόσμου».

Τα νησιά που θέλουν…

Στο «έγγραφο Ατές» παρουσιάζεται κατάλογος με το σύμπλεγμα των 46 νησιών Mentese. Από αυτά τα νησιά, σύμφωνα με την τουρκική άποψη, δεκατέσσερα (στην περιοχή των Δωδεκανήσων) δόθηκαν στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Παρισίων (1947). Τα υπόλοιπα –σύμφωνα πάντα με την τουρκική άποψη– παρανόμως κατέχονται από την Ελλάδα. Ενδιαφέρον έχει ότι ανάμεσα «στα νησιά που παρανόμως κατέχει η Ελλάδα», η Τουρκία συμπεριλαμβάνει και τα: Αρκοί, Φαρμακονησί, Ψέριμος, Γυαλί, τα οποία κατοικούνται από Έλληνες προφανώς.

Επίσης, στο εν λόγω έγγραφο / βιβλίο αμφισβητείται ονομαστικά η ελληνική κυριαρχία επί των νησίδων Γάιδαρος, Καλόλιμνος, «επί των 12 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων νότια της Αστυπάλαιας και 23 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων που βρίσκονται βορειοανατολικά της Κρήτης». Μέχρι εκεί δηλαδή που δείχνουν οι σημερινοί χάρτες της «τουρκικής γαλάζιας πατρίδας»…

Αποκαλυπτική των απόψεων / επιδιώξεων της Άγκυρας είναι και η επιχειρηματολογία του «εγγράφου Ατές» αναφορικά με τα περισσότερα από 1.000 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου:

«Από νομικής απόψεως πρέπει η κατοχή να έχει τεκμηριωθεί και η κυριότητα των κατεχομένων νησιών να έχει μεταβιβαστεί με μία Συμφωνία. Από τα νησιά που ήταν στις 13 Φεβρουαρίου 1914 υπό ελληνική κατοχή τα Θάσος, Ευστράτιος, τα Ψαρά και η Κρήτη ανήκουν στην Ελλάδα. Συνεπώς τα νησιά που δεν έχουν καταληφθεί στη διάρκεια του Βαλκανικού Πολέμου από την Ελλάδα ανήκουν στον διάδοχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την Τουρκία. Επί των παρακείμενων νησιών που μένουν εκτός των νήσων που δίδονται στην Ελλάδα βάσει του Άρθρου 12 της Συνθήκης της Λωζάννης, δηλαδή των νήσων Ζουράφα, Σπαλματόρι, Οινούσσα, Φούρνοι και των βραχονησίδων γύρω από την Κρήτη νομικά συνεχίζεται η κυριαρχία της Τουρκίας».

Σύμφωνα με το «έγγραφο Ατές»

«Για να μπορέσει η Ελλάδα να μετατρέψει όλο το Αιγαίο σε μία ελληνική λίμνη, πρέπει να οικειοποιηθεί ακριβώς αυτές τις νήσους, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται υπό τουρκική κυριαρχία. Κατά συνέπεια η κρίση των Ikizce/kardak [Ιμια] στις αρχές του έτους 1996 προέκυψε γι’ αυτόν τον λόγο. Με την κρίση των βραχονησίδων εξαιτίας της προβολής δικαιωμάτων εκ μέρους της Ελλάδας επί άνω των 100 νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που βρίσκονται σήμερα υπό τουρκική κυριαρχία στο Αιγαίο, έχει έλθει στην επικαιρότητα το πρόβλημα των “διαφιλονικούμενων νησιών”.

Η απόφαση που θα ληφθεί για την κυριότητα των βραχονησίδων Ikizce θα ισχύσει και για τα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις».

«Η Ελλάδα αποσκοπεί στο να νομιμοποιήσει την τετελεσμένη κατάσταση που έχει δημιουργήσει στο Αιγαίο, εις βάρος της Συνθήκης της Λοζάνης, λύνοντας υπέρ της το πρόβλημα των χωρικών υδάτων ή της υφαλοκρηπίδας. Σύμφωνα με τη Σύμβαση Διεθνούς Θαλάσσιου Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών, τα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο έχουν χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο. Και όσα απ’ αυτά είναι κατοικημένα και έχουν δική τους οικονομική ζωή έχουν επιπλέον υφαλοκρηπίδα και ιδιαίτερη οικονομική περιοχή (ΑΟΖ). Εάν η Ελλάδα δεν μπορέσει να λύσει επ’ ωφελεία της την “αμφισβητούμενη κατάσταση” που έχει δημιουργηθεί με την κρίση των βραχονησίδων Ikizce [Ιμίων], τότε οι προσπάθειές της για την κυριαρχία στο Αιγαίο μέσω της επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είτε μέσω των ισχυρισμών της ότι και τα νησιά του Αιγαίου έχουν υφαλοκρηπίδα δεν θα τη βοηθήσουν να φτάσει στο αποτέλεσμα που επιδιώκει».

Έχουμε την εντύπωση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πρόκειται να ακούσει από τον Ερντογάν τίποτε περισσότερο από μια πρόταση διευθετήσεων, στη βάση των πάγιων και σαφώς διατυπωμένων τουρκικών απόψεων…

Πηγή: topontiki.gr

---

Δημήτρης Μηλάκας: Σχετικά με το Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Αποδρομής συνέχεια

Του Ερρίκου Φινάλη

Οι ηγέτες του δυτικού κόσμου μοιάζουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν την εκτίμηση ότι το στρατόπεδό τους «θυμίζει πια περισσότερο σκορποχώρι δίχως ενιαίο σχέδιο, παρά ένα μπλοκ ικανό να χαράσσει έναν στοιχειωδώς κοινό προσανατολισμό στη διεθνή σκακιέρα». Έτσι βιώνουμε έναν κόσμο σε πλήρη αναταραχή, με τις αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών του πλανήτη (αλλά και στο εσωτερικό των μεγάλων δυτικών δυνάμεων) να εκδηλώνονται με ολοένα και πιο έντονο τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ιδιότυπος εμφύλιος που διαπερνά την πολιτική τάξη και τις ελίτ των ΗΠΑ, ένα επεισόδιο του οποίου ζήσαμε αυτήν την εβδομάδα με την «απρόσμενη» αποπομπή του φιλοπόλεμου συμβούλου εθνικής ασφαλείας Μπόλτον από τον Τραμπ. Αυτός ο βορειοαμερικανικός εμφύλιος έχει σαν αποτέλεσμα μια εξωτερική πολιτική που μοιάζει αλλοπρόσαλλη και γεμάτη παλινωδίες, με την Ουάσιγκτον να καταγράφει αποτυχίες στα μέτωπα που η ίδια άνοιξε στη Μέση Ανατολή αλλά και στη Λατινική Αμερική. Το ίδιο χαρακτηριστική είναι και η πρωτοφανής πολιτική κρίση που έχει διχάσει το κάποτε στιβαρό βρετανικό πολιτικό σύστημα και την κοινωνία του κάθε άλλο παρά Ηνωμένου Βασιλείου.

Ταυτόχρονα εξακολουθεί να μαίνεται ο παγκόσμιος εμπορικός πόλεμος, με την Ευρώπη να πληρώνει ακριβά το μάρμαρο της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Κίνας, καθώς η Ουάσιγκτον σφίγγει τα λουριά στη Γηραιά Ήπειρο προκειμένου να αποτρέψει οποιαδήποτε διάθεση για απαγκίστρωση από τον ευρωατλαντισμό: άλλη μια ένδειξη ότι η κρίση του λεγόμενου ευρωπαϊκού οικοδομήματος επηρεάζεται όχι μόνο από την οικονομία αλλά και από τη γεωπολιτική. Μπροστά σε τέτοια πίεση, οι ηγέτες της Ε.Ε., αδυνατώντας να βρουν έναν κοινό βηματισμό, συνεχίζουν την εφαρμογή της γραμμής «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»: ο Μακρόν αποφάσισε να επαναλειτουργήσει (μετά από 7 χρόνια διακοπής) το Συμβούλιο Συνεργασίας Γαλλίας-Ρωσίας για την Ασφάλεια, στέλνοντας τους Γάλλους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας στη Μόσχα για επίσημες διμερείς συναντήσεις με τους Ρώσους ομολόγους του. Εκεί ο Γάλλος ΥΠΕΞ Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν δήλωσε ότι «έχει φθάσει η στιγμή για να υπερβούμε τη δυσπιστία μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης». Η Μέρκελ από την πλευρά της, φάντασμα του παλιότερου εαυτού της και με τη Γερμανία να έχει μετατραπεί σε παράπλευρη απώλεια των διασταυρούμενων πυρών μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, επισκέφθηκε το Πεκίνο αναζητώντας τη δυνατότητα συνεννόησης με την κινεζική ηγεσία και, βέβαια, ενέσεις αναζωογόνησης της ασθμαίνουσας γερμανικής οικονομίας από κινεζικές επενδύσεις.

Αντίθετα, το αντίπαλο στη Δύση στρατόπεδο, χωρίς να είναι ενιαίο κι αυτό, μοιάζει πολύ πιο στοχοπροσηλωμένο. Ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ, αδιαμφισβήτητος ηγέτης και εκφραστής μιας μακρόπνοης στρατηγικής του Πεκίνου που στηρίζεται ομόθυμα από όλους τους δυναμικούς πυλώνες της ασιατικής δύναμης, εξακολουθεί να επεκτείνει μεθοδικά τους νέους Δρόμους του Μεταξιού και να παίρνει πρακτικά μέτρα για την υποστήριξη της «προσεκτικής» αλλά διαρκούς αύξησης της κινεζικής επιρροής που αυτή η πολιτική ανοίγει σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Ο Ρώσος ομόλογός του, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, χωρίς υπολογίσιμο αντίπαλο στο εσωτερικό του, εφαρμόζει ένα αντίστοιχο μεθοδικό σχέδιο για την περαιτέρω ενδυνάμωση της ρωσικής ισχύος, καταφέρνοντας να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις της δυτικής περικύκλωσης και σημειώνοντας επιτυχίες στο συριακό και άλλα μέτωπα. Και οι δύο μαζί, όπως και άλλες περιφερειακές δυνάμεις, εκμεταλλεύονται τα αλλεπάλληλα κύματα αστάθειας και διχασμού που χτυπούν το ζαλισμένο και αποπροσανατολισμένο δυτικό μπλοκ για να παγιώσουν και να επεκτείνουν τα κέρδη τους. Βγαίνει και κάτι εν δυνάμει θετικό όμως σε ένα τέτοιο γεωπολιτικό περιβάλλον – υπό την προϋπόθεση να διαβαστεί με τα γυαλιά του σήμερα, κι όχι με παλιούς φακούς που παραμορφώνουν την πραγματικότητα για να τη στριμώξουν σε σχήματα του χθες: δημιουργούνται χαραμάδες ανάσας για τους λαούς και ανοίγονται δυνατότητες για χώρες που θέλουν να ακολουθήσουν μια διαφορετική πορεία.

Ο Τραμπ προσπαθεί να (ξανα)βάλει τάξη στο σπίτι του 

Η απόλυση του Μπόλτον από τον Αμερικανό πρόεδρο εξέπληξε πολλούς, και προκάλεσε ριπές υποκριτικής αντίδρασης, αν και δεν θα έπρεπε: ο μέχρι προχθές σύμβουλος εθνικής ασφαλείας διαρκώς υπονόμευε την απόπειρα του Τραμπ να απαγκιστρωθεί από μέτωπα τα οποία θεωρούσε ότι σπαταλούν δυνάμεις και πόρους που θα έπρεπε να επενδυθούν στο σχέδιο εσωτερικής ανόρθωσης των ΗΠΑ. Αυτή είναι για τον Τραμπ η προτεραιότητα και η απάντηση στην προϊούσα υποβάθμιση της βορειοαμερικανικής υπερδύναμης στο διεθνές στερέωμα, που συμπυκνώνεται στο περίφημο σύνθημά του «Πρώτα η Αμερική». Από την άλλη, πρόκειται για μια γραμμή που προκαλεί πανταχόθεν επιθέσεις στον Τραμπ, ο οποίος κατηγορείται έτσι επιτείνει αντί να ανακόπτει τη διεθνή αποδυνάμωση των ΗΠΑ.

Πριν συνεχίσουμε όμως, έχει ενδιαφέρον να δούμε κάποια στοιχεία που αναδεικνύουν το εσωτερικό πρόβλημα στις ΗΠΑ, η επίλυση του οποίου (όπως κι αν την εννοεί…) είναι κατά τον Τραμπ προϋπόθεση για να ανακτήσουν την παγκόσμια επιρροή τους. Έτσι, στη φετινή έκθεσή του για τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, το ΔΝΤ επισημαίνει ένα παράδοξο: τα κέρδη από την παρατεταμένη περίοδο ανάπτυξης της βορειοαμερικανικής οικονομίας, τη μεγαλύτερη ιστορικά σε διάρκεια, είναι τόσο ανισόμετρα κατανεμημένα ώστε χειροτερεύουν την κατάσταση για την πλειοψηφία των πολιτών αντί να τη βελτιώνουν. Δύο παραδείγματα: Πρώτον, μειώνεται περαιτέρω το προσδόκιμο ζωής των Βορειοαμερικανών, όντας πλέον ένα από τα χαμηλότερα μεταξύ των χωρών του G7. Δεύτερον, διευρύνεται η οικονομική ανισότητα και η φτώχεια: σχεδόν ένας στους δύο Αμερικανούς βιώνει μείωση του πλούτου του τα τελευταία 35 χρόνια, και 45 εκατομμύρια ζουν πλέον κάτω από τα όριο της φτώχειας.

Απόπειρες απαλλαγής από συγκρούσεις καταδικασμένες σε αποτυχία

Η «απάντηση» που έδιναν σε αυτήν την κατάσταση οι προηγούμενες κυβερνήσεις των ΗΠΑ ήταν πολεμικές και άλλες επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο ώστε να συμμορφωθούν οι απείθαρχοι, και να απομυζήσει κέρδη η βορειοαμερικανική οικονομία από την υπερεκμετάλλευση τρίτων χωρών και από την ανάπτυξη που θα έφερνε η εκρηκτική διόγκωση της πολεμικής βιομηχανίας και των «συναφών κλάδων». Το αποτέλεσμα ήταν αλλεπάλληλες γεωπολιτικές αποτυχίες και ενθυλάκωση των όποιων κερδών από μια ολιγάριθμη ελίτ. Εξ ου και η διαφορετική επιλογή του υποτίθεται «τρελού» Τραμπ, να απεγκλωβιστεί από κοστοβόρες συγκρούσεις. Έτσι ήρθαν οι αγκαλιές με τους Βορειοκορεάτες, οι διαπραγματεύσεις με τους Ταλιμπάν για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, η προσπάθεια επαναπροσέγγισης του Ερντογάν κ.ο.κ. Από την άλλη βέβαια, ως υποχώρηση στα πιο πολεμοχαρή και αντιδραστικά λόμπι που στήριζαν τον Τραμπ στον ενδοαμερικανικό εμφύλιο, ήρθε η στοχοποίηση του Ιράν, η απόπειρα ανατροπής του Μαδούρο στη Βενεζουέλα, η συνέχιση της περικύκλωσης της Ρωσίας κ.λπ.

Ο αποπεμφθείς Μπόλτον αποτελούσε προσωποποίηση αυτής της επιθετικής πολιτικής, που στην πράξη υπονόμευε τις τακτικές κινήσεις του Αμερικανού προέδρου. Μαζί με άλλους (όπως ο αντικομμουνιστής Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Ρούμπιο) χρεώνεται μεταξύ άλλων το φιάσκο της Βενεζουέλας, όπου οι ΗΠΑ ρεζιλεύτηκαν στηρίζοντας έναν ανίκανο και αναποτελεσματικό πραξικοπηματία, όπως και το διαρκές σαμποτάρισμα της προσπάθειας του Τραμπ να ξανανοίξει διαύλους επικοινωνίας με την Τεχεράνη. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η ανατίναξη από τον Μπόλτον, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, της συμφωνίας με τους Ταλιμπάν για έξοδο των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν. Αυτό ίσως εξηγεί και τους… θρήνους των Δημοκρατικών για την αποπομπή του Μπόλτον, ενώ υποτίθεται ότι τον θεωρούσαν ακραίο αντίπαλό τους.

Όλα ανοιχτά ενώ ξεκινά και η προεκλογική περίοδος

Φυσικά ο Τραμπ δεν μπορεί να σταθεί διαρρηγνύοντας πλήρως τους δεσμούς του με τα λόμπι των γερακιών, ιδίως αφού αναζωπυρώνονται (ενώ έχει αρχίσει η προεκλογική καμπάνια για τις επόμενες προεδρικές εκλογές) οι κατηγορίες ότι βγήκε πρόεδρος με τις πλάτες του Πούτιν. Εξ ου και οι διαρκώς αντιφατικές δηλώσεις του, με τελευταίο παράδειγμα τη διαβεβαίωση που έδωσε στον Ρούμπιο ότι έδιωξε τον Μπόλτον επειδή… παραήταν διαλλακτικός με τον Μαδούρο! Οι επόμενες εβδομάδες ίσως δείξουν ότι δεν είναι «πολύ σκληρότερος» από το πιο φιλοπόλεμο στέλεχος που είχε η τρέχουσα αμερικανική διοίκηση, αλλά απλώς κερδίζει χρόνο. Αυτό δείχνει εξάλλου και το τελευταίο κλείσιμο του ματιού στην ιρανική ηγεσία (η οποία πανηγύρισε για το διώξιμο του Μπόλτον), με το μήνυμα ότι «μπορεί να βρεθεί ειρηνική λύση».

Στο μεταξύ, οι αντίπαλοί του –τόσο εντός των Ρεπουμπλικανών, όπου δεν έχει αναδειχθεί ακόμη κανείς εσωκομματικός διεκδικητής του χρίσματος με αξιώσεις, όσο και στο Δημοκρατικό Κόμμα– δεν δεν φαίνεται να βρίσκουν ένα βηματισμό, παρά την ομόψυχη αντίθεσή τους στον Τραμπ. Ενδεικτικά, το προχθεσινό εσωκομματικό ντιμπέιτ στο Τέξας δέκα εκ των είκοσι(!) υποψήφιων για το χρίσμα των Δημοκρατικών έβγαλε μόνο «συντροφικά μαχαιρώματα» και αμηχανία. Ο επικρατέστερος ως τώρα υποψήφιος, ο πρώην αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν, φάνηκε άχρωμος και άοσμος προσπαθώντας να ικανοποιήσει «μετριοπαθώς» τους πάντες, χωρίς τελικά να ευχαριστήσει κανέναν. Οι δέκα αρπάχτηκαν ακόμη και για θέματα που υποτίθεται ότι ήταν σημαία της προεδρίας Ομπάμα, όπως η καθιέρωση ενός στοιχειώδους συστήματος κοινωνικής πρόνοιας… Σε αυτήν την κατάσταση, και σε ενδεχόμενες (όλο και πιο αβέβαιες) μελλοντικές επιτυχίες του, ποντάρει ο Τραμπ για να ανατρέψει τα δυσμενή γι’ αυτόν προγνωστικά των προεδρικών εκλογών του 2020.

Εμπορικός πόλεμος με παράπλευρες απώλειες – και κέρδη 

Το πρωί της Τετάρτης το Πεκίνο ανακοίνωσε ότι, «σε ένδειξη καλής θέλησης ενόψει των προσεχών εμπορικών διαπραγματεύσεων ΗΠΑ-Κίνας» εξαιρεί από δασμούς 16 αμερικανικά προϊόντα για ένα χρόνο. Το βράδυ της ίδιας μέρας ήρθε η απάντηση του Τραμπ: προσωρινή αναβολή στην αύξηση των δασμών σε κινεζικά προϊόντα αξίας 250 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο Αμερικανός πρόεδρος εξήγησε ότι ανταποκρίθηκε σε αίτημα του Κινέζου αντιπροέδρου Λιου Χε, που του είχε ζητήσει «να μην σκιάσει την επέτειο των 70 χρόνων από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας». Η εξήγηση που έδωσε ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Στίβεν Μνούτσιν ήταν πιο πραγματιστική: «Ο πρόεδρος είναι διαπραγματευτής, και δεν επιδιώκει μια οποιαδήποτε συμφωνία, αλλά μια καλή συμφωνία».

Γεγονός είναι ότι αυτές οι αμοιβαίες κατευναστικές κινήσεις μπορεί να μην ανατρέπουν το πολεμικό κλίμα, αλλά προσφέρουν και στις δύο πλευρές μια ανάπαυλα, παρόλο που η ουσία του προβλήματος παραμένει: το Πεκίνο επιδιώκει μια συμφωνία που θα επιτρέψει την επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς «ελεύθερων» συναλλαγών, ενώ η Ουάσιγκτον ζητά μια επωφελή γι’ αυτήν πλήρη αναδιάρθρωση των εμπορικών σχέσεων. Η «ανακωχή» όμως συμφέρει αυτή τη στιγμή και τις δύο πλευρές. Το μεν Πεκίνο έχει να αντιμετωπίσει τον πονοκέφαλο του Χονγκ Κονγκ και να διοργανώσει απερίσπαστο έναν εντυπωσιακό γιορτασμό για τα 70ά γενέθλιά του. Η δε Ουάσιγκτον θέλει να σταματήσει τις Κασσάνδρες που προβλέπουν μια νέα ύφεση, και να ικανοποιήσει δεκάδες αμερικανικές πολυεθνικές που είναι «σοβαρά εκτεθειμένες» λόγω των τεράστιων επενδύσεών τους στην Κίνα.

Η Ευρώπη υπό διαρκή πίεση

Όμως ο κλάδος ελαίας, έστω και προσωρινός, δεν αφορά τις εμπορικές συναλλαγές μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, κι ας είναι η τελευταία σύμμαχος και όχι αντίπαλος της Ουάσιγκτον: οι δασμοί που έχουν επιβληθεί παραμένουν ως έχουν, σαν μαστίγιο που υπενθυμίζει στην Ε.Ε. τις επερχόμενες τιμωρίες σε περίπτωση που επιχειρήσει να συνδιαλλαγεί αυτόνομα με τη Ρωσία ή/και την Κίνα. Τυχόν παρέκκλιση της Ευρώπης από τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό δεν θα γίνει ανεκτή από την κυβέρνηση Τραμπ: αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει η Ουάσιγκτον είτε με δασμούς είτε με παρεμβάσεις του Πομπέο και άλλων Αμερικανών αξιωματούχων στις ευρωπαϊκές υποθέσεις – περιλαμβανομένης της υποστήριξης του Brexit που, όσο κι αν οι Βρυξέλλες παριστάνουν τις ψύχραιμες, θα πλήξει κι άλλο την αποδιαρθρωμένη «ολοκλήρωση».

Η… προληπτική τιμωρία δεν ισχύει ωστόσο για άλλες περιφερειακές οικονομίες, που επωφελούνται από τον παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο: αυτή είναι η περίπτωση μικρότερων ασιατικών δυνάμεων, όπως το Βιετνάμ, αλλά κυρίως του Μεξικού. Το τελευταίο γνωρίζει ένα νέο κύμα βορειοαμερικανικών επενδύσεων εκμεταλλευόμενο τα σχετικά πλεονεκτήματα που προσφέρει η γεωγραφική θέση του, οι πολύπλευρες στενές σχέσεις με τον βόρειο γείτονά του και οι νέου τύπου συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου και ευνοϊκού καθεστώτος επενδύσεων που έχει συνάψει με τις ΗΠΑ και δεκάδες ακόμη χώρες. Συμπέρασμα: όποια κι αν είναι η εξέλιξη της παγκόσμιας εμπορικής αναμέτρησης, η Ε.Ε. είναι ο μοναδικός ίσως «μεγάλος» παίκτης που είτε έτσι είτε αλλιώς βρίσκεται ριγμένος, αφού αδυνατεί να σχεδιάσει μια κοινή προοπτική.

Πηγή: e-dromos.gr

---

Ερρίκος Φινάλης: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Πάλι Μόνοι;

Γιάννης Περάκης

Έκκληση προς τα Στελέχη, τα Μέλη, τους Φίλους του ΚΚΕ και στην Υπόλοιπη Αριστερά

Έχουν περάσει περίπου δύο μήνες, από τις εκλογές. Τα εκλογικά αποτελέσματα για το σύνολο της αριστεράς ήταν απογοητευτικά. Για τρεις λόγους:

• Η υποχώρηση σε ποσοστά και σε ψήφους είναι εμφανής,
• Η μεγάλη αποχή των ψηφοφόρων, απόδειξη της έλλειψης εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και μαζί με αυτό την «πληρώνει» και η αριστερά,
• Η πολιτική «ζημιά» που προξένησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τα πλαστές υποσχέσεις με την ταμπέλα της «αριστεράς».

Οι νεοφιλελεύθεροι βάσει του νόμου της ενισχυμένης «αναλογικής» (η απάτη της «δημοκρατίας» τους), είναι κυβέρνηση. Τα μέτρα που έχουν ληφθεί, σ’ αυτό το διάστημα είναι ενδεικτικά το τι θα επακολουθήσει. Δεν είναι μόνο η τρομοκρατία, η επιστροφή στη «δουλοπαροικία» από άποψη εργασιακών δικαιωμάτων, η στέρηση αυτονόητων πολιτικών δικαιωμάτων. Είναι επίσης η πώληση, η αλλαγή χρήσης της Ελλάδας και εν τέλει η καταστροφή της και μαζί της του λαού μας.

Λόγω της διαμορφωθείσας πολιτικής πραγματικότητας έχει ισχύ το «Όταν δεν είστε ικανοί να πείτε ψέματα, δεν σας μένει παρά να πείτε την αλήθεια (Αγκ. Κρίστι) και επειδή «Το ψέμα ποτέ δεν ζει για να γεράσει (Σοφοκλής)», ας θέσουμε τις βάσεις του διαλόγου:

1) Είναι αυτονόητο ότι σε πολλά σημεία διαφωνούμε, αλλιώς θα ανήκαμε στο ίδιο κόμμα,

2) Επειδή δεν διεκδικούμαι καμμιά «απόλυτη» αλήθεια αλλά πιθανόν να είναι αναγκαία προυπόθεση για τους οργανωμένους και ενταγμένους σε κομματικά σχήματα αλλά πάντα ο έντιμος διάλογος παραμένει βασική προυπόθεση αναζήτησης της,

3) Επειδή δεν υπάρχει καμμιά πρόθεση αλλαγής στις αποφάσεις σας πολύ περισσότερο κριτικής στα οργανωτικά σας ή στα σύμβολά σας,

4) Επειδή πολλοί απο εμάς «θήτευσαν» στους χώρους αυτούς και το «στίγμα μας» υπάρχει ακόμη αλλά ταυτόχρονα των χώρων σ’ εμάς (απο άποψη μαζικότητας «προνομιούχος» χώρος συμμετοχής ήταν το ΚΚΕ),

5) Επειδή κάποιοι από εμάς στις εκάστοτε διασπάσεις ανταλλάξαμε πικρές κουβέντες και άλλοι απλώς «πήγαμε σπίτι μας» απογοητευμένοι (ο συντάκτης του κειμένου απλώς «πήγε σπίτι του για αρκετά χρόνια..»),

6) Επειδή «... Τις συνεργασίες και τις συμμαχίες πάντα τις ήθελε το ΚΚΕ. Απο τη γέννησή του. Αλλοτε τις επεδίωξε, χωρίς να το κατορθώσει, όπως το 1936 με το σύμφωνο Σοφούλη- Σκλάβαινα. Αλλοτε τις επεδίωξε και το κατόρθωσε, όπως κατά την κατοχή με το ΕΑΜ. Αλλοτε τις προσπαθούσε και τα μισοκατάφερνε , όπως την περίοδο 1951-1967 με την ΕΔΑ. Αλλοτε τις επιζητούσε, αλλά γκρεμίζονταν, όπως το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά. Και άλλοτε και τις επιζητούσε και τις προχωρούσε, όπως στην περίπτωση του Συνασπισμού στα 1989 -1991. Με άλλα λόγια: Με την ΕΠΙΜΟΝΗ ΜΟΥ στα 1986-1989 να χτιστεί ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, δεν έφερνα καμία καινοτομία στο Κόμμα, αλλά εφάρμοζα μια πάγια πολιτική του, την πολιτική των συμμαχιών».... Τι θα πεί συμβιβασμός; θα πεί να κάνεις πίσω και να βλάπτεις τα συμφέροντα, του λαού. Οταν κάνεις πίσω προς όφελος του λαού, είναι συμβιβασμός ή είναι ένας αναγκαίος ελιγμός; Εμ το άλλο; Οτι αφού κάναμε συμβιβασμό, γιατί δεν τον κάναμε με την Αριστερά του ΠΑΣΟΚ, που είναι πλατιά και προτιμήσαμε την ΕΑΡ και τα γκρουμπούσκουλα! Αλλά, σύντροφοι, αν δεν συμφιλιωνόμαστε με τ΄ αδέλφια μας, πως θα πείθαμε τους γείτονες για τις καλές προθέσεις μας;» (Χ. Φλωράκης).

Ίσως αν σήμερα «παρακολουθεί» τις εξελίξεις ενδεχομένως να έλεγε με τη γνωστή προφορά του «δεν επιτρέπεται να μας πιάνουν αδιάβαστους οι σμπίροι» εννοώντας τους εγκάθετους των αντιπάλων...

Οι προτάσεις μας

Α) Δεν συμβιβαστήκαμε με την άγρια επίθεση ενάντια στην κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας, στη νέα γενιά και με τον εξευτελισμό της Ελλάδας, αποτέλεσμα των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Από το 2010, οι κυβερνήσεις έχουν δεσμεύσει την Ελλάδα σε καθεστώς άμεσης επιτροπείας για δεκαετίες, σε κατάσταση στασιμότητας και αναπτυξιακής καθήλωσης. Η κρίση είναι οικονομική, κοινωνική, πολιτική, εκπαιδευτική, επικοινωνιακή, αξιακή, δηλαδή καθολική, κρίση πολιτισμού.

Β) Γνωρίζουμε ότι ο τόπος μας διαθέτει άφθονες δυνατότητες ανάπτυξης και πλούτου, φτάνει να αξιοποιηθούν με αυτοπεποίθηση και όραμα οι υποδομές του που σήμερα λεηλατούνται, το διψασμένο για δημιουργία ανθρώπινο δυναμικό του, η στρατηγική γεωγραφική του θέση, ο φυσικός του πλούτος.

Γ) Είμαστε πεπεισμένοι ότι υπάρχει εναλλακτική λύση που θα οδηγήσει στην ανασυγκρότηση και την αναγέννηση της οικονομίας και της πατρίδας μας. Για μας κάθε πρόγραμμα απαιτεί τη συμμετοχή και τη σφραγίδα του λαού, που συστηματικά έχει τεθεί από τρόικα και κυβερνήσεις σε ζώνη αποκλεισμού.

Δ) Θεωρούμε ότι οι νέες πολιτικές απαιτούν την κατάκτηση και εδραίωση της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, ώστε οι Ελληνίδες και οι Έλληνες να είμαστε με υπερηφάνεια πολίτες της Ελλάδας και με αξιοπρέπεια πολίτες της ηπείρου μας και του κόσμου. Για τον σκοπό αυτό χρειάζεται βαθιά δημοκρατική τομή στη Δημόσια Διοίκηση, με εκσυγχρονισμό, αποδοτικότητα και παραγωγικότητα, με αποτελεσματική καταπολέμηση της αναξιοκρατίας, κομματικοποίησης, διαφθοράς, διαπλοκής, ατιμωρησίας. Η εμπέδωση της λαϊκής κυριαρχίας θα στηριχτεί στη συγκρότηση Συντακτικής Συνέλευσης για την ψήφιση από τον λαό νέου Συντάγματος, που θα θέτει μεταξύ άλλων το δικαίωμα ζωής και εργασίας των πολιτών υπεράνω των απαιτήσεων των δανειστών. Η Δικαιοσύνη αντί για προνομιακό όργανο των πλουσίων, χρειάζεται βαθιές τομές για να γίνει καταφύγιο των πιο αδύναμων πολιτών. Απαιτείται η συντριπτική ήττα του σημερινού εργοδοτικού, κυβερνητικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και η εκ βάθρων αναγέννηση ενός συμμετοχικού, δημοκρατικού, ταξικού κινήματος, που η πηγή του είναι ο τόπος εργασίας.

Ε) Θέτουμε, ως κεντρικό μας στόχο την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της ασφάλειας της πατρίδας μας, ζώντας σε μια περιοχή ρευστότητας και ανασφάλειας, αμερικανικών και ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, συγκρούσεων και περιφερειακών ηγεμονισμών στρατιωτικών εισβολών και τοπικών πολέμων. Οι αρχές αυτές είναι αδιαπραγμάτευτες και δεν αποτελούν εμπόδιο αλλά προϋπόθεση της καλής γειτονίας, βασικού και μόνιμου στόχου μας. Δεν πρόκειται να δεχτούμε από κανένα υπερεθνικό οργανισμό να τίθεται υπεράνω ή να θέτει υπό αίρεση τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η παρουσία της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ δεν εγγυάται την ειρήνη ούτε την εθνική μας κυριαρχία.

Ζ) Είμαστε βέβαιοι ότι υφίστανται οι αναγκαίες δυνάμεις για ένα τέτοιο φιλόδοξο εγχείρημα. Είναι όμως διασκορπισμένες και συχνά ανταγωνιστικές, και γι’ αυτό μειωμένης αποτελεσματικότητας. Μπορούμε να ενώσουμε τις διάσπαρτες αυτές νησίδες σε ένα πανίσχυρο Αρχιπέλαγος. Μπορούμε να αναπτερώσουμε το ηθικό του λαού και να στηρίξουμε την ηθική της αλληλεγγύης και δημιουργίας. Με αυτό το όραμα τασσόμαστε υπέρ ενός μετώπου όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που εμπνέονται και πονάνε για κοινωνική δικαιοσύνη, για μια κυρίαρχη, γνήσια δημοκρατική, ανεξάρτητη, παραγωγική και τεχνολογικά προηγμένη Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ενός χώρου που θα λειτουργεί στη βάση του διαλόγου, της διαρκούς και ίσης πληροφόρησης, με αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, αξιοποιώντας κριτικά τη σύγχρονη τεχνολογία και το διαδίκτυο.

Η) Οι νέοι άνθρωποι σηκώνουν το βάρος της κρίσης μαζί με τη μισθωτή εργασία και τα μεσαία στρώματα. Η χώρα μας έχει χάσει μισό εκατομμύριο εκπαιδευμένους ανθρώπους, μια ολόκληρη γενιά πτυχιούχων, που στην πιο παραγωγική τους ηλικία οδηγήθηκαν στη μετανάστευση. Μπορούμε να απελευθερώσουμε τον καταπιεσμένο δυναμισμό την έμπνευση, τον πειραματισμό, την εφευρετικότητα, την αισιόδοξη ματιά της νέας γενιάς. Η εκπαίδευση θα γίνει η ατμομηχανή της αναγέννησης και η απασχόληση των νέων από τις πρώτες επιλογές.

Στο χέρι μας είναι να αποτελέσει το 2019 τομή για τη δημιουργία ενός ισχυρού ρεύματος για μια νέα λαϊκή πλειοψηφία, που θα συμβάλει στην ανακοπή και στην ανατροπή της σημερινής κατάστασης.

Για να ανοίξει ένας νέος ορίζοντας ειρηνικής επανάστασης και λυτρωτικής απελευθέρωσης του λαού μας.

Εάν βυθισθώμεν, ας βυθισθώμεν εις τον ωκεανόν! Ουχί εις την σκάφην! (Μ. Λουντέμης).

Πηγή: sxedio-b.gr

---

Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο εξτρεμιστικός Ισραηλινός εποικισμός και η αλήθεια για τη σχέση Τραμπ-Νετανιάχου

Μετάφραση/Επιμέλεια: Ανδρέας Κοσιάρης

Εκ πρώτης όψεως, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς μια ήσυχη γειτονιά απλωμένη στην κορυφή ενός λόφου βαθιά μέσα στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη θα μπορούσε να προσφέρει μια εσωτερική οπτική της πολιτικής των ΗΠΑ στο Ισραήλ. Ή της φαινομενικά ακλόνητης σχέσης μεταξύ των κυβερνήσεων του Ντόναλντ Τραμπ και του Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Αλλά η ιστορία του Τραμπ, των στενότερων συμβούλων του για τη Μέση Ανατολή, και της πιο μεγάλης αλλαγής πλεύσης της αμερικανικής πολιτικής σε σχέση με τη διαμάχη Ισραήλ-Παλαιστίνης εδώ και δεκαετίες, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Μπέιτ Ελ, έναν από τους πιο εξτρεμιστικούς εποικισμούς του Ισραήλ.

Το χωριό, που έχει θέα την διοικητική πρωτεύουσα των Παλαιστινίων, τη Ραμάλα, έχει πληθυσμό περίπου 7.000 Ισραηλινών. Ο Ντέιβιντ Φρίντμαν, ο επιλεγμένος από τον Τραμπ πρέσβης των ΗΠΑ στο Ισραήλ, ήταν κάποτε επικεφαλής μιας αμερικανικής οργάνωσης που έχει συγκεντρώσει εκατομμύρια δολάρια για αυτόν τον εποικισμό.

Ο Τζον Μπόλτον, ο πρόσφατα απολυθείς σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ, έχει δώσει την κεντρική ομιλία σε εκδήλωση συγκέντρωσης χρημάτων για αυτόν τον σκοπό.

Οι γονείς του Τζάρεντ Κούσνερ, του γαμπρού του Αμερικανού προέδρου, που τους επόμενους μήνες πρόκειται να παρουσιάσει σχέδιο για την ειρήνευση της περιοχής, έχουν επίσης δωρίσει πολλές χιλιάδες δολάρια σε ιδρύματα που στηρίζουν τον εποικισμό.

Όπως αποκαλύφθηκε το 2016, ο ίδιος ο πρόεδρος είχε δωρίσει 10.000 δολάρια στο Μπέιτ Ελ το 2003, προς τιμήν του Φρίντμαν, τότε δικηγόρου χρεοκοπίας του Τραμπ.

Είναι η ξεχωριστή σχέση του επιτελείου του Τραμπ με αυτόν τον εποικισμό που αποτελεί μια κλειδαρότρυπα στην αναδιαμόρφωση των διαθέσεων της κυβέρνησης των ΗΠΑ προς τις πολιτικές του Ισραήλ στις Παλαιστινιακές περιοχές.

Υποστηρικτές και επικριτές του Νετανιάχου, μαζί με ανθρώπους στην Ουάσινγκτον, συμφωνούν πως η αλλαγή αυτή ενθάρρυνε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό και του επέτρεψε να λάβει, σε μερικές περιπτώσεις, πρωτοφανή βήματα επεκτατισμού στις Παλαιστινιακές περιοχές.

Λίγες μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές στο Ισραήλ, ο Νετανιάχου έκανε την «εκρηκτική» ανακοίνωση πως θα προσαρτήσει την Κοιλάδα του Ιορδάνη και την περιοχή της βόρειας Νεκράς Θάλασσας στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, αμέσως μετά την επανεκλογή του.

Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρει την προσάρτηση, τώρα έθεσε χρονικό περιθώριο, προσέφερε αναλυτικό χάρτη του διαμοιρασμού και υπαινίχθηκε πως ο Τραμπ θα στήριζε την κίνηση, παρά το γεγονός ότι είναι παράνομη υπό το διεθνές δίκαιο και σίγουρα θα αναζωπυρώσει τη σύγκρουση στην περιοχή.

Η Peace Now, μια Ισραηλινή οργάνωση δικαιωμάτων, κατήγγειλε πως από τότε που ο Τραμπ ανέλαβε την εξουσία, έχει παρατηρηθεί μια αλματώδης αύξηση στην κατασκευή εποικισμών, που είναι παράνομη υπό το διεθνές δίκαιο, με αύξηση της τάξης του 60% στις εγκρίσεις νέων εποικιστικών μονάδων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ κατά τα δύο πρώτα χρόνια της προεδρίας του.

Εν τω μεταξύ μια άλλη Ισραηλινή οργάνωση, η B‘Tselem, δήλωσε πως αυτή τη χρονιά παρατηρήθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός κατεδαφίσεων σπιτιών Παλαιστινίων εδώ και 15 χρόνια.

Στους δρόμους του Μπέιτ Ελ, όπου πολλά κτίρια είναι διακοσμημένα με πλάκες αφιερωμένες στον Φρίντμαν, ηγετικά μέλη της κοινότητας δήλωσαν στον Independent ότι αισθάνονται πως οι έποικοι απολαμβάνουν μια «πρωτοφανή» στήριξη από την αμερικανική κυβέρνηση.

«Είναι ξεκάθαρο πως ο Ντέηβιντ Φρίντμαν, ο Τζάρεντ Κούσνερ και ο [πρώην απεσταλμένος στη Μέση Ανατολή] Τζέισον Γκρίνμπλατ έχουν διαφορετικό ιδεολογικό υπόβαθρο από τον Μπαράκ Ομπάμα, κάτι αναζωογονητικό για εμάς», λέει ο Χαϊμ Σίλμπερσταϊν, που γεννήθηκε στη Νότια Αφρική και είναι σήμερα μέλος του τοπικού συμβουλίου.

Αναφέρει συγκεκριμένες κινήσεις του Τραμπ, όπως η ανακήρυξη της διαφιλονικούμενης πόλης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, η αναγνώριση της κυριότητας του Ισραήλ στα υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία κατέλαβε από τη Συρία τη δεκαετία του 1960, όπως επίσης το κλείσιμο του γραφείου της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) στην Ουάσινγκτον και η περικοπή της οικονομικής βοήθειας προς τις Παλαιστινιακές περιοχές.

«Όλες είναι πρωτοφανείς και σημαντικές πράξεις που δείχνουν ειλικρινή δικαιοσύνη, κατά τη γνώμη μου, και αγάπη για τη χώρα μας», προσθέτει.

Πρώην πρέσβεις στο Ισραήλ, από την άλλη, μιλούν για το πόσο έχει επηρεάσει αυτή η αλλαγή τη διαδικασία ειρήνευσης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η ομάδα Μέσης Ανατολής του Τραμπ πρόκειται να παραδώσει ένα ειρηνευτικό σχέδιο, με επικεφαλής τον γαμπρό του, μετά τις Ισραηλινές εκλογές.

«Η πολιτική της κυβέρνησης είναι πλέον να στηρίζει ό,τι επιθυμεί το Ισραήλ», λέει ο Ντέιβιντ Κούρτζερ, που υπηρέτησε ως πρέσβης υπό τον Μπιλ Κλίντον. Είπε πως αυτή είναι η «θεμελιώδης αλλαγή» στις διμερείς σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών.

Ο Τζέιμς Μπ. Κάνινγκχαμ, που ήταν πρέσβης των ΗΠΑ στο Ισραήλ μεταξύ του 2008 και του 2011, συμφωνεί σχεδόν εξ’ολοκλήρου.

«Οι Ισραηλινοί θα θέσουν τους όρους του πώς θα μοιάζει η ειρήνη», λέει στον Independent από την Ουάσινγκτον.

Προσθέτει πως η κατάσταση των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Παλαιστινίων είναι «η χειρότερη στην σύγχρονη εποχή».

Πίσω στο Μπέιτ Ελ, το όνομα του πρέσβη του Τραμπ είναι διάσημο κι αγαπητό, όπως και οι Κούσνερ.

Το όνομα του Φρίντμαν και του εκλιπόντος πατέρα του είναι τοποθετημένα σε τοίχους ενός γυμναστηρίου, ενός κέντρου επιστήμης υπολογιστών και ενός σχολείου θηλέων, που σύμφωνα με Ισραηλινούς αντι-εποικιστικούς παρατηρητές είναι χτισμένα σε ιδιωτική Παλαιστινιακή γη, χωρίς την άδεια των ιδιοκτητών της.

Οι κάτοικοι μιλούν με ενθουσιασμό όταν η συζήτηση γυρνά στον πρώην δικηγόρο και μετέπειτα διπλωμάτη.

«Ο Ντέιβιντ Φρίντμαν ήρθε να μας επισκεφτεί με την οικογένειά του προτού γίνει πρέσβης. Ήταν πολύ καλοί, όμορφοι άνθρωποι, νοιάζονται για τους άλλους», λέει η Νίνα Μανε, ιδιοκτήτρια του μοναδικού αμπελώνα του Μπέιτ Ελ, που παράγει 20.000 μπουκάλια κοσέρ κρασιού το χρόνο και τα πουλά σχεδόν αποκλειστικά στις ΗΠΑ.

Λέει πως ο λόγος που ο Φρίντμαν και άλλα μέλη της Εβραϊκής κοινότητας σε όλο τον κόσμο έλκονται από το Μπέιτ Ελ είναι η θρησκευτική σημασία του μέρους.

Είναι ο τόπος όπου υποτίθεται πως ο Βιβλικός πατριάρχης Ιακώβ είδε ένα όνειρο στο οποίο ο Θεός του υποσχέθηκε τη γη γύρω του.

«Είναι ο ίδιος λόγος που ήρθα κι εγώ να ζήσω εδώ πριν 25 χρόνια», προσθέτει.

Ο Σίλμπερσταϊν λέει πως τμήμα της δημοφιλίας τού έχει προκληθεί από τις έξυπνες προσπάθειες συγκέντρωσης χρημάτων του Γιαακώβ Κατζ, του ισχυρού ιδρυτή του εποικισμού, ο οποίος το 2016 αποκάλυψε στα τοπικά ΜΜΕ πως ο Τραμπ και οι Κούσνερ είναι μεταξύ των λαμπρών δωρητών στα εκπαιδευτικά προγράμματα του εποικισμού. Ο Κατζ, πρώην μέλος του Κοινοβουλίου, είπε επίσης πως αυτός κι ο Φρίντμαν γνωρίζονται εδώ και δεκαετίες και είναι «σαν αδέρφια».

«Είναι ο συνδυασμός της αυθεντικής θέσης τού στη ιστορία και της απίστευτης ικανότητας του Γιαακώβ Κατζ, που έβαλε το Μπέιτ Ελ στον παγκόσμιο χάρτη», προσθέτει ο Σίλμπερσταϊν.

«Επιτυχημένοι δικηγόροι όπως ο Ντέιβιντ Φρίντμαν αρέσκονται να υποστηρίζουν ένα άλογο που κερδίζει».

Ο εποικισμός ιδρύθηκε το 1977 σε Παλαιστινιακή γη που αρχικά είχε καταληφθεί για να χτιστεί ένα στρατιωτικό φυλάκιο.

Έχει λάβει μεγάλη προβολή μέσα στα χρόνια κυρίως λόγω του γιεσιβά, δηλαδή του θρησκευτικού σχολείου του, το οποίο τρέχει ο Ραββίνος Ζαλμάν Μελαμέντ, διαβόητος για την προτροπή του το 2005 σε Ισραηλινούς στρατιώτες να μην υπακούσουν στις εντολές που είχαν για εκκένωση Ισραηλινών εποικισμών στη Γάζα.

Η αμερικανική οργάνωση χρηματοδότησης της οποίας κάποτε ηγούνταν ο Φρίντμαν στηρίζει θεσμούς εντός του εποικισμού, συμπεριλαμβανόμενου του γιεσιβά, μιας σειράς από δευτεροβάθμια εκπαιδευτικά προγράμματα και ενός ειδησεογραφικού ιστότοπου, του Arutz Sheva, για τον οποίο έχει γράψει ο Φρίντμαν.

Ένα από τα παρελθόντα προγράμματα του γιεσιβά εκπαίδευε Εβραίους φοιτητές σε αμερικανικά πανεπιστήμια να επιχειρηματολογούν κατά της λύσης των δύο κρατών, δηλαδή κατά της εδώ και δεκαετίες αποδεκτής ειρηνευτικής πολιτικής των αμερικανικών κυβερνήσεων.

Ο ίδιος ο Φρίντμαν χρηματοδότησε την κατασκευή ενός κτιρίου το οποίο, σύμφωνα με Ισραηλινούς ερευνητές των εποικισμών, είναι παράνομο όχι μόνο υπό το διεθνές δίκαιο, αλλά και υπό τους νόμους του Ισραήλ, καθώς έχει κτιστεί σε ιδιωτική Παλαιστινιακή γη.

Ο Ντρορ Έτκες, ένας Ισραηλινός ειδικός στους εποικισμούς, είπε στον Independent πως υπάρχει μάλιστα μια διαταγή κατεδάφισης από το 2002 για το κτίριο.

Το κτίριο του σχολείου θηλέων, που δεν έχει κατεδαφιστεί, έχει ακόμα μια τιμητική πινακίδα για τη δωρεά του Φρίντμαν και της οικογένειάς του.

Ο Έτκες αποκαλεί το Μπέιτ Ελ «έναν από τους πιο επιθετικούς και προβληματικούς εποικισμούς από την άποψη της θέσης του», γιατί είναι κτισμένος ακριβώς δίπλα από τη Ραμάλα και την Μπιρέ, τις διοικητικές πόλεις-κλειδιά των Παλαιστινίων.

«Είναι το σύμβολο της προσπάθειας του Ισραήλ να ανατάμει τη Δυτική Όχθη με τους εποικισμούς», συνεχίζει.

«Συνεπώς, είναι και παράδειγμα του πώς η κυβέρνηση Τραμπ είναι ευθυγραμμισμένη με τη θέληση των πιο πολιτικά ακραίων ομάδων στο Ισραήλ σήμερα», προσθέτει.

Πέρα από το Μπέιτ Ελ, είναι ξεκάθαρο πως οι σύμβουλοι του Τραμπ, συμπεριλαμβανόμενων των Φρίντμαν και Κούσνερ, έχουν επιτυχημένα αλλάξει την θέση των ΗΠΑ στη διαμάχη Ισραήλ-Παλαιστίνης, αλλάζοντας έτσι και την κατάσταση επί τόπου.

Πίσω στην Ουάσινγκτον, ο πρώην πρέσβης Κάνινγκχαμ λέει ότι η κατάσταση έχει αλλάξει τόσο πολύ που δεν υπάρχει «καμία ελπίδα» για το πολυαναμενόμενο ειρηνευτικό σχέδιο που πρόκειται να κατατεθεί μετά τις Ισραηλινές εκλογές.

Παραθέτει ανησυχίες, όπως για το γεγονός ότι «η επέκταση των εποικισμών δεν είναι πλέον ζήτημα» και για το ότι όροι όπως η «λύση των δύο κρατών» έχουν σχεδόν εντελώς απαλειφθεί.

Ο Κούρτζερ επίσης μιλά για την ανησυχητική χειροτέρευση των όρων.

«Ο Φρίντμαν έχει υπάρξει καθοριστικός για την αλλαγή της γλώσσας. [Η κυβέρνηση Τραμπ] δε χρησιμοποιεί τη λέξη «κατοχή», δε χρησιμοποιούν τη φράση «λύση δύο κρατών». Ο Φρίντμαν έχει πει πως δεν τους αποκαλεί εποικισμούς, είναι κοινότητες και γειτονιές».

Λέει επίσης πως μια ακόμη ένδειξη είναι ο πρόσφατος διορισμός ενός 30χρονου απόφοιτου νομικής χωρίς εμπειρία στον χώρο της εξωτερικής πολιτικής, στη θέση του απεσταλμένου των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή με ρόλο τη διαχείριση του επερχόμενου ειρηνευτικού σχεδίου.

Ο Άβι Μπέρκοβιτζ, τον οποίο το 2017 είχε περιγράψει η Χόουπ Χικς, τότε επικεφαλής επικοινωνίας του Λευκού Οίκου, ως το «παιδί για τον καφέ» του Κούσνερ, αντικαθιστά τον Τζέισον Γκρίνμπλατ, που παραιτήθηκε.

«Έχω παρομοιάσει τη διαδικασία με ένα μαγικό σόου όπου ο θαυματοποιός σου λέει, «Κράτα τα μάτια σου στο αριστερό σου χέρι», ενώ όλη η δράση γίνεται στο δεξί», καταλήγει ο Κούρτζερ για τη στάση της κυβέρνησης Τραμπ.

«Μας λένε να κοιτάμε το σχέδιο, αλλά η δράση είναι στο έδαφος, όπως η μετακίνηση της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, η περικοπή επικοινωνίας με τους Παλαιστινίους… αυτός είναι ο στόχος. Όλη η διαδικασία είναι μια φάρσα».

Κείμενο/Ρεπορτάζ: Bel Trew & Quique Kierszenbaum

Πηγή: info-war.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η μαζική παράνομη μετανάστευση απειλεί τον Ελληνισμό

Κώστας Γρίβας

Το προηγούμενο άρθρο του γράφοντος αναφορικά με τις ύποπτες ρίζες της αντίληψης των «ανοικτών συνόρων» και τις συνέπειες που θα έχει το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης στην υπόσταση της Ελλάδας και του Ελληνισμού, αντιμετωπίστηκε, όπως αναμενόταν, με τις συνήθεις στερεοτυπικές αντιδράσεις. Ο πυρήνας της σκέψης των περισσότερων από όσους αντιδρούν σε ανησυχίες σαν αυτές που εξέφραζε το άρθρο, θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην αντίληψη ότι η αιτία για τη μαζική παράνομη μετανάστευση προς την Ευρώπη είναι η επιθετική πολιτική της Δύσης, η οποία τόσο στο παρελθόν, δια της Αποικιοκρατίας όσο και σήμερα δια επεκτακτικών πολέμων, έχει αποδομήσει πολλές χώρες από τις οποίες έρχονται οι μετανάστες.

Οι ευθύνες αυτές φυσικά υπάρχουν. Όμως, όπως υποστήριξε ο γράφων στο προηγούμενο άρθρο του στο SLpress, η σημερινή αντίληψη περί ανοιχτών συνόρων αποτελεί ενιαίο μέγεθος με τις αντιλήψεις που προώθησαν την Αποικιοκρατία, ενώ οι επιθέσεις εναντίον του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας υποστηρίχθηκαν εν πολλοίς από τους ίδιους ανθρώπους που ενστερνίζονται τις αντιλήψεις των «ανοιχτών συνόρων», μιας και σε αυτές κυβερνούσαν δικτάτορες και έπρεπε να επιβληθεί η «δημοκρατία» δια των όπλων.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η παρανοϊκά ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης μπορεί μεν να ευθύνεται για πολλά αλλά δεν ευθύνεται για τα πάντα. Το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστευτικών κυμάτων προς την Ελλάδα και την Ευρώπη δεν προέρχεται από χώρες που σπαράσσονται από πολέμους. Επιπροσθέτως, πολλές εξ αυτών όχι μόνο δεν είναι αποδομημένες αλλά βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση από ότι η Ελλάδα. Για παράδειγμα, το Πακιστάν, απ’ όπου προέρχεται σημαντικό μέρος των μεταναστευτικών ροών, είναι μια ισχυρή πυρηνική Δύναμη με ανερχόμενες βιομηχανικές ικανότητες (μεταξύ των άλλων παράγει και δικά του μαχητικά αεροσκάφη), ενώ διεκδικεί ρόλο αυτόνομου δρώντα στο διαμορφούμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα.

Μια άλλη χώρα που εξαγάγει μετανάστες προς την Ελλάδα, η Αλγερία, έχει τεράστιο πετρελαϊκό πλούτο και τα τελευταία χρόνια υλοποιεί ένα μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα αγοράζοντας όπλα αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων πρωτίστως από τη Ρωσία. Σε αυτά περιλαμβάνονται συστήματα αεράμυνας S–400 και S–300, Pantsyr S1, υποβρύχια Kilo, μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi Su–30 και άλλα. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι τα οπλικά αυτά συστήματα δεν στοχεύουν να αντιμετωπίσουν κάποια άμεση απειλή για την εδαφική κυριαρχία της Αλγερίας, αλλά αποσκοπούν να την καταστήσουν κυρίαρχη Δύναμη στη Δυτική Μεσόγειο και τη Βόρειο Αφρική και ισχυρό δρώντα στο παγκόσμιο σύστημα.

Συνακόλουθα, η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» ουσιαστικά διευκολύνει τις χώρες αυτές, αλλά και άλλες όπως είναι η πλούσια σε πετρέλαια Νιγηρία, να «ξεφορτώνονται» το πληθυσμιακό τους πλεόνασμα έτσι ώστε να έχουν περισσότερα λεφτά για να αγοράζουν και παράγουν όπλα (συμπεριλαμβανομένων και πυρηνικών), να προωθούν ιμπεριαλιστικές πολιτικές και να διατηρούν ολοκληρωτικά και ανελεύθερα καθεστώτα στην εξουσία, χρησιμοποιώντας τη μετανάστευση προς την Ευρώπη ως βαλβίδα ασφαλείας για να εκτονώνεται η εσωτερική δυσαρέσκεια.

Αμείλικτα δημογραφικά δεδομένα

Το καίριο ερώτημα, όμως, είναι πόσους ανθρώπους μπορεί να φιλοξενήσει, να απορροφήσει και να τους προσφέρει «μια καλύτερη ζωή» η Ευρώπη γενικώς και η Ελλάδα γενικότερα, ανεξαρτήτως από τα αίτια που ώθησαν αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από τις χώρες τους.

Σε μια προσπάθεια λοιπόν να θέσουμε τη ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις ας ρίξουμε μια ματιά στα διεθνή δημογραφικά δεδομένα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Μπαγκλαντές, μιας χώρας που τροφοδοτεί την Ελλάδα με μετανάστες. Η ασιατική αυτή χώρα, λοιπόν, έχει έκταση ελαφρά μεγαλύτερη της Ελλάδας (θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η Ελλάδα με μια ακόμη Θεσσαλία) αλλά ο πληθυσμός της έχει ξεπεράσει τα 160 εκατομμύρια.

Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της Νιγηρίας, η οποία μέχρι το 2050 εκτιμάται ότι θα έχει πάνω από 400 εκατομμύρια κατοίκους. Από μόνες τους αυτές οι δύο χώρες μπορούν να κατακτήσουν πληθυσμιακά την Ευρώπη και να εξαφανίσουν τον ελληνικό λαό από το ιστορικό γίγνεσθαι αν αφεθούν να εξαγάγουν ανενόχλητες πληθυσμιακά κύματα προς την Ευρώπη, όπως επιβάλει η αντίληψη των «ανοιχτών συνόρων».

Το θέμα λοιπόν είναι πρωτίστως ποσοτικό. Άρα, δεν τίθεται θέμα ρατσισμού, όσο διευρυμένη έννοια και αν δώσουμε σε αυτόν τον όρο. Εκτός και αν ως «ρατσισμός» θεωρείται η αγωνία για την ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού. Γιατί περί αυτού ομιλούμε. Περί επιβίωσης. Όχι περί «φόβου ανάμειξης» και όλα τα παρόμοια στερεοτυπικά αναθέματα που προβάλουν οι εγχώριοι και αλλοδαποί «αντιρατσιστές» για να δαιμονοποιήσουν την αγωνία των Ελλήνων για το μέλλον τους ως «ρατσισμό νέου τύπου».

Πράγματι, αν τα πράγματα αφεθούν να εξελιχθούν με τους σημερινούς ρυθμούς, τότε δεν θα είναι υπερβολικό να πούμε ότι η Ελλάδα ως χώρα, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δύσκολα θα αντικρύσει το δεύτερο μισό του 21ου αιώνα, ενώ από τον Ελληνισμό θα έχουν απομείνει μερικά ξέφτια σε διάφορα μέρη του κόσμου, που θα σβήνουν σταδιακά.

Ωστόσο, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι έχουμε χρόνο μερικών δεκαετιών μπροστά μας και μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν την εξέλιξη παίρνοντας κάποιες αποφάσεις κάποια στιγμή στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, το σημείο χωρίς επιστροφή βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας. Επικίνδυνα κοντά. Δεδομένου του δημογραφικού δυναμισμού που παρουσιάζουν οι εισερχόμενοι μετανάστες και της δημογραφικής παρακμής των Ελλήνων, η στιγμή που η πληθυσμιακή μετάλλαξη για τη μετατροπή των Ελλήνων σε μειονότητα μέσα στη χώρα θα καταστεί μη αναστρέψιμη, δεν βρίσκεται σε ορίζοντα δεκαετιών αλλά είναι πολύ κοντά.

Μιλάμε λοιπόν για έναν υπαρξιακό κίνδυνο για τον ίδιο τον Ελληνισμό που ξεπερνά ότι έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στο πέρασμα των αιώνων. Τον έσχατο κίνδυνο. Ακόμη και αν οι απόψεις του γράφοντος κρίνονται ως υπερβολικές αν αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξη της Ελλάδας, του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού ως εθνοπολιτισμικό μέγεθος, τότε δικαιούμαστε να είμαστε και υπερβολικοί.

Κίνδυνος ρουαντοποίησης Ελλάδας

Επιπροσθέτως, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αυτή η πληθυσμιακή μετάλλαξη της Ελλάδας, βάσει της ιστορικής εμπειρίας, είναι περίπου αναπόφευκτο να οδηγήσει σε φαινόμενα λιβανοποίησης ή ακόμη και ρουαντοποίησης στη χώρα μας. Δηλαδή, αργά ή γρήγορα, θα προκύψουν αντιδράσεις, εθνικιστικά μίση και αντιπαλότητες. Προκύπτει λοιπόν η τραγική πιθανότητα οι τελευταίες γενεές των Ελλήνων να βιώσουν φαινόμενα βίαιης σύγκρουσης ανταγωνιστικών εθνικισμών μέσα στις ίδιες πόλεις, τις ίδιες γειτονιές, τις ίδιες πολυκατοικίες.

Άρα, πρέπει να δούμε ρεαλιστικά και χωρίς εμμονές και ιδεοληψίες το φαινόμενο αυτό, να συνειδητοποιήσουμε τις δυνητικές του συνέπειες σε βάθος χρόνου και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Και τις αποφάσεις θα πρέπει να τις πάρει το κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο. Δηλαδή, ο ελληνικός λαός και όχι κάποιες μειοψηφίες και κέντρα του εξωτερικού.

Αν τουλάχιστον θέλουμε να διατηρούμε κάποια επίφαση έστω δημοκρατίας. Και επειδή είναι δεδομένο ότι και αυτό το κείμενο θα αντιμετωπιστεί με τις συνήθεις ιαχές και αναθέματα, θα ήθελα να κλείσω με κάποια ερωτήματα στα οποία οι «αντιρατσιστές» οπαδοί των «ανοικτών συνόρων» θα πρέπει κάποια στιγμή να απαντήσουν. Τα ερωτήματα αυτά είναι τα ακόλουθα:

• Πόσους μετανάστες θεωρούν ότι μπορεί να φιλοξενήσει η Ευρώπη γενικώς και η Ελλάδα ειδικότερα; Τρία εκατομμύρια; Πέντε; Δέκα; Εκατό; Ένα δις; Πόσους;
• Υπάρχει γενικώς κάποιο όριο στον αριθμό των ανθρώπων που θα εισέλθουν στη χώρα μας μετά από το οποίο μπορούμε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να κλείσουμε τα σύνορα ή αυτά θα πρέπει να είναι μονίμως ανοιχτά;
• Πόσους μετανάστες θεωρούν ότι μπορεί να φιλοξενήσει η Ελλάδα χωρίς να υποστεί τον κίνδυνο εξάλειψης της εθνοπολιτισμικής της ταυτότητας;
• Τους ενδιαφέρει γενικώς το ενδεχόμενο παρόμοιας εξέλιξης ή αδιαφορούν; Μήπως το επιδιώκουν κιόλας στο πλαίσιο κάποιας ευρύτερης αντίληψής τους περί «ιδανικού κόσμου», ο οποίος θα έχει αφήσει πίσω του τα έθνη και τους λαούς;
• Σε πόσους μετανάστες θεωρούν ότι η Ευρώπη μπορεί να προσφέρει «καλύτερη ζωή», ακόμη και αν θυσιάσει την εθνοπολιτισμική της ταυτότητα; Υπάρχει κάποιο αριθμητικό όριο ή η Ευρώπη θεωρείται ικανή να προσφέρει «καλύτερη ζωή» σε όλους όσοι θα εισέλθουν σε αυτήν, ακόμη και αν αριθμός τους μετριέται σε εκατοντάδες εκατομμύρια;
• Ο ελληνικός λαός ως σύνολο έχει, κατά την άποψή τους, δικαίωμα να αποφασίσει για το πώς θα διαχειριστεί το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης ή δεν το δικαιούνται γιατί, κατ’ αυτούς, η απρόσκοπτη μετακίνηση αποτελεί «θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα», που δεν τίθεται στην κρίση της πλειοψηφίας;

Όταν λοιπόν υπάρξουν απαντήσεις σε αυτά τα απλά ερωτήματα τότε μόνο μπορούμε να μιλήσουμε για το ποιος είναι ρατσιστής και ποιος, τι πολιτικές απόψεις έχει και τι στοχοθετήσεις προωθεί.

Πηγή: slpress.gr

---

Κώστας Γρίβας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Νεανικές φωνές ελπίδας στη γερασμένη Ευρώπη

Στέλιος Ελληνιάδης

Αν η συκοφαντία από τη Δεξιά ήταν αναμενόμενη, η Γκρέτα δεν γλίτωσε ούτε από την «αριστερή» λοιδορία. Στο «Δρόμο της Αριστεράς» διάβασα το κείμενο του Γάλλου φιλόσοφου Μισέλ Ονφρέ ο οποίος αποκαλεί την Γκρέτα Τούνμπεργκ «cyborg», δηλαδή ένα μηχανοποιημένο και τηλεκατευθυνόμενο ον, που «έχει ένα πρόσωπο που αγνοεί κάθε συναίσθημα», «δεν γελάει», «μοιάζει με αυτές τις κούκλες με σιλικόνη που προαναγγέλλουν το τέλος του ανθρώπου και την έλευση του μετα-ανθρώπου», «δεν πάει στο σχολείο της τις Παρασκευές, θυσιάζοντας αυτά που θα μπορούσε να μάθει, για να σώσει τον πλανήτη» και «όταν μιλάει λέει ‘‘εμείς τα παιδιά’’, αλλά ποιος πολιτισμός οικοδομήθηκε ποτέ από παιδιά; Ο κόσμος ανάποδα! Και μάλιστα από παιδιά που δηλώνουν ότι δεν δίνουν δεκάρα για το σχολείο και ότι έχουν το δικαίωμα να το εγκαταλείψουν για ένα χρόνο, πριν ακόμα πάρουν απολυτήριο γυμνασίου»!

Τι διαφορά έχει η χολή του Ονφρέ από τη χολή του Maxime Bernier του Λαϊκού Κόμματος του Καναδά που έλουσε την Γκρέτα με τους χαρακτηρισμούς «διανοητικά ασταθής», «αυτιστική», «βασανιστική-καταπιεστική», που πάσχει από διατροφικές ανωμαλίες, κατάθλιψη και λήθαργο;

Πιο σεμνά, ο υπερσυντηρητικός Christopher Caldwell του The Weekly Standard κατηγορεί την Γκρέτα Τούνμπεργκ ότι βρίσκεται «σε αντίθεση με τη δημοκρατία». Και ότι τα παιδιά της ηλικίας της «δεν ξέρουν πολλά από τη ζωή∙ ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο δεν είναι ρεαλιστικός και οι προτεραιότητές τους δεν έχουν μέτρο». Όπως επισημαίνει ο Binoy Kampmark στο Counterpunch, η τακτική αυτή είναι τυπικά γνώριμη: Αφήστε τα αυτά για τους πεπειραμένους που προκάλεσαν τη ζημιά. Αυτοί ξέρουν καλύτερα. Τα ίδια λένε και οι συντηρητικοί βουλευτές της Δεξιάς και της Άκρας Δεξιάς που αρνήθηκαν να παραστούν στην ομιλία της Τούνμπεργκ στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση κατηγορώντας την Γκρέτα και τα νεαρά παιδιά που κινητοποιούνται ότι τρομοκρατούν τον κόσμο με την κινδυνολογία τους για τον πλανήτη.

Ο Ονφρέ είναι μέρος του προβλήματος που έχει η ευρωπαϊκή Αριστερά και η ευρωπαϊκή διανόηση. Μια αποσαθρωμένη Αριστερά, αποκομμένη από τις κοινωνίες και από τις εξελίξεις που προσπαθεί να επιβιώσει είτε μέσα από την καθολική ενσωμάτωσή της στο σύστημα το οποίο ήταν προορισμένη να ανατρέψει είτε μέσα από θεωρητικές αναλύσεις που είναι χρήσιμες αλλά πρακτικά περιορισμένης εμβέλειας είτε μέσα από την φοβική εμμονή στο παρελθόν το οποίο διασώζεται ως μνήμη. Μια Αριστερά με παμπάλαιο λειτουργικό που δεν μπορεί να συντονιστεί με τις ιδιαιτερότητες και τις τάσεις του σύγχρονου κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ονφρέ στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας είχε ψηφίσει τον Μπεζανσενό για πρόεδρο, υποψήφιο της τροτσκιστικής οργάνωσης «Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα». Τόσο καινοτόμος!

Οι δε πανεπιστημιακοί της Δεξιάς, μαζί με συγγραφείς και δημοσιογράφους, μπλεγμένοι ως τα μπούνια στα δίχτυα του αναθεωρητισμού της Ιστορίας, στην προσπάθειά τους να δικαιώσουν την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και το νεοφιλελευθερισμό, φοβούνται και αντικρούουν όπως-όπως κάθε τι σε επίπεδο αντιλήψεων και δράσεων που μπορεί να αμφισβητήσει και να κλονίσει περαιτέρω το σύστημα το οποίο ήδη μπάζει νερά από τις ρωγμές που σκάνε στο κρύο σώμα του. Η αλήθεια, η επιστημονική, είναι μεγάλος εχθρός τους.

Για πολλούς λόγους, οι βολεμένοι Ευρωπαίοι διανοούμενοι, αριστερής ή δεξιάς κοπής, δεν νιώθουν άνετα με τα ρεύματα που ξεπηδούν από τα κοινωνικά στρώματα και τις εκφάνσεις του ριζοσπαστισμού που εκδηλώνονται απρόβλεπτα και οπουδήποτε, από τα ώριμα Κίτρινα Γιλέκα ως τις ανώριμες Γκρέτες.

Το φράγμα ράγισε

Η Γκρέτα είναι σαν το παιδί που φέρνει στο χωριό το μήνυμα ότι το φράγμα έχει ραγίσει και στάζει που σημαίνει ότι μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή και το νερό να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, αλλά οι μεγάλοι στο καφενείο, τόσο αυτοί που έχουν χτίσει το φράγμα και είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία του όσο κι αυτοί που είναι οι παράγοντες του χωριού και πολιτικολογούν αρειμανίως, το αποπαίρνουν, του ρίχνουν και μια σφαλιάρα για να μην ασχολείται με τις υποθέσεις των μεγάλων και να μην μπλέκεται στα πόδια τους διαταράσσοντας την κανονικότητά τους και ενσπείροντας ζιζάνια στους μακάριους κατοίκους.

Δεν ξέρω τι θα κάνει η Γκρέτα όταν μεγαλώσει. Αν θα αντέξει την υπερπροβολή της. Αν θα παραμείνει ακτιβίστρια ή θα πιάσει δουλειά σε ΜΚΟ ή στην Apple, που εξακολουθεί να εφαρμόζει τη γραμμή του Steve Jobs, να προσλαμβάνει ευφυείς και ταλαντούχους νέους που εγκαταλείπουν τις σπουδές τους για να ασχοληθούν με κάτι πιο δημιουργικό και καινοτόμο. Αυτό που έχει σημασία, σήμερα, είναι ότι η νεαρή Γκρέτα έχει ανακηρυχτεί σημαιοφόρος του αγώνα για την κλιματική αλλαγή, ένα από τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά που απεργούν και φωνάζουν στους κηδεμόνες τους να δράσουν για την αντιμετώπιση της συντελούμενης καταστροφής. Αν το έκαναν αυτό όπως όφειλαν οι γονείς τους, ίσως να μην το σκέφτονταν καν τα παιδιά τους.

Αδιάκοπα, σε δεκάδες μεγάλες πόλεις της Γερμανίας, της Ελβετίας, της Σουηδίας, της Βρετανίας, της Γαλλίας και άλλων χωρών που βρίσκονται στον μητροπολιτικό πυρήνα της Ευρώπης, παρατηρείται μία μεγάλη κινητικότητα από τους νέους, και δη τους μαθητές των γυμνασίων και των λυκείων που με ευφάνταστους και ζωηρούς τρόπους βάζουν τις κοινωνίες ενώπιον των ευθυνών τους για την κλιματική αλλαγή και για όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Ως αποτέλεσμα, το μήνυμα για την προσωπική ευθύνη και συμμετοχή στην καταστροφή του περιβάλλοντος περνάει σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Το ταξίδι της Γκρέτας στη Νέα Υόρκη με ιστιοφόρο που παρείχε ο ΟΗΕ και όχι με αεροπλάνο, άγγιξε πάρα πολλούς πολίτες στην Ευρώπη. Σε άρθρο του περιοδικού Time (19 Αυγ. 2019), παρουσιάζονται τα πρώτα καταγεγραμμένα στοιχεία από τον αντίκτυπο του μηνύματος στις σκανδιναβικές και βόρειες χώρες. Η ντροπή να πετάς με αεροπλάνο (flygskam) και αντ’ αυτού να προτιμάς το τρένο (tagskryt) έχει κιόλας απτά αποτελέσματα. Ήδη υπολογίζονται σε 100.000 οι επιβάτες που αντικατέστησαν τα αεροπορικά τους ταξίδια με το τρένο στη Σουηδία και η γραμμή Μάλμο-Βερολίνο είναι φουλ. Αντίστοιχες είναι οι τάσεις στη Φινλανδία, τη Γερμανία, τη Δανία κι αλλού. Η αυστριακή εταιρεία τρένων ÖBB έχει απότομη αύξηση επιβατών της τάξης του 10%, ενώ οι εσωτερικές πτήσεις στη Σουηδία παρουσίασαν μείωση 4,5%.

Και τα παιδιά έχουν κιόλας προχωρήσει παραπέρα. Είναι πιο ευαίσθητα στη βία που με φανερό και συγκαλυμμένο τρόπο κατακλύζει τις αναπτυγμένες κοινωνίες. Τη βία από την υπερθέρμανση, αλλά και τη βία από την ανεργία, τα χρέη, τη μόλυνση των ποταμών και λιμνών ή τη βία από τις καρκινογενέσεις που έχουν σχέση με τα χημικά στα τρόφιμα. Γίνονται vegan όχι για θρησκευτικούς λόγους, όπως είναι εν μέρει οι μουσουλμάνοι με τα γουρούνια και οι ινδουιστές με τις αγελάδες, ούτε μόνο για λόγους ζωοφιλικούς, αλλά για λόγους υγείας ατομικής και περιβαλλοντικής.

Είναι γνωστό ότι ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται, το ένα τρίτο των τροφίμων από τα ράφια των σουπερμάρκετ καταλήγει στις χωματερές! Εκατομμύρια αγελάδες επηρεάζουν με τα αέρια τους το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για να τρώνε κάθε μέρα κρέας οι εύποροι των μητροπόλεων. Τα κοτόπουλα και οι γαλοπούλες παχαίνουν με ορμόνες και αντιβιοτικά σε λίγες βδομάδες. Ο καρκίνος θερίζει τους καταναλωτές με βασική αιτία, επιστημονικά αποδεδειγμένη, τα χημικά λιπάσματα και τα παρασιτοκτόνα σαν το Roundup.

Τα παιδιά σήμερα ξέρουν και καταλαβαίνουν. Δεν είναι ηλίθια και δεν είναι συμβιβασμένα με την προοπτική να πεθάνουν από την οικολογική καταστροφή ούτε έχουν αποδεχτεί ηττημένα -όπως πολλοί αριστεροί του συρμού- ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

Ήδη, τα παιδιά σαν την Γκρέτα ανακάτεψαν δυνατά την τράπουλα και μας βάζουν ενώπιον των ευθυνών μας, πράγμα καθόλου αμελητέο…

Ναι, τα παιδιά!

Ο Πασκάλ Ρισέ του γαλλικού περιοδικού «L’Obs» έγραψε: «Η Γκρέτα είναι η φωνή της κακής μας συνείδησης… Είναι ένα παιδί-θαύμα, σαν το αστικό μύθο του Γάλλου φιλοσόφου Ρολάν Μπαρτ. Χωρίς να υποτιμά την αξία των ισχυρών, κατορθώνει, παρ’ όλα αυτά, να τους καυτηριάζει με την απαλή φωνή της.» (Βήμα, Ιουλία Βαλισσαράτου, 25/8/19)

«Μερικοί άνθρωποι και ορισμένες εταιρείες, κάποιοι διαμορφωτές γνώμης, ξέρουν ακριβώς πόσες ανεκτίμητες αξίες έχουν θυσιάσει για να κερδίζουν ένα πακτωλό χρημάτων. Και νομίζω ότι εσείς εδώ ανήκετε σε αυτούς τους ανθρώπους», είπε η Τούνμπεργκ στους καπιταλιστές, στο Νταβός, τον περασμένο Γενάρη.

Υπάρχουν σοβαροί φορείς, όπως το κίνημα Extinction Rebellion, που αγωνίζονται σε Ευρώπη και ΗΠΑ, αλλά οι φωνές των μαθητών μπορεί να κάνουν τη διαφορά!

Τα παιδιά της ψηφιακής εποχής δεν είναι ασυναίσθητα και αναίσθητα, απλά είναι παιδιά της νέας εποχής την οποία οι μεγαλύτεροι δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν ή προσπαθούν να την εξορκίσουν. Ένα νήπιο σήμερα χειρίζεται τα ψηφιακά γκάτζετ με μεγαλύτερη άνεση από τους περισσότερους ενήλικες.

Οι συντηρητικοί που έμαθαν «αλλιώς», δεξιοί κι αριστεροί, αρνούνται, διστάζουν και δυσκολεύονται με τον τεχνολογικό πολιτισμό που τα νέα παιδιά έχουν για παιχνίδι, ενώ αποδέχονται ως φυσικές ή ως αναγκαίο κακό τις δυσλειτουργίες και καταστροφικές συνέπειες του καπιταλιστικού συστήματος, σχεδόν μοιρολατρικά. Ακόμα και πολλοί απ’ αυτούς που έχουν δώσει αγώνες για το περιβάλλον, τα δάση, τα πλαστικά ή τα πυρηνικά, αυτοαναιρούνται από τις υπόλοιπες επιλογές τους. Για παράδειγμα, οι Πράσινοι της Γερμανίας και της Γαλλίας που διαμαρτύρονταν για τους πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές, έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές ή χλιαροί επικριτές των πολέμων και των βομβαρδισμών με απεμπλουτισμένο ουράνιο που εξαπέλυσαν οι μητροπόλεις στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία κ.λπ. Οπότε η αξιοπιστία τους δικαίως αμφισβητείται.

Όλοι αυτοί οι «παιδαγωγοί» που επιτίθενται στα παιδιά, αγνοούν ότι η Χάρτα του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού κατοχυρώνει «το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης» που περιλαμβάνει «την ελευθερία να αναζητά, να λαμβάνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες κάθε είδους, ανεξάρτητα από σύνορα, είτε προφορικά είτε γραπτά, μέσω των τεχνών ή κάθε μέσου επικοινωνίας που το παιδί επιλέγει».

«Η μικρή Γκρέτα εμπνέει μια σοφία. Είναι μια έφηβη που μεγάλωσε απότομα, όπως ακριβώς ωριμάζουν οι άνθρωποι που πρέπει να αντιμετωπίσουν μια απώλεια ή ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα», γράφει ένας σχολιαστής στη Guardian.

Και ποιοι μιλάνε;

Μιλάμε εμείς; Εμείς που αφήνουμε στις επόμενες γενιές ερείπια, ηθικά, πολιτικά, περιβαλλοντικά και οικονομικά; Μόνο συμβιβασμούς, δοσοληψίες και ιδιοτέλειες βλέπουν τα παιδιά με τους εκπροσώπους που οι γονείς τους ψηφίζουν. Τι έχει μείνει όρθιο για να είναι δελεαστικό στους νέους; Ο ρατσισμός, οι πόλεμοι, η μερική απασχόληση, τα ψέματα και οι γελοιότητες των πολιτικών;

Ποιοι είναι οι ηγέτες των ισχυρών χωρών που αναδείχτηκαν στη θητεία μας;

Οι Τραμπ, Μπολσονάρο, Μόντι, Σίσι, Νετανιάχου, Σαλμάν, Κατσίνσκι, Όρμπαν, Σαλβίνι, Κουρτς, αλλά και οι βουτηγμένοι στο βάλτο «κεντρώοι» Ολάντ, Σαρκοζί, Μακρόν, Ραχόι, Γιούνκερ, Σούλτς, Τζόνσον κ.λπ., είναι μήπως κατάλληλοι για πρότυπα των παιδιών;

Βλέπουμε πώς προσπαθούν οι καθεστωτικοί παντός τύπου να ξεγελάσουν τις κοινωνίες και να καπηλευτούν τα αιτήματα και τα θέματα που βάζουν τα νέα κινήματα. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Είτε με την πλήρη άρνηση και την άγρια καταστολή είτε με τη δημαγωγία και την όψιμη ευαισθησία, είτε και με τα δύο σε στυλ Μακρόν που καταδιώκει με πλαστικές σφαίρες τα Κίτρινα Γιλέκα και διαλύει με χημικά τις διαδηλώσεις για το περιβάλλον ενώ ταυτόχρονα επικρίνει τον Μπολσονάρο για την πυρπόληση του Αμαζονίου. Oι γραφειοκράτες δεν διστάζουν να ενσωματώνουν στοιχεία των αγώνων για να κατευνάσουν την εκλογική τους πελατεία, αλλά αναπόφευκτα οξύνουν και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες ομάδες εξουσίας.

Με την Γκρέτα και με κάθε νέο που θα ξεχωρίσει στον αγώνα για την κλιματική αλλαγή, για τη δημοκρατία ή την ειρήνη, θα ενεργήσουν κατά περίπτωση. Άλλους θα τους δελεάσουν με ανταμοιβές κι άλλους θα τους κυνηγήσουν για αντίσταση, τρομοκρατία, κατασκοπία κ.λπ.

Το γνωστό βρετανικό lifestyle περιοδικό GQ που βραβεύει σταρ, ανήγγειλε ότι ανάμεσα στους φετινούς νικητές, τον ποδοσφαιριστή David Beckham, την ηθοποιό Nicole Kidman και την τραγουδίστρια Kylie Minogue, συμπεριλαμβάνεται και η Γκρέτα Τούνμπεργκ!

Οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν τους αυτοματισμούς τους. Θα προσπαθήσουν να ανακόψουν ή να αμβλύνουν τη ριζοσπαστικοποίηση της Γκρέτας, να την υιοθετήσουν και να την μεταλλάξουν προτού καλά-καλά το αντιληφθεί. Αντιθέτως, τον Julian Asange που δεν ελπίζουν να τον δελεάσουν και να τον προσεταιριστούν, αντί να τον βραβεύσουν για την ανεκτίμητη προσφορά του στην αποκάλυψη μέσω των Wikileaks των εγκλημάτων που διαπράττουν οι Δυτικοί πολεμοκάπηλοι, τον έχουν κλείσει στη φυλακή.

Βαθιά νυχτωμένη

Η ευρωπαϊκή Αριστερά, με τοπικές παραλλαγές, βρίσκεται σε βαθιά υπαρξιακή κρίση. Ξεστράτισε, ενσωματώθηκε από ηττοπάθεια, ιδιοτέλεια και καιροσκοπισμό των στελεχών της ή από τη λανθασμένη εκτίμηση ότι ο μεταπολεμικός «καλός καπιταλισμός» με το κοινωνικό κράτος, τη διεύρυνση της αστικής δημοκρατίας, την ειρήνη επί ευρωπαϊκού εδάφους, τις ελευθερίες έκφρασης κ.λπ. είναι ο τρίτος δρόμος, ο μοναδικός, με μέλλον διασφαλισμένο. Όταν, όμως, άρχισε να αποδεικνύεται ότι όλο αυτό το ελκυστικό πακέτο είναι σε βάθος χρόνου σαθρό και ανακλητό επειδή είναι ασύμβατο με τη «φύση» του καπιταλιστικού συστήματος, η ενσωματωμένη Αριστερά έχασε κάθε δικαιολογία συμβιβασμού και έγινε φύλλο και φτερό.

Μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία ο Ντ’ Αλέμα, ο Γιόσκα Φίσερ, ο Κον Μπεντίτ και πολλές άλλες φίρμες της λεγόμενης δημοκρατικής και οικολογικής Αριστεράς συντάχθηκαν με τις πιο πολεμοχαρείς δυνάμεις του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Η μόνη ελπίδα στην Ευρώπη είναι να αναδειχθούν μέσα από τα καινούργια κινήματα, σαν αυτά από τα οποία ξεχώρισε η μικρή Γκρέτα, που είναι ανεξάρτητα, αυτοοργανωμένα και δεν έχουν σχέση με τους φθαρμένους και απαξιωμένους φορείς της Δεξιάς και της Αριστεράς, οι νέες δυνάμεις, άτομα και οργανώσεις, που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις που είναι αναγκαίες γι’ αυτό που αυθαίρετα θα ονομάζαμε «Αριστερά του 22ου αιώνα»!

Αν εκκολαφτεί μια νέα φουρνιά ακτιβιστών, ίσως μέσα απ’ αυτήν θα βγουν οι πρωτοπόροι της Αριστεράς της επόμενης ή μεθεπόμενης γενιάς, χωρίς βάρη και σκουριές, αντιπαλεύοντας μια Ευρώπη γερασμένη και εξαντλημένη από πνευματικούς πόρους, ηθικές αξίες, φρέσκες ιδέες και φυσικές δυνάμεις.

Ας είμαστε, λοιπόν, όσοι δεν έχουμε συμβιβαστεί με την ηττοπάθεια και την ενδοτικότητα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, γενναιόδωροι και όχι μίζεροι με τα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους για καλό σκοπό.

Πηγή: e-dromos.gr

---

Στέλιος Ελληνιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »