Τετάρτη, 23 Ιανουαρίου 2019

Το στίγμα και η απουσία

Του Ρούντι Ρινάλντι


Η Αριστερά εν γένει, δεν μπορεί να είναι ευτυχής με τη στάση της απέναντι στο Μακεδονικό. Η ελληνική Αριστερά «φορτώθηκε» από πολύ νωρίς μια λανθασμένη θέση. Μιλάμε για τη δεκαετία του 20, όταν το κομμουνιστικό κίνημα έκανε τα πρώτα του βήματα. Το πρόβλημα θέριεψε αργότερα, όταν τα Κ.Κ. έγιναν εξουσία στις γειτονικές χώρες, στη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία, οπότε εκφράστηκαν και πάλι απαράδεκτες θέσεις σε βάρος της Ελλάδας σχετικά με τη Μακεδονία.

Η ελληνική Αριστερά, αγωνιζόμενη ενάντια στην τριπλή κατοχή (γερμανική, ιταλική και βουλγάρικη) είχε δείξει τον πατριωτισμό της. Κατάφερε έτσι να ξεπεράσει τις επιπτώσεις που κουβαλούσε από την προηγούμενη λανθασμένη θέση της για το Μακεδονικό. Ακριβώς εκείνη την εποχή, δοκίμασε και τις βασικά εθνικιστικές παρεμβάσεις των Γιουγκοσλάβων και Βούλγαρων κομμουνιστών.

Η περιπέτεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, με την άμεση επέμβαση των Άγγλων αρχικά και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στη συνέχεια, οδήγησε το ΚΚΕ να υιοθετήσει το 1949 και πάλι λανθασμένες θέσεις γύρω από το θέμα. Επιχειρούσε τότε απεγνωσμένα να βρει εφεδρείες και να δημιουργήσει κάποιον θετικό συσχετισμό. Ήδη βέβαια, ο Τίτο είχε έρθει σε ρήξη με την ΕΣΣΔ, πλησιάζοντας γρήγορα το δυτικό στρατόπεδο. Είχε για δικούς του λόγους ονομάσει μια περιοχή της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας «Μακεδονία», χωρίς να αντιμετωπίσει καμία διαμαρτυρία από τις τότε ελληνικές αρχές που έβρισκαν έναν ανέλπιστο σύμμαχο στη Βαλκανική.

Η περιπέτεια της ελληνικής Αριστεράς, έδειχνε από τότε ότι τα εθνικά ζητήματα δεν μπορούσαν και δεν έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν ζητήματα «τακτικής». Οι θέσεις σε τέτοια ζητήματα, ήταν απαράδεκτο να αντιμετωπίζονται σαν «αντιπερισπασμοί» για τις ανάγκες ενός διεθνούς συσχετισμού, ο οποίος επί της ουσίας δεν ξέκοψε από κρατικιστικά και στενά εθνικά συμφέροντα, ασχέτως αν καλυπτόταν πίσω από «διεθνιστικές» ταμπέλες.

Ο νέος γύρος


Δεκαετίες μετά, ενώ φαίνονταν «λυμένα» τέτοια προβλήματα, η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού παγκοσμίως και των ποικιλιών του στην περιοχή μας, οδήγησε σε ένα μεγάλο κενό στα Βαλκάνια. Αυτό, έτρεξαν να το καλύψουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Εκμεταλλευόμενες εθνικά και εθνικιστικά ρεύματα και διεκδικήσεις, στήνοντας παραστρατιωτικές ομάδες, και κυρίως διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία σε δύο χρόνους. Πρώτα, με έναν «εμφύλιο» και την ανάδειξη 5 νέων κρατών, και στη συνέχεια με τον πόλεμο που κήρυξαν στη Σερβία 19 χώρες και τους βομβαρδισμούς που ακολούθησαν. Η ΝΑΤΟποίηση της Βαλκανικής, δεν έγινε ακριβώς μέσα από «βελούδινες επαναστάσεις» και δημοκρατικό δρόμο…

Από τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, ξαναπρόβαλλε το μακεδονικό ζήτημα με την ΠΓΔΜ, και μέχρι τώρα συνεχίζει να υφίσταται ως πρόβλημα παρά την αναγνώριση που αυτή είχε από 140 χώρες. Η Ελλάδα βρέθηκε σε μια μέγγενη: Να πρέπει μεν να υποστηρίζει όσα ήθελε ο δυτικός παράγοντας, αλλά και να βλέπει τους σχεδιασμούς του στην περιοχή να θίγουν δικά της βασικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Ο τωρινός γύρος προώθησης των αμερικάνικων και γερμανικών συμφερόντων στη Βαλκανική, και ειδικά ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία, βρίσκει τη χερσόνησο ανάμεσα σε δύο μεγάλες και διεθνοποιημένες αντιπαραθέσεις. Από τη μια η Ουκρανία, και από την άλλη ο πόλεμος στη Συρία. Η Συμφωνία των Πρεσπών και όσα συμβαίνουν γύρω από αυτήν, εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο. Δεν έρχεται να επιλύσει κάποια ζητήματα, αλλά ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στα Βαλκάνια. Και φυσικά, οι μεθοδεύσεις και οι όροι της ενέχουν σοβαρές επιπτώσεις σε βάρος της Ελλάδας. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία, είναι ενάντιος στον σφετερισμό και την παραχάραξη που γίνεται με τη χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία ενός γειτονικού κράτους. Γιατί κατά βάση –κι ας ειρωνεύονται τόσοι τη ρηχότητα του «ετερόκλητου όχλου»– εκείνος νοιώθει τους κινδύνους και τις θύελλες που έρχονται.

Η Αριστερά


Η σύγχρονη ελληνική Αριστερά χρεώνεται ξανά μια απαράδεκτη στάση. Σύρεται στην άποψη της σύνθετης ονομασίας, υποτιμά το ζήτημα, καταγγέλλει τον λαό και τις κινητοποιήσεις που γίνονται, Η αντιπολιτευόμενη εκδοχή της, μιλά γενικά και αφηρημένα για το ΝΑΤΟ, αποφεύγοντας την ουσία και χωρίς να κάνει το παραμικρό για όσα ετοιμάζονται. Υποτιμά παράλληλα τις απειλές από τον τούρκικο επεκτατισμό σε Αιγαίο και Κύπρο, αλλά και τους κινδύνους περιπετειών και διαμελισμού, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα.

Η Αριστερά όλων των αποχρώσεων και ρόλων, έχει μπολιαστεί από τη θέση ότι η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα. Το στοιχείο της εξάρτησης και ο ρόλος του ξένου παράγοντα σε όσα γίνονται, παρασιωπείται. Έτσι, διαστρέφεται κατάφορα η πραγματικότητα. Φούχτελ, Χίλτον, τρόικες, χρεομηχανή, μνημόνια, δεν υπολογίζονται καθόλου ως ποιοτικά στοιχεία για το τι είδους χώρα είναι η Ελλάδα και ποια η σχέση της με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η κατεδάφιση δεν έχει πάτο. Το ΕΑΜ και ο αντιστασιακός του χαρακτήρας μειώνεται σε σημασία από το ΚΚΕ γιατί είχε τάχα λανθασμένο στρατηγικό προσανατολισμό και δεν έβαλε στο στόχαστρο την καπιταλιστική ιδιοκτησία…

Η αντίληψη αυτή επηρεάζει και τη στάση στο Μακεδονικό. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν χώρα που γενικώς συμμετέχει στον «ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό» και αυτό θολώνει την πραγματικότητα. Προβάλλεται έτσι η λύση της σύνθετης ονομασίας χωρίς αλυτρωτισμούς, αλλά ξεχνιέται όλο το γενικό περιβάλλον. Να που έχουμε σύνθετη ονομασία, αλλά και θύελλες μαζί. Αυτά είναι αδιαχώριστα. Για τον Περισσό βέβαια, στην πραγματικότητα η προτεραιότητα είναι η ψήφος στις επόμενες εκλογές…

Η κεντροαριστερή κυβέρνηση, από την άλλη, προβάλλει σλόγκαν για μια Ελλάδα «χώρα πρώτης γραμμής για τη Δύση και τις ΗΠΑ» ή «ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια». Όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα ναρκοθετείται και η κυριαρχία της γκριζοποιείται σε μεγάλο βαθμό. Τη στιγμή που έχει υποστεί πλήγματα τα οποία ισοδυναμούν με αυτά ενός πολέμου (μείον 27% του ΑΕΠ) και αφαίμαξη από τη μετανάστευση των νέων (500.000). Σε τέτοιες συνθήκες, η παρέα του Μαξίμου, όπως και οι Έλληνες ολιγάρχες, ονειρεύονται τον «ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια».

Στην πραγματικότητα, ένα τμήμα του πολιτικού κόσμο της Ελλάδας παίζει ξανά τον ρόλο του «ανιχνευτή» για τις επόμενες εφορμήσεις των βασικών δυνάμεων. Και επί Σημίτη είχε ανακαλυφθεί το «Ελντοράντο των Βαλκανίων». Είδαμε που βρέθηκε η χώρα λίγα χρόνια μετά. Σε σχέση με τότε, οι βαλκανικοί γείτονες δεν βρίσκονται σε διάλυση. Έχουν ανασυγκροτηθεί και ορισμένοι εκφράζουν επιθετικές διαθέσεις προς την Ελλάδα. Τι θα πει λοιπόν «ηγέτιδα δύναμη» σήμερα και σε ποιους απευθύνεται;

Το πιο βασικό είναι πως σήμερα μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» υπογράφει σχεδόν μόνη της μια διακρατική συμφωνία που είναι κατάφορα εχθρική προς την εθνική υπόσταση και κυριαρχία της Ελλάδας. Αυτή τη φορά, η Αριστερά θα χρεωθεί όχι μια θέση αντίθετη με τις απόψεις της που επιβάλλεται από τις εξαρτήσεις της από διεθνή κέντρα και συσχετισμούς στο όνομα του σοσιαλισμού, αλλά μια θέση που προωθεί παραπέρα την υποδούλωση και διάλυση της Ελλάδας με τις ευλογίες του δυτικού ιμπεριαλισμού. Αυτό το στίγμα θα το χρεωθεί η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της. Γιατί δεν διαχωρίστηκε, δεν έδειξε μια άλλη ταυτότητα και στάση, δεν επέδειξε τον δημοκρατικό πατριωτισμό που είναι αναγκαίος στις σημερινές συνθήκες, δεν διαχωρίστηκε από τον αστισμό και τον ιμπεριαλισμό, πήγε κόντρα στον λαό και τα αισθήματά του.

Εν κατακλείδι και για ακόμα μια φορά: Κοινωνικό και εθνικό στην Ελλάδα πάνε σφιχτά-σφιχτά μαζί και δεν διαχωρίζονται. Όποιος τα διαχωρίζει, το πληρώνει. Κυρίως το πληρώνει ακριβά ο τόπος και ο λαός…

Πηγή: e-dromos.gr


Ρούντι Ρινάλντι: Σχετικά με τον Συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

«Αχ, θεέ μου να έδενες τους Έλληνες και ποτέ να μην τους έλυνες / τους Έλληνες»

Στάθης


Τελικώς παραδέχομαι ότι οι διαδηλωτές ήταν γύρω στους 60.000. Πολύ λιγώτεροι δηλαδή από τους πολύ περισσότερους αστυνομικούς που τους σάπισαν στο δακρυγόνο. Επίσης, πρέπει να παραδεχθώ ότι ο συσχετισμός για την αστυνομία της κυβέρνησης εν σχέσει προς τους συλαλλητήριους (άμα τε και αλητήριους) ήταν πολύ δυσμενής για τα όργανα της προστασίας του πολίτη από τον εαυτόν του.

Όταν ένας μπάτσος σού σπάει το κεφάλι, σου βάζει μυαλό – «σ’ ευχαριστώ, ω Αστυνομία» (για να παραφράσουμε και τον ποιητή). Σου σπάει το κεφάλι, διότι δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις γίνει δεξιός και εθνικιστής (και, με την ευκαιρία, αντισημίτης) – όπως οι New York Times που (μετά σαράντα χρόνια) κατάλαβαν επιτέλους ότι «όποιος κάνει κριτική στο Ισραήλ κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί αντισημίτης» Welcome to the club. Το ίδιο βέβαια κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ: όποιος δεν συμφωνεί με τον Κατρούγκαλο συμπλέει με το VMRO. Τελικώς δεν υπάρχει τίποτα χυδαίο απ’ όσα αυτό το κόμμα κατήγγειλλε κάποτε, που να μην το έχει ενστερνισθεί τώρα. Είναι το πρώτο κόμμα που έχει γίνει χειρότερο απ’ τα τρολ του.

Απόδειξη η θεία Φωτούλα: «Έχει κάτι το εθιστικό αυτό το δακρυγόνο, παιδάκι μου», μου λέει, «ζαλίζομαι γλυκά κι ακούω τον Μπαλαούρα να φωνάζει φρουρά - φρουρά!» Ρε, μπας και μας ρίχνουν μπάφους; Λες μπάφο - μπάφο να γίνεται κι ο κτηνάρας ο χρυσαυγίτης αρνάκι;

Πάντως η κατάσταση έχει σοβαρέψει (κι ας πηγαίνει καλά) – το χρέος έχει ανέλθει καμμιά εικοσαριά δισ., όμως τι λέω τώρα για το χρέος; Ο κ. Καμμένος. Το θέμα είναι ο κ. Καμμένος, όστις τώρα διαπιστώνει ότι η Αριστερά έχασε το ηθικό της πλεονέκτημα (που ήταν ο ίδιος)! Προσέτι ο εν λόγω γίγαντας καταγγέλλει ότι η κυβέρνηση στηρίζεται σε «αποστάτες».

Δεν γνωρίζω αν είναι αποστάτες, αλλά μια «μακεδονική σαλάτα» από κάθε καρυδιάς καρύδι είναι. Δεν λες αποστάτη τον κ. Θανάση Παπαχρηστόπουλο, φερ’ ειπείν! ΠΕΙΧ ίσως, αλλά αποστάτη όχι! (σ.σ: ΠΕΙΧ: πρόσωπο ειδικού χειρισμού, όπως λέγαμε στον στρατό τους συναδέλφους που έπρεπε να τους αντιμετωπίζουμε με κάποια τρυφερότητα). Ούτε ο κ. Θεοχαρόπουλος μπορεί να θεωρηθεί αποστάτης! στο σπίτι επιστρέφει ο άνθρωπος – βάλε κι άλλο πιάτο (και μια καρέκλα) στο τραπέζι.

Μπορώ να δεχθώ (με τόσο δακρυγόνο ψεκασμένο το μυαλό μου) ότι πολλοί απ’ αυτήν την πλειοψηφία κουρελού είναι ρετάλια, αλλά όχι ρεμάλια. Μπορεί κάποιοι απ’ αυτούς να είναι σουλατσαδόροι, σαλταδόροι, αριβιστές, λαδέμπορες, χαμουρίτσες, σιγανοπαπαδιές, αλλά ρεμάλια δεν είναι.

Και οπωσδήποτε δεν είναι ρετάλι ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, ψυχίατρος είναι, όστις διέγνωσε ότι οι μετέχοντες στο συλλαλητήριο πάσχουν μηδενός εξαιρουμένου από «εθνικιστικό αμόκ». Φρουρά - φρουρά! Ωραίος ο Σταύρος! Του έκανε το κόμμα αρωματικό έλαιο (και) ο Τσίπρας, αλλά ο κ. ΣΤ. Θ. τρίβεται στην ποδιά του.

Αναρωτιέμαι από πού ψωνίζει ποδιές ο Τσίπρας; Απ’ τη Στοκχόλμη; Δεν εξηγείται αλλοιώς! Κόμματα διαλύει ο Κουταλιανός και τα αποκόμματα σφάζονται στην ποδιά του ποιο ρετάλι είναι πιο χρήσιμο, ποιο σούργελο ταιριάζει πιο πολύ στο τζέρτζελο – πρώτης ποιότητας το ασφυξιογόνο, ρε παιδιά, στο τέλος θα γράψω ποιήματα.

Όπως εκείνο το τραγουδάκι που έγραψε τη δεκαετία του 1930 ο μπελ-κάντο Κώστας Μπέζος διαπιστώνοντας ότι «λίγο - πολύ είναι τρελοί οι Έλληνες» για να καταλήξει στο συμπέρασμα-ρεφραίν: «Αχ, θεέ μου να έδενες τους Έλληνες / και ποτέ να μην τους έλυνες / τους Έλληνες». Μπορεί ο Τσίπρας να μην είναι θεός, είναι όμως θεούλης: μας έδεσε με το Μνημόνιο, μας έδεσε με την Εποπτεία, μας δένει και με τις Πρέσπες, άντε τώρα να λυθούμε.

Αλλά, γιατί να λυθούμε; Πού να πάμε; Καλά δεν είμαστε μέσα σ’ αυτό το «απέραντο φρενοκομείο»; Μια χαρά περνάμε μέσα στο ίδρυμα «Τρίτη - Πέμπτη μακαρόνια και ο μάγκας βγάζει χρόνια», Τετάρτη - Παρασκευή δακρυγόνα, κι αμέσως βελτιώνεται η οικονομία, σαν να ’χεις φουμάρει μπάφο δυο κιλά και να γέμισε η τσέπη σου λεφτά. Πού να πας καλύτερα; Μέσα στο φρενοκομείο έχεις κάνει έξοδο απ’ τα Μνημόνια όση θες κι ακόμα μακρύτερη, σου φαίνεται ο Δεσπότης Παναγιώτης και ο Βορειομακεδόνας εκπομπή της ΕΡΤ που σας θεωρεί μαλάκηδες με περικεφαλαία.

Διότι τη σήμερον ημέρα οι «μακεδονομάχοι» όπως απαξιωτικώς προσαγορεύονται οι αντιφρονούντες και οι λοιποί ετερόκλητοι καθυστερημένοι, είναι μαλάκες με περικεφαλαία κατ’ ευθείαν απόγονοι του Μεγαλέξανδρου! Πού να πάμε; Πού άλλου θα βρούμε τέτοιο αιματοβαμμένο τουρλουμπούκι όπως αυτό που κάνει κουμάντο στην ΕΡΤ; Αιματοβαμμένο από κομμένες συντάξεις, σφαγμένους μισθούς, ξεπατωμένα σπίτια, λεηλατημένες ζωές κι όλα τα υπόλοιπα που υπερασπίζονται οι γραικύλοι της προπαγάνδας με πάθος γραισκύλων της ελεεινής μορφής.

Όμως, ούτε η θεία Φωτούλα θέλει πια να βγούμε έξω: «Αγάπα τον Αμερικανό σου, τρώγε το κουτόχορτό σου και διάβαζε Εφ. Συν.» μου λέει. Αυτό κάνω κι εγώ: «Αγαπάω το κελί μου, τρώω το φαΐ μου και γυμνάζομαι πολύ» ήτοι κάνω κωλοτούμπες και ζαλίζομαι, με ψεκάζουν δακρυγόνα και τη βρίσκω.

Ωχ αμάν - αμάν…

***

Στο τέλος θα στείλουμε τον λαό στον γιατρό…

Πηγή: topontiki.gr


Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη, 22 Ιανουαρίου 2019

Θεσμοί ή δεσμοί; Να αποθεσμοποιήσουμε τον τ(ρ)όπο μας!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη


«Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια, τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια, τα λόγια μοναχά μας απομείναν κι οι θεωρίες, στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί»

Και ενώ όλοι ψηλαφούμε, απτά, στην καθημερινότητα μας την ποικιλόμορφη κατάρρευση του «παντός», και ενώ όλοι σέρνουμε πίσω μας τα βαριά επώδυνα μαρτυρίκια του παρανοειδούς τρόπου με τον οποίο σχετιζόμαστε με τον Άλλο, και ενώ οι γιγάντιες ρουφήχτρες της ενσυναίθησης και της εμπιστοσύνης έχουν κατσικωθεί για τα καλά στον κοινωνικό μας σβέρκο –τρώγοντας το μεδούλι του κοινού μας «είναι»–, μένει κανείς έκπληκτος μπροστά στην ισχύ που διατηρούν –στο συλλογικό μας φαντασιακό– θεσμικοί μηχανισμοί όπως, οι ένοπλες δυνάμεις, η δικαιοσύνη, η εκκλησία, οι μπάτσοι, η προεδρία της δημοκρατίας ή ο πρωθυπουργός. Αυτοί, δηλαδή, που είναι πραγματικά υπεύθυνοι για το κοινωνικό αδιανόητο του τόπου μας. Σε ερώτηση έρευνας «πόσο εμπιστεύεστε τους παραπάνω θεσμούς;», η «οικογένεια» κατέχει τα πρωτεία, με το 99,9% να την εμπιστεύεται αρκετά έως πολύ. Οι «ένοπλες δυνάμεις» απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη του 85% του δείγματος. Η «αστυνομία» του 71%. Η «δικαιοσύνη» του 67%. Η «εκκλησία» του 58%. Η «προεδρία της δημοκρατίας» και ο «πρωθυπουργός» του 55%!

Φαίνεται πως καμιά βιωμένη, πολύχρονη και τραυματική εμπειρία δεν είναι ικανή να κλονίσει τον οφειλόμενο σεβασμό στους θεσμούς. Η χώρα κατέρρευσε, οι συνέπειες αγγίζουν πλέον τα όρια της συλλογικής υπαρξιακής κρίσης, αλλά οι θεσμοί θεσμοί! Κανένα γεγονός, καμιά δυσοίωνη πραγματικότητα δεν είναι αρκετή να αμφισβητήσει τους θεσμούς. Το πολύ-πολύ να ευθύνονται τα συγκεκριμένα πρόσωπα που κάθε φορά τους ενσαρκώνουν. Οι ίδιοι οι θεσμοί δεν ψευτίζουν ποτέ. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που και οι τελευταίοι διαφημισταράδες, προκειμένου να ντύσουν με κύρος την κάθε αρλούμπα που θέλουν να πουλήσουν, τρέχουν πάντα να την ονομάσουν θεσμό! Η τάδε μαλακία που έγινε θεσμός, λένε!

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ορίζει και η ίδια η ετυμολογία της λέξης, ο θεσμός είναι αυτό που έχει τεθεί, ένας κανόνας ακατάβλητης ισχύος, ένα «σταθερό, αξιακό, επαναλαμβανόμενο μοτίβο συμπεριφοράς», ένα γνωστικό-συμπεριφορικό πάτερν, που κουβαλάμε στο κεφάλι μας μπας και νιώσουμε λίγο ασφάλεια, έτσι καθώς βρεθήκαμε εγκαταλειμμένα νήπια σ’ έναν «άκαρδο κόσμο». Ο θεσμός μας απαλλάσσει από την ανάγκη να τοποθετηθούμε, να πάρουμε θέση, να αναλάβουμε την ριψοκινδύνευση που αρμόζει στην ενηλικότητα μας και μας καθηλώνει σε μια νηπιώδη ανάθεση του εαυτού μας στους λογής εξουσιαστές του – δια μέσου των θεσμών. Ότι είναι τα μέντιουμ για τις πνευματικές επικοινωνίες των αφελών με τους νεκρούς, είναι οι θεσμοί στην δήθεν επικοινωνία μεταξύ των νεκροζώντανων.

Ίσως το λεγόμενο θεσμικό πλαίσιο των κοινωνιών μας συγκροτήθηκε στο συλλογικό μας φαντασιακό σαν ένα αντίδοτο στη προκαθορισμένη «εξ’ ουρανού» εν εκπτώσει ανθρώπινη φύση μας. Είναι η αμαρτωλή ανθρώπινη φύση που «τα θέλει», γιατί –εννοείται– δεν αξίζει κανείς να την εμπιστεύεται. Οι θεσμοί είναι εκεί, και είναι αναγκαίοι, για να κάνουν κατορθωτή την κοινωνική λειτουργία, που διαφορετικά θα βυθιστεί στην άβυσσο του χάους, των ενστίκτων και των παθών. Πιο προτεστάντης πεθαίνεις, αν με εννοείς. Είναι η σχεδόν παθολογική δυσπιστία και η ψυχαναγκαστική δίψα για σιγουριά που θρέφουν την αναγκαιότητα των θεσμών. Είναι οι θεσμοί που υπόσχονται εμπιστοσύνη και ασφάλεια – στα νήπια που αναγνωρίζουν την ακαταμάχητη ισχύ τους.

Αλλά, όπως δείχνει το νεο-ελληνικό παράδειγμα, ο σκοπός των θεσμών δεν είναι η προστασία της κοινωνίας από την αμαρτωλή ανθρώπινη φύση, αλλά η αναπαραγωγή του κοινωνικού συστήματος και του ανθρωπολογικού τύπου που την συγκροτεί. Όπως, για παράδειγμα, σκοπός της «αστυνομίας» δεν είναι η διαφύλαξη της έννομης τάξης, αλλά η διαχείριση της παραβατικότητας με τέτοιο τρόπο ώστε να νομιμοποιείται η ύπαρξη της. Όπως σκοπός της «δικαιοσύνης» δεν είναι η απονομή του δικαίου, αλλά η διαιώνιση της αδικίας ενάντια στους ήδη κοινωνικά αδικημένους. Όπως σκοπός του σχολειού δεν είναι η πρόσβαση στην αλήθεια αλλά το «μάνατζμεντ της συμμόρφωσης» κ.λπ. Σκοπός του θεσμού είναι, στην πραγματικότητα, η διαιώνιση εκείνου το οποίο υποτίθεται ότι αντιπαλεύει.

Ο θεσμός προϋποθέτει, συγκροτείται αλλά και επιβάλλει και διαιωνίζει έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου. Τον ά-σχετο, δίχως σχέση, άνθρωπο. Σε μια ιδιότυπη αλληλεξάρτηση ο θεσμός υπάρχει χάρις σ’ αυτόν και αυτός, ως ά-σχετος, «υπάρχει» χάρη στο θεσμό, ενώ η σχέση του ενός με τον Άλλο επαφίεται να διαμεσολαβείται από τον θεσμό. Καμία σχέση δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θεσμικό έλεγχο, καμία σχέση δεν μπορεί να είναι αδιαμεσολάβητη. Κι αν τολμήσει να είναι θα καταδικαστεί, σύντομα, στο κοινωνικό περιθώριο. Ο θεσμός εκπέμπει στην πραγματικότητα ένα διπλό μήνυμα (double bind), καθώς «άλλα σου λεν τα μάτια του και άλλα η καρδιά του». Γιατί ενώ αυτό που λένε τα μάτια του είναι η «εύρυθμη κοινωνική λειτουργία», αυτό που λέει η καρδιά του είναι η αναπαραγωγή τόσο του ίδιου όσο και του ανθρώπινου υποκειμένου που υποτάσσεται –έστω γκρινιάζοντας– σ’ αυτόν. Με δυο λόγια, ο θεσμός μας ελέγχει, κρατώντας μας από την κοινωνική μας υπαγωγή και ταυτότητα, για να μην χρησιμοποιήσουμε τη σχετική σεξιστική έκφραση. Χωρίς την έμπρακτη αναγνώριση του θεσμού η κοινωνική ταυτότητα μοιάζει να μην συγκροτείται. Χωρίς την αποδοχή του θεσμού το κοινωνικό μας Εγώ δεν συστήνεται ως τέτοιο, γιατί το να «είσαι κοινωνικά κάποιος» διέρχεται από την αποδοχή και την υποταγή στο θεσμικό πλαίσιο. Και να γιατί ακόμη και ένα πλήρως ευτελισμένο θεσμικό πλαίσιο, όπως αυτό του ελληνικού κράτους, μπορεί να έχει τελικά ακαταμάχητη ισχύ. Γιατί το Εγώ μερικών εκατομμυρίων ανθρώπων εξαρτάται απ’ αυτό. Οι «δημοκρατικοί» θεσμοί είναι χαραγμένοι βαθιά στο σώμα των ανθρώπων, έτσι που τους είναι αδιανόητη μια κατανόηση του κόσμου χωρίς αυτή την χαρακιά, παρά το γεγονός ότι αυτή χαρακιά τους κλέβει την ίδια τους τη ζωή. Μια χαρακιά που πονάει καθώς αποκόπτει την ύπαρξη, αλλά αυτό πουλιέται σαν το αναγκαίο τίμημα για την εξασφάλιση της κοινωνικής λειτουργικότητας και την αποφυγή μιας κοινωνίας ζούγκλας. Αλλά καθώς αποκόπτει υπαρξιακά τον άνθρωπο δεν μπορεί παρά να τον ωθεί στη ά-σχετη ζούγκλα.

Αυτή η βαθιά, υπαρξιακή σχεδόν, σύνδεση του θεσμού με το Εγώ, είναι το κλουβί που φυλακίζει τις όποιες προοπτικές απελευθέρωσης μας. Το αδιανόητο να φανταστούμε μια Ελλάδα χωρίς τους δυτικούς «δημοκρατικούς» θεσμούς, καθιστά αδιανόητη την εξέγερση και την περιορίζει στα μέτρα ενός το πολύ εξωραϊσμού. Σαν να μιλάει κανείς για πολιτική οικολογία με όρους Ατενίστας ή ΣΚΑΙ. Να γιατί η όποια αμφισβήτηση του θεσμού, αν δεν αμφισβητεί τον ίδιο τον πυρήνα του, καταλήγει απλά να τον αναπαράγει αλλάζοντας μόνο την μουτσούνα-προσωπείο που τον εκπροσωπεί κάθε φορά. Να γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν κέρδισε την εξουσία, αλλά τον κέρδισε αυτή».

ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ έτσι να μιλάμε στην Ελλάδα σήμερα για μια επανάσταση των ψυχών, δεν γίνεται να μην μιλάμε για απο-θεσμοποίηση. Και αποθεσμοποίηση, στην πραγματικότητα, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την αποπαγίδευση από την «καπιταλιστική κανονικότητα». Αποθεσμοποίηση σημαίνει απεγκλωβισμό από τις νοσηρές σχέσεις με τον κόσμο, τους Άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον Εαυτό. Αποθεσμοποίηση σημαίνει χειραφέτηση από την δουλεία των θεσμών. Αποθεσμοποίηση σημαίνει απελευθέρωση από την ενδοβλημένη ψυχική ανάγκη του θεσμού, που μοιάζει ακραία απαραίτητη ακριβώς γιατί έρχεται σαν η μόνη απάντηση σ’ έναν άνθρωπο «αμαρτωλό» και καταδικασμένο, «προπατορικά» και εκ γενετής, στη δυσλειτουργία να σχετιστεί. Γιατί, πάντα οι θεσμοί έρχονται δήθεν για να επιλύσουν το γρίφο της ανθρώπινης συνύπαρξης, να καταστήσουν την συνύπαρξη εφικτή και λειτουργική, ενώ, την ίδια στιγμή, υπονομεύουν την ανθρώπινη ύπαρξη, ορίζοντας έναν παρανοειδή τρόπο του σχετίζεσθαι, που τελικά διαλύει τις σχέσεις. Αποθεσμοποίηση δεν σημαίνει επιτίθεμαι στον θεσμό, δεν σημαίνει ασκώ κριτική στο θεσμό ή στις φάτσες που τον ενσαρκώνουν, αλλά οικοδομώ τις σχέσεις μου χωρίς την ανάγκη του, έξω και μακριά από την «ντεκαβλέ» θεσμική επιρροή. Οι θεσμοί και ταιριάζουν και «παράγουν» ανέραστα «σοκολατόπαιδα», που όλο γκρινιάζουνε για τη συσκευασία της σοκολάτας τους, κι όλο γυρεύουνε να την αλλάξουνε, μ’ όλο που η πίκρα της είναι που τους τρελαίνει.

Αν είναι έτσι, τότε, αποθεσμοποιώ –και άρα πραγματικά επαναστατώ– στο βαθμό και στο μέτρο που καταφέρνω να σχετίζομαι αληθινά. Που πάει να πει αγαπώ χωρίς την παρανοειδή καχυποψία και ανέραστη επιφύλαξη των θεσμών και των «θεσμών». Που πάει να πει να σχετίζομαι Ελεύθερα. Ότι, δηλαδή, δεσμεύομαι ελεύθερα να ζω με τον άλλο, στον αντίποδα της θεσμικής υποχρέωσης μου να τον ανέχομαι.

Έτσι κι αλλιώς για εκατονταετίες στον τόπο αυτό, ο τρόπος μας, η κοινότητα μας, δεν είχε ανάγκη από θεσμικά μπιχλιμπίδια για να βρει κανείς άκρη με τον διπλανό του Άλλο ή και τον εαυτό του. Αρκούσε η βαθιά σχέση, ο δεσμός, ο κατ’ αλήθειαν έρως. Μέχρις ότου να κάνουν την εμφάνιση τους οι «ρυθμιστές». Αυτοί που διαμεσολαβούν για να ρυθμίσουν τις σχέσεις. Όμως το μόνο που κατάφερναν ήταν να απορυθμίζουν τα πάντα, προς όφελος τους φυσικά. Και αυτό ζούμε σήμερα: την ολοσχερή απορύθμιση της ζωής.

Και επιτέλους, στον καταναγκασμό του θεσμού, ας επιλέξουμε την ελευθερία του δεσμού!

* Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – ψυχοθεραπευτής

<:br>Πηγή
<:br>


Αντώνης Ανδρουλιδάκης: Σχετικά με τον Συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

Μέσα στους κουκουλοφόρους ήταν και κουκουλοφόροι της Novartis;

Στάθης


Ήμουνα νιoς και γέρασα (σχήμα λόγου το δεύτερο σκέλος της φράσης), αλλά σαράντα χρόνια τώρα στο κουρμπέτι, όποτε γινόταν κάποια μεγάλη κινητοποίηση, είτε για εργασιακά θέματα είτε για πολιτικά (όπως οι αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις) είτε για εθνικά, όπως τώρα με το Μακεδονικό Zήτημα, πάντα κάποιοι γνωστοί άγνωστοι έκαναν τις διαδηλώσεις μπάχαλο, η αστυνομία εξανέμιζε το μήνυμα των διαδηλώσεων μέσα στα δακρυγόνα και, στη συνέχεια, όλη η συζήτηση στα ΜΜΕ (κυρίως τα αργυρώνητα) ξεδιπλωνόταν περί το μπάχαλο κι όχι περί το μήνυμα.

Το τραγικό πλέον είναι ότι την ίδια άθλια (και τρισάθλια) μεθοδολογία μετέρχεται σήμερα και η κυβέρνηση της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς. Με αφορμή στημένους απ’ την ίδια ή όχι (αδιάφορον), χρυσαυγίτες ή όχι (αδιάφορον), μπάχαλους ή όχι (αδιάφορον), η αστυνομία αυτής της κυβέρνησης επετέθη με αγριότητα (ανάλογη και χειρότερη των προγενέστερων) στον λαό.

Στον οποίον έστησε κανονική παγίδα δίνοντας άδεια σε διάφορους ελαφρόμυαλους (για να εκφραστώ ηπίως) να κάνουν την ίδια μέρα και ώρα αντισυγκέντρωση κοντά στο συλλαλητήριο. Αντισυγκεντρώσεις παλιότερα έκαναν μόνον οι φασίστες.

Η κυβέρνηση πέτυχε τον στόχο της: σήμερα η συζήτηση γίνεται με επίκεντρο τους χρήσιμους χρυσαυγίτες, τους χρήσιμους μπάχαλους και τους επιτήδειους πράκτορες – όχι όμως για το μήνυμα του συλλαλητηρίου. Το οποίον συλλαλητήριο η αστυνομία της κυβέρνησης, ως άλλη Οχράνα ή Σεκιουριτάτε, προσπάθησε παιδαριωδώς να υποβαθμίσει σε 60.000 νοματαίους, δηλαδή τη θεία μου τη Φωτούλα και την παρέα της.

Το μόνον στο οποίον άλλαξε ρότα (εν μέρει) η κυβέρνηση των υποταγμένων στις ΗΠΑ ήταν στα φληναφήματα που ταύτιζαν τους διαδηλωτές με τους ακροδεξιούς. Κι αυτό, πονηρά! Καθ’ ότι οι κυβερνώντες διαπίστωσαν κατά το προηγούμενο διάστημα ότι αυτή η βαλίτσα του παραλογισμού (και του αυτοεξευτελισμού τους) διήνυσε τη διαδρομή της, δεν έχει άλλο πιο μακριά να πάει.

Επί της ουσίας τώρα! Υποτεθίσθω για την οικονομία της συζήτησης ότι ο Τσίπρας έχει δίκιο. Ότι ο σχεδιασμός των Αμερικανών για τη Βαλκανική μάς ωφελεί (όπως πιστεύουν και οι αριστερίζοντες που, σ’ αυτό το θέμα, έχουν γίνει ουρά του ΣΥΡΙΖΑ). Γιατί τότε δεν πάει το θέμα σε Δημοψήφισμα να αποφανθεί ο λαός και causa finita, να κλείσει η υπόθεση!

Γιατί ο Τσίπρας βασίζεται (και συντείνει) στην αποσύνθεση των κομμάτων, στην παρέκβαση απ’ το (θεωρητικώς υπάρχον) πολίτευμα και δεν προσφεύγει στον κυρίαρχο (sic) λαό (έτσι όπως και ο ίδιος τον κατάντησε), να αποφανθεί, να τελειώνουμε.

Μήπως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ (και η κυρία Τζάκρη) είναι «πρωτοπορία» και προσπαθεί για το καλό του λαού χωρίς τον λαό, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ηλίθιος και δεν καταλαβαίνει το συμφέρον του; Ή μήπως επειδή πάνω στην καμπούρα του λαού ο Τσίπρας παίζει την ανασύνθεση των επιλογών του απ’ τον κ. Καμμένο στον κ. Θεοχαρόπουλο; Δηλαδή την παραμονή του Τσίπρα στο μετεκλογικό τοπίο πάση θυσία – πατώντας επί (κοινωνικών) ερειπίων και (πολιτικών) πτωμάτων.

Η συζήτηση αυτές τις ημέρες στο Κοινοβούλιο θα είναι ατέρμονη και ατελέσφορη. Ατέρμονη διότι ο Τσίπρας ό,τι και να αποκαλύπτεται θα επαναλαμβάνει τα ψέματα που έχει πει χίλιες φορές κι ας έχουν αποδειχθεί χίλιες φορές ψέματα. Και ατελέσφορη διότι εκτός απ’ αυτό που θέλουν οι Αμερικανοί ουδέν άλλο πρόκειται να γίνει.

Εκτός και αν ο Τσίπρας ξαναγίνει αριστερός, εκλέξει άλλο λαό και τον πάει σε δημοψήφισμα για να του αλλάξει το αποτέλεσμα – έχουμε μπλέξει.

Η εικόνα αρχίζει να γίνεται τρομακτική: ο εθνομηδενισμός της κυβέρνησης και των δορυφόρων της τροφοδοτεί τον εθνικισμό, ο «εκσυγχρονισμός» μετατρέπει την Ελλάδα σε μια εκ νέου Βαλκανική Ψωροκώσταινα και η προδοσία της Αριστεράς που Γονάτισε (και μπροστά στους Αμερικανούς) παραλύει την αντίσταση των Ελλήνων σε αυτό το νέο Σχέδιο Ανάν – αυτήν τη φορά για τη Μακεδονία, δηλαδή την Ελλάδα.

***

Όλο αυτό το έγκλημα δεν γίνεται και δεν θα μπορούσε να γίνει εκτός του πλαισίου που οδήγησε στα Μνημόνια (και την επί μακρόν Εποπτεία), που απορφάνεψε τον λαό από τον πολιτισμό του και τη λαϊκή παράδοση, που εκμαύλισε καλλιτέχνες και καλλιτέχνες, διανοούμενους και διανοούμενους, που αφαλόκοψε την εκπαίδευση από τα ανθρωπιστικά γράμματα και που σκόρπισε τον φόβο για τις δουλειές μας, τα σπίτια μας, το ασφαλιστικό σύστημα και όλα τα άλλα.

Έτσι, μια αισχρή πολιτική μειοψηφία, παραβιάζοντας κάθε νόμο και κανόνα, κάθε ήθος και έθιμο, ασχημονεί ασυστόλως, κυβερνά με ψέματα, εκβιασμούς και δοσοληψίες, κινείται σε επίπεδο χαμαιτυπείου με όρους τσίρκου υπέρ ΗΠΑ, Γερμανίας και εντόπιων Δυνατών. Εκτός κι αν σε όλες αυτές τις διαπιστώσεις κάνω λάθος και ο Τσίπρας πάει αυτήν την υπόθεση σε Δημοψήφισμα.

Άλλωστε, η Αριστερά δεν ήταν που έβγαινε στους δρόμους για το Κυπριακό, για το 1-1-4, για να φύγουν απ’ τη χώρα οι βάσεις, για τον εκδημοκρατισμό του κράτους, για την κοινωνική δικαιοσύνη; Είναι κοινωνική δικαιοσύνη οι πλειστηριασμοί; Είναι εκδημοκρατισμός τα δακρυγόνα και η αποσύνθεση - ανασύνθεση της κομματικής καμαρίλας; Έγιναν πλέον αριστερές οι βάσεις του θανάτου; Είναι το 1-1-4, τα Μνημόνια; Θα γίνει και η Μακεδονία, «Κυπριακό»; Είναι για να σιχαίνεται κανείς τη συζήτηση που θα ακολουθήσει στη Βουλή: ψεύτες και κάλπικοι εναντίον εκείνων που θα ήθελαν να είναι στη θέση τους. Όμως, όταν τα πράγματα βασανίζονται μέσα σε έναν τέτοιο εκφυλισμό, η μόνη λύση είναι ο λαός, η θέλησή του, στα συλλαλητήρια, στις διαδηλώσεις, στις εκλογές…

Πηγή: topontiki.gr


Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

Συλλαλητήριο για την Μακεδονία: Αυτά που (δεν) θα σκεφτείς

Δημήτρης Μηλάκας


Οι δθνείς Συμφωνίες κατά κανόνα αποκρυσταλλώνουν τον συσχετισμό δύναμης μιας συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής. Περιγράφουν με άλλα λόγια τον συμβιβασμό που είναι διατεθειμένοι ήιε υποχρεωμένοι να κάνουν οι εμπλεκόμενοι σε συνάρτηση με τη δύναμη που διαθέτουν σε ένα δεδομένο διεθνές περιβάλλον. Ας δούμε λοιπόν αυτό το Διεθνές Περιβάλλον που γέννησε τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Τα Δυτικά Βαλκάνια είναι ένα από τα σημεία τριβής της αμερικανο- ρωσικής αντιπαράθεσης. Μετά την ανοιχτή σύγκρουση στη Ουκρανία που ουσιαστικά έχει ακρωτηριάσει (κατάληψη από τους Ρώσους της Κριμαίας) και διχοτομήσει τη χώρα, οι διευθετήσεις στα δυτικά Βαλκάνια είναι επείγουσα προτεραιότητα για τους Αμερικανούς. H τοποθέτηση της περιοχής κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ εξασφαλίζει στην Ουάσιγκτον την ρυμούλκηση του συνόλου των ευρωπαίων συμμάχων της στην αντιρωσική της ατζέντα.

Πέρα ή παράλληλα με τη διευθέτηση του «μακεδονικού» οι Αμερικανοί πραξικοπηματικά φρόντισαν να ρυμουλκήσουν στην νατοική σφαίρα το Μαυροβούνιο και προετοιμάζουν ανάλογες κινήσεις και στο Κοσσυφοπέδιο. Η ενσωμάτωση και της Σερβίας αποτελεί το τέλος αυτού του σχεδιασμού ο οποίος θα προκύψει αφού ολοκληρωθούν οι υπόλοιπες διευθετήσεις και περάσει ο απαραίτητος χρόνος για να ατονήσουν οι μνήμες του σερβικού λαού τόσο όσο χρειάζεται να αιτηθούν την ένταξή τους στη συμμαχία που τους βομβάρδισε.

Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια ως αμερικανικό προτεκτοράτο . Οι Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις βρίσκονται επί τόπου, οι Αμερικανοί σταμάτησαν τον «εμφύλιο» μεταξύ Σλάβων και Αλβανών, στους Αμερικανούς δίδουν διαπιστευτήρια οι κυβερνήσεις της ΠΓΔΜ προσφέροντας συμβολικά στρατιωτικές δυνάμεις για τις αμερικανικές εκστρατείες. Οι Αμερικανοί τέλος μαγείρεψαν το σημερινό πολιτικό στα Σκόπια και αυτοί φρόντισαν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες κύρωσης της Συμφωνίας από αυτήν τη χώρα.

Η καλλιέργεια μιας στρατηγικής ελληνοαμερικανικής σχέσης όπως αυτή προέκυψε μετά την συνάντηση Τραμπ Τσίπρα στην Ουάσιγκτον συμπίπτει με την ανάγκη της Ουάσιγκτον να διατηρήσει τα στρατιωτικά της προγεφυρώματα στην περιοχή ειδικά μετά την καχυποψία που χαρακτηρίζει τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και της έντασης του αμερικανο ρωσικού ανταγωνισμού. Η δύσκολη (οικονομικά) θέση της Αθήνας και η ανάγκη της ελληνικής κυβέρνησης για ισχυρή υποστήριξη έκανε εφικτή την επαναβεβαίωση και από την κυβέρνηση της αριστεράς των δεσμών εξάρτησης της χώρας από την Ουάσιγκτον.

Υπάρχουν πολλές αφετηρίες από τις οποίες μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να παρατηρεί την εξέλιξη των πραγμάτων στην γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας. Κάποιοι ξεκινούν από τα χρόνια του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Γι άλλους το σημείο εκκίνησης είναι ο Παύλος Μελάς κι ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η ασφαλέστερη ωστόσο οδός για την εξαγωγή συμπερασμάτων (και την διαμόρφωση θέσεων) είναι η τοποθέτηση του «μακεδονικού» στο σημερινό διεθνές περιβάλλον και η χωρίς ψευδαισθήσεις ανάλυση και κατανόηση των συσχετισμών δύναμης. Πρόκειται για μια απαιτητική διαδικασία την οποία θα πρέπει να παραδεχτούμε έχει αποφύγει να αναλάβει το ελληνικό πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση- αντιπολίτευση) καθ ότι συνεπάγεται πολιτικά κόστη. Ειναι λοιπόν προφανές και αναμενόμενο ότι εκεί που διαπιστώνεται αδυναμία και έλλειψη στρατηγικής να εμφανίζεται ο καιροσκοπισμός και τα επακόλουθά του.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία επίλυσης του «μακεδονικού» κρύβοντας ότι ουσιαστικά το μόνο που ανέλαβε ήταν η προώθηση της αμερικανικής ατζέντας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται να διαφωνεί με αποτέλεσμα (Συμφωνία των Πρεσπών) παρ ότι αυτή προκύπτει ως αποτέλεσμα (και) των δικών της στρατηγικών επιλογών που συνεπάγονται από την αποδεκτή εξάρτηση της χώρας από την αμερικανική βούληση και το ΝΑΤΟ.

Η ελληνική κοινωνία αναζητά απαντήσεις ανατρέχοντας σε ...μεγαλέξανδρους, παρακολουθώντας ταυτόχρονα τις πιρουέτες των βουλευτών που διαμορφώνουν τους πολιτικούς συσχετισμούς με κριτήριο μια καρέκλα, μια θητεία, ένα πόστο...

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι λοιπόν ένας συμβιβασμός για τον οποίο ούτε το πολιτικό σύστημα προετοιμάστηκε να τον αντιμετωπίσει συντεταγμένα ούτε η ελληνική κοινωνία για να τον αποδεχτεί. Το κόστος αυτής της προχειρότητας (και πολιτικού καιροσκοπισμού) για την αντιμετώπιση ενός ζητήματος με ιστορικό βάθος είναι ήδη προφανές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και τη διχασμένη ελληνική κοινωνία. Ωστόσο το πραγματικό τίμημα θα εμφανιστεί προς είσπραξη μεταχρονολογημένο στο (όχι και τόσο μακρινό) μέλλον.

Πηγή: topontiki.gr


Δημήτρης Μηλάκας: Σχετικά με το Συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

Τα συνεχή πραξικοπήματα σε Αθήνα και Σκόπια

Γιώργος Παπαϊωάννου


Ποιες είναι οι αντιδημοκρατικές εκτροπές για να περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών


Δεν είναι μία και δύο. Οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις για να προχωρήσει η Συμφωνία των Πρεσπών και να μπει η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, είναι πολλές και από τις δυο μεριές των συνόρων. Άλλες από αυτές παραβιάζουν και τυπικά τη συνταγματική νομιμότητα, ενώ άλλες είναι κατάφορα αντιδημοκρατικές από ουσιαστική και πολιτική άποψη. Ας τις δούμε συγκεκριμένα.

Στην Ελλάδα:

  • Από την αρχή η Συμφωνία σχεδιάστηκε και προχώρησε, με την υπαγόρευση του αμερικάνικου παράγοντα φυσικά, χωρίς καμιά ενημέρωση του ελληνικού λαού. Τη Συμφωνία την υπέγραψε χωρίς καμιά διαβούλευση ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, ο οποίος αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση λίγους μήνες μετά.
  • Στην ελληνική Βουλή δεν έγινε καμιά συζήτηση πριν υπογραφεί στις Πρέσπες η Συμφωνία. Αλλά δεν υπήρχε συζήτηση και σύμπλευση ούτε καν στο εσωτερικό της κυβέρνησης και στο υπουργικό συμβούλιο, αφού ο ένας από τους δύο κυβερνητικούς εταίρους (ΑΝΕΛ) διαφωνούσε με τη Συμφωνία.
  • Μετά την υπογραφή στις Πρέσπες, ξέσπασε μια απίθανη κρίση στο εσωτερικό της κυβέρνησης με βαριές κατηγορίες ανάμεσα στους τότε υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας. Αλληλοκατηγορήθηκαν για μυστικά κονδύλια και χρηματισμούς, ενώ ο Π. Καμμένος έκανε ανοιχτές καταγγελίες για «50 εκατομμύρια ευρώ του Τζορτζ Σόρος» για εξαγορά πολιτικών προσώπων και αλλού για «μπόνους μαύρου χρήματος των 2 εκατ. ευρώ». Τίποτα από αυτά δεν διερευνήθηκε, ενώ και το περιεχόμενο της επιστολής παραίτησης του Ν. Κοτζιά κρατήθηκε μυστικό από τον ελληνικό λαό.
  • Τελικά, τη Συμφωνία την έφερε στη Βουλή για κύρωση μια έκνομη ουσιαστικά κυβέρνηση που επί της ουσίας δεν διαθέτει καν κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή δεδηλωμένη. Μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ, έμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ με 145 βουλευτές και απέσπασε την πλέον οριακή ψήφο εμπιστοσύνης με την προσθήκη 6 προσώπων. Ποια είναι όμως αυτά τα πρόσωπα; Αποχώρησαν από τα κόμματά τους και δεν έχουν καμιά έγκριση από τον ελληνικό λαό για τη στάση τους, ενώ είτε έχουν ήδη ανταλλάξει την ψήφο τους με υπουργικές θέσεις, είτε πρόκειται να επιβραβευτούν στο άμεσο μέλλον με θέσεις στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
  • Η κύρωση της Συμφωνίας από τη Βουλή, προωθείται με fast track διαδικασίες, με πλευρές της να παραμένουν ακόμα θολές και με ελλιπή ενημέρωση ακόμα και των βουλευτών που θα κληθούν αυτές τις μέρες να την ψηφίσουν. Οι διαδικασίες αυτές φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που ακολουθούνται. Είναι αυτές που έχουν καθιερωθεί τα τελευταία 9 χρόνια με τα αμετάφραστα κείμενα, τις χιλιάδες σελίδες που δεν διαβάζονταν αλλά ψηφίζονταν, την υπαγόρευση των νομοθετημάτων από τον ξένο παράγοντα. Μια από τα ίδια.
  • Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει συγκληθεί ποτέ ούτε καν το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών που συνηθίζεται να συζητά ανάλογα κρίσιμα θέματα. Αντίθετα, το κυβερνόν κόμμα προτείνει ένα debate ανάμεσα στους Τσίπρα-Μητσοτάκη, δείγμα κι αυτό ότι κινείται με αποκλειστικά μικροπολιτικές στοχεύσεις και ενδιαφέρεται μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων και ενός κλίματος πόλωσης ανάμεσα σε δύο «μονομάχους» προκειμένου να συμπιέσει άλλες, ενδιάμεσες δυνάμεις.
  • Ακόμα, έχουν απορριφθεί όλες οι προτάσεις για ψήφιση της Συμφωνίας έστω με διευρυμένη πλειοψηφία 180 βουλευτών. Τέτοιες προτάσεις είχαν γίνει ακόμα και από το εσωτερικό της κυβέρνησης, αλλά και –όπως έχει γραφτεί ακόμα και σε φιλοκυβερνητικά έντυπα– από Ευρωπαίους παράγοντες, προκειμένου να πιεστεί το πολιτικό προσωπικό να ομονοήσει υπέρ της Συμφωνίας. Φυσικά αυτές οι προτάσεις απορρίφθηκαν τόσο από την κυβέρνηση, η οποία θέλει να βγάλει οπωσδήποτε τη «δουλειά», όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση που δεν θέλει να πάρει την ευθύνη της απόρριψης της Συμφωνίας.
  • Η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να προχωρήσει στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος χωρίς κανένα ουσιαστικό επιχείρημα περί αυτού. Το Σύνταγμα προβλέπει με το άρθρο 44 – παρ. 2, τη δυνατότητα δημοψηφισμάτων «για κρίσιμα εθνικά θέματα» (προκηρύσσεται από τον ΠτΔ μετά από εισήγηση της κυβέρνησης και απόφαση του κοινοβουλίου). Αυτό το άρθρο επικαλέστηκε άλλωστε η κυβέρνηση το 2015 για να κάνει δημοψήφισμα (το αποτέλεσμα του οποίου καταστρατήγησε βέβαια στη συνέχεια).

Στην ΠΓΔΜ:

  • Οι μεθοδεύσεις ξεκινούν από παλιότερα. Η «Σοσιαλδημοκρατική Ένωση» του Ζόραν Ζάεφ ήταν το δεύτερο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές του 2016, αλλά μέσα από έντονες παρεμβάσεις του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού παράγοντα, ειδικά προς τα αλβανικά κόμματα, έγινε κατορθωτό να σχηματιστεί κυβέρνηση από τον Ζάεφ ώστε να προωθηθούν οι σχεδιασμοί της Δύσης.
  • Καθ’ όλη τη διαδικασία προώθησης της Συμφωνίας των Πρεσπών, έχει ακολουθηθεί σειρά μεθοδεύσεων ώστε να παραμεριστεί ο ρόλος του Προέδρου της ΠΓΔΜ. Αυτός αρνούνταν να συνηγορήσει στην έγκριση της διαδικασίας σε διάφορα στάδια, αλλά η στάση του αντιμετωπίστηκε με διαδοχικές παρακάμψεις και εκτροπές.
  • Σε όλες τις μέχρι τώρα ψηφοφορίες για την Συμφωνία των Πρεσπών και τις απαιτούμενες συνταγματικές αλλαγές, οι πάντες γνωρίζουν και ομολογούν ανοιχτά ότι υπήρξε όργιο εξαγοράς βουλευτών σε κλίμα γενικευμένης διαφθοράς και σήψης. Πολλοί εκβιάστηκαν σε σχέση με εκκρεμότητες που είχαν με τη δικαιοσύνη και ουσιαστικά αντάλλαξαν τη φυλακή με την ψήφο τους, ενώ γνωστές έχουν γίνει συγκεκριμένες «ταρίφες» που ίσχυσαν για την υπερψήφιση της Συμφωνίας.
  • Στο δημοψήφισμα που έγινε στην ΠΓΔΜ, πήρε μέρος μόνο το 36,89% του εκλογικού σώματος, ενώ πάνω από 63% απείχαν. Σύμφωνα με τα άρθρα 73 και 74 του Συντάγματος της γειτονικής χώρας, αυτό καθιστούσε το δημοψήφισμα άκυρο, αφού απαιτούταν συμμετοχή πάνω από 50%. Με την παρότρυνση του δυτικού παράγοντα, και αυτό παρακάμφθηκε αφού εκ των υστέρων θεωρήθηκε προαιρετική η έγκριση της Συμφωνίας με δημοψήφισμ

Ευρώπη, ελληνικός τρόπος και δημοψηφίσματα


Σύμφωνα με το Bloomberg, η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένα πρότυπο. Το πρακτορείο αντιπαραθέτει τον… ελληνικό τρόπο με τις «περιπέτειες» στη Βρετανία για να συμπεράνει πως «η προσφυγή στον λαό δεν αποτελεί πάντα τον καλύτερο τρόπο για να επιλυθεί ένα επίμαχο ζήτημα»!

Να που η Ελλάδα με Αριστερά στην κυβέρνηση, γίνεται δεύτερη φορά οδηγός για το πώς να παραγνωρίζεις τη θέληση ενός λαού. Είτε κάνεις δημοψήφισμα και σκίζεις το αποτέλεσμα, είτε δεν το κάνεις καθόλου κι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο…

Στην πρόσφατη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση, η κυβέρνηση πρότεινε την επέκταση της δυνατότητας για δημοψηφίσματα (για το χρώμα των ταξί ίσως…), ενώ για ένα κρίσιμο θέμα στο οποίο ο λαός απαιτεί να εκφραστεί, ούτε καν το συζητάει. Απόλυτα χαρακτηριστικό δείγμα του τρόπου με τον οποίον πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας έχει σε ανύποπτο χρόνο δηλώσει ότι έχει το θάρρος και πάει κόντρα στη γνώμη των πολλών για τις «Πρέσπες». Φυσικά, δεν πρόκειται για «θάρρος», αλλά για παραδοχή ότι παραβιάζει κατάφορα τη δημοκρατία, αγνοώντας τη γνώμη των πολιτών που όλα δείχνουν ότι με ποσοστά πάνω από 70% απορρίπτουν τη Συμφωνία.

Πρόκειται πάντως για ακραιφνώς ευρωπαϊκή πρακτική. Στην Ε.Ε., οι λαοί και η συμμετοχή τους στην πολιτική αντιμετωπίζονται πλέον αποκλειστικά σαν εχθροί και κίνδυνος. Σε αυτό έχει συμβάλλει και η «πικρή» εμπειρία από αρκετά δημοψηφίσματα. Κάποια από αυτά, μπορείτε να δείτε στον πίνακα.


Πηγή: e-dromos.gr


Γιώργος Παπαϊωάννου: Σχετικά με τον Συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα, 21 Ιανουαρίου 2019

Δημοκρατική φαυλοκρατία

Στάθης


Είναι αναντίρρητο ότι η χώρα βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Αιχμάλωτη στα Μνημόνια και την Υποτέλεια, στα ψέματα που λέει διαρκώς η κυβέρνηση για τα πάντα, στη φτώχεια που διευρύνεται, στο χρέος που μεγεθύνεται, ενώ ταυτοχρόνως βρίσκεται όλο και πιο εκτεθειμένη σε εθνικούς κινδύνους.

Θα έλεγε κανείς ότι τίποτα χειρότερο απ’ την παρακμή δεν υπάρχει. Υπάρχει! Είναι η θεσμοποίηση της παρακμής. Αυτό ακριβώς δηλαδή που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και η πολιτική και το πολίτευμα λειτουργούν πλέον επί τόσον πολύ καιρό στο πλαίσιο αυτής της παρακμής, ώστε τα αποτελέσματα για όλα τα προβλήματα να είναι κάθε φορά χειρότερα, να δημιουργούν προηγούμενο, να δημιουργούν «νομολογία».

Έτσι η νέα κανονικότητα είναι και γίνεται η θεσμοποίηση της βαρβαρότητας.


Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο Κοινοβούλιο, με την ψήφο Εμπιστοσύνης και τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εις ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική ξεφεύγουμε, εις ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική εκπίπτουμε.

Το αξίωμα ότι «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα» προϋποθέτει να υπάρχουν δημοκρατίες.

Στο σύστημα όμως που το 70% των Ελλήνων (εις ό,τι αφορά την αντίθεση του λαού στη Συμφωνία των Πρεσπών) έχει το ίδιο βάρος με την αμφιλεγόμενη ψήφο Δανέλλη, μπορούμε να μιλάμε για φαυλοκρατία αλλά όχι για δημοκρατία…

Ραγιάδες κατά συνείδησιν


Καραγκιοζιλίκια κατά συνείδησιν.

Είναι αποκαρδιωτικό, είναι απογοητευτικό, αλλά πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι η μακρά δουλεία των Μνημονίων διαμορφώνει έναν νέο τύπο ραγιά. Πολύ ανώτερον απ’ τους ραγιάδες που έφεραν τα Μνημόνια.

Οι ραγιάδες εκείνου του τύπου κι εκείνης της εποχής θύμιζαν κοτσαμπάσηδες ή γενίτσαρους. Με τον άλφα ή βήτα τρόπο δηλαδή διέθεταν κάποια σοβαροφάνεια κι έπαιζαν τον ρόλο τους με το αντίστοιχο τουπέ.

Σήμερα, ούτε καν η σοβαροφάνεια είναι απαραίτητη. Αρκεί η… συνείδηση! Υπό την προϋπόθεση αυτή η συνείδηση να είναι μερικής απασχόλησης και πρόθυμη για ευέλικτη εργασία.

Καμία δουλειά άλλωστε δεν είναι ντροπή, πόσω μάλλον όταν η ντροπή γίνεται δουλειά…

Πηγή: topontiki.gr


Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή, 20 Ιανουαρίου 2019

Δήλωση-έκκληση Γιώργου Κασιμάτη

Ελλάδα 
 

Με την ευθύνη του Έλληνα Πολίτη και του επιστήμονα, καθώς και με βάση τις επιστημονικές μου γνώσεις για το συμφέρον του Ελληνικού Λαού, διατυπώνω τις ακόλουθες θέσεις για τη Συμφωνία των Πρεσπών:

1. Πολιτικά, η Συμφωνία των Πρεσπών, ως πράξη εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, είναι απαράδεκτη:

  • α. Γιατί αποτελεί παραχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος, η οποία εξυπηρετεί κυριαρχικά και γεωπολιτικά συμφέροντα μόνο ξένων κρατών, ενώ αντίστοιχα βλάπτει ουσιαστικά τα συμφέροντα της Ελληνικής Πολιτείας.
  • β. Γιατί απειλεί και μειώνει καίρια: την ασφάλεια της εδαφικής κυριαρχίας.
  • γ. Γιατί αμφισβητεί σοβαρά την εθνική, την ιστορική και την πολιτισμική ταυτότητα της Ελλάδας.

2. Νομικά (από πλευράς κύρους), η Συμφωνία των Πρεσπών είναι άκυρη και ανυπόστατη, γιατί ουσιαστικά και διαδικαστικά παραβιάζει:

  • α. Το Σύνταγμα της Ελλάδας,
  • β. Το Σύνταγμα των Σκοπίων και
  • γ. Το Διεθνές Δίκαιο.

3. Η παραβίαση του Συντάγματος της Ελλάδας:

  • α. Είναι ουσιαστική, γιατί η κυβερνητική απόφαση παραβιάζει την αρχή προστασίας της Κυριαρχίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο χειρισμός του θέματος παραβίασε ήδη και παραβιάζει τη δημοκρατική αρχή και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.
  • β. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ανυπόστατη λόγω του ότι περιέχει παραχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος, το οποίο δεν μπορεί, σύμφωνα με το Σύνταγμα, να είναι αντικείμενο ούτε διεθνούς σύμβασης, ούτε άσκησης κυβερνητικής και νομοθετικής εξουσίας. Το όνομα «Μακεδονία», δεν αποτελεί απλώς περιορισμό εθνικής κυριαρχίας ή ούτε μεταφορά αρμοδιοτήτων σε διεθνείς οργανισμούς, βάσει πάντοτε εθνικού συμφέροντος, που να αναγνωρίζεται ως τέτοιο από το Σύνταγμα, αλλά παραχώρηση στοιχείου ταυτότητας ης Ελλάδας, ως κυρίαρχου κράτους. Αυτό αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα και δεν υπόκειται σε καμιά συντεταγμένη εξουσία.
  • γ. Είναι διαδικαστική τόσο με βάση το Σύνταγμα, όσο και με βάση το Διεθνές Δίκαιο.

4. Η παραβίαση του Συντάγματος των Σκοπίων είναι αμφίδρομη:

  • α. Η διαδικασία σύναψης της Συμφωνίας των Πρεσπών έγινε κατά παράβαση του Συντάγματος των Σοπίων.
  • β. Η αναθεώρηση του Συντάγματος των Σκοπίων δεν τήρησε τη Συμφωνία των Πρεσπών, άρα, η τελευταία είναι, σύμφωνα με το αναθεωρημένο Σύνταγμα, αντισυνταγματική, ενώ η Συμφωνία, αν και ήδη ανυπόστατη, υπόκειται σε καταγγελία για μη τήρησή της από την αντισυμβαλλόμενη Χώρα ως προς την αναθεώρηση.

5. Η παραβίαση του Διεθνούς δικαίου είναι ουσιαστική και τυπική:

  • α. Είναι τυπική, (είναι τυπικά άκυρη), γιατί δεν τηρήθηκαν οι κανόνες σύναψης και κύρωσης της Σύμβασης, που ορίζουν τα Συντάγματα και των δύο Χωρών.
  • β. Είναι ουσιαστική, γιατί ως άκυρη Σύμβαση αποτελεί παραβίαση της Κυριαρχίας της Ελλάδας και της συνταγματικής τάξης και των δύο μερών.

Β. Με βάση τις παραπάνω θέσεις μου, απευθύνομαι προς στους πολιτικούς αντιπροσώπους του Ελληνικού Λαού, που έδωσαν τον όρκο πίστης στην πατρίδα και στη Δημοκρατία και τήρησης του Συντάγματος και κάνω με πλήρη συνείδηση την ακόλουθη έκκληση και δήλωση:

1. Να μην παραβιάσουν τον όρκο τους απέναντι στον Ελληνικό Λαό, ψηφίζοντας υπέρ της αντισυνταγματικής αυτής Συμφωνίας, η οποία παραβιάζει και απειλεί ζωτικά συμφέροντα κυριαρχίας της Ελλάδας.

2. Εάν, παρ’ ελπίδα, υπάρξει πλειοψηφία αντιπροσώπων του Λαού, που θα υπερψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τον όρκο τους, η εν λόγω Συμφωνία δεν θα έχει καμμιά απολύτως ισχύ και δε δημιουργεί καμιά υποχρέωση για την Ελλάδα. Την επόμενη ο Ελληνικό Λαός θα έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να συνεχίσει τον Αγώνα.

Γιώργος Κασιμάτης Ομ. Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Πηγή: kassimatisdimokratia.g


Η Σφήκα: Επιλογές


Διαβάστε Περισσότερα »

Το επιστημονικό «ωροσκόπιο» του 2019

Σπύρος Μανουσέλης


Ποια θα είναι τα κορυφαία πεδία έρευνας τους επόμενους δώδεκα μήνες;

Πριν από μία εβδομάδα οι «Μηχανές του Νου» παρουσίασαν μερικές από τις πιο σημαντικές επιστημονικές κατακτήσεις του προηγούμενου έτους. Σήμερα, θα εστιάσουν σε ορισμένα ήδη αποφασισμένα και καταλεπτώς σχεδιασμένα ερευνητικά προγράμματα που αναμένεται να δώσουν, τους επόμενους δώδεκα μήνες, ενδιαφέροντες επιστημονικούς καρπούς. Από την Αστροφυσική μέχρι τη Βιοτεχνολογία και από τη Σωματιδιακή Φυσική μέχρι την Παλαιοντολογία, ιδού ποια επιστημονικά πεδία και ποιες συγκεκριμένες έρευνες προβλέπεται να κυριαρχήσουν στις επιστημονικές εξελίξεις το 2019.

Για τη σύνταξη αυτού του ιδιότυπου επιστημονικού «ωροσκοπίου» βασιστήκαμε στις «προφητείες» που δημοσιεύτηκαν σε εγκυρότατα διεθνή επιστημονικά περιοδικά («Nature» και «Science»). Η σειρά με την οποία παρουσιάζονται οι πιο ενδιαφέρουσες και πολλά υποσχόμενες έρευνες του 2019 δεν υποδηλώνει, από μέρους μας, καμία αξιολογική κρίση, δεδομένου ότι σε τόσο υψηλού επιπέδου επιστημονικά-τεχνολογικά εγχειρήματα δεν χωράνε οι συνήθεις γνωστικές ή συντεχνιακές προκαταλήψεις.

Ποια θα είναι τα κορυφαία πεδία έρευνας τους επόμενους δώδεκα μήνες;


● Οι παγετώνες της... Αποκαλύψεως

Τον Ιανουάριο ξεκινά στην Ανταρκτική μια πολύ σημαντική ερευνητική αποστολή, η μεγαλύτερη αμερικανο-βρετανική συνεργασία των τελευταίων 70 χρόνων. Στόχος του πενταετούς ερευνητικού προγράμματος είναι να διαπιστωθεί με τι ρυθμό αποσπώνται οι πάγοι των Thwaites και Pine Island, δύο περιοχές της Ανταρκτικής με έκταση λίγο μεγαλύτερη από τη Γαλλία, που λειτουργούν ως ανάχωμα για τους πάγους που όταν αποσπώνται καταλήγουν στις θάλασσες του Νότιου Ωκεανού.

Το συγκεκριμένο ερευνητικό πρόγραμμα δεν θα περιοριστεί στην ακριβή καταμέτρηση αυτών των φαινομένων, αλλά προβλέπεται επίσης η μελέτη των συνθηκών του ωκεανού, μέσω ειδικών τηλεχειριζόμενων συσκευών και με φώκιες εφοδιασμένες με ειδικούς αισθητήρες.

Από τις μέχρι σήμερα μετρήσεις, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι την τελευταία εικοσαετία, λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η παγωμένη ήπειρος συρρικνώνεται σταδιακά και χάνει ετησίως -λόγω αποκόλλησης και τήξης- πολλούς γιγατόνους (δισεκατομμύρια τόνους) πάγων που καταλήγουν στη θάλασσα.

Η άνοδος της στάθμης της θάλασσας από το λιώσιμο αυτών των «πάγων της Αποκαλύψεως» και, παράλληλα, λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας του θαλάσσιου νερού προβλέπεται ότι το 2100 θα φτάσει από 0,74 μέχρι και 1,8 μέτρο. Μπορεί αυτοί οι αριθμοί ανόδου της θαλάσσιας στάθμης να σας φαίνονται μικροί, όμως μπορούν να βυθίσουν ολόκληρα νησιά στον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό, επιβάλλοντας τον αναγκαστικό εκτοπισμό πολλών χιλιάδων κατοίκων που ζουν σε παράκτιες πόλεις.

Στην Ανταρκτική, όμως, έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί -μετά από μερικούς μήνες- και μια πολύ ενδιαφέρουσα ευρωπαϊκή έρευνα. Στόχος των Ευρωπαίων ερευνητών είναι να αποκτήσουν και να αναλύσουν εργαστηριακά ένα αρκετά βαθύ δείγμα από την παγωμένη επιφάνεια της Ανταρκτικής, να μελετήσουν δηλαδή ό,τι οι γεωλόγοι περιγράφουν ως «πυρήνα» ή «καρότο» πάγου: κάθε κυλινδρικού σχήματος και διαφόρων διαστάσεων δείγμα πάγου που προκύπτει από τη στοχευμένη και αυστηρά προσχεδιασμένη διάτρηση ενός παγετώνα.

Είναι από καιρό γνωστό ότι οι παγετώνες κάποιου βάθους σχηματίζονται από διαφορετικά στρώματα χιονιού που συσσωρεύονται σταδιακά το ένα πάνω στο άλλο: όσο «αρχαιότερος» -δηλαδή χρονικά παλαιότερος- είναι ένας παγετώνας τόσο περισσότερα διαφορετικά στρώματα περικλείει. Σημειωτέον ότι κάθε στρώμα χιονιού διαφέρει ως προς τη χημική σύσταση και την υφή από τα άλλα στρώματα. Μάλιστα, όσο βαθύτερα βρίσκεται ένα στρώμα πάγου τόσο περισσότερο αναμένεται να διαφέρει από τα πιο επιφανειακά στρώματα.

Η χημική σύσταση της Γης, της ατμόσφαιρας, αλλά και της πανίδας και της χλωρίδας -το σύνολο δηλαδή των ζωικών και φυτικών οργανισμών- που υπήρξαν κατά το μακρινό παρελθόν εγκλωβίζονται, κυριολεκτικά αποκρυσταλλώνονται και διατηρούνται μέσα στα βαθύτερα στρώματα πάγου. Στρώματα πάγου που συσσωρεύτηκαν κατά τη διάρκεια των ετών και των εποχών και μπορούν να μας προσφέρουν, σήμερα, μια ακριβή -αν και «αποκρυσταλλωμένη»- εικόνα των κλιματικών και των οικολογικών συνθηκών που επικρατούσαν κατά το μακρινό παρελθόν, δηλαδή κατά τη χρονική στιγμή του σχηματισμού αυτών των στρωμάτων πάγου.

Το συγκεκριμένο «καρότο πάγου» που φιλοδοξούν αποκαλύψουν οι Ευρωπαίοι ειδικοί θα είναι ηλικίας 1,5 εκατομμυρίου ετών και αν το πετύχουν, θα πρόκειται για την αρχαιότερη ακριβή καταγραφή των κλιματικών και των ατμοσφαιρικών συνθηκών που επικρατούσαν τότε. Μολονότι το σκεπτικό αυτής της ευρωπαϊκής έρευνας είναι σχετικά απλό, η υλοποίησή της ενδέχεται να αποδειχτεί αρκετά δύσκολη και -ας ελπίσουμε- γεμάτη από επιστημονικές εκπλήξεις.

● Απελπισμένη αναζήτηση τεχνολογικών λύσεων


Πάντως, ενώ οι τιμές της πλανητικής θερμοκρασίας συνεχίζουν να ανεβαίνουν και οι οικολογικές τους συνέπειες γίνονται, χρόνο με τον χρόνο, ολοένα και πιο σαφείς, κάποιοι ευφάνταστοι επιστήμονες επιμένουν να αναζητούν μια αμιγώς τεχνοκρατική «λύση» του προβλήματος. Για παράδειγμα, το 2019, προβλέπεται να ξεκινήσουν τα πρώτα πειράματα που στοχεύουν ρητά στην τεχνητή «αποθέρμανση» ή ψύξη του πλανήτη!

Αυτή η νέα τεχνολογική προσέγγιση των δυσεπίλυτων οικολογικών προβλημάτων περιγράφεται συνήθως ως «ηλιακή γεωμηχανική» και θα επιχειρήσουν να την εφαρμόσουν φέτος οι ερευνητές που συμμετέχουν στο πείραμα «Stratospheric Controlled Perturbation Experiment» (ή SCoPEx). Πρόθεση των ερευνητών είναι να επιχειρήσουν να ψεκάσουν τη γήινη στρατόσφαιρα με νέφη από κόκκους υλικών σωματιδίων τα οποία μοιάζουν με αυτά της κιμωλίας και όπως ελπίζουν θα μπορούν να ανακλούν και να στέλνουν πίσω στο Διάστημα μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας που θα έφτανε στη Γη.

Βέβαια δεν είναι λίγοι οι επιστήμονες που ήδη επισημαίνουν τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της τεχνολογικής... «λύσης». Υπενθυμίζοντας στους υπεραισιόδοξους τεχνολάγνους την καθοριστική σημασία της ηλιακής ακτινοβολίας στα γήινα οικοσυστήματα και προειδοποιώντας τους ότι αυτή η πρακτική ενδέχεται να αποδειχτεί πολύ πιο καταστροφική από τα αέρια του θερμοκηπίου!

● Φως στη δαιδαλώδη εξέλιξη του ανθρώπου

Νέα και ενδιαφέροντα απολιθώματα των πρώιμων εξελικτικών βημάτων του ανθρώπινου γένους (Homo) αναμένεται ότι θα προκύψουν από τις προγραμματισμένες παλαιοντολογικές έρευνες που θα πραγματωθούν φέτος σε νησιά της Ινδονησίας, μια γεωγραφική περιοχή υψηλής παλαιοντολογικής αξίας απ’ όταν, το 2003, οι παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν, σε μια σπηλιά στο απομονωμένο νησί Φλόρες, τα πρώτα απολιθωμένα θραύσματα μιας οδοντοστοιχίας και, κατόπιν, τους σκελετούς και τα κρανία από ένα νέο και ιδιαίτερα αινιγματικό είδος πυγμαίων ανθρώπων που κατοικούσαν σε αυτά τα νησιά: το περίφημο είδος του «Ανθρώπου του Φλόρες» ή Homo floresiensis.

Οι ανασκαφές που έχουν προγραμματιστεί για φέτος στο νησί Filippina di Luzon ενδέχεται να αποκαλύψουν στους ερευνητές πολύ περισσότερα σχετικά με την καταγωγή και τις ιδιαίτερες βιολογικές προσαρμογές των πρώτων ανθρώπινων πληθυσμών σε αυτά τα νησιά και, ενδεχομένως, να τους διαφωτίσουν για το αν το πυγμαίο ανάστημα αυτών των «Χόμπιτ» οφείλεται τελικά μόνο στην πολύχρονη γεωγραφική-αναπαραγωγική απομόνωση των πληθυσμών τους.

● Η επιτακτική ανάγκη για μια νέα βιοηθική «Βίβλο»

Οπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο, ανάμεσα στις μεγαλύτερες επιστημονικές ειδήσεις του προηγούμενου χρόνου ήταν -και μάλιστα σε περίοπτη θέση- η ανακοίνωση μιας ομάδας Κινέζων γενετιστών που ισχυρίζονται ότι κατάφεραν, για πρώτη φορά, να τροποποιήσουν το γονιδίωμα ανθρώπινων εμβρύων έτσι ώστε τα κύτταρα του ανοσοποιητικού τους συστήματος να μη διαθέτουν (εκ γενετής) τον φυσιολογικό υποδοχέα (την πρωτεΐνη CCR5) που επιτρέπει την είσοδο του ρετροϊού HIV στον οργανισμό.

Για να πετύχουν αυτόν τον στόχο οι Κινέζοι ερευνητές κατέφυγαν στη Γενετική Μηχανική και ειδικότερα στο CRISPR-Cas9, ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό σύστημα στοχευμένης τροποποίησης των γονιδίων, δηλαδή σε μια νέα πανίσχυρη τεχνική «γονιδιακής μικροχειρουργικής».

Αν οι ισχυρισμοί του Κινέζου γενετιστή He Jiankui και της ομάδας του επιβεβαιωθούν, τότε πρόκειται ασφαλώς για ένα τεράστιο βιοτεχνολογικό και βιοηθικό άλμα για την ανθρωπότητα: βιοτεχνολογικό γιατί, μέχρι σήμερα, ουδείς είχε διανοηθεί να δημιουργήσει ανθρώπινα πλάσματα με εργαστηριακά τροποποιημένο DNA και, ταυτόχρονα, βιοηθικό άλμα αφού προσκρούει στις «ρητές» απαγορεύσεις σχετικά με τη μη επέμβαση της νέας βιοτεχνολογίας στην ανθρώπινη γενετική κληρονομικότητα.

Εξελίξεις και άκρως επισφαλείς εφαρμογές της βιοτεχνολογίας που, δικαιολογημένα, γεννούν θύελλα αντιδράσεων στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, αλλά και την επιτακτική ανάγκη για ένα επιστημονικά εκσυγχρονισμένο και πολύ πιο αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο σχετικά με τα αυστηρότερα όρια που πρέπει να θεσμοθετηθούν για τις μη αποδεκτές εφαρμογές της Γενετικής Μηχανικής.

Συνεπώς, υπάρχει ζωτική ανάγκη για μια νέα διεθνή συμφωνία που θα απαγορεύει ρητά την επεμβατικότητα και την τροποποίηση του γενετικού μας υλικού, δηλαδή του DNA των ανθρώπινων αναπαραγωγικών κυττάρων (ωάρια, σπερματοζωάρια και ανθρώπινα έμβρυα). Αναγνωρίζοντας αυτούς τους κινδύνους, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θα προχωρήσει, στα μέσα του 2019, σε ριζική αναθεώρηση και επικαιροποίηση του σχετικού εγχειριδίου του για τη βιο-ασφάλεια των εργαστηριακών τεχνικών, αλλά και των επιτρεπτών επεμβάσεων.

Η προβλεπόμενη φετινή αναθεώρηση είναι η πρώτη μετά το 2004 και όταν δημοσιοποιηθεί υπό τη μορφή του νέου Εγχειριδίου για τη Βιοασφάλεια θα καταστήσει πιο σαφή και επιτακτική την ανάγκη θεσμοθέτησης διεθνώς πολύ πιο αυστηρών κανόνων σχετικά με τις εφαρμογές της Γενετικής Μηχανικής στους ανθρώπους: μεγαλύτερη προσοχή στις συνέπειες των «στοχευμένων» γονιδιακών τροποποιήσεων, αυστηρότερη αποτίμηση των ατομικών αλλά και των συλλογικών συνεπειών των νέων εργαστηριακών πρακτικών.

Μια αναθεώρηση λοιπόν που όχι μόνο αναβαθμίζει τη σημασία της βιοσφάλειας στις εργαστηριακές εφαρμογές των νέων βιοτεχνολογιών, αλλά και οριοθετεί αυστηρότερα τις δυνατότητες των βιοϊατρικών εφαρμογών αυτών των τεχνικών, με στόχο τη μόνιμη τροποποίηση της βιολογικής μας ταυτότητας.

● Επενδύοντας στην κάνναβη

Αυτή τη χρονιά, επίσης, προβλέπεται ότι οι Καναδοί ερευνητές θα έχουν στη διάθεσή τους τα πρώτα απτά αποτελέσματα από μια ατελείωτη σειρά επιστημονικών μελετών σχετικά με την καλλιέργεια και τη βιολογική βάση των χαρακτηριστικών της κάνναβης, καθώς και νέα αυστηρά επιστημονικά δεδομένα για τη δράση της στον ανθρώπινο οργανισμό. Μελέτες που ξεκίνησαν τα τελευταία χρόνια και τα συμπεράσματά τους αναμένεται να δημοσιευτούν φέτος.

Ως γνωστόν, ο Καναδάς ήταν η δεύτερη χώρα (μετά την Ουρουγουάη) που νομιμοποίησε, τον Οκτώβριο του 2018, την ελεύθερη καλλιέργεια και κάθε χρήση της κάνναβης, και όχι μόνο, αφού επένδυσε επιπλέον πακτωλούς χρημάτων σε έρευνες για την κατανόηση της δράσης και όλες τις πιθανές εφαρμογές αυτού του φυτού: από τη γενετική του μέχρι την ευεργετική δράση του για την ανθρώπινη υγεία.

Η επίθεση στην επιστημονική μονοκρατορία της Δύσης

Σύμφωνα με το διεθνές περιοδικό «Nature», αυτή τη χρονιά η Κίνα ενδέχεται να αναδειχτεί σε μια από τις χώρες που επενδύουν περισσότερο στον τομέα της έρευνας και της τεχνολογίας, μια ιστορική τάση που ξεκίνησε τουλάχιστον από το 2003.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κινεζικής βούλησης για κυριαρχία στο επιστημονικό υπερθέαμα είναι ότι, τον Σεπτέμβριο, προβλέπεται να ολοκληρωθεί η κατασκευή στην Κίνα του μεγαλύτερου μέχρι σήμερα ραδιοτηλεσκόπιου στον κόσμο: του περίφημου «FAST» (Five-hundred-meter Aperture Spherical Telescope).

Πρόκειται για ένα μεγα-τηλεσκόπιο που έχει άνοιγμα 500 μέτρων, στοίχισε μέχρι σήμερα 1,2 δισεκατομμύριο yuan (περίπου 150 εκατομμύρια ευρώ) και λειτουργεί εν μέρει από το 2016, προσφέροντας ήδη στους Κινέζους αστροφυσικούς τη δυνατότητα να κάνουν σημαντικές ανακαλύψεις.

Τι θα συμβεί όταν, τον επόμενο χρόνο, τεθούν σε λειτουργία όλες του οι δυνατότητες και πώς θα απαντήσουν οι άλλες ανεπτυγμένες χώρες στην κινεζική πρωτοβουλία;
● Ο διάδοχος του LHC
Ως απάντηση στην Κίνα, η γειτονική Ιαπωνία, για παράδειγμα, σχεδιάζει την κατασκευή στο μέλλον του νέου Διεθνούς Γραμμικού Επιταχυντή σωματιδίων «International Linear Collider, ILC», που θέλει να είναι ο διάδοχος του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων «Large Hadron Collider, LHC», ο οποίος λειτουργεί εδώ και χρόνια στο CERN της Γενεύης, στην Ελβετία.

Δεδομένου όμως του πολύ υψηλού κόστους κατασκευής του νέου διεθνούς επιταχυντή σωματιδίων (περίπου 7 δισεκατομμύρια δολάρια) αλλά και της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, η ιαπωνική κυβέρνηση δεν ενέκρινε πέρυσι και ανέβαλε για φέτος τη χρηματοδότηση αυτού του φιλόδοξου προγράμματος. Ομως το σχέδιο κάθε άλλο παρά έχει εγκαταλειφθεί κι έτσι στις 7 Μαρτίου 2019, η ιαπωνική κυβέρνηση θα αποφασίσει για το πώς και το πότε μπορεί να υλοποιήσει τον νέο επιταχυντή σωματιδίων ILC.

Οσο για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αυτές αποφάσισαν να απαντήσουν με το φιλόδοξο επιστημονικό πρόγραμμα «Horizon 2020», που είναι ασφαλώς το πιο μεγαλόπνοο και δαπανηρό πρόγραμμα για την Ερευνα και την Τεχνολογία που η Ε.Ε. έχει υλοποιήσει μέχρι σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, ήδη ετοιμάζεται το επόμενο επενδυτικό πρόγραμμα για την έρευνα, το «Horizon Europe», που θα ξεκινήσει από το 2021.

Πηγή: efsyn.gr


Η Σφήκα: Επιλογές


Διαβάστε Περισσότερα »

Η αργία δεν με χαλάει καθόλου

Του Δημήτρη Ουλή


Δεν πρόκειται να απολογηθώ για τους παραπανίσιους κουραμπιέδες που έφαγα κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών. Και δεν πρόκειται να το κάνω, για λόγους που αφορούν πρωτίστως στην τόνωση του ηθικού μας. Με λύπη μου διαπίστωσα και φέτος ότι τα ποσοστά του κόμματος μας –των Κουραμπιεδικών– μειώθηκαν δραματικά σε σχέση με τα ποσοστά του κόμματος των αντιπάλων μας – των Μελομακαροναδικών. Τι συμφορά είναι αυτή; Πού να αποδώσω τούτο το κακό;

Ε, λοιπόν, θα το πω έξω από τα δόντια: σε μεγάλο βαθμό, πιστεύω ότι ευθύνεται η ίδια η κρίση. Οι τσιγκουνιές, τα μελανά χρώματα και η αισθητική έκπτωση της κρίσης αποτυπώνονται ανάγλυφα σε τούτο το γλυκό, που είναι καφέ, βαρετό στην όψη, κι αν δεν ήταν τα πενιχρά τρίματα του καρυδιού πάνωθέ του, θα νόμιζες ότι πρόκειται για μικρό κόπρανο. Ποια σχέση μπορεί να έχει τούτη η ζαχαροπλαστική κατήφεια με τον υπέροχο κουραμπιέ, τον γλυκύτατο, που απαιτεί σπατάλη ζάχαρης, είναι κάτασπρος σαν την άσπιλη λευκάδα των απάτητων βουνοκορφών, κι όταν τον βάζεις στο στόμα σου, νιώθεις τον ουρανίσκο σου να εκρήγνυται από τις αντίρροπες γεύσεις – την τρυφερότητα του βουτύρου, τη σκληράδα του αμύγδαλου και το ιλαρό πνίξιμο της άχνης; Ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε ένα γλυκό ρακένδυτο, ζοφερό και σπαγγοραμένο, που προσπαθεί να σε πείσει μονάχα με τα πασπαλισμένα του ψίχουλα – κι ένα γλυκό ντυμένο ολούθε με πάλλευκους μανδύες, που παραπέμπει μονάχα στην άσπιλη χλιδή του χιονιού και στην εξαρτητική ηδονή του ναρκωτικού;

Δεν θα το συζητήσω άλλο. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι οι χριστουγεννιάτικες διακοπές, καίτοι χαζοχαρούμενες, μου θύμισαν για ακόμα μία φορά τα ουσιώδη: ότι είναι καλύτερο να ξεκουράζεσαι, παρά να δουλεύεις. Οτι είναι προτιμότερο να απολαμβάνεις τους αργούς χρόνους της ραστώνης και της αυτοδιάθεσης, παρά να βολοδέρνεις μέσα στα τρεχαλητά και τις σκοτούρες της μισθωτής –ή άμισθης– εργασίας. ΄Οτι είναι ανεκτίμητο πράγμα να έχεις χρόνο για να μελετήσεις, να παίξεις με το παιδί σου, να κάνεις έρωτα με τη γυναίκα σου. ΄Οτι δεν είναι καθόλου κακό να ξυπνάς, έχοντας χορτάσει τον ύπνο. Και ότι, επιτέλους, είναι σημανικό –έστω και εξ επόψεως συμβολικής– οι πρώτες μέρες του χρόνου να απηχούν κάτι από την ουτοπική ελαφρότητα και αμεριμνησία των παιδικών σου χρόνων.

Εύχομαι για τον καινούργιο χρόνο περισσότερες χιονισμένες μέρες: να ομορφαίνει η καθημερινότητά μας με το τίποτε, και ολόκληρο το τοπίο να θυμίζει μία τεράστια πιατέλα από κουραμπιέδες. Κι εύχομαι ακόμα, η ελληνική κυβέρνηση, παγιδευμένη μέσα στην ευθυνοφοβία και τα επικοινωνιακά της παιχνίδια, να μην μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, από το να δίνει αργίες. Ευχαριστούμε πολύ, κυρίες και κύριοι. Αλλά μην νομίζετε ότι θα ανταποδώσουμε. Μπροστά τις κάλπες, και πάλι θα σας μαυρίσουμε – μαζί με όλους τους υπολοίπους του καραβανιού.

Πηγή: e-dromos.gr


Δημήτρης Ουλής: Σχετικά με τον Συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο, 19 Ιανουαρίου 2019

Οι Ερινύες «καταδιώκουν» τους Ζώντες, τους Εκλιπόντες ή αμφότερους;

Γιάννης Περάκης


Ολοι ανεξαιρέτως οι κοινωνικοί τομείς της πατρίδας μας δέχονται ανηλέητη επίθεση. Κατεδαφίζουν και ρίχνουν στον γκρεμό ως σκουπίδια, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των πατεράδων και των μανάδων μας. Οτι έχει κατακτηθεί με αγώνες και με αίμα τα τελευταία 100 χρόνια εξαυλώνονται σιγά-σιγά και προπαντός μεθοδικά.

1) Απασχόληση: Τα παιδιά μας αυτοεξορίζονται, αυτά που παραμένουν εργάζονται με μισθούς πείνας, η μερική απασχόληση θερίζει. Αθροιστικά οι νέες προσλήψεις, ανά είδος σύμβασης εργασίας από 01.01.2018 έως 31.10.2018, ανέρχονται σε 46,07% πλήρους απασχόλησης και σε 53,93% μερικής απασχόλησης.

2) Στέγαση-Συνθήκες διαβίωσης: Παρά τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τα ενοίκια αρχίζουν και «τσιμπάνε» σε ορισμένες συνοικίες, κυρίως λόγω Airbnb. Τα κόκκινα δάνεια ανέρχονται σε 88 δισ. ευρώ. Οι πλειστηριασμοί ακινήτων απο 16.000 φέτος σε 30.000 το 2019. Πάνω από 37.000 πλειστηριασμούς ακινήτων προγραμματίζουν για τους προσεχείς 15 μήνες οι τράπεζες. Ένα στα δύο νοικοκυριά της Αττικής δηλώνει ότι δυσκολεύεται να πληρώσει έγκαιρα τους λογαριασμούς του ρεύματος, του τηλεφώνου, του νερού, των κοινόχρηστων ή του ενοικίου. Το 43% δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να εξασφαλίσει θέρμανση για το σπίτι του.

Το 52,1% δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα έκτακτο έξοδο της τάξης των 500 ευρώ, γεγονός που δείχνει την αδυναμία της αποταμίευσης. Διαπιστώθηκε επίσης ότι ένα στα τρία νοικοκυριά δεν μπορούν να προσφέρουν στο οικογενειακό τραπέζι κρέας, ψάρι ή λαχανικά, κάθε δεύτερη μέρα… Οι μισοί από τους ερωτηθέντες, δήλωσαν ότι αδυνατούν να προσφέρουν στην οικογένειά τους, διακοπές έστω και για μία εβδομάδα τον χρόνο. Το 57% του εξεταζόμενου πληθυσμού δεν έχει την δυνατότητα να πηγαίνει σε θέατρο κινηματογράφο συναυλίες ή να αγοράζει βιβλία στην συχνότητα που θα επιθυμούσε. Οι άνεργοι αναφέρουν πως δεν έχουν αυτή την δυνατότητα σε ποσοστό 77% ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους εργαζόμενους καταγράφεται στο 46%.

3) Υγεία: Τις τριτοκοσμικές συνθήκες στα νοσοκομεία της χώρας λόγω έλλειψης θέρμανσης καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, με τον φετινό χιονιά να είναι σε εξέλιξη. Ενδεικτικά:

Στο νοσοκομείο Πρέβεζας: Το καλοριφέρ λειτουργεί μόλις τρεις ώρες το 24ωρο στο νοσοκομείο
Στο νοσοκομείο της Κω: Δεν υπάρχει κεντρική θέρμανση. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΑΟΥΣΑΣ: Νοσοκομείο ΣΕ ΟΡΕΙΝΗ περιοχή με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, έχει θέρμανση ανά διαστήματα 12 ώρες περίπου το 24ωρο λόγω έλλειψης πετρελαίου. Στο κέντρο υγείας Αριδαίας: Μέχρι και τις ημέρες των εορτών δεν υπήρχε θέρμανση. ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΣΚΟΠΕΛΟΥ: Δεν υπάρχει καθόλου θέρμανση όλο το χειμώνα. Δεν βρίσκουν προμηθευτή πετρελαίου γιατί είναι αφερέγγυοι. Στο κέντρο υγείας Παρανεστίου (Δράμα): Η αρμόδια ΥΠΕ συνέστησε ορθολογική (!) χρήση του πετρελαίου.

Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη στα νοσοκομεία και Κέντρα της Βόρειας Ελλάδας όπου οι ασθενείς στην κυριολεξία τουρτουρίζουν από το πολικό ψύχος καθώς δεν λειτουργεί η κεντρική θέρμανση. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι οι συγγενείς των ασθενών να φέρνουν από το σπίτι τους θερμαντικά σώματα.

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΛΕΝΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ: Ανεπαρκέστατη θέρμανση. Κρυώνουν πολύ οι γυναίκες και τα βρέφη. Δεν υπάρχουν καλοριφέρ. Η θέρμανση των χώρων του Νοσοκομείου γίνεται από τα γνωστά κατεστραμμένα καλοριφέρ που έχουμε δείξει το καλοκαίρι τα οποία υπολειτουργούν. Τα κτίρια είναι χωρίς καμία συντήρηση. Σπασμένα τζάμια. Στην αίθουσα τοκετού το κρύο είναι πάρα πολύ. Από τα 8 κλιματιστικά στα 8 δωμάτια των επιτόκων γυναικών λειτουργούν τα τρία και μάλιστα τα δύο υπολειτουργούν. Οι διάδρομοι των Νοσοκομείων δεν έχουν καθόλου θέρμανση..

Ψ.Ν.Α. ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ: Κάνουν οικονομία. Ανοίγουν το καλοριφέρ 3 ώρες το πρωί, 3 ώρες το απόγευμα και 3 ώρες τη νύκτα. Παλαιά κτίρια με απώλειες. Κρυώνουν οι ασθενείς. Με παρέμβαση του προσωπικού από σήμερα θα ανοίξουν προσωρινά περισσότερες ώρες.

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΝΕΥΡΟΚΟΠΙΟΥ: Πολικές θερμοκρασίες. Τα καλοριφέρ για οικονομία στο πετρέλαιο ανοίγουν 3 ώρες την ημέρα. Από 1 ώρα πρωί, απόγευμα, νύκτα που είναι η πιο κρύα περιοχή της χώρας. Τέλος, όπως αναφέρεται πρόβλημα υπάρχει και στο χειρουργείο όπου μόνο η μια αίθουσα έχει σωστή θερμοκρασία. ΟΙ άλλοι χώροι, όπως η αίθουσα ανάνηψης, η στάση νοσηλευτών και το σηπτικό χειρουργείο έχουν θερμοκρασία 13,5°C.

Θέρμανση part-time στο νοσοκομείο Άρτας: Τα καλοριφέρ λόγω οικονομίας ανοίγουν 10 ώρες το 24ωρο. Ασθενείς και προσωπικό φέρνουν δικά τους θερμαντικά σώματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να επαρκέσει το πετρέλαιο το οποίο το προμηθεύονται κάθε μέρα με απευθείας αναθέσεις το καλοριφέρ λειτουργεί δέκα ώρες την ημέρα!

Κρατικό Νοσ/μείο Νίκαιας: Λόγω έλλειψης θέρμανσης πετιέται το αίμα των αιμοδοτών.

Οι ελλείψεις ατελειώτες μόνο για την θέρμανση, ας μην αναφέρουμε τις ελλείψεις στα άλλα είδη και υπηρεσίες των νοσοκομείων....

4) Συντάξεις: Μεγάλες μειώσεις στην εποχή των μνημονίων. Επίκειται και άλλη τώρα αλλά για προεκλογικούς λόγους μάλλον ανεβλήθη. Η έρευνα της διαΝεοσις δείχνει ότι οι επιπτώσεις της κρίσης δεν ήταν ίδιες για όλους. Ποιοι ήταν οι χαμένοι της κρίσης: Η κρίση έπληξε περισσότερο τους εργαζόμενους από ό,τι τους συνταξιούχους, ενώ αυξήθηκε σημαντικά ο σχετικός κίνδυνος φτώχειας των παιδιών.

Το φτωχότερο δεκατημόριο του πληθυσμού το 2014 ήταν κατά 56% φτωχότερο από το αντίστοιχο δεκατημόριο το 2009. Το πλουσιότερο δεκατημόριο το 2014 ήταν κατά 42% φτωχότερο από το αντίστοιχο δεκατημόριο το 2009. Οι απώλειες ήταν μεγαλύτερες για τις οικογένειες με ένα ή δύο παιδιά από ό,τι για τις οικογένειες χωρίς παιδιά, ή με τρία παιδιά και άνω.

5) Φορολογική τρομοκρατία: Πάνω απο 4,8 εκατ. κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών το διάστημα 2015-2018 προέβη η ΑΑΔΕ συγκεκριμμένα:

Το 2015 σε περίπου 650.000 κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, το 2016 ο αριθμός των κατασχέσεων διπλασιάστηκε, το 2017 οι κατασχέσεις υπερέβησαν τα 1,7 εκατ. ενώ το 2018 ο αριθμός των οφειλετών στους οποίους η φορολογική διοίκηση έχει το δικαίωμα να επιβάλλει μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, όπως είναι οι κατασχέσεις πραγματοποίησε ρεκόρ ανήλθε στους 1.836.926, ενώ ο αριθμός των φορολογούμενων εναντίον των οποίων έχουν ήδη επιβληθεί μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, όπως είναι οι κατασχέσεις, ανήλθε τον Νοέμβριο στους 1.162.737.

6) Πολιτική τρομοκρατία: Για την επίσκεψη της Μέρκελ, θυροκόλλησαν την χουντική απαγόρευση των συναθροίσεων στα γραφεία της ΛΑΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ. Ματοκύλησαν τις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν.

Αγρια καταστολή στην κινητοποίηση των εκπαιδευτικών. Αγρια επίθεση των ΜΑΤ εναντίον της μαζικής συγκέντρωσης εκπαιδευτικών έξω από τη βουλή, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να εκτοξεύσουν, με τυφλό χτύπημα μέσα στο πλήθος, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης.Τραυματισμοί διαδηλωτών, τραυματίστηκε βουλευτής του ΚΚΕ.

7) Οικονομία: Η καταστροφή και η εξόντωση των παραγωγικών κλάδων της ελληνικής οικονομίας. Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η κτηνοτροφία. Η Ε.Ε. προσπαθεί να εξαγοράσει τους Ελληνες κτηνοτρόφους με ...«Γενναίο πριμ της Κοινότητας για έξοδο των προβατοτρόφων απ' το επάγγελμα», λόγω του ότι «οι Έλληνες κυρίως αιγοπροβατοτρόφοι κοστίζουν ακριβά στον κοινοτικό προϋπολογισμό, ενώ παράλληλα δυσκολεύουν τις γαλακτοκομικές και άλλες επιχειρήσεις του ευρωπαϊκού βορρά να κινηθούν με μεγαλύτερη άνεση στην αγορά των γαλακτοκομικών και της φέτας». Η αγροτική οικονομία, μετά την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ, που μέχρι τότε ήταν βασικά αγροκτηνοτροφικη Χώρα, αρχίζει να χάνει ένα σημαντικό ποσοστό της και αυτό εκφράζεται με ανάλογες συνέπειες στην οικονομική και κοινωνική ζωή της υπαίθρου. Tα αποτελέσματα δε της ΚΑΠ και των αναθεωρήσεών της που ακολούθησαν , ήταν απολύτως καταστροφικά για τις δυναμικές Καλλιέργειες καπνό, βαμβάκι, ζαχαρότευτλα, ντομάτες ,εσπεριδοειδή, σταφίδα, χοιρινό κρέας, γάλα κ.ά. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέχρι και το 2011, μέσα σε 10 χρόνια δηλ , οι αγρότες μειώθηκαν κατά 35% και για την ίδια χρονική περίοδο το αγροτικό εισόδημα μειώθηκε δραστικά, περίπου κατά 19%. Επίσης, έως το 2011 μόνο μπήκαν στη Χώρα 100 δις ευρώ σε μορφή επιδοτήσεων και με γνώμονα την αποσύνδεσή τους απο την παραγωγή.. Με την ΚΑΠ 2014-2020, αυτό επιταχύνεται γρήγορα, άμεσα, βίαια.. Άλλη ολέθρια συμφωνία η CETA, μια συμφωνία την οποία ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις στα υπουργικά συμβούλια της ΕΕ και στο Ευρωκοινοβούλιο. Τα μέτρα που ακολουθούν δίνουν την χαριστική βολή : αύξηση του ΦΠΑ στα αγροτικά μέσα και εφόδια, την αύξηση στην τιμή του αγροτικού ρεύματος και συνολικά των καυσίμων, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του ΟΓΑ, στις έκτακτες εισφορές. Μετά τον αποχαρακτηρισμό εκατ. στρεμ. βοσκοτόπων που είναι βοσκήσιμες εκτάσεις, θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση επενδύσεων κυρίως από το Eνεργειακό και Tουριστικό κεφάλαιο της χώρας με κίνδυνο οι κτηνοτρόφοι να μείνουν με μειωμένα δικαιώματα και εκτάσεις βοσκοτόπων ενώ ταυτόχρονα να αναγκαστούν είτε να μειώσουν τον αριθμό των αιγοπροβάτων γεγονός που σημαίνει μειωμένο εισόδημα, είτε να εγκαταλείψουν την Κτηνοτροφία. Στην αποδόμηση του τομέα θα πρέπει να συνυπολογιστεί και ο ρόλος των Τραπεζών. Το ότι οι τράπεζες για λόγους αντασφάλισης, παραγώγων και συμβολαίων, δεν δέχονταν σαν υποθήκη το ίδιο το προϊόν ως αξία, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, αλλά μόνο τις εγκαταστάσεις. Στην ουσία, ο χρηματοοικονομικός τομέας δεν συμμετείχε στην παραγωγή και το εμπόριο αγροτικών προϊόντων.

8) Οι απανωτές ευθυγραμισμένες ελέω υπεράσπισης του πολιτικού συστήματος αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας ( συμβουλίου της επικρατείας και άρειου πάγου):


Σημείωση: Επειδή στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα οι παραπάνω αποφάσεις καθίστανται ανίσχυρες με ένα ... απλό δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός. Εξυπακούεται ότι θα υπήρχε μια σοβαρή κυβέρνηση (εννοείται όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω βεβαρυμένου «ποινικού» μητρώου), η οποία θα σεβόταν την θέληση του εκλογικού σώματος.

Είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Η πατρίδας μας αποσυντίθεται και πεθαίνει. Μειώθηκαν οι γεννήσεις και μέρα με την ημέρα τελειώνουμε και εμείς και τα παιδιά μας. Ο χρόνος και η ιστορία θα δείξει εάν όλος αυτός ο πολιτικός συρφετός που μας κυβερνά εδώ και χρόνια, ήταν νενέκοι δοσίλογοι ή απλά εγκληματικά ανεύθυνοι τυχοδιώκτες.

Θυμώνουμε με αυτά που συμβαίνουν αλλά ο θυμός είναι κακός σύμβουλος.

Don’tgetmad, geteven. μτφ: Μη θυμώνεις, να ανταποδίδεις στα ίσα ( R. Kennedy).

Για λόγους επιβίωσης πρέπει να καταλήξουμε σε πέντε βασικά σημεία συμφωνίας για μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας ή όπως αλλιώς πείτε την. Και τις βασικές επεξεργασίες διαθέτουμε αλλά και το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό.

Θα έπρεπε να μας είχαν «απαγάγει» τα παιδιά μας «φυλακίζοντας μας» σε ένα οίκημα και να μην μας απελευθέρωναν ωσότου καταλήγαμε σ΄αυτά τα πέντε βασικά σημεία.

Ουδόλως ενδιαφέρει (τα παιδιά μας) εάν ψηφίζουμε ή υποστηρίζουμε ΚΚΕ. ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΔΡΑΧΜΗ, ΣΠΙΘΑ, ΣΧΕΔΙΟ Β ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σχήμα ή ομάδα.

Λόγω των προηγούμενων «πολιτικών αμαρτιών» μας, η ζωή μας «εκδικείται» με το να έχουμε τέτιοες κυβερνήσεις. Το έχουμε αυτό το δικαίωμα.

Να μας οικτίρουν όμως και να μας «καταριούνται» τα παιδιά μας αύριο, αυτό το δικαίωμα το έχουμε;

Γιάννης Περάκης

Οικονομολόγος

Πηγές:

1. Β. Αγγελόπουλος (Diakaiologitika) 22/02/2018

2. Αυτά είναι μερικά μόνο, από τα πολύ σημαντικά στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας από έρευνα της Marc και δείχνουν πόσο έχουν επιδεινωθεί στις μέρες μας οι συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στην Αττική και παραγγέλθηκε από το ΕΚΑ και την Περιφέρεια, σε δείγμα 1.500 εργαζομένων και ανέργων.

3. Iskra - 07/01/2019 & 09/01/2019 4. HR 4 Ιανουαρίου 2019 5. Π. Καρλατήρα 10/01/2019.

Πηγή: sxedio-b.gr


Η Σφήκα: Επιλογές



Διαβάστε Περισσότερα »

“Η Μακεδονία Είναι Ελληνική”

Alexandros Raskolnick


Ελλάδα, Συντακτών μας, Alexandros Raskolnick Το “μακεδονικό”, είναι ένα ζήτημα λεπτό και δυσεπίλυτο, αφού υπάρχει κι από τις δύο πλευρές των συνόρων έντονη συναισθηματική φόρτιση.

Κάποτε αναρωτήθηκα [ εδώ ] γιατί επέλεξε η ελληνική πλευρά να συναινέσει στο άνοιγμα του “μακεδονικού” ζητήματος σε μια εποχή που και οι τέσσερις πυλώνες της κρατικής μας ισχύος είναι υπονομευμένοι.

α) Η άμυνα και η ασφάλεια της χώρας βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, όπως μας διαβεβαιώνουν οι επαΐοντες.

β) Η οικονομία μας είναι γης Μαδιάμ μετά από οχτώ χρόνια οικονομικής κατοχής και οι πανηγυρισμοί ότι η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια, δεν πείθουν κανέναν άνθρωπο μ’ ένα κουκούτσι μυαλό μέσα στο κεφάλι του.

γ) Η διπλωματία μας βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων αναλόγου υποστάθμης μ’ αυτήν που χαρακτηρίζει συνολικά το χρεοκοπημένο πολιτικό μας σύστημα.

δ) Η πνευματική ελίτ της χώρας, ανύπαρκτη και κρατικοδίαιτη, πνέει τα λοίσθια την ίδια στιγμή που τα αρχαιολογικά μνημεία της Ελλάδας βγαίνουν στο σφυρί. Ακόμα και ο τέταρτος πυλώνας της γεωπολιτικής μας ισχύος, λοιπόν, ο πολιτισμός, είναι σήμερα θολός και ραγισμένος κι αυτός, απόρροια της ηθικής, πρωτίστως, αλλά και κοινωνικής και οικονομικής, δευτερευόντως, κρίσης των καιρών μας.

Παρατηρώντας και τις αντιδράσεις, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί μας ταγοί, για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η αναζήτηση βαλβίδων εκτόνωσης της καθολικής οργής που σωρεύεται εδώ και μια οκταετία, σχεδόν, στην ελληνική κοινωνία.

Θεωρώ άστοχο τον ισχυρισμό εκείνων που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι εξασφάλισε ανταλλάγματα από τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς, προκειμένου να συνυπογράψει την συνθήκη των Πρεσπών. Τον θεωρώ άστοχο, αυτόν τον ισχυρισμό, γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι μεγάλοι παίκτες της γεωπολιτικής, ουδόλως τηρούν τις υποσχέσεις τους εφόσον δεν συμπίπτουν με τα ευρύτερα συμφέροντά τους. Το πρόσφατο πάθημα των Κούρδων και το άδειασμά τους από τους Αμερικανούς, θα έπρεπε να μας έχει γίνει μάθημα. Η δε αναξιοπιστία κι ο άθλιος ρόλος της Γερμανίας, μετά από τόσα χρόνια, θα έπρεπε να μας έχει ήδη εμπεδωθεί.

Κανένα αντάλλαγμα δεν εξασφαλίζεται, λοιπόν, από τη συνομολόγηση της συμφωνίας των Πρεσπών, ούτε κατοχυρώνονται κέρδη σε διπλωματικό επίπεδο. Τι κέρδη μπορεί να έχει, ως διπλωματικό κεφάλαιο, ένα κράτος που έχει κατρακυλήσει σε θέση προτεκτοράτου? Ας αναρωτηθούμε όλοι μας.

Φρονώ ότι το μόνο σημείο στο οποίο ποντάρει αυτή η κυβέρνηση με τη συμφωνία των Πρεσπών, βοηθούσης και της παρουσίας ενός απολύτως ολίγιστου ηγετίσκου επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι τόσο κοντόφθαλμο, όσο και η ίδια η κυβέρνηση. Αφενός, με ξεσκαρταρισμένα τα “ακροδεξιά βαρίδια”, το Μαξίμου, ελπίζει να ανακατέψει ξανά την πολιτική τράπουλα· αφετέρου να διοχετεύσει την όποια κοινωνική πίεση στον ξεσηκωμό μέρους της κοινωνίας με αφορμή το “μακεδονικό”. Οι δρόμοι, όμως, είναι προνομιακός χώρος των κυβερνητικών στελεχών. Εκεί θα συντριβούν οι άδολοι διαδηλωτές κι οι ειλικρινείς πατριώτες, ανάμεσα σε σβάστικες, ράσα και γραφικούς επίγονους του Μεγαλέξαντρου με καρναβαλική περιβολή.

Από τη σελίδα μου στο Μουτσουνοτέφτερο

Τελειώνω με μια ευχή που ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα ευοδωθεί: Μακάρι οι διαδηλωτές, αντί για πανό με την επιγραφή “Η Μακεδονία Είναι Ελληνική” να έβγαιναν τους δρόμους με πλακάτ που θα έγραφαν “Λογιστικός Έλεγχος του Χρέους” ή “Παραγωγική Ανασυγκρότηση” ή “Δικαιοσύνη” ή και όλα τα προηγούμενα.

Πηγή: medium.com - Raskolnick


Alexandros Raskolnick: Σχετικά με τον συντάκτη


Διαβάστε Περισσότερα »

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)