3) Τον τριτογενή τομέα (εμπόριο, υπηρεσίες, διοίκηση).
Η κοινή συνισταμένη όλων των λειτουργιών του κράτους στην οικονομία όπως και το αποτέλεσμα των εκάστοτε οικονομικών μέτρων καλώς ή κακώς είναι: «ο κάθε συγκεκριμένος παραγωγικός μετασχηματισμός έχει το χρώμα που του προσδίδει. Το πολιτικό σχέδιο, έχει πολιτικό πρόσημο άρα οφείλει να έχει συγκεκριμένο προσδιορισμό:
1) Εάν υπακούει στην αντίληψη «η ανάπτυξη είναι προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης», τότε πρόκειται για έναν κεντροαριστερό εξωραϊστικό παραγωγικό μετασχηματισμό» ή για ένα νεοφιλελεύθερο παραγωγικό μετασχηματισμό,
2) Εάν υπακούει στην αντίληψη ότι «η αποκατάσταση του εισοδηματικού μεριδίου της εργασίας και του κοινωνικού κράτους είναι προϋποθέσεις για την μεγέθυνση του ΑΕΠ», τότε πρόκειται για έναν αριστερό ριζοσπαστικό παραγωγικό μετασχηματισμό,
Εάν λείπει ο πολιτικός προσδιορισμός και μιλάμε γενικώς για παραγωγική ανασυγκρότηση ή παραγωγικό μετασχηματισμό, πάμε σε «ραντεβού στα τυφλά» με την Ιστορία.
Με δεδομένο την άνευ όρων αποδοχή της δεύτερης αντίληψης άρχεται η παράθεση του περιγράμματος.
Ο κύριος στόχος της ανασυγκρότησης θα επικεντρωθεί στη διαμόρφωση των έξι παραγωγικών διακλαδωμένων οικονομικών υποσυνόλων ενός συνόλου, που θα αποτελούν και την αιχμή της αναπτυξιακής πολιτικής, σε συνδυασμό με μια σαφή και σύγχρονη κλαδική πολιτική.Τα 6 αυτά παραγωγικά υποσύνολα είναι:
1) Το αγροτοδιατροφικό,
2) Η αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου,
3) Το κατασκευαστικό,
4) Τα νέα διακλαδωμένα υποσύνολα, της έντασης γνώσης και έρευνας όπως των περιβαλλοντικών τεχνολογιών, της πληροφορικής και μικροηλεκτρονικής, της βιοτεχνολογίας κλπ.,
5) Το ενεργειακό,
6) Το τουριστικό
Τα ανωτέρω υποσύνολα είναι και μεταξύ τους αλληλοεξαρτώμενα (πχ.το ενεργειακό επηρεάζει άμεσα τη βιομηχανία και το κατασκευαστικό). Η έρευνα η τεχνολογία, η πληροφορική και η καινοτομία αφορά όλα τα διακλαδωμένα υποσύνολα. Επίσης, η ανάπτυξη ορισμένων απ’ αυτών όπως π.χ. το τουριστικό, μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά και σε άλλα όπως π.χ.στις κατασκευές και το αγροτοδιατροφικό κλπ.
Βασικό μέλημα της οικονομικής ανασυγκρότησης θα είναι η αύξηση της απασχόλησης, με παράλληλη προσπάθεια κατ’ αρχή της μηδενικής φυγής των νέων επιστημόνων στο εξωτερικό και σε δεύτερο στάδιο της σταδιακής επιστροφής των ήδη ξενιτεμένων.
Α. Πρωτογενής τομέας
Ο πρωτογενής τομέας ονομάζεται ο παραγωγικός τομέας δραστηριοτήτων με αντικείμενο την απόκτηση αγαθών άμεσης ή έμμεσης κατανάλωσης, κατ' ευθείαν από την φύση. Ο τομέας αυτός απασχόλησης αποτελεί πηγή εισοδήματος για μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού. Η σχέση του πρωτογενής τομέα και της τοπικής ανάπτυξης είναι άρρηκτη και διαχρονική. Οι εμπλεκόμενοι εκτός του ότι παράγουν τοπικά προϊόντα, αναδεικνύουν και διατηρούν την πολιτισμική κληρονομιά, προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον διαχειρίζοντας φυσικούς πόρους. Τα παραγόμενα προϊόντα συνεισφέρουν στην τοπική οικονομία και ανάπτυξη μέσα από την ποιότητα, την ιδιαιτερότητά τους, την ταυτότητα τους σε βάθος χρόνου, δημιουργώντας έτσι μια ιστορία και μια παράδοση για τον τόπο. Παράλληλα όμως ο πρωτογενής τομέας συνεισφέρει στην τοπική ανάπτυξη με την διασύνδεσή του και με τους υπόλοιπους τομείς της οικονομίας, δημιουργώντας θέσεις απασχόλησης, επιχειρηματι-κότητα και προστιθέμενη αξία.
Για τις αγροτικές περιοχές όπου έχουν εγκαταλειφθεί από τους νέους με συνέπεια να είναι εγατελελειμμένες ολόκληρες περιοχές της υπαίθρου ή να κατοικούνται μόνο από μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, αποτελεί άμεση προτεραιότητα η επανακατοίκηση των περιοχών αυτών. Βέβαια η εξέλιξη αυτή προυποθέτει Όραμα,Σχέδιο και Συνέπεια.
Το Όραμα
Α) Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα (Κ. Μαρξ). Από την ενσωμάτωση των επτανήσων και της Θεσσαλίας ως τις αρχές του 20ου αιώνα. Τα «τσιφλίκια» της Θεσσαλίας αγοράστηκαν από πλούσιους Έλληνες του εξωτερικού. Οι οποίοι, πέρα από το γεγονός ότι διατήρησαντον αναχρονιστικό θεσμότωνκολίγων, άσκησανπολιτικές και κοινωνικές πιέσεις γιανα κερδοσκοπήσουν από την παραγωγή του σιταριού,επιδίωξαν δηλαδή την επιβολή υψηλών δασμών στο εισαγόμενο από τη Ρωσία σιτάρι, ώστε να μπορούν να καθορίζουν όσο το δυνατόν υψηλότερες τιμές για το εγχώριο, προκαλώντας μάλιστα μερικές φορές και τεχνητές ελλείψεις. Ο τραπεζίτης Παύλος Στεφάνοβικ Σκυλίτσης (όπως και άλλοι τραπεζίτες της Κωνσταντινούπολης), ήταν ένας από τους ομογενείς που αγόρασαν γη στη Θεσσαλία. Οι πρακτικές αυτές δημιούργησαν εντάσεις και οδήγησαν στην ψήφιση νόμων το 1907, οι οποίοι επέτρεπαν στην εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να απαλλοτριώνει μεγάλες ιδιοκτησίες, ώστε να μπορεί να τις διανέμει σε ακτήμονες.
Ο στόχος ήταν διπλός: αφενός η στήριξη και ο πολλαπλασιασμός των ελληνικών ιδιοκτησιών γης στις νεοαποκτηθείσες περιοχές και αφετέρου η αποκατάσταση των προσφύγων και η πρόληψη κοινωνικών εντάσεων στον αγροτικό χώρο.
Αποτελέσματα: Η αναδιανομή που έγινε έφτασε: α) στο 85% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων στη Μακεδονία,
β) και στο 68% στη Θεσσαλία.
Στο σύνολο της καλλιεργήσιμης γης της χώρας το ποσοστό αυτό ανήλθε σε 40%.
Σήμερα απλά βάζουμε τις συνέπειες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών για την συγκέντρωση της γής στα χέρια λίγων, αντί για «Έλληνες» τραπεζίτες, τις πολυεθνικές.
Α1) Αναδασμός της γης Σε πολλές περιπτώσεις, η γη που κατέχει κάποιος ή κάποιοι σε μια περιοχή, αποτελείται από διάφορες διάσπαρτες ιδιοκτησίες, οι οποίες από γενιά σε γενιά γίνονται ακόμα πιο μικρές και απομακρυσμένες μεταξύ τους. Όταν αυτή η κατάσταση γενικεύεται σε μια τοπική κοινωνία, το πρόβλημα από ατομικό γίνεται βαθιά κοινωνικό:
Πρώτον, ο χαμηλός βαθμός αξιοποίησης οδηγεί σε φτώχεια και (ειδικά στην περίπτωση της υπαίθρου) σε εγκατάλειψη,
Δεύτερον, ως αποτέλεσμα του προηγουμένου, πέφτει η εμπορική αξία της γης, άρα μακροπρόθεσμα ευνοείται η συγκέντρωσή της σε λίγα χέρια για την ακρίβεια, στα χέρια αυτών που θα αγοράσουν την κατακερματισμένη και υποτιμημένη γη, ώστε μετά να την ενιαιοποιήσουν.
Για να αντιμετωπιστούν αυτές οι παθογένειες, πολλές φορές και σε πολλά κράτη έχει επιλεγεί η λύση του αναδασμού, είτε ως έκτακτη είτε ως πάγια πρακτική. Αυτός αποτελεί εργαλείο της αγροτικής πολιτικής.
Η συνήθης μεθοδολογία του αναδασμού έχει ως εξής: Αρχικά, καταγράφονται οι ιδιοκτησίες και οι κύριοί τους (κτηματολόγηση) και εκτιμάται η αξία καθεμιάς εάν π.χ. πρόκειται για αγροτικές εκμεταλλεύσεις, ένα «ποτιστικό» κτήμα έχει μεγαλύτερη αξία από ένα «ξερικό» ίσου μεγέθους. Όταν αυτή η διαδικασία ολοκληρωθεί, κάθε ιδιοκτήτης λαμβάνει την κυριότητα ενός νέου τεμαχίου, αξίας ανάλογης με τη συνολική αξία των προ αναδασμού ιδιοκτησιών του. Ουσιαστικά δηλαδή «ξαναγράφεται» το κτηματολόγιο της περιοχής με τέτοιο τρόπο, ώστε όλες οι ιδιοκτησίες να γίνουν ενιαίες.
Α2) Η εκρεμμότητα που πρέπει να επιλυθεί από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους
Επιτέλους, θα πρέπει να συμπεριλάβει ο αναδασμός και την εκκλησιαστική «περιουσία» που προήλθε απο δωρεές των βυζαντινών αυτοκρατόρων (χρυσόβουλα) και κυρίως από τις κατασχέσεις των εθνικών Ελλήνων.Η ιδιοκτησία αυτή ανήκει στους Έλληνες.
Άλλωστε ο αναδασμός ως διανομή γης σε νέους δικαιούχους σημαίνειδιανομή γης σε ακτήμονες ή συνεταιρισμούς ακτημόνων.
Α3) Βασική προυπόθεση του αναδασμού να αποτελεί η δημιουργία συνεταιρισμών Νέου Τύπου
Ως απαραίτητες προυποθέσεις της διανομής γής θα αποτελεί για το Ελληνικό κράτος τα εξής:
1) Την δημιουργία συνεταιρισμών νέου τύπου και
2) Τη διανομή των εγγεγραμμένων δικαιούχων ακτημόνων σε συνεταιρισμούς νέου τύπου.
Οι συνεταιρισμοί νέου τύπου: Δεν χρειάζονται πολλά. Απλά η τήρηση του συντάγματος και η πολιτική βούληση:
TOΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Άρθρο 12: Παρ.4 «Οι γεωργικοί και αστικοί συνεταιρισμοί κάθε είδους αυτοδιοικούνται σύμφωνα με τους όρους του νόμου και του καταστατικού τους και προστατεύονται και εποπτεύονται απο το Κράτος, που είναι υποχρεωμένο να μεριμνά για την ανάπτυξη τους». Παρ.5:«Επιτρέπεται η σύσταση με νόμο αναγκαστικών συνεταιρισμών που αποβλέπουν στην εκπλήρωση σκοπών κοινής ωφελείας ή δημόσιου ενδιαφέροντος ή κοινής εκμετάλλευσης γεωργικών εκτάσεων ή άλλης πλουτοπαραγωγικής πηγής, εφόσον πάντως εξασφαλίζεται η ίση μεταχείριση αυτών που συμμετέχουν.». Άρθρο 18. Παρ.4 «Επιτρέπεται, σύμφωνα με την διαδικασία που καθορίζει ειδικός νόμος, ο αναδασμός αγροτικών εκτάσεων για την επωφελέστερη εκμετάλλευση του εδάφους, καθώς και η λήψη μέτρων για την αποφυγή υπέρμετρης κατάτμησης ή για την διευκόλυνση της ανασυγκρότησης της κατατμημένης μικρής αγροτικής ιδιοκτησίας».Παρ.6 «Με νόμο μπορεί να ρυθμίζονται τα σχετικά με την διάθεση εγκαταλειμένων εκτάσεων, για την αξιοποίηση τους υπέρ της εθνικής οικονομίας και αποκατάσταση ακτημόνων. Με τον ίδιο νόμο ορίζονται και τα σχετικά με την μερική ή ολική αποζημίωση των ιδιοκτητών σε περίπτωση επανεμφάνισης τους μέσα σε εύλογη προθεσμία.»
Στο δεύτερο μέρος θα αναλυθούν ο τρόπο λειτουργίας των συνεταιρισμών νέου τύπου.
Α4) Η Στέγαση-Επανακατοίκηση των Εγκατελελειμμένων Οικισμών
1) Αντίτων θεωριών ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες διπλωματικές εργασίες:π.χ. Επανακατοίκηση του οικισμού Δρυμώνα, Λευκάδας.Η διπλωματική εργασία αποσκοπεί στην επανακατοίκηση του εγκαταλελειμμένου Δρυμώνα, έναν από τους πολλούς παραδοσιακούς οικισμούς της Ελλάδας που τείνουν να εξαφανιστούν μετά από τις συνεχόμενες μεταναστεύσεις στα αστικά κέντρα. Bασική πρόταση, ένα προτεινόμενο δίκτυο παρεμβάσεων σε κτίρια και κοινόχρηστους χώρους. Στόχος, η επαναλειτουργία της χαμένης κοινότητας μέσω των νέων ενδιαφερόμενων κατοίκων, που επιζητούν εναλλακτική λύση από την ασφυκτική οικονομία και τις συνθήκες διαβίωσης στις μεγάλες πόλεις.
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται αυξανόμενος αριθμός νέων που επιστρέφουν στην επαρχία, στοχεύοντας ξανα στη πρωτογενή παραγωγή, που πάντοτε αποτελούσε βασικό οικονομικό πυλώνα της χώρας και υποτιμήθηκε μεταπολιτευτικά. Επιπλέον, το ενδιαφέρον για σχολές και μαθήματα αγρονομίας όπως οινοποιία, και τυροκομία έχουν τριπλασιαστεί τα τελευταία 2 χρόνια (Π. Κανέλλης, Αμερικάνική Αγροτική Σχολή Θεσσαλονίκης).
Ο Δρυμώνας είναι ένας από τους πολλούς χαρακτηρισμένους οικισμούς κάτω των 200 κατοίκων, ορεινά της Λευκάδα, στη Δυτική Ελλάδα. Τις τελευταίες δεκαετίες ο πληθυσμός του χωριού έχει μειωθεί δραματικά από τους 160 μόνιμους κάτοικους το 1980, στους 10 σήμερα.
Δεδομένου ότι παρόμοια έρευνα δεν έχει πραγματοποιηθεί για αυτήν την περιοχή, η διπλωματική ξεκίνησε με χαρτογραφήσεις όλου του οικισμού, περιλαμβάνοντας καταγραφή του αρχιτεκτονικού χαρακτήρα του τόπου, της κατάστασης των κτιρίων και συνεντεύξεις των μόνιμων κατοίκων. Το χωριό παρουσιάζει ενδιαφέρον δίκτυο μονοπατιών, το οποίο λειτουργούσε κάποτε ως ζώνη καθημερινής διαγενεακής αλληλεπίδρασης, διδάσκοντας μας πολύτιμες αξίες γειτνίασης. Κατοικίες που δεν έχουν λειτουργήσει για σχεδόν 30 έτη, παρουσιάζουν χωρικές ιδιαιτερότητες, χειροποίητα ταβάνια, πόρτες, εστίες, αλλά και στοιχεία χειροτεχνίας από μια άλλη εποχή που καταγράφηκαν μέσω της αρχιτεκτονικής ανάλυσης προσόψεων και σχεδίων.Συνοπτικά, το δίκτυο παρεμβάσεων περιλαμβάνει, το μετασχηματισμό 6 κτιρίων. Τα επιλεγμένα κτίρια είναι εγκαταλελειμμένες ιδιοκτησίες, που έχουν χωριστεί σε τμήματα κληρονόμων, που δεν μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν λόγω της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ των οικογενειών που τα κατέχουν (ένα κοινό πρόβλημα στην Ελλάδα). Παρόμοια με τις συμφωνίες ιδιοκτησίας, που εφαρμόζονται στη Γαλλία (OPAH και ANAH), ερειπωμένες κατοικίες, μπορούν να αποκατασταθούν κάτω από τη επίβλεψη δημόσιου φορέα με τον όρο χαμηλότερου, της μέσης αγοράς, μισθώματος προκειμένου να δημιουργηθεί ζήτηση και εξασφαλισμένη επανάχρηση.
Επιπλέον μια νέα τυπολογία συν-κατοίκησης, θα πρέπει να εφαρμοστεί στις νέες συμφωνίες ανακαίνισης, ως χωρικό προαπαιτούμενο που θα εισαγάγει ένα νέο σχέδιο συμβίωσης 2-3 οικογενειών που θα μοιράζονται ευρύχωρες κοινόχρηστες εγκαταστάσεις. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση ενεργειακής ζήτησης αλλά και την ενίσχυση της κοινοτικής διαβίωσης. Παρόμοια συστήματα συγκατοίκησης και χρήσης κοινόχρηστων χώρων προϋπάρχουν ήδη σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Δανία και Αγγλία, (ο Κ. Φέτσης, γεννημένος στην Αθήνα το 1992, είναι αρχιτέκτονας, απόφοιτος από τη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών (KADK) στη Κοπεγχάγη της Δανίας, όπου πλέον διαμένει και εργάζεται.Ενθουσιώδης με έργα που απαιτούν εστίαση στη λεπτομέρεια και παράδοση, από το σχεδιασμό μέχρι την παραγωγή, είναι πρόθυμος να συμμετέχει σε έργα που απαιτούν συνεργασία με παραδοσιακούς τεχνίτες).
Τα ανωτέρω υποσύνολα είναι και μεταξύ τους αλληλοεξαρτώμενα. Επανακατοίκηση και κατασκευαστικός τομέας. Έργα υποδομής, δρόμοι, αποχετεύσεις κλπ.
2) Σήμερα, σε ένα κόσμο που εξελίσσεται και η τεχνολογία κάνει αλματώδη βήματα, η Ελλάδα έχει ανάγκη να αλλάξει την εικόνα του πρωτογενή της τομέα. Η δραματική πτώση της εγχώριας παραγωγής και η απαξίωση των παραγωγικών επαγγελμάτων τις τελευταίες δεκαετίες συνιστούν κατʼ εξοχήν γενεσιουργές αιτίες της σημερινής εικόνας του πρωτογενή τομέα της χώρας. Η αγροτική εκμετάλλευση πρέπει να γίνει μια ανταγωνιστική και προσοδοφόρα επιχείρηση. Θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες που προσφέρει η επιστημονική κατάρτιση και η τεχνολογία. Χρησιμοποιώντας σύγχρονα συστήματα παραγωγής για την παραγωγή άριστης ποιότητας προϊόντων, αλλά και υψηλή, σταθερή και εγγυημένη ποσότητα. Καινοτόμα προϊόντα που θα αναδεικνύουν τη διατροφική αξία τους, έξυπνες επιχειρηματικές κινήσεις από νέους επιχειρηματίες με όραμα και αγάπη για τον τόπο τους θα δώσουν μία νέα πνοή στον κλάδο. Και ένας δυναμικός πρωτογενής τομέας σημαίνει οικονομική ανάπτυξη για τον τόπο.
Σε μια εποχή που οι προοπτικές μοιάζουν δύσκολες, ο πρωτογενής τομέας, μπορεί να ξεχωρίσει με τις δυνατότητες του στην εγχώρια αγορά αλλά θα δώσει και ιδιαίτερη ώθηση στις εξαγωγές της χώρας.
Τα ανωτέρω υποσύνολα είναι και μεταξύ τους αλληλοεξαρτώμενα...η έρευνα η τεχνολογία, η πληροφορική και η καινοτομία αφορά όλα τα διακλαδωμένα υποσύνολα.
3) Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται όλο και πιο συστηματικά οι ειδικές μορφές τουρισμού, που προσφέρουν τη δυνατότητα στους ταξιδιώτες να εμπλουτίσουν τις δραστηριότητές τους και με προγράμματα εξειδικευμένων δράσεων, όπως είναι ο θεραπευτικός–ιαματικός τουρισμός, ο θρησκευτικός τουρισμός, ο οικοτουρισμός, ο αγροτουρισμός κ.λπ. Έτσι, η χώρα αρχίζει να αποτελεί πλέον έναν προσφιλή τουριστικό προορισμό όχι μόνο για διακοπές «κλασσικού τύπου», αλλά και για όσους επιθυμούν να πραγματοποιήσουν εναλλακτικές διακοπές, αναζητώντας εκτός από την ξεκούραση και την απόλαυση των αξιοθέατων της χώρας και τη μοναδική εμπειρία, που προσφέρουν η φύση και τα «προϊόντα» της, ο θρησκευτικός πολιτισμός της αλλά και οι εξειδικευμένες υποδομές της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας.
Εναλλακτικός τουρισμός είναι μια καινούρια φιλοσοφία στον τομέα του τουρισμού και περιλαμβάνει όλες τις μορφές τουρισμού, οι οποίες προσελκύουν τουρίστες με ειδικά ενδιαφέροντα. Ως εναλλακτικές μορφές τουρισμού θεωρούνται αυτές πέραν του μαζικού τουρισμού, οι οποίες επιδιώκουν την αποφυγή αρνητικών και τη δημιουργία θετικών κοινωνικών, πολιτιστικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Παρουσιάζει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
Προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων, αποφυγή των κλασσικών τουριστικών πρακτικών του μαζικού τουρισμού, αλληλεπίδραση του ανθρώπου με τα πολιτιστικά μνημεία, στήριξη αγροτικών περιοχών, επίλυση του προβλήματος της εποχικότητας του τουρισμού.
Η κεντρική ιδέα του εναλλακτικού τουρισμού είναι:
α) Η μικρής κλίμακας, ελεγχόμενη και ρυθμιζόμενη ανάπτυξη,
β) Η ποικιλία δραστηριοτήτων σε ατομική-ανεξάρτητη βάση ή σε μικρή κλίμακα,
γ) Η έμφαση στην απόκτηση εμπειριών για τις τοπικές κουλτούρες και στη διατήρηση των παραδοσιακών αξιών.
Οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού είναι πολλές και ορισμένες από τις κυρίες μορφές του:
Οικοτουρισμός, Αγροτουρισμός, Τουρισμός περιπέτειας, Τουρισμός άγριας φύσης, Πολιτιστικός τουρισμός, Αρχαιολογικός τουρισμός, Θρησκευτικός τουρισμός, Γεωλογικός τουρισμός / Γεωτουρισμός, Ορειβατικός τουρισμός, Οινοτουρισμός, Ορεινός τουρισμός, Αθλητικός τουρισμός αναψυχής, Θαλάσσιος και Καταδυτικός τουρισμός, Γαστρονομικός τουρισμός, Εκπαιδευτικός τουρισμός, Συνεδριακός τουρισμός, Θεραπευτικός - Ιαματικός τουρισμός.
Ο Αγροτουρισμός αναπτύσσεται, όπως υποδηλώνει το όνομα του κυρίως σε αγροτικές περιοχές της χώρας και σχετίζεται με κοινωνικές, περιβαλλοντικές και πολιτισμικές αξίες της περιοχής.
Σε γενικές γραμμές (εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις) οι μορφές αυτές δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το μαζικό τουρισμό, με την έννοια του παραθαλάσσιου μαζικού τουρισμού. Ωστόσο δρουν συμπληρωματικά προς αυτόν, συμβάλλοντας, κατά κύριο λόγο, στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη των περιοχών της περιφέρειας.
Επίσης, η ανάπτυξη ορισμένων απ’ αυτών όπως.... π.χ. το τουριστικό, μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά...για τις τοπικές κοινωνίες αλλά και της χώρας.
Συνεχίζεται....
Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη
