«Δυστυχώς, πάσχετε από μετατασιακή οσφυοκαμψία στο μετατάρσιο»!*

Λίλα Μήτσουρα

Στήσαμε καρτέρι στις μέρες.

Αλλά δεν τις πιάνουμε ,ίσα που τις αγγίζουμε, είναι κοντή η αλυσίδα βλέπεις.

Μάκρυνε λίγο, τρεις ώρες αλλά και πάλι…

Μάθαμε τελικά να υπακούμε στις εντολές, τις ανόητες εντολές προστασίας και γαβγίζουμε λιγάκι και μετά την ουρά στα σκέλια και σούζα.

Συνηθίσαμε τελικά…

Πως προστατεύει το μήνυμα στο κινητό ,θα ήθελα να μάθω, πώς προστατεύει η αναφορά για το που πάω ,να μου εξηγήσει κάποιος.

Πώς προστατεύει η τρίωρη παραμονή στα εστιατόρια, καφετέριες κλπ;

Πώς προστατεύει η μάσκα όσο περιμένω την παραγγελία και μετά είμαι ελεύθερη να τη βγάλω για να φάω ή για να καπνίσω;

 
Πώς προστατεύει την υγεία μας η πρόσληψη αστυνομικών αντί ιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού;

Και μα την αλήθεια δεν με ενδιαφέρουν και δεν αναλύω πλέον τα μέτρα που παίρνουν, γιατί είναι ανόητα ,αλλά μου κάνει εντύπωση ο κόσμος που τα τηρεί ευλαβικά.

Όσοι τα τηρούν, γιατί είναι και αυτοί που δεν τα τηρούν. Κάνουν την δική τους ανυπακοή και αυτό είναι κάτι!

Ποιοι είναι αυτοί που μου βάζουν ετσιθελικά χρονικό όριο στην βόλτα μου; Οι γονείς μου μήπως; Ή μήπως είμαστε φαντάροι ;

Ποιοι είναι αυτοί που μου απαγορεύουν να ακούσω μουσική στα κέντρα εστίασης;

Ποιοι είναι αυτοί που απαγορεύουν κάθε έννοια πολιτισμού;

Ποιοι είναι αυτοί που ανακηρύχθηκαν σε δεσμοφύλακές μου με τη καραμέλα της προστασίας από τον ιό;

Ποιοι είναι αυτοί που με μέτρα προστασίας που την μία μέρα έπαιρναν και την άλλη αναιρούσαν, σε έπεισαν ότι ξέρουν καλύτερα το δικό σου καλό;

Πως σε έπεισαν άραγε, πώς επέτρεψες να σε πείσουν ότι ξέρουν τι κάνουν και συ να τους υπακούς;

Ποιοι είναι αυτοί που τους δώσαμε το δικαίωμα να μας «σώσουν»;

Για τα πρόστιμα ίσως; Για να μη κολλήσεις ; Πώς;

Πώς επέτρεψες στον εαυτό σου να καταπίνεις αμάσητο ότι σου λένε και να μη τολμάς να αμφισβητήσεις τίποτα, αλλά τίποτα από ό,τι σου λένε;

Πώς επέτρεψες στον εαυτό σου να μπει στη θέση κάποιου με μειωμένη αντίληψη που χρειάζεται δεσμοφύλακα και εντολές ηλίθιες για προστασία που δεν έχουν κανέναν ιατρικό αντίκρυσμα?

Πώς τους επέτρεψες να σε θεωρήσουν ηλίθιο που χρειάζεται πάντα κηδεμόνα?

Και τώρα υπάκουο σκυλάκι, στέλνεις μηνυματάκι για να πάρεις την τρίωρη άδεια σου να πας για καφέ ή για να τα πιείς παρέα με φίλους.

Δίχως μουσική φυσικά γιατί αυτή κολλάει.

Ο Θεός μας φύλαξε και δεν έχουν μουσική τα ΜΜΜ γιατί εκεί να δεις πώς θα κολλούσαμε, ξέρεις τι άτιμη που είναι η μουσική?

Και συ νιώθεις ικανοποιημένος που σου επέτρεψαν να κάνεις ένα βήμα παραπάνω.

Νιώθεις ικανοποιημένος που τώρα που καλοκαιριάζει μπορείς να βγαίνεις και λίγο έξω αλλά μέχρι τις 11.00μμ. Γιατί ο ιός είναι ένας παλιοξενύχτης και βγαίνει τσάρκα μετά τις 11.00μμ.

Νιώθεις ικανοποιημένος που αυτοί που έχουν αποδείξει εμπράκτως ότι είναι ανίκανοι να διαχειριστούν μια πανδημία, όπως αυτοί την ονόμασαν, σου υπαγορεύουν το δικό σου καλό.

Οι ανίκανοι σου λένε εσένα πώς θα ζήσεις, που θα πας, πόσο θα κάτσεις, τι δεν πρέπει να ακούσεις, πόσο θα φας σύμφωνα με τα επιδόματα ελεημοσύνης που σου δίνουν, πώς θα συμπεριφερθείς με τους δικούς σου ανθρώπους, οι ανίκανοι σε έχουν «σήκω σήκω,κάτσε κάτσε» ενώ αυτοί κάνουν ότι γουστάρουν, γιατί κανένα μέτρο προστασίας δεν ισχύει για αυτούς και συ τους υπακούς με σκυμμένο κεφάλι και τα αυτιά κατεβασμένα όπως κάθε τρομαγμένο κουτάβι που σέβεται τον φόβο του!!!

Μια φιλική συμβουλή φίλτατοι …

Να προσέχετε το αυχενικό σας με τόσο σκύψιμο και τη μεσούλα σας επίσης.

Γενικά τα πισινά σας….

Γιατί όσο σκύβει ο μπροστινός τόσο σπρώχνει ο πισινός….

Χαιρετώ σας.

*Ατάκα από το σήριαλ "Εκμέκ παγωτό"που έλεγε ο Σπύρος Παπαδόπουλος

---

Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα γερμανικά πυροβολεία και οι εργολάβοι που τα έχτιζαν στην κατοχή. Πώς έκαναν «χρυσές» δουλειές και πλούτισαν σε βάρος των εργατών που τους σημάδευαν τα όπλα...

του ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη...

Αναζητώντας μια ήσυχη τοποθεσία για να κάνουμε ένα παραθαλάσσιο πικ-νικ, φτάσαμε μέχρι την Βάρκιζα. Λίγο πριν προσεγγίσουμε τα πρώτα σπίτια και σχεδόν δίπλα στο καλοκαιρινό club «Island», πάρκαρα σ’ ένα παράδρομο. Μόλις κάναμε δύο βήματα προς τη θάλασσα, είδα το ξεχασμένο παλιό γερμανικό πολυβολείο. Ένα από τα πολλά απομεινάρια του παρελθόντος, που «χάσκουν» στο παρόν. Σε ολόκληρη την ακτογραμμή περιμετρικά της Αττικής, οι γερμανικές αρχές κατοχής κατασκεύασαν εκατοντάδες μικρά, σαν αυτό της φωτογραφίας, αλλά και μεγαλύτερα πολυβολεία, με στόχο την οχύρωση της πρωτεύουσας από τυχόν αποβατική επιχείρηση των συμμάχων. Την κατασκευή των οχυρωματικών έργων ανέλαβαν ελληνικές εταιρείες και Έλληνες εργολάβοι και πολιτικοί μηχανικοί. Κάποιοι από αυτούς δικάστηκαν μετά τον πόλεμο με την κατηγορία ότι αποκόμισαν οικονομικά οφέλη λόγω της συνεργασίας τους με τους κατακτητές. Σχεδόν όλοι αθωώθηκαν. Ελάχιστοι καταδικάστηκαν σε μικρές ποινές φυλάκισης, από λίγους μήνες έως 2-3 χρόνια....

Πηγή: Menelaos Charalampidis...

Ένας από τους πλέον δραστήριους ήταν ο Αντώνιος Βασ. Ο Βασ. γνώριζε καλά τη γερμανική γλώσσα, καθώς είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός στη Γερμανία. Άμεσα έγινε άνθρωπος της εμπιστοσύνης των Γερμανών, οι οποίοι του παραχώρησαν ένα λατομείο για την προμήθεια των απαραίτητων δομικών υλικών. Περιμετρικά του λατομείου τοποθετήθηκαν πολυβόλα, όχι για λόγους ασφαλείας, καθώς δεν «έβλεπαν» προς τα έξω, αλλά για λόγους τρομοκράτησης, στοχεύοντας προς τους 500 με 600 εργάτες, που δούλευαν κάτω από άθλιες συνθήκες. Σύμφωνα με τους μάρτυρες κατηγορίας στην μεταπολεμική δίκη, ο Βασ. απειλούσε τους εργάτες ότι θα τους καταδώσει στους Γερμανούς ως σαμποτέρ, σε περίπτωση που δεν ήταν παραγωγικοί. Παράλληλα έκλεβε ποσότητες από τα τρόφιμα που οι ίδιοι οι Γερμανοί του παραχωρούσαν για το συσσίτιο των εργατών και τις πουλούσε στη μαύρη αγορά αποκομίζοντας κέρδη....

Ο Βασ. ανέλαβε την εκτέλεση των έργων για λογαριασμό των Γερμανών σε Κόρινθο, Λουτράκι, Χασάνι (αεροδρόμιο Ελληνικού) και πιθανότατα στην ακτογραμμή Βάρης – Βάρκιζας. Η εξαιρετικά επιτυχημένη επιχειρηματική του δραστηριότητα του επέτρεψε, πέρα από το σπίτι του στην Κηφισιά, να αγοράσει άλλα 11 ακίνητα σε διάφορες ακριβές περιοχές της Αθήνας, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Η απόφαση του δικαστηρίου υπολόγιζε το οικονομικό όφελος του Αντώνιου Βασ. στο αστρονομικό ποσό των περίπου 40.000 χρυσών λιρών Αγγλίας.Ο Βασ. δικάστηκε δύο φορές και καταδικάστηκε σε θάνατο και σε ισόβια, αντίστοιχα. Όμως όταν στις αίθουσες των μεταπολεμικών δικαστηρίων δοσιλόγων ανακοινώνονταν τέτοιες ποινές, σχεδόν πάντα οι κατηγορούμενοι δεν ήταν εκεί για να τις ακούσουν.Ο Βασ. δικάστηκε ερήμην. Δεν ξέρουμε τι απέγινε αυτός και οι περίπου 40.000 χρυσές του λίρες....

Πηγή:mixanitouxronou.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η τραγωδία της Μαρφίν

Σαν σήμερα

Στις 5 Μαΐου 2010, ύστερα από κάλεσμα της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ, χιλιάδες έλληνες βγήκαν στους δρόμους σε όλη τη χώρα, αντιδρώντας στα σκληρά οικονομικά μέτρα που είχε αναγγείλει τρεις ημέρες νωρίτερα ο υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ενόψει της ψήφισης του Α’ Μνημονίου από τη Βουλή στις 6 Μαϊου.

Στην Αθήνα έγινε μία από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις και πορείες, στην οποία πήραν μέρος πάνω από 150.000 πολίτες, κατά τους πιο μέτριους υπολογισμούς. Κι ενώ οι διαδηλωτές κατευθύνονταν μέσω της οδού Σταδίου στη Βουλή, άγνωστοι κουκουλοφόροι αποκόπηκαν από την πορεία και πέταξαν βόμβες μολότοφ και εύφλεκτο υλικό μέσα στο υποκατάστημα της τράπεζας Μαρφίν-Εγνατία, επί της οδού Σταδίου 23, το οποίο στεγαζόταν σ’ ένα ανακαινισμένο νεοκλασικό κτίριο. Παρότι είχε κηρυχθεί απεργία από τα συνδικαλιστικά τους σωματεία, οι υπάλληλοι του υποκαταστήματος εργάζονταν κανονικά.

Το κτίριο λαμπάδιασε αμέσως, με αποτέλεσμα τρεις υπάλληλοι της τράπεζας να χάσουν τη ζωή τους. Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών και η Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών, εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες στον 3ο όροφο του κτιρίου και πέθαναν από ασφυξία. Πέντε υπάλληλοι διασώθηκαν από την Πυροσβεστική, ενώ οι υπόλοιποι κατάφεραν να εξέλθουν σώοι. Την ίδια ώρα εμπρηστική επίθεση δέχτηκε το βιβλιοπωλείο «Ιανός», που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το υποκατάστημα της Μαρφίν.

Η είδηση για τον φονικό εμπρησμό της Μαρφίν πάγωσε το πανελλήνιο, ενώ ομόθυμη ήταν η καταδίκη του πολιτικού κόσμου. Για «ωμή δολοφονική ενέργεια» έκανε λόγο ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, ενώ το ΚΚΕ το χαρακτήρισε «έγκλημα με στόχο την τρομοκράτηση του λαού, τη συκοφάντηση του αγώνα για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων, της αντιλαϊκής πολιτικής».

Οι έρευνες των αρχών κινήθηκαν προς δύο κατευθύνσεις: στη σύλληψη των δραστών και στις ευθύνες των υπευθύνων της τράπεζας σχετικά με τα μέτρα ασφαλείας. Η σύλληψη των δραστών αποδείχτηκε γρίφος για την αστυνομία και μέχρι σήμερα στοιχειώνει την τραγωδία.

Δύο χρόνια αργότερα, οι υπεύθυνοι της τράπεζας, που ανήκε στον επιχειρηματία και δικηγόρο Ανδρέα Βγενόπουλο, οδηγήθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, με τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας και των σωματικών βλαβών εξ αμελείας, λόγω των σημαντικών παραλείψεων στα μέτρα ασφαλείας.

Το δικαστήριο έκρινε ενόχους τον διευθύνοντα σύμβουλο της Marfin, Κωνσταντίνο Βασιλακόπουλο, τον υπεύθυνο ασφαλείας του κτιρίου, Εμμανουήλ Βελονάκη και τη διευθύντρια του καταστήματος Άννα Βακαλοπούλου, ενώ αθώωσε την υποδιευθύντρια του καταστήματος, Αναστασία Κούκου. Στις 22 Ιουλίου 2013, οι τρεις κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, οι δύο πρώτοι 22 ετών και η Βακαλοπούλου 5 ετών κι ενός μήνα, για τις ανθρωποκτονίες από αμέλεια τριών υπαλλήλων, μεταξύ των οποίων και της εγκύου Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και τις σωματικές βλάβες άλλων 21 υπαλλήλων.

Όσον αφορά στις έρευνες για τους δράστες του εμπρησμού του υποκαταστήματος της Μαρφίν και του βιβλιοπωλείου «Ιανός», προσήχθησαν σε δίκη ο Θεόδωρος Σίψας και ο Παύλος Αντρέεβ, οι οποίοι αρνήθηκαν τις κατηγορίες. Στις 31 Οκτωβρίου 2016 αθωώθηκαν ομόφωνα από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο (Κακουργιοδικείο), καθώς δεν προέκυψε κανένα στοιχείο εις βάρος τους.

Πηγή:sansimera.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Στην υγειά της εστίασης!

ΕΦ.ΣΥΝ.

Το ανέκδοτο που εδώ και μέρες κυκλοφορούσε έλεγε ότι αν η Δευτέρα είχε οριστεί ως ημέρα επανεκκίνησης της εστίασης, η Τρίτη θα έπρεπε να κηρυχτεί μέρα «χανγκόβερ». Η υπερβολή προοικονομούσε την «επέλαση» των πολιτών –έπειτα από έξι μήνες περιορισμών– σε καφετέριες, μπαρ, τσιπουράδικα και εστιατόρια για μαζική οινοποσία.

Η αργία και ο καλοκαιρινός καιρός ευνόησαν την επιβεβαίωση της «προφητείας», αν και χωρίς την υπερβολή περί «χανγκόβερ». Γιατί αυτό που έλειψε στην κοινωνία, ιδιαίτερα στους νέους, δεν ήταν το αλκοόλ, αλλά η κοινωνική σχέση γύρω από ένα τραπέζι, είτε με καφέδες, είτε με ποτά σε γυάλινα ποτήρια, είτε με πιάτα φαγητού.

Δεν είναι το τι καταναλώνεται γύρω από τα τραπεζάκια έξω, αλλά το ποιοι κάθονται γύρω τους, τι τους δένει, τι λένε, για τι αγωνιούν. Από προσωπικές εκμυστηρεύσεις για ανεκπλήρωτους έρωτες μέχρι αντιγνωμίες για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η πλημμυρίδα ανθρώπων που κατέγραψαν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ χθες σε πλατείες, πεζοδρόμους και παραλίες ήταν η φυσιολογική εκτόνωση του πολύμηνου περιορισμού εκατομμυρίων ανθρώπων.

Πριν από μια εβδομάδα, η ίδια πλημμυρίδα σε πλατείες χωρίς τραπεζάκια, στα ρεπορτάζ των ίδιων ΜΜΕ στηλιτευόταν ως «εικόνες επικίνδυνου συνωστισμού» και «αυτοσχέδια κορονοπάρτι» που απαιτούσαν αστυνομική επέμβαση ως συνένοχα του «θανατικού» που μας πολιορκεί.

Είναι θέμα της κυβέρνησης και των φιλικών της ΜΜΕ να εξηγήσουν γιατί το άνοιγμα της εστίασης στους εξωτερικούς χώρους, που με φυσιολογικό ενθουσιασμό αγκαλιάζεται από τον κόσμο, είναι ασφαλέστερo από τις αυτοσχέδιες διεξόδους που αναζητούσαν κυρίως οι νέοι την περίοδο της «τραπεζο-απαγόρευσης».

Ωστόσο, πέρα από την ευφορία των ανθρώπων που έχουν την ευκαιρία για έναν καφέ ή μια μπίρα, έστω και άνευ μουσικής, υπάρχει και η αγωνία των ανθρώπων της εστίασης, που η κυβέρνηση οφείλει να αφουγκραστεί.

Πρώτον, γιατί το πείραμα του ανοίγματος δεν αφορά όλους τους επαγγελματίες και εργαζόμενους του κλάδου. Δεύτερον, γιατί ο κλάδος, κατεξοχήν στηριγμένος στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, επανεκκινεί βαριά τραυματισμένος και με τεράστιες ζημιές από την πανδημία, για τις οποίες η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να αντισταθμίσει μόνο μέρος τους και όχι για όλους.

Αν αυτές οι αγωνίες απαντηθούν στοιχειωδώς, τότε η ευφορία της επανεκκίνησης μπορεί να πιάσει τόπο και να πιουν όλοι στην υγειά της εστίασης.

Πηγή:efsyn.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Εργαζόμενος συνένοχος;

Λιάνα Κανέλλη

Κρατάει η λιακάδα λίγο αυτές τις μέρες. Οι ειδικοί μας τάζουν Ανάσταση και Πάσχα με καλοκαιρία. Στην Κρήτη λένε πως θα ‘χει ως και 35 βαθμούς, ευλογία για εμβολιασμένους τουρίστες. Σιγά σιγά, σαν τα σαλιγκάρια ξεμυτίζουμε στις πρώτες πρασινάδες που φουντώνουν αυτή τη δύσκολη άνοιξη, απτόητες ευτυχώς, σαν τα λουλούδια της εποχής που λες κι έχουν πιο έντονο χρώμα φέτος από άλλοτε. Πεισμωμένο απέναντι στη σκουράδα του θανατικού που μας περικύκλωσε. Ως και την πρωινή δροσιά διακρίνεις σ’ ένα φύλλο που χρόνια πέταγε απαρατήρητο, αλλά τώρα μετράει, καθώς σπρώχνει από το μέσα μας η ανάγκη για ομορφιά, για αγαθότητα, για μια επαφή και με τον άλλον και με το περιβάλλον. Είναι σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες και στιγμιαίες θαλπωρές, κάτι μικρούτσικες ηδονές που και μοιάζουν και είναι η ουσία του θριάμβου της ζωής. Σ’ αυτές πατάει βιωματικά η Ανάσταση, εντός – εκτός θρησκευτικότητας.

Κι εκεί που πάω να χαρώ, έρχεται μια βαθιά οργή, συνάμα κι αναπάντεχη, κολλημένη σαν βδέλλα κυριολεκτικά σ’ ένα πελώριο «γιατί αυτοί», μόλις μέσα σ’ όλη την άθλια ειδησεογραφία των ημερών σκάσει σαν βόμβα υπόθεση σαν το γηροκομείο στα Χανιά. Μου φαίνεται πως καγχάζει στα μούτρα μου ακόμα και το όνομα του πάρκινγκ γερόντων «Αγία Σκέπη». Δε με νοιάζει η σοβαρή απάντηση, για το αν και κατά πόσο ίσχυσαν και ισχύουν οι φρικώδεις περιγραφές, που υποθέτω στοίχειωσαν τους περισσότερους από μας, για βασανισμούς, θανατηφόρες συμπεριφορές και υφαρπαγή περιουσιών των γέρων και των γριών που έβαλαν το κεφάλι τους κάτω απ’ αυτή τη σκέπη. Αυτή θα τη δώσουν συγγενείς, δικηγόροι, ανακριτές, μάρτυρες και δικαστές, αναίσθητοι – ευαίσθητοι επίσης δε μ’ ενδιαφέρει.

«Αυτοί» που με πονάνε, νιώθω κάποιες στιγμές σαν να με ξεκοιλιάζουν, είναι οι …εργαζόμενοι. Αυτούς δεν καταλαβαίνω. ‘Η καλύτερα αρνούμαι να τους καταλάβω. Άκουσα κάμποσους με τ’ αυτιά μου να δηλώνουν με κρυμμένα πρόσωπα, πλάτη στην κάμερα και αλλοιωμένη φωνή – ώστε να μην ξέρω αν είναι όψιμα αληθινή ή όψιμα ψεύτικη – ότι δούλευαν άλλος τρία χρόνια, άλλος έξι μήνες, άλλος παλιά, άλλος πρόσφατα. Και δέχονταν να εκτελούν έστω και για μια μέρα τα φριχτά που τους διέταζε το αφεντικό. Κι εκεί είναι που τρελαίνομαι. Ποιοι είναι αυτοί που άντεξαν παραπάνω από μια φορά, από ένα εικοσιτετράωρο, είτε να πράξουν είτε να σιωπήσουν γι’ αυτά τα φριχτά που οι ίδιοι λένε είτε ότι έκαναν είτε ότι είδαν να γίνονται από «συναδέλφους» τους, «εργαζόμενους»! Και δέχτηκαν να πληρωθούν ένα μεροκάματο, ένα ή περισσότερα μηνιάτικα, χωρίς να τους καούν τα χέρια από τα αργύρια ακόμα και της πείνας τους.

Η λέξη εργάτης – εργαζόμενος, και μάλιστα όχι στο Άουσβιτς, στην Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα, στο φτωχό μου το μυαλό παραμένει και ιερή και αφάνταστα δυνατή, και ίσως, σε συνθήκες εδραιωμένου καπιταλισμού, ηρωική. Ξέρω πως στη συντριπτική τους πλειονότητα πιέζονται, δουλεύουν κάτω από αφόρητα εκμεταλλευτικές συνθήκες, τυραννιούνται ευθέως ανάλογα με το φιλότιμο και την αξιοπρέπειά τους, λιώνοντας σε χωράφια, τηλεφωνικά κέντρα, νοσοκομεία, σούπερ μάρκετ, καράβια, ορυχεία, εργοστάσια και ό,τι άλλο παράγει πλούτο και θρέφει γενιές. Δεν τους φαντάζομαι όμως ποτέ, όχι να τους σκεφτώ, βασανιστές ή αχθοφόρους της κακότητας του μισανθρωπισμού, της αναλγησίας και της ύβρεως των άθλιων αφεντικών τους.

Κι εδώ είναι που τρέμω, μπας και μπερδευτεί η ανοχή απέναντι σε εργαζόμενο που δέχτηκε να βασανίζει ή να αφήνει να πεθάνει άθλια ένας γέρος, και δεν ξέσπασε αμέσως και δεν έδρασε πάραυτα, με την κατανόηση του ψυχικού τραύματος, που μπορεί να πάρει καιρό να ξεπεραστεί αν κάποιος ή κάποια είναι θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Άλλο το ‘να, άλλο τ’ άλλο. Αλλιώς, αν αυτά μπουν όλα μαζί στο μίξερ της επικαιρότητας, τότε η εργατική συνείδηση δε θ’ αναστηθεί ποτέ, δε θ’ αντιδράσει και δε θα επαναστατήσει. Κι από θύμα εκμετάλλευσης, θα γίνει θύτης, χωρίς να το καταλάβει. Ετούτη εδώ την άνοιξη δεν μας έφτανε η θεσμοθέτηση του εργασιακού μεσαίωνα, ήρθε κατακούτελα και το επάγγελμα «δήμιος – βασανιστής γερόντων». Αυτή είναι η κολοσσιαία υποκειμενική ευθύνη που μπορεί να σκουληκιάσει τους συλλογικούς αγώνες. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, και τα μάτια εύχομαι ανοιχτά για το πράσινο που θεριεύει στη φύση και όχι το πράσσειν άλογα…


Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 1-2/5/2021

Πηγή:katiousa

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Νέα Τραπεζική Χρηματοδότηση είναι η Γκιλοτίνα των Ελληνικών Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων

Γιάννης Περάκης

Η υπάρχουσα δομή της απασχόλησης της Ελληνικής οικονομίας είναι αυτή που αποτυπώνεται στον Πίνακα-1 (ΕΛΣΤΑΤ-Δ-Τρίμηνο-2020, 24/03/2021):

Πίνακας 1. Απασχολούμενοι κατά κλάδο οικονομικής δραστηριότητας
(Σε χιλιάδες)
Γεωργία, δασοκομία και αλιεία	394,6
Ορυχεία και λατομεία	10,3
Μεταποίηση	361,2
Παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, φυσικού αερίου,
ατμού και κλιματισμού	33,5
Παροχή νερού, επεξεργασία λυμάτων, διαχείριση
αποβλήτων και δραστηριότητες εξυγίανσης	21,6
Κατασκευές	144,2
Χονδρικό και λιανικό εμπόριο, επισκευή μηχανοκίνητων
οχημάτων και μοτοσυκλετών	722,6
Μεταφορά και αποθήκευση	196,4
Δραστηριότητες υπηρεσιών παροχής καταλύματος
και εστίασης	328,5
Ενημέρωση και επικοινωνία	102,8
Χρηματοπιστωτικές και ασφαλιστικές δραστηριότητες 86,7
Διαχείριση ακίνητης περιουσίας	4,8
Επαγγελματικές, επιστημονικές	248,4
Διοικητικές και υποστηρικτικές δραστηριότητες και
τεχνικές δραστηριότητες	82,7
Δημόσια διοίκηση και άμυνα. Υποχρεωτική
κοινωνική ασφάλιση	375,1
Εκπαίδευση	324,5
Δραστηριότητες ανθρώπινης υγείας και
κοινωνικής μέριμνας	273,5
Τέχνες, διασκέδαση και ψυχαγωγία	60,0
Άλλες δραστηριότητες παροχής υπηρεσιών	84,3
Δραστηριότητες νοικοκυριών ως εργοδοτών	20,4
Δραστηριότητες ετερόδικων οργανισμών και φορέων 2,4
ΣΥΝΟΛΟ	3.878,5

Η βίαιη καταστροφή και «αλλαγή» της υπάρχουσας δομής της Ελληνικής οικονομίας αποδεικνύεται αφ’ ενός μεν με το σχέδιο Ελλάδα 2.0 και αφ’ ετέρου με τον τρόπο τραπεζικής χρηματατοδότησης του σχεδίου αυτού.

Ο Θάνατος των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων

Το σχέδιο Ελλάδα 2.0 σε συνδυασμό με το τραπεζικό σχέδιο χρηματοδότησης: Στις βασικές γραμμές του σχεδίου αποτυπώνονται οι «μεταρρυθμίσεις». Σύμφωνα με την παρουσίαση, οι κομβικές «μεταρρυθμίσεις» του Σχεδίου αφορούν σε:

1) Κίνητρα για επενδύσεις ενεργειακής αποδοτικότητας (κατοικίες, επιχειρήσεις και Δημόσιος Τομέας),

2) Ηλεκτρικές διασυνδέσεις των ελληνικών νησιών και επενδύσεις ενεργειακής αποθήκευσης,

3) Εθνικό σχέδιο αναδάσωσης και επενδύσεις στη βιοποικιλότητα,

4) Υποδομές 5G, υποδομή οπτικών ινών σε κτίρια, ψηφιακή διασύνδεση των ελληνικών νησιών,

5) Ψηφιακός μετασχηματισμός του Δημόσιου Τομέα (Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη κ.λπ.),

6) Πλήρης ψηφιοποίηση των φορολογικών αρχών, νέες έξυπνες μέθοδοι καταπολέμησης της φοροδιαφυγής,

7) Μεταρρυθμίσεις για την απλοποίηση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, διευκόλυνση του επιχειρείν και υποστήριξη των επενδύσεων,

8) Ισχυρά κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις (πράσινος, ψηφιακός μετασχηματισμός ΜμΕ, «έξυπνες» βιομηχανικές επενδύσεις, εξωστρέφεια, καινοτομία/έρευνα και ανάπτυξη),

9) Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα σε νέα, μεγάλα έργα υποδομών (αρδευτικά έργα, εκσυγχρονισμός του σιδηροδρομικού δικτύου κ.λπ.),

10) Επενδύσεις στους τομείς του πολιτισμού, του τουρισμού και της αγροτοδιατροφής ως κινητήριους μοχλούς ανάπτυξης,

11) Μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας (εκσυγχρονισμός και απλοποίηση), μεταρρύθμιση, μεγάλες επενδύσεις στην κατάρτιση και επανακατάρτιση του εργατικού δυναμικού (έμφαση στις ψηφιακές δεξιότητες),

12) «Μεταρρύθμιση» του συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, εκσυγχρονισμός νοσοκομείων και κέντρων Υγείας και εφαρμογή του Εθνικού Προγράμματος Δημόσιας Υγείας και Πρόληψης Ασθενειών.

Τα 57 δις. που θα χρηματοδοτήσουν το παραπάνω σχέδιο είναι πασιφανές ότι δεν πρόκειται για την χρηματοδότηση των κλάδων της εγχώριας οικονομίας ή της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας.

Το προαναφερθέν σχέδιο δίνει και το στίγμα της επόμενης ημέρας της Ελληνικής οικονομίας. Θα μπορούσε να είναι: Η Ελλάδα μετατρέπεται στην «μπαταρία» της Ευρώπης. Με την ανεξέλεγκτη και καταστροφική «εμφύτευση» των ανεμογεννητριών. Το κόστος θα είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος και του Ελληνικού τοπίου. Με την βούλα της Ε.Ε. η Ελλάδα μετατρέπεται σε τριτοκοσμική χώρα και οι πολίτες της σε μόνιμη φτώχεια και πενία. Ακριβώς όπως γίνεται με τις χώρες που το μοναδικό τους εξαγώγιμο προϊόν είναι αυτό των πρώτων υλών.

Το «Νέο» τραπεζικό σχέδιο χρηματοδότησης: Βασικές αρχές της χρηματοδότησης:

1) Αποκλειστικά για ιδιωτικές επενδύσεις με κριτήρια αγοράς,

2) Μέγιστη χρηματοδότηση 50%, συμμετοχή τραπεζών τουλάχιστον 30% και επενδυτών το 20%,

3) Χρηματοδότηση μόνο επιλέξιμων έργων βάσει των στρατηγικών πυλώνων (από το 1 έως 12).

Η στρατηγική της χρηματοδότησης αυτής περιλαμβάνει ένα πλέγμα μεταρρυθμίσεων και εργαλείων προκειμένου να αλλάξει ριζικά το πλαίσιο χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας, με τρόπο που να εξυπηρετεί το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της κυβέρνησης και της Ε.Ε. Οι βασικές αρχές του θα είναι:

α) Ειδικά κίνητρα για δάνεια, συμμετοχές ιδιωτών και μεγέθυνση μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με στόχο την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της ελληνικής οικονομίας,

β) Κίνητρα για συμμετοχές, συγχωνεύσεις, συμμαχίες, συνέργειες. Πρόκειται για μία νέα δέσμη κινήτρων και εργαλείων που εξετάζονται τη στιγμή αυτή ώστε να επιτρέπεται η ενίσχυση των κεφαλαίων, της ρευστότητας και της μεγέθυνσης των εταιρειών όχι μόνο μέσω δανείων, αλλά και μέσω συμμετοχών. Οι συμμετοχές αυτές, για παράδειγμα, θα μπορεί να είναι η συμμετοχή μιας τράπεζας στο μετοχικό κεφάλαιο μιας επιχείρησης ή ενός επενδυτικού σχήματος, αντί για δανεισμό. Επίσης, θα μπορούσε να είναι η συμμετοχή ενός άλλου ιδιώτη ή ιδιωτικού κεφαλαίου στο επιχειρηματικό σχήμα. Επιπλέον, στις συμμετοχές και τις συνέργειες δεν θα αποκλείεται και η χρηματοδότηση μέσω τραπεζικού δανεισμού (πχ απευθείας την εταιρεία ή στο επενδυτικό σχήμα που θα συμμετέχει στην εταιρεία), αλλά και η άντληση κεφαλαίων μέσω της κεφαλαιαγοράς.

γ) Αποκλεισμός ή δυσκολία στη χρηματοδότηση ή ακριβά δάνεια σε όσους δεν πληρούν τα κριτήρια τα οποία οδηγούν σε ενίσχυση του νέου αναπτυξιακού μοντέλου.

δ) Αποκλεισμός από τη χρηματοδότηση μη βιώσιμων επιχειρήσεων προκειμένου να απελευθερωθούν κεφάλαια από λεγόμενες επιχειρήσεις «ζόμπι» και να κατευθυνθούν σε υγιείς και ανταγωνιστικές. Όλες οι μη βιώσιμες επιχειρήσεις («ζόμπι») θα έχουν δύο δρόμους: Είτε επιστροφή στη βιωσιμότητα με ίδιες πρωτοβουλίες και αποπληρωμή των κόκκινων δανείων τους και αλλαγή του μοντέλου τους (εάν αυτά είναι δυνατά) ή ένταξη στον νέο πτωχευτικό νόμο.

Για την πληρέστερη ανάλυση το τι σημαίνουν τα παραπάνω και ειδικά το (δ) από την οπτική των τραπεζών παραθέτονται ορισμένοι βασικοί τραπεζικοί δείκτες ως αναγκαίοι όροι για την χορήγηση δανείων.

1) Δείκτης γενικής ρευστότητας: σύνολο κυκλοφορούντος ενεργητικού / σύνολο βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων. Π.χ. 15.306 / 31.209 = 0,49 φορές

Ο αριθμοδείκτης αυτός δείχνει το μέτρο ρευστότητας μιας επιχείρησης και το περιθώριο ασφαλείας, ώστε αυτή να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πληρωμή των καθημερινών απαιτητών υποχρεώσεων. Όσο πιο προβλέψιμες είναι οι εισροές χρημάτων μιας επιχείρησης τόσο είναι γενικότερα αποδεκτός ένας πιο χαμηλός δείκτης, αν και αυτό είναι συνάρτηση κυρίως του κλάδου στον οποίο ανήκει η επιχείρηση.

Μετά την πανδημία, ο παρανομαστής δηλαδή το σύνολο των βραχυπροθέσμων υποχρεώσεων (ασφαλιστικά ταμεία, φορολογικές υποχρεώσεις και υποχρεώσεις προς προμηθευτές) θα είναι υψηλές και κατά συνέπεια θα αποκλείονται από την τραπεζική χρηματοδότηση.

2) Δείκτης ταχύτητας κυκλοφορίας αποθεμάτων: κόστος πωλήσεων / αποθέματα, π.χ. 84.347/10.523 = 8,365/8 = 46 ημέρες. Ο αριθμοδείκτης αυτός επιτρέπει να δούμε πόσες φορές ανανεώθηκαν τα αποθέματα της επιχείρησης σε σχέση με τις πωλήσεις της μέσα στη χρήση (ένα έτος). Χρησιμοποιείται δηλαδή για να διαπιστωθεί η ταχύτητα με την οποία τα αποθέματα διατέθηκαν και αντικαταστάθηκαν κατά τη διάρκεια της χρήσης. Αν διαιρέσουμε το 365 (συνολικές ημέρες του έτους) με τον αριθμό αυτόν διαπιστώνουμε τον αριθμό των ημερών που παρέμειναν τα αποθέματα στην επιχείρηση ώσπου να πωληθούν.

Η διάρκεια της πανδημίας είναι άνω του έτους. Ο τζίρος μειωμένος έως μηδενικός. Κατά συνέπεια αποκλείονται οι πληγείσες επιχειρήσεις.

3) Δείκτης κάλυψης τόκων: κέρδη προ τόκων και φόρων / σύνολο χρεωστικών τόκων.
2.470 / 338 = 7,3 φορές. Ο αριθμοδείκτης αυτός φανερώνει τη σχέση μεταξύ των καθαρών κερδών μιας επιχείρησης και των τόκων με τους οποίους αυτή επιβαρύνεται μέσα στη χρήση για τα ξένα κεφάλαια. Αποτελεί δηλαδή ένα μέτρο της δανειακής κατάστασής της σε σχέση με τη δυναμικότητά της να επιτυγχάνει κέρδη, καθώς εμφανίζει την ικανότητά της να εξοφλεί τους τόκους των ξένων κεφαλαίων από τα κέρδη της.

Όπως γίνεται φανερό οι επιχειρήσεις που επλήγησαν από την πανδημία (είτε έκλεισαν με κρατική εντολή είτε ο τζίρος μειώθηκε δραματικά), αποκλείονται με τον παραπάνω τρόπο χρηματοδότησης.

Ας δούμε πως με το νέο μοντέλο χρηματοδότησης ένας ξένος ιδιώτης «επενδυτής» αποκτά μια επιχείρηση που η αξία της αποτιμάται π.χ. σε 100 εκατ. ευρώ με..... 20 εκατ. ευρώ (εάν «βάλει το χέρι στην τσέπη»…). Από τα 100 εκατ. τα 50 εκατ. συμμετέχει η κρατική χρηματοδότηση (το 50%), τραπεζικά δάνεια το 30% και τα υπόλοιπα 20 εκατ. η συμμετοχή του. Μπορεί να λάβει και 20 εκατ. δάνειο κατά συνέπεια δεν βάζει τίποτα από την τσέπη του.......
Η εξαγορασθείσα επιχείρηση όλη δικιά του με τα δικά μας χρήματα.....
Το στήσιμο του είδους αυτής της τραπεζικής χρηματοδότησης αποδεικνύει την υπόδουλη και ξενόδουλη οικονομική πολιτική, της κυβερνώσας πολιτικής συμμορίας. Επίσης είναι η απόδειξη της λεηλασίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με τα δικά μας χρήματα τα οποία θα βαφτίζονται ως «ιδιωτικές επενδύσεις».......

Υπάρχει όμως και ο άλλος δρόμος.....

Η Ανάσταση των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων

Υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Αυτός της στήριξης των μικρομεσαίων ελληνικών επιχειρήσεων. Τα άμεσα μέτρα με την λήξη της πανδημίας:

1) Διαγραφή των ασφαλιστικών και φορολογικών οφειλών που δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια της πανδημίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που επλήγησαν,

2) Οι προηγούμενες οφειλές σε ΔΟΥ και ΕΦΚΑ ρυθμιστούν σε μακροχρόνιες δόσεις άνω των πέντε ετών άτοκα,

3) Άνοιγμα της τραπεζικής χρηματοδότησης σε ευαίσθητους κλάδους όπως μεταποίηση, τουριστικά καταλύματα κλπ,

4) Μέτρα στήριξης της αγροτικής παραγωγής με την δημιουργία αγροτικών συνεταιρισμών νέου τύπου. Γενναίος αναδασμός γης για την αύξηση της αγροτικής παραγωγής και ταυτόχρονα δημιουργία εμποδίων π.χ. αύξηση φορολογικών συντελεστών της συμβολαιο-γραφικής γεωργίας,

5) Ισχυροποίηση του δημόσιου τομέα στους τομείς του εξαγωγικού τομέα, του εκσυγχρονισμού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ψηφιοποίησης τους,

6) Εκσυγχρονισμός της φορολογικής νομοθεσίας με τρείς διαφορετικούς φορολογικούς συντελεστές:

α) Χαμηλός συντελεστής στην αγροτική παραγωγή, την μεταποίηση, όπως επίσης σε οικονομικούς κλάδους που υποκαθιστούν τις εισαγωγές και στις εξαγωγικές επιχειρήσεις (εκτός των πρώτων υλών),

β) Μεσαίος συντελεστής σε εμπόριο,

γ) Υψηλός συντελεστής σε εισαγωγικές επιχειρήσεις ειδικά σε αγροτικά προιόντα και τα παράγωγα τους, αλλά και σε αυτές που υπάρχει αντίστοιχη ελληνική παραγωγή.

7) .......

Εξυπακούεται ότι τα παραπάνω απαιτούν μια κυβέρνηση ανασυγκρότησης που το κυρίαρχο θα είναι ότι συμφέρει και ανακουφίζει τον πολίτη ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας. Πολλοί ομιλούν περί ανασυγκρότησης στον χώρο μας. Ας αρχίσει μια έντιμη συζήτηση και θα βρούμε τα κοινά που μας ενώνουν.....


Γιάννης Περάκης
Οικονομολόγος

---

Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη

Διαβάστε Περισσότερα »

Δεν θα σταματήσουν…

Κώστας Γκιώνης

Τα νοσοκομεία ξεχειλίζουν απόγνωση, εκατοντάδες αλαβάστρινα σώματα, παρατημένα μονάχα σε απλούς αποθηκευτικούς θαλάμους, υδροκοπούν να γεμίσουν μ’ ανάσες τ’ άδεια πνευμόνια τους. Ο χάρος σουλατσάρει στους διαδρόμους, αρπάζοντας και κουβαλώντας κουφάρια στην κρυψώνα του, παίζοντας κρυφτό με τους τύπους που φοράνε τις άσπρες στολές. Τα μηχανήματα και οι αναπνευστήρες αόρατα, όπως και οι γιατροί και το εξειδικευμένο νοσηλευτικό προσωπικό, θύματα περικοπών των νεοφιλελεύθερων γκάνγκστερ, που θεωρούν τη ζωή είδος πολυτελείας, προϊόν κατανάλωσης μόνο για λίγους προνομιούχους.

Οι ανευθυνοϋπεύθυνοι συμφεροντολάγνοι πανηγυρίζουν στατιστικοποιώτας τον θάνατο, ζυγιάζουν τους νεκρούς σε παλάντζες κρεοπωλείων, συγκρίνοντάς τους με αυτούς του Βελγίου αποκλειστικά, και μάλιστα προηγούμενης χρονικά στιγμής, γιατί αυτό συμφέρει το αποτρόπαιο αφήγημα τους. Καμία σύγκριση όμως με τους βδελυρούς Κουβανούς, γιατί αυτοί δεν λογίζονται άνθρωποι…

Η μονομερής μεταφορά πληροφορίας στο σκληρό δίσκο του απλού εκτεθειμένου τηλεπαρακολουθητή είναι αυτό που τους ενδιαφέρει, το χαζομπούκωμα του μέσου πελατοψηφοφόρου είναι το ζητούμενο, οι νεκροί είναι επίσης πολλαπλώς απαραίτητο εργαλείο για τη διασπορά του φόβου. Το μόνο που περιμένει ο ακινητοποιημένος μυαλοσκλάβος είναι το θαύμα του εμβολίου και το πότε θα έρθουν τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα να τους σερβίρει σαλάτα και αλκοόλ, μπας και καταφέρει η διασωληνωμένη εδώ και πολλά χρόνια οικονομία και αναπνεύσει μόνη της – πράγμα αδύνατον, αφού είναι εγκεφαλικά νεκρή εδώ και χρόνια, και την κρατάνε μηχανικά για να δημιουργούν την αίσθηση μιας πιθανής νεκρανάστασης

Συνηθίσαμε σαν κοινωνία να αποχαιρετάμε πρόωρα τους ανθρώπους μας, και μάλιστα μ’ ένα τρόπο μοναχικό, όπως οι τελευταίες μέρες του εκλιπόντος, καμιά δεκαριά διάσπαρτοι σκυφτοί συγγενείς, ένα κλειστό φέρετρο, κανένα τελευταίο πλάνο…

Μας μάθανε να βλέπουμε τους νεκρούς μας σαν αριθμούς, σαν αποτέλεσμα, σαν σκορ. Και μόνο ότι εμείς είμαστε εκτός της συγκεκριμένης λίστας μας είναι αρκετό, μας αρκεί ότι κρατάμε την απόσταση του θεατή, νιώθουμε τυχεροί αν σε μια άλλη χώρα οι νεκροί είναι περισσότεροι.

Το απολυμαντικό έχει αντικαταστήσει το αίμα στις φλέβες μας, οι αγκώνες και οι γροθιές έχουν αντικαταστήσει τις αγκαλιές, τα τρομαγμένα βλέμματα έχουν αντικαταστήσει τα φιλιά, από τις τρύπες του πανωφοριού μπαινοβγαίνει ο θάνατος*, σε λίγο καιρό η πείνα θα ζώσει τις γειτονιές μας, τα κοράκια θα συνεχίσουν να πετούν πάνω από το κουφάρι της χώρας και θα κατασπαράζουν σάρκες, αδίστακτοι, αχόρταγοι, μ’ ένα πρωτόγνωρο αυταρχισμό, που τον σερβίρουν σε ένα ιλουστρασιόν περιτύλιγμα ακραίου τρόμου, για να φαίνεται αναγκαίο, εύπεπτο, απαραίτητο στα μάτια του μέσου παραδομένου τρομοκαταναλωτή.

Δεν θα τελειώσει το μαρτύριο, έχουν συγκεκριμένο πλάνο, ο κορωνοϊός είναι η μηχανή των αρίστων για την εργαλειοποίηση και το τσάκισμα των πάντων.

Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε…

* Ρίτσος, Ρωμιοσύνη.


Πηγή:edromos.

---

Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Το αυτοκινητιστικό δυστύχημα του Παναγούλη την Πρωτομαγιά του 1976. Σκοτώθηκε πριν αποκαλύψει σχέσεις πολιτικών με τη χούντα...

Ελλάδα

Χαράματα Πρωτομαγιάς του 1976 ο Αλέκος Παναγούλης σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Πριν από λίγα χρόνια είχε κάνει απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Απέτυχε και βασανίστηκε από τους χουντικούς. 

«Ήταν ο μοναδικός που δεν υπέκυψε. Ο μοναδικός που δεν λύγισε ποτέ., δήλωνε ένας από τους βασανιστές του, ο Θεοφιλογιαννάκος. Δεν έσπασε. Δεν κατέδωσε τους συντρόφους του. 1η Μαιου 1976 ο πολιτικός και αγωνιστής κατά της χούντας των συνταγματαρχών Αλέκος Παναγούλης οδηγούσε επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης με προορισμό φιλικό σπίτι του στη Γλυφάδα, όπου θα γιόρταζε την πρωτομαγιά. Επέβαινε σε ένα πράσινο Fiat Mirafiori, το οποίο του είχε κάνει δώρο η σύντροφός του, Οριάνα Φαλάτσι. Έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα, ενώ δίπλα του υπήρχαν ένα ή δύο αυτοκίνητα, που έμοιαζαν να κάνουν κόντρα μαζί του. Ο Παναγούλης έχασε τον έλεγχο και καρφώθηκε σε ένα υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου, κάθετα στην πορεία του. Μέσα σε λίγα λεπτά ξεψύχησε. ...

Λίγες ώρες μετά τον θάνατο του φτάνει στην Αθήνα η σύντροφος του Αλέκου Παναγούλη και διάσημη Ιταλίδα δημοσιογράφος, Οριάνα Φαλάσι. «Ήταν το ίδιο σαν να ήθελα να ζεστάνω ένα μαρμάρινο άγαλμα με το σχήμα, τα χαρακτηριστικά και τη θύμηση αυτού που ήσουν ως πριν από δεκαεφτά ώρες, και μια ανίσχυρη οργή με διαπέρασε, μια βεβαιότητα με τη γεύση του μίσους: δεν σε είχαν σκοτώσει τυχαία, δεν σε είχαν σκοτώσει από λάθος, σε είχαν σκοτώσει για να μην τους ενοχλείς πια», γράφει στο βιβλίο «Ένας άντρας», που αφιέρωσε στον Αλέκο Παναγούλη. 

Οι εκδοχές του θανάτου Στις 3 Μαιου ένας 31χρονος βιοτέχνης, ο Μιχάλης Στέφας, εμφανίστηκε στην Αστυνομία και δήλωσε ότι προκάλεσε χωρίς δόλο το ατύχημα με ένα ξαφνικό φρενάρισμά του, το οποίο λόγω μεγάλης ταχύτητας ο Παναγούλης δεν μπόρεσε να αποφύγει, επιβεβαιώνοντας την εκδοχή του δυστυχήματος. Ο αυτόκλητος Στέφας παρουσιάστηκε από τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες ως μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού «Ρήγα Φεραίου». 

Ωστόσο, ο εισαγγελέας της υπόθεσης Δημήτρης Τσεβάς μιλούσε στην αρχή για εγκληματική ενέργεια: «Ερευνάται η υπόθεσις προς πάσα κατεύθυνσιν και αφήνει μεγάλα λογικά περιθώρια στην πιθανότητα της εγκληματικής ενέργειας. Είναι περίεργο τροχαίο ατύχημα. Τόσο περίεργο, ώστε να μην μπορεί κανείς να υποστηρίξει λογικώς ότι είναι ατύχημα»....

Η κηδεία του έγινε στις 5 Μαΐου με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου να διαμαρτύρεται κατά του Αβέρωφ και να κραυγάζει για τον Παναγούλης «Ζει». Στην κηδεία δεν παραστάθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ενώ ούτε οι ένοπλες δυνάμεις δεν έστειλαν επίσημο εκπρόσωπο. 

Ο φάκελος ΕΣΑ δεν άνοιξε ποτέ Ο Αλέκος Παναγούλης πέθανε λίγες μέρες αφότου είχε παραιτηθεί από βουλευτής της Ένωσης Κέντρου και ενώ ετοιμαζόταν να προβεί σε αποκαλύψεις για τις σχέσεις κορυφαίων πολιτικών με τη Χούντα. Είχε στα χέρια του μέρος του αρχείου του Ειδικού Ανακριτικού Τμήματος της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας, το οποίο δρούσε ως κύριο σώμα ασφαλείας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Ο Παναγούλης είχε επίτηδες συνάψει σχέση με τη γυναίκα του αρχιβασανιστή του Νικόλα Χατζηζήση, για να συλλέξει με αυτόν τον τρόπο μέρος των αρχείων της ΕΣΑ που η ίδια κατείχε στα χέρια της. 

Σύμφωνα με τη Φαλάτσι, ανακάλυψε εκεί έγγραφα που ενοχοποιούν πολιτικούς για σχέσεις με τη Χούντα. Οι δημοσιεύσεις ξεκίνησαν, αλλά σταμάτησαν γρήγορα λίγες ημέρες μετά, εξαιτίας απαγορευτικής εντολής του επιτρόπου του στρατοδικείου Μιχάλη Ζούβελου. Η απαγόρευσή τους δημιούργησε σύγκρουση μεταξύ του Παναγούλη και του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ. Ο φάκελος των αποκαλύψεων δεν άνοιξε....

Ο Παναγούλης έχασε τη ζωή τους στη 1η Μαιού 1976. «Τα Νέα» έγραφαν: «Σκότωσαν τον Παναγούλη για να μην κάνει αποκαλύψεις». Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες μιλούσαν για δυστύχημα, υιοθετώντας τη θέση της κυβέρνησης. 

Για το θάνατο του υπήρξε δικαστική απόφαση. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του το δικαστήριο συμπέρανε ότι επρόκειτο για αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο Στέφας καταδικάστηκε σε φυλάκιση 11 μηνών και η ποινή εξαγοράστηκε προς 150 δρχ. την ημέρα και σε πρόστιμο 3.000 δραχμών. 

Η οικογένεια Παναγούλη μίλησε για παρωδία και αποχώρησε από το δικαστήριο. Ο θάνατος του ενέπνευσε τραγούδια του Θεοδωράκη Ο θάνατος του Παναγούλη ενέπνευσε το Θεοδωράκη να γράψει δύο τραγούδια, το «Κόκκινο τριαντάφυλλο», «Εκείνος ήταν μόνος». «Μέσα στο Μάη σκοτώθηκες, το αίμα σου μαβί, έβαψε μαύρο τον ουρανό, κόκκινο τον καιρό.», έγραφε ο Θεοδωράκης. Ο συνθέτης ακόμη μελοποίησε και ποιήματα του Αλέκου Παναγούλη, τα οποία έγραφε στη φυλακή του. Έβρισκε διέξοδο στην ποίηση και ακόμα και όταν του κατάσχεσαν κάθε γραφική ύλη, εκείνος χρησιμοποίησε για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του. «Οι πρώτοι νεκροί», Στην Ελλάδα σήμερα» και «Στον Νικηφόρο Μανδηλαρά», είναι ποιήματα του Παναγούλη που μελοποιήθηκαν από τον Θεοδωράκη....


Πηγή:mixanitouxronou.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

«Σημείο καμπής»...

Κόσμος

Πολλές και διάφορες φιοριτούρες γράφτηκαν και γράφονται ξανά, με αφορμή την ομιλία Μπάιντεν στο Κογκρέσο για τις πρώτες 100 μέρες της κυβέρνησής του: Για τις «τολμηρές πολιτικές», την «επιστροφή της Αμερικής στη διεθνή σκηνή», τα «γενναία πακέτα στήριξης για την επανεκκίνηση της οικονομίας». Σ' αυτήν την «ευφορία» των 100 πρώτων ημερών συμμετέχει σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα.

Το πραγματικό περιεχόμενο βέβαια αυτής της «τόλμης», από την οποία δεν έχουν τίποτα θετικό να περιμένουν οι λαοί, δόθηκε συμπυκνωμένα και επανειλημμένα από τον ίδιο τον Αμερικανό Πρόεδρο στην ομιλία του: «Οι ΗΠΑ βρισκόμαστε σε σημείο καμπής (...) στον ανταγωνισμό μας με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο για να κερδίσουμε τον 21ο αιώνα»...

Η έμφαση και η επανάληψη δεν είναι τυχαία: Η διαπάλη ΗΠΑ - Κίνας, σε συνθήκες που η δεύτερη απειλεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία των Αμερικανών, είναι το στοιχείο που διαπερνά το σύνολο της «τολμηρής» πολιτικής της νέας αμερικανικής κυβέρνησης, όπως συνέβαινε άλλωστε και επί Τραμπ.

Υπάρχει όμως συσσωρευμένη πείρα για το τι φέρνουν στους λαούς αυτά τα «σημεία καμπής» του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού: Γνωρίζουμε καλά από την Ιστορία πού οδήγησε η διαπάλη των ιμπεριαλιστών για να «κερδίσουν τον 20ό αιώνα», βλέπουμε και σήμερα τι σημαίνει η όξυνση του ανταγωνισμού τους «για να κερδίσουν τον 21ο».

Η «επιστροφή της Αμερικής» στις 100 πρώτες μέρες της κυβέρνησης Μπάιντεν σηματοδοτεί στην πραγματικότητα την ένταση της επιθετικότητας των ΗΠΑ σε όλα τα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων: «Διαμήνυσα στον Πρόεδρο της Κίνας ότι θα διατηρήσουμε ισχυρή στρατιωτική παρουσία στον Ινδο-Ειρηνικό, ακριβώς όπως κάνουμε με το ΝΑΤΟ στην Ευρώπη», τόνισε χαρακτηριστικά στην επίμαχη ομιλία του ο Μπάιντεν.

Ταυτόχρονα, κλιμακώνεται η αντιπαράθεση των ΗΠΑ με τη Ρωσία, συγκεντρώνονται μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη, αναζωπυρώνεται η σύγκρουση στην Ουκρανία, για να αναφέρουμε μόνο τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Στην ίδια ζυγαριά, μαζί με όλα τα μέτωπα και τις «εκκρεμότητες», μπαίνουν και οι σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας.

Τις ίδιες ακριβώς προτεραιότητες, το προβάδισμα των ΗΠΑ στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και όχι τις λαϊκές ανάγκες, υπηρετούν και τα μεγάλα κρατικά πακέτα στήριξης της καπιταλιστικής οικονομίας που προωθεί η κυβέρνηση Μπάιντεν στο εσωτερικό, μεταξύ άλλων με σχέδια για μεγάλες επενδύσεις στις υποδομές, στις μεταφορές, στην «πράσινη ανάπτυξη» κ.α.

Στόχος είναι η θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας» των αμερικανικών μονοπωλίων και η εξασφάλιση νέων πεδίων για κερδοφόρες επενδύσεις, σε μια περίοδο μάλιστα που ο βασικός ανταγωνιστής, η Κίνα, επενδύει τεράστια κεφάλαια στους αντίστοιχους τομείς.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το πολυδιαφημισμένο παζάρι για μια κάποια φορολογική «συμβολή» του «πλουσιότερου 1% των Αμερικανών» στις κρατικές δαπάνες, που αποσκοπεί ταυτόχρονα στην ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου το κεφάλαιο να δώσει με καλύτερους όρους τον δικό του «πόλεμο» απέναντι στα ανταγωνιστικά συμφέροντα.

Αναδεικνύοντας τη συνέχεια σε αυτούς τους αντιλαϊκούς στόχους, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι ψηφίζουν σχεδόν ομόφωνα νομοσχέδια για τον «Στρατηγικό Ανταγωνισμό» με την Κίνα, ενώ μετά το «Make America Great Again» («Κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη») του Τραμπ, ο Μπάιντεν - διατηρώντας όλους τους εμπορικούς δασμούς του προκατόχου του - ανέφερε χαρακτηριστικά: «Αμερικανικά δολάρια από φόρους θα χρησιμοποιηθούν για να αγοράζονται αμερικανικά προϊόντα, που θα φτιάχνονται στην Αμερική»...

Την ίδια ώρα, και ενώ «χορεύουν» πακέτα τρισ. γύρω από τα μονοπώλια, προβάλλονται ως ...πειστήρια «φιλολαϊκότητας» μέτρα που προωθούνται με κριτήριο τις ανάγκες του κεφαλαίου, είτε ορισμένα επιδόματα με ημερομηνία λήξης για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας.

Στις δε «πολλές και καλές δουλειές που θα δημιουργηθούν» σε συνθήκες «εντυπωσιακής ανάκαμψης της οικονομίας», δεν έχει χωρέσει μέχρι τώρα ούτε καν η προεκλογική εξαγγελία Μπάιντεν για καθολικό κατώτατο ωρομίσθιο 15 δολάρια, που έτσι κι αλλιώς δεν φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη!

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 πρώτων ημερών, την πολιτική Μπάιντεν εκθειάζουν στελέχη της κυβέρνησης της ΝΔ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπερθεματίζει, μιλώντας για «ευχάριστη έκπληξη» και καλώντας την ΕΕ να παραδειγματιστεί από τα γενναία κρατικά πακέτα στήριξης των αμερικανικών μονοπωλίων.

Ολοι μαζί παρουσιάζουν τις «προσαρμογές» στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις ως στήριξη τάχα στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, την ώρα που αυτά εκτίθενται σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο, εξαιτίας της βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στους επικίνδυνους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς.

Απέναντι λοιπόν σε όσους παρουσιάζουν ως «αποκούμπι» για το λαό τη βαθύτερη πρόσδεση στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, απέναντι στις δυνάμεις που παρουσιάζουν ως «λύση» τη μία ή την άλλη παραλλαγή στην αντιλαϊκή πολιτική στήριξης των μονοπωλίων, δρόμο στην ελπίδα ανοίγει μόνο η λαϊκή πάλη απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, η πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για να είναι οι λαοί αυτοί που θα κερδίσουν τον 21ο αιώνα! 

Πηγή:rizospastis

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ναρέντρα Μόντι, ο Έμπορος του Θανάτου

Ερρίκος Φινάλης

Στις 23 Απριλίου τα διεθνή ΜΜΕ κατέγραφαν ένα αρνητικό ρεκόρ της Ινδίας: σε μία μόνο μέρα μετρήθηκαν εκεί 346.000 νέα κρούσματα του ιού Covid-19, η υψηλότερη 24ωρη αύξηση που σημειώθηκε ποτέ σε μία μόνο χώρα από την εκδήλωση της πανδημίας. Οι νεκροί στην Ινδία ξεπέρασαν προχθές τις 200.000 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Ο πραγματικός αριθμός θανάτων είναι άγνωστος, λόγω της έλλειψης αξιόπιστου ελέγχου, αλλά οπωσδήποτε πολλαπλάσιος. Όπως επισημαίνει η εφημερίδα Red Star Weekly, η κυβέρνηση του ακροδεξιού ινδουιστή Ναρέντρα Μόντι δεν έλαβε κανένα ουσιαστικό μέτρο ενόψει του δεύτερου κύματος της πανδημίας – με συνέπεια αυτό να χτυπήσει με σφοδρότητα τη δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο.

Χαρακτηριστικά, όχι μόνο δεν ενισχύθηκε το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά καταστάλθηκαν βάρβαρα οι υγειονομικοί που διαμαρτύρονταν, και εκατοντάδες απ’ αυτούς συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν ως «ανατρεπτικοί»… Την ίδια στιγμή, όπως συνέβη και στον υπόλοιπο κόσμο (αλλά πολύ εντονότερα στην Ινδία), η πανδημία αποτέλεσε το ιδανικό πρόσχημα για την επιβολή ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών –αντιαγροτικοί νόμοι, εργασιακή «μεταρρύθμιση», ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας κ.λπ.– και για την εξαπόλυση αιματηρής κρατικής βίας, π.χ. ενάντια στον αγροτικό ξεσηκωμό*. Επιπλέον, με τον κόσμο αλαφιασμένο από το θανατικό, ο Μόντι έδεσε την Ινδία σφιχτότερα στα σχέδια της Δύσης για την περικύκλωση της Κίνας, παραχωρώντας για πρώτη φορά στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις «διευκολύνσεις» και εγκαταστάσεις επιμελητείας σε ινδικό έδαφος.

«Μέτρα» που σκοτώνουν

Επιστρέφοντας στη (μη) αντιμετώπιση της πανδημίας από την κυβέρνηση Μόντι, αξίζει καταρχήν να υπενθυμιστεί ότι η Ινδία είναι ο μεγαλύτερος, παγκοσμίως, κατασκευαστής εμβολίων. Για παράδειγμα το SII (Ινστιτούτο Ορών της Ινδίας), μία μόνο από τις γιγάντιες φαρμακοβιομηχανίες της χώρας, μπορεί να παράξει 1,5 δισεκατομμύρια δόσεις εμβολίων ετησίως. Κι όμως, μόλις 1% των Ινδών έχει εμβολιαστεί μέχρι στιγμής! Γιατί; Επειδή η ινδική κυβέρνηση εφάρμοσε τον πιο θανατηφόρο συνδυασμό «μέτρων» στον κόσμο: από τη μια μετέτρεψε το εμβόλιο (στο οποίο θεωρητικά η Ινδία θα έπρεπε να έχει υπερ-επάρκεια) σε μέσο κερδοσκοπίας, αδιαφορώντας για την προστασία των πολιτών της, κι από την άλλη ουσιαστικά κατάργησε, μετά το πρώτο κύμα, και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο. Έτσι οι μεγάλες ινδουιστικές τελετές και οι πολιτικές συγκεντρώσεις, στις οποίες πρωτοστάτησε το κυβερνών κόμμα BJP, διέσπειραν ταχύτατα τον ιό σε έναν από κάθε άποψη απροστάτευτο πληθυσμό.

Κατόπιν αυτού, οι καραντίνες επανήλθαν – χωρίς όμως να ληφθεί καμία άλλη μέριμνα για την οικονομική ανακούφιση των εκατοντάδων εκατομμυρίων πληττόμενων, ούτε για την υγεία τους. Ενώ η ινδική φαρμακοβιομηχανία παράγει εμβόλια με φρενήρη ρυθμό, αυτά εγχώρια φτάνουν σε ένα μόνο τμήμα των αστικών ελίτ. Διότι ο Μόντι, καυχώμενος ότι η Ινδία είναι αυτάρκης και σε εμβόλια, αντί να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα μαζικού εμβολιασμού, προσανατόλισε τη βιομηχανία σε εξαγωγές. Ταυτόχρονα, επέτρεψε τη διάθεση των ινδικών εμβολίων στον ιδιωτικό τομέα υγείας, έτσι ώστε σήμερα οι εύποροι εμβολιάζονται στα ιδιωτικά πολυτελή νοσοκομεία επί πληρωμή, ενώ η φτωχολογιά περιμένει τη σειρά της – που δεν έρχεται ποτέ…

Κερδοσκοπικό ράλι

Καθώς η κατακραυγή ενάντια σε αυτήν την πολιτική δυνάμωνε, στις αρχές της περασμένης εβδομάδας η κυβέρνηση επιχείρησε να την κατευνάσει ανακοινώνοντας μια «αναθεωρημένη εμβολιαστική πολιτική»: εφεξής το 50% της παραγωγής θα το διαχειρίζεται η κεντρική κυβέρνηση, ενώ το υπόλοιπο 50% θα εξακολουθήσει να διατίθεται στην εγχώρια και διεθνή «αγορά» – δηλαδή σε όσους μπορούν να το πληρώσουν. Την ίδια στιγμή όμως, επιτράπηκε στις ινδικές φαρμακοβιομηχανίες να «διαμορφώνουν ελεύθερα» την τιμή του εμβολίου τους… Έτσι με το καλημέρα ακολούθησε άλλη μια «αναθεώρηση»: το ιδιωτικό SII, που ως τώρα πουλούσε κάθε δόση 150 ρουπίες (1,66 ευρώ) στο κράτος και 250 ρουπίες (2,77 ευρώ) στον ιδιωτικό τομέα, εφεξής θα το πουλά αντίστοιχα 400 και 600 ρουπίες! Δηλαδή αύξηση 266% και 240%…

Εν ολίγοις, η κυβέρνηση Μόντι άναψε πράσινο φως για το κερδοσκοπικό ράλι των φαρμακοβιομηχάνων, απορρυθμίζοντας την εμβολιαστική πολιτική και αφαιμάσσοντας τον κρατικό προϋπολογισμό για να πληρώσει τις νέες δόσεις σε πολλαπλάσιες τιμές. Ήδη η «αγορά» (δηλαδή η μαφία των εμβολίων) πιέζει για περαιτέρω εκτίναξη της τιμής κάθε δόσης, με στόχο τις 1.000 ρουπίες. Και μπορεί να το κάνει, αφού η κυβέρνηση δεν ενεργοποιεί τον νόμο που της δίνει τη δυνατότητα να ελέγξει την παραγωγή και την τιμολόγηση για λόγους δημοσίου συμφέροντος, ενώ ταυτόχρονα απαγορεύει στις κρατικές φαρμακοβιομηχανίες να παράξουν εμβόλιο κατά του Covid-19! Επιπλέον, όλες οι κρατικές ενισχύσεις για έρευνα και παραγωγή εμβολίου κατευθύνονται στο SII, την Bharat Biotech και άλλες ιδιωτικές φαρμακοβιομηχανίες, ενώ δεν έχει δοθεί ούτε ρουπία στην κρατική φαρμακοβιομηχανία! Την περασμένη εβδομάδα ο Μόντι ανακοίνωσε και νέες χρηματοδοτήσεις στους ιδιώτες φαρμακοβιομήχανους: 334 εκατομμύρια ευρώ στο SII, 167 στην Bharat Biotech κ.ο.κ. Δίκαια λοιπόν έχει κερδίσει το προσωνύμιο «Έμπορος του Θανάτου»…

Πηγή:edromos.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς και μερικές ελληνικές ιδιομορφίες

Βασίλης Ασημακόπουλος

Ελληνικές ιδιομορφίες

Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι εργατικές- σοσιαλιστικές κινήσεις στην Ελλάδα, ήταν λιγοστές. Είχαν τα χαρακτηριστικά περισσότερο ομάδων- μαχητικών κινήσεων ζύμωσης και προπαγάνδας (σοσιαλιστικές και αναρχικές κινήσεις στην βορειοδυτική Πελοπόννησο συνδεδεμένες ιδίως με το σταφιδικό ζήτημα), συσπειρώσεων ριζοσπαστών διανοουμένων, σωματείων αλληλοβοήθειας (Σύρος) ή πρώτων κοινωνικών-απεργιακών αγώνων (Λαύριο).

Η καπιταλιστική ανάπτυξη ήταν υπαρκτή με μια σχετικά αργόσυρτη-ανοδική τάση. Αντίστοιχα χαρακτηριστικά είχε και το κοινωνικό υποκείμενο, η εργατική τάξη και η οργάνωσή της. Η εξωελλαδική δραστηριοποίηση της ελληνικής αστικής τάξης και ο δημοκρατικός τρόπος επίλυσης του αγροτικού ζητήματος στην ελληνική επικράτεια μέχρι τα σύνορα του 1881, με το σχηματισμό εκτεταμένων μορφών μικροϊδιοκτησίας, αποτελούν μερικές εξηγήσεις.

Το εθνικό ζήτημα, η καλούμενη Μεγάλη Ιδέα, διαπλεκόταν έντονα με το κοινωνικό, μέσα από την ειδικότερη μορφή της διαδικασίας-πάλης του κοινωνικού μετασχηματισμού στην εξέλιξη του Ανατολικού Ζητήματος. Ιστορικά ζητήματα που επανέρχονται με διάφορες μορφές. Ιδιομορφίες του συγκεκριμένου τρόπου ενσωμάτωσης-εσωτερίκευσης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στη διεθνική κίνηση.

Μια άλλη ιδιομορφία αφορούσε ειδικότερα ζητήματα της πολιτικής θεσμοποίησης των κοινωνικών σχέσεων. Η σοσιαλιστική κίνηση, ως αυτόνομος πολιτικο-οργανωτικά χώρος συγκροτήθηκε αργοπορημένα (1918), σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ευρώπης (λχ Αυστρία 1889, Βέλγιο 1885, Δανία 1876, Γερμανία 1875, Ιταλία 1892, Μ. Βρετανία 1900-6 κ.α), φέροντας επιπλέον τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης διεθνοπολιτικής και εθνικής συγκυρίας που καθόρισαν βασικά χαρακτηριστικά της κίνησής του.

Το στοιχείο αυτό της καθυστερημένης χρονικά αυτόνομης κομματικής συγκρότησης, έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν συνδυαστεί με το γεγονός του ισχύοντος καθολικού εκλογικού δικαιώματος στον ελληνικό χώρο (των ανδρών), πρώιμη κατάκτηση του δημοκρατικού (όχι απλά φιλελεύθερου) χαρακτήρα της εθνικο-απελευθερωτικής/εθνοθρησκευτικής Ελληνικής Επανάστασης (λχ εκλογές με καθολικό εκλογικό δικαίωμα το 1829 για την ανάδειξη των πληρεξουσίων της Δ΄Εθνοσυνέλευσης) και καθιέρωσή του στο Σύνταγμα του 1844 μετά το κίνημα της 3ης Σεπτέμβρη 1843, σε αντίθεση με την ύστερη χρονικά κατοχύρωση του καθολικού εκλογικού δικαιώματος (των ανδρών) σε ευρωπαϊκός κοινωνικούς σχηματισμούς (λ.χ. Αυστρία 1907, Βέλγιο 1893, Δανία 1901, Γαλλία 1848, Γερμανία 1871, Ολλανδία 1917, Ιταλία 1919, Μ. Βρετανία 1918).

Εθνικές, κοινωνικές και πολιτικο-δημοκρατικές ιδιομορφίες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού που αναζητούν τα ερμηνευτικά τους σχήματα σε μια ιστορική, συνθετική και συγκριτική προοπτική.

Η καθιέρωση του εορτασμού της Πρωτομαγιάς

Ο ορισμός της 1ης Μαϊου ως ημέρα εορτασμού της εργατικής τάξης, σε ανάμνηση των γεγονότων στο Σικάγο το 1886, αποτέλεσε μία από τις αποφάσεις του 1ου Συνεδρίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (Β΄ Διεθνής), στο ιδρυτικό της συνέδριο στις 14 Ιουλίου 1889 στο Παρίσι. Στο Παρίσι εκείνη την περίοδο πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα δύο διεθνή σοσιαλιστικά συνέδρια. Εκείνο των μαρξιστών/επαναστατών σοσιαλιστών (Β’ Διεθνής) και εκείνο των λεγόμενων ποσιμπιλιστών (μετριοπαθών, δηλαδή εκείνων που τάσσονταν υπέρ των εφικτών/δυνατών λύσεων-προτάσεων αδιαφορώντας για τον τελικό/σοσιαλιστικό σκοπό).

Από τους 400 περίπου αντιπροσώπους, μόνον ο Έλληνας αντιπρόσωπος (που ήταν και ο μοναδικός από την Ελλάδα που μετείχε στις εργασίες των συνεδρίων), Πλάτωνας Δρακούλης από την Ιθάκη, ιδρυτής και εκδότης του εντύπου Άρδην (1885), δεν θα ενταχθεί σε κάποια από της δύο πτέρυγες.

Δύο χρόνια μετά ο δραστήριος σοσιαλιστής- φοιτητής του Πολυτεχνείου Σταύρος Καλλέργης από την Κρήτη, την Πρωτομαγιά του 1891, θα ιδρύσει τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο και θα εκδώσει το έντυπο Σοσιαλιστής. Το 1893 θα πραγματοποιηθεί ο 1ος ανοιχτός εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς στην Ελλαδα, που θα διοργανωθεί από τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο.

Τα πρώτα διεκδικητικά εργατικά αιτήματα στην Ελλάδα

Γράφει το σχετικό φύλλο του Σοσιαλιστή, προπαγανδίζοντας την εκδήλωση:

«Δύο Μαϊου ημέρα Κυριακή 5 μ.μ. εις το Αρχαίον Στάδιον, όπισθεν του Ζαππείου, εις την γέφυραν όπου είναι απέναντι εις τα Αγγλικά μνημεία με κυπαρίσσια. Όλοι οι Σοσιαλισταί και υπό μισθόν πάσχοντες θα συναθροισθώσι να υπογράψωσι ψήφισμα προς την Βουλήν, δια του οποίου θα ζητώσι:
Τας Κυριακάς όλα τα καταστήματα γενικώς να είναι κλειστά προς ανάπαυσιν των πολιτών.
Τον περιορισμόν των εργασίμων ωρών εις οκτώ καθ’ εκάστην κατ’ ανώτατον όριον και ολιγώτερον δια τα κοπιώδεις και ανθυγιεινάς εργασίας και δια τους παίδας και τας γυναίκας.
Απονομήν συντάξεως εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους, προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των, καθώς και εις τα οικογενείας των εν ενεργεία φονευομένων».

Η επόμενη Εργατική Πρωτομαγιά, το 1894, θα εορταστεί ενωτικά, παρουσία τόσο του Πλάτωνα Δρακούλη, όσο και του Σταύρου Καλλέργη.

*Ο Βασίλης Ασημακόπουλος είναι δικηγόρος – πολιτικός επιστήμονας 

Πηγή:topontiki.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο αέναος κύκλος της φύσης

Χρύσα Κακατσάκη

Αν για τους Έλληνες το Πάσχα νικά κατά κράτος τα Χριστούγεννα, είναι γιατί στο συλλογικό ασυνείδητο επιβιώνουν αρχετυπικές μνήμες και αρχέγονοι μύθοι, όπως του Άδωνη και της Περσεφόνης, στενά συνυφασμένοι με τον αέναο κύκλο της φύσης. 

Η θεά Δήμητρα, καθισμένη στην Αγέλαστο Πέτρα, αναζητά γοερά και απεγνωσμένα την εξαφανισμένη κόρη. Αιώνες αργότερα, μια μάνα θεού στρέφει το θολωμένο βλέμμα ψηλά, παρακολουθώντας το γιο της να ξεψυχάει. Στην απορία της "Ω γλυκύ μου έαρ πού έδυ σου το κάλλος" θα ακουστεί σαν μακρινός αντίλαλος η απάντηση από μια απλή γυναίκα. "Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη γιε π’ αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω." 

Η Παναγία και η μάνα του σκοτωμένου διαδηλωτή Τάσου Τούση στις ματωμένες απεργίες το Μάη του ’36 έσμιξαν μέσα από τον πόνο και την ποίηση. Τα αντανακλαστικά του Γιάννη Ρίτσου λειτούργησαν ακαριαία, βλέποντας σε φωτογραφία του Ριζοσπάστη έναν ασάλευτο μαύρο όγκο πάνω στην άσφαλτο.

 Ο «Επιτάφιος» γράφεται μέσα σε τρεις μέρες, με το συναίσθημα να ξεχειλίζει, αλλά οικοδομείται σε γερά λογικά θεμέλια, που αντιστοιχούν σχεδόν επακριβώς στα ψυχαναλυτικά στάδια του πένθους, Το γεγονός του θανάτου και η αποδοχή του, "πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω." Ο θυμός για την απώλεια που εξωτερικεύεται με τρυφερό παράπονο. "Πού πέταξε τ' αγόρι μου; πού πήγε; πού μ' αφήνει; Χωρίς πουλάκι το κλουβί, χωρίς νεράκι η κρήνη". Η διαπραγμάτευση, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να επανέλθει η τάξη. "Σήκω γλυκέ μου αργήσαμε ψηλώνει ο ήλιος, έλα." Η προσμονή της Ανάστασης. "Να 'χα τ’ αθάνατο νερό ψυχή καινούργια να `χα, να σου 'δινα να ξύπναγες για μια στιγμή μονάχα" και η πίστη πως η θυσία του θα δικαιωθεί. "Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Παιδί μου, εσύ, κοιμήσου και ‘γω τραβάω στ' αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου."

Οι στίχοι του Ρίτσου αρδεύονται από τα νάματα των δημοτικών τραγουδιών και τα μανιάτικα μοιρολόγια που του είναι ιδιαίτερα οικεία. Κάτω από τον δεκαπεντασύλλαβο στεγάζονται οι ανάσες και οι αναστεναγμοί της φύσης. "Και μου ‘δειχνες τη θάλασσα να φέγγει πέρα λάδι και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι". Με ανάλογο τρόπο στα «Εγκώμια» της Μ. Παρασκευής η θλίψη διαχέεται σ’ όλη την πλάση. "Ηλλοιούτο πάσα κτίσις, πάθει τω σω". Στους δρυμούς της επιθανάτιας αγωνίας συμπάσχουν πουλιά και ζώα, άνθρωποι και άγγελοι. "Και αγγέλλων στρατιαί εξεπλήττοντο", αδυνατώντας να συλλάβουν τα όρια μεταξύ θνητότητας και αθανασίας. Η οδύνη τους σωματοποιείται. Κοινή η μπηγμένη ρομφαία." Τέτρωμαι δεινώς και σπαράττομαι τα σπλάχνα Λόγε /και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα".

 
Κι όταν ο θρήνος καταλαγιάζει ίδια η οργή για τους θύτες: " Ους έθρεψε το μάννα, φέρουσι τω Σωτήρι χολήν άμα και όξος. Ω της παραφροσύνης και της χριστοκτονίας της των προφητοκτόνων/
Ω, γιε μου, αυτοί που σ’ έσφαξαν σφαγμένα να τα βρούνε
τα τέκνα τους και τους γονιούς και στο αίμα να πνιγούνε".

 
Ο Ρίτσος γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ μαρξισμού και θρησκευτικότητας, όπως συμφιλιώνεται στο Χριστό η θεϊκή με την ανθρώπινη υπόσταση. Ωστόσο, η αριστοτελική λύση του δράματος δίνεται με ένα καθολικό αίτημα. "Λαώ σου σωτηρίαν δώρησαι ση εγέρσει/ Εμείς κρατάμε όλη τη γης στ’ αργασμένα μπράτσα".

 
Οι χαροκαμένες μάνες δεν είναι πλέον η Μαρία από τη Ναζαρέτ και η Κατίνα από το Ασβεστοχώρι. Είναι οι δυο γυναίκες που σηκώνουν στις πλάτες τους τα θεία πάθη της χριστιανοσύνης και τους καημούς της Ρωμιοσύνης αντίστοιχα. 

Πηγή:Από το facebook 

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Περί Διοίκησης και συμπεριφοράς

Γιάννης Αγγέλου

Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε ενώπιον απαράδεκτης συμπεριφοράς από Διοικητή Μονάδας προς στρατευμένο, που ζήτησε το αυτονόητο. Την προστασία της υγείας του συνόλου του προσωπικού ενός στρατοπέδου, από συνάδελφό του, που είχε την ατυχία να νοσήσει από τη μάστιγα της εποχής μας, από COVID-19.

Ο Διοικητής της Μονάδας, αντί να φροντίσει να μεριμνήσει να απομονωθεί άμεσα σε κάποιον ειδικό θάλαμο, να του παρασχεθεί η απαραίτητη φροντίδα και να αποφευχθεί η πιθανή διασπορά μέχρι να του γίνει μοριακό τεστ, άφησε τον ασθενή στρατιώτη να περιφέρεται στο στρατόπεδο σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Βέβαια ο εν λόγω Διοικητής για να προστατέψει τη φήμη του, φρόντισε να παραπέμψει τον διαμαρτυρόμενο στρατιώτη στο 216 ΚΙΧΝΕ με κατά παραγγελία γνωμάτευση στον υποδιοικητή με ειδικότητα ψυχιάτρου, για να δώσει αναβολή στον στρατιώτη.

Ο στρατιώτης εξήγησε για τις ανύπαρκτες αναφορές του διοικητή και τα ανυπόστατα ψυχιατρικά στοιχεία και περιστατικά που επιδίωκε να του προσάψει και απαίτησε να συνεχίσει κανονικά τη θητεία του. Με την πίεση του στρατιώτη αποφεύχθηκε η αναβολή. Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ο ψυχίατρος δήθεν χαριστικά κατέταξε αβάσιμα τον στρατιώτη από Ι1 σε Ι3 Ψυχολογικό. Και μάλιστα επεσήμανε πως αν ξαναφτάσει τέτοιο πληροφοριακό σημείωμα στα χέρια τους “δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα”.

Με αποτροπιασμό διαπιστώνεται ότι πλέον χρησιμοποιείται η ιατρική επιστήμη για να καλύψει την αδυναμία, για να μην χαρακτηρίσω ανικανότητα, διοίκησης. Ψυχιατρικοποιείται το αυτονόητο, δηλαδή, η προστασία της υγείας του συνόλου μιας κοινωνίας, όπως το στρατόπεδο. Θα το χαρακτήριζα ως πρωτοφανές, αν δεν υπήρχαν άπειρα τέτοια περιστατικά σε μαύρες περιόδους της ιστορίας του τόπου μας.

Για μια ακόμη φορά το αστικό κράτος δείχνει τα δόντια του. Πέραν της ατομικής ευθύνης που είναι η σημαία του, για τις Ένοπλες Δυνάμεις έχουμε και την ψυχιατρικοποίηση.

«Μη μιλάς, μη διαμαρτύρεσαι, γιατί σε περιμένει το τρελόχαρτο»…

Αυτό είναι το λιγότερο ντροπή. Η ηγεσία των ΕΔ καλείται να αντιμετωπίσει την αυθαιρεσία των στελεχών. Να προστατεύσει τους στρατευμένους.

Γιατί είναι αδιανόητο ο οποιοσδήποτε διοικητής, σε οποιοδήποτε κλιμάκιο, να έχει τη δυνατότητα να καταστρέφει τη ζωή και το μέλλον ενός νέου ανθρώπου, γιατί διεκδίκησε το αυτονόητο…

Ας γίνει γνωστό σε όλους πως οι στρατιώτες ΔΕΝ είναι μόνοι τους. Έχουν δίπλα τους και τη νεολαία και το λαό. Γι αυτό το λόγο καθίσταται επιτακτική:

Η ανάκληση της κατά παραγγελία ψυχιατρικής γνωμάτευσης με ανυπόστατα στοιχεία.

Η ανάγκη να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για τον κορονοϊό και τις συνθήκες διαβίωσης των στρατευμένων στα στρατόπεδα.

Η λήψη μέτρων για να σταματήσει κάθε αντιδραστική ενέργεια των διοικήσεων σε βάρος των φαντάρων.

Να γίνει αντιληπτό σε κάθε κλιμάκιο διοίκησης πως ο όρκος στον Ιπποκράτη είναι ιερός και να μην γίνονται οι γιατροί συνεργοί στην καταστροφή του μέλλοντος της νεολαίας μας.

Γιάννης Αγγέλου
Σχης (ΜΧ) εα
MBA, Ms’c

Πηγή:alt.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ναρκωτικά: Ιδιωτικοποίηση στην Πρόληψη κι Απεξάρτηση

Της Λεμονιάς Φακάρου*

Οι πρόσφατες εξελίξεις μπορούν να βοηθήσουν τους εργαζόμενους του χώρου να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα, τόσο για την πορεία του ΚΕΘΕΑ, όσο και συνολικότερα για το τι ετοιμάζουν στην Πρόληψη και την Απεξάρτηση με στόχο την ιδιωτικοποίησή της.

Πρώτο, ότι η επίθεση στο ΚΕΘΕΑ είναι αποτέλεσμα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, οι οποίες υλοποίησαν τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι αποφασισμένη να τελειώνει με το ΚΕΘΕΑ όπως το γνωρίσαμε, πατώντας πάνω στο έδαφος που της έστρωσε προηγουμένως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στην ίδια γραμμή που και αυτή κληρονόμησε από τις προηγούμενες: Της απαξίωσης των «στεγνών» προγραμμάτων και της επέκτασης της μείωσης βλάβης, της υποστελέχωσης, των «μπαλωμάτων» μέσω ΕΣΠΑ και ιδιωτών χρηματοδοτών, των ελαστικών σχέσεων εργασίας.

Δεύτερο, ότι όσο αδίστακτη είναι η κυβέρνηση της ΝΔ, τόσο ξεδιάντροπη είναι η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εντάξει την υπόθεση του ΚΕΘΕΑ στο δικομματικό παιχνίδι του με τη ΝΔ. Πάει πολύ να κόπτονται για την απεξάρτηση αυτοί που περηφανεύονται για τους Χώρους Εποπτευόμενης Χρήσης, για τη νομιμοποίηση της κάνναβης. Η διγλωσσία, επιπλέον, των στελεχών του στο χώρο μας και η ασυνέπεια λόγων και έργων είναι παροιμιώδης.

Τρίτο, ότι μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους και με τη ζωντανή σύνδεση με την κοινωνία μπορούν να διασφαλίσουν τη διατήρηση του χαρακτήρα και του έργου του ΚΕΘΕΑ, συνδέοντας αυτόν το στόχο με την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και τη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς με πλήρη δικαιώματα για όλους, αφού αυτό συνδέεται στενά με τη θεραπευτική προσέγγιση. Παλεύοντας για την ουσιαστική ανάπτυξη του ΚΕΘΕΑ και της θεραπευτικής του πρότασης.

Εμείς, ως «Αγωνιστική Συσπείρωση Εργαζομένων» στο ΚΕΘΕΑ προτείνουμε ξεκάθαρα όχι μόνο να αποσυρθεί το προσχέδιο νόμου, αλλά και να καταργηθεί η ΠΝΠ. Στηρίζουμε το αίτημα για διεξαγωγή της ΓΣ του ΚΕΘΕΑ και προβάλλουμε την ανάγκη να αναπτυχθούν αγώνες για όλα τα ζητήματα που θίγουν την απεξάρτηση και που θα αγκαλιάζουν και εργαζόμενους από όλους τους χώρους της Πρόληψης και της Απεξάρτησης.

Για να μη γίνει, λοιπόν, ο «αγώνας των εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ» μια εικονική πραγματικότητα και να μην υπονομευτεί από την προσπάθεια που κάνουν κάποιοι συνδικαλιστές να τη μετατρέψουν στη βολική δικομματική κόντρα ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγινε και το 2019 με την ΠΝΠ, πρέπει να αντιτάξουμε όλα αυτά που υπερασπιζόμαστε και συγκροτούν την ιδιαιτερότητα του ΚΕΘΕΑ: Συλλογικότητα, σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες, αλληλεγγύη, αγωνιστική στάση ζωής που θέτει ως ρεαλιστικό στόχο αυτό που φαντάζει αδύνατο.

Όπως εμείς ως επαγγελματίες στην απεξάρτηση δείχνουμε το δρόμο στους εξαρτημένους να πιστέψουν στη δύναμή τους, έτσι και ως εργαζόμενοι πρέπει να πιστέψουμε στη δύναμή μας και να παλέψουμε για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, και μέσα και έξω από το ΚΕΘΕΑ.

*Λεμονιά Φακάρου, ψυχολόγος, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ

Πηγή:alt.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ζωή είναι ένας αγώνας απώλειας, πένθους, αλλά και Ανάστασης

ΜΑΡΙΑ ΡΩΤΑ

Ασχέτως από θρησκευτικές πεποιθήσεις, το αφήγημα του Πάσχα είναι γεμάτο συμβολισμούς που προσομοιάζουν πολύ σε αυτό που συμβαίνει σε ένα ψυχοθεραπευτικό «ταξίδι». Οι έννοιες αυτές έχουν να κάνουν με τις ενοχές και την τιμωρία, τον πόνο που σχεδόν πάντα έχει να κάνει με απώλειες, την διεργασία του πένθους και προοδευτικά την ανάσταση που αντιπροσωπεύει, την αναγέννηση, την άνοιξη. Την άνθιση και δημιουργία του νέου.

Σε αυτές τις έννοιες θα μπορούσε ίσως κάποιος να συνοψίζει (με έναν απλουστευμένο τρόπο) όλη την εργασία που κάνουμε σε μια ψυχοθεραπεία.

Όλοι οι άνθρωποι ξεκινούν το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι με πολλές ενοχές. Άλλες πιο συνειδητές και άλλες πιο κρυφές. Οι ενοχές αυτές έχουν να κάνουν με βαθύτερες αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα που έχουμε βιώσει κατά την διάρκεια της ζωής μας ακόμα και από πολύ μικρή ηλικία.
Στην παιδική ηλικία κάθε φορά που μια επιθυμία δεν ικανοποιούνταν, συνήθως από τους γονείς, κάθε φορά που μπορεί να συνέβαινε ματαίωση των αναγκών και επιθυμιών μας, αυτό συνοδευόταν από μια αρνητική σκέψη ακόμα και από φαντασιώσεις «καταστροφής» αυτού που μας δημιουργούσε πόνο με το να μην ικανοποιεί τις ανάγκες μας. Φυσικά αυτό που ακολουθούσε αυτές τις αρνητικές σκέψεις ήταν φόβος και ενοχή. Φόβος βασικά, γιατί αν σκεφτώ αρνητικά για αυτόν από τον οποίο εξαρτώμαι, μετά ποιος θα με φροντίζει; Φόβος γιατί για ένα παιδί οι γονείς είναι οι Θεοί, οπότε πως μπορείς να τα βάλεις με έναν Θεό; Τι θα συμβεί μετά; Θα έρθει η τιμωρία;

Σε αυτές τις έννοιες θα μπορούσε ίσως κάποιος να συνοψίζει (με έναν απλουστευμένο τρόπο) όλη την εργασία που κάνουμε σε μια ψυχοθεραπεία.

Οι ενοχές αυτές όμως έχουν να κάνουν και με αυτά που περίμεναν οι γονείς μας από εμάς. Από τις προσδοκίες που τοποθετούσαν πάνω μας. Η ανιδιοτελής αγάπη δυστυχώς είναι μια έννοια που είναι μόνο θεωρητική. Αγαπάμε μόνο εάν… Αγαπάμε υπό προϋποθέσεις. Ακόμα και αν αυτές οι προϋποθέσεις δεν είναι ανοικτά και ξεκάθαρα ειπωμένες, υπάρχουν.

Μας αγαπούσαν αν είμασταν «καλά παιδιά», καλοί μαθητές -πολλές φορές- όμορφοι. Αν τους βγάζαμε «ασπροπρόσωπους». Αν είμασταν ήσυχοι, αν είχαμε ταλέντα αν είμασταν τέλειοι, αν επιβεβαιώναμε συνέχεια πόσο καλοί γονείς οι ίδιοι ήταν. Κάθε φορά που νιώθαμε ότι τους απογοητεύαμε γεμίζαμε ενοχές και φυσικά φόβο τιμωρίας.
Ακόμα και ένα πολύ απογοητευμένο γονεϊκό βλέμμα μπορεί να αποτελεί απειλή και τιμωρία για ένα παιδί. Αυτό το βλέμμα εσωτερικεύεται και μπορεί να γίνει η ταυτότητα μας.

Σε αυτή τη ταυτότητα οι άνθρωποι μπορεί να αντιδράσουμε είτε με μια επιβεβαίωση -δηλαδή θα κάνω υποσυνείδητα τα πάντα για να σου αποδείξω ότι δεν είμαι αρκετά καλός- σε σημείο δυστυχώς που μπορεί να «σκοτώσω» όλες τις δυνατότητες μου, είτε με μια συνεχή προσπάθεια να αποδεικνύω το αντίθετο, να επιτυγχάνω ολοένα και πιο πολλά.

Κάπως έτσι μεγαλώνουμε όλοι, άλλοι με περισσότερες και άλλοι με λιγότερες ενοχές και φόβους.

Η έννοια του πόνου και της απώλειας είναι ίσως οι πιο σημαντικές ψυχοθεραπευτικές έννοιες. Η απώλεια συνδέεται με αποχωρισμό. Ο πρώτος βασικός αποχωρισμός είναι το κόψιμο του ομφάλιο λώρου. Από την απόλυτη ησυχία, ηρεμία, τέλεια θερμοκρασία και τροφοδοσία χωρίς κόπο και αγωνία που συνέβαινε στη μήτρα, το βρέφος έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Όλα αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη. Όλα γίνονται πιο δύσκολα και γεμάτα ματαιώσεις.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλη μας η ζωή είναι μια επανάληψη και ένας αγώνας που προσομοιάζει την στιγμή που κόβεται ο ομφάλιος λώρος. Πολλοί δημιουργούμε στη ζωή μας πολλές εξαρτήσεις ως ύστατες προσπάθειες αναβίωσης ενός ομφάλιου λώρου. Εξαρτήσεις από ουσίες, καταστάσεις έως και ανθρώπους. Εις μάτην όμως. Όλα είναι υποκατάστατα.

Μετά από εκείνη την χρονική στιγμή όλα είναι ένας αποχωρισμός. Όλη η ενηλικίωση είναι ένας αποχωρισμός και πένθος. Η κάθε μας επιλογή είναι ένας μικρός αποχωρισμός. Διαλέγουμε το ένα αντί για το άλλο. Ιδανικά θα τα θέλαμε όλα. Μπορεί να ζούμε και στην ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να τα έχουμε.. Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη.

Ως μικρά παιδιά δημιουργούμε μεταβατικά αντικείμενα για αντέξουμε την διαδικασία αποχωρισμού και ανεξαρτητοποίησης από τους γονείς μας (αρκουδάκια, μαξιλάρια, παιχνίδια, μπιμπερό). Αυτά μας βοηθούν να νιώθουμε λιγότερο μόνοι. Ανατρέχουμε σε αυτά σε στιγμές μοναξιάς και εσωτερικής ταλαιπωρίας και ανασφάλειας και υποκαθιστούν την παρουσία του γονεϊκό προσώπου.

Η εφηβεία επίσης είναι μια έντονη περίοδος απώλειας. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε πλήρως το δρόμο προς την ενηλικίωση, με έντονα στοιχεία πραγματικότητας, το τέλος των ψευδαισθήσεων και μια μεταιχμιακή περίοδο με πολλές ανασφάλειες. Η εφηβεία θεωρείται από πολλούς ως προετοιμασία και προϋπόθεση προκειμένου να αναπτύξει κάνεις την δυνατότητα για την εμπειρία του πένθους όπως περιγράφεται στους ενηλίκους. Ο έφηβος μπορεί να αντιδράσει με πολύ μεγάλο θυμό ή με πολύ μεγάλη θλίψη σε όλη αυτή τη διαδικασία της ενηλικίωσης.

Πολλοί έφηβοι (και κάποιοι άνθρωποι το κρατάνε χρονικά και αρκετά μετά από την εφηβεία) αντιδρούν σε αυτή την απώλεια, ως μηχανισμό Άμυνας, με μια αίσθηση παντοδυναμίας, το οποίο είναι αντίδραση στο αίσθημα της αδυναμίας και του αβοήθητου. Αυτό μπορεί να γίνει χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του ατόμου και να λειτουργεί διττώς, αφενός να τον βοηθάει να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις αλλά και αφετέρου να το εμπλέκει σε περιπέτειες πέρα από τις δυνατότητες του, χωρίς καλή εκτίμηση της πραγματικότητας.

Όλη η ζωή είναι ένας αγώνας απώλειας και πένθους

Το πένθος είναι το αμετάκλητο. Αυτή είναι και η βασική του δυσκολία. Όταν το πένθος δεν βιώνεται η παρουσία της απουσίας είναι οδυνηρή. Όταν νιώθεις το πένθος, η απουσία συμφιλιώνεται με την χαμένη παρουσία, ο χρόνος παίρνει άλλες διαστάσεις και σύμφωνα με τη ρήση του Παρμενίδη «ο νους έχει την δύναμη να επαναφέρει τα απόντα ως ζωντανά παρόντα».

Τι σημαίνει όμως να μπορούμε να νιώσουμε το πένθος;

Σημαίνει να περάσουμε από όλα τα συναισθηματικά μέχρι και την αποδοχή και μετά να δημιουργήσουμε χώρο για κάτι καινούργιο, οπότε και τότε το απών γίνεται ξανά παρών με άλλη μορφή όμως.

Σε ένα ψυχοθεραπευτικό ταξίδι αυτά τα συναισθήματα ανά – βιώνουμε. Αναβιώνουμε την εγκατάλειψη, την επιθετικότητα γιατί εγκαταλειφθήκαμε και γιατί η αίσθηση παντοδυναμίας μας δεν μας βοήθησε να μην έχουμε καμία απώλεια. Περνάμε συχνά σε φάση ενοχής και άρνησης.
Μπορεί να κατακλυστούμε από συναισθήματα θλίψης, οδύνης, απάθειας, ανάκλησης αναμνήσεων συνδεδεμένων με κάθε απώλεια, με τρόπο συνήθως επαναληπτικό.
Εκεί αρχίζει η διεργασία του πένθους που είναι δυνατή όταν η απώλεια έχει αναγνωρισθεί. Όταν ο πενθών αναγνωρίσει την απουσία. Θα πρέπει να δεχτεί ότι αυτά που χάθηκαν δεν θα επανέλθουν, η κλωστή έσπασε, κόπηκε, το καρούλι δεν θα επιστρέψει. Και τότε συν-χωρώ. Δημιουργώ χώρο για καινούργια πράγματα και αποχωρώ ουσιαστικά.

Πηγή:2020mag.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »