Ξαναζεσταίνουν το Κυπριακό με όχημα τα ΜΟΕ και στόχο το αέριο

Κώστας Βενιζέλος

Κινήσεις που γίνονται παράλληλα αλλά στοχεύουν στη διαμόρφωση νέων δεδομένων επί του εδάφους και στη θάλασσα, προωθούνται από διάφορους κύκλους. Η πρώτη κίνηση αφορά την ένταξη των ενεργειακών σε ένα πακέτο διαπραγμάτευσης, που θα αφορά το Κυπριακό. Ένα δεύτερο σενάριο επί του ιδίου ζητήματος είναι η ιδέα για συγκρότηση τεχνικής επιτροπής για τους υδρογονάνθρακες, που αφορούν τη διαχείριση του φυσικού αερίου, ανεξαρτήτως εάν λυθεί ή όχι το Κυπριακό.

Η δεύτερη κίνηση αφορά μια νέα πρακτική, που προωθείται και από τα Ηνωμένα Έθνη και παραπέμπει σε συνεργασία των δύο πλευρών για επίλυση διαφορών. Επί τούτου προτείνεται η δημιουργία ενισχυμένων μηχανισμών. Βασικά η επίλυση προβλημάτων θα γίνεται μέσα από τη συγκρότηση τεχνικών επιτροπών για όλα τα θέματα και παράλληλα ενίσχυση των υφιστάμενων.

Αναφορικά με το θέμα των υδρογονανθράκων, η γενική διαπίστωση είναι πως η Άγκυρα θα συνεχίσει τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ μέχρι να συρθεί η Λευκωσία σε διαπραγματεύσεις «για δίκαιο διαμοιρασμό του φυσικού αερίου». Ή μέχρι να εδραιωθεί η παρουσία της, η δημιουργία τετελεσμένων. Είναι, πάντως, προφανές πως η Τουρκία ξοδεύει πολλά χρήματα για τις γεωτρήσεις και τις έρευνες, επενδύοντας πρωτίστως στην υλοποίηση των πολιτικών της σχεδιασμών. Εάν προκύψει και εντοπισθεί αέριο, τότε θα κινηθεί σε αυτό το πεδίο.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, μεθοδεύεται από διάφορες πλευρές η επανέναρξη των συνομιλιών με στόχο να διαμορφωθεί ένα πάρε-δώσε, εντάσσοντας στο πακέτο όλα τα ζητήματα, περιλαμβανομένου και του φυσικού αερίου. Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως η τουρκική πλευρά προσεγγίζει το θέμα της ενέργειας χωριστά. Γι’ αυτό και ετοιμάζεται να καταθέσει πρόταση για συνδιαχείριση.

Αυτό που έγινε από τουρκικής πλευράς είναι επικαιροποίηση παλαιότερων προτάσεων της, αυτές που είχαν υποβληθεί από τον τότε κατοχικό ηγέτη, Ντερβίς Έρογλου, τον Σεπτέμβριο του 2011 και τον Σεπτέμβριο του 2012, στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για πρόταση η οποία προέβλεπε τη δημιουργία τεχνικής επιτροπής για τους υδρογονάνθρακες. Δηλαδή, ένταξη του θέματος αυτού στα πλαίσια του διακοινοτικού διαλόγου και την προώθηση των σχεδιασμών για διαχείριση στη βάση αυτή.

ΜΟΕ με υδρογονάνθρακες

Το έδαφος για την υποβολή νέας πρότασης, που θα υποβληθεί κατά πάσα πιθανότητα στα Ηνωμένα Έθνη, προετοίμασε ο εκπρόσωπος του ψευδοκράτους στη Νέα Υόρκη, Ισμέτ Κορούκογλου, σε επιστολή του προς τον Γενικού Γραμματέα τον περασμένο Απρίλιο. Η τουρκική πλευρά είχε αξιοποιήσει μια αναφορά του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, σε έκθεσή του τον περασμένο Ιανουάριο, για ανάπτυξη μηχανισμών μείωσης της έντασης, τους οποίους συνδέει για ευνόητους γι' αυτήν λόγους με το θέμα των υδρογονανθράκων.

Η τουρκική πλευρά επιχειρεί στη νέα πρόταση της να εμπλέξει και τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αδειοδοτημένα από την Κυπριακή Δημοκρατία, θαλασσοτεμάχια. Και για το θέμα των εταιρειών αναφερόταν στην επιστολή. Καλούσε τις εταιρείες να κάνουν τα αναγκαία βήματα προς την κατεύθυνση δημιουργίας ατμόσφαιρας για συνεργασία των δύο πλευρών. Η τουρκική πλευρά παρέπεμπε δε και σε μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, στα οποία θέλει να περιληφθεί και το θέμα των υδρογονανθράκων!

Σε ό,τι αφορά τις νέες προσεγγίσεις στο Κυπριακό, είναι σαφές πως επανέρχεται μια προσπάθεια που έγινε μετά το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν το 2004 και αφορούσε την προώθηση μέσα από την έκθεση του τότε Γενικού Γραμματέα της αναβάθμισης του κατοχικού καθεστώτος. Το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν υιοθέτησε τις αναφορές της έκθεσης με παρέμβαση της Μόσχας.

Στη νέα έκθεση του Γενικού Γραμματέα, που αφορά την ΟΥΝΦΙΚΥΠ και η οποία κυκλοφόρησε προ ημερών, επαναφέρονται ζητήματα που αφορούν τη συνεργασία δύο οντοτήτων. Τόσο σε σχέση με τη δημιουργία μηχανισμών όσο και δια των ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης). Εκείνο το οποίο θεωρείται στη Λευκωσία απαράδεκτο είναι το μήνυμα από τα Ηνωμένα Έθνη ότι πρέπει –βασικά– να ξεπεραστούν "φοβίες" για τα θέματα της αναγνώρισης.

Η έκθεση ΟΗΕ

Στην έκθεση του Γενικού Γραμματέα σημειώνεται πως στις προσπάθειες «για την προώθηση στενότερης συνεργασίας μεταξύ των κοινοτήτων, οι τοπικοί και διεθνείς παράγοντες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις και τα εμπόδια που συνδέονται με το καθεστώς του βορρά και τις ανησυχίες που σχετίζονται με την “αναγνώριση”»…

Επιχειρώντας να καθησυχάσει την Κυπριακή Δημοκρατία κάνει αναφορά στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, τις οποίες επικαλείται για να υποδείξει ότι οι ανησυχίες σχετικά με την "αναγνώριση" δεν θα πρέπει από μόνες τους να αποτελέσουν ανυπέρβλητο εμπόδιο για την ενισχυμένη συνεργασία. Αυτό που προτείνει ο ΟΗΕ είναι να μην ασχολούνται οι εμπλεκόμενοι με το θέμα της αναγνώρισης. Και για να γίνει τούτο θα πρέπει να υιοθετούν χωρίς αναστολές κινήσεις, ενέργειες, αποφάσεις, πολιτικές, ΜΟΕ, ανεξαρτήτως εάν παραπέμπουν σε αναγνώριση της αποσχιστικής οντότητας.

Αυτή η προσέγγιση συνδέεται με αλλαγή πλεύσης σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του Κυπριακού. Μια προσέγγιση, η οποία αναβαθμίζει τη συνεργασία των δύο πλευρών επί του εδάφους, δύο οντοτήτων που θα συνεννοούνται και θα επιλύουν ζητήματα, προβλήματα, διαφορές μέσα από μηχανισμούς, διά των τεχνικών επιτροπών. Στα ζητήματα, για παράδειγμα, της νεκρής ζώνης οι συνεννοήσεις θα μπορούν να γίνονται μεταξύ της Εθνικής Φρουράς και των τουρκοκυπριακών Δυνάμεων Ασφαλείας. Ο κατοχικός στρατός είναι προφανώς αόρατος!

Είναι ξεκάθαρο πως η Κύπρος βρίσκεται υπό ασφυκτικό κλοιό πιέσεων τόσο σε σχέση με τη μορφή μιας μελλοντικής διευθέτησης στο πολιτικό θέμα όσο και ως προς τα ενεργειακά. Επί της ουσίας, βρίσκεται υπό επίθεση-επέλαση της Τουρκίας, η οποία βρίσκει και συμμάχους στην προσπάθεια να επιβάλει όρους επί του εδάφους και στη θαλάσσια περιοχή.

Αντίδραση Ισραήλ

Το Ισραήλ αντέδρασε στην κάθοδο του δεύτερου τουρκικού γεωτρύπανου, του "Γιαβούζ", στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου. Η αντίδραση του Ισραήλ ήταν σαφώς εντονότερη από την πρώτη, που αφορούσε το γεωτρύπανο "Πορθητής", ο οποίος  από την 4η Μαΐου βρίσκεται 36,5 ναυτικά μίλια δυτικά της Πάφου. Κι αυτό γιατί το "Γιαβούζ", το οποίο έχει σταλεί στον κόλπο της κατεχόμενης Καρπασίας, είναι εγγύτερα προς το Ισραήλ και στην δική του ΑΟΖ. Πέραν από τις χλιαρές αντιδράσεις του Τελ Αβίβ, οι Ισραηλινοί παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα και τις ενέργειες της Τουρκίας στην περιοχή.

Η ανακοίνωση του ΜΟΕ για τη σύνδεση των δικτύων κινητής τηλεφωνίας των ελεύθερων και των κατεχόμενων περιοχών αποτέλεσε μια κίνηση από το πουθενά, καθώς το κλίμα δεν δικαιολογούσε μια τέτοια εξέλιξη. Την είχαν, όμως, ανάγκη όλοι σχεδόν οι εμπλεκόμενοι. Η Λευκωσία δεν εξυπηρετείται καθώς η ανακοίνωση αποπροσανατολίζει την ώρα που η Τουρκία κάνει πάρτι στην κυπριακή ΑΟΖ.

Ωστόσο, ενόψει της αδυναμίας διαχείρισης της τουρκικής επιθετικότητας επιλέγηκε από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη η ανακοίνωση ενός μέτρου. Την ίδια ώρα, ο απομονωμένος Ακιντζί χρειαζόταν επειγόντως μια απόφαση που θα τον έθετε και πάλι στο επίκεντρο της πολιτικής έστω και για λίγο. Το ίδιο ισχύει και τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία παρακολουθούν τα τεκταινόμενα χωρίς να παρεμβαίνουν.

Υπενθυμίζεται συναφώς ότι η τουρκική πλευρά σε έγγραφό της, που υπέβαλε τον περασμένο Ιανουάριο στον ΟΗΕ, είχε υποστηρίξει ως διέξοδο τα ΜΟΕ. Στο έγγραφο αναφέρεται πως «μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων και την επακόλουθη εμβάθυνση της ήδη υπάρχουσας δυσπιστίας μεταξύ των δύο πλευρών, συμφωνούμε με την άποψη ότι είναι ανάγκη να ανανεωθούν οι προσπάθειες για την υλοποίηση των ΜΟΕ με ανοιχτό πνεύμα και δημιουργικό τρόπο…»

Πηγή: slpress.gr

---

Κώστας Βενιζέλος Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ταξική καρδιά ενός air condition

Άρης Χατζηστεφάνου

Ένα νέο κίνημα αμφισβητεί την αξία των κλιματιστικών, θεωρώντας ότι είναι καταστροφικά για το περιβάλλον και ελαφρώς… σεξιστικά. Στην πραγματικότητα αποκαλύπτει τα ταξικά χαρακτηριστικά που είχε ο έλεγχος της θερμοκρασίας στις ανθρώπινες κοινωνίες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Η ιστορία του κλιματισμού είχε ταξικό πρόσημο από την εποχή της αρχαίας Ρώμης, όταν ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος έβαζε τους σκλάβους να μεταφέρουν πάγο από τα πλησιέστερα βουνά προκειμένου να δημιουργείται ένα ευχάριστο αεράκι στο εσωτερικό του παλατιού.

Το πρώτο πραγματικό κλιματιστικό, που εφηύρε το 1902 ο νεαρός μηχανικός Γουίλς Κάριερ, είχε επίσης μια προβληματική σχέση με την εργατική τάξη. Η ιδέα προέκυψε όταν ένας εκδοτικός οίκος στο Μπρούκλιν ζήτησε να του κατασκευάσουν έναν μηχανισμό που θα μείωνε τα τρομακτικά επίπεδα υγρασίας στα πιεστήρια, τα οποία αλλοίωναν τα χρώματα των εκτυπώσεων.

Το αποτέλεσμα ήταν μια συσκευή η οποία συμπτωματικά και σχεδόν κατά λάθος μείωνε και το ύψος της θερμοκρασίας για τους εργαζόμενους, οι οποίοι μέχρι τότε εργάζονταν σε αποπνικτικές συνθήκες.

Πολιτικά, οικονομικά και κατ’ επέκταση ταξικά χαρακτηριστικά όμως εντοπίζουν ορισμένοι αναλυτές και στις σχέσεις των air condition με την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στην εκλογή του νεοφιλελεύθερου προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα Στίβεν Τζόνσον, η κυκλοφορία των πρώτων οικιακών κλιματιστικών στις αρχές της δεκαετίας του ’50 προκάλεσε ένα από τα μεγαλύτερα ρεύματα εσωτερικής μετανάστευσης προς τις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ. Η μετακίνηση όμως σήμανε και την αύξηση των θέσεων των εκλεκτόρων στις θερμές περιοχές της χώρας. Καθώς όμως το μεγαλύτερο τμήμα όσων μετανάστευαν ήταν συνταξιούχοι και γενικά ηλικιωμένοι με παραδοσιακές αξίες, το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενός ισχυρού συντηρητικού πόλου που οδήγησε, ύστερα από μερικές δεκαετίες, στην επικράτηση του Ρίγκαν.

Η συγκεκριμένη άποψη βέβαια θεωρείται ελαφρώς απλουστευτική από αρκετούς αναλυτές (όσο και η βεβαιότητα ορισμένων ότι η θρησκευτική μεταρρύθμιση στην Ευρώπη επιτεύχθηκε γιατί ο Γουτεμβέργιος ανακάλυψε την τυπογραφία επιτρέποντας σε χιλιάδες πιστούς να διαβάζουν τη Βίβλο από το πρωτότυπο). Παρ’ όλα αυτά δείχνει τη σημαντική επιρροή που μπορεί να έχει σε μια κοινωνία ο έλεγχος των μέσων παραγωγής… ψύχους.

Εκτός από τα ταξικά χαρακτηριστικά της ψύξης όμως, αρκετοί εντόπισαν και προβλήματα στην ισότητα των φύλων – γεγονός που μας έδωσε τον όρο του «σεξιστή θερμοστάτη». Σύμφωνα με ξεχωριστές έρευνες των Πανεπιστημίων του Μάαστριχτ και της Γιούτα, τα μοντέλα με βάση τα οποία καθορίζεται η θερμοκρασία των κλιματιστικών στα μεγάλα γραφεία δεν έχουν αλλάξει από τη δεκαετία του ’60.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι καθορίστηκαν με πρότυπο τα επίπεδα μεταβολισμού ενός λευκού άνδρα 40 ετών, που εκπροσωπούσε τον μέσο όρο των υπαλλήλων γραφείου της εποχής. Γι’ αυτό, σύμφωνα με τις έρευνες, αρκετές γυναίκες παραπονιούνται συχνότερα για τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες στον χώρο εργασίας.

Παρά το γεγονός ότι και αυτή η θεωρία «μπάζει νερά» (μεταξύ άλλων γιατί το μέσο βάρος της γυναίκας στις ΗΠΑ έχει φτάσει σήμερα τα επίπεδα των αντρών της δεκαετίας του ’60), εκφράζει παραστατικά τη σημασία τους ελέγχου της θερμοκρασίας. «Παγωμένοι εργάτες του κόσμου ενωθείτε» τιτλοφορούσε πρόσφατο άρθρο του o συγγραφέας Ααρον Φρίντμαν, υποστηρίζοντας ότι το ζήτημα δεν αφορά τις σχέσεις των δύο φύλων αλλά τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ εργοδότη, που ελέγχει την ψύξη και τη θέρμανση, και εργαζόμενου, που δεν έχει έλεγχο στις συνθήκες εργασίας του.

Πρόκειται για ακόμη μια ταξική ανάλυση τραβηγμένη από τα μαλλιά; Ισως όχι, αν προσπαθήσουμε να δούμε την εικόνα σε πλανητικό και όχι σε τοπικό επίπεδο.

Μία από τις νέες τάσεις που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ είναι η καταδίκη του κλιματισμού, κυρίως λόγω της τεράστιας κατανάλωσης ενέργειας, που επιβαρύνει το περιβάλλον. Είναι αλήθεια ότι τα κλιματιστικά ευθύνονται ήδη για το 10% της παγκόσμιας κατανάλωσης ενέργειας και το ποσοστό θα εκτιναχτεί καθώς οι Κινέζοι και κυρίως οι Ινδοί μπαίνουν μαζικά στην αγορά οικιακών air condition.

Η Διεθνής Υπηρεσία Ενέργειας υπολογίζει ότι τα νοικοκυριά στην Ινδία, που σήμερα έχουν κλιματισμό σε ποσοστό 5%, θα αγοράσουν περίπου ένα δισεκατομμύριο μονάδες air condition μέχρι το 2050. Με δεδομένο μάλιστα ότι αυτές οι οικονομίες στηρίζονται περισσότερο σε ορυκτά καύσιμα, η επίπτωση για τα περιβάλλον θα είναι τεράστια.

Για άλλη μια φορά βέβαια θυμηθήκαμε τις επιπτώσεις των τεχνολογικών μας καινοτομιών μόνο όταν έφτασαν να τις απολαμβάνουν και οι αναπτυσσόμενες χώρες – οι οποίες συχνά βρίσκονται σε αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση λόγω της εκμετάλλευσης που υπέστησαν για αιώνες από τις αναπτυγμένες οικονομίες.

Η ύπαρξη όμως ανθρώπινων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης πρέπει να είναι δικαίωμα των πολιτών όλου του πλανήτη – με τον ίδιο τρόπο που ο ΟΗΕ αναγνωρίζει ως δικαίωμα την πρόσβαση στο ίντερνετ.

Το θέμα αποκτά μάλιστα διαφορετικές διαστάσεις αν σκεφτεί κανείς ότι οι θάνατοι από υψηλές θερμοκρασίες σε όλο τον κόσμο ξεπερνούν κατά πολύ όλες τις άλλες αιτίες θανάτου από φυσικά φαινόμενα (πλημμύρες, κυκλώνες, σεισμούς κ.ά.). Παράλληλα, η θερμοκρασία στον χώρο εργασίας έχει τόσο δραματικές συνέπειες στην παραγωγικότητα του εργαζομένου ώστε αν στερήσουμε από τους φτωχούς το δικαίωμα στον κλιματισμό, τους καταδικάζουμε σε χαμηλότερη παραγωγή και συνεπώς διαιωνίζουμε τις σχέσεις εξουσίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αν ο κλιματισμός καταναλώνει ενέργεια, ας φροντίσουμε να παράγεται από ανανεώσιμες πηγές. Αν οι Δυτικοί ενοχλούνται από την αύξηση των κλιματιστικών στην Ασία, ας κλείσουν πρώτα τα δικά τους air condition στα γραφεία των πολυεθνικών και στα malls.

Οι φτωχοί πρέπει να δροσίζονται.

Εφημερίδα των Συντακτών – 13/07/2019

Πηγή: info-war.gr

---

Άρης Χατζηστεφάνου: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Πώς η αγορά των S400 επηρεάζει τη σκακιέρα της ανατολικής Μεσογείου

Αγγελική Δημοπούλου

Στο χορό των S400 κινείται ο πλανήτης με την Τουρκία να προχωρά στην εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος που αγόρασε από την Ρωσία και όλοι πια να αναμένουν την αντίδραση των ΗΠΑ. Οι τελευταίες πληροφορίες θέλουν τις κυρώσεις των Αμερικανών προς την Τουρκία να μην είναι τόσο αυστηρές, όσο αρχικά είχε ανακοινωθεί και τον Τραμπ να διατηρεί light στάση απέναντι στον σύμμαχο Ερντογάν, θέτοντας σε συναγερμό τις άλλες περιφερειακές δυνάμεις.

Μιλώντας στο tvxs.gr, ο Κωνσταντίνος Φίλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ) του Παντείου Πανεπιστημίου, εκτιμά, ωστόσο, ότι τελικά η Τουρκία δεν θα βγει κερδισμένη από την αγορά των S400. Όπως εξηγεί ακόμη κι αν ο Τραμπ θελήσει να παρεκκλίνει της κεντρικής γραμμής του Πενταγώνου και της Γερουσίας σε σχέση με την αντιμετώπιση της Τουρκίας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις ΗΠΑ να αποδεχτούν χωρίς αντίδραση την εξαγορά των S400. Σημειώνει μάλιστα ότι ήδη στις ΗΠΑ διαμορφώνονται οι συνθήκες, ώστε η Ελλάδα να είναι μία από τις χώρες που στον αντίποδα θα μπορεί να προμηθευτεί F35. Ο Κωνσταντίνος Φίλης, αναφέρεται και στο σκηνικό στην ανατολική Μεσόγειο και πώς αυτό επηρεάζεται από την αγορά των S400 από την Τουρκία. Υπάρχει κίνδυνος για την Ελλάδα και την Κύπρο; Και πως διαμορφώνεται η γεωπολιτική σκακιέρα μετά την εξέλιξη αυτή;

Ας ξεκινήσουμε από την απλή -φαινομενικά- ερώτηση που είναι γιατί η Τουρκία επέλεξε να προχωρήσει με τους S400, παρά το γεγονός ότι απέναντί της βρήκε έναν μεγάλο παραδοσιακά σύμμαχό της, τις ΗΠΑ;

Η Τουρκία επέλεξε να προχωρήσει με τους S400 για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Πρώτον, διότι -σύμφωνα με το δικό της αφήγημα- όταν ζήτησε patriots που είναι το αντίστοιχο αμερικανικό αντιαεροπορικό σύστημα, πριν από κάποια χρόνια και συγκεκριμένα επί Ομπάμα, οι Αμερικανοί της το αρνήθηκαν και ταυτόχρονα εκείνη την περίοδο -όπως και τώρα- εξόπλιζαν τους Κούρδους της Συρίας, που είναι ο μεγάλος εχθρός της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή. Άρα λοιπόν, η Τουρκία έβλεπε τις ΗΠΑ να απορρίπτουν ένα σενάριο περαιτέρω αμυντικής συνεργασίας με έναν εταίρο, τους ίδιους κι από την άλλη να εξοπλίζουν τους Κούρδους στη Συρία. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι Τούρκοι απέτυχαν να έχουν την δυνατότητα πρόσβασης στο software των συστημάτων αυτών αλλά και τη δυνατότητα μελλοντικής συμπαραγωγής. Κι αυτό φαίνεται να τους το αρνήθηκαν οι Αμερικανοί. Ως αποτέλεσμα, η Τουρκία στράφηκε και για λόγους εκδικητικότητας και για λόγους πρεστίζ αλλά και για λόγους ουσίας προς τους S400.

Η στροφή προς τους S400 έχει επίσης να κάνει και με κάτι άλλο. Φαίνεται ότι κατά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία -συμπληρώνονται μάλιστα τρία χρόνια από εκείνη την ημέρα- ήταν η Ρωσία και ο Πούτιν αυτοί που έδωσαν κάποιες πληροφορίες στον Ερντογάν, πράγμα το οποίο στο μυαλό του Τούρκου προέδρου -αν και εφόσον ισχύει- λειτούργησε πολλαπλασιαστικά. Διότι από τη μία θεωρεί ότι για το αποτυχημένο πραξικόπημα υπεύθυνοι είναι ο Γκιουλέν κι ένα μέρος του αμερικανικού κατεστημένου και από την άλλη ήταν ο Ρώσος πρόεδρος αυτός που του έδωσε κάποιες προειδοποιήσεις και ενδεχομένως βοήθησε στο να μην ανατραπεί ή ακόμη και του έσωσε τη ζωή.

Τώρα, η εξαγορά ενός συστήματος, όπως είναι αυτό των S400, από τουρκικής πλευράς σχετίζεται και με τις απειλές, που η ίδια διατείνεται ότι υπάρχουν στο ευρύτερα εγγύς εξωτερικό της και με την αποτελεσματικότερη διαχείριση αυτών. Όμως στην πράξη μιλάμε για μια προσπάθεια της Τουρκίας να δείξει ότι έχει τα χαρακτηριστικά μιας διά-περιφερειακής υπέρ-δύναμης, η οποία μπορεί να κινείται αυτόνομα στη διεθνή σκακιέρα, μπορεί να επιλέγει τους συμμάχους της αντί να την επιλέγουν αυτοί, μπορεί να στρέφεται προς ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα, ενώ ταυτόχρονα είναι κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ. Άρα είναι μια χώρα που διεκδικεί και καταφέρνει να έχει ένα μεγάλο βαθμό αυτονομίας και ανεξαρτησίας σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη, κάτι το οποίο στο μυαλό των Τούρκων είναι ενδεικτικό του πόσο ισχυρή είναι η χώρα και πόσο σεβαστή θα πρέπει να γίνεται και από εταίρους και από αντιπάλους και στην περιφέρεια αλλά και σε διαπλανητικό επίπεδο.

Αυτή η κατάσταση που μόλις μου περιγράψατε είναι υπαρκτή ή πρόκειται για μια ψευδαίσθηση της Τουρκίας;

Μία χώρα η οποία θέλει να νοείται ως περιφερειακή δύναμη θα πρέπει να μπορεί να προσδιορίζει τις εξελίξεις στην περιφέρεια στην οποία έχει ειδικά συμφέροντα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει με την Τουρκία. Μπορεί η Τουρκία να είναι σε καλύτερη θέση στο συριακό ζήτημα σε σχέση με δυο ή τρία χρόνια πριν -αυτό είναι αναντίρρητο- αλλά κι αυτό εξαρτάται από τη διάθεση των Ρώσων και των Ιρανών κι όχι από την ίδια την Τουρκία. Στην ανατολική Μεσόγειο βλέπουμε ότι οι εξελίξεις γύρω από την ενέργεια αλλά και στα ζητήματα ασφάλειας και ευρύτερα συνεργασίας την έχουν υπερβεί προ καιρού. Ελλάδα, Ισραήλ, Αίγυπτος και Κύπρος συνεργάζονται μεταξύ τους και με άλλες περιφερειακές δυνάμεις και υπό την ομπρέλα των Αμερικανών. Η Τουρκία αδυνατεί, για την ώρα τουλάχιστον, να μπει σε αυτή την εξίσωση.

Αν τώρα μιλήσουμε για τα Βαλκάνια η Τουρκία, ναι μεν έχει μια επιρροή αλλά αυτή δεν είναι τόσο σημαντική όσο θέλει να την εμφανίζει. Ιδιαίτερα η προσπάθειά της να προσεταιριστεί το θρησκευτικό μουσουλμανικό στοιχείο ή ακόμη και το τουρκικό όπου υπάρχει, όπως επί παραδείγματι στη Βουλγαρία ή ακόμη και η απόπειρα να βαφτίσει τουρκικές μουσουλμανικές μειονότητες, όπως στην Ελλάδα προφανώς και δείχνουν ότι η Τουρκία έχει μία δυναμική αλλά αυτή δεν είναι πολύ ισχυρή. Επιπλέον, ο άκομψος τρόπος με τον οποίο κινείται δημιουργεί τελικά και προβλήματα στις σχέσεις της με τρίτες χώρες, όπως ας πούμε στα Δυτικά Βαλκάνια.

Δεν υποτιμώ την Τουρκία. Είναι μια χώρα που έχει μεγάλη γεωπολιτική αξία, είναι μια χώρα που έχει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις -αν και έχουν αποδυναμωθεί λόγο των διώξεων και των εκκαθαρίσεων μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα- είναι μία χώρα που έχει οικονομία με θετικά και αρνητικά στοιχεία -αν και αυτή τη στιγμή βγαίνουν στην επιφάνεια τα αρνητικά- είναι και μία χώρα που δημογραφικά είναι ισχυρή. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός έχει μέσο όρο 31,7 έτη.

Από τη άλλη όμως, είναι και μια χώρα που αυτή τη στιγμή στερείται στέρεων συμμάχων στο περιφερειακό επίπεδο και δεν επηρεάζει τα δρώμενα στο βαθμό που θα ήθελε να το κάνει. Σε κάθε περίπτωση σήμερα στην Τουρκία υπάρχει και μια νέα εσωτερική δυναμική, η οποία είναι σε βάρος του Ερντογάν, μετά από 17 χρόνια παντοδυναμίας. Τούτων δοθέντων θεωρώ ότι η εικόνα που έχει η Τουρκία ή αλλιώς το εσωτερικό αφήγημα του Ερντογάν, ο οποίος προσπαθεί να περάσει και να παγιώσει ότι η χώρα του είναι μία δύναμη την οποία τη σέβονται και την υπολήπτονται ή και τη φοβούνται ακόμη οι άλλες χώρες, είναι μια υπερεκτίμηση των πραγματικών δυνατοτήτων της.

Τι κερδίζει η Τουρκία από τους S400 ή τι χάνει;

Από τους S400 εκτός συγκλονιστικού απροόπτου η Τουρκία δεν θα βγει κερδισμένη. Θα βγει ζημιωμένη. Γιατί ακόμη κι αν οι Αμερικανοί επιλέξουν να μη συνδέσουν χρονικά με την επέτειο του πραξικοπήματος την όποια αντίδρασή τους για τους S400, ακόμη κι αν ο Τραμπ θέλει να παρεκκλίνει της κεντρικής γραμμής του Πενταγώνου και της Γερουσίας σε σχέση με την αντιμετώπιση της Τουρκίας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο -για να μην πω στα όρια του αδύνατο- οι ΗΠΑ να χωνέψουν και να αποδεχτούν, χωρίς να αντιδράσουν, την εξαγορά των S400.

Όσο δύσκολο θα ήταν για τον Ερντογάν να μην προχωρήσει στην προμήθεια των S400, ενώ είχε προβεί στις παραγγελίες, ενώ είχε δώσει προκαταβολές, ενώ έλεγε σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω, άλλο τόσο -κι ακόμη περισσότερο- δύσκολο είναι για τους Αμερικανούς, ενώ έχουν πει ότι η Τουρκία θα υποστεί κυρώσεις και πλήγμα στις σχέσεις τους, να τους δούμε ξαφνικά να τους δίνουν και F35 ή και patriot στο μέλλον.

Είναι και ζήτημα ουσίας -επιχειρησιακά μιλώντας- γιατί S400 και F35 δεν πάνε μαζί, είναι και ζήτημα εικόνας και πρεστίζ, διότι μια δύναμη, όπως είναι οι ΗΠΑ, δεν μπορεί να φαίνεται προς τα έξω ότι κάνει πίσω και αποδέχεται μια πολιτική που έχει καταδικάσει σε όλους τους τόνους, απέναντι σε έναν περιφερειακό της σύμμαχο, ακόμη κι αυτός είναι δύστροπος και χρήσιμος μαζί. Άρα αν τα πράγματα κινηθούν με βάση τη λογική η Τουρκία θα βγει ζημιωμένη από αυτή την υπόθεση. Μπορεί να πάρει τους S400 αλλά θα χάσει κάτι στις σχέσεις με την Αμερική και βέβαια θα ενταθεί η δυσπιστία.

Η Ρωσία είναι πράγματι ο σύμμαχος που η Τουρκία πιστεύει; Κι εδώ τι ρόλο παίζει; Κερδίζει κάτι από αυτή την ιστορία;

Οι σχέσεις με τη Ρωσία έχουν αρχίσει να αποκτούν κάποια στρατηγικά χαρακτηριστικά. Αρκεί να δούμε τι γίνεται στο πεδίο των εμπορικών σχέσεων, που είναι πολύ υψηλές - νομίζω μιλάμε γύρω στα 25 - 30 δισ. δολάρια, να δούμε τι γίνεται με τους Ρώσους τουρίστες που είναι πολυπληθής η παρουσία τους στην τουρκική επικράτεια, να δούμε την προσωπική σχέση, μεταξύ Πούτιν - Ερντογάν, να δούμε πως οι δυο τους έχουν μια κοινή αντίληψη και ως προς τον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης αλλά και ως προς το ότι η Δύση βρίσκεται σε υποχώρηση στο διεθνές στερέωμα και τώρα είναι η ευκαιρία για χώρες, όπως είναι η Ρωσία και η Τουρκία να ενισχύσουν τη θέση τους στο εγγύς εξωτερικό τους. Υπάρχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, πρώτον οι δυο χώρες αυτές είναι ιστορικοί αντίπαλοι και δεύτερον ότι πολλά στις σχέσεις τους θα κριθούν από την έκβαση που θα έχουν οι εξελίξεις στη Συρία. Αν η έκβαση είναι τέτοια ώστε οι σχέσεις να μην πληγούν, μπορεί πράγματι να μιλάμε για μία συμμαχία με στρατηγικά χαρακτηριστικά. Με τα όποια ζητήματα, βέβαια, γιατί μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία είναι κράτος μέλος του ΝΑΤΟ κι αυτό κατά τα φαινόμενα, ακόμη και στα πολύ κακά σενάρια δύσκολα θα αλλάξει. Αν από την άλλη, τα πράγματα στη Συρία στραβώσουν τότε αυτό που σήμερα περιγράφουμε ως μια σχέση δυνητικά στρατηγική μπορεί να καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτο.

Κατά πόσον η Ελλάδα και η Κύπρος επηρεάζονται από την αγορά των S400;

Επιχειρησιακά, δεν είμαι στρατιωτικός αναλυτής για να μπορώ να πω πώς ακριβώς επηρεαζόμαστε. Ασφαλώς ένα σύστημα τόσο προηγμένο, όσο είναι οι S400 να δίνει στην Τουρκία κάποια πλεονεκτήματα αν και εφόσον επιλέξει να το χρησιμοποιήσει στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Βέβαια, εφόσον η Τουρκία προχωρήσει με τους S400 και οι Αμερικανοί αποφασίσουν τα όσα έχουν πει, μένουν αρκετά αεροπλάνα F35 προς διάθεση, εφόσον η Τουρκία δεν θα μπορεί να τα πάρει, και εκεί οι ΗΠΑ ήδη έχουν διαμορφώσει τις συνθήκες, ώστε να είναι η Ελλάδα μία από τις χώρες που μπορεί να προμηθευτεί F35. Βέβαια αυτό θα πρέπει κανείς να το δει και σε σχέση με το τι δημοσιονομική επιβάρυνση αυτό συνεπάγεται.

Ως προς το στρατηγικό κομμάτι θα έλεγα ότι οι S400 επειδή φέρνουν εκ των πραγμάτων την Τουρκία πιο κοντά στη Ρωσία και την απομακρύνουν από τις ΗΠΑ, αναμφίβολα διαμορφώνουν -έχουν ήδη διαμορφώσει- ένα νέο σκηνικό στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Παράδειγμα ή τετραμερής συμμαχία μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου - Ισραήλ με αμερικανική ομπρέλα.

Για το ζήτημα του κυπριακού, όμως, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Γιατί η εικόνα που εγώ έχω τουλάχιστον είναι, ότι υπάρχει μία διάθεση για την άμεση επανέναρξη των συνομιλιών, μεταξύ των δυο πλευρών. Αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορεί να γίνει με τα δυο πλωτά τουρκικά γεωτρύπανα να παραμένουν στην κυπριακή ΑΟΖ. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ κακός προάγγελος εξελίξεων για το ζήτημα. Θα πρέπει επίσης να είμαστε επιφυλακτικοί γιατί φαίνεται ότι το μομέντουμ μέσα στον ΟΗΕ φαίνεται πως δεν είναι κοντά στις ελληνοκυπριακές και ελληνικές θέσεις. Οπότε πρέπει να μην ταυτίσουμε την στήριξη που παρέχει αυτή τη στιγμή ο αμερικανικός παράγοντας στη Μεσόγειο και στη συμμαχία Ελλάδας - Ισραήλ - Κύπρου - Αιγύπτου με τις εξελίξεις στο κυπριακό και την ενέργεια.

Γιατί στο μέλλον, στο μέτωπο της ενέργειας είναι προφανές ότι θα υπάρξουν πιέσεις προς όλα τα μέλη για να βρεθεί ένας συμβιβασμός. Η Τουρκία προσπαθεί να προκαλέσει μια περιφερειακή ανωμαλία. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο έχεις μια εξίσωση του θύτη με το θύμα, δηλαδή μια εξίσωση αυτού που κινείται προβάλλοντας την ισχύ του, όπως η Τουρκία, με την πολιτική του τσαμπουκά και του απέναντι, δηλαδή της Ελλάδας και της Κύπρου, που είναι δυο κράτη που θέλουν να διατηρήσουν το υφιστάμενο στάτους κβο. Όμως οι μεγάλες δυνάμεις δεν κινούνται με γνώμονα την ηθική αλλά τα συμφέροντα. Έτσι στο τέλος της ημέρας, ανεξάρτητα από το ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο θα ήθελαν να πάψει αυτή η ανωμαλία. Κι αυτό θα γίνει με το να προκληθεί μια διαπραγμάτευση μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών.

Πηγή: tvxs.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Μπορεί η Αριστερά;

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Ξανά και ξανά πρέπει να δηλώνουμε το αυτονόητο, πως η λύση της κρίσης, της όποιας κρίσης, δεν μπορεί να βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην πείνα, στην εξαθλίωση και στην πνευματική τύφλωση. Η λύση δεν μπορεί να είναι ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του, δεν μπορεί να είναι ένα σύστημα που έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αποδεικνύοντας ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη.

Ναι, οι πάγοι λιώνουν, η φύση πεθαίνει, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν!

Και επειδή κάποιοι προσεγγίζουν απομονωμένα τα θέματα, όπως οι πολεμικές συγκρούσεις, οι αντιθέσεις ΗΠΑ-Κίνας, η πείνα στην Αφρική, ή η περιβαλλοντική καταστροφή, θα πρέπει να πούμε μαζί με τον ιστορικό Ασνέρ ότι απαιτείται πλέον να σκεφτόμαστε «από κοινού πολέμους, επαναστάσεις και συγκρούσεις», και να συμπεριλάβουμε σε αυτά, με την έννοια της δομικής βίας, και τη βία που εμφιλοχωρεί στην ανισότητα και στη φτώχεια, αλλά και στη συστηματική παραπλάνηση. Χρειάζεται να αποκαλύπτονται κάθε φορά τα ψέματα που είναι κρυμμένα στις γενικεύσεις και στις συνδηλώσεις των λέξεων, όπου το ρήμαγμα των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν σωτηρία.

Πρέπει να αποκαλύπτεται πως πίσω από τον μετα-νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή τον κοινωνικό καπιταλισμό, πίσω από την τυφλή ψευτο-ορθολογική αυτό-αναθέσμιση με την άνευ ορίων χρήση ψευτο-ορθολογικών μέσων («μεταρρυθμίσεις»!) κρύβεται η επίτευξη ενός μόνο σκοπού, η συνεχής αύξηση του πλούτου με όλο και λιγότερο κόστος. Γι’ αυτό ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του δεν συνιστά λύση ούτε για τον άνθρωπο ούτε για την κοινωνία ούτε για τη φύση και τη ζωή πάνω στον πλανήτη. Γιατί η λύση ή θα είναι συνολική και θα αφορά τη δημιουργία μιας νέας ορθολογικότητας και ευαισθησίας ή η καταστροφή της ανθρώπινης ουσίας θα είναι ολική.

Στη Λατινική Αμερική -ιδιαίτερα στη Βολιβία- αντιμετωπίζουν το μετα-νεοφιλελευθερισμό ως ένα στάδιο της μετάβασης προς τον μετα-καπιταλισμό, που θα γίνει από τις αυτόχθονες δυνάμεις και τα κοινωνικά κινήματα μέσα από ένα πλήθος νέων μορφών. Η πληθύς θα οργανώνεται σε ένα ευέλικτο δίκτυο, που θα είναι σταθερό και θα οδηγεί σε άλλες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών, συμπεριλαμβάνοντας και τους «χωρίς σύνδεση», τους ανένταχτους.

Αυτή η πληθυντική μορφή θα συνιστά ένα είδος άμεσης δημοκρατίας(με τη βοήθεια και των νέων τεχνολογιών).

Απαιτείται, λοιπόν, η δημιουργία καινοφανών αμεσοδημοκρατικών μορφών πολιτικής οργάνωσης που θα προσδώσουν ένα νέο νόημα στην πολιτική πράξη και στη συμμετοχή του πολίτη, ένα νέο νόημα στη συρρικνωμένη δημοκρατία και στα δικαιώματα των «κάτω». Η δημοκρατία να προσδιοριστεί εντέλει ως τρόπος παραγωγής του κοινού βίου, βασιζόμενου στην εμπιστοσύνη, μέσα στην καθημερινότητα. Μια δημοκρατία που θα επαναορίσει το κοινωνικό συμβόλαιο και θα αναζητεί συνεχώς περισσότερη ισότητα.

Μπορεί άραγε η Αριστερά να εμβαθύνει τη δημοκρατία και να την καταστήσει μια νέα εμπνέουσα αξία; Μένει να δειχθεί...

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ποιοι ήταν πίσω και γιατί απέτυχε το πραξικόπημα κατά του Ερντογάν

Σταύρος Λυγερός

Με την απόσταση των τριών χρόνων που έχουν περάσει από την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του καθεστώτος Ερντογάν, επιβεβαιώθηκε αυτό που είχε γρήγορα γίνει εμφανές. Το γεγονός εκείνο αποτελεί καθοριστική καμπή στην ιστορία της Τουρκίας. Το πραξικόπημα του 2016 χρησιμοποιήθηκε από τον Τούρκο πρόεδρο ως πολιτικό εργαλείο για να προβεί σε μαζικές εκκαθαρίσεις όχι μόνο στο ευρύτερο κράτος, αλλά ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα. Εκκαθαρίσεις που του επέτρεψαν να κερδίσει -έστω και οριακά- το δημοψήφισμα του Απριλίου 2017 και τις εκλογές του Ιουνίου 2018. Με άλλα λόγια, να μετατραπεί σε απόλυτο σχεδόν κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή της γείτονος.

Δεν είναι ακόμα απολύτως σαφές τι ακριβώς συνέβη στις 16 Ιουλίου 2016. Ισχύει το επίσημο σενάριο ότι ο Ερντογάν δεν γνώριζε τίποτα; Ή μήπως πληροφορήθηκε εγκαίρως για τις κινήσεις των πραξικοπηματιών και τις άφησε να εξελιχθούν, έχοντας, όμως, πάρει τα μέτρα του και για την αποτελεσματική καταστολή; Έτσι θα είχε την πολιτικά νομιμοποιητική δικαιολογία για το πογκρόμ που σχεδίαζε. Υπάρχει, τέλος, και το σενάριο που υποστηρίζει ότι η όλη απόπειρα ήταν στημένη από το βαθύ ερντογανικό κράτος.

Ό,τι και να έχει συμβεί, είναι αληθές πως η απειλή πραξικοπήματος συνόδευε τον Ερντογάν από την πρώτη στιγμή που το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές του 2002 και σχημάτισε κυβέρνηση. Το μετακεμαλικό καθεστώς έλεγχε τότε όχι μόνο τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και την αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες, το δικαστικό σώμα και τους υπόλοιπους κρατικούς μηχανισμούς.

Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και ο αρχηγός του, όμως, είχαν ένα σημαντικό πολιτικό πλεονέκτημα που εκείνα τα κρίσιμα χρόνια τους βοήθησε να επιβιώσουν στην εξουσία και σταδιακά να θέσουν υπό τον έλεγχό τους κρίσιμους τομείς του κράτους. Η Δύση αντιμετώπιζε τον Ερντογάν σαν εκφραστή ενός ήπιου και κυρίως δυτικόφιλου πολιτικού Ισλάμ. Προσδοκούσε αφενός την αποδόμηση με δημοκρατικό τρόπο του αυταρχικού και αρτηριοσκληρωτικού καθεστώτος, αφετέρου την ανάδειξη της Τουρκίας σε πρότυπο για τις άλλες μουσουλμανικές χώρες.

Ας σημειωθεί ότι το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης υποστήριζε σαφώς την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ πριν σχηματίσει κυβέρνηση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, μάλιστα, ο Ερντογάν χρησιμοποιούσε τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις για μέτρα εκδημοκρατισμού, σαν μέσο αποδυνάμωσης της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας και κατ' αντιδιαστολή σαν μέσο ενίσχυσης της δικής του εξουσίας. Προβάλλοντας τις αναγκαίες για την προώθηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων μεταρρυθμίσεις, κατάφερε να ξηλώσει σταδιακά το θεσμικό-νομικό πλέγμα, μέσω του οποίου οι στρατηγοί ποδηγετούσαν την πολιτική ζωή.

Πολύτιμος σύμμαχος το δίκτυο Γκιουλέν

Παρά τις αλλεπάλληλες συνωμοσίες, αφενός οι αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες των νεοοθωμανών, αφετέρου η αμερικανική εύνοια λειτούργησαν εκείνα τα χρόνια σαν ομπρέλα προστασίας και από τις απόπειρες πραξικοπήματος και από τις δικαστικές διώξεις. Υπενθυμίζουμε ότι ο εισαγγελέας του Συνταγματικού Δικαστηρίου είχε ζητήσει να κηρυχθεί εκτός νόμου το κυβερνών κόμμα και να απαγορευθεί η πολιτική δραστηριότητα στον τότε πρωθυπουργό Ερντογάν, στον τότε Πρόεδρο Δημοκρατίας Γκιούλ και στα σημαντικότερα στελέχη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.

Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση Ερντογάν δεν θα κατάφερνε να ελέγξει σταδιακά κρίσιμους μηχανισμούς, όπως η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες, εάν δεν είχε στο πλευρό της το δίκτυο του Φετουλά Γκιουλέν. Ο Γκιουλέν είναι ιμάμης, ηγέτης μίας αδελφότητας, η οποία στην Τουρκία ήλεγχε τράπεζα, επιχειρήσεις, ΜΜΕ, πανεπιστήμιο και ένα μεγάλο δίκτυο σχολείων και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Επίσης ελέγχει ένα μεγάλο δίκτυο σχολείων και φροντιστηρίων σε δεκάδες χώρες.

Η εν λόγω αδελφότητα είχε με συνωμοτικό τρόπο καταφέρει να διεισδύσει στους κρατικούς μηχανισμούς. Έτσι, στην κρίσιμη περίοδο τους έθεσε υπό έλεγχο και βοήθησε αποφασιστικά την κυβέρνηση Ερντογάν να εξαρθρώσει συνωμοσίες του κεμαλικού “βαθέος κράτους” και να εδραιώσει την εξουσία της. Ο Γκιουλέν είχε διωχθεί από το μετακεμαλικό καθεστώς στη δεκαετία του 1990 και είχε καταφύγει στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Αν και δεν ομολογείται είναι κοινός τόπος πως η Ουάσιγκτον χρησιμοποιούσε τον ιμάμη και το δίκτυό του για να επηρεάζει, αν όχι να διαμορφώνει τις πολιτικές ισορροπίες στην Τουρκία.

Το ξήλωμα του κεμαλικού "βαθέος κράτους"

Το 2012 ο Ερντογάν είχε καταφέρει όχι μόνο να σταθεροποιήσει την εξουσία του, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση, συλλαμβάνοντας και διώκοντας δικαστικά στρατηγούς και άλλα σημαντικά στελέχη του μετακεμαλικού κατεστημένου. Το ένα μετά το άλλο τα οχυρά των κεμαλιστών στο κράτος έπεσαν στα χέρια των νεοοθωμανών. Κατάφερε να προσεταιριστεί κάποιους ανώτατους αξιωματικούς και μέσω αυτών να προκαλέσει σημαντικά ρήγματα στη μονοκρατορία των κεμαλιστών στο Γενικό Επιτελείο.

Όταν ο Ερντογάν θεώρησε πως κέρδισε τον εσωτερικό πόλεμο εναντίον του κεμαλικού κατεστημένου, άρχισε να συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του και να μετατρέπεται σαν σύγχρονος σουλτάνος. Παραλλήλως, άρχισε να ξεδιπλώνει την ατζέντα του αφενός για τη σταδιακή ισλαμοποίηση της δημόσιας ζωής, αφετέρου για να μετατρέψει την Τουρκία σε ηγέτη του μεταοθωμανικού χώρου και σε σχετικά αυτόνομη από τις ΗΠΑ περιφερειακή δύναμη.

Ο διογκούμενος αυταρχισμός του παρόξυνε όχι μόνο την αντίθεση του παραδοσιακού κεμαλικού κατεστημένου που έβλεπε να χάνει τον έλεγχο, αλλά και των δυτικότροπων μεσοαστικών στρωμάτων. Αν και αυτά δεν είχαν καμία ιδεολογική σχέση με τους νεοοθωμανούς αρχικά τους είχαν αντιμετωπίσει θετικά. Θεωρούσαν ότι θα ξήλωναν το αυταρχικό και αρτηριοσκληρωτικό μετακεμαλικό καθεστώς και θα διευκόλυναν την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, την οποία είχαν κάνει σημαία τους.

Οι δύο Τουρκίες

Η εξέγερση εναντίον του καθεστώτος Ερντογάν την άνοιξη του 2013 αντανακλούσε ακριβώς την απογοήτευση από τη στροφή του τότε πρωθυπουργού προς τον αυταρχισμό και προς τη σταδιακή ισλαμοποίηση της δημόσιας ζωής. Τότε βγήκε με δύναμη στην επιφάνεια το βαθύ ρήγμα της τουρκικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο Τουρκίες, και μία τρίτη εάν συνυπολογίσουμε τα 20 και εκατομμύρια Κούρδων.

Από τη μία, λοιπόν, είναι η “βαθιά Τουρκία” που προέρχεται από την Ανατολία, που είναι θρησκευόμενη και που εκφράζεται ιδεολογικοπολιτικά από τον Ερντογάν. Είναι η πλειονότητα και αυτή που του δίνει τις εκλογικές νίκες του. Στον αντίποδα κινείται η κοσμική και δυτικότροπη Τουρκία, η οποία απεχθάνεται και τον Ερντογάν και το καθεστώς του, αλλά εκλογικά είναι μία πολύ μεγάλη μειονότητα στην Τουρκία.

Όταν ο νεοοθωμανός ηγέτης θεώρησε πως απέκτησε τον έλεγχο του κράτους άνοιξε τον δικό του βηματισμό. Τότε, οι κάποιες επιφυλάξεις της Ουάσιγκτον (και της Ευρώπης) για τον ρόλο του μετατράπηκαν σε ολοένα και πιο έντονη, αλλά ανομολόγητη αντιπαλότητα. Σ' αυτό συνέβαλε και η εχθρική στάση του προς το Ισραήλ. Τα άλλοτε εγκώμια παραχώρησαν τη θέση τους σε επικρίσεις, κατά κανόνα μέσω δημοσιευμάτων και στη συνέχεια μέσω και επίσημων δηλώσεων.

Η αυτονόμηση από την Ουάσιγκτον

Αν και οι Αμερικανοί απέφυγαν αρχικά να στραφούν ευθέως εναντίον του “νεοσουλτάνου”, επιχείρησαν παρασκηνιακά να τον αποδυναμώσουν. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησαν τον Γκιουλέν. Πράγματι, η αδελφότητα, μέσω των πολλών και ισχυρών ερεισμάτων της σε κρίσιμους κρατικούς μηχανισμούς, άρχισε εμμέσως να κοντράρει επιλογές της κυβέρνησης. Αποκορύφωμα ήταν η διεξαγωγή το 2013 μυστικής έρευνας σε βάρος της οικογένειας Ερντογάν για διαφθορά.

Όταν ο νεοοθωμανός ηγέτης συνειδητοποίησε ότι ήταν στο στόχαστρο των Αμερικανών, αντί να υποταχθεί, εξαπέλυσε έναν πόλεμο εναντίον της αδελφότητας Γκιουλέν, μέσω εκκαθαρίσεων και δικαστικών διώξεων. Εφεξής κύριος στόχος του ήταν όχι το αποδυναμωμένο κεμαλικό “βαθύ κράτος”, αλλά ο “στρατός του ιμάμη”, το “παράλληλο κράτος”, όπως το αποκαλεί ο Ερντογάν.

Ο Τούρκος πρόεδρος δεν χάνει ευκαιρία να κατονομάζει σαν οργανωτή του πραξικοπήματος τον Γκιουλέν και να ζητάει από την Ουάσιγκτον την έκδοσή του στην Τουρκία. Προφανώς, δεν υπάρχει πιθανότητα να εκδοθεί. Κάτι τέτοιο θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου και πιθανότατα θα εξέθετε τις ΗΠΑ, επειδή θα αποκάλυπτε τις διασυνδέσεις των αμερικανικών υπηρεσιών με την εν λόγω μουσουλμανική αδελφότητα.

Ο ισχυρισμός του Ερντογάν ότι το πραξικόπημα το έκανε το δίκτυο Γκιουλέν δεν φαίνεται να αντανακλά την πραγματικότητα. Η αδελφότητα δεν είχε ισχυρά ερείσματα στα ανώτατα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων. Είχε ερείσματα στα μεσαία και κατώτερα κλιμάκια. Στο πραξικόπημα πήραν μέρος και στελέχη της αδελφότητας, αλλά τον πρώτο λόγο τον είχαν ανώτατοι αξιωματικοί, που διατηρούσαν στενούς δεσμούς με την Ουάσιγκτον. Ο “σουλτάνος” στοχοποιεί τον Γκιουλέν για να καταγγείλει εμμέσως πλην σαφώς τους Αμερικανούς σαν υποκινητές του πραξικοπήματος. Τούρκοι επίσημοι το είπαν και καθαρά.

Ένα διαφορετικό πραξικόπημα

Το πραξικόπημα απέτυχε επειδή δεν ήταν σαν τα πραξικοπήματα που σφράγισαν τη μεταπολεμική ιστορία της Τουρκίας (1960, 1971 και 1980). Εκείνα τα πραξικοπήματα, όπως και το “βελούδινο” του 1997, τα έκανε συντεταγμένα η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων ως σύνολο. Και βεβαίως δεν είχαν συναντήσει την παραμικρή αντίδραση. Στη συνείδηση των Τούρκων, άλλωστε, οι ένοπλες δυνάμεις ήταν παραδοσιακά ο εγγυητής του κράτους, γεγονός που εμμέσως πλην σαφώς νομιμοποιούσε την τάση τους να ποδηγετούν την πολιτική ζωή.

Πάντα μιλώντας με βάση την επίσημη εκδοχή για τα γεγονότα, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, το πραξικόπημα του 2016 το σχεδίασε και το εκτέλεσε μία ομάδα ανώτατων και ανώτερων αξιωματικών. Ομάδα, μάλιστα, που έλεγχε περιορισμένες δυνάμεις. Τις πρώτες ώρες, λόγω του αιφνιδιασμού, φάνηκε πως είχε πιθανότητες να επικρατήσει.

Στην πραγματικότητα, όμως, παραβιάσθηκαν οι βασικές αρχές. Το πραξικόπημα δεν εκδηλώθηκε αργά τη νύχτα, αλλά σε ώρα που ο κόσμος κυκλοφορούσε. Οι πραξικοπηματίες δεν είχαν φροντίσει να συλλάβουν αμέσως τον Ερντογάν, τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Δεν έκλεισαν τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και το Διαδίκτυο, δεν έλεγξαν τις τηλεπικοινωνίες. Κυρίως δεν είχαν εξασφαλίσει τη σύμπραξη των διοικητών των μεγάλων μονάδων.

Επέσπευσαν το πραξικόπημα

Ο λόγος που συνέβησαν τα στοιχειώδη αυτά λάθη, είναι ότι --όπως φάνηκε και από όσα είπε ο ίδιος ο Ερντογάν-- η κυβέρνηση είχε πληροφορηθεί από το μεσημέρι της ίδιας ημέρας (15 Ιουλίου) ότι γίνονταν κινήσεις στις ένοπλες δυνάμεις και προσπάθησε να συλλάβει υπόπτους. Αυτό υποχρέωσε όσους είχαν αναμιχθεί στη συνωμοσία να επισπεύσουν την εκδήλωση του πραξικοπήματος με τα γνωστά χαοτικά αποτελέσματα.

Το πραξικόπημα εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια των Τούρκων και όλης της ανθρωπότητας. Ο Ερντογάν είχε την ευκαιρία να απευθυνθεί στους νομιμόφρονες αξιωματικούς και να κινητοποιήσει τους οπαδούς του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι πραξικοπηματίες να βρεθούν αντιμέτωποι όχι μόνο με τον κορμό των σωμάτων ασφαλείας και τις μυστικές υπηρεσίες, που κατά βάση ελέγχονταν από την κυβέρνηση, αλλά και με τμήματα των ενόπλων δυνάμεων που αντιτάχθηκαν.

Όταν, μάλιστα, οι οπαδοί της νόμιμης κυβέρνησης άρχισαν να κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους και --σύμφωνα με πληροφορίες καθοδηγούμενοι από την ελεγχόμενη από τον Ερντογάν παραστρατιωτική οργάνωση SADAT-- να μην διαλύονται παρά τη χρήση όπλων από τις δυνάμεις των πραξικοπηματιών, η ζυγαριά άρχισε να γέρνει προς την πλευρά του Τούρκου προέδρου. Όπως φάνηκε, οι στρατιώτες δεν είχαν εντολές, ούτε ήταν έτοιμοι να πυροβολήσουν μαζικά τους διαδηλωτές. Το γεγονός αυτό ενισχύει τη θεωρία ότι επρόκειτο για στημένο πραξικόπημα και πως οι στρατιώτες πίστευαν ότι συμμετείχαν σε άσκηση.

Ξήλωσε τα δυτικά δίκτυα

Σύμφωνα με την τρέχουσα εκδοχή, πάντως, όσοι διοικητές τηρούσαν στάση αναμονής, περιμένοντας να δουν πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, άρχισαν να μπαίνουν στο παιχνίδι για να βρεθούν στην πλευρά του νικητή. Από εκεί και πέρα η αποτυχία του πραξικοπήματος ήταν προδιαγεγραμμένη. Ο Ερντογάν εκμεταλλεύθηκε τη μοναδική ευκαιρία για να εκκαθαρίσει το κράτος από κάθε μη φιλικό στοιχείο και για να εδραιώσει το καθεστώς του.

Δεκάδες χιλιάδες στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, των μυστικών υπηρεσιών, αλλά και κάθε δημόσιας υπηρεσίας εκδιώχθηκαν και ένα μεγάλο ποσοστό τους φυλακίσθηκε. Οι εκκαθαρίσεις επεκτάθηκαν σ΄όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα. Στην πραγματικότητα, ο Ερντογάν ξήλωσε όλα τα δυτικής επιρροής δίκτυα που είχαν δημιουργηθεί στην Τουρκία τις προηγούμενες δεκαετίες.

Επιπλέον, εάν δεν είχε προηγηθεί η απόπειρα πραξικοπήματος, δεν θα είχε καταφέρει να μετατρέψει το πολίτευμα σε προεδρικό και τον εαυτό του σε σύγχρονο σουλτάνο. Είναι σαφές, ωστόσο, πως οι Αμερικανοί δεν ξεχνούν. Αν και αρχικά επιδίωξαν να έρθουν σε ένα συμβιβασμό μαζί του, αυτός αρνήθηκε. Θεωρεί ότι τον περιμένουν στη γωνία για να του βάλουν τρικλοποδιά όπου και όποτε μπορέσουν. Επειδή, λοιπόν, θεωρεί ότι τον έχουν προγράψει, αρνείται και θα συνεχίσει μέχρι τέλος να επιστρέψει στο δυτικό “μαντρί”. Το ζήτημα των S-400, μάλιστα, εκ των πραγμάτων φέρνει τον κόμπο στο χτένι.

Πηγή: SL press

---

Σταύρος Λυγερός: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η «μοναξιά» του Σαλβίνι και η «αλλαγή πλεύσης» της Αθήνας στο μεταναστευτικό

Βαγγέλης Σαρακινός

Σχέδιο για το άλυτο μεταναστευτικό παρουσιάζει στις Βρυξέλλες η Ιταλία, η Γερμανία ψάχνει πρόθυμους για νέες διμερείς συμφωνίες, Ρώμη και Παρίσι συγκρούονται για τις οργανώσεις εθελοντών και ο Σαλβίνι αισθάνεται …μοναξιά. Την ίδια ώρα στην Αθήνα με ενδιαφέρον αναμένεται πάντως και η σημερινή συνεδρίαση στο Μαξίμου με την συμμετοχή του Επιτρόπου Μεταναστευτικής Πολιτικής, καθώς είναι η πρώτη φορά που η νέα κυβέρνηση ασχολείται επισήμως με το μεταναστευτικό.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει δώσει βεβαίως το στίγμα της με την μεταφορά των αρμοδιοτήτων για την μεταναστευτική πολιτική στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η κίνηση αυτή σηματοδοτεί μια πρόθεση για περισσότερη φύλαξη των συνόρων και αστυνόμευση των αιτούντων ασύλου και έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική περί «ηλιοθεραπείας στην Ομόνοια» που είχε υιοθετήσει η προηγούμενη κυβέρνηση.

Αλλαγή πλεύσης στην Αθήνα

Ωστόσο, το αν θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή πολιτικής στο μεταναστευτικό είναι κάτι που αναμένεται να διαφανεί από την σημερινή σύσκεψη στο Μαξίμου. Μια σύσκεψη στην οποία μετέχουν, εκτός από τον πρωθυπουργό και τον Επίτροπο Μετανάστευσης, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο αναπληρωτή υπουργός, αρμόδιος για τη Μεταναστευτική Πολιτική, Γιώργος Κουμουτσάκος και ο υπουργός Ναυτιλίας Ιωάννης Πλακιωτάκης.

Σημείο καμπής της όποιας αλλαγής θα είναι βεβαίως η στάση που θα τηρήσει η νέα ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, αλλά και έναντι των απαιτήσεων ισχυρών κρατών της Ευρώπης και κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Την ίδια ώρα, ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Μοαβέρο παρουσιάζει σήμερα στους ομολόγους του στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων τις προτάσεις της Ρώμης για μια κοινή ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική. Η Ιταλία είναι άλλωστε η χώρα που διεθνοποίησε το μεταναστευτικό πρόβλημα και το κατέστησε ευρωπαϊκό, από την στιγμή που βγήκε στο πολιτικό προσκήνιο ο Σαλβίνι και απαγόρευσε στα πλοία των ΜΚΟ να δένουν στα ιταλικά λιμάνια.

Ιταλική αντεπίθεση

Η απόφαση αυτή έχει φέρει τον Σαλβίνι και την ιταλική κυβέρνηση αρκετές φορές αντιμέτωπους με τις Βρυξέλλες, αλλά και με το Παρίσι και το Βερολίνο. Ανάγκασε ωστόσο τους Ευρωπαίους να προχωρήσουν στην λήψη κάποιων μέτρων για την φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων και τους φέρνει αντιμέτωπους με μια έκτακτη διαχείριση κρίσης, κάθε φορά που πλοίο ΜΚΟ επιχειρεί να προσεγγίσει την Ιταλία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τον τελευταίο χρόνο, οι χώρες της Ευρώπης αναγκάζονται να είναι σε μεταξύ τους διαβουλεύσεις για το ποιες και πόσους από τους διασωθέντες μετανάστες θα φιλοξενήσει η κάθε μία.

Η εικόνα αυτή εκθέτει την Ευρώπη και ο Μοαβέρο θα επιχειρήσει να δώσει συνέχεια στην πολιτική του Σαλβίνι. Έτσι, αναμένεται να ζητήσει από τους ομολόγους του την δημιουργία ενός μηχανισμού που θα αντικαταστήσει την έκτακτη διαχείριση σε ό,τι αφορά τον διαμοιρασμό των διασωθέντων προσφύγων. Το ζήτημα βεβαίως είναι πόσες από τις ευρωπαϊκές χώρες θα δεχθούν να μοιραστούν το βάρος της φιλοξενίας των αιτούντων ασύλου.

Ο Μοαβέρο, ο οποίος τάσσεται υπέρ της επανάληψης των ευρωπαϊκών ναυτικών επιχειρήσεων στη Μεσόγειο με την προϋπόθεση ότι δεν θα μεταφέρονται όλοι οι διασωθέντες στην Ιταλία, επαναφέρει και την λύση της ασφαλούς μη ευρωπαϊκής τρίτης χώρας. Υποστηρίζει δηλαδή ότι οι μετανάστες από εμπόλεμες περιοχές θα μπορούν να υποβάλουν αίτηση «σε ένα ευρωπαϊκό γραφείο στην ειρηνική χώρα που είναι πιο κοντά σε αυτούς».

Σύμφωνα με την ιταλική πρόταση, όσοι δικαιούνται ασύλου θα μεταφέρονται στη συνέχεια αεροπορικώς στην Ευρώπης και θα μοιράζονται στα κράτη μέλη, αλλά με «αντικειμενικά και ξεκάθαρα κριτήρια». Η απροθυμία της Ιταλίας και της Μάλτας να συνεχίσουν να δέχονται μετανάστες που διασώζουν στη Μεσόγειο πλοία των ΜΚΟ προκάλεσε νέες εντάσεις στην ΕΕ τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά επανέφερε στο προσκήνιο και το μείζον θέμα της έλλειψης κοινής μεταναστευτικής πολιτικής.

Οι «πρόθυμοι» του Βερολίνου

Ο Σαλβίνι δέχεται πιέσεις να ανοίξει τα λιμάνια στα πλοία των ΜΚΟ, δύο από τα οποία αγνόησαν τις απαγορεύσεις του και έφτασαν στην Λαμπεντούζα, παρά τα υψηλά πρόστιμα που προβλέπει το νέο νομοθετικό διάταγμά του. Παραλλήλως, βρίσκεται αντιμέτωπος με δικαστικές διώξεις, ακόμη και για την πρόσφατη περίπτωση της πλοιάρχου του πλοίου της γερμανικής ΜΚΟ Sea-Watch, Καρόλα Ρακέτε, η οποία συνελήφθη, αλλά στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερη και θα παρουσιαστεί ενώπιον ιταλικού δικαστηρίου στις 18 Ιουλίου.

Η περίπτωση αυτή προκάλεσε όμως και νέα ένταση μεταξύ Ρώμης και Παρισιού, καθώς η γαλλική πρωτεύουσα προχώρησε σε μία δωρεά ύψους 100.000 ευρώ προς την ΜΚΟ και τίμησε την πλοίαρχο του Sea Watch 3. Η Γαλλία πάντως, σύμφωνα με τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών δεν απάντησε σε καμία από τις εκκλήσεις για βοήθεια που απηύθυνε η Ρακέτε.

Την ίδια ώρα, η Γερμανία, η οποία έχει υποστεί αρκετές κυβερνητικές κρίσεις εξαιτίας της μεταναστευτικής πολιτικής της Μέρκελ, εξακολουθεί να αναζητά «πρόθυμους» για την επαναπροώθηση μεταναστών που έφτασαν στην επικράτειά της. Πρόκειται για την πολιτική των διμερών συμφωνιών στην οποία κατέληξε η καγκελάριος για να αποφύγει την «κρίση Ζεεχόφερ» που απειλούσε ακόμη και τον θώκο της.

Τότε, έναν χρόνο πριν, Τσίπρας και Σάντσεθ υπέγραψαν συμφωνίες με την Μέρκελ, οι οποίες ωστόσο δεν λειτούργησαν. Σήμερα, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μαας επαναφέρει το θέμα της «συμμαχίας των προθύμων» αλλά για την κατανομή μεταναστών που διασώζονται στην Μεσόγειο. Ήδη όμως ο πρώην καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς έχει απορρίψει την πρωτοβουλία, ενώ η ομάδα του Βίζεγκραντ δεν θέλει να ακούσει καν.

Πηγή: SL press

---

Βαγγέλης Σαρακινός: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι Αμερικανοί το Κυπριακό και ο Μητσοτάκης

Δημήτρης Μηλάκας

Το Κυπριακό είναι το πρώτο μεγάλο «ζόρι» που ήδη αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη καθώς έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την «διευθέτησή» του. Το πλαίσιο μέσα στο οποίοι αναζητούνται οι «λύσεις» γι αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής -το κυπριακό βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τα ελληνοτουρκικά- δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που ορίζουν οι συσχετισμοί ισχύος οι οποίοι είναι προφανείς και σε βάρος της Ελλάδας:

• οι επενδύσεις δισεκατομμυρίων που ήδη έχουν γίνει από ενεργειακούς κολοσσούς απαιτούν άμεση τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου για την απρόσκοπτη απόδοση των επενδεδυμένων κεφαλαίων.
• Η Άγκυρα έχει καταφέρει να διατυπώσει και να κατοχυρώσει έμπρακτα με σαφήνεια και αποφασιστικότητα τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ επιχειρώντας γεωτρήσεις σε θάλασσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δίχως να συναντήσει την παραμικρή ουσιαστική αντίδραση από τους Ευρωπαίους.
• Η Τουρκία παραλαμβάνει και θέτει σε επιχειρησιακή λειτουργία τις συστοιχίες των ρωσικών πυραύλων S400 δίχως να συναντά απέναντί της ούτε την «τιμωρία» ούτε καν την αμερικανικη οργή.
• Έχοντας αποδείξει την αποφασιστικότητά της στην Κυπριακή ΑΟΖ η Τουρκία επιδεικνύει ανάλογες δυνατότητες που διαθέτει για να πράξει ανά πάσα στιγμή το ίδιο στην θαλάσσια περιοχή πέριξ του Καστελόριζου υπογραμμίζοντας δια της ισχύος της ότι εκεί η Ελλάδα δεν ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα.

Έχοντας ορίσει και περιγράψει με σαφήνεια και στην πράξη τις θέσεις της η Άγκυρα προσφέρει «ειρηνική διέξοδο» μέσα από την οποία θα τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες με τρόπο τέτοιο ώστε όλοι (εκτός από Κύπρο και Ελλάδα) μπορούν να είναι ικανοποιημένοι. Η Τουρκική «διέξοδος» κατατέθηκε ως πρόταση των Τουρκοκυπρίων για τη δημιουργία μιας κοινής ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής επιτροπής η οποία θα αναλάβει να διαχειριστεί τη διανομή του ενεργειακού πλούτου.

Η τουρκική πρόταση καλύπτει απόλυτα την ανάγκη των επενδυτών οι οποίοι επιθυμούν τάξη και ησυχία στην περιοχή. Μια τέτοια τάξη, θα πρέπει να σημειωθεί, επιλύσει και την συμπίεση του κόστους μεταφοράς των ενεργειακών πόρων οι οποίοι μπορούν να διοχετευθούν μέσα από το έδαφος της Τουρκίας προς την Ευρώπη χωρίς να απαιτούνται οι θηριώδεις επενδύσεις για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού στη Μεσόγειο.

Μια τέτοια συμφωνία διανομής επίσης, μπορεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο συνεταιρισμού μεταξύ δυο ισότιμων εταίρων (της κυπριακής δημοκρατίας και του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους) νομιμοποιώντας de facto τη διχοτόμηση και διαμορφώνοντας τελικά την πολυπόθητη «τάξη» στην ανατολική Μεσόγειο και την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Για να συμβούν ωστόσο όλα αυτά απαιτείται η συναίνεση  (και) της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται από τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του:

• Να αποδεχτεί τα δια της (απειλής χρήσης) βίας τετελεσμένα που δημιούργησε η Άγκυρα στην περιοχή.
• Να εγκαταλείψει την Κύπρο και το ανάχωμα που δημιουργούσε το κυπριακό στις τουρκικές επιδιώξεις πέριξ του Καστελόριζου και στο Αιγαίο
• Να αποδεχτεί, με άλλα λόγια την τουρκική περιφερειακή ηγεμονία και ότι αυτή συνεπάγεται για τα ελληνικά συμφέροντα

Τελειώνοντας αξίζει να να θυμηθούμε δύο πράγματα:

• ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε άρθρο του στην Καθημερινή πριν τις ευρωεκλογές είχε, με τον τρόπο του, προειδοποιήσει την επόμενη ελληνική κυβέρνηση (αυτήν του Κ. Μητσοτάκη) για τον κίνδυνο που έρχεται και είχε προτρέψει στην αναζήτηση ενός συμβιβασμού πριν αυτός προκύψει ως αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης.
• Δεν έχει περάσει αρκετός χρόνος ώστε να έχουμε ξεχάσει όλα όσα ακούγαμε για το «βάθος» της ελληνοαμερικανικής στρατηγικής σχέσης που οικοδόμησε ο Αλέξης Τσίπρας με τον «διαβολικά καλό» Ντ. Τραμπ, η οποία υποτίθεται ότι θα προστάτευε τα ελληνικά συμφέροντα...

Πηγή: topontiki.gr

---

Δημήτρης Μηλάκας: Σχετικά με το Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Πώς θα τρέφονται 10 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε λίγα χρόνια;

Κόσμος

Πώς θα τρέφονται 10 δισεκατομμύρια κάτοικοι που θα έχει η γη το 2050; Θα έχει εξασφαλιστεί η διατροφική ποιότητα και παράλληλα θα έχουν μειωθεί οι ανισότητες, δεδομένου ότι τουλάχιστον 821 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό;

Η σίτιση ενός ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού που αναμένεται να φτάσει τα δέκα δισεκατομμύρια μέχρι το 2050, με υγιεινά και βιώσιμα τρόφιμα, θα είναι αδύνατη χωρίς να μετασχηματισθούν οι διατροφικές συνήθειες, να βελτιωθεί η παραγωγή των τροφίμων και να μειωθούν τα διατροφικά απορρίμματα, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της επιτροπής EAT-Lancet.

Ταυτόχρον, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, οι κυβερνήσεις στον κόσμο θα πρέπει να βγάζουν 185.000 ανθρώπους από την πείνα, κάθε μέρα και για τα επόμενα 12 χρόνια, προκειμένου να επιτύχουν τους παγκόσμιους στόχους για την εξάλειψη της πείνας και του υποσιτισμού έως το 2030.

Η εξάλειψη της πείνας στον κόσμο είναι ένας από τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ, που ενέκριναν το 2015 τα κράτη μέλη και δεσμεύτηκαν να τον επιτύχουν μέσα σε 15 χρόνια. Όμως τα πιο πρόσφατα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών δείχνουν πως η πείνα αυξάνεται τα τρία τελευταία χρόνια, με 821 εκατομμύρια ανθρώπους να αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας το 2017.

Με αυτά τα δεδομένα οι ειδικοί των Ηνωμένων Εθνών απευθύνουν έκκληση στις κυβερνήσεις να επενδύσουν στις δημόσιες πολιτικές που συνεπικουρούνται από επενδύσεις και νέες τεχνολογίες, οι οποίες μπορούν να επισπεύσουν την πρόοδο στην αντιμετώπιση της πείνας.

Ανεξάρτητα από την ανισότητα και την ανάγκη καταπολέμησής της πάντως, μέχρι το 2050, ο κόσμος θα απαιτήσει σχεδόν διπλάσια τροφή από ό, τι σήμερα, ενώ ταυτόχρονα θα χρειάζεται 50% περισσότερη ενέργεια και 40% περισσότερο νερό για να τραφεί.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, θα υπάρχει σοβαρή έλλειψη γεωργικής έκτασης αλλά ήδη πολλοί τρόποι διερευνώνται. Όπως οι πειραματικές καλλιέργειες μέσα στις πόλεις (οριζόντιες στις ταράτσες ή κάθετες πάνω στους τοίχους) που πραγματοποιούνται ήδη σε 50 χώρες. Αλλά και μέσα στις ερήμους, μέσα στα δάση ή στην τούνδρα. Και άλλα μέσα υπάρχουν για να επεκταθούν οι καλλιέργειες ώστε να τραφούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι με σεβασμό παράλληλα στο περιβάλλον: πάνω στους ωκεανούς (θαλάσσια αγροκτήματα) ή μέσα σε υπόγειες σήραγγες όπως ήδη γίνεται στο Λονδίνο.

Σε κάθε περίπτωση η παραγωγή χωρίς την κατανάλωση πρόσθετων πόρων -για να μην επιδεινωθεί η κλιματική αλλαγή- θα είναι δύσκολη. Επιστήμονες σε όλο τον πλανήτη εργάζονται για να απαντήσουν στη νέα πραγματικότητα. Το γεγονός είναι ότι, προκειμένου να αποφευχθεί η επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής, η καλλιεργούμενη γη δεν πρέπει να αυξηθεί. Κανένα νέο κομμάτι τροπικού δάσους δεν πρέπει να εκκαθαριστεί για να ανοίξει δρόμο για νέα πεδία, σύμφωνα με το σχέδιο του ΟΗΕ. Κάθε πρόσθετη θερμίδα πρέπει, συνεπώς, να δημιουργηθεί σε υπάρχοντα χωράφια και βοσκοτόπους. Μπορεί να ακούγεται αντιφατικό, αλλά σύμφωνα με τον ΟΗΕ, προκειμένου να παράγει μακροπρόθεσμα τρόφιμα με βιώσιμο τρόπο, θα χρειαστεί πιο εντατική γεωργία.

Οι νέες τεχνολογίες μπορούν να προσφέρουν μια διέξοδο από αυτό το δίλημμα, βοηθώντας τους αγρότες να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ υψηλών αποδόσεων και φιλικών προς το περιβάλλον διαδικασιών. Τρεις επιστήμονες εξηγούν στο Spiegel, πώς αυτό το αγροτικό κατόρθωμα είναι δυνατό και παρέχουν παραδείγματα για το πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό:

Επιστήμονες δίνουν παραδείγματα-μοντέλα

Ο Donald Ort έγραψε τη διδακτορική του διατριβή για τις βιοχημικές διεργασίες των φυτών. Σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Illinois. Σύμφωνα με μια αξιολόγηση από την εταιρεία Clarivate Analytics, είναι ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές παγκοσμίως.

Η Rebecca Bart διευθύνει μια ομάδα ερευνητών στο ιδιωτικό, μη κερδοσκοπικό κέντρο επιστήμης Donald Danforth στο St. Louis και ειδικεύεται σε ασθένειες των φυτών που μπορούν να καταστρέψουν ολόκληρες συγκομιδές.

Ο Jean-Michel Ané έχει διδακτορικό δίπλωμα στη κυτταρική και μοριακή βιολογία και είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Wisconson-Madison. Η εστίασή του είναι στην κατανόηση συμβιωτικών σχέσεων μεταξύ φυτών και μικροβίων που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν το λίπασμα.

Η τέχνη της φωτοσύνθεσης

Ο Donald Ort δεν επιδιώκει να δώσει νέες δυνατότητες στα φυτά, αλλά να τα «εκπαιδεύσει», χρησιμοποιώντας τις ικανότητες που έχουν ήδη, δηλαδή τη φωτοσύνθεση. Τα φυτά παράγουν την ενέργεια τους από το φως και το διοξείδιο του άνθρακα.

Κανονικά, τα φυτά χρησιμοποιούν περίπου το 5% του διαθέσιμου ηλιακού φωτός, λέει ο Ort. Το υπόλοιπο είναι άχρηστο για τη φωτοσύνθεση - τουλάχιστον μέχρι τώρα. «Υποθέτουμε ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέχρι και το 20% του φωτός. Αυτό είναι ένα τεράστιο δυναμικό και μπορεί να διπλασιάσει τις αποδόσεις των φυτών».

Η ιδέα είναι να ενισχυθεί η φωτοσύνθεση,η διαδικασία μέσω της οποίας τα φυτά αξιοποιούν την ηλιακή ακτινοβολία προκειμένου να μετατρέψουν το διοξείδιο του άνθρακα που δεσμεύουν από την ατμόσφαιρα σε σάκχαρα. Γι’ αυτό οι ερευνητές πειραματίζονται με το φυτικό ένζυμο rubiscο, πάνω στο οποίο δεσμεύεται το διοξείδιο του άνθρακα.

«Αλλάζοντας το rubisco ώστε να απομακρύνει μόνο το CO2 από τον αέρα, μετατρέπεται σε έναν ιερό αγρότη», λέει ο Ort. Ένας αριθμός ερευνητικών ομάδων εργάζονται λοιπόν σε αυτό το ζήτημα. Αν ο Ort και οι συνάδελφοί του πετύχουν, θα ήταν ένας πολλά υποσχόμενος τρόπος για να αυξηθεί η απόδοση των καλλιεργειών.

Η λύση της μανιόκα

Ακόμα και τα πιο αποδοτικά φυτά δεν βοηθούν πολύ εάν καταστραφούν από ασθένειες. Εκεί έρχεται η Rebecca Bart. Διερευνά πώς οι ιοί διεισδύουν στα φυτά και προσπαθούν να βρουν τρόπους να εμποδίσουν αυτούς τους μηχανισμούς. Μία από τις περιοχές εστίασής της είναι τα φυτά μανιόκα, τα οποία θεωρούνται σημαντικό τρόφιμο σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες.

Η κασσάβα ή αλλιώς μανιόκα ή μανιότη είναι ένα λαχανικό και συγκεκριμένα μια ρίζα, που καταναλώνεται ευρέως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η μανιόκα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πηγή υδατανθράκων στις τροπικές περιοχές, μετά το ρύζι και τον αραβόσιτο.

«Τα φυτά αυτά μεγαλώνουν σε μέρη όπου δεν θα περίμενε κανείς, δεν απαιτούν πράσινο και δεν χρειάζονται καν λιπάσματα», λέει η Bart. Σε όλο τον κόσμο, σχεδόν 300 εκατομμύρια τόνοι μανιόκας συλλέγονται κάθε χρόνο, αν και το γεγονός ότι είναι τόσο ευαίσθητα στις ιογενείς λοιμώξεις είναι ένα σοβαρό ζήτημα.

Μία από τις πιο επικίνδυνες ασθένειες για τη μανιόκα είναι η Cassava Brown Streak Disease (CBSD). Ο ιός την καταστρέφει υπόγεια, χωρίς να επηρεάζει το ίδιο το φυτό. Δεδομένου ότι συχνά δεν εντοπίζεται, μπορεί να καταστρέψει ολόκληρες συγκομιδές - με αποτέλεσμα την οικονομική καταστροφή για τους αγρότες.

Η Bart και η ομάδα της έχουν περάσει χρόνια έρευνας με σκοπό να τροποποιήσουν τα γονίδια των φυτών για να τους δώσουν ένα «φυσικό» αμυντικό μηχανισμό κατά του ιού.

Ο βασιλιάς των λιπασμάτων

Η βιώσιμη γεωργία αποκλείει τη χρήση υπερβολικά πολλών λιπασμάτων, τα οποία μπορούν να μολύνουν το έδαφος και το νερό. Αυτός είναι ο σκοπός για τον οποίο ο Jean-Michel Ané εργάζεται, ώστε να είναι περιττά τα τεχνητά λιπάσματα με βάση το άζωτο. Έτσι επικεντρώνεται σε φυτά που μεγαλώνουν χωρίς λιπάσματα, επιδιώκοντας να μεταφέρει τις ικανότητές τους σε συμβατικούς κόκκους, χωρίς γενετική μηχανική.

«Σήμερα, τροφοδοτούμε το μισό κόσμο με συνθετικά λιπάσματα», λέει ο Ané. Η παραγωγή βασίζεται στη διαδικασία Haber-Bosch, στην οποία αντλείται άζωτο από την ατμόσφαιρα. «Αυτό όμως απαιτεί ορυκτά καύσιμα, και μια ακριβή σε κόστος διαδικασία». Για παράδειγμα, το 30% του κόστους της καλλιέργειας σιταριού δαπανάται για λίπασμα. Εν τω μεταξύ, υπάρχουν φυτά που αναπτύσσονται φυσικά με πολύ λιγότερες τεχνητές θρεπτικές ουσίες. Όπως η σόγια, για παράδειγμα. Μόνο το 5% του κόστους της καλλιέργειας σόγιας δαπανάται για λίπασμα. Αυτό είναι δυνατό επειδή τα φυτά ζουν συμβιωτικά με βακτήρια που αντλούν άζωτο από τον αέρα.

Οι μικροοργανισμοί ζουν στις ρίζες των σπόρων σόγιας και βοηθούν στο να καταστεί το άζωτο χρησιμοποιήσιμο για το φυτό.»Θα ήταν ευκολότερο εάν μπορούσαμε να διδάξουμε τα φυτά πώς να παράγουνε αυτό το ένζυμο απευθείας στα κύτταρα τους», λέει ο Ané.

Ετσι οι επιστήμονες επί του παρόντος επικεντρώνονται σε ένα παλιό στέλεχος του καλαμποκιού που έχει τελειοποιήσει την αυτο-γονιμοποίηση. «Αυτά τα φυτά είναι εξαιρετικά από κάθε άποψη», λέει ο Ané. Ο ιθαγενής πληθυσμός στο Μεξικό καλλιεργεί τα φυτά αυτά σε εδάφη με ε υψόμετρο 1.500 έως 2.000 μέτρα και δεν τα γονιμοποιεί.

Μελέτες έχουν δείξει ότι το γιγαντιαίο αυτό καλαμπόκι, καθώς φτάνει τα 6 μέτρα, όπως και οι σπόροι σόγιας καταφέρνουν να μην χρειάζονται λιπάσματα, σε αντίθεση με το συμβατικό καλαμπόκι.

«Η ικανότητα του αρχαίου καλαμποκιού μπορεί και θέλουμε να αναπαραχθεί σε άλλες ποικιλίες μας», λέει ο Ané. Ο ερευνητής εκτιμά ότι η αναπαραγωγή θα διαρκέσει πέντε έως δέκα χρόνια. Είναι δύσκολο να πούμε σήμερα εάν τα φυτά θα είναι σε θέση να επιβιώσουν εξ ολοκλήρου χωρίς λιπάσματα. «Αλλά μπορούμε τουλάχιστον να μειώσουμε σοβαρά τις ποσότητες», λέει.

Πηγή: tvxs.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας

Ισίδωρος Νερούτσος

Η Λαϊκή Ενότητα, αν και έχει ικανά και έντιμα στελέχη, πολύ χρήσιμα και πολύτιμα για την αριστερά, η πολιτική που ακολουθεί, θυμίζει αντιδιαλεκτικό δογματισμό και εμμονή σε άγονες στείρες και άστοχες πολιτικές και κριτικές. Δεν έχει διατυπώσει μέχρι στιγμής, εδώ και σχεδόν 5 χρόνια, κάποιο πειστικό πολιτικό Μοντέλο, που θα μπορούσε να ελκύσει, ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού.

Ως εκ τούτου, αναμενόμενο είναι, ο λαός που στήριξε με μεγάλη πλειοψηφία το δημοψήφισμα, να κλονισθεί η εμπιστοσύνη του στην πολυδιασπασμένη αριστερά, στο σύνολό της.

Η σχεδόν αποκλειστική δράση της, όσο αξιέπαινη και να χαρακτηρίζεται, για ματαίωση των πλειστηριασμών, δεν είναι αρκετή, για να μεταβάλλει την λαϊκή στάση και στήριξη απέναντί της.

Την μονομέρεια απεχθάνεται ο λαός. Αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα της αριστεράς και για αυτά που ούτε αριστερά, ούτε δεξιά δηλώνουν.

Η ζωή μας και γενικά όλη η ζωή του πλανήτη που μας γέννησε και μας φιλοξενεί, έχει τους φυσικούς και βιολογικούς κανόνες ύπαρξής της. Καλό θα είναι η αριστερή και προοδευτική σκέψη και πολιτική να γνωρίζει, να ακολουθεί και να εφαρμόζει τους νομοτελειακούς κανόνες της διαλεκτικής στην ζωή και την πολιτική. Αντί λοιπόν η συνεπής κομουνιστική αριστερά, να έχει πρωτεύοντα λόγο και πράξη για τις συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης της ζωής των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών, ασχολείται πολύ λίγο έως καθόλου, με τα σπουδαία αυτά ζητήματα. Όλη η δραστηριότητά της στο σύνολο της κομουνιστικής αριστεράς, καταναλώνεται όχι στο τι πράττουμε εμείς οι ίδιοι, αλλά στο τι πράττουν οι άλλοι και περισσότερο το τι πράττουν οι ανταγωνιστές αριστεροί.

Δεν είναι τυχαίο, ότι ο λαός του 62%, που δεν φοβήθηκε από τις απειλές και την τρομοκρατία πολιτικών, Ε.Ε. και ΜΜΕ, είναι ο ίδιος που σήμερα ψήφισε τον πολιτικό “τρομοκράτη” του ΟΧΙ. Άραγε έχει άδικο ο λαός για την επιλογή του; Ο πρώην εμφανιζόμενος ως αριστερός, ως άλλος Γιέλτσιν, ξεπούλησε τις αξίες της αριστεράς και την κατασυκοφάντησε. Η υπόλοιπη αριστερά, ακολούθησε τον προβλέψιμο δρόμο του δογματικού αυταρχισμού. Φαίνεται ότι το παράδειγμα για τα αίτια της πτώσης της ΕΣΣΔ, δεν το κατάλαβαν.

Ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός για να ανθίσει, απαιτείται νομοτελειακά πραγματική δημοκρατία, όχι κομματικός αντιπροσωπευτισμός. Όχι κυβερνητικός συγκεντρωτισμός, νομενγκλστούρα, σεχταρισμός.

Ο επιστημονικός σοσιαλισμός, απαιτεί ελευθερία, εργασία χωρίς εκμετάλλευση, παιδεία, πολιτισμό και ιδιαίτερα αγάπη και μεγάλο σεβασμό προς τους ειρηνικούς ανθρώπους όλου του κόσμου.

Κύριοι της αριστεράς, έχετε υποχρέωση, ως αριστερά, να υπακούτε στην λαϊκή βούληση και την λογική της διαλεκτικής.

Όχι στο εμείς είμαστε και κανείς άλλος.

Η κριτική σας στηρίζεται σήμερα περισσότερο κατά του Γιάνη Βαρουφάκη, παρά κατά των αμοραλιστών του καπιταλισμού. Λάθη κάνουν όλοι οι άνθρωποι επειδή είναι άνθρωποι.

Αντί να προσεγγίσετε έναν άνθρωπο με πολλές δραστηριότητες, γνώσεις και δεξιότητες, όραμα και κυρίως, ένα άνθρωπο, που έχει την ικανότητα να ακούει τις απόψεις και τις κριτικές άλλων.

Που το κόμμα του, έχει αναπτύξει ένα σχεδόν πλήρες πρόγραμμα, έστω και με λάθη, έστω και με αρκετή δόση ρομαντισμού και ουτοπίας, του απευθύνετε ότι ακριβώς τον κατηγορούσε ο Σόϊμπλε, ο Νταϊνζενπλουμ και λοιπές τεχνοκρατικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού.

Τον κατηγορείτε ότι στις 20 Φεβρουαρίου 2015, ψήφισε δήθεν νέο μνημόνιο, ενώ στην πραγματικότητα συμφώνησε, με την έγκριση του κόμματος, που συνυπάρξατε και των μελών, στην παράταση ισχύος του δεύτερου μνημονίου, με την ελπίδα όλων μας, να δοθεί χρόνος, ώστε να βρεθεί κάποια ευνοϊκή για την χώρα μας, λύση.

Η επιθυμητή λύση, φυσικά δεν βρέθηκε, λόγω και της προμελετημένης απόφασης της ηττοπαθούς ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, για άτακτη υποχώρηση.

Είναι γνωστή η τακτική λαγού, του Γιάννη Δραγασάκη, που διαβεβαίωνε συστηματικά, πίσω από την πλάτη του Βαρουφάκη, τους θεσμούς, ¨”μην τον ακούτε αυτόν, δηλαδή τον Βαρουφάκη, εμείς θα υπογράψουμε”

Τώρα όσον αφορά στα κόκκινα δάνεια, αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που μπορεί και πρέπει να λυθεί, προς όφελος των οικονομικά αδυνατούντων πολιτών.

Σωστά λέει ο Βαρουφάκης ότι τα κόκκινα δάνεια πρέπει να τα πάρει το δημόσιο και να αποπληρώνει σταδιακά τις τράπεζες. Εδώ όμως έχουμε δύο σοβαρά ζητήματα. Το πρώτο και κυριότερο είναι που θα καταλήξουν οι χιλιάδες υπάλληλοι των τραπεζών, που ασχολούνται με το θέμα αυτό. Σίγουρα αποκλείουμε περίπτωση απόλυσή τους. Προτιμότερη λύση, θα ήταν ίσως η μετακίνησή τους στο δημόσιο με την βούλησή τους.

Το δεύτερο ζήτημα είναι ποια μεταχείρισή θα έχουν οι οικονομικά αδύνατοι δανειολήπτες. Για την κατηγορία αυτή των πολιτών, η λογική λύση είναι η διαγραφή του χρέους τους, που μόνο το δημόσιο μπορεί να κάνει.

Όσον αφορά τις επιχειρήσεις που πτώχευσαν και χρωστούν στην εφορεία, στις τράπεζες, στους προμηθευτές και το σπουδαιότερο στους εργαζόμενους, είναι γνωστό ότι οι μεγαλομέτοχοι, μπορεί να κήρυξαν πτώχευση των επιχειρήσεών τους, οι ίδιοι όμως μπορεί να είναι πάμπλουτοι. Στις περιπτώσεις αυτές λογικό είναι, αν και δεν προβλέπεται από το νομικό καθεστώς, να υποχρεωθούν με νόμο να καταβάλουν από την περιουσία τους, ως υπεύθυνοι διαχειριστές, ένα μέρος του χρέους, με προτεραιότητα, το χρέος προς τους εργαζόμενους.

Η καλύτερη ενέργεια για την ΛΑΕ, που μπορεί να οδηγήσει σε λύση των παρεξηγήσεων και σε μια καλή συμφωνία ενότητας, είναι η συνάντηση με αντιπροσωπείες των δύο πλευρών. Καλή θέληση χρειάζεται και από τις δύο πλευρές. Τυχόν επίτευξή συμφωνίας, είναι βέβαιο ότι θα συμβάλει στην επανεκκίνηση της αριστεράς, με πολλά καλά στελέχη και μαχητικά μέλη, με συμβολή τους στην διαρκή βελτίωση του ήδη υφισταμένου προγράμματος, ΟΧΙ λαϊκίστικου, αλλά ελκυστικού στο λαό και απολύτως εφαρμόσιμου. Η αριστερά το χρωστάει αυτό στον λαό, γιατί μην το ξεχνάτε, είμαστε παρά την θέλησή μας κι εμείς συνυπεύθυνοι για την προδοσία της βούλησης του λαού.

---

Ισίδωρος Νερούτσος: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Ελλάδα στο έλεος των άδειων κοστουμιών

Στέλιος Ελληνιάδης

Εάν πάρεις τον καθέναν απ’ αυτούς και τον ξετινάξεις, δεν θα πέσει από πάνω του τίποτα. Άδεια κοστούμια είναι που περιφέρονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τετριμμένες εκφράσεις, ιδίως εκείνες που κατά κόρον χρησιμοποιούνται στην πολιτική και τη δημοσιογραφία, αλλά μερικές φορές σκέφτομαι, όσο φθαρμένες κι αν είναι κάποιες απ’ αυτές τις εκφράσεις, δυστυχώς αποδίδουν με ακρίβεια την πραγματικότητα.

Άδεια κοστούμια είναι, λοιπόν, ακριβολογώντας, οι πολιτικοί που έχουν καταλάβει τα τηλεπαράθυρα και φλυαρούν ακατάσχετα χωρίς ο λόγος τους να περιέχει ίχνος αλήθειας, χωρίς να περιέχει ίχνος μιας πρωτότυπης ιδέας και χωρίς να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.

Είναι εντελώς εκνευριστικό να ακούς την Ντόρα Μπακογιάννη, τον αδελφό της, τον γιο της και όλους τους πολιτικούς τους συγγενείς, να μην έχουν τίποτα διαφορετικό να πουν απ’ αυτά που λένε ανέκαθεν. Να επαναφέρουν ως σωτήρια το 2019 όλα αυτά τα οποία αν και εφαρμόστηκαν χωρίς εμπόδια και με διεθνή στήριξη επί δεκαετίες, οδήγησαν τη χώρα στη μεγαλύτερη από συστάσεως ελληνικού κράτους, εξαιρουμένων των μεγάλων πολέμων, καταστροφή και υποβάθμιση.

Ό,τι εξαγγέλλουν ξανά ως πολιτικό πρόγραμμα, εφαρμόστηκε στο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο από όλες τις κυβερνήσεις που συνέβαλαν στην σταδιακή κατολίσθηση της χώρας με μεγαλύτερη φόρα από το 1990.

Τα βασικά σημεία του προγράμματος της Δεξιάς, όπως καθημερινά τα ακούμε από τους εκπροσώπους της, επικεντρώνονται στα εξής: ανάπτυξη, επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, μείωση φόρων, ασφάλεια. Τα ζητήματα που αφορούν την εθνική κυριαρχία της χώρας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα. Όπως ανύπαρκτη είναι και οποιαδήποτε κριτική στις πολιτικές που εφάρμοσαν οι ξένοι κηδεμόνες στην Ελλάδα ή η αυτοκριτική για την πλήρη υποτέλεια της Δεξιάς στις έξωθεν επιταγές που εκδηλώθηκε με τον πιο πανηγυρικό, ταπεινωτικό και διαλυτικό τρόπο, με την αποδοχή και εφαρμογή των μνημονίων. Επίσης, τα ζητήματα της παιδείας και της υγείας δεν θεωρούνται αυτοτελή στοιχεία μιας καλοδιοικούμενης χώρας, αλλά υπηρέτες των οικονομικών συμφερόντων. Κι όλα αυτά είναι τόσο παλιά όσο και η Δεξιά.

Αν δούμε ένα προς ένα τα εξαγγελλόμενα από τη Ν.Δ., αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για φούσκες που είναι χρήσιμες μόνο για τα κυκλώματα που λεηλάτησαν τη χώρα επί δεκαετίες και διαμόρφωσαν με την οικονομική ισχύ τους και την αρμόζουσα πολιτική κάστα. Πουθενά δεν μπορούμε να εντοπίσουμε έστω ένα στοιχείο πολιτικής ουσίας με πραγματική αναφορά στην κοινωνία και το συμφέρον της χώρας.

Σε μια εποχή που η ανάπτυξη είναι καχεκτική ακόμα και στις πιο ισχυρές χώρες του μητροπολιτικού πυρήνα της Ευρώπης, οι διαβεβαιώσεις περί ανάπτυξης είναι πιο απατηλές κι από τα όνειρα. Σε μια χώρα που καταστρέφονται συστηματικά και ταχύρρυθμα οι άξονες και οι υποδομές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το μεταπολεμικό κράτος, σε εποχές αποβιομηχάνισης και αυτοματοποίησης, με συρρίκνωση της αγροτικής οικονομίας στο απολύτως χαμηλό του 2,5% του ΑΕΠ και με γενικό ξεχαρβάλωμα του εμπορίου (εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα!), η «ανάπτυξη» με την προσέλκυση επενδύσεων είναι σκόπιμα ψευδής και ανεφάρμοστη. Επενδύσεις που αυξάνουν τις θέσεις εργασίας δεν γίνονται ούτε στην Ιταλία, ούτε στη Γαλλία, ούτε στη Βουλγαρία, την Ουγγαρία ή την Κροατία ή σε άλλη πλούσια ή φτωχή χώρα στην Ευρώπη. Και τη Λετονία, πού την ανακάλυψαν οι δεξιοί ως πρότυπο επιτυχίας οι άσχετοι; Στη Λετονία έχουν εξαγοραστεί τα πάντα από ξένα τραστ, οι μισοί κάτοικοι της χώρας, κυρίως οι νέοι και υγιείς, έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό και οι άλλοι μισοί ζουν χωρίς ασφάλεια και ωράρια εργασίας με μισθούς των 200-300 και συντάξεις των 80-100 ευρώ!

Ψέματα αέρος

Η επίκληση των ιδιωτικοποιήσεων ως κινητήριου μοχλού για τις επενδύσεις είναι επίσης μια απάτη. Στην Ελλάδα, οι ιδιωτικοποιήσεις είναι πολύ πιο εκτεταμένες από τη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Φινλανδία ή τη Γερμανία, με αποτελέσματα Βουλγαρίας και Ρουμανίας όπου οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μεγαλύτερες από της Ελλάδας. Οι τράπεζες, οι οποίες ήταν οι ισχυρότερες και νευραλγικότερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, πάνω στις οποίες στηρίχτηκε όλη η μεταπολεμική ανάπτυξη, χρεοκόπησαν όταν ιδιωτικοποιήθηκαν! Επί πλέον, ιδιωτικοποίησαν όλες τις σημαντικότερες επιχειρήσεις και τους στρατηγικής σημασίας οργανισμούς της χώρας, δηλαδή τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ, με καταφανή χειροτέρευση της οικονομίας που συνεχίζεται αμείωτη.

Αλλά και στους τομείς που έχουν ακόμα ισχυρό δημόσιο χαρακτήρα, της υγείας και της παιδείας, η ιδιωτικοποίηση που έχει προχωρήσει πάρα πολύ με υπεραφθονία ιδιωτικών νοσοκομείων, διαγνωστικών κέντρων και ιδιωτικών ασφαλειών υγείας, όχι μόνο δεν έφερε ανάπτυξη, αλλά σέρνεται και επιβιώνει από την αφαίμαξη που κάνει στα δημόσια ταμεία και στους ιδιώτες της μεσαίας τάξης. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν όλα τα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία έχουν πουληθεί ή είναι προς πώληση σε ξένα funds που μαζί με τις ξένες ασφαλιστικές εταιρίες πιέζουν για να βάλουν ακόμα μεγαλύτερο χέρι στα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία.

Και οι εταιρίες φαρμάκων δεν διώκονται για τις υπερτιμολογήσεις των φαρμάκων και τη διάβρωση του πολιτικού και ιατρικού προσωπικού χάρη στις παρακαμπτήριες δικλείδες που εξασφαλίζει η Δεξιά με τα δικαστικά κυκλώματά της. Επίσης, η Δεξιά προτάσσει τις μειώσεις φόρων για το μεγάλο κεφάλαιο (παρεμπιπτόντως και για τους μεσαίους που πραγματικά δεινοπαθούν σε εποχές χαμηλής ζήτησης), που θα έχουν ως αποτέλεσμα μόνο να αυξηθούν τα κέρδη των ολιγοπωλίων και δεν θα ευεργετηθεί καθόλου η κοινωνία όπως δεν ευεργετήθηκε καμία κοινωνία από την πολύ χαμηλή φορολόγηση των μεγάλων εταιριών στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία ή τις βαλτικές χώρες.

Τέλος, στα ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας, όλοι γνωρίζουν ότι τα συστήματα συναγερμού, οι πόρτες ασφαλείας και οι εταιρίες σεκιούριτι γνώρισαν τεράστια εμπορική επιτυχία στα χρόνια διακυβέρνησης της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Στα χρόνια τους άλλαξε η ζωή μας προς το χειρότερο. Κι αυτοί υπόσχονται περισσότερη ασφάλεια, λες και η ασφάλεια των πολιτών σε όλη την Ελλάδα απειλείται από μερικές καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτηρίων ή κάποια αραιά επεισόδια περιορισμένης έκτασης στο κέντρο της Αθήνας. Όποιος δεν είναι ντιπ αγράμματος και ανίδεος, γνωρίζει ότι η ανασφάλεια στην κοινωνία είναι παράγωγο των κοινωνικών ανισοτήτων, της διαφθοράς στο εποικοδόμημα και του βιασμού του Συντάγματος και των νόμων, της κακοδιοίκησης και της λεηλασίας του τόπου από ελληνικά και ξένα αρπακτικά.

Κρέμονται από τα «ευρίδια» των τουριστών

Και επειδή τίποτα από όσα εξαγγέλλουν δεν θα φέρει κάποιο θετικό αποτέλεσμα, καταφεύγουν στο χαρτί του τουρισμού που εντυπωσιάζει με τα μεγάλα νούμερα και τον συνωστισμό που προκαλεί σε ορισμένους προορισμούς. Αλλά είναι ο τουρισμός η σωτηρία; Αφού με πάνω από 30 εκατομμύρια επισκέπτες η κοινωνία δεν ανάσανε, με πόσα εκατομμύρια τουρίστες θα ανασάνει; Με 100 ή με 200;

Ο τουρισμός από τον οποίο έχουν γραπωθεί όλοι οι πολιτικοί για την επιβίωσή τους έχει ήδη ξεπεράσει τα όρια του χωρίς να έχει σώσει την οικονομία και τη χώρα. Αντιθέτως, τη φθείρει κιόλας. Η Ελλάδα έχει αναλογικά περισσότερους τουρίστες ακόμα και από τη Γαλλία που είναι ο κορυφαίος παγκόσμιος τουριστικός προορισμός! Με 11 εκατ. κατοίκους δέχεται 33 εκατ. τουρίστες, δηλαδή τρεις φορές τον πληθυσμό της! Η Γαλλία με 67 εκατ. κατοίκους δέχεται 90 εκατ. τουρίστες!

Και υπάρχουν πολιτικοί που μιλούν για αύξηση του αριθμού των τουριστών ως λύση του ελληνικού προβλήματος! Πρόκειται περί ηλιθίων, μεγάλων ηλιθίων! Ο τουρισμός στην Ελλάδα στήθηκε πρόχειρα και εισπρακτικά, με αποτέλεσμα όσο αυξάνεται αριθμητικά η προσέλευση τόσο να λιγοστεύουν τα άμεσα έσοδα από τους επισκέπτες ενώ αυξάνεται για τη χώρα το κόστος φιλοξενίας τους οικονομικά, οικιστικά, περιβαλλοντικά, πολιτισμικά κ.λπ. Στην κοινωνία πλασάρουν μόνο τα λογιστικά έσοδα και ποτέ τα πραγματικά έξοδα. Αποκρύπτουν ότι τα περισσότερα έσοδα πηγαίνουν όλο και περισσότερο στις ξένες εταιρίες που κατευθύνουν τα τουριστικά ρεύματα, που ελέγχουν τα καύσιμα και τις μεταφορές (αεροπορικές, θαλάσσιες, σιδηροδρομικές και οδικές) αφήνοντας μόνο ένα όλο και μικρότερο μερίδιο στη χώρα. Και αποκρύπτουν επίσης το τεράστιο κόστος που πληρώνει η χώρα, η κοινωνία, ο πολίτης, σε υποδομές (λιμάνια, δρόμους, νερό, ηλεκτρικό κ.λπ.) και υπηρεσίες (αστυνόμευσης, διοίκησης κ.λπ.) για κάθε έναν από τους τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα!

Και, ταυτόχρονα, η χώρα υφίσταται την πτώση των αμοιβών που επιφέρει ο μαζικός τουρισμός σε βάρος των εργαζομένων που δουλεύουν χωρίς ωράρια και μόνο για μερικές βδομάδες ή μήνες. Κι αυτό με τη σειρά του επιβαρύνει το ταμείο ανεργίας που καλύπτει τους άνεργους του τουρισμού εκτός σεζόν. Για να μην αναφέρω και τη χειροτέρευση της ποιότητας του φαγητού (με εισαγόμενους από την Κίνα ακόμα και μουσακάδες!), την αύξηση των ενοικίων για τους κατοίκους λόγω airbnb κ.λπ.

Είναι ατελείωτη η λίστα των παρενεργειών του τουρισμού που μόνο αν το κόστος τους συνυπολογιστεί θα έχουμε μια σωστή εικόνα του τι απομένει καθαρά στη χώρα και τους πολίτες της. Καλός είναι ο τουρισμός όταν οργανώνεται σωστά και ευεργετικά για την κοινωνία. Το μοντέλο που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα είναι για χώρες που τις έχουν οι επενδυτές σαν χωματερές ανθρώπων. Και είναι πολλές, με τεράστια πλήθη τουριστών και άπειρα πλήθη φτωχών που κάνουν τους υπηρέτες, όπως η Ινδονησία, η Βραζιλία, η Αίγυπτος κ.ά. Και γι’ αυτό ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τίποτα διαφορετικό, ούτε η Νέα Δημοκρατία θα κάνει κάτι καλύτερο απ’ αυτό που έκανε χρόνια. Όποιος βρει στην Ελλάδα έναν καλοπληρωμένο εργαζόμενο με ανθρώπινο ωράριο και ασφάλεια στον τουριστικό τομέα, να μας τον δείξει!

Μπας κλας

Η Νέα Δημοκρατία με το σχήμα που επανέρχεται στο προσκήνιο της διακυβέρνησης δεν έχει καν κάποια από τα θετικά στοιχεία που είχε η Δεξιά στις καλύτερες εκδοχές της. Και στη θέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Γεωργίου Ράλλη και του Κωνσταντίνου Τσάτσου, η Δεξιά έχει τώρα τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Άδωνη Γεωργιάδη, την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Ψαριανό και μια μεγάλη λίστα άχρωμων και άοσμων πολιτικών βήτα και γάμα διαλογής. Δεν έχει καν τους μεγάλους επιχειρηματίες του παρελθόντος που κάτι άφησαν στον τόπο, τους εθνικούς επιχειρηματίες που η ένταξη στην Ε.Ε. αντί να τους ενισχύσει τους εξαφάνισε. Οι νέοι επιχειρηματίες που λεηλατούν τη χώρα είναι ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων και ΜΜΕ και στηρίζουν πολιτικούς του δικού τους απελπιστικά χαμηλού επιπέδου.

Δηλαδή, απ’ όπου και να πιάσεις τη σύγχρονη Δεξιά φρικάρεις από την ποιότητά της. Και δυστυχώς, και ο Θεός που λένε ότι είναι εκ φύσεως δεξιός μάλλον έχει απηυδήσει τόσο πολύ από τους δεξιούς στην Ελλάδα που έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια βελτίωσής τους. Και η επιστήμη έχει προ πολλού σηκώσει τα χέρια ψηλά. Τελικά, μοιραία, μόνο ένας τέτοιος ξεδοντιασμένος ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να δώσει το φιλί της ζωής στην κακάσχημη και ξοφλημένη Νέα Δημοκρατία!

Πηγή: e-dromos.gr

---

Στέλιος Ελληνιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ρωσο-ουκρανικές σχέσεις: Ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω

Βασίλης Μακρίδης

Μία, μόλις, εβδομάδα πριν από τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών στην Ουκρανία (21/7), το σκηνικό της επικοινωνίας ανάμεσα στην ηγεσία της δεύτερης μεγαλύτερης σε πληθυσμό «μετασοβιετικής» χώρας και αυτήν της Ρωσίας χαρακτηρίζεται από σχετική κινητικότητα και διάθεση για κάποιες αλλαγές, οι οποίες ωστόσο φέρουν αντιφατικό χαρακτήρα και δεν σημαίνουν αναγκαστικά βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Ενίοτε, μάλιστα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τίποτε ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει, ειδικά στον τρόπο που αντιμετωπίζει το Κίεβο τη Μόσχα, ενώ κάποιες κινήσεις ειδικά της νέας πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της Ουκρανίας, υπό τον Πρόεδρο Βλαντίμιρ Ζελένσκι, δείχνουν ακόμη και επιδείνωση.

Η όλη κατάσταση θυμίζει λίγο τον τίτλο του γνωστού πονήματος του Β.Ι. Λένιν υπό τον τίτλο «Ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω». Βέβαια, η εργασία του Λένιν αφορούσε θεματικά στην εσωκομματική πάλη μέσα στο κόμμα των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών (κομμουνιστών), ωστόσο ο τίτλος της απεικονίζει με γλαφυρότητα την πορεία των σχέσεων ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία κατά το τελευταίο δίμηνο, από τότε δηλαδή που ο Βλ. Ζελένσκι ανέλαβε και τυπικά καθήκοντα Προέδρου της Ουκρανίας.

Υπενθυμίζουμε, ότι ούτε ο Πρόεδρος Βλ. Πούτιν, ούτε εν γένει η ρωσική πολιτική ηγεσία είχαν αποστείλει συγχαρητήριο μήνυμα για την εκλογή του Ζελένσκι, υποδηλώνοντας επί της ουσίας ότι θεωρούν πως όλες οι πολιτικές ηγεσίες του Κιέβου μετά το πραξικόπημα της 22^ης Φεβρουαρίου 2014 έχουν, για να το πούμε κομψά, «ελλιπή νομιμοποίηση». Και οι λόγοι για μια τέτοια συμπεριφορά είναι και αρκετοί και πλήρως αιτιολογημένοι: Πρώτος και «καλύτερος», ασφαλώς, είναι ο τρόπος κατάληψης της εξουσίας (ανατροπή του εκλεγμένου Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς). Στη συνέχεια είχαμε την έναρξη του εμφύλιου πολέμου στο Ντονμπάς υπό την πρόφαση της «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης» κατά των, μέχρι σήμερα αποκαλούμενων από τα ουκρανικά και δυτικά ΜΜΕ «φιλορώσων αυτονομιστών», οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι κάτοικοι της περιοχής αυτής της Νοτιο-Ανατολικής Ουκρανίας που αντιτέθηκαν στο νεοναζιστικής έμπνευσης πραξικόπημα στο Κίεβο. Και μετά είχαμε τη δια νόμου απαγόρευση όλων των πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚ Ουκρανίας, πολιτικές δολοφονίες, φυλακίσεις, διαφόρων ειδών διώξεις και κατατρομοκράτηση κάθε (πολιτικής ή μη) φωνής που διέφερε έστω και λίγο από το κεντρικό εθνικιστικό και παραληρηματικό «αφήγημα» της χουντικής ηγεσίας.

Την περασμένη Πέμπτη (10/7), ωστόσο, πραγματοποιήθηκε η πρώτη τηλεφωνική συνομιλία ανάμεσα στον Βλ. Ζελένσκι και τον Βλ. Πούτιν. Η συνομιλία αυτή ήταν και η πρώτη επίσημη επαφή ανάμεσα στους δύο πολιτικούς. Διήρκεσε περίπου 20 λεπτά και στο διάστημα αυτό οι δύο Πρόεδροι είχαν τη δυνατότητα να θίξουν, έστω και όχι εντελώς διεξοδικά, όλα τα τρέχοντα ακανθώδη ζητήματα που διέπουν τις σχέσεις ανάμεσα στις χώρες τους.

Ποια είναι αυτά; Πρώτο και σημαντικότερο, ασφαλώς, η κατάσταση στο Ντονμπάς, η οποία τους τελευταίους μήνες έχει χειροτερεύσει σημαντικά, δεδομένου ότι ο ελεγχόμενος από το Κίεβο ουκρανικός στρατός έχει πολλαπλασιάσει τις τελευταίες εβδομάδες τους βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών στις δύο αυτοανακηρυγμένες Λαϊκές Δημοκρατίες (Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ), προκαλώντας τον θάνατο μιας 70χρονης γυναίκας και τον τραυματισμό δεκάδων άμαχων κατοίκων. Η απάντηση που δίνει ο Λαϊκός Στρατός του Ντονμπάς αφορά αποκλειστικά και μόνο σε στρατιωτικούς στόχους και έχει προξενήσει σημαντικές φθορές στις δυνάμεις του ουκρανικού στρατού και στο θάνατο αρκετών στρατιωτών.

Αυτό που γίνεται, πάντως, φανερό από τις τελευταίες εξελίξεις, είναι ότι οι όποιες ελπίδες είχαν δημιουργηθεί με την εκλογή του Βλ. Ζελένσκι στην προεδρία της Ουκρανίας, με το συντριπτικό ποσοστό 73,37%, για κατάπαυση του πυρός και ουσιαστική πρόοδο των συνομιλιών για ειρήνευση στο Ντονμπάς, στη βάση των Συμφωνιών του Μινσκ, τείνουν να εκλείψουν εντελώς. Και αυτό οφείλεται όχι μόνο στην επιθετικότερη συμπεριφορά του ουκρανικού στρατού, αλλά και στις δημόσιες τοποθετήσεις του Βλ. Ζελένσκι, ο οποίος εξακολουθεί να αποκαλεί τη Ρωσία ως «εισβολέα», παρόλο που ακόμη και οι παρατηρητές του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη – ΟΑΣΕ – έχουν δηλώσει επίσημα ότι δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια παρουσία του ρωσικού στρατού στο έδαφος του Ντονμπάς. Τους δε κατοίκους της περιοχής συνεχίζει να τους αποκαλεί «αυτονομιστές» και «τρομοκράτες» (!!!), έχοντας έτσι ουσιαστικά υιοθετήσει τη ρητορική μίσους του προηγούμενου «Προέδρου» της χώρας, Πετρό Ποροσένκο, αλλά και των ακροδεξιών εθνικιστικών (έως και ανοιχτά νεοναζιστικών) παραστρατιωτικών οργανώσεων που στήριζαν την προηγούμενη εξουσία.

Ασφαλώς και η πρώτη αυτή συνομιλία ανάμεσα στους…δύο Βλαδίμηρους (Πούτιν και Ζελένσκι) ήταν ένα θετικό βήμα για την περαιτέρω επαφή και τη διεξαγωγή άμεσων και «εφ’ όλης της ύλης» συνομιλιών ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, ωστόσο από τη στιγμή που η νέα ουκρανική ηγεσία διατηρεί μέχρι σήμερα τόσο τη ρητορική, όσο και την πολιτική πρακτική των «Ποροσένκο & Co», οι πιθανότητες ουσιαστικής προόδου στις διμερείς σχέσεις φαντάζουν ισχνές.

Και το πρόβλημα δεν βρίσκεται ούτε μόνο στο Ντονμπάς, ούτε μόνο στην Κριμαία (θέμα που για τη Ρωσία θεωρείται λήξαν και δεν τίθεται καν προς συζήτηση), ούτε στην επιστροφή από τη Μόσχα των 24 ναυτικών που συμμετείχαν στην προβοκάτσια του ουκρανικού Ναυτικού στα στενά της Κερτς, μεταξύ Κριμαίας και ηπειρωτικής Ρωσίας, στις 25/11 του προηγούμενου έτους, ούτε στην απελευθέρωση από το Κίεβο του Ουκρανού (με διπλή, ουκρανική και ρωσική υπηκοότητα) δημοσιογράφου Κιρίλ Βισίνσκι, που κρατείται από τις ουκρανικές αρχές εδώ και 15 μήνες χωρίς, ουσιαστικά, να του έχει απαγγελθεί καμία κατηγορία, παρά μόνο ότι με τη δημοσιογραφική του δραστηριότητα στήριζε, δήθεν, την «προσάρτηση» της Κριμαίας από τη Ρωσία και τις θέσεις του «εισβολέα» (σε απλά Ελληνικά, επειδή ως δημοσιογράφος έκανε τη δουλειά του και δεν υπέκυπτε στις απειλές της χουντικής ηγεσίας της χώρας του). Το πρόβλημα βρίσκεται, σε μεγάλο βαθμό, σε θέσεις και πολιτικές επιλογές της προεδρίας Ζελένσκι, που την κάνουν να μη διαφέρει, επί της ουσίας, σε τίποτε από αυτήν του Ποροσένκο.

Το μέγα πρόβλημα της Ουκρανίας εδώ και πάνω από μια πενταετία είναι ο εκφασισμός της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, που επιβλήθηκε από τα «μαντρόσκυλα» του καθεστώτος Ποροσένκο, δηλαδή τις διάφορες νεοναζιστικές-εθνικιστικές παραφυάδες, κάποιες από τις οποίες πολέμησαν και στο Ντονμπάς εναντίον – ουσιαστικά – των συμπατριωτών τους (που οι ίδιοι οι νεοναζί τους θεωρούν «υπανθρώπους») και κάποιες μετατράπηκαν σε «νόμιμες» μονάδες «φύλαξης του Νόμου και της Τάξης». Ο συνδυασμός μιας ακραία νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής με τη φασιστικού τύπου καταστολή και καταπίεση του ουκρανικού λαού οδήγησε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη, οι τιμές των προϊόντων το ίδιο, η μεταναστευτική εκροή προς τη Ρωσία αλλά και τις χώρες της ΕΕ (κυρίως προς τη γειτονική Πολωνία) έχει εκλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, το ΑΕΠ της χώρας και τα εισοδήματα των πολιτών έχουν παρουσιάσει πραγματική μείωση της τάξης του 40%, ενώ τα καλύτερα κομμάτια καλλιεργήσιμης γης, γύρω στις 450 χιλιάδες εκτάρια, έχουν ξεπουληθεί «έναντι πινακίου φακής» σε αμερικανικές πολυεθνικές και, κατά κύριο λόγο, στη γνωστή και μη εξαιρετέα Monsanto, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για τη μαζική παραγωγή γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων.

Πέραν των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων, υπάρχει ουσιαστικό ζήτημα έλλειψης δημοκρατίας (μιλήσαμε ήδη για την απαγόρευση των κομμάτων της Αριστεράς, μέσω του λεγόμενου «Νόμου περί ‘’αποκομμουνιστοποίησης’’») και καταπίεσης των μη-Ουκρανών, εθνοτικά, κατοίκων της χώρας, μέσω του «Νόμου περί κρατικής γλώσσας», που απαγορεύει όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και στη δημόσια σφαίρα γενικά, τη χρήση οποιασδήποτε άλλης γλώσσας, πλην της ουκρανικής. Ο νόμος αυτός δεν χτυπά μόνο τον προφανή στόχο, δηλαδή τους εθνοτικά Ρώσους κατοίκους της Ουκρανίας, που αποτελούν το 25% του πληθυσμού της, ούτε καν αυτούς που, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θεωρούν ως μητρική τους γλώσσα τα Ρωσικά, που υπερβαίνουν το 50%. Χτυπά και τις κάθε λογής εθνικές μειονότητες, όπως τους Ούγγρους, τους Σλοβάκους και τους Πολωνούς στα δυτικά της χώρας, τους Ρουμάνους στα νοτιο-δυτικά, τους Έλληνες, τους Αρμένιους, τους Εβραίους, τους Τάταρους, τους Πέρσες κοκ που ζουν κυρίως στα νότια και στα νοτιο-ανατολικά. Για την Ελλάδα το στοιχείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού περίπου 90 χιλιάδες ελληνικής καταγωγής Ουκρανοί πολίτες που ζουν στις περιοχές που ελέγχονται από το καθεστώς του Κιέβου δεν έχουν τη δυνατότητα, πλέον, ούτε για ελληνική εκπαίδευση ούτε για δημόσια χρήση της γλώσσας τους. Και το δραματικό, έως εξοργιστικό εν προκειμένω, είναι ότι σύμπασες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, αποτελούμενες κατά καιρούς από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, δεν έκαναν το παραμικρό για να διαφυλάξουν τα δικαιώματα των συμπατριωτών μας: αντίθετα, στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις το καθεστώς Ποροσένκο και συντάχθηκαν πλήρως με την ευρω-ΝΑΤΟϊκή γραμμή που απαιτούσε, μεταξύ άλλων και υποστήριξη των άδικων οικονομικών και πολιτικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας και την πλήρη «απενοχοποίηση» της χούντας του Κιέβου.

Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και την «ηρωοποίηση» των πάλαι ποτέ εγκληματιών πολέμου και συνεργατών των Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως του Στεπάν Μπαντέρα, του Ρομάν Σουχέβιτς και του Γεβγέν Κονοβάλετς, για χάρη των οποίων μετονομάζονται δρόμοι, πλατείες και άλλοι δημόσιοι χώροι, με την ταυτόχρονη «ενοχοποίηση» των κομμουνιστών και των μαχητών του Κόκκινου Στρατού κατά την ίδια περίοδο και το γκρέμισμα, με την ανοχή ή/και την συνενοχή των αστυνομικών δυνάμεων, μνημείων αφιερωμένων σε ήρωες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου από μέλη των νεοναζιστικών παραφυάδων.

Απέναντι στα προαναφερθέντα ο Βλ. Ζελένσκι και η ομάδα στελεχών που τον πλαισιώνει δεν έχουν λάβει την παραμικρή πρωτοβολία μέχρι σήμερα. Αντίθετα, έχει δείξει πρωτοφανή ατολμία σε θεμελιώδη, για τη λειτουργία ενός κράτους, ζητήματα. Ναι, μεν, πέτυχε την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών για τις 21 Ιούλη, αντί για τα μέσα Σεπτέμβρη, όμως δεν κατάφερε ούτε να καθαιρέσει την προϋπάρχουσα, από την εποχή Ποροσένκο, κυβέρνηση, ούτε να διαλύσει το κοινοβούλιο για την προεκλογική περίοδο. Ο παλιός κρατικο-κομματικός μηχανισμός της εποχής Ποροσένκο εξακολουθεί να λειτουργεί ωσάν να μην άλλαξε η πολιτειακή ηγεσία της χώρας, ενώ ο κάθε «μεγαλοτσιφλικάς» της εξουσίας, με προεξάρχοντες τον υπουργό Εσωτερικών Αρσέν Αβάκοβ, τον Πρόεδρο της Βουλής (και δηλωμένο νεοναζί) Αντρίι Παρουμπίι και τον επικεφαλής του νεόκοπου νεοναζιστικού κόμματος «Εθνικός Κορμός» Αντρίι Μπιλέτσκι (πρώην διοικητή του παραστρατιωτικού τάγματος θανάτου «Αζόβ») επιβάλλουν τη δική τους πολιτική ατζέντα, αγνοώντας προκλητικά ακόμη και τις όποιες θετικές διακηρύξεις έχουν γίνει από την πλευρά της προεδρίας Ζελένσκι σε κάποια πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, με πρώτο και κύριο την πάταξη της διαφθοράς στον δημόσιο βίο και στις δημόσιες υπηρεσίες.

Τρία γεγονότα είναι χαρακτηριστικά για το τι επικρατεί στην Ουκρανία τις τελευταίες εβδομάδες, τα δύο εκ των οποίων είναι από τον χώρο των ΜΜΕ. Και στα τρία εμπεριέχονται ταυτόχρονα η ελπίδα για μια κάποια θετική εξέλιξη με την πραγματική κατάσταση του δημόσιου βίου στη χώρα και το ποιος τον ελέγχει.

Γεγονός πρώτο: Η πρόσφατη επίσκεψη της «τρόικας» των επικεφαλής του κόμματος «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα – Για τη ζωή», Βίκτορ Μεντβεντσούκ, Γιούρι Μπόικο και Βαντίμ Ραμπινόβιτς, στη Μόσχα και η συνάντηση των τριών ανδρών με την πολιτική ηγεσία της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένων του Προέδρου Βλ. Πούτιν και του πρωθυπουργού Ντμ. Μεντβέντιεβ. Ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας, απότοκο και, τρόπω τινί, συνεχιστής του «Κόμματος των Περιφερειών» του ανατραπέντα Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, είναι η μόνη νόμιμη πολιτική δύναμη στην Ουκρανία που μιλάει ανοιχτά για την ανάγκη επαναπροσέγγισης και συνεργασίας με τη Ρωσία, αλλά και την άμεση κατάπαυση του πυρός και την ειρήνευση στο Ντονμπάς με ανταλλαγή των αιχμαλώτων πολέμου με βάση την αρχή «όλοι με όλους». Η αντίδραση του πολιτικού κατεστημένου της Ουκρανίας είναι να ζητηθεί από Γενικό Εισαγγελέα της χώρας, Γιούρι Λουτσένκο (άλλο ένα… «μπουμπούκι» της εποχής Ποροσένκο) να ασκηθεί ποινική δίωξη σε βάρος των τριών πολιτικών για «προδοσία κατά της πατρίδας»!!! Ευτυχώς, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει στην πράξη.

Γεγονός δεύτερο: Την περασμένη Παρασκευή (12/7) είχε προγραμματιστεί να μεταδοθεί η πρώτη, μετά από πολλά χρόνια, «τηλεγέφυρα» ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, την οποία θα συνδιοργάνωναν το ρωσικό τηλεοπτικό κανάλι RTR (δεύτερο δημόσιο) και το ουκρανικό NewOne. Τόσο οι παρουσιαστές (δύο από κάθε πλευρά), όσο και οι προσκεκλημένοι δεν θα ήταν από τον χώρο της πολιτικής, αλλά από τον χώρο της Τέχνης, της Επιστήμης του Αθλητισμού και απλοί πολίτες και από τις δύο πλευρές. Η «τηλεγέφυρα» ακυρώθηκε, από ουκρανικής πλευράς, μετά από βίαιες εκδηλώσεις και απειλές από την πλευρά των νεοναζιστικών οργανώσεων της Ουκρανίας, με προεξάρχοντες τον προαναφερθέντα «Εθνικό Κορμό», αλλά και τον ήδη γνωστό από το 2014 «Δεξιό Τομέα» και το κόμμα «Σβομπόντα» (πρώην Εθνικο-Σοσιαλιστικό, δηλαδή Ναζιστικό, Κόμμα). Η εκπομπή που είχε τίτλο «Πρέπει να τα πούμε», πραγματοποιήθηκε τελικά από το στούντιο του ρωσικού καναλιού με τη συμμετοχή σημαντικού αριθμού Ρώσων και Ουκρανών επιφανών πολιτών και με κάποιες μεμονωμένες συνδέσεις με γνωστούς Ουκρανούς καλλιτέχνες και επιστήμονες. Ωστόσο η ακύρωση, με το «έτσι θέλω», της συμμετοχής του ουκρανικού καναλιού και – το χειρότερο – η στάση επιδοκιμασίας που τήρησε, επί της ουσίας, ο ίδιος ο Βλ. Ζελένσκι για τις πράξεις των νεοναζιστικών παραφυάδων, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα περιθώρια αισιοδοξίας για αλλαγή της κατάστασης προς το καλύτερο παραμένουν ισχνά.

Γεγονός τρίτο: Το βράδυ του Σαββάτου (13/7) το κτήριο ενός άλλου ουκρανικού καναλιού, του «112 Ukraina» (μιας από τις λίγες δημοσιογραφικές φωνές που ακόμη δεν έχουν καταπνιγεί στη χώρα) δέχθηκε επίθεση με βομβιδοβόλο (!!!), λίγες μόλις ώρες πριν από την προγραμματισμένη μετάδοση του ντοκιμαντέρ του γνωστού Αμερικανού σκηνοθέτη  Όλιβερ Στόουν με τίτλο «Η μάχη για την Ουκρανία», με τη συμμετοχή πολλών σημαντικών πολιτικών προσώπων από τη Ρωσία, την Ουκρανία και τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς, συμπεριλαμβανομένου και του Ρώσου Προέδρου Βλ. Πούτιν. Το εν λόγω ντοκιμαντέρ, το οποίο είναι προγραμματισμένο για ταυτόχρονη πρεμιέρα και από τη ρωσική τηλεόραση, βγάζει πολιτικά συμπεράσματα τα οποία προφανώς και δεν «βολεύουν» το ουκρανικό πολιτικό κατεστημένο, γι’ αυτό και στήθηκε μια επιχείρηση τρομοκράτησης των ιθυνόντων του τηλεοπτικού καναλιού.

Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν με την επικράτηση στις τελευταίες προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας του Βλ. Ζελένσκι τείνουν να εξανεμιστούν. Την κατιούσα ακολουθούν και τα ποσοστά στήριξης προς το κόμμα του τελευταίου, τον «Υπηρέτη του Λαού», το οποίο – σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις – φαίνεται να λαμβάνει ποσοστό λίγο κάτω από το 40%, πολύ μακριά από το 73,37% των προεδρικών εκλογών, όπου κυριάρχησε η λογική της «αντι-Ποροσένκο» ψήφου. Την ίδια ώρα, η «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα – Για τη ζωή» φαίνεται να εδραιώνεται ως η δεύτερη πολιτική δύναμη της χώρας, με ποσοστά που ξεκινούν από το «ταπεινό» 12% και φτάνουν έως και το 19%, περίπου, ενώ τόσο το κόμμα του Ποροσένκο, όσο και αυτό της Γιούλιας Τιμοσένκο («Bat’kivshina», δηλαδή «Πατρίδα») βρίσκονται στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, δηλαδή λίγο πάνω από το πλαφόν του 5% που απαιτείται για την εκλογή βουλευτών με το «αναλογικό» σύστημα. Οι δε δυνάμεις όλων των ακροδεξιών-εθνικιστικών-νεοναζιστικών παραφυάδων φτάνουν, όλες μαζί, σε ένα ποσοστό όχι πάνω από 8 με 9%, πράγμα που σημαίνει ότι η ουκρανική κοινωνία τις αποδοκιμάζει μαζικά, όμως αυτές εξακολουθούν να χειραγωγούν την πολιτική ζωή της χώρας επειδή και μόνο απολαμβάνουν της ανοχής και της «ασυλίας» από την «συστημική» πολιτική ηγεσία.

Το εάν, τελικά, τα αποτελέσματα των επερχόμενων ουκρανικων εκλογών θα σημάνουν και αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της χώρας προς το καλύτερο, μένει να φανεί από τούδε και στο εξής…

---

Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »