Στη πρέσα της Δύσης η Αθήνα για συμβιβασμό με Τουρκία

Χρήστος Καπούτσης

Είναι αυτονόητη και αυταπόδεικτη, η στρατηγική σημασία της Ανατολικής Μεσογείου, των μεσογειακών ακτών της Αφρικής, αλλά και της Μέσης Ανατολής, για τα ισχυρά κράτη και τις πολυεθνικές συμμαχίες όπως ΗΠΑ, Ρωσία, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Να προσθέσω και το επενδυτικό ενδιαφέρον πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην ενέργεια, αλλά και των πολεμικών βιομηχανιών, που συνδιαμορφώνουν τις γεωοικονομικές και στρατιωτικές εξελίξεις.

Στην ίδια γεωγραφική περιοχή, σημαντικές περιφερειακές δυνάμεις προωθούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα, που ενίοτε είναι αλληλοσυγκρουόμενα, όπως η Γαλλία, η Αίγυπτος, η Συρία, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Σε αυτή την γεωστρατηγικά κρίσιμη γεωγραφική περιοχή, η εξακολουθητικά παραβατική και επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, διαμορφώνει ένα εκρηκτικό περιβάλλον, που αρκεί, ένα ατύχημα ή μια αστοχία, που θα είναι η σπίθα, για την γενικότερη ανάφλεξη με απροσδιόριστες εξελίξεις.

Ηχηρά παραδείγματα της προκλητικής τουρκικής συμπεριφοράς είναι η πρόσφατη κλιμάκωση των μεταναστευτικών ροών στον Έβρο και στο Αιγαίο, ως συνέπεια της εργαλειοποίησης του προσφυγικού φαινομένου από τουρκικής πλευράς. Είναι, ο προπηλακισμός από κατευθυνόμενα τουρκικά ΜΜΕ της προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κατερίνας Σακελλαροπούλου, που όταν επισκέφτηκε το Αγαθονήσι και το εκεί στρατιωτικό φυλάκιο, έγραψαν, ότι βρίσκεται επί τουρκικού εδάφους, χωρίς τη άδεια των τουρκικών αρχών, αφού το Αγαθονήσι, κατά τα τουρκικά ΜΜΕ, κατέχουν παρανόμως οι Έλληνες.

Η Τουρκία, προβαίνει σε παράνομες γεωτρήσεις εντός της ΑΟΖ της Κύπρου. Η Τουρκία μετέχει με στρατιωτικά μέσα στον εμφύλιο στη Λιβύη. Μάλιστα ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμμανουέλ Μακρόν, παρουσία της Γερμανίδας Καγκελαρίου Αγκελας Μερκελ, επισήμανε ότι «η Τουρκία μεταφέρει στην αφρικανική χώρα όπλα και τζιχαντιστές από την Συρία», τονίζοντας, ότι πρόκειται για μια απαράδεκτη ενέργεια, η οποία αποτελεί «απειλή για τις γύρω χώρες, αλλά και για την Ευρώπη».

Μηνύματα Ακάρ

Επίσης το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο, για την ενέργεια και την ασφάλεια, των Ερντογάν-Σαράτζ όταν εφαρμοστεί, θα προσβάλει ευθέως ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως βασίμως εκτιμά το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Την ευήθεια Ελλήνων πολιτών αξιοποιεί ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας Ακάρ και με δηλώσεις τους όπως:

«Είναι απαράδεκτο η Ελλάδα να έχει στρατιωτικοποιήσει 16 από τα 23 νησιά. Αυτό είναι ξεκάθαρη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης. Κάποιοι Έλληνες ακαδημαϊκοί, πολιτικοί και απόστρατοι άρχισαν να συμμερίζονται την άποψη μας. Περιμένουμε τους Έλληνες φίλους μας να λάβουν υπ΄όψιν τους αυτές τις εκτιμήσεις», προσπαθεί να υπενθυμίσει πάγιες τουρκικές αξιώσεις και παράλληλα, να δημιουργήσει ένα διχαστικό πνεύμα στην ελληνική κοινωνία.

Τις δηλώσεις του ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Ακάρ επέλεξε να κάνει από την φρεγάτα Gaziantep, που πλέει στη Μεσόγειο βόρεια της Λιβύης και επιπλέον, αναφέρθηκε και στη παρουσία της Τουρκίας στις θάλασσες, ενώ έκανε λόγο και για την «περιοχή κυριαρχίας μας και τις κινήσεις που κάνουμε για να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντά μας». Πάντως, παρά την υπονομευτικές δηλώσεις Τούρκων κυβερνητικών αξιωματούχων, ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας δήλωσε (μετά τη συνάντησή του με τον Κύπριο ομόλογό του) ότι παραμένει ακόμα αισιόδοξος, ότι η Τουρκία, εν τέλει, θα δει, ότι η ευκαιρία γι' αυτήν «είναι όχι στην παραβατικότητα, όχι στην προοπτική των κανονιοφόρων, μεταμφιεσμένων ή πραγματικών», αλλά «στο διεθνές δίκαιο και στο ευρωπαϊκό μέτωπο».

Διάλογος... "συμβιβασμός"

Μέσα λοιπόν σε αυτό το εκρηκτικό κλίμα, οι ΗΠΑ, η Γερμανία και το ΝΑΤΟ, πιέζουν την Ελλάδα, να δεχτεί και να ξεκινήσει ένας εφ' όλης της ύλης διάλογος με την Τουρκία, προκειμένου να εκτονωθεί η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ωστόσο, για τους συμμάχους μας, είναι λεπτομέρεια, αν ο διάλογος θα συμπεριλάβει τις ιταμές και έκνομες αξιώσεις της Τουρκίας, που εφ΄σον γίνουν αποδεκτές, αυτό θα προκαλέσει τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας ΚΑΙ την δορυφοριοποίηση της χώρας μας στην Τουρκία.

Η αμερικανική διπλωματία, γνωρίζει πολύ καλά τις επεκτατικές διεκδικήσεις των Τούρκων σε βάρος της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για το σύστημα εξουσίας του Τ. Ερντογάν, ο δραστικός περιορισμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί προϋπόθεση, για την υλοποίηση του νεοοθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού τους, αυτό που προσφυώς ονομάζουν και "Γαλάζια Πατρίδα".

Το γεγονός όμως, ότι Αμερικανοί διπλωμάτες γνωρίζουν τι συμβαίνει στο Αιγαίο και στην Κύπρο, αυτό δεν σημαίνει, ότι επιθυμούν μια δίκαιη λύση ή ότι δεν συμμερίζονται και κάποιες από τις απόψεις της Τουρκίας, στο πλαίσιο της διατήρησης των συμμαχικών ισορροπιών. Ασφαλώς οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας, επιθυμούν μια λύση, ή καλύτερα, έναν τρόπο υπέρβασης της ελληνοτουρκικής κρίσης. Δηλαδή επιθυμούν μια λύση (δίκαιη, άδικη, ετεροβαρής, δεν έχει σημασία για τους συμμάχους μας, άλλωστε αυτό θα το κρίνει η ιστορία), αλλά μια λύση όμως, που θα εξασφαλίζει την ενότητα της Δυτικής Συμμαχίας.

Ασφαλώς, οι στρατηγικές προτεραιότητες, για τους Αμερικανούς και φυσικά για το ΝΑΤΟ, είναι ο περιορισμός της γεωπολιτικής και ενεργειακής επιρροής της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν. Αυτά είναι τα θέματα αιχμής της αμερικανικής στρατιωτικής διπλωματίας, ενώ τα ελληνοτουρκικά είναι μια περιφερειακή λεπτομέρεια, ένα διακρατικό επεισόδιο δύο συμμάχων, που μάλιστα, αξιολογείται και η θέση τους στην συμμαχική ιεραρχία. Δηλαδή, ποιο σύμμαχο κράτος, η Τουρκία ή η Ελλάδα, εξυπηρετεί καλύτερα τα αμερικανο-νατοϊκά Στρατηγικά συμφέροντα.

Ή ακριβέστερα, ποιος είναι περισσότερο χρήσιμος για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.); Είναι η Ελλάδα ή μήπως είναι η Τουρκία; Ε λοιπόν αυτός (μας λένε με κάθε τρόπο οι Αμερικανοί και η Γερμανία), ο πιο χρήσιμος, είναι που έχει και το περισσότερο δίκιο στην ελληνοτουρκική διένεξη και καλό για τη Συμμαχία είναι ο "άλλος", να υποχωρήσει αφού το μείζον, είναι το αρραγές μέτωπο της Δύσης. Ωμός, ακραίος πολιτικός ρεαλισμός των συμμάχων μας αλλά θα πρέπει επιτέλους να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και να την αντιμετωπίσουμε, αν μπορούμε.

Πηγή: slpress.gr

---

Χρήστος Καπούτσης: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Δει δη ανθρώπων

Στάθης

Λέω καμιά φορά (και επίσης μου λένε κάποιοι φίλοι), μην ασχολείσαι άλλο με τον Τσίπρα – αλλά, με όσα κάνει δεν «με αφήνει να αγιάσω».

Διατηρώντας πλέον με την Αριστερά τη σχέση ενός «αυριανιστή» (κι άλλοτε «εκσυγχρονιστή») ο Τσίπρας, μίλησε για «βρώμικο ‘89»!! Αδίστακτος αυτός ο άνθρωπος κακοποίησε την κληρονομιά του αγώνα για την Κάθαρση που χαρακτήρισε την Αριστερά εκείνης της εποχής. (Και που, αν είχε πετύχει, όλα θα ήταν αλλιώς)

Έτσι απλά! Σαν «λαδέμπορας». Σαν σώγαμπρος που πάει στο Γιουσουρούμ τα τιμαλφή που έπεσαν στα χέρια του. Όμως αυτό κάνει συνεχώς ο κολλητός του Παππά – επικαλείται (με εμφυλιοπολεμικό μάλιστα τρόπο) την ιστορία της Αριστεράς, για να παραδίδει τη χώρα στις ΗΠΑ, τα Μνημόνια και τον Νεοφιλελευθερισμό.

Αυτήν τη φορά τα άκουσε από τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο, πρόεδρο του Συνασπισμού. Ο οποίος χαρακτήρισε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, υβριστή, μίλησε για κόμμα Ανώνυμη Εταιρεία, για εξαθλίωση, θεσμική και ηθική, για εκφυλισμό, για αποχετευτικό σύστημα του πολιτεύματος και για άλλα, περί των οποίων ο Τσίπρας, κιχ!

Διότι έτσι πορεύεται: με σιωπές, ψέματα και παραλογισμούς. Εδώ και πολύν καιρό! Πράγμα που εγείρει το εξής αμείλικτο ερώτημα: οι Αριστεροί που τον ακολουθούν ακόμα (όσοι ακόμα τον ακολουθούν) σε τι τον ακουλουθούν;

………………………………….

Σε αυτήν τη φάρσα, δεν ήξερε ο Τσίπρας τι έκανε το δεξί του χέρι; Τι εννοεί ο Παππάς όταν λέει ότι «ο Τσίπρας είχε μια γενική ενημέρωση»; Δεν έβλεπε ο Τσίπρας τα καθημερινά δελτία ενημέρωσης (για τα μάτια του πρωθυπουργού μόνον) της ΕΥΠ; Παπαγγελόπουλος, Καμμένος – τι μιλούσαν μεταξύ τους; Σουαχίλι; Τα σπίτια του Παπαδημούλη, τι ήταν; Οι ευρωβουλευτές τύπου Κόκκαλη και Γεωργούλη τι κομίζουν; – ποιαν Αριστερά ακολουθούν οι Αριστεροί που ακολουθούν τον Ραγκούση, τους Βαρδινογιάννηδες, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ κι όλην αυτήν την παρδαλή στρατιά του Μπρανκαλεόνε;

Ο ΣΥΡΙΖΑ φούσκωσε όπως το ΠΑΣΟΚ και τώρα όπως το ΠΑΣΟΚ ξεφουσκώνει (και μάλιστα διά του ΠΑΣΟΚ – αυτό είναι το αστείο).

Θα έλεγε κανείς ότι, εν τέλει, θα ήταν καλό να μεταλλαχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σοβαρό και στιβαρό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (τον δεύτερο, ή τον πρώτο πόλο, που έχει ανάγκη για να λειτουργεί το σύστημα του δικομματικού μονοκομματισμού).

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνον σε ένα κακέκτυπο ενός τέτοιου κόμματος μπορεί να εξελιχθεί (στον βαθμό που δεν έχει εξελιχθεί ήδη). Κι αυτό διότι α) αυτό που θεωρεί ο ίδιος «Αριστερά» στο εσωτερικό του είναι ένα κράμα από σοφιστείες, μωρολογίες και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε ώστε να δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα. Και β) το κόμμα αυτό έχει μαζέψει όλα τα περιτρίμματα του ΠΑΣΟΚ. Ήτοι, το εγχείρημα εδράζεται σε δύο συνιστώσες, τη μία χειρότερη από την άλλη: μια υποταγμένη και υποτελή «Αριστερά» συν τα κουρέλια που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ στην πτώση του.

……………………..

Ούτε ο μεγαλύτερος Αλχημιστής όλων των εποχών, θα μπορούσε με τέτοια υλικά να παραγάγει κάτι καλύτερο από τα μαντζούνια του απατεώνα ψευτογιατρού που απασχολεί αυτόν τον καιρό το Πανελλήνιον.

***

Έχω λοιπόν την εντύπωση ότι τα μαντζούνια του Τσίπρα δεν έχουν πλέον αντοχή στον χρόνο. Προς μεγάλη χαρά του Μητσοτάκη (ο οποίος βαδίζει πλέον προς έναν πολιτικώς ορθό αυταρχισμό) ο ΣΥΡΙΖΑ θα φυλλοροεί, ικανός μόνον για δικαιωματιστική αντιπολίτευση – όταν δεν υπερφαλαγγίζεται ακόμα και σε αυτήν από τους «εκσυγχρονιστές» του νεοφιλελευθερισμού.

Δυστυχώς, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ανοίγεται κάποιος δρόμος, ατραπός έστω, για την επανεμφάνιση της Αριστεράς στο προσκήνιο. Αντιθέτως! Κάτι η ζημιά που έκανε στο όνομα της Αριστεράς ο Τσίπρας, κάτι το γεγονός ότι αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται (πλην ΚΚΕ) θραύσματα και σπαράγματα, ενίοτε ανθρωποφαγικά μεταξύ τους, το αποτέλεσμα δεν είναι ενθαρρυντικό για τον λαό.

Σε μια συγκυρία από τις χειρότερες στην Ιστορία μας, με τη χώρα εν μέσω του κορωνοϊού, να είναι Προτεκτοράτο, να αντιμετωπίζει ύφεση μέσα στην ύφεση και να κινδυνεύει από την ιμπεριαλιστική πολιτική της Τουρκίας.

Λέει ο ποιητής για τους «υπέρ Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντε», «άμωμοι αυτοί αν έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος».

Από Διαίους και Κριτόλαους έχουμε πήξει. Οι «άμωμοι» όμως θα πάνε, ως πρόβατα επί σφαγήν; Θέλω να ελπίζω ότι δεν τον νομίζω…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Δολοφονικά καλώδια για τα υδρόβια πουλιά

Τάσος Σαραντής

Νεκρά, εξαιτίας πρόσκρουσης σε δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος εντοπίστηκαν σε τρεις περιπτώσεις εντός της προστατευόμενης περιοχής του Εθνικού Πάρκου Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου, υδρόβια πουλιά που ανήκουν σε προστατευόμενα είδη.

Την 1η Ιουνίου, μετά από ενημέρωση κατοίκου, βρέθηκε αργυροπελεκάνος νεκρός από πρόσκρουση, στις 25 Ιουνίου βρέθηκε νεκρός βουβόκυκνος επίσης νεκρός από πρόσκρουση, ενώ στις 27 Ιουνίου βρέθηκαν υπολείμματα τριών αργυροπελεκάνων και ενός Φοινικόπτερου κάτω από καλώδια δικτύου μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος, κάτι που επίσης υποδεικνύει θάνατο από πρόσκρουση.

Όλα τα πουλιά εντοπίστηκαν στην περιοχή πλησίον του αντλιοστασίου, κατά μήκος του δικτύου που οδηγεί προς την παραλία του Λούρου. Η συγκεκριμένη γραμμή έχει χαρακτηριστεί επικίνδυνη, καθώς και στο παρελθόν έχουν παρατηρηθεί ανάλογα περιστατικά θανάτωσης προστατευόμενων ειδών πουλιών, επισημαίνει η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία.

Σε ότι αφορά τους αργυροπελεκάνους, ένα από τα δύο είδη πελεκάνου της Ελλάδας, σχηματίζουν τη μεγαλύτερη αποικία του στον κόσμο στην περιοχή της Πρέσπας, ενώ αποικίες του είδους υπάρχουν και στη Λίμνη Κερκίνη, τη Λίμνη Κάρλα, τη Λίμνη Χειμαδίτιδα, τον Αμβρακικό κόλπο και τη Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου. Πρόκειται για είδος παγκοσμίως απειλούμενο με εξαφάνιση. Στο Μεσολόγγι επιβεβαιώθηκε για πρώτη φορά φώλιασμα του είδους το 2011, ενώ πλέον στην περιοχή φωλιάζουν περίπου 50 ζευγάρια, κυρίως εντός της λιμνοθάλασσας της Κλείσοβας, αλλά και σε νησίδα εντός της κεντρικής λιμνοθάλασσας.

Ο αργυροπελεκάνος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από διαχειριστικά μέτρα για την επιβίωσή του, γι’ αυτό και είναι απαραίτητες δράσεις για την προστασία του. Είναι επίσης εξαιρετικά ευαίσθητος κατά την αναπαραγωγική του περίοδο, η οποία στις νότιες αποικίες του είδους ξεκινάει από τον Δεκέμβριο και διαρκεί έως και περίπου τα τέλη Ιουνίου. Την περίοδο αυτή οι αργυροπελεκάνοι πρέπει να παραμένουν ανενόχλητοι, καθώς υπάρχει κίνδυνος εγκατάλειψης της φωλιάς ή και καταστροφής των αυγών τους στην προσπάθεια τους να αποφύγουν την όποια όχληση.

Δεκάδες εκατομμύρια πουλιά εκτιμάται ότι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους στην Ευρώπη εξαιτίας πρόσκρουσης σε δίκτυα μεταφοράς ενέργειας. Η πρόσκρουση, που ως αιτία θανάτου διαφέρει από την ηλεκτροπληξία, αφορά τα λιγότερο ευέλικτα πουλιά ή τα πουλιά που μεταναστεύουν τη νύχτα και πετούν σε ομάδες σε ύψος 20 έως 50 μέτρων. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται οι πελεκάνοι, οι γερανοί, τα Φοινικόπτερα, οι κύκνοι κ.ά. Στην Ελλάδα, εξακολουθούμε να μην έχουμε πλήρη εικόνα σχετικά με τις απώλειες πουλιών εξαιτίας πρόσκρουσης στα καλώδια μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος.

Κύκνος

Ετσι, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού Προγράμματος «Pelican Way of LIFE» για την προστασία του αργυροπελεκάνου, στο οποίο συμμετέχει από την πλευρά της Ελλάδας η Ελληνική Ορνιθολογιθκή Εταιρεία, έχουν ξεκινήσει καταγραφές των επιπτώσεων της πρόσκρουσης σε γραμμές μεταφοράς ρεύματος στις περιοχές της Λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου και των υγροτόπων του Αμβρακικού. Οι δράσεις του προγράμματος θα υλοποιηθούν σε συνεργασία με τους τοπικούς Φορείς Διαχείρισης.

Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία καλεί τους κατοίκους της περιοχής της Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου και των υγροτόπων Αμβρακικού, σε περίπτωση που εντοπίσουν νεκρά πουλιά σε απόσταση μικρότερη των 10 μέτρων από γραμμές μεταφοράς ρεύματος, να την ενημερώσουν αποστέλλοντας το σημείο που βρέθηκε το πουλί, καθώς και σχετικές φωτογραφίες, στο info@ornithologiki.gr. - τηλ. επικοινωνίας: 210 8228704 και 210 8227937.

Πηγή: efsyn.gr

---

Τάσος Σαραντής: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Σε παροξυσμό ο αμερικανικός εμφύλιος

Του Ερρίκου Φινάλη

Βγαίνουν όπλα και μαχαίρια καθώς επιτείνεται η καθοδική πορεία των ΗΠΑ και τα αδιέξοδα των ελίτ

Ο Αλεξάντερ Φίστερ είναι 44 ετών και ζει σε ένα χωριό της Οκλαχόμα, έχοντας διακοσμήσει περήφανα το σπίτι του με ναζιστικές σημαίες. Δικαίωμά του, διότι ως γνωστόν οι ΗΠΑ είναι, μεταξύ άλλων, η πατρίδα της ελευθερίας της έκφρασης (αν βέβαια κρεμούσε κάποιος τίποτα σημαίες με σφυροδρέπανα ή με σύμβολα «τρομοκρατικών» οργανώσεων όπως οι Μαύροι Πάνθηρες, θα αναλάμβανε πάραυτα δράση το FBI – αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας). Τον νεοναζί Φίστερ δεν τον χωνεύουν πολλοί γείτονές του: ανάμεσά τους και η 26χρονη Κίνταλ ΜακΒέι, που την Τρίτη κατέβασε ξαφνικά μία από τις ναζιστικές σημαίες και άρχισε να τρέχει μακριά.

Όμως ο Φίστερ καραδοκούσε: τη γάζωσε πισώπλατα με ένα από τα… 14 αυτόματα ντουφέκια και πολυβόλα που έχει στο σπίτι του (στις ΗΠΑ είναι δικαίωμα ιερό και η προσωπική συλλογή όπλων αρκετών για να διεξαχθεί ένας μικρός πόλεμος). Η «μισαλλόδοξη» Κίνταλ (έτσι την αποκάλεσε ο δικηγόρος του νεοναζί) νοσηλεύεται βαριά τραυματισμένη, ενώ ο Φίστερ συνελήφθη ως «ύποπτος». Η απόπειρα δολοφονίας έχει καταγραφεί σε κάμερες, αλλά ο Φίστερ θεωρείται απλώς ύποπτος, διότι στη χώρα της ελευθερίας ισχύει και το τεκμήριο της αθωότητας – ιδίως αν είσαι λευκός νεοναζί (αν είσαι μαύρος ή πορτορικάνος, αστυνομία και «δικαιοσύνη» διασφαλίζουν ότι ισχύει το ανάποδο).

Μήπως διογκώνουμε μια εξαιρετική περίπτωση; Μάλλον όχι. Την ίδια μέρα που ο Φίστερ πολυβολούσε την Κίνταλ ένα πλούσιο ζευγάρι βγήκε με όπλα στον κήπο της βίλας του στο Σεντ Λούις (ο άντρας κρατούσε αυτόματο ντουφέκι και η γυναίκα πιστόλι) και απειλούσε τους διαδηλωτές που –όπως σε όλες τις ΗΠΑ– εξακολουθούν να κινητοποιούνται μετά τη βάναυση δολοφονία του Φλόιντ από αστυνομικούς. Ανάμεσα στα δεκάδες θύματα «αγανακτισμένων πολιτών» και αστυνομικών στις μέρες της οργής (διότι οι δολοφονίες κάθε άλλο σταμάτησαν μετά τον χαμό του Φλόιντ) είναι και ένας 29χρονος Ελληνοαμερικανός που ζούσε στη Ν. Υόρκη και έπασχε από διπολική διαταραχή: ο Τζορτζ Ζαπάντης δολοφονήθηκε εξαιτίας διαρκών και ισχυρών ηλεκτρικών εκκενώσεων που του κατάφεραν αστυνομικοί αφού είχε συλληφθεί και δεθεί με χειροπέδες…

Μια άρρωστη υπερδύναμη

Τέτοια περιστατικά είναι καθημερινά, είναι χιλιάδες, και συνήθως δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα «ψιλά» τοπικών ΜΜΕ. Αν γίνονται πιο γνωστά σήμερα, αυτό οφείλεται στο μεγάλο κίνημα διαμαρτυρίας που έχει ξεσπάσει και έχει οξύνει τον ιδιότυπο αμερικανικό εμφύλιο – όπου όμως τον τόνο τον δίνει περισσότερο η λυσσαλέα διαμάχη στο εσωτερικό των βορειοαμερικανικών ελίτ και λιγότερο η αστυνομική και παρακρατική βία και η αντίσταση σ’ αυτήν. Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ, μια χώρα με κενό ιστορίας και ετερόκλητο πληθυσμό, χτίστηκαν πάνω σε μεγάλα προπατορικά αμαρτήματα, που εδώ και δυόμιση αιώνες κάθε άλλο παρά έχουν ξεπληρωθεί. Αυτό εξηγεί όχι μόνο την παγιωμένη ανισότητα (που θεωρείται έως και «φυσιολογική», από τον Θεό δοσμένη…), αλλά και την υποκρισία και τη βαρβαρότητα που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις και στο εσωτερικό των ΗΠΑ.

Παρ’ όλα αυτά, η σημερινή οξύτητα του ιδιότυπου ενδοαμερικανικού και ενδοσυστημικού εμφυλίου πολέμου, με επιπτώσεις απρόβλεπτες και χαοτικές τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, είναι ένα στοιχείο πρωτοφανές εδώ και πολλές δεκαετίες – που βαθαίνει καθώς επιτείνεται η συνειδητοποίηση, και από τις ελίτ, της καθοδικής πορείας των ΗΠΑ στο διεθνές στερέωμα. Ο εμφύλιος έχει μεταφερθεί ακόμη και στο εσωτερικό της κυβέρνησης Τραμπ. Πρώην και νυν σημαντικά στελέχη της αλληλομαχαιρώνονται και βάζουν συνεχείς τρικλοποδιές σε μια προεδρία που φαίνεται να ασκεί μια πολιτική εμπρηστική και αλλοπρόσαλλη. Είναι αδύνατο πια να διακρίνει κανείς αν τα τελευταία επεισόδια που προκαλεί αυτή η πολιτική εντός και εκτός ΗΠΑ εντάσσονται σε μια τακτική του Τραμπ ή αν τα κέντρα που αντιμάχονται έχουν τόσο αποκλίνουσες κατευθύνσεις που η κατάσταση ξεφεύγει…

Καθημερινά βγαίνουν στη φόρα μικρά πραξικοπήματα και υπονομευτικές κινήσεις διαφόρων μηχανισμών που δημιουργούν ένα κλίμα πλήρους αβεβαιότητας για τις προσεχείς κινήσεις και εξελίξεις. Πλέον φαίνεται δύσκολο να συμμαζευτεί το εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Εδώ εντάσσονται ίσως και οι διαρροές περί των τελευταίων προβληματισμών του Τραμπ, που λέγεται ότι σκέφτεται (ή τον πιέζουν να σκεφτεί) ακόμη και την απόσυρσή του από τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου εάν δεν ανατραπεί η μεγάλη δημοσκοπική διαφορά που τον χωρίζει με τον υποψήφιο πρόεδρο των Δημοκρατικών, τον Μπάιντεν. Μια τέτοια απόφαση θα εκτόνωνε βέβαια μόνο προσωρινά την ένταση, καθώς η διαμάχη τόσο στην κοινωνία όσο και στις κορυφές έχει πολύ βαθιές αιτίες. Και δεν διακρίνεται καμία «γραμμή» που να θέλει (ή να μπορεί) να προωθήσει τις αλλαγές οι οποίες θα απαιτούνταν ώστε να αντιμετωπιστεί η ουσία των προβλημάτων που σπρώχνουν στη δύση της πρώην αυτοκρατορίας και στην παρόξυνση της πολύμορφης βίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ.

Συμπέρασμα

Όλα αυτά γίνονται βέβαια αντιληπτά από τους διεθνείς ανταγωνιστές των ΗΠΑ, και κυρίως την Κίνα και την Ρωσία – οι οποίες έχουν κι αυτές τα δικά τους προβλήματα, που όμως δεν συγκρίνονται με όσα πονοκεφαλιάζουν τις ελίτ της Ουάσιγκτον. Έτσι καταφέρνουν μέχρι τώρα να εκμεταλλεύονται σε όφελός τους την κατρακύλα των ΗΠΑ. Ως «απάντηση» στον τραμπισμό, τον οποίο βαφτίζουν μοναδικό υπεύθυνο της κατρακύλας, πλασάρεται βέβαια εκ νέου και το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης. Και εδώ ακριβώς επιτείνεται η σύγχυση, αφού άνθρωποι καλής θέλησης «πείθονται» ότι ο ψευδοφιλελευθερισμός και ψευδοανθρωπισμός των παγκοσμιοποιητών μπορεί να βάλει φρένο σε ακόμη πιο επικίνδυνες εξελίξεις. Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται είναι να καταβληθεί κόπος και να συγκλίνουν δυνάμεις που θα εργάζονται για ένα πόλο ανεξάρτητο και από τις δύο εκδοχές του Κακού.

Πηγή: e-dromos.gr

---

Ερρίκος Φινάλης: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Κοροναϊός : Η αρρώστια είναι εδώ και δοκιμάζει την υπομονή των ανθρώπων παγκοσμίως

Παναγιώτης Σωτήρης

Τα στοιχεία δείχνουν ότι η πανδημία παραμένει ενεργή. Η τάση υποχώρησης που εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα στις ευρωπαϊκές χώρες, έρχεται να συναντήσει την εκ νέου αύξηση των κρουσμάτων στις ΗΠΑ, την αύξηση στη Ρωσία, τα κρούσματα στην Αφρική και το γεγονός ότι η πανδημία είναι πλήρως ενεργή στο Νότιο Ημισφαίριο.

Εξ ου και το γεγονός ότι ο ημερήσιος αριθμός των κρουσμάτων παγκοσμίως ξεπέρασε στις 4 Ιουλίου τις 211.000. Το αισιόδοξο στοιχείο είναι ότι η σταθερή άνοδος στα κρούσματα δεν έχει συνοδευτεί από μια ανάλογη αύξηση του ημερήσιου αριθμού θανάτων.

Τα αισιόδοξα μηνύματα και οι μεγάλοι κίνδυνοι

Τα αισιόδοξα μηνύματα σε σχέση με την εξέλιξη της πανδημίας αφορούν τη σχετική υποχώρηση της θνησιμότητας, αν και επειδή ανάμεσα στη μόλυνση, τη διάγνωση και τυχόν κατάληξη μεσολαβεί χρόνος, αυτό τίθεται προς το παρόν υπό μερική αίρεση.

Πάντως, η αλήθεια είναι ότι πλέον τα κράτη και τα δημόσια συστήματα υγείας έχουν μια καλύτερη εικόνα του τρόπου αντιμετώπισης της πανδημίας. Γνωρίζουν πότε πρέπει κάποιος να μπει στον αναπνευστήρα και πότε απλώς να του χορηγηθεί οξυγόνο, έχουν μια εικόνα της αποτελεσματικότητας κάποιων θεραπευτικών σκευασμάτων και έχουν μεγαλύτερη εμπειρία ως προς την αντιμετώπιση της μεγάλης ανοσολογικής αντίδρασης, που είναι ο βασικός μηχανισμός με τον οποίο η μόλυνση από το νέο κοροναϊό γίνεται επικίνδυνη για την υγεία. Επίσης φαίνεται ότι σε κάποιο βαθμό έχει βελτιωθεί η κατάσταση σε αρκετά γηροκομεία και συνολικά προνοιακές δομές φιλοξενίας, με καλύτερα πρωτόκολλα απομόνωσης και προστασίας των ευάλωτων ηλικιωμένων, ιδίως από τη στιγμή που σε αρκετές χώρες ακόμη και οι μισοί θάνατοι από το νέο κοροναϊό αφορούσαν ανθρώπους που έμεναν σε γηροκομεία.

Ωστόσο, η σχετική υποχώρηση της θνησιμότητας δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε μια ιδιαίτερα μεταδοτική πανδημία και μπορεί για τις ευπαθείς ομάδες, δηλαδή τους ηλικιωμένους και αυτούς με σοβαρά υποκείμενα προβλήματα, αυτό μπορεί να σημαίνει υψηλό αριθμό θυμάτων. Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη καλούνται να συνεχίζουν α παίρνουν μέτρα και απέχουμε πολύ από το τέλος της πανδημίας. Άλλωστε, ακόμη και με υποχώρηση της θνησιμότητας όσο επεκτείνεται η πανδημία ο αριθμός των θυμάτων συνεχίζει να μεγαλώνει.

Επιπλέον το εμβόλιο, δεν αναμένεται πριν τις αρχές Ιανουαρίου στα πιο αισιόδοξα σενάρια και πάλι με όλα τα ανοιχτά ερωτήματα ως προς το εάν θα μπορεί να παίξει το ρόλο που όλοι περιμένουν, με δεδομένο ότι ακόμη μαθαίνουμε για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η ανοσία στον πληθυσμό.

Εν τω μεταξύ οι έρευνες που έχουν γίνει για βαθμό έκθεσης του πληθυσμού στο νέο κοροναϊό εξακολουθούν να δείχνουν χαμηλά ποσοστά ανθρώπων που να είναι θετικοί σε τεστ αντισωμάτων, κάτι που σημαίνει ότι απέχουμε από ένα επίπεδο ανοσίας που θα μπορούσε να θεωρηθεί επαρκές. Ωστόσο, εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχει μεγάλη συζήτηση ως προς το εάν τα τεστ αντισωμάτων αποτυπώνουν την πραγματική έκθεση και μόλυνση των πληθυσμών. Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις ότι σε ορισμένα από τα ήπια περιστατικά δεν παράγονται ειδικά αντισώματα που θα μπορούσαν να εντοπιστούν στα τεστ.

Τα όρια των λοκντάουν

Η πρώτη μεγάλη αντίδραση των κρατών ήταν τα οριζόντια λοκντάουν. Βέβαια, σε μεγάλο βαθμό η καταφυγή στα «οριζόντια» λοκντάουν ήρθε αφού απέτυχαν οι μηχανισμοί επιδημιολογικής επιτήρησης που θα επέτρεπαν την εφαρμογή επιθετικών στρατηγικών ελέγχου, ιχνηλάτησης και απομόνωσης κρουσμάτων, που εάν κρίνουμε από το παράδειγμα χωρών όπως η Νότια Κορέα παραμένει η πιο αποτελεσματική μέθοδος για τον περιορισμό και των κρουσμάτων και των θανάτων σε χαμηλά επίπεδα.

Τα λοκντάουν σίγουρα ανέκοψαν το ρυθμό μετάδοσης της πανδημίας και απέτρεψαν μεγάλους αριθμούς κρουσμάτων. Ορισμένοι, όπως για παράδειγμα η ερευνητική ομάδα του Imperial από το Λονδίνο που κατεξοχήν επέμεινε στην ανάγκη λήψης τέτοιων μέτρων, έχουν υποστηρίξει ότι στην Ευρώπη τα λοκντάουν και το κλείσιμο των σχολείων απέτρεψαν πάνω από 3 εκατομμύρια θανάτους. Άλλοι είναι πιο συγκρατημένοι ως προς τέτοιες εκτιμήσεις και υποστηρίζουν ότι τα λοκντάουν απέτρεψαν μεν σημαντικό αριθμό κρουσμάτων, όμως δεν απέτρεψαν το μεγάλο αριθμό θυμάτων στα γηροκομεία, ενώ την ίδια στιγμή δεν είναι δεδομένο ότι οι θάνατοι από ένα σημείο και μετά θα ακολουθούσαν τις προβολές των μοντέλων.

Το πρόβλημα με τα λοκντάουν ήταν ότι εκ των πραγμάτων είχαν περιορισμένη διάρκεια. Παράγουν μια αναστολή της οικονομικής δραστηριότητας που ήδη έχει πυροδοτήσει μια μεγάλη οικονομική ύφεση, αναστατώνουν κρίσιμες πλευρές της κοινωνικής ζωής όπως είναι εκπαίδευση, οδηγούν σε υποτίμηση του βαθμού ενασχόλησης με άλλες ασθένειες και θεραπείες και ενέχουν τον κίνδυνο της αύξησης των κρουσμάτων ενδοοικογενειαής βίας. Αυτό γιατί εξηγεί γιατί είναι πολύ δύσκολο για τα κράτη να κάνουν σχεδιασμούς για πολύμηνα λοκντάουν.

Μάλιστα, σε αρκετά μέρη του πλανήτη, όπου μεγάλο μέρος του πληθυσμού εξαρτάται από τα καθημερινά μεροκάματα στην άτυπη οικονομία, τα λοκτάουν διακινδύνευαν την επιβίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Οι επτά μεγάλες και δύσκολες μάχες

Σε αυτό το πλαίσιο τα κράτη προσπαθούν να αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους, σε μια προσπάθεια να την κάνουν πιο ευέλικτη, ώστε να μπορεί να διατηρηθεί σε μεγαλύτερο χρονικό βάθος.

Η πρώτη μάχη αφορά την τήρηση των κανόνων φυσικής αποστασιοποίησης και της χρήσης μάσκας. Πρόκειται για μια μεγάλη προσπάθεια μαζικής αλλαγής συμπεριφοράς που δεν είναι πάντα εύκολο να τηρηθεί, την ώρα που μπορεί να αποτρέψει ένα σημαντικό αριθμό κρουσμάτων. Αυτό περιλαμβάνει από πρακτικές δυσκολίες, όπως αυτές που αφορούν την πυκνότητα των δρομολογίων των μέσων μαζικής μεταφοράς ώστε να αποφεύγεται ο συνωστισμός, μέχρι πολιτιστικές μάχες, όπως οι αντιπαραθέσεις για την υποχρεωτική χρήση μάσκας στις ΗΠΑ.

Η δεύτερη μάχη αφορά την τήρηση των κανόνων υγιεινής. Και εδώ η όποια πρόοδος έχει υπάρξει πάλι προσκρούει παγκοσμίως σε δυσκολίες όπως είναι η κλίμακα στην οποία άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό.

Η τρίτη μάχη αφορά την προστασία των ευπαθών ομάδων. Εδώ τα πράγματα είναι αντιφατικά. Σε κάποιους χώρους όπως είναι η κατάσταση στα γηροκομεία τα πράγματα δείχνουν να είναι κάπως καλύτερα, παρότι ο μεγάλος κίνδυνος να ξαναμπεί σε τέτοιους χώρους ο ιός παραμένει. Όπως παραμένει και το πρόβλημα με τη διαπιστωμένη ευπάθεια μεγάλου μέρους των κοινωνιών, ως αποτέλεσμα υποκείμενων προβλημάτων υγείας, που πολλά από αυτά έχουν να κάνουν και με την κοινωνική ανισότητα αλλά και τις επιπτώσεις του ρατσισμού.

Η τέταρτη μάχη έχει να κάνει με το πώς εφαρμόζονται τα επιλεκτικά και τοπικά λοκντάουν που δείχνει να είναι η μέθοδος στην οποία προσανατολίζονται αρκετά κράτη όταν έχουν κάποιο απότομο ξέσπασμα. Αυτό που συνέβη στη Μελβούρνη όπου οι αρχές διέταξαν το λοκντάουν σε 9 μεγάλα οικιστικά συγκροτήματα, αποκλείοντας τους κατοίκους και στέλνοντας μεν αστυνομικούς, όχι όμως και τρόφιμα και όπου χρειάστηκε οι ίδιοι οι διαμένοντες, πολλοί από αυτούς μετανάστες, να μεταφράσουν τις οδηγίες σε όλες τις γλώσσες που μιλιούνταν από τους ενοίκους, είναι μάλλον ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Εδώ το βασικό στοιχείο που μπορεί να βοηθήσει δείχνει να είναι ο βαθμό γνώσης που έχουμε πια για το πώς μπορούν τέτοια μέτρα να προσαρμόζονται στη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων. Ωστόσο, και πάλι η μάχη δεν αφορά τόσο τη συμμόρφωση όσο την ενεργητική αποδοχή.

Η πέμπτη μάχη δείχνει να είναι ακόμη δύσκολη για τις περισσότερες χώρες, αν και δείχνει να είναι η πιο αποτελεσματική. Αναφερόμαστε, στη στρατηγική του επιθετικού ελέγχου, εντοπισμού, ιχνηλάτησης και απομόνωσης κρουσμάτων, που μέχρι τώρα δεν έχει μπορέσει να εφαρμοστεί αποτελεσματικά στις περισσότερες χώρες, παρότι όπου εφαρμόστηκε είχε σημαντικά αποτελέσματα.

Η έκτη μάχη δεν αφορά την πανδημία, αλλά όλα τα άλλα προβλήματα υγείας. Η μεγάλης κλίμακας αναστολή ιατρικών πράξεων, χειρουργείων, διαγνωστικών ελέγχων και θεραπειών στις χώρες με λοκντάουν, που συνόδεψε την πρώτη φάση των μέτρων ενέχει κινδύνους, το ίδιο και τα προβλήματα με τους εμβολιασμούς στις αναπτυσσόμενες χώρες, που επίσης αποτελούν μεγάλης κλίμακας απειλές για την υγεία των πληθυσμών.

Η έβδομη μάχη δεν αφορά την υγεία, αλλά την οικονομία και την κοινωνία. Από ένα σημείο και μετά η ύφεση, η αύξηση της ανεργίας, η ένταση της ανισότητας, η εργασιακή επισφάλεια, που συνοδεύουν μια μεγάλη οικονομική κρίση έχουν μεγάλη επίπτωση και στην υγεία των πληθυσμών. Η αναζήτηση της ισορροπίας ανάμεσα στα μέτρα προστασίας απέναντι στην πανδημία και την αποτροπή των επιπτώσεων από την οικονομική και κοινωνική κρίση θα είναι μία από τις πιο μεγάλες μάχες που θα κληθούν να δώσουν κράτη και κοινωνίες τους επόμενους μήνες.

Πηγή: in.gr

---

Παναγιώτης Σωτήρης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ποιότητες…

Του Ρούντι Ρινάλντι

Ακούμε διαρκώς αριθμούς, ποσοστά, δείκτες. Εν γένει γίνεται λόγος για τις ποσοτικές πλευρές, τις μετρήσιμες πλευρές διαφόρων φαινομένων, με επικρατέστερο αυτό της οικονομίας. Λείπει εντελώς όμως κάθε συζήτηση για την ποιότητα ή τις ποιότητες που προκύπτουν, μεταβάλλονται, μετασχηματίζονται. Η σχέση ποιότητας και ποσότητας είναι μια διαλεκτική σχέση. Δηλαδή περιέχει αντιφάσεις και περάσματα από τη μια κατάσταση σε άλλη ή και άλλες.

Τι συμβαίνει με τη χώρα μας; Πάσχει από ποσοτικά ζητήματα που δεν επιφέρουν ποιοτικές αλλαγές; Για παράδειγμα, όταν ο κλάδος των υπηρεσιών φτάνει το 80% του ΑΕΠ, είναι αυτό απλά ποσοτικό ζήτημα; Όταν τη διεύθυνση και τον έλεγχο της οικονομίας τον έχουν όργανα που διορίστηκαν από τους δανειστές και έχουν δικαιοδοσίες επί της συνολικής κινητής και ακίνητης περιουσίας της χώρας για 99 έτη, είναι αυτό σκέτα ένα ποσοτικό ζήτημα; Καπιταλισμός πριν, καπιταλισμός και τώρα; Είναι όντως τα πράγματα τόσο απλά; Η χώρα μας θα έχει ή δεν θα έχει κυριαρχία στα 131.957 τετραγωνικά χιλιόμετρα της έκτασής της; Και από πού συμπεραίνεται ότι η έκταση θα παραμείνει τόση, τυπικά και ουσιαστικά; Τι σχεδιάζουν οι μεγάλες δυνάμεις, τι διεκδικεί η Τουρκία, τι είναι ενημερωμένοι ότι θα χρειαστεί να παραδώσουν οι Έλληνες υπεύθυνοι;

Όταν κάποτε (όχι πολύ παλιά) γινόταν λόγος για «αποικία χρέους», περιγραφόταν μια ποιότητα – που για τον ΣΥΡΙΖΑ έληξε όταν ανακοίνωσε ότι… βγήκαμε από τα μνημόνια (αυτό θα πει πολιτικαντισμός και δημαγωγία). Αλλά το πρόβλημα παραμένει: τι είναι η χώρα μας από το 2010 και ύστερα, και προς τα πού οδηγείται; Αυτό το κεντρικό ερώτημα απωθείται. Δεν τίθεται καν. Επέστρεψαν όλοι στην «κανονικότητα» των αριθμών, της ποσότητας, των δεικτών. Και η αριστερά, μόνο για ποσότητες μιλά. Διεκδικήσεις, μισθούς, ψήφους, ποσοστά, θέσεις σε πόστα, εσωκομματικούς ανταγωνισμούς, κλίκες και φαγωμάρες. Πού καιρός για σκέψη περί ποιότητας. Είπαμε: καπιταλισμός πριν, καπιταλισμός και τώρα. Ξεπερασμένα πράγματα τα περί εξάρτησης της χώρας, και πολύ ρετρό τα περί αποικίας χρέους.

Δεν καταλαβαίνουν;

Έχει ειπωθεί πως η χώρα μετατρέπεται σε χώρο. Αυτό ορίζει μια νέα ποιότητα. Έχει επίσης ειπωθεί πως έχει μετατραπεί σε μετανεωτερική αποικία ή σε οργανική αποικία. Κι αυτοί οι προσδιορισμοί αφορούν ποιότητα, και δεν παραμένουν στο έδαφος των ποσοτικών αλλαγών ή δεικτών.

Για να συνεννοηθούμε, το ζήτημα της Διεξόδου της χώρας σχετίζεται με την αναίρεση αυτής της ποιότητας. Με την υπέρβαση, από την κατάσταση της μετανεωτερικής αποικίας, σε μια χώρα (κι όχι «χώρο» άσκησης ανταγωνισμών εταιριών και μεγάλων δυνάμεων, πεδίο βολής κ.λπ.).

Δεν μας καταλαβαίνουν, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Υπάρχει πρόβλημα όταν η TUI, μια γερμανική εταιρεία τουρισμού, μπορεί να επιβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση να κάνει πίσω στο μέτρο του τεστ όλων των τουριστών πριν έλθουν στην Ελλάδα. Υπάρχει πρόβλημα όταν η TUI επιβάλλει να γίνει μία πτήση από Σουηδία προς Ρόδο, παρόλο που δεν έχουν ανοίξει οι πτήσεις από εκεί προς τη χώρα μας, επειδή οι ταξιδιώτες ήταν πελάτες της. Υπάρχει πρόβλημα όταν, μετά το Νεώριο, οι Αμερικανοί της ONEX συζητούν να πάρουν όσο-όσο και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας.

Οι μπουλντόζες στο Ελληνικό συμβολίζουν την κεντρική θέση που θα έχει ο καζινοτουρισμός (τζόγος, νύχτα, πολυτέλεια, χλίδα) και την προβολή της «Ριβιέρας» με 6 ουρανοξύστες σαν παράδεισο. Παράδεισο όχι για τους ιθαγενείς, αλλά για την ελίτ-αλήτ, εγχώρια και βασικά ξένη. Η μετανεωτερική αποικία θα έχει τέτοια «φιλέτα» σαν το Ελληνικό. Αλλά θα έχει και Μόριες, θα έχει και στρατόπεδα εγκλεισμού μεταναστών, θα έχει και συνοικίες ή περιοχές (νησιά και πόλεις σε όλη τη χώρα) όπου θα φυτεύεται με το ζόρι το «πολυπολιτισμικό μοντέλο». Η οδός Πατησίων έχει δύο όψεις, διαφορετικές: μία το πρωί και μία το βράδυ. Σαν να διασχίζει δύο διαφορετικές χώρες…

Κάποτε…

Κάποτε γινόταν λόγος για το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Όσοι αναφέρονταν σε αυτό ήθελαν να τονίσουν ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας και, κατ’ επέκταση, της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας. Είχαν και το «βίτσιο» να το συνδέουν με την πορεία της χώρας και να αναλύουν κάθε φορά τη μορφή και τον ρόλο του. Γκουγκλάροντας το «ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» θα βρείτε το έργο του Νίκου Μπελογιάννη που γράφτηκε το 1945 με τον ίδιο τίτλο. Μετά από ψάξιμο ίσως βρείτε και το βιβλίο του Αχιλλέα Γρηγορογιάννη, επίσης με τον ίδιο τίτλο και με υπότιτλο «Νεοαποικισμός – Ληστοκρατία – Πετρέλαια», έκδοση 1975. Εάν επιμείνετε πολύ, θα βρείτε ένα ακόμη βιβλίο: το κάποτε πολυδιαβασμένο «Η εισβολή του ξένου κεφάλαιου στην Ελλάδα», του Τάκη Μπενά, που γράφτηκε στα τέλη της χούντας και πρωτοεκδόθηκε το 1978. Σχεδόν τίποτα άλλο! Ο Μπελογιάννης ασχολείται με το ζήτημα των δανείων και το ρόλο που έπαιξαν στον τόπο μας από το 1821 μέχρι το 1945. Ο Τάκης Μπενάς ασχολείται με τις άμεσες ξένες επενδύσεις που μεταπολεμικά πήραν έκταση, γιατί είχε ξεκινήσει ο μεγάλος γύρος των πολυεθνικών ανά τον κόσμο. Οι μελέτες μέχρι το 1980 μετρούσαν το ξένο κεφάλαιο στο 30% της ελληνικής οικονομίας και ποιοτικά έλεγχαν όλους τους νευραλγικούς κλάδους.

Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο σήμαινε μια μεγάλης έκτασης απαξίωση και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του δημόσιου τομέα. Η χρεομηχανή έστρωσε το δρόμο για να δεθεί με τον ζουρλομανδύα των μνημονίων η χώρα και να υπάρξει μια νέα ποιότητα: ο σχεδόν ολοκληρωτικός έλεγχος όλης της οικονομίας από το ξένο κεφάλαιο (χρηματιστική ολιγαρχία), και η υποθήκευση της χώρας για 99 χρόνια σε αυτό. Αυτή η νέα ποιότητα ξεχνιέται, δεν μπαίνει στην κεντρική θέση που (πρέπει να) έχει.

Το ζόρικο αλλά αναγκαίο

Στη Βουλή έχει βρεθεί, και μάλιστα ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Λύσης, ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος, γνωστός από τα μνημονιακά χρόνια για τη σημαντική αρθρογραφία του και ανάλυση της οικονομικής κατάστασης (συμβαίνουν και αυτά στην πολιτική μας ζωή). Σε άρθρο του με τίτλο «Υπερταμείο (ΕΕΣΥΠ), η μεγάλη ληστεία», που δημοσιεύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019, αναλύει διεξοδικά τη δομή και τις αρμοδιότητες του Υπερταμείου. Και καταλήγει, για όσα έγιναν στην Ελλάδα, στην ακόλουθη διαπίστωση: «Μοναδική στην παγκόσμια ιστορία κατάσχεση, κατοχή και υποδούλωση μιας χώρας εν καιρώ ειρήνης».

Τώρα μπαίνουμε στη φάση της εξόφλησης άλλου τύπου δόσεων: τμημάτων κυριαρχίας, οικοπέδων θαλάσσιων και νησιών, περιοχών της χώρας, ζωνών οικονομικού ελέγχου, περιοχών αποθήκευσης εμπορευμάτων και ανθρώπινων ψυχών…

Τώρα η Ελλάδα ανήκει στη χρηματιστική ολιγαρχία. Η απελευθέρωση από τα νέα δεσμά είναι ζόρικο αλλά αναγκαίο «πράγμα»… Είναι μια ποιοτική μετασχηματιστική διαδικασία που περιλαμβάνει πάρα πολλές ποσοτικές αλλαγές-ρήξεις, συν μερικές έστω μικρές ποιοτικές. Και σαν μετάβαση-επιστέγασμα, μια μεγάλη αλλαγή ποιότητας.

Ο ανθρώπινος παράγοντας, ο υποκειμενικός παράγοντας, έχει μια αποφασιστική σημασία. Γι’ αυτό τονίζουμε και ξανατονίζουμε ότι χρειάζεται μια «νέα συνείδηση», ως πρώτος αναβαθμός ποιότητας. Για να ακολουθήσουν κι άλλοι…

Πηγή: e-dromos.gr

---

Ρούντι Ρινάλντι: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η στρατηγική επιλογή της Αρμενίας στον ενεργειακό τομέα

Του Ντμίτρι Κερασίδη

Η Ρωσία είναι ισχυρή στον τομέα της ατομικής ενέργειας, τόσο εντός της δικής της επικράτειας, όσο και στο εξωτερικό. Έχοντας κατασκευάσει τον πρώτο σταθμό ατομικής ενέργειας στον κόσμο στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 του προηγούμενου αιώνα, οι Ρώσοι συνεχίζουν να κρατούν τα πρωτεία σε αυτόν τον τομέα, σχεδιάζοντας Ατομικούς Ενεργειακούς Σταθμούς (ΑΕΣ) για χώρες της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας. Τι γίνεται όμως με την «κληρονομιά» του παρελθόντος – τους ατομικούς ηλεκτρικούς σταθμούς των οποίων ολοκληρώνεται ο χρόνος ενεργής εκμετάλλευσης; Συνήθως τέτοιου είδους εγκαταστάσεις τις εκσυγχρονίζουν και τις θέτουν εκ νέου σε λειτουργία. Σε ακραίες περιπτώσεις τις κατασκευάζουν εκ νέου και εξολοκλήρου. Μερικές φορές ωστόσο συμβαίνει ένας ΑΕΣ που βρίσκεται σε δύσκολη και σεισμογενή περιοχή να αποτελεί όχι μόνο οικονομικό, αλλά και πραγματικό πολιτικό πρόβλημα για μια σειρά από χώρες. Λαμπρότατο παράδειγμα αποτελεί ο ΑΕΣ στο Μετσαμόρ της Αρμενίας, που κατασκευάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1969. Ο σταθμός αυτός εξασφαλίζει το 40% των αναγκών της Αρμενίας σε ηλεκτρική Ενέργεια.

Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ ο ΑΕΣ του Μετσαμόρ για κάποια περίοδο σταμάτησε να λειτουργεί, κάτι που εν πολλοίς σχετιζόταν με πολιτικούς λόγους. Ωστόσο το γεγονός αυτό είχε αρνητικότατη επίδραση στην οικονομία της Αρμενίας. Έγινε προφανές, ότι ο ΑΕΣ του Μετσαμόρ στην τρέχουσα οικονομική πραγματικότητα είναι απλώς αναντικατάστατος, ενώ οι συνεχιζόμενες προστριβές με το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία περιορίζουν τη δυνατότητα κατασκευής οποιωνδήποτε άλλων ενεργειακών εγκαταστάσεων κοντά στα σύνορα με αυτές τις χώρες. Γι’ αυτό θέτοντας το σταθμό και πάλι σε λειτουργία το 1995, η ηγεσία της Αρμενίας άρχισε να αναζητεί τη δυνατότητα εκσυγχρονισμού του ΑΕΣ του Μετσαμόρ. Ο λόγος για την κατασκευή ενός νέου ενεργειακού μπλοκ είχε ήδη ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, είχε ακουστεί μάλιστα και το απαραίτητο ποσό –γύρω στα 5 δισ. δολάρια. Ωστόσο δεν έγινε κατορθωτή η επίλυση αυτού του ζητήματος– πότε δεν υπήρχε αρκετή πολιτική βούληση και πότε παρουσιάζονταν οικονομικά προβλήματα. Τώρα πλέον, 25 χρόνια μετά την επαναλειτουργία του σταθμού, ο ΑΕΣ του Μετσαμόρ αποτελεί πραγματικό πολιτικό εργαλείο για την άσκηση πίεσης προς την Δημοκρατία της Αρμενίας από την πλευρά μιας σειράς μεγάλων κρατών του κόσμου.

Έτσι λοιπόν, στην ΕΕ ευθέως συνδέουν την ανάγκη κλεισίματος του σταθμού με την «πεπαλαιωμένη κατασκευή» και τη «μη-οικολογικότητά» του. Και αυτό παρά το γεγονός, ότι ο ΑΕΣ του Μετσαμόρ άντεξε πολλές φορές σεισμικές δονήσεις μέχρι και 7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Ως εναλλακτική λύση οι εκπρόσωποι της ΕΕ και των ΗΠΑ προτείνουν τη δυνατότητα κατασκευής ενός εντελώς νέου ΑΕΣ με δύο ενεργειακά μπλοκ, των 300 και των 600 MWatt αντίστοιχα. Σύμφωνα με τα φανερά δεδομένα, οι προβλεπόμενες δαπάνες θα φτάσουν τα 6 έως 9 δισ. Δολάρια, κάτι που για τη φτωχή Αρμενία θα αποτελέσει δυσβάσταχτο οικονομικό ζυγό. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι αυτό το κατανοούν απόλυτα οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εταίροι, γι’ αυτό και προτείνουν στην Αρμενία τη χορήγηση δανείου με ειδικούς όρους. Μόνο που η απόσβεση αυτού του δανείου θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας για τον πληθυσμό της χώρας, κάτι που μπορεί να προκαλέσει έως και λαϊκές εξεγέρσεις. Η διακοπή της λειτουργίας του ΑΕΣ του Μετσαμόρ είναι επίσης εξαιρετικά βολική για τους γείτονες της Αρμενίας, το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία. Πρώτον, σε μια τέτοια περίπτωση η Αρμενία θα απολέσει την ενεργειακή της ανεξαρτησία και θα υποχρεωθεί να ζητήσει βοήθεια από τους πολιτικούς της αντιπάλους, οι οποίοι ενδιαφέρονται να περάσουν μέσα από το έδαφος της Αρμενίας τα δικά τους ενεργειακά συστήματα. Δεύτερον, η αναμενόμενη φτωχοποίηση του πληθυσμού της Αρμενίας θα προκαλέσει αντίστοιχα τη μείωση της αμυντικής της ικανότητας, κάτι που ευθέως εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Αζερμπαϊτζάν σε σχέση με την παρατεταμένη στρατιωτική διαμάχη με την Αρμενία στο Ναγκόρνι (Ορεινό) Καραμπάχ.

Το Νοέμβριο του 2019 η Αρμενία και η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψαν Συμφωνία Διευρυμένης και Καθολικής Συνεργασίας (СЕРА). Ως αντάλλαγμα για το κλείσιμο του ΑΕΣ του Μετσαμόρ η ΕΕ πρότεινε στην Αρμενία την υπογραφή Συμφωνίας Οικονομικής Συνεργασίας στα πρότυπα της αντίστοιχης με την Ουκρανία και να τεθεί σε ισχύ ένα καθεστώς μέγιστης εμπορικής εύνοιας. Ένα από τα σημεία της Συμφωνίας αποτελεί η ανάγκη για κλείσιμο του εν λειτουργία ενεργειακού μπλοκ του ΑΕΣ του Μετσαμόρ και την συνεπακόλουθη αντικατάστασή του με «νέες ενεργειακές μονάδες». Και αυτό παρά το γεγονός, ότι το χρονικό διάστημα εκμετάλλευσης του εν λειτουργία ενεργειακού μπλοκ, το οποίο εξυπηρετούν Ρώσοι ατομικοί επιστήμονες και εργαζόμενοι, ολοκληρώνεται μόλις το 2026. Τώρα, μετά την υπογραφή της Συμφωνίας με την ΕΕ, η Αρμενία χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση, ώστε να μπορέσει να συμφιλιώσει τους Ρώσους και τους Ευρωπαίους ατομικούς επιστήμονες στο έδαφός της.

Είναι προφανές, ότι η κατασκευή νέων ενεργειακών μπλοκ ενός ΑΕΣ με μεγαλύτερη ισχύ σε μια σεισμογενή περιοχή είναι ζήτημα που εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο. Αλλά και οικονομικά είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η «Rosatom» (στμ: ρωσική κρατική εταιρεία ατομικής ενέργειας) προτείνει ένα εξελικτικό πλάνο – τον σταδιακό εκσυγχρονισμό των υπαρχόντων ενεργειακών μπλοκ. Ενώ τις προσπάθειες των Ευρωπαίων και των Αμερικανών να επιβάλουν στην Αρμενία νέα σχέδια στον τομέα της ατομικής ενέργειας η Ρωσία, όπως είναι λογικό, τις αντιλαμβάνεται ως προσπάθεια απομάκρυνσής της από δική της ζώνης πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Γίνεται κατανοητό, ότι εάν η Αρμενία είναι έτοιμη να ανανεώσει ή να κατασκευάσει εξαρχής τον ΑΕΣ της, η Ρωσία μπορεί να της προτείνει τους πλέον ευνοϊκούς οικονομικούς και τεχνολογικούς όρους. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η Αρμενία δεν έχει διέξοδο προς τη θάλασσα και η συγκοινωνία με τον ΑΕΣ του Μετσαμόρ μπορεί να πραγματοποιηθεί αποκλειστικά μέσω σιδηροδρόμου. Το να προσπαθήσει κανείς να μεταφέρει για τον νέο ΑΕΣ κανονικά μπλοκ διαμέτρου 7-8 μέτρων μέσω του συμβατικού οδικού δικτύου είναι ένα ζήτημα ασύλληπτο. Για την «Rosatom» το ζήτημα αυτού είναι προ πολλού λυμένο, αφού στη Ρωσία είχαν σχεδιαστεί ειδικά μπλοκ για τον ΑΕΣ του Μετσαμόρ, τα οποία μπορούν να μεταφερθούν με ασφάλεια μέσω ειδικής σιδηροδρομικής γραμμής, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα στους σιδηροδρομικούς συρμούς που περνούν από διπλανές γραμμές.

Παρά το προφανές όλων των προαναφερθέντων παραγόντων, η σημερινή ηγεσία της Αρμενίας δεν είναι ακόμη σε θέση να κάνει την τελική της επιλογή υπέρ του ενός ή του άλλου «ενεργειακού παίκτη». Χωρίς αμφιβολία, η πιο οικονομική επιλογή για την Αρμενία είναι η παράταση της λειτουργίας του δεύτερου εν ενεργεία μπλοκ του ΑΕΣ του Μετσαμόρ για μία ακόμη δεκαετία. Ωστόσο σε αυτή την περίπτωση η Αρμενία θα στερηθεί τη δυνατότητα υποστήριξης από την πλευρά της ΕΕ και θα δεχθεί για πολλοστή φορά προκλήσεις από την πλευρά της Τουρκίας και του Αζερμπαϊτζάν, χώρες που συνεργάζονται στενά στον ενεργειακό τομέα. Αλλά και κάθε λόγος περί «ευρωπαϊκού δρόμου» της Αρμενίας θα πρέπει να ξεχαστεί. Από την άλλη, το κλειδί για την επίλυση του ζητήματος του Ναγκόρνι Καραμπάχ βρίσκεται στα χέρια της Ρωσίας, η οποία επί μακρόν έπαιζε και παίζει το ρόλο ενός αποτελεσματικού διαιτητή σε αυτή τη δύσκολη διαμάχη. Αλλά και όλες τις τεχνικές δυνατότητες για τον εκσυγχρονισμό ενός δικού της, επί της ουσίας, έργου, η «Rosatom» τις διαθέτει. Θα μπορέσει, άραγε, η Ρωσία να γίνει ένας αξιόπιστος εταίρος, μειώνοντας όλα τα υπάρχοντα ρίσκα για την Αρμενία; Ο χρόνος θα δείξει…

Μετάφραση από τα Ρωσικά: Βασίλης Μακρίδης

---

Ντμίτρι Κερασίδης : Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »