Στα καφενεδάκια του πλανητικού χωριού!

Του Κωστή Μουδάτσου

Μπορεί να είμαστε εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας εξαιτίας του κορωνοϊού, coronavirus, αλλά το μυαλό δεν εγκλωβίζεται! Η σκέψη θα τριγυρνάει πάντα λεύτερη και ανέμελη! Θλιμμένοι τρελοί του πλανητικού χωριού τα νέα δεν είναι καλά!

Η στραβή κι αλλήθωρη ολιγαρχία αυτοηδονίζεται κατασπαράζοντας τις σάρκες της κοινωνίας, των ανθρώπων και της Φύσης. Τρώει μετά βδελυγμίας τις σάρκες των παιδιών που δεν γεννήθηκαν ακόμη! Έτσι όπως πορεύονται, τα έργα και οι μέρες του ναζισμού και του φασισμού, επανέρχονται σε ακραίες μορφές! Κι όμως θωρώ ότι σε πολλούς, δεν τους καίγεται καρφί κι αν συναντήσουν κάποιους σε χειρότερη μοίρα, τότε χαίρονται! Κούνια που σας κούναγε! Άκου χτύπους στα Χανιά, άκουτους κι επά κοντά, λέγανε οι παλιοί θυμόσοφοι! Τα ευκολονόητα παραλείπονται!

Για πολλά χρόνια τον εικοστό αιώνα και μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, η φτώχεια μειωνόταν στο κόσμο. Λίγο πριν το 2000 ξεκίνησε η αντίστροφη πορεία και ξεκίνησε δυναμικά να αυξάνεται. Κι ενώ η αγροτική παραγωγή αυξάνεται και οι φτωχοί που πεινούν, αυξάνονται! Όλο και πιο πολλοί δεν μπορούν να εξασφαλίσουν κανονική διατροφή. Αυξάνεται η φτώχεια στις πόλεις, στους αστικούς χώρους των χωρών του κόσμου.

Οι παραγκουπόλεις αυξάνονται, οι ντενεκεδουπόλεις αυξάνονται, οι φτωχές και εξαθλιωμένες συνοικίες αυξάνονται! Χωρίς νερό, χωρίς φως, χωρίς ευκαιρίες… Τα μνημόνια στη χώρα μας εξαθλίωσαν πλήθος συμπολιτών μας κι όλοι γίναμε φτωχότεροι! Στο κυνήγι οποιασδήποτε ψευτοδουλειάς και οι νέοι φεύγουν μετανάστες… Την ίδια ώρα, που περίπου το 1/10 του πληθυσμού της γης καρπώνεται όλο και περισσότερο από το 40% του συνολικού παγκόσμιου εισοδήματος και συνεχώς αυξάνεται το ποσοστό της απληστίας και της λαιμαργίας.

Εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια οι ανισότητες αυξάνονται! Οι νέοι ζουν σε κατακερματισμένο περιβάλλον, σε συνθήκες προβληματικής αγοράς εργασίας, στην αβεβαιότητα, σε καθεστώς προσωρινής η περιορισμένης απασχόλησης και σε υψηλά ποσοστά ανεργίας. Οι μεσαίες τάξεις υποβαθμίζονται συνεχώς, οικονομικά και κοινωνικά. Τώρα ξέρουν ότι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους καλύτερο επίπεδο ζωής από ότι το δικό τους. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, φτωχοί είναι κυρίως οι νέοι, που έχουν εξασφαλισμένο προσανατολισμό στη φτώχεια και στην ανεργία.

Οι περιουσίες χάνονται, οι φορολογίες έχουν αγριέψει, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται, η ανεργία καλπάζει κι όλα συνηγορούν ότι η φτώχεια αυξάνεται! Κι έτσι έχομε και λέμε:

• Το προσδόκιμο ζωής θα αρχίσει να μειώνεται
• Η παιδική θνησιμότητα αυξάνεται
• Ο αναλφαβητισμός αυξάνεται
• Τα Δημόσια συστήματα Υγείας υποβαθμίζονται όπως και οι υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας
• Το οικολογικό κόστος γίνεται τεράστιο

Κι φτώχεια φέρνει πείνα και η πείνα εξαθλίωση και μεταναστεύσεις…

Και μέσα σε όλα αυτά, οι φωστήρες της παγκόσμιας κοινότητας προτείνουν το μοντέλο της ενίσχυσης του ελέγχου σε όλα και σε όλους! Έλεγχος των ΜΜΕ, έλεγχος της Δικαιοσύνης, έλεγχος της Οικονομίας, έλεγχος του πολιτισμού και της Τέχνης.. έλεγχος και περιορισμός των ατομικών δικαιωμάτων... έλεγχος, έλεγχος παντού και στα πάντα! Κι έτσι η πολιτική ολιγαρχία τα βρίσκει με την οικονομική ελίτ. Κάστες συμφερόντων!

Τι είναι όμως ολιγαρχία; Σημαίνει ότι το πολιτικό καθεστώς ελέγχεται από μερικές ισχυρές κάστες, ηγεμονικές, λαίμαργες, αδίστακτες και άπληστες, που κάνουν κατάχρηση εξουσίας και εμποδίζουν την κοινωνική ανάπτυξη αλλά και την προστασία του περιβάλλοντος. Δυστυχώς το πλανητικό χωριό κυβερνιέται από την ολιγαρχία που μαζεύει στα χέρια του, περιουσία και εξουσία σε συνθήκες πλήρους απληστίας.

Τι διαπλοκή και ποια διαφθορά; Με την κατάλληλη νομοθεσία καταργούν και εφαρμόζουν νόμους που τα κάνουν όλα νόμιμα! Τα αφεντικά, οι βαρόνοι, οι τυραννίσκοι, τα λόμπυ κτλ αντικαθιστούν τους δημοκρατικούς θεσμούς! Η ολιγαρχία δεν έχει πατρίδα, είναι άπατρις. Και αγαπά τους φορολογικούς παραδείσους και τις «κλειστές κατοικίες», τα φρούρια με ηλεκτρονική παρακολούθηση και παράλογες συνθήκες ασφάλειας! Τα τεράστια μοντέρνα λησταρχεία και τα βασίλεια της ολιγαρχίας!

Να μερικές από τις θανάσιμες απειλές του πλανητικού χωριού μας! Γιατί έτσι υποβαθμίζεται η ζωή στο πλανήτη, δηλητηριάζεται η ανθρώπινη ζωή, η βιόσφαιρα και κατασπαταλιούνται οι ευκαιρίες των νέων και των μελλοντικών γενεών! Κι όλα αυτά μέσα από τον ψευτορεαλισμό της παγκόσμιας νομενκλατούρας, ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις!

Ο δρόμος υπάρχει και είναι ανοικτός για άλλες λύσεις με Δημοκρατία και δημόσιες ελευθερίες! Δεν υπάρχει αξιοπρεπής ζωή παρά μόνο με ελευθερία και Δημοκρατία! Διαφορετικά η μόνη πολιτική που θα κυριαρχήσει για τους φτωχούς θα είναι ο εγκλεισμός και η φυλακή. Θα γιορτάζομε τις εορτές μας υπό το βλέμμα των μοντέρνων χωροφυλάκων, της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, των τεχνικών κοινωνικού ελέγχου, της οργάνωσης ζωνών απαγορευμένης πρόσβασης και των ποινικοποιήσεων...

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν φίλοι μου, στα καφενεδάκια του πλανητικού χωριού μας! Αλλά για να προλάβομε τη καταστροφή και για να μην πάψει να υφίσταται ανθρώπινη ιστορία, ας πάρομε στα χέρια μας, τη κοινή μας μοίρα! Για να προλάβομε τη καταστροφή, πρέπει να νιώσομε ότι μπορεί να συμβεί, προτού συμβεί πραγματικά, λένε οι ψυχολόγοι και οι φιλόσοφοι!

---

Κωστής Μουδάτσος: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Αλήθειες που η πανδημία φανερώνει

Σωτήρης Βλάχος

Τη στιγμή που η πανδημία δεν γνωρίζει σύνορα και απαιτεί την πιο μεγάλη δυνατή συνεργασία για αντιμετώπισή της, ο Τράμπ, κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του σημερινού ληστρικού παγκόσμιου συστήματος, προσπάθησε να εξαγοράσει Γερμανούς επιστήμονες για να έχουν οι ΗΠΑ την πατέντα του νέου φαρμάκου και εμβολίου και, συνεπακόλουθα, τα κέρδη από την πώλησή τους.

Οι ΗΠΑ που επεμβαίνουν στρατιωτικά παγκόσμια για να προστατέψουν την «δημοκρατία», δεν βοήθησαν καμιά από τις συμμαχικές έστω δυτικές δημοκρατίες. Μεταξύ των χωρών επίσης που ενώνει η ΕΕ και η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», η αλληλοϋποστήριξη ήταν από μηδαμινή μέχρι ανύπαρκτη. Η Γερμανία αρνήθηκε βοήθεια προς την Ιταλία και άλλες χώρες και έκλεισε σύνορα. Γερμανία, Γαλλία και Τσεχία ανέστειλαν εξαγωγές ιατρικού υλικού στους εταίρους τους.

Η Κριστίν Λαγκάρντ είχε αρχικά δηλώσει ότι δουλειά της ΕΚΤ δεν είναι να μειώσει τα χρέη χωρών που κυριολεκτικά πνίγονται, αλλά να εξασφαλίσει ρευστότητα για τις τράπεζες. Τα συστήματα υγείας και οι ανάγκες των ανθρώπων είναι εντελώς εκτός του οπτικού της πεδίου. Ήταν κάτω από την ασφυκτική πίεση της κρίσης του κορωνοϊού που τελικά αποφάσισε την παροχή ρευστότητας 750 δισ.

Μέσα σε αυτή την αθλιότητα ξεχώρισαν Κούβα και Κίνα που παρείχαν βοήθεια σε άλλες χώρες. Πίσω από αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να εντοπισθούν οι διαφορές στα οικονομικά συστήματα αυτών των χωρών από όλες τις άλλες χώρες. Στην Κούβα υπάρχει ζωντανή η μεγαλύτερη κατάκτηση της Κουβανικής επανάστασης των Κάστρο και Τσε: Η παραγωγή δεν γίνεται με στόχο το ιδιωτικό κέρδος, αλλά με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του ανθρώπου. Έτσι, παρά τα τεράστια προβλήματα που δημιουργούν οι οικονομικοί αποκλεισμοί της Δύσης για δεκαετίες τώρα, αλλά και γραφειοκρατικές στρεβλώσεις και εκφυλισμός, η χώρα κατέχει ρεκόρ σε αριθμό γιατρών και επιστημόνων που βοηθούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η Κίνα επίσης, στην οποία τα προβλήματα έλλειψης δημοκρατίας και γραφειοκρατικού εκφυλισμού είναι πολύ πιο σοβαρά από της Κούβας, ο κεντρικός κρατικός σχεδιασμός στέκει, ειδικά μετά την κρίση του 2008, πάνω από την αναρχία του πολέμου των ιδιωτικών επιχειρήσεων για κέρδος. Τα σκληρά μέτρα που πάρθηκαν, που μόνο σε αυτά στέκονται τα δυτικά ΜΜΕ, συνδυάστηκαν με ενίσχυση του συστήματος υγείας, προσλήψεις, νέες υποδομές – νοσοκομείο χτίστηκε σε 10 μέρες αποκλειστικά για θύματα του κορονοϊού.

Κούβα και Κίνα έκτιζαν δημόσια συστήματα υγείας όταν το δόγμα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού τα κατεδάφιζε προς όφελος των ιδιωτικών φαρμακευτικών και ιδιωτικής υγείας. Η σκέψη ότι η πανδημία μπορούσε να είχε βρει τις κοινωνίες μόνο με ιδιωτικά συστήματα υγείας για να την αντιμετωπίσουν, δεν μπορεί παρά να προκαλεί τρόμο.

Η πανδημία αυτή έφερε τα πάνω κάτω τόσο, που, ο νεοφιλελεύθερος Εμανουέλ Μακρόν, σε διάγγελμα προς το γαλλικό έθνος, τόνισε ότι «στον κόσμο που θα αναδυθεί όταν ξεπεράσουμε τη δοκιμασία, το δημόσιο σύστημα υγείας, καίριες υποδομές και το κοινωνικό κράτος οφείλουν να αναστηλωθούν και να μείνουν έξω από τους νόμους της αγοράς».

Ο πρωθυπουργός του, Εντουάρ Φιλίπ, ανήγγειλε ότι καίριες επιχειρήσεις θα εθνικοποιηθούν προκειμένου να μην κλείσουν, για να προστατευτεί ο κόσμος από την ανεργία, ενώ ο Ισπανός ομόλογός του Πέδρο Σάντσεθ διέταξε να επιταχθούν τα ιδιωτικά νοσοκομεία.

Το κράτος «που είναι το πρόβλημα» σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, που πρέπει να είναι όσο πιο μικρό γίνεται, είναι το μόνο που μπορεί τελικά να διασώζει τις κοινωνίες. Και αυτό παρά την αδιαφάνεια στη λειτουργία του, που επιτρέπει στις μεγάλες επιχειρήσεις να το διαφθείρουν και να επικαλούνται τη διαφθορά που οι ίδιες δημιουργούν για να το δυσφημίζουν. Ζήτημα που η κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίσει αποφασιστικά.

Πηγή: socialistikiekfrasi.com

---

Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Restart button (3. Λογοτεχνία - Θλιμμένοι Τροπικοί)

Γελωτοποιός

Διαβάστε το πρώτο μέρος ΕΔΩ

---

«The child is grown / The dream is gone / I have become comfortably numb»

Pink Floyd

---

Αμέσως μετά την κηδεία του Αντρέι πήγε να βρει την Αναστασία. Ήθελε να προχωρήσει όσο πιο γρήγορα γινόταν στη Διαγραφή Λογοτεχνίας. Η ζωή του δεν είχε κάποιο άλλο νόημα, πέρα απ’ τις τέχνες που αγαπούσε.

Στην είσοδο της Κεντρική Βιβλιοθήκης ο βαριεστημένος υπάλληλος του είπε ν’ ανέβει στον τρίτο όροφο. Ο Σάσα μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το τρία. Το ασανσέρ δεν κουνήθηκε. Το ξαναπάτησε. Τίποτα. Ο Θυρωρός άνοιξε την πόρτα.

“Είναι χαλασμένο”, του είπε.

“Και γιατί δεν μου το είπατε νωρίτερα;”

“Μ’ αρέσει να το κάνω σαν αστείο.”

Ο τρόπος που μιλούσε δεν έδειχνε καθόλου ν’ απολαμβάνει τη φάρσα του. Ήταν φλεγματικός σαν γέρος Άγγλος.

“Όλοι θέλουν να πάνε επάνω”, συνέχισε ο Θυρωρός. “Πατάνε το κουμπί και νομίζουν ότι θα γίνει. Το πατάνε δεύτερη, τρίτη. Κάποιοι πατάνε άλλο όροφο απ’ αυτόν που θέλουν, ναι, αρκεί να πάνε κάπου. Κάποιοι τους πατάνε όλους. Αλλά το ασανσέρ δεν ξεκινάει.”

“Και το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας ποιο είναι;” ρώτησε ο Σάσα και βγήκε.

“Δεν το καταλαβαίνεις; Μαύρος κύκνος.”

“Μαύρος τι;”

“Κύκνος. Επειδή δεν έχεις δει ποτέ μαύρο κύκνο δεν σημαίνει ότι όλοι οι κύκνοι είναι άσπροι.”

“Μα όλοι οι κύκνοι είναι άσπροι.”

“Το ίδιο πίστευες όταν πάτησες το κουμπί. Ο Πόπερ προτιμούσε τα κοράκια. Θα μπορούσε να ‘ναι και μονόκεροι. Κατάλαβες;”

“Όχι.”

Ο Θυρωρός γύρισε στη θέση του. Ο Σάσα αναρωτήθηκε μήπως ήταν κάποιος ανισόρροπος που έκανε τον θυρωρό.

Έφτασε στον τρίτο λαχανιασμένος. Δεν τα πήγαινε καλά με τις σκάλες. Πίστευε ότι θ’ αναγνώριζε την Αναστασία με μια ματιά. Οι βιβλιοθηκονόμοι είναι γυναίκες που φοράνε γυαλιά, μακριές φούστες, πουκάμισο κουμπωμένο στο λαιμό.

Στο γραφείο δεν ήταν κανείς. Κοίταξε στον πρώτο διάδρομο: Ξένη Λογοτεχνία A-C. Εκεί ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα με τρία βιβλία στην αγκαλιά. Ήταν το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι είχε σκεφτεί ο Σάσα.

Μαλλί στην τρίχα, τισέρτ χωρίς σουτιέν, αφαλός με σκουλαρίκι, άσπρο κολάν και γυμνασμένα οπίσθια. Ένας μαύρος κύκνος.

Την πλησίασε και της μίλησε ψιθυριστά, για να μην ενοχλεί:

“Μ’ έστειλε ο Αντρέι.”

“Ορίστε;”

Η φωνή της ήταν στριγκή, αυτό σκέφτηκε ο Σάσα. Μα κι εκείνη δεν σκεφτόταν κάτι καλό, το είδε στο πρόσωπο της.

“Ο Αντρέι. Που πέθανε.”

“Τι έκανε λέει;”

“Είσαι η Αναστασία, έτσι;”

Πριν απαντήσει ακούστηκε μια φωνή πίσω του.

“Μάλλον εμένα ψάχνετε.”

Η Αναστασία δεν ήταν σέξι γυμνάστρια ούτε ανοργασμική θεούσα. Ήταν μια κανονική γυναίκα με τις παραξενιές της. Το πρώτο που πρόσεξε ο Σάσα, σαν έκατσαν στο γραφείο, ήταν τα νύχια της. Τα έτρωγε. Και τα μάτια της είχαν κάτι παράξενο, αλλά δεν μπορούσε να το διευκρινίσει. Επιπλέον ήταν τα φιστίκια.

Είχε ένα σακουλάκι με Αιγίνης. Τα άνοιγε με τα δόντια, αφού δεν είχε νύχια. Έπειτα πετούσε την ψίχα σ’ ένα ποτήρι και κρατούσε τα τσόφλια. Αυτά τα έβαζε σε ομόκεντρους κύκλους πάνω στο γραφείο.

“Κρίμα για τον Αντρέι”, είπε κι άνοιξε ένα ακόμα φιστίκι.

“Τον ήξερες καιρό;”

Απ’ το πανεπιστήμιο. Πολλά χρόνια στην ίδια παρέα, ταίριαζαν τα γούστα τους, κάποια στιγμή προσπάθησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους κι ως ζευγάρι.

“Ήσασταν μαζί;”

“Όλοι έλεγαν ότι ήμασταν τέλειοι. Αλλά…” Άνοιξε ένα ακόμα φιστίκι. “Έχεις ακούσει τον Γκλεν Γκουλντ να παίζει Μπαχ;”

“Θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους.”

“Ναι, είναι, αλλά τον έχεις ακούσει ζωντανά;”

Δεν θυμόταν. Η Αναστασία έπιασε το κινητό της και βρήκε το κατάλληλο βίντεο. Ο Γκουλντ έπαιζε την δεύτερη Παρτίτα. Και μουρμούριζε.

“Ο Αντρέι το ‘κανε αυτό την ώρα του σεξ”, του είπε.

“Έπαιζε πιάνο;”

Η Αναστασία δεν γέλασε. Είπε ότι είχαν προσπαθήσει να του το κόψουν, είχε προσπαθήσει να το αγνοήσει, δεν γινόταν.

“Και χωρίσατε γι’ αυτό;”

“Ξέρεις καλύτερη αιτία χωρισμού;”

Δεν είχε άδικο. Αφού της είπε κι εκείνος λίγα για τη σχέση του με τον Αντρέι, χωρίς σεξ και Μπαχ, της εξήγησε τι ήθελε να κάνει.

“Να σβήσεις κάθε λογοτεχνική μνήμη; Γίνεται αυτό;”

“Πριν ένα χρόνο έσβησα το σινεμά.”

“Εμένα τι με θες;”

“Να με κατευθύνεις.”

Μετά τη Διαγραφή δεν θα ‘ξερε τι να διαβάσει. Η Αναστασία θα γινόταν οδηγός του.

“Και γιατί να το κάνω;” τον ρώτησε.

Δεν ήθελε να το ακούσει αυτό. Μίλησε με πολλή αγάπη για τον Αντρέι, ίσως περισσότερη απ’ όση ένιωθε, προκειμένου να την πείσει ότι είχε κάποιο χρέος απέναντι του. Δεν είχε πετύχει.

“Θα σε πληρώσω”, της είπε.

“Πόσα;”

“Ένα… χιλιάρικο.”

“Το μήνα;”

“Όχι το μήνα! Το χρόνο. Το πολύ διακόσια το μήνα.”

“Καν’ το μόνος σου.”

Μετά από λίγη ώρα διαπραγματεύσεων και μισό σακουλάκι φιστίκια, κατέληξαν στα τετρακόσια το μήνα. Αποστολή της θα ήταν να του προτείνει ένα βιβλίο μόλις θα τέλειωνε το προηγούμενο.

“Θα έρθω σπίτι σου να δω τη βιβλιοθήκη σου”, του είπε. “Το διδακτορικό μου ήταν ακριβώς αυτό: Εξατομικευμένη βιβλιοθηκονομία.”

Κλείσανε ραντεβού για το ίδιο βράδυ. Πριν φύγει ο Σάσα τη ρώτησε γιατί το έκανε αυτό.

“Ποιο;”

“Αυτό με τα τσόφλια.”

“Τα τσόφλια;”

Η Αναστασία χάλασε με μια κίνηση τους κύκλους.

“Κανταΐφι”, του είπε.

Ήταν το αγαπημένο του γλυκό. Του έφτιαχνε η γιαγιά του η Πολίτισσα, και το ‘κανε έτσι, με σαν-φιστίκ.

Χαιρέτησε και μπήκε στο ασανσέρ, πάτησε το κουμπί και περίμενε. Δεν έγινε τίποτα πάλι, ξασπρισμένος μαύρος κύκνος.

~~

Γύρισε σπίτι ενθουσιασμένος. Η Αναστασία του προκαλούσε κάτι που είχε καιρό να νιώσει. Τον ερέθιζε σεξουαλικά, αλλά όχι μόνο. Ήθελε να κάτσει μαζί της, να μιλήσουν λίγο ακόμα και μετά να… Γέλασε με τον εαυτό του όταν φαντάστηκε ότι θα έκαναν σεξ το βράδυ. Τον είχε εξιτάρει. Μπορεί να έφταιγε το κανταΐφι. Ξεκίνησε να μουρμουράει το τρίτο Βρανδεμβούργειο Κοντσέρτο, σχεδόν ερωτευμένος, μέχρι που άνοιξε την πόρτα.

Τον κατέλαβε τρόμος. Το σπίτι μύριζε -απ’ την πόρτα- σαν τεκές. Κι ακόμα χειρότερα. Σαν τεκές όπου είχαν πεθάνει και δυο μικρά ζώα. Πώς θα υποδεχόταν γυναίκα εκεί μέσα; Πώς θα έμπαινε άνθρωπος εκεί μέσα;

Πήγε πιο βαθιά στο άδυτο της βρόμας. Ήταν το σπίτι ενός ψυχικά διαταραγμένου ανθρώπου. Τασάκια ξέχειλα και πιάτα με ξεραμένο φαΐ στο πάτωμα. Μπουκάλια από κρασί, τζιν, μπύρα. Σε μια ακρούλα είχε και λίγο ξερατό.

Τρόμαξε με τον εαυτό του. Πώς ζούσε εκεί μέσα; Πώς είχε καταντήσει έτσι; Σήκωσε τα μανίκια, έφτιαξε έναν τριπλό εσπρέσο κι έβαλε μπρος. Έπρεπε να καθαρίσει το σπίτι, να το κάνει σαν σπίτι, μέσα σε οκτώ ώρες.

~~

Όταν χτύπησε το κουδούνι τα είχε όλα στην εντέλεια. Είχε προλάβει να κάνει και μπάνιο. Μόνο που δεν μαγείρεψε. Είχε παραγγείλει από το εστιατόριο της γειτονιάς και τα έβαλε σε ταψιά και κατσαρόλες, σαν να τα είχε φτιάξει εκείνος.

Η Αναστασία φορούσε τα ίδια ρούχα με το πρωί και κουβαλούσε ένα ταψάκι κανταΐφι. Ο Σάσα το μύρισε κι ένιωσε σαν τον Προυστ με τη μαντλέν.

Της άρεσε το σπίτι, αν και το βρήκε υπερβολικά τακτοποιημένο.

“Πού να δεις το δικό μου”, του είπε.

Ο Σάσα δεν σχολίασε.

Φαγητό δεν ήθελε, αλλά θα έπινε ένα τζιν τόνικ. Δεν φαινόταν να έχει πάει εκεί για σεξ. Ο Σάσα το σκέφτηκε λίγο παραπάνω καθώς ετοίμαζε το ποτό της και κατάλαβε ότι ήταν τελείως ηλίθιος. Επειδή εκείνος είχε νιώσει κάτι, επειδή είχε δυο χρόνια να κάνει σεξ, νόμιζε ότι θα είχε την ίδια αίσθηση κι εκείνη. Όλοι οι άντρες είναι γουρούνια. Η Αναστασία είχε πάει εκεί για δουλειά, την πλήρωνε.

Την άφησε να φωτογραφήσει τη βιβλιοθήκη, να ψάξει τα βιβλία, να κρατήσει σημειώσεις. Μετά έκατσε απέναντι του, στον καναπέ.

“Είδα ότι δεν έχεις πολλή ποίηση”, του είπε. “Μόνο τα βασικά: Καβάφη, Σεφέρη, Ρίτσο, Έλιοτ.”

“Και Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ.”

“Δεν σ’ αρέσει η ποίηση.”

“Προτιμώ να διαβάζω ιστορίες.”

“Μυθοπλασία δηλαδή.”

“Ναι, μ’ αρέσουν τα παραμύθια.”

“Η μητέρα σου; Σου διάβαζε παραμύθια;”

Ο Σάσα ανατρίχιασε. Πόσα χρόνια είχε να σκεφτεί πόσα χρόνια πέρασαν; Η παιδική του ηλικία είχε χαθεί. Δεν σκεφτόταν ποτέ τον εαυτό του ως παιδί. Το πορτρέτο του καλλιτέχνη ξεκινούσε από τότε που ήταν νεαρός άντρας. Το παιδί που ήταν κάποτε δεν υπήρχε πια. Η Αναστασία ήταν η μαντλέν του, όχι το κανταΐφι.

“Μου διάβαζαν κι οι δύο”, είπε ο Σάσα. “Όχι εναλλάξ, μαζί.”

“Πώς γίνεται αυτό;”

Η Αναστασία χαμογέλασε για πρώτη φορά.

“Το διάβαζαν σαν θεατρικό. Ο πατέρας έκανε τον αφηγητή. Η μητέρα έπαιζε τους διαλόγους.”

“Όμορφο.”

“Ναι, ήταν.”

Ένιωσε κάτι ν’ ανεβαίνει μέσα του απ’ τον πυρήνα της Γης. Ήταν ευτυχία. Η ανάμνηση των γονιών του, στο παιδικό δωμάτιο. Στο ταβάνι σύννεφα. Του έπαιζαν τον Μάγο του Οζ. Ο Σάσα γελούσε. Η μητέρα του ήταν τόσο όμορφη, τόσο νέα. Ο πατέρας του δεν είχε καράφλα, κι ήταν χαρούμενος. Τους λάτρευε και τους δυο. Ο πατέρας την είχε φιλήσει. Εκείνη είπε με τη φωνή της Ντόροθι, δεν είσαι στο Κάνσας πια. Γελάσανε. Ο Σάσα ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Δάκρυσε. Η Αναστασία το είδε.

“Έχουν πεθάνει;”

“Η μητέρα μου σκοτώθηκε όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου. Ο πιο άθλιος θάνατος, όπως έλεγε κι ο Καμύ.”

“Αυτοκινητιστικό. Ο πατέρας σου ζει;”

“Μάλλον.”

“Πόσο καιρό έχεις να του μιλήσεις;”

“Θες ακόμα ένα τζιν;” είπε και πήρε το ποτήρι της.

Δεν είχε καμιά διάθεση να μιλήσει για τον πατέρα του. Ένιωθε ωραία, γιατί να το χαλάσει; Η Αναστασία έκανε πολύ καίριες ερωτήσεις. Θα έπρεπε να είχε γίνει ψυχολόγος ή ντετέκτιβ.

“Είσαι παράξενος άνθρωπος”, του είπε σαν γύρισε.

“Γι’ αυτό ήμουν φίλος με τον Αντρέι.”

“Κι ο Αντρέι δικός μου. Κατάλαβα.”

Τη ρώτησε αν θα την πείραζε να βάλει μουσική.

“Αρκεί να μη βάλεις Μπαχ.”

“Καθόλου δεν το σκεφτόμουν αυτό.”

Πριν έρθει η Αναστασία είχε ετοιμάσει μια λίστα με μποσανόβες και μουσικές του κόσμου. Δεν αισθανόταν έτσι πια. Έβαλε σόουλ. Της έδωσε το ποτό της.

Ήπιαν άλλα δύο ακούγοντας Αρίθα. Στο πέμπτο σηκώθηκαν να χορέψουν. Ο Σάσα την είδε να κουνιέται και σκέφτηκε ότι μάλλον είχε κάποιον πρόγονο απ’ την Αφρική. Κόλλησε πάνω της.

~~

“Τι ήταν αυτό;” είπε ο Σάσα όταν μπόρεσε να μιλήσει ξανά.

Ήταν ξαπλωμένοι και γυμνοί. Ευτυχώς είχε καθαρίσει και την κρεβατοκάμαρα.

Είχαν χορέψει σόουλ και φανκ στο σαλόνι. Κάποια στιγμή τη φίλησε. Χαμουρεύτηκαν στο χαλί σαν έφηβοι και μετά πήγαν προς την κρεβατοκάμαρα αφήνοντας πίσω ρούχα, σαν έναν πολύ ερωτικό Κοντορεβυθούλη. Έκαναν σεξ γελώντας και πέφτοντας απ’ το κρεβάτι. Κι όπως είχαν ανοικτή την πόρτα τους άκουσε όλο το τετράγωνο να δοξάζουν τον θεό.

“Δεν μουρμουρίζεις”, του είπε. “Δεν ξέρεις πόσο το φοβόμουν.”

“Ότι θα μουρμουρίζω;”

“Ναι, απ’ το πρωί αυτό σκεφτόμουν.”

“Δηλαδή ήρθες έχοντας στο μυαλό σου το σεξ;”

“Όχι ακριβώς, αλλά ναι.”

“Τελικά όλες οι γυναίκες είστε ίδιες.”

Του έδωσε μια σφαλιάρα, λίγο πιο δυνατή απ’ ό,τι υπολόγιζε. Τον φίλησε μετά.

“Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το κάνεις;” τον ρώτησε μετά.

“Τη διαγραφή; Μπορώ να το αναβάλλω λιγάκι.”

“Όχι, δεν μ’ αρέσει αυτό. Γιατί θα φταίω εγώ.”

“Φταις εσύ.”

“Γιατί;”

“Μ’ έκανες ευτυχισμένο.”

Η Αναστασία ξάπλωσε πάνω του. Έτσι όπως ήταν πρόσωπο με πρόσωπο έμοιαζαν με την Πλατωνική Ιδέα για τον έρωτα.

“Θα είμαι εδώ”, του είπε. “Θα σε βοηθήσω να ξαναζήσεις τη λογοτεχνία.”

“Τζάμπα;”

“Εννοείται όχι. Το δωρεάν κανείς δεν το εκτιμά.”

“Μπορώ να σε πληρώνω σε είδος.”

“Σκεφτόμουν να σε χρεώνω κάτι παραπάνω και για το σεξ.”

Συνέχισαν να μιλάνε και να γελάνε. Μετά να χαϊδεύονται και να γελάνε. Μετά να φιλιούνται, χωρίς να γελάνε. Μετά έγιναν αυτό που είχε πει ο Πλάτωνας.

~~{}~~

Το ανέβαλλε για μια βδομάδα, δύο, τελικά πήγε. Ο υπάλληλος του έκανε τις ίδιες ερωτήσεις ασφαλείας. Μάλλον ήταν εντελώς τυπικές.

“Πώς θα γίνει;” ρώτησε ο Σάσα.

“Τι εννοείτε;”

“Πώς θα διαλέξετε τις σωστές αναμνήσεις; Πώς θα ξεχωρίσετε το Θλιμμένοι Τροπικοί απ’ τη μυθοπλασία;”

“Δεν ξέρω τους Τροπικούς που λέτε, ούτε που χρειάζεται. Δεν το κάνουμε εμείς, δεν διαλέγουμε εμείς. Εσείς διαλέγετε.”

Του εξήγησε ότι ο εγκέφαλος, κάθε εγκέφαλος είναι ένα χαοτικό υπερσύστημα με περισσότερες δυνατές επιλογές μετακίνησης πληροφορίας απ’ όλα τα μόρια που υπάρχουν στο σύμπαν. Οι αναμνήσεις δεν αποθηκεύονται σε συγκεκριμένα ντουλαπάκια με ετικέτες. Είναι κατακερματισμένες σε όλον τον εγκέφαλο, σαν θραύσματα ενός κόκκου άμμου σ’ έναν γαλαξία. Είναι αδύνατον να τις εντοπίσεις, ακόμα και με τον καλύτερο κβαντικό υπολογιστή.

“Αυτό που κάνουμε”, του είπε, “είναι να χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλο σου για να διαγράψει αυτό που θέλεις απ’ τον εγκέφαλο σου.”

“Δηλαδή εγώ διαλέγω τι είναι λογοτεχνία;”

“Όχι εσείς, ο εγκέφαλος σας.”

“Εγώ είμαι ο εγκέφαλος μου.”

“Δεν νομίζω”, είπε ο υπάλληλος κι άναψε τον φακό του στο μάτι του Σάσα.

Είχε άλλα τέσσερα ραντεβού εκείνη τη μέρα, δεν υπήρχε χρόνος για φιλοσοφικές συζητήσεις. Τα τρία ήταν εύκολα, Διαγραφή Πρώην Συζύγου, το είχαν σε προσφορά. Το τέταρτο ήταν Διαγραφή Παιδιού. Πολύ δύσκολο, συχνά προέκυπτε αφύπνιση και τρόμος κατά τη διαδικασία.

“Μια τελευταία ερώτηση”, είπε ο Σάσα, λίγο πριν του διακόψουν την εγρήγορση. “Κι αν ο εγκέφαλος μου κάνει λάθος;”

“Μην ανησυχείτε. Ο εγκέφαλος σας είναι πιο έξυπνος από εσάς. Δεν κάνει ποτέ λάθη.”

“Αυτό είναι σχεδόν ύβρις”, είπε ο Σάσα κι αποκοιμήθηκε.

~~

Το ίδιο βράδυ η Αναστασία πήγε στο σπίτι του Σάσα. Ανησυχούσε για τη Διαγραφή, τι θα έκανε στον αγαπημένο της. Αλλά ήταν αισιόδοξος άνθρωπος, πίστευε ότι αυτό θα τους έφερνε ακόμα πιο κοντά. Για καλό και για κακό είχε αγοράσει καινούρια εσώρουχα. Το σεξ πάντα εξομαλύνει τα προβλήματα.

Άνοιξε με το κλειδί που της είχε δώσει απ’ τη δεύτερη μέρα. Τον φώναξε. Φανταζόταν ότι θα τον βρει στο κρεβάτι, να κοιτάει το ταβάνι.

Ήταν στο γραφείο του.

“Τι κάνεις;” τον ρώτησε.

“Μια χαρά”, είπε αυτός, σαν να ήταν Τρίτη απόγευμα.

Τον πλησίασε.

“Πώς πήγε η Διαγραφή;”

“Όπως πρέπει.”

Η Αναστασία δεν είδε το πρόσωπο του, αλλά είχε ήδη αρχίσει να τρομάζει. Η φωνή του, ο τρόπος που μιλούσε. Κι ούτε είχε γυρίσει να την κοιτάξει. Λες κι ήταν παντρεμένοι τριάντα χρόνια.

“Τι έγινε;” του είπε και τον γύρισε στην περιστρεφόμενη καρέκλα.

Φοβήθηκε ότι θα έβλεπε κάποιον άλλο. Ήταν ο Σάσα, αλλά ήταν κάποιος άλλος.

“Τι να γίνει; Όλα καλά.”

Ρομπότ, αυτό σκέφτηκε η Αναστασία, ρομπότ. Είχαν πάρει τον Σάσα κι είχαν βάλει μια ρέπλικα στη θέση του. Έπιασε το πρόσωπο του. Ήταν ζεστό, κανονικά ζεστό. Κι η ανάσα του μύριζε μήλο, όπως πάντα. Έσκυψε να τον φιλήσει. Τα χείλη του ήταν ίδια, αλλά το φιλί του

ρομπότ

“Τι έπαθες;”

“Δεν έπαθα κάτι.”

ρομπότ

Πετάχτηκε πίσω. Του φώναξε:

“Σάσα, τι συμβαίνει;”

“Δεν συμβαίνει κάτι. Γιατί φωνάζεις;”

ρομπότ

“Έλα”, του είπε και τον σήκωσε απ’ την καρέκλα. Τον τράβηξε στην κρεβατοκάμαρα. Εκείνος ακολουθούσε πειθήνια. Τον έγδυσε και τον έριξε στο κρεβάτι. Μετά γδύθηκε κι εκείνη. Έμεινε με το σέξι ολόσωμο καλσόν που είχε αγοράσει. Κάτι γυάλισε στα μάτια του. Τον είδε ότι είχε στύση. Έπεσε πάνω του, έκαναν σεξ.

ρομπότ

Ο τρόπος που την έπιανε

ρομπότ

Έτσι όπως την κρατούσε

ρομπότ

έχυσε και γύρισε στο πλάι, χωρίς να της δίνει σημασία πλέον, κι η Αναστασία ένιωσε σαν να ήταν πόρνη.

“Τι έπαθες, Σάσα;”

“Δεν έπαθα τίποτα.”

Η Αναστασία σηκώθηκε και ντύθηκε. Είχε εξοργιστεί. Έπαιζε μαζί της. Ο Σάσα πάτησε κάτω τα πόδια του. Κοίταξε το παντελόνι που ήταν στο πάτωμα. Πήγε να το πιάσει. Σταμάτησε. Κοίταξε το πουκάμισο του, λίγο παραδίπλα. Μετά πάλι το παντελόνι.

“Τι να φορέσω πρώτα;”

Αυτό το είπε δυνατά, παρότι φαινόταν ότι μιλούσε στον εαυτό του. Μετά κοίταξε την Αναστασία και της είπε, χωρίς θλίψη:

“Δεν μπορώ να διαλέξω. Δεν μπορώ να διαλέξω τίποτα. Όταν βγήκα απ’ τη Lacuna σκεφτόμουν τι να πάρω, ταξί ή λεωφορείο. Έκατσα κι έγραψα στο notebook τα υπέρ και τα κατά κάθε επιλογής. Ξεκίνησα να περπατάω ενώ ζύγιζα τα δεδομένα. Έφτασα σπίτι με τα πόδια.”

Η Αναστασία στάθηκε μπρος του.

“Τι έσβησες;”

“Λογοτεχνία. Μυθοπλασία και ποίηση. Τους Θλιμμένους Τροπικούς τους κράτησα. Νομίζω ότι τους κράτησα. Ήθελα να τους κρατήσω. Όχι, δεν τους θυμάμαι. Τι λένε οι Θλιμμένοι Τροπικοί;”

Η Αναστασία υποψιάστηκε τι είχε γίνει. Ήξερε τους Θλιμμένους Τροπικούς. Ήταν ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του Κλοντ Λεβιστρός, απ’ τα ταξίδια του στον Αμαζόνιο. Το βιβλίο είχε προταθεί για το βραβείο Γκονκούρ, το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Γαλλίας, και σίγουρα το άξιζε, αφού ήταν το καλύτερο βιβλίο της δεκαετίας τουλάχιστον, αλλά απορρίφτηκε. Δεν ήταν μυθοπλασία.

“Θυμάσαι την Οδύσσεια;” τον ρώτησε.

“Του Κιούμπρικ;”

“Το βιβλίο.”

“Υπάρχει και βιβλίο;”

Η Αναστασία ένιωσε κάτι Μπεκετικό στην κοιλιά της να φωνάζει: Quelle catastrophe! Τα ομηρικά έπη είναι μέρος του συλλογικού ασυνείδητου της ανθρωπότητας, δεν είναι απλώς μυθοπλασία.

“Θυμάσαι τον κατακλυσμό;”

“Εννοείς πέρυσι; Που πνίγηκαν είκοσι άνθρωποι.”

“Τον κατακλυσμό του Νώε, του Γκιλγκαμές, τον Μεγάλο Κατακλυσμό.”

Δεν χρειαζόταν να της απαντήσει, το είδε. Κι αυτές οι περιπτώσεις μυθοπλασίας είχαν χαθεί.

“Πείνασα”, είπε ο Σάσα και σηκώθηκε. Πήγε προς την κουζίνα, χωρίς να ντυθεί.

Η Αναστασία πετάχτηκε μπροστά του στον διάδρομο.

“Σάσα! Μ’ αγαπάς;”

“Ναι”, απάντησε εκείνος αμέσως.

Την παρέκαμψε και πήγε στο ψυγείο.

Εκείνο το ναι, εκείνη η κατάφαση, ήταν πιο άδεια και ψυχρή απ’ το κενό ανάμεσα στ’ αστέρια.

Την πήραν τα κλάματα. Ντύθηκε. Ήθελε να φύγει γρήγορα, δεν μπορούσε να είναι μαζί του. Άφησε το κλειδί δίπλα στο τηλέφωνο, πήγε να κλείσει. Στο διπλανό διαμέρισμα ζούσε μια οικογένεια. Είχαν κι ένα μικρό κορίτσι που είχε κολλήσει στην πόρτα τους μια τεράστια ζωγραφιά μ’ έναν μονόκερο.

“Πιστεβο στους μονοκερους”, έγραφε με γράμματα νηπιαγωγείου.

Η Αναστασία έτρεξε στην κουζίνα. Ο Σάσα είχε βάλει τυριά κι αλλαντικά στον πάγκο της κουζίνας και τα κοιτούσε αναποφάσιστος.

“Σάσα.”

“Ναι.”

“Θυμάσαι τη μητέρα σου;”

“Ναι.”

“Σου διάβαζε παραμύθια;”

Ο Σάσα έμεινε να σκέφτεται. Μετά είπε:

“Ζαμπόν ή γαλοπούλα; Τι να βάλω;”

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πηγή: sanejoker.info

---

Γελωτοποιός: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Από πού έρχονται οι κορωνοϊοί;

Της Sonia Shah* - Επιμέλεια: Βασίλης Παπακριβόπουλος

Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι τα ζώα είναι σε μεγάλο βαθμό προσβεβλημένα από θανατηφόρους παθογόνους οργανισμούς έτοιμους να μας μολύνουν. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: με την ξέφρενη αποδάσωση, αστικοποίηση και εκβιομηχάνιση προσφέραμε στα μικρόβια τον τρόπο να φτάσουν μέχρι το ανθρώπινο σώμα και να προσαρμοστούν σε αυτό.

Ακόμα και τον 21ο αιώνα οι παλιές «θεραπείες» θεωρούνται από τις αρχές ως το καλύτερο μέσο για να καταπολεμηθεί η επιδημία που οφείλεται στον κορωνοϊό: εκατοντάδες εκατομμύρια άτομα υφίστανται περιορισμούς στις μετακινήσεις τους. Μήπως όμως έχει φθάσει η στιγμή να αναρωτηθούμε γιατί πανδημίες διαδέχονται η μια την άλλη με ολοένα ταχύτερο ρυθμό;

Ήταν άραγε ένας παγκολίνος; Μια νυχτερίδα; Ή μήπως ένα φίδι, όπως ακούστηκε αρχικά, για να διαψευστεί στη συνέχεια η είδηση; Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν αγώνα δρόμου για να ενοχοποιηθεί το άγριο ζώο που ευθύνεται για αυτόν τον κορωνοϊό, ο οποίος επισήμως αποκαλείται SARS - Cov-2 και έχει πιάσει στην παγίδα του Covid-19, της ασθένειας που προκαλεί, αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια άτομα σε καραντίνα ή πίσω από ζώνες υγειονομικού περιορισμού. Όσο κι αν η διαλεύκανση αυτού του μυστηρίου αποτελεί ζήτημα πρωταρχικής σημασίας, παρόμοιες υποθέσεις μας εμποδίζουν να δούμε ότι η ολοένα πιο ευάλωτη θέση μας απέναντι στις πανδημίες έχει μια πολύ βαθύτερη αιτία: την εντεινόμενη καταστροφή των ενδιαιτημάτων της άγριας ζωής.

Από το 1940 εκατοντάδες παθογόνα μικρόβια έχουν κάνει την εμφάνιση ή την επανεμφάνισή τους σε περιοχές όπου, μερικές φορές, δεν είχαν ποτέ παρατηρηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Ιού της Ανθρώπινης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας (HIV), του Έμπολα στη Δυτική Αφρική ή του Ζίκα στην αφρικανική ήπειρο. Η πλειονότητά τους (60%) είναι ζωικής προέλευσης. Ορισμένοι ιοί προέρχονται από οικόσιτα ή εκτρεφόμενα ζώα, αλλά οι περισσότεροι (πάνω από τα δύο τρίτα) μεταδόθηκαν από άγρια ζώα.

Ωστόσο τα ζώα δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη. Παρ’ όλα τα άρθρα που, με τη βοήθεια πλήθους φωτογραφιών, υποδεικνύουν ως αφετηρία των καταστροφικών επιδημιών την άγρια πανίδα, (1) είναι λάθος να πιστεύουμε ότι τα ζώα είναι σε μεγάλο βαθμό προσβεβλημένα από θανατηφόρους παθογόνους οργανισμούς έτοιμους να μας μολύνουν. Στην πραγματικότητα η πλειονότητα των μικροβίων ζει μέσα στον οργανισμό των ζώων χωρίς να τους προξενούν το παραμικρό κακό. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: με την ξέφρενη αποδάσωση, αστικοποίηση και εκβιομηχάνιση προσφέραμε στα μικρόβια τον τρόπο να φτάσουν μέχρι το ανθρώπινο σώμα και να προσαρμοστούν σε αυτό.

Η καταστροφή των οικοτόπων απειλεί με εξαφάνιση μεγάλο αριθμό ειδών, (2) στα οποία περιλαμβάνονται και ορισμένα φαρμακευτικά φυτά και ζώα στα οποία ανέκαθεν στηριζόταν η φαρμακοποιία μας. Όσο για τα είδη που επιβιώνουν, η μόνη τους επιλογή είναι να αρκεστούν στα περιορισμένα απομεινάρια των οικοτόπων που τους αφήνουν οι ανθρώπινες δραστηριότητες. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυξάνεται η πιθανότητα στενών και επαναλαμβανόμενων επαφών με τον άνθρωπο, οι οποίες επιτρέπουν στα μικρόβια να εισχωρήσουν στο σώμα μας και, από ακίνδυνοι οργανισμοί, να μετατραπούν σε φονικούς παθογόνους οργανισμούς.

Ο Έμπολα αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση. Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2017 αποκάλυψε ότι οι εμφανίσεις αυτού του ιού, του οποίου η προέλευση εντοπίστηκε σε διάφορα είδη νυχτερίδας, είναι συχνότερες στις ζώνες της Κεντρικής και της Δυτικής Αφρικής που έχουν πρόσφατα υποστεί αποψίλωση των δασών τους. Όταν καταστρέφουμε τα δάση τους, υποχρεώνουμε τις νυχτερίδες να φωλιάσουν στα δέντρα των κήπων και των αγροκτημάτων μας.

Από εκεί και πέρα, είναι εύκολο να φανταστούμε τη συνέχεια: ένας άνθρωπος απορροφά το σάλιο μιας νυχτερίδας τρώγοντας ένα φρούτο που έχει καλυφθεί με αυτό. Ή, στην προσπάθειά του να κυνηγήσει και να σκοτώσει την ενοχλητική επισκέπτρια, εκτίθεται σε μικρόβια που έχουν βρει καταφύγιο μέσα στους ιστούς της νυχτερίδας. Με αυτόν τον τρόπο ένα πλήθος ιών, των οποίων οι νυχτερίδες είναι ξενιστές, αλλά παραμένουν αβλαβείς για τις ίδιες, κατορθώνουν να διεισδύσουν στους ανθρώπινους πληθυσμούς.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Έμπολα, αλλά και του Νίπα (κυρίως στη Μαλαισία ή στο Μπαγκλαντές) ή του Μάρμπουργκ (αποκλειστικά στην Ανατολική Αφρική). Το φαινόμενο αποκαλείται «διάβαση του φραγμού των ειδών». Αν συμβεί συχνά, μπορεί να επιτρέψει στα μικρόβια ζωικής προέλευσης να προσαρμοστούν στους οργανισμούς μας και να εξελιχθούν, μέχρι του σημείου της μετατροπής τους σε παθογόνα.

Το ίδιο ισχύει και για τις ασθένειες που μεταδίδονται από τα κουνούπια, καθώς αποδείχθηκε ο συσχετισμός της αποψίλωσης των δασών με την εμφάνιση επιδημιών (3) -απλώς εδώ αφορά λιγότερο την απώλεια των οικοτόπων και περισσότερο τον μετασχηματισμό τους.

Μαζί με τα δέντρα του δάσους εξαφανίζονται οι ρίζες και το στρώμα των ξερών φύλλων. Το νερό ρέει ευκολότερα σε αυτό το έδαφος, απογυμνωμένο πλέον και εκτεθειμένο στον ήλιο, σχηματίζοντας γούρνες οι οποίες ευνοούν την αναπαραγωγή κουνουπιών που είναι φορείς της ελονοσίας. Σύμφωνα με μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δώδεκα χώρες, οι πληθυσμοί των ειδών των κουνουπιών που είναι φορείς παθογόνων για τον άνθρωπο οργανισμών είναι διπλάσιοι στις αποδασωμένες ζώνες σε σχέση με τα άθικτα δάση.

Η καταστροφή των ενδιαιτημάτων έχει επίσης επιπτώσεις λόγω των αλλαγών που προκαλούνται στον αριθμό των ατόμων ενός είδους, κάτι που μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο της μετάδοσης ενός παθογόνου οργανισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο ιός του Δυτικού Νείλου, ο οποίος μεταφέρεται από τα αποδημητικά πτηνά. Στη Βόρεια Αμερική οι πληθυσμοί των πουλιών έχουν μειωθεί περισσότερο από 25% την τελευταία πεντηκονταετία, τόσο λόγω της απώλειας των οικοτόπων τους όσο και για διάφορους άλλους λόγους. (4)

Ωστόσο αυτές οι αιτίες δεν πλήττουν όλα τα είδη πουλιών με τον ίδιο τρόπο. Τα πουλιά που με συγκεκριμένα ενδιαιτήματα, όπως η τσικλιτάρα και οι ραλλίδες (φαλαρίδες), επλήγησαν σκληρότερα από εκείνα που μπορούν να ζήσουν σε πολλά ενδιαιτήματα, όπως για παράδειγμα οι κοκκινολαίμηδες και τα κοράκια. Ενώ όμως τα πρώτα δεν είναι καλοί ξενιστές του ιού του Δυτικού Νείλου, τα δεύτερα αποδεικνύονται εξαιρετικοί. Εξ ου και η αυξημένη παρουσία του ιού στα οικόσιτα πτηνά της περιοχής και η αυξημένη πιθανότητα να δούμε ένα κουνούπι να τσιμπάει ένα μολυσμένο πουλί και στη συνέχεια έναν άνθρωπο. (5)

Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στην περίπτωση των ασθενειών που μεταδίδονται από τα τσιμπούρια. Καθώς η ανάπτυξη των αστικών κέντρων ροκανίζει τα δάση της Βορειοανατολικής Αμερικής, εκδιώκονται ζώα όπως το οπόσσουμ, τα οποία συμβάλλουν στον περιορισμό των πληθυσμών των τσιμπουριών.

Αντίθετα, από την εξέλιξη ευνοούνται είδη πολύ λιγότερο αποτελεσματικά ως προς αυτό το ζήτημα, όπως το ελάφι και ο ποντικός Peromuscus leucopus. (6) Όλα αυτά έχουν αποτέλεσμα να εξαπλώνονται ευκολότερα οι ασθένειες που μεταδίδονται από τα τσιμπούρια. Σε αυτές συγκαταλέγεται η Νόσος του Λάιμ, που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της το 1975 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας αναγνωρίστηκαν επτά νέοι παθογόνοι οργανισμοί που μεταδίδονται από τα τσιμπούρια. (7)

Οι κίνδυνοι ανάδυσης ασθενειών δεν εντείνονται μόνο από την απώλεια των οικοτόπων, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο τους αντικαθιστούμε. Για να ικανοποιήσει την ακόρεστη σαρκοφάγο όρεξή του, ο άνθρωπος αποψίλωσε μια έκταση ίση με την αφρικανική ήπειρο (8) προκειμένου να εκθρέψει ζώα που προορίζονται για σφαγή. Ορισμένα από αυτά τα ζώα καταλήγουν στα κυκλώματα του παράνομου εμπορίου ή πωλούνται σε παζάρια ζώων (wet markets).

Εκεί, είδη που σίγουρα δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ μέσα στη φύση βρίσκονται σε διπλανά κλουβιά και τα μικρόβια μπορούν άνετα να περάσουν από το ένα ζώο στο άλλο. Σε αυτόν τον τύπο ανάπτυξης, ο οποίος ήδη δημιούργησε την περίοδο 2002-2003 τον κορωνοϊό που ήταν υπεύθυνος για το Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο (SARS), ενδέχεται να βρίσκεται η ρίζα του άγνωστου κορωνοϊού που μας πολιορκεί σήμερα.

Ωστόσο πολύ περισσότερα είναι τα ζώα που εξελίσσονται μέσα στο σύστημα βιομηχανικής κτηνοτροφίας μας. Εκατοντάδες χιλιάδες ζώα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο περιμένοντας να οδηγηθούν στο σφαγείο: ιδού οι ιδανικές συνθήκες για τη μετάλλαξη των μικροβίων σε θανάσιμους παθογόνους οργανισμούς. Για παράδειγμα οι ιοί της γρίπης των πτηνών, των οποίων ξενιστές ήταν υδρόβια πουλιά, έκαναν θραύση στα πτηνοτροφεία όπου βρισκόταν φυλακισμένος τεράστιος αριθμός κοτόπουλων: εκεί μεταλλάχτηκαν και απέκτησαν περισσότερη λοιμογόνο δύναμη.

Πρόκειται για μια διαδικασία τόσο προβλέψιμη, ώστε να είναι να δυνατόν να αναπαραχθεί σε εργαστηριακές συνθήκες. Ένα από τα στελέχη αυτού του ιού, ο Η5Ν1, μπορεί να μεταδοθεί στον άνθρωπο και σκοτώνει περισσότερα από τα μισά άτομα που έχουν μολυνθεί από αυτόν. Το 2014, στην Βόρεια Αμερική, αναγκάστηκαν να θανατώσουν δεκάδες εκατομμύρια πουλερικά για να ανακόψουν την εξάπλωση ενός άλλου στελέχους του ιού. (9)

Τα βουνά περιττωμάτων που παράγονται από τα ζώα εκτροφής προσφέρουν στα μικρόβια ζωικής προέλευσης ακόμα περισσότερες ευκαιρίες να μολύνουν τους ανθρώπινους πληθυσμούς. Δεδομένου ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα κτηνοτροφικά απόβλητα από όσα μπορεί να απορροφήσει η γεωργική γη υπό μορφή λιπάσματος, καταλήγουν συχνά να αποθηκεύονται σε μεγάλες μη στεγανές τάφρους, το ιδανικό καταφύγιο για το κολοβακτηρίδιο Escherichia coli.

Περισσότερα από τα μισά ζώα που είναι εσώκλειστα στις αμερικανικές μονάδες πάχυνσης είναι φορείς του, αλλά το βακτήριο είναι αβλαβές για αυτά. (10) Αντίθετα, το Ε. coli προκαλεί στον άνθρωπο αιμορραγικές διάρροιες και πυρετό, ενώ μπορεί να επιφέρει οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Και, καθώς δεν είναι σπάνιο να διαχέονται ζωικά περιττώματα στο νερό ή στα τρόφιμά μας, κάθε χρόνο μολύνονται 90.000 Αμερικανοί.

Παρ’ όλο που επιταχύνεται η μετάλλαξη των ζωικών μικροβίων σε παθογόνους για τον άνθρωπο οργανισμούς, δεν πρόκειται για νέο φαινόμενο. Η εμφάνισή του χρονολογείται από τη νεολιθική εποχή, όταν το ανθρώπινο ον άρχισε να καταστρέφει τους οικοτόπους της άγριας ζωής για να επεκτείνει την καλλιεργήσιμη γη του, αλλά και να εξημερώνει ζώα για να τα μετατρέψει σε υποζύγια. Σε αντάλλαγμα τα ζώα μάς προσέφεραν μερικά δηλητηριασμένα δώρα: η ιλαρά και η φυματίωση προέρχονται από τις αγελάδες, ο κοκίτης από τα γουρούνια και η γρίπη από τις πάπιες.

Η διαδικασία συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του ευρωπαϊκού αποικιακού επεκτατισμού. Στο Κονγκό οι σιδηροδρομικές γραμμές και οι πόλεις που κατασκεύασαν οι Βέλγοι άποικοι επέτρεψαν σε έναν λεντοϊό, με ξενιστές τους μακάκους πιθήκους της περιοχής, να τελειοποιήσει την προσαρμογή του στο ανθρώπινο σώμα. Στη Βεγγάλη οι Βρετανοί καταπάτησαν τους τεράστιους υγροτόπους των Σάνταρμπανς για να αναπτύξουν τη ρυζοκαλλιέργεια, εκθέτοντας τους κατοίκους των περιοχών αυτών στα υδρόβια βακτήρια που υπήρχαν σε εκείνα τα υφάλμυρα νερά.

Οι πανδημίες που προκλήθηκαν από την αποικιακή εισβολή εξακολουθούν να εμφανίζονται και σήμερα. Ο λεντοϊός των μακάκων μετατράπηκε στον HIV, ενώ το υδρόβιο βακτήριο των Σάνταρμπανς, γνωστό πλέον ως χολέρα, έχει ήδη προκαλέσει επτά πανδημίες μέχρι σήμερα, με την πλέον πρόσφατη να έχει εκδηλωθεί στην Αϊτή.

Ευτυχώς, όπως δεν υπήρξαμε παθητικά θύματα αυτής της διαδικασίας, έχουμε και τη δυνατότητα να πράξουμε πολλά προκειμένου να περιορίσουμε τον κίνδυνο εμφάνισης των μικροβίων. Μπορούμε να προστατέψουμε τους οικοτόπους της άγριας ζωής, ώστε τα ζώα να κρατούν τα μικρόβιά τους αντί να μας τα μεταδίδουν, όπως επιδιώκει το κίνημα One Health. (11)

Μπορούμε να οργανώσουμε μια στενή επιτήρηση των χώρων όπου τα ζωικά μικρόβια είναι πιο πιθανό να μεταλλαχθούν σε παθογόνους οργανισμούς για τον άνθρωπο και να επιχειρήσουμε να εξουδετερώσουμε όσα εμφανίζουν τάσεις προσαρμογής στον ανθρώπινο οργανισμό προτού προλάβουν να πυροδοτήσουν πανδημίες.

Αυτό ακριβώς επιδιώκουν εδώ και δέκα χρόνια οι ερευνητές του προγράμματος Predict, το οποίο χρηματοδοτείται από την Αμερικανική Υπηρεσία για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID). Έχουν ήδη εντοπίσει πάνω από 900 νέους ιούς συνδεόμενους με την επέκταση του ανθρώπινου αποτυπώματος πάνω στον πλανήτη. Ανάμεσά τους, άγνωστα έως τώρα στελέχη κορονοϊού παρόμοια με εκείνα του SARS. (12)

Σήμερα, μας παραμονεύει μια νέα πανδημία -και όχι μόνον αυτή του Covid-19. Στις ΗΠΑ οι προσπάθειες της κυβέρνησης Τραμπ να απαλλάξει την εξορυκτική βιομηχανία, αλλά και το σύνολο των βιομηχανικών δραστηριοτήτων, από οποιοδήποτε ρυθμιστικό πλαίσιο, θα οδηγήσει στην απώλεια οικοτόπων, ευνοώντας τη μεταφορά μικροβίων από τα ζώα στους ανθρώπους.

Ταυτόχρονα η αμερικανική κυβέρνηση θέτει σε κίνδυνο τη δυνατότητα εντοπισμού του επόμενου επικίνδυνου μικροβίου πριν αυτό εξαπλωθεί: τον Οκτώβριο του 2019 αποφάσισε να θέσει τέλος στο πρόγραμμα Predict. Επιπλέον στις αρχές Φεβρουαρίου του 2020 ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει κατά 53% τη συνεισφορά της στον προϋπολογισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ).

Όπως δήλωσε ο επιδημιολόγος Λάρι Μπρίλιαντ, «οι εμφανίσεις ιών είναι αναπόφευκτες, όχι όμως και οι επιδημίες». Ωστόσο δεν θα απαλλαγούμε από αυτές παρά μόνο αν επιδείξουμε τόσο μεγάλη αποφασιστικότητα για να αλλάξουμε πολιτική όση επιδείξαμε για να διαταράξουμε τη φύση και τη ζωή των ζώων.

1. Kai Kupferschmidt, «This bat species may be the source of the Ebola epidemic that killed more than 11.000 people in West Africa», «Science Magazine», Ουάσιγκτον - Κέιμπριτζ, 24 Ιανουαρίου 2019.
2. Jonathan Watts, «Habitat loss threatens all our futures, world leaders warned», «The Guardian», Λονδίνο, 17 Νοεμβρίου 2018.
3. Katarina Zimmer, «Deforestation tied to changes in disease dynamics», «The Scientist», Νέα Υόρκη, 29 Ιανουαρίου 2019.
4. Carl Zimmer, «Birds are vanishing from North America», «The New York Times», 19 Σεπτεμβρίου 2019.
5. Birdlife International, «Diversity of birds buffer against West Nile virus», Science Daily, 6 Μαρτίου 2009, www.sciencedaily.com
6. (Σ.τ.Μ.) Θεωρείται δε ως ένας από τους κυριότερους φορείς μετάδοσης ασθενειών που μεταφέρουν τα τσιμπούρια, καθώς έχουν μετρηθεί έως και 270 τσιμπούρια πάνω σε αυτά τα ζώα μεγέθους 15-20 εκατ.
7. «Lyme and other tickborne diseases increasing», Centers for disease Control and Prevention, 22 Απριλίου 2019, www.cdc.gov
8. George Monbiot, «There’s a population crisis all right. But probably not the one you think», «The Guardian», 19 Νοεμβρίου 2015.
9. «What you get when you mix chickens, China and climate change», «The New York Times», 5 Φεβρουαρίου 2016. Στη Γαλλία, η γρίπη των πτηνών έπληξε τα πτηνοτροφεία τον χειμώνα 2015-2016 και το Υπουργείο Γεωργίας εκτιμά ότι τον φετινό χειμώνα υφίσταται κίνδυνος για τα πουλερικά που προέρχονται από την Πολωνία.
10. Christina Venegas-Vargas και άλλοι, «Factors associated with Shiga toxin-producing Escherichia coli shedding by dairy and beef cattle», «Applied and Environmental Microbiology», τ. 82, αρ. 16, Ουάσιγκτον, Αύγουστος 2016.
11. Predict Consortium, «One Health action», EcoHealth Alliance, Νέα Υόρκη, Οκτώβριος 2016.
12. «What we’ve found», One Health Institute, https://ohi.ucdavis.edu

*Η Sonia Shah είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας του «Pandemic: TrackingContagions. From Cholera to Ebola and Beyond», Sarah Crichton Books, Νέα Υόρκη, 2015 και του «The Next Great Migration: The Beauty and Terror of Life on the Move, Bloomsbury Publishing, Λονδίνο» θα εκδοθεί τον Ιούνιο του 2020). Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «The Nation».

Πηγή: avgi.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Όχι και «όλοι ίσοι»…

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί σήμερα Σάββατο 04/ 04 / 2020 στα περίπτερα

Ο ιός μπορεί να πλήξει τον καθένα αλλά δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες στην περίθαλψη και την επιβίωση. Αυτό το ξεχνούν όσοι κυβερνούν ή ανταγωνίζονται για την επικράτηση στον διεθνή στίβο. Ο Τζόνσον –πριν νοσήσει– είχε πει ότι «θα χάσουμε αγαπημένα μας πρόσωπα» αλλά πρέπει να περάσουμε από την «ανοσία της αγέλης», και αρνιόταν να πάρει μέτρα…

Χιλιάδες είναι οι πολίτες που νοσούν «στο σπίτι» χωρίς πρόσβαση στα συστήματα υγείας. Εκατομμύρια όσοι δουλεύουν χωρίς στοιχειώδεις προφυλάξεις. Χιλιάδες στις ουρές των τραπεζών, στέκονται με τάξη και σε απόσταση, για να δεχτούν επιθέσεις από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση ότι δεν προσέχουν. Ενώ δίνεται συγχωροχάρτι στις τράπεζες που έκλεισαν καταστήματα και απέλυσαν εργαζόμενους για να αυξήσουν τα κέρδη τους τον τελευταίο χρόνο.

Πάνω στην αναμπουμπούλα, η κυβέρνηση πέρα από τα μέτρα δεν ξέχασε να κάνει και τα δωράκια της. Σε μεγαλοεργολάβους, κλινικάρχες, καναλάρχες και τράπεζες. Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δίνουν μεγάλη ευχέρεια να γενικευτεί η μερική απασχόληση και η μερική ανεργία. Κι όλα αυτά χωρίς δεσμεύσεις για το τι κονδύλια θα δοθούν για το σύστημα υγείας. Χωρίς καμιά ουσιαστική πληροφόρηση σχετικά με το τι πλάνο υπάρχει για τους επόμενους μήνες.

Με καταργημένο τον δημόσιο χώρο και στο όνομα της έκτακτης κατάστασης, οικοδομούνται από τώρα μοντέλα διακυβέρνησης, συναίνεσης και ελέγχου. Σε έκταση και με μέσα που δεν υπήρχαν μέχρι χτες.

Ταυτόχρονα, οι κοινωνίες δέχονται ένα «μασάζ» για το τι έρχεται ή τι ήδη ξεκίνησε. Μια εντελώς νέα πραγματικότητα, με πρώτο σύμπτωμα το μαζικό πέταγμα εκτός εργασίας ασύλληπτα μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Ορισμένοι μιλάνε για καταστάσεις σαν της κρίσης του 1929, άλλοι θεωρούν ότι θα είναι χειρότερα.

Είναι αστείο να θεωρηθεί λοιπόν ότι όλοι είναι στην ίδια θέση απέναντι στην πανδημία και την κρίση. Άλλη αντιμετώπιση θα έχεις αν είσαι ο κύριος τάδε των ελίτ, της ολιγαρχίας, των ΜΜΕ. Άλλη αν είσαι οποιοσδήποτε «ανώνυμος» σε μια γειτονιά στο διαμέρισμα, σε ένα χωριό ή κάποιο νησί. Και άλλη αν είσαι μετανάστης (με χαρτιά ή όχι), αν είσαι σε ένα γηροκομείο χωρίς τρόφιμα, ή σε κάποιο χώρο εγκλεισμού.

Η ελληνική κοινωνία έχει περάσει πολλά χωρίς να χάσει την ανθρωπιά της. Στέκεται γενικά καλά, αλλά και σκέφτεται όσα συμβαίνουν ή έρχονται. Φοβάται ότι δεν τελειώνει το βάσανο με τον τερματισμό της καραντίνας κι ότι μετά θα έρθει ο «λογαριασμός». Προβληματίζεται για τη συνταγή «μισής ζωής» που θα προσφέρουν σαν λύση οι ελίτ. Μισή δουλειά, μισός μισθός, μισή σύνταξη, μισό επίδομα… Εκεί που μίλαγαν για μερική εργασία, τώρα θα έχουμε επίσημα τη «μερική ανεργία».

Ο πρωθυπουργός ζήτησε από τους βουλευτές να δώσουν τον μισό μισθό τους για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Έχει ανταποκριθεί η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν ξέρουμε πόσοι θα ανταποκριθούν όταν πρόκειται για το πουγκί τους. Εντάξει, δουλεύουν και σκληρά είναι αλήθεια, ακόμα και τώρα με τηλεργασία… Αντέδρασε βέβαια ήδη η Γαρυφαλλιά Κανέλλη βουλευτίνα του ΚΚΕ, που μάλλον δεν δίνει πουθενά από τον μισθό της.

Αλλά, όπως έγινε γνωστό, μέσα στην πανδημία αποφασίστηκε διπλασιασμός αμοιβών των νέων διοικητών σε τρεις φορείς (ΣΤΑΣΥ, ΟΣΥ, ΟΑΣΑ) στα 7.500 ευρώ μηνιαίως. Και αύξηση της αμοιβής των μελών των διοικητικών συμβουλίων τους από 50 σε 400 ευρώ για κάθε συνεδρίαση. Ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ λαμβάνει πάνω από 10.000 ευρώ τον μήνα και της ΔΕΗ κάπου 25.000 με τα μπόνους.

Είπαμε, είμαστε όλοι ίσοι αλλά κάποιοι περισσότερο…

Πηγή: e-dromos.gr

---

Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος της!

Λίλα Μήτσουρα

Το πώς διαχειρίζεται η εκάστοτε κυβέρνηση τις κρίσεις έχει άμεση σχέση με το πολιτικό της υπόβαθρο. Εξαρτάται από τι υλικά είναι «ζυμωμένη»

Για την Νέα Δημοκρατία ξέραμε πάντα τα υλικά του χτισίματός της. Ήταν πάντα ξεκάθαρη, ποτέ δεν κρύφτηκε και ίσως αυτό είναι το μόνο στοιχείο υπέρ της, αν μπορείς να το πεις έτσι.

Σε αυτήν την πολιτική ευθεία έθεσε τον εαυτό της δεξιά με κάποια πρόσωπα εντός της, να την παρασέρνουν λίγο πιο δεξιά από το δεξιά.

Το γνωρίζαμε όλοι. Το να εθελοτυφλούν οι υποστηρικτές της δεν το ακυρώνει αυτό.

Και ήρθε η κρίση του ιού. Η παγκόσμια κρίση. Και αν προσέξεις τους χειρισμούς του κάθε κράτους ξεχωριστά αντιλαμβάνεσαι και τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Κάποια ήταν υπέρμαχα της ανοσίας της αγέλης. Κάποια όμως ήταν βαθιά ανθρώπινα και αντέδρασαν άμεσα, πάντα για το καλό του λαού. Όπως η δική μας κυβέρνηση.

Άμεσα τα μέτρα, καθημερινή ενημέρωση να ξέρουμε πόσοι πεθαίνουν, αρχικά, πόσοι νοσούν, πόσοι τα κατάφεραν. Με αυτή την σειρά λέγονται τα νούμερα.

Ξεκινούν από τα μαύρα μαντάτα πρώτα. Τυχαίο; Για μένα όχι, είναι στρατηγική χειρισμού μέσω του τρόμου. Γιατί πρέπει να φοβηθούμε, να τρομοκρατηθούμε και να μείνουμε μέσα.

Αν αυξηθούν οι θάνατοι υπεύθυνοι είμαστε οι πολίτες και μόνο που δεν ακούσαμε τις σαφείς κρατικές εντολές. Μένουμε σπίτι. Όλη η ατομική ευθύνη επάνω μας. Οι δικές τους κρατικές ευθύνες τελειώνουν στην επιβολή των μέτρων. Πουθενά αλλού.

«Εγώ σε προειδοποίησα, όποιος πεθάνει τώρα φταις εσύ πολίτη, όχι εγώ που κατέστρεψα τα νοσοκομεία, που απέλυσα ιατρούς, που δεν τους πληρώνω όσο αξίζουν, που δεν τους δίνω ιατρικό υλικό…»

Φταις εσύ πολίτη που δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το κράτος είναι υπό διάλυση και δεν προσέχεις έστω και αυτή την ύστατη στιγμή. Δική σου ευθύνη η ζωή η δική σου και των άλλων όχι αυτοί τα καταστρέψανε όλα.

Και αφού δεν συμμορφώνεσαι θα σε τιμωρήσω αυστηρά. Και εκεί φαίνεται ξεκάθαρα η θέση τους. Ο κύριος γλύκας με την αναγκαστικότητα του ξύλου μάλλον τους παρασέρνει λίγο πιο δεξιά από δεξιά.

Πήρε πρόστιμο άστεγος που ήταν άστεγος γιατί κυκλοφορούσε αναίτια. Έπρεπε να μείνει μέσα ο άστεγος. Πού μέσα; Που; Δικό του θέμα αυτό, αυτοί έδωσαν οδηγίες εσύ τήρησέ τις Τέλος.

Για τον ίδιο λόγο πήρε πρόστιμο χειμερινή κολυμβήτρια που κολυμπούσε σε έρημη παραλία. Αναίτια κυκλοφορούσε και αυτή και υπήρχε κίνδυνος να κολλήσουν τα φύκια και τα κοχύλια τον ίο.

Τα μέτρα που πήραν αναρωτιέμαι τα πήραν για την προστασία του πληθυσμού ή για την καταστολή του πληθυσμού; Μα απομονωμένος είσαι πιο διαχειρίσιμος…

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου…

Μόνος και έγκλειστος να παρακολουθείς τα τρομοκρατικά δελτία ενημέρωσης, να σε βάζουν απέναντι στον συμπολίτη σου, διαίρει και βασίλευε, πάντα δούλευε αυτό…

Φταίνε οι ηλικιωμένοι, φταίνε αυτοί που δεν συμμορφώνονται, φταίει ο συνάνθρωπος σου, όρμα του είναι ανεύθυνος, αλλά το κράτος και η κυβέρνηση δεν φταίει.

Και όσο ο ιός κρατεί και μέσω αυτού κρατεί και τον κόσμο σπίτι του, με καθοδηγούμενη ενημέρωση, τόσο αυτοί περνούν νόμους που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν αντιδράσεις. Τώρα ποιος θα αντιδράσει;

Είμαστε όλοι τρομοκρατημένοι με τον αόρατο εχθρό. Μπορεί και γω και συ να έχουμε κολλήσει αυτόν τον αλητήριο ιό, αλλά πώς θα το μάθουμε;

Δεν θα το μάθουμε απλώς. Γιατί τα τεστ είναι για όσους κρίνει η κυβέρνηση και τα όργανα της πώς πρέπει να το κάνουν. Και αν θες μόνος σου θα πρέπει να το πληρώσεις πανάκριβα φυσικά και ιδιωτικά. Αν πάλι νοσήσουμε θα πρέπει να μείνουμε μόνοι μας στο σπίτι μας δίχως ιατρική εξέταση αλλά μόνο με οδηγίες τηλεφωνικές από άσχετους μιας τηλεφωνικής εταιρείας. Αυτοί ξέρουν καλύτερα από σένα αν είσαι σοβαρά και πως νιώθεις.Σιγά μη ξέρεις εσύ που αρρώστησες πως νιώθεις! Τώρα αν πεθάνεις, εεε τι να κάνουμε; Υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες.

Εσύ μείνε σπίτι άκου τα τρομοκρατικά δελτία, τρόμαξε όσο πρέπει, δέξου την ατομική σου ευθύνη ότι εσύ φταις που αρρωσταίνουν οι άλλοι και στη τελική ας πρόσεχες. Δικό σου το λάθος όχι δικό τους .

Αν πάλι δεν συμμορφωθείς θα φας πρόστιμο, αν ζήσεις…

Γιατί όλα τα λάθη δικά σου. εσύ φταις που δεν κατασπάραξες τον ηλικιωμένο που βγήκε να φροντίσει τον εαυτό του, αφού είναι, πρέπει να είναι μόνος του όπως λένε, τον τύπο που βγήκε να περπατήσει μόνος, που δεν πίστεψες τις ψεύτικες φωτό από γεμάτες παραλίες άλλων ετών.

Ας πρόσεχες φίλτατε λαέ… ας πρόσεχες…

Προσέχει ο λαός, όλα τα προσέχει και όλα τα καταγράφει και ξέρει πολύ καλά ποιοι είναι οι σωτήρες του ποιοι φταίνε και ποιοι γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Όλα τα καταγράφει και όταν έρθει η ώρα θα κάνει αυτό που πρέπει. Κανείς μην αμφιβάλει για αυτό.

Ναι μένουμε μέσα φυσικά, αλλά δεν ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ! ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΙ!

Και έχει και μια παροιμία ο λαός που καλό θα είναι αυτή η κυβέρνηση με τις καθόλου κρατικές ευθύνες, να την ξέρει Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος της!

---

Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Προσοχή μην σμίξουμε με το avatar...

Κώστας Θεολόγου

«Μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες…» προσπάθησε, μας είπε ο ποιητής (Κ. Καβάφης, 1913, "Όσο μπορείς") να μην εξευτελίζεις τη ζωή σου, για να μη καταντήσει «…σα μια ξένη φορτική». Η πολλή συνάφεια του κόσμου και οι πολλές κινήσεις ματαιώθηκαν με νόμο, αλλά οι πολλές ομιλίες –πλέον κυρίως virtual– συνεχίζουν να ταλανίζουν τη σκέψη και τις συμπεριφορές μας.

Πάντως, ακόμη και σε αυτές τις αμετροεπείς ομιλίες, υπάρχει μεταξύ μας απόσταση τουλάχιστον μέτρου ή μέτρων, διότι λαμβάνονται μέτρα, ώστε να μετρηθούμε στο τέλος και να μη βρεθούμε λειψοί σε μεγάλο βαθμό. Το προσωρινό πλαίσιο της καθημερινής ζωής διαμορφώνει έναν ζωτικό χώρο σε επίπεδο ατόμου, ένα ατομικό Lebensraum, για να μας αποδείξει τρανά πόση σημασία έχει ο χώρος για την οργάνωση και τη λειτουργία της κοινωνικής ζωής.

Ακούγονται και γράφονται διάφορες γνώμες και θεωρίες συνωμοσίας ή πραγματιστικές έστω, για τη μετάβαση στην κοινωνία χωρίς μετρητά (cashless society), στην οικονομία των mega διαστάσεων, που δεν περιλαμβάνει τις μικρές και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για ένα τεράστιο παιχνίδι-πείραμα των συσπειρώσεων κεφαλαίου, στο οποίο συμμετέχει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και φιλάνθρωποι χορηγοί μας ιατρικής έρευνας και των εμβολίων και άλλα πολλά που καλλιεργούν πολύτροπα τον αόρατο φόβο σε όλους μας.

Ο φόβος αποτυπώνεται οπτικά σε αριθμούς νεκρών και δραματοποιείται στα δελτία ειδήσεων, με άδειες κυκλοφορίας, άδειες πόλεις, γεμάτα φέρετρα και διαλογή (triage) ασθενών. Μα, όταν φοβούνται οι άνθρωποι πρέπει να έρθουν κοντά, να μη σκιάζονται, να πάρουν δύναμη από την αγκαλιά ο ένας του άλλου, να νιώσουν το χτυποκάρδι τους, να αγγίξουν τα χέρια και τα μάγουλά τους, τα χείλη τους και τα κορμιά τους. Ωστόσο, αυτό δεν επιτρέπεται.

Η δυστοπία της απόστασης

Ο φόβος φυλάει τα έρμα και τους έρημους ανθρώπους τους αφήνει στη μοναξιά και τη σιωπή της απόστασης. Από μακριά γίνονται όλα, η έγνοια, η φροντίδα, ο ανεφοδιασμός σε τρόφιμα και φάρμακα, η ελπίδα, η διδασκαλία, η συνύπαρξη, η αγάπη… Μα δεν μπορούν να γίνουν όλα εξ αποστάσεως. Εξ αποστάσεως θα καταλήξουμε στην αφασία, στην εδραίωση της συνήθειας να κρατάμε απόσταση μεταξύ μας, να μην αγγιζόμαστε ως οιονεί ρυπαροί, μολυσμένοι ο ένας απέναντι στον άλλο, ανθρωποφοβικοί, αλεξιάνθρωποι ή βαθμηδόν ανθρωπόπληκτοι; Ασφαλώς αυτό δεν πρέπει να συμβεί, θα είναι σαν κατίσχυση της διαβολής στη σχέση και στην προσέγγιση των ανθρώπων που υπάρχουν ως πρόσωπα, στραμμένα το ένα απέναντι στο άλλο.

Σε ένα δυστοπικό φιλμ του 2011, σε σενάριο του Δανού συγγραφέα Kim Fupz Aakeson, ξεσπά μια πανδημία στον πλανήτη, η οποία προκαλεί απώλεια των αισθήσεων του ανθρώπου τη μία μετά την άλλη. Η επιδημιολόγος Έβα Γκριν ερωτεύεται τον σεφ Γιούαν Μακγρέγκορ. Η πανδημία, όμως, φαίνεται να καταστρέφει την καθημερινή ζωή όλων των ανθρώπων στη Γλασκόβη, όπου διαδραματίζεται το φιλμ ("Perfect Sense" ή "Η Αίσθηση του Έρωτα"). Πρώτα, λοιπόν, αρχίζουν να ξεσπούν σε ασυγκράτητα κλάματα και λίγο μετά χάνουν την όσφρησή τους (ανοσμία).

Εν συνεχεία επικρατεί παράλογος πανικός και αδηφαγία που οδηγεί σε απώλεια της γεύσης μας (αγευσία). Η απώλεια της ακοής (κώφωση) τους συνοδεύεται από εκδήλωση ακραίου θυμού και οργής. Εξαιτίας όλων αυτών, η γιατρίνα και ο μάγειρας αποστασιοποιούνται. Κάποια μέρα άπαντες αρχίζουν να νιώθουν μιαν ανεξήγητη ευφορία, και η επιδημιολόγος τρέχει να βρει τον σεφ. Αγκαλιάζονται και μένουν έτσι χαϊδεύοντας ο ένας τον άλλο και όλος ο κόσμος γύρω τους τυφλώνεται.

Η τεχνολογία υποκαθιστά την κοινωνία

Η αφή από μόνη της είναι η (τέλεια και επαρκής) αίσθηση για να αγαπηθούμε ακόμη κι όταν οι άλλες αισθήσεις χαθούν. Οι αισθήσεις χάνονται με την απόσταση, γι' αυτό και τα μέσα (media) αποτελούν τις προεκτάσεις των αισθήσεών μας: τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεχειριστήριο, τηλεδιάσκεψη… Τα καινοτομικά παιχνίδια δυνητικής πραγματικότητας (VR) στοχεύουν να μας προσφέρουν τη γεύση, την όσφρηση, την αφή και την ηδονή από όλες τις σωματικές δυνατότητες των αισθήσεων -ή των ψευδαισθήσεών μας- εξ αποστάσεως. Και μόλις αυτό καταστεί εφικτό η κοινωνία δεν θα αποτελεί πλέον προϋπόθεση του πολιτισμού.

Η τεχνολογία θα μπορεί να υποκαταστήσει δικτυακώς αυτή την κοινωνία, τη συνάφεια των ανθρώπων, τις κινήσεις, τις ομιλίες και τις ομηρικές συνομιλίες μας. Ίσως αυτό που μας κρατάει ακόμη ανθρώπους να είναι η δυνατότητα να πορευόμαστε ο ένας προς τον άλλο, ως «εν σαρκί περιπολούντες θεοί», να συνυπάρχουμε και να συγχωρούμε, διατηρώντας σχέσεις φιλίας και αγάπης με αγκαλιά και σώμα, όχι μεσολαβημένες ή εξ αποστάσεως αντισηπτικές υποκαταστάσεις.

Και αυτό το ισχυρίζομαι ως επιφύλαξη, ώστε αυτή η εθελουσία επιφυλακή απέναντι στον αόρατο ιό, να μην μας εθίσει στην ευκολία να απομακρυνόμαστε από το συνάνθρωπο και να μην προσφέρει στην εξουσία τη θεσμική δυνατότητα ή το άλλοθι για να σμίξουμε με το avatar που μπορεί να μας περιβάλλει ή με cyborg που θα μπορεί να μας ελέγχει, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι παραμένουμε άνθρωποι.

Πηγή: slpress.gr

---

Κώστας Θεολόγου: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Μύρισαν αίμα κι επιστρέφουν...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Οι οπαδοί των μνημονίων βγαίνουν στον αφρό με όχημα την... «αλληλεγγύη»

Η Ευρώπη μετέωρη, τα υφεσιακά σενάρια διαρκώς χειρότερα, ο κορωνοϊός επελαύνει και το περιβάλλον γίνεται όλο και θετικότερο για τους σχεδιασμούς των γερακιών της διεθνούς οικονομίας και πολιτικής, τα οποία επανέρχονται δριμύτερα. Αυτό, με δυο λόγια, είναι το τοπίο που διαμορφώνεται στη Γηραιά Ήπειρο, η οποία προβλέπεται να ζήσει με δυσκολότερο τρόπο την πανδημία του κορωνοϊού SARS - Cov-2 και της ασθένειας (Covid-19) που προκαλεί.

Η δική μας ήπειρος, σύμφωνα με τα έως τώρα σενάρια, είναι αυτή που θα ανακάμψει δυσκολότερα από τις συνέπειες της πανδημίας – σίγουρα πολύ πιο δύσκολα απ’ όσο η Κίνα και οι ΗΠΑ. Η πιο προφανής από τις αιτίες είναι η άρνησή της να ρίξει «χρήμα από το ελικόπτερο», καθώς η γερμανική ηγεσία της είναι πρόθυμη να «συμβάλει» μόνο έως εκεί που δεν θίγονται τα συμφέροντά της.

Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε εν όψει των αποφάσεων που θα ληφθούν τελικά από τους 27 ηγέτες, οι οποίοι αποχώρησαν άπραγοι από την τηλεσύνοδο κορυφής αναμένοντας τις τελικές αποφάσεις του Βερολίνου, οι οποίες θα κρίνουν και τη στάση των δορυφόρων της ως προς τα μέτρα αλληλεγγύης που θα ληφθούν για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας.

Το όριο του Βερολίνου

Η «αλληλεγγύη» ωστόσο είναι μια πολύ εύπλαστη έννοια:

● «Αλληλεγγύη» ήταν τα τρία μνημόνια που έφαγε στο κεφάλι η Ελλάδα λόγω της χρεοκοπίας της.

● «Αλληλεγγύη» ήταν η δράση του ευαγούς Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο ανέλαβε όλη τη βρόμικη δουλειά της επιτήρησης και της κατεδάφισης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Τώρα το ΔΝΤ ψάχνει να βρει το «παράθυρο» από το οποίο θα ξαναμπεί ενεργά στο ευρωπαϊκό παιχνίδι, και μάλιστα με όρους πολύ πιο καθοριστικούς και προνομιακούς συγκριτικά με την κρίση χρέους του 2009, όταν είχε περιοριστεί σε περιφερειακές χώρες της ηπείρου μας.

● «Αλληλεγγύη» είναι τώρα και η πρόταση του Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του ESM, ο οποίος είναι ιδιαίτερα πρόθυμος να δανείσει μικροποσά στις χώρες της Ε.Ε., αρκεί να τα λάβουν μέσω της προληπτικής γραμμής χρηματοδότησης (ECCL), η οποία συνοδεύεται από μνημόνιο.

Για όσους δεν θυμούνται, ο (Γερμανός) Ρέγκλινγκ είναι αυτός που περιφερόταν δεξιά κι αριστερά λέγοντας ότι το πρώτο επτάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ κόστισε στη χώρα ένα ποσόν που, κατά τα κέφια του, κυμαινόταν από 80 έως 200 δισ. ευρώ. Και η προληπτική γραμμή του ήταν η πρόταση που περιέφεραν στην Ελλάδα, εκτός από τον ίδιο, ο Στουρνάρας, η παρέα του και πολλοί από τη Ν.Δ. ως «κάλυψη» της χώρας στη μεταμνημονιακή περίοδο. Ο Μητσοτάκης, φρονίμως ποιών, είχε αρνηθεί να τη στηρίξει.

Ο Ρέγκλινγκ τώρα «προσφέρει» –μεταξύ όλων των άλλων Ευρωπαίων– και στον Μητσοτάκη αυτό που, σε ευνοϊκότερες για την Ελλάδα συνθήκες, απέτυχε να πουλήσει στον Τσίπρα το 2019.

Το Βερολίνο, σε αυτή τη φάση, πρέπει να βρει τι ακριβώς θα ονομάσει «αλληλεγγύη», καθώς το λεγόμενο «κορωνομόλογο» ούτε καν το διανοείται, αφού δεν έχει καμιά πρόθεση να ρισκάρει ούτε τα αρνητικά επιτόκια δανεισμού του ούτε το ενδεχόμενο πληθωρισμού. Πολύ περισσότερο δεν θέλει να ανοίξει ένα «μονοπάτι» αμοιβαιοποίησης των ευρωπαϊκών χρεών, το οποίο αναπόφευκτα στη συνέχεια θα γίνει λεωφόρος.

Οι επόμενες μέρες θα είναι κρίσιμες, αφού μπορεί το ενδεχόμενο διάλυσης της Ε.Ε. να είναι άκρως υπερβολικό σενάριο, αλλά η Γερμανία θα πρέπει να πάρει πολύ σοβαρές αποφάσεις για τη μορφή και τον χαρακτήρα που θα έχει το –τόσο πολύτιμο γι’ αυτήν και τις εξαγωγές της– ευρωπαϊκό μαγαζί την επομένη της πανδημίας.

Η δύσκολη ισορροπία

Η χώρα μας έχει, μέχρι στιγμής, επιτύχει να κρατήσει μακριά από το σύστημα Υγείας την πλημμυρίδα κρουσμάτων που θα το καθιστούσε Βατερλό. Τα έγκαιρα μέτρα της κυβέρνησης και η αξιοσημείωτη αυτοπειθαρχία της κοινωνίας –παρά τα περιορισμένα παρατράγουδα– έχουν δώσει, προς το παρόν, το δικαίωμα στην Ελλάδα να ελπίζει ότι θα αποφύγει μια υγειονομική λαίλαπα. Ωστόσο αυτό δεν είναι αυτονόητο. Από την άλλη πλευρά, η παράταση του «κλειδώματος» της οικονομίας αποτελεί έναν αυτοτελή κίνδυνο.

Παγκοσμίως το αμέσως επόμενο διάστημα θα αναζητηθεί (αναζητείται ήδη) η ισορροπία μεταξύ της διατήρησης των θυμάτων σε χαμηλό επίπεδο και της επανεκκίνησης της οικονομίας. Αυτό ακριβώς θα απασχολήσει και την Ελλάδα. Με δυο λόγια, η ενίσχυση του ΕΣΥ, η διενέργεια εκτεταμένων τεστ στον γενικό πληθυσμό και η λελογισμένη συμπεριφορά της κοινωνίας ίσως αποτελέσουν τη μαγιά μιας ομαλής εξόδου από την κρίση.

Η επανεκκίνηση ωστόσο δεν θα είναι μια απλή υπόθεση. Με βάση τα σημερινά δεδομένα ο μόνος ορατός στόχος είναι ο περιορισμός των υγειονομικών συνεπειών της πανδημίας και ο δραστικός περιορισμός της επέκτασης της νόσου.

Επιπλέον η χώρα δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ξαναπέσει στα νύχια των γερακιών. Όχι μόνο των ξένων, αλλά και των εγχώριων, τα οποία εργάζονται πυρετωδώς για τη μονιμοποίηση των έκτακτων εργασιακών και εισοδηματικών περιοριστικών μέτρων. Για να αποφευχθεί αυτό, θα πρέπει να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια ασφαλή επανεκκίνηση της οικονομίας. Και να μην μπει σε επικίνδυνο πειρασμό η κυβέρνηση. Έως τότε ο καθένας ας κάνει σωστά αυτό που του αναλογεί.

Πηγή: topontiki.gr

---

Σταύρος Χριστακόπουλος: Σχετικά με το Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η στατιστική του θανάτου - Ένα σκοτεινό μέλλον ανατέλλει μετά την πανδημία του κορωνοϊού

Δημήτρης Μηλάκας

Η πανδημία στρέφει την προσοχή εκεί όπου η ύπαρξή μας αποστρέφεται: στον θάνατο. Πληροφορούμαστε, απ’ την αρχή του χρόνου, καθημερινά, πόσοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη από τον κορωνοϊό. Οι αριθμοί μεγαλώνουν μαζί με τον φόβο που προκαλεί έτσι κι αλλιώς ο θάνατος, ειδικά αν δίνεται η εικόνα ότι (μας) πλησιάζει.

Όμως, θάνατος υπήρχε και πριν από την πανδημία, παρότι οι καθημερινοί νεκροί της ανθρωπότητας, αν και κατά πολύ περισσότεροι από τα καθημερινά θύματα του κορωνοϊού, ουδέποτε συνοδεύτηκαν από τόση προσοχή. Ίσως μια ματιά στη στατιστική του θανάτου, προ κορωνοϊού, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να τοποθετήσουμε την πανδημία στις πραγματικές της διαστάσεις. Και τότε ίσως δούμε ότι κάτω από τη σκιά του φόβου που μας προκαλεί υπάρχει η πιθανότητα να ξεπροβάλλει ένα σκοτεινό μέλλον.

Από την αρχή του χρόνου άρχισε η ενασχόλησή μας με τη στατιστική των θανάτων από τον κορωνοϊό.

● Στην αρχή οι αριθμοί έρχονταν από τη μακρινή Κίνα. Παρακολουθούσαμε την καμπύλη που διαμόρφωναν 200, 500, 1.000 νεκροί άνθρωποι σε μια μέρα.

● Σύντομα οι νεκροί στα στατιστικά δεν ήταν από τόσο μακριά, ήταν δίπλα μας, στην Ιταλία, όπου στην κορύφωσή της αυτή η καμπύλη έφτασε στους 2.000 νεκρούς σε μια μέρα. Η ειδησεογραφία και η προσοχή μας επικεντρώθηκε στους 200, 300, 1.000 νεκρούς σε μια μέρα, κάθε μέρα, σε διάφορες γωνιές του κόσμου, δημιουργώντας μαζί με τον τρόμο και μια στρεβλή εικόνα για τα καθημερινά μεγέθη του θανάτου.

Ωστόσο ο θάνατος ήταν παρών και πριν από την πανδημία, οι άνθρωποι πέθαιναν και πριν απ’ αυτήν. Μάλιστα, κοιτάζοντας τους αριθμούς, μπορεί εύκολα κάποιος να διαπιστώσει ότι η επιδημία, όπως τουλάχιστον εξελίσσεται, ελάχιστα θα διαταράξει αυτά τα μακάβρια στατιστικά μεγέθη. Οι διαταραχές που προκαλεί η πανδημία, λοιπόν, αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν και εκεί μάλλον θα έπρεπε να στραφεί η προσοχή μας...

Οι «λογαριασμοί»

Αν δούμε, λοιπόν, τους αριθμούς των νεκρών από κορωνοϊό και τους τοποθετήσουμε δίπλα στον καθημερινό λογαριασμό του θανάτου, η εικόνα αποκτά την πραγματική της διάσταση.

1. Στην Κίνα, για παράδειγμα, απ’ όπου μας ήρθαν οι πρώτες πληροφορίες με τους εκατοντάδες νεκρούς από κορωνοϊό καθημερινά, σύμφωνα με τα στατιστικά και πριν από τον κορωνοϊό πέθαιναν περίπου 110.000 άνθρωποι την ημέρα ή περίπου 40.000.000 άνθρωποι τον χρόνο. Είναι προφανές ότι οι 4.000 - 5.000 άνθρωποι που χάθηκαν από τον κορωνοϊό, ελάχιστα θα επηρεάσουν τον γενικό δείκτη και δεν θα διαταράξουν το ισοζύγιο, καθώς στην Κίνα γεννιούνται κάθε χρόνο περίπου 63 εκατομμύρια άνθρωποι.

2. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, έχουμε κάθε χρόνο 5.270.000 θανάτους και γύρω στις 5.000.000 γεννήσεις. Είναι προφανές ότι το πληθυσμιακό ισοζύγιο επηρεάζεται περισσότερο από τις λιγότερες γεννήσεις (σε σχέση με τους θανάτους) απ’ ό,τι από τους θανάτους από τον κορωνοϊό.

Οι λιγότερες γεννήσεις περιγράφουν και διαμορφώνουν εδώ την εικόνα ενός πληθυσμού γερασμένου, ο οποίος δυσκολεύεται να αναπαραχθεί λειτουργικά, καθώς η πληθυσμιακή πυραμίδα έχει σαθρή βάση (περισσότεροι ηλικιωμένοι, λιγότεροι νέοι), η οποία αποτυπώνει και τις αδυναμίες των συστημάτων Υγείας να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες ενός γερασμένου πληθυσμού, ειδικά σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

Σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό μέσο όρο κινούνται χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία αλλά και η Ελλάδα...

Σε περισσότερο εύρωστες δημογραφικά χώρες της Δύσης, όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ, ακόμη και τα πλέον απαισιόδοξα σενάρια εξέλιξης της καμπύλης των θυμάτων του κορωνοϊού δεν μπορούν να υπερβούν τους αναμενόμενους έτσι κι αλλιώς θανάτους σε αυτές τις χώρες. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, πεθαίνουν περίπου 10 εκατ. άνθρωποι τον χρόνο (15 εκατ. οι γεννήσεις), ενώ στη Βρετανία των 65 εκατομμυρίων κατοίκων αναμένονται 2,2 εκατ. θάνατοι έναντι 2,7 εκατ. γεννήσεων.

Το «τέλος» της ανθρωπιάς

Σύμφωνα με τα στατιστικά, λοιπόν, είναι προφανές ότι ο κορωνοϊός δεν απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους, ίσως όμως θέτει σε πολύ μεγάλη δοκιμασία την ανθρωπιά του...

Οι εικόνες που μας έρχονται από την Ιταλία περιγράφουν τις συνέπειες των αναδιαρθρώσεων που επιβάλλει εδώ και χρόνια η λεγόμενη ελεύθερη αγορά στον χώρο της Υγείας. Η ανθρωπιά έχει ήδη χαθεί από τη στιγμή που η Υγεία έχει υποβιβαστεί από δημόσιο αγαθό σε εμπόρευμα και η υποχρέωση για την παροχή της έχει μεταβιβαστεί από τη δημόσια σφαίρα στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος αποστρέφεται μη κερδοφόρα έξοδα, όπως αυτά που απαιτούν οι υποδομές και οι επενδύσεις στην πρόληψη και τις πρωτοβάθμιες δομές.

Ένα σύστημα Υγείας δομημένο στη σαθρή βάση που διαμορφώνει η αντιμετώπιση της υγείας ως εμπορεύματος ήταν φυσικό να καταρρεύσει σε μια περίπτωση έκτακτης ανάγκης όπως αυτό μιας πανδημίας, που απαιτεί την ταυτόχρονη φροντίδα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν στις πολυπληθείς στη Δύση και ευάλωτες ομάδες της τρίτης ηλικίας.

Ο τρόπος (και η ευκολία) μεταβίβασης της δημόσιας υποχρέωσης για εξασφάλιση συνθηκών υγείας στην ατομική ευθύνη είναι αυτό που περιγράφει περισσότερο από κάθε τι άλλο το σκοτεινό μέλλον που ανατέλλει. Το δυτικό κράτος, οικοδομημένο στην επίφαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, όχι μόνο αδυνατεί να εκπληρώσει την υποχρέωσή του για την εξασφάλιση του αγαθού της δημόσιας Υγείας, αλλά, προκειμένου να καλύψει αυτήν την αδυναμία του, εμφανίζεται πανέτοιμο να δοκιμάσει στην πράξη την εφαρμογή ολοκληρωτικών πρακτικών ελέγχου του πληθυσμού.

Οι δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία για μια (οικειοθελή) λεπτομερή καταγραφή κινήσεων και συμπεριφορών (άρα και ελέγχου) φοβισμένων ανθρώπων, όπως αυτές δοκιμάζονται σήμερα στην πράξη, είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της εξουσίας εν όψει των μεγάλων επιθέσεων που αναμένονται εναντίον των εργαζομένων και της κοινωνίας γενικότερα, που θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα (και αυτής) της κρίσης...

Πηγή: topontiki.gr

---

Δημήτρης Μηλάκας: Σχετικά με το Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Covid-19 αποκαλύπτει…

Του Χριστόδουλου Δολαψάκη*

Σε κεντρικό άρθρο του έγκριτου αμερικάνικου ιατρικού περιοδικού New England Journal of Medicine με τίτλο «Νέος κορωνοϊός, παλαιά διδάγματα», ο συντάκτης διαπιστώνει ότι «η σύγχρονη ιατρική έχει τόσα πολλά, αλλά παρόλα αυτά, τόσα λίγα να προσφέρει».

Οι λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες αποδεικνύονται ανίκανες να προστατεύσουν τη ζωή των πολιτών τους μετά από δεκαετίες αποθέωσης της οικονομίας της αγοράς, της παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου. Η υγειονομική κρίση που προκαλεί ο Covid-19 αποκαλύπτει με τον πιο τραγικό τρόπο τις συνέπειες των πολιτικών υποβάθμισης της δημόσιας περίθαλψης, το μύθο της παγκόσμιας συνεννόησης, συνεργασίας και αλληλοβοήθειας και την κυνικότητα του πολιτικού προσωπικού που εξακολουθεί να δρα και να σκέφτεται με όρους κόστους-οφέλους ακόμα και όταν αυτό αφορά τη ζωή των ανθρώπων.

Πρέπει πράγματι να λογαριαστούμε με τις πολιτικές που έφεραν το δημόσιο σύστημα σε μία κατάσταση αδυναμίας, αλλά πρέπει να επιχειρηθεί και η συζήτηση για το «από εδώ και πέρα». Κι αυτό δε συνεπάγεται απλά «προτάσεις», αλλά συνολικό αναστοχασμό και καινούρια νοήματα σε λέξεις, αιτήματα και καταστάσεις που θεωρούσαμε δεδομένες ή απλά επαναλαμβάναμε από συνήθεια. Το πώς θα είμαστε την «επόμενη μέρα» εξαρτάται εν πολλοίς από αυτό το έργο.

Μερικές σκέψεις

Ο Covid-19 μας αναγκάζει έστω και την ύστατη στιγμή να αποκτήσουμε «εντοπιότητα» στην επιστημονική μας άποψη. Με ένα τρόπο πρέπει να γίνουμε «Έλληνες γιατροί» και όχι «γιατροί από την Ελλάδα». Σύμφωνα με την περσινή έκθεση της ευρωπαϊκής επιτροπής για την κατάσταση της υγείας στην Ελλάδα, το 25% του πληθυσμού είναι άνω των 65 ετών και οι μισοί από αυτούς αναφέρουν τουλάχιστον ένα πρόβλημα υγείας. Άρα στην Ελλάδα του 2020, 1 στους 4 συνανθρώπους μας ανήκει σε «ευπαθή» ομάδα και κινδυνεύει. Σε μια γερασμένη, ευπαθή χώρα, ανάλογος πρέπει να είναι και ο σχεδιασμός.

Ο Covid-19 μας αποκαλύπτει πόσο ζωτικής σημασίας μπορεί να είναι η επιτυχής διαρρύθμιση ενός χώρου, ενός τμήματος επειγόντων περιστατικών, ενός νοσοκομείου. Μας αποκαλύπτει πόσο πολύτιμο μπορεί να είναι ένα κτίριο ή ένα νοσοκομείο που θεωρούσαμε «παροπλισμένο» και οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιθυμούσαν να καταργήσουν. Για παράδειγμα, πόσοι από εμάς θεωρούσαμε ότι η «Παμμακάριστος» -που αυτή τη στιγμή αποτελεί νοσοκομείο νοσηλείας των κρουσμάτων Covid-19 είναι πολύτιμη στο σύστημα υγείας;

Ο Covid-19 μας αποκαλύπτει ότι δεν έχουμε πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Ήδη τα νούμερα «φώναζαν» ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα της ευρωζώνης σε αναλογία γενικών ιατρών/πληθυσμού, αλλά η παρούσα υγειονομική κρίση φανερώνει το πλούσιο νόημα της λέξης «προσωπικός ιατρός». Όταν ο ΕΟΔΥ καλεί τον κόσμο να «επικοινωνεί με τον γιατρό του» απευθύνεται σε έναν πληθυσμό που δεν έχει γιατρό, που δαπανά το 50% των συνολικών δαπανών για φάρμακα και εξωνοσοκομειακή περίθαλψη και το 25% των δαπανών για ενδονοσοκομειακή περίθαλψη από την τσέπη του.

Ο Covid-19 «μιλά» και για τη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Ο ιδιωτικός τομέας της υγείας που διαφήμιζε την ταχύτητα, την άνεση και την «καθαριότητά» του σε σχέση με το δημόσιο, είναι απών και εξακολουθεί να λειτουργεί και να κερδοσκοπεί με την ανοχή του κράτους. Είναι απαράδεκτη η διενέργεια τεστ για τον Covid-19 από ιδιωτικά εργαστήρια έξω από την εποπτεία και την υπαγωγή στον κρατικό σχεδιασμό. Είναι απαράδεκτο το κράτος να νοικιάζει και μάλιστα ακριβά ιδιωτικές κλίνες ΜΕΘ την ίδια στιγμή που δε χρηματοδοτεί γενναία το δημόσιο σύστημα.

Ο Covid-19 «παραδίδει μαθήματα» και στους γιατρούς

Η μείωση της προσέλευσης του κόσμου στα νοσοκομεία, λόγω του φόβου και της υπακοής στις οδηγίες του ΕΟΔΥ, μπορεί να «χαροποίησε» κάποιους από εμάς που τόσα χρόνια πιστεύαμε –και από «επιστημονική» άποψη ήταν σωστό– ότι στα επείγοντα των νοσοκομείων δεν έρχονται πραγματικά επείγοντα περιστατικά. Η παρούσα πανδημία και ο τραγικός θάνατος συνανθρώπου μας έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι ο κόσμος δεν έχει κάπου αλλού να απευθυνθεί. Σύντομα θα δούμε τις συνέπειες της συνολικής υποβάθμισης του επιπέδου υγείας λόγω οδηγιών ΕΟΔΥ, κλεισίματος εξωτερικών ιατρείων και ανυπαρξίας πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Η Ελλάδα ακολουθεί την τάση της ιατρικής των χωρών της Δύσης με συνεχώς αυξανόμενες ειδικεύσεις και εξειδικεύσεις. Η ιατρική επιστημονική καριέρα νοείται ως επιτυχής όταν συνοδεύεται από μεταπτυχιακά, διδακτορικά, δημοσιεύσεις. Η φυγή Ελλήνων ιατρών στο εξωτερικό αντιμετωπίζεται ως ευτυχές γεγονός και ευκαιρία απόκτησης εμπειριών και γνώσεων. Με όλα τα παραπάνω, δεν είναι ειρωνεία να ζητάμε «εκπαιδευμένους ειδικούς» για την αντιμετώπιση του Covid-19; Παρά την αφθονία ιατρικών επιστημονικών εταιρειών –μόνο για παθολόγους υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις– υπάρχει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πλήρης απουσία πρωτοβουλιών, ενημέρωσης και συζήτησης για τον Covid-19.

Έπειτα, όταν χαρακτηρίζουμε το ΕΣΥ «γερασμένο», αυτό έχει τις συνέπειές του όχι μόνο ηλικιακά, με όρους αντοχών, αλλά και στη διάθεση για πρωτοβουλία, στην παραγωγή ιδεών. Θεσμοί που στην παρούσα επιδημία παίζουν βασικό ρόλο στα νοσοκομεία (επιτροπή λοιμώξεων, επιστημονικό συμβούλιο) απαρτίζονται κατά κανόνα από μεγάλους σε ηλικία συναδέλφους, την ίδια στιγμή που η σημασία τους διαχρονικά υποτιμήθηκε. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν η επιτροπή λοιμώξεων κάθε νοσοκομείου συζητούσε διαδικτυακά σε τακτική βάση και αποτελούνταν από νέο κόσμο, με όρεξη και διάθεση για βοήθεια;

Οι δύσκολες ημέρες είναι ακόμη μπροστά μας. Τα έγκαιρα μέτρα της κυβέρνησης κατάφεραν να αγοράσουν χρόνο, αλλά αυτός τελειώνει και δεν αξιοποιήθηκε όπως θα μπορούσε. Οι ανεπάρκειες της κυβερνητικής πολιτικής οδηγούν σε μία ολοένα αυξανόμενη μετάθεση της ευθύνης στον κόσμο. Ο κόσμος πειθάρχησε στα μέτρα, αλλά είναι πιεσμένος ψυχικά και οικονομικά. Και επιπλέον, υπάρχουν «κλειστοί» πληθυσμοί (φυλακισμένοι, μετανάστες, Ρομά) που μπορούν να μετατραπούν σε εστίες υπερμετάδοσης του Covid-19.

Δυστυχώς, το «να γίνουμε Ιταλία» μπορεί, για τη δικιά μας κατάσταση και υποδομή, να έρθει με λίγες εκατοντάδες επιπλέον περιστατικών. Δεν είναι δεδομένο το πώς θα αντιδράσει ο κόσμος αλλά και οι ίδιοι οι υγειονομικοί τις ημέρες που έρχονται. Η αύξηση των περιστατικών και οι ανεπάρκειες του συστήματος υγείας θα πολλαπλασιάσουν το φόβο. Το καθήκον μας είναι η υπεράσπιση της υγείας και της ζωής των συνανθρώπων μας, με σεμνότητα, χωρίς μεγάλα λόγια για ήρωες και οπλαρχηγούς. Τώρα θα λογαριαστούμε.

*Ο Χριστόδουλος Δολαψάκης είναι παθολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο Νέας Ιωνίας

Πηγή: e-dromos.gr

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Τι προβλέπουν οι "σοφοί" για την επόμενη ημέρα της πανδημίας

Μάκης Ανδρονόπουλος

Η ακαριαία επικοινωνία των έκτακτων δεινών που αντιμετωπίζει ο πλανήτης έχει πυροδοτήσει μια διεθνή συζήτηση για την επόμενη μέρα γύρω από τέσσερα κεντρικά προβλήματα: Πρώτον, τον έλεγχο του κορωνοϊού με ένα αποτελεσματικό εμβόλιο. Δεύτερον, τον έλεγχο της διασποράς μέσω ενός τσιπ (ενδεχομένως υποδόριο) με τρομακτικές επιπτώσεις στην ελευθερία των πολιτών. Τρίτον, τις επιπτώσεις-αλλαγές που θα προκαλέσει στις οικονομίες η πολύμηνη παύση εργασιών εξαιτίας της πανδημίας. Τέταρτον, τις πολιτικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης.

Είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί να έχει τις σίγουρες απαντήσεις. Οι πολιτικοί ηγέτες εμφανίζονται ως πραγματιστές και ανθρωπιστές λέγοντας μισές αλήθειες, μάλλον λιγότερο κι από μισές. Ο Ιταλός Ρέντζι έντρομος έκανε έκκληση να ανοίξουν τα εργοστάσια στις 12 Απριλίου. Στην Ευρώπη περιμένουμε να δούμε αν θα κάνουν πίσω οι Γερμανοί για το ευρωομόλογο, ενώ περιμένουμε την πρωτοβουλία Μακρόν-Τραμπ που υποτίθεται ότι θα δώσει μια ευρύτερη λύση στην οικονομική κατάρρευση.

Από την πλευρά τους οι διανοούμενοι και οι στοχαστές, πλην ελαχίστων, ψελλίζουν διάφορα επί διαγραμμάτων, παίζοντας είτε ενσυνείδητα, είτε ασυνείδητα το παιγνίδι της εξουσίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αμερικάνικου Foreign Policy. Σ' ένα εκτενές ρεπορτάζ με τίτλο "Πώς θα μοιάζει ο κόσμος μετά την πανδημία του κορωνοϊού", παρουσιάζεται η γνώμη δώδεκα στοχαστών. Το συμπέρασμα είναι ότι η πανδημία θα αλλάξει τον κόσμο για πάντα, δηλαδή αυτό που ξέρουμε εδώ και μερικές βδομάδες.

Οι αισιόδοξοι και οι μετριοπαθείς

Ο Shivshankar Menon ελπίζει ότι η πανδημία μπορεί να χρησιμεύσει ως χρήσιμος σκοπός για να αλλάξει την πολιτική μας, τόσο εντός των κρατών όσο και μεταξύ τους. Η πανδημία δεν είναι ακόμα το τέλος ενός διασυνδεδεμένου κόσμου. Η ίδια η πανδημία αποδεικνύει την αλληλεξάρτηση μας. Πιο αισιόδοξος ο Robin Niblett προαναγγέλλει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, όπως την γνωρίζουμε.

Οι ηγέτες θα υποχρεωθούν σε αυτοπειθαρχία, προκειμένου να στηρίξουν τη διεθνή συνεργασία και να μην υποχωρήσουν σε αυτονόητο γεωπολιτικό ανταγωνισμό. Ο Nicholas Burns παρατηρεί ότι σε κάθε χώρα, βλέπουμε τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος. Αυτό που παρέχει ελπίδα σε αυτή την εξαιρετικά απειλητική κρίση είναι ότι οι άνδρες και οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο μπορούν να επικρατήσουν μπροστά σε αυτή την τεράστια πρόκληση.

Ο John Allen καταλήγει πως η ιστορία του Covid-19 θα γραφτεί από τους νικητές. Σε κάποιους θα είναι ο οριστικός θρίαμβος για τη δημοκρατία, αλλά σε άλλους θα φέρει αυταρχική επιβολή. Η Shannon K. O'Neil αφουγκράζεται χαμηλότερα κέρδη, αλλά περισσότερη σταθερότητα μεν. Ανησυχεί, όμως, γιατί οι παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού ήδη "καίγονται", τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.

Οι πραγματιστές και οι απαισιόδοξοι

H Laurie Garrett προειδοποιεί την Αμερική ότι έρχεται το πλήρες lockdown, αν και οι πολιτικοί χρειάζονται τον χρόνο τους για να προετοιμαστούν –φυσικά και ψυχολογικά– για μια ξαφνική διακοπή της ζωής έξω από το σπίτι. Θεωρεί ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός εισήλθε σε μια δραματική νέα φάση, όχι μόνο στο επίπεδο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά και στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού και στα δίκτυα διανομής που είναι εξαιρετικά ευάλωτα στη διατάραξη. Η πανδημία θα οδηγήσει σε μια πιο θεμελιώδη αλλαγή.

Η Kori Schake εκτιμά πως οι ΗΠΑ απέτυχαν στη δοκιμασία διεθνούς ηγεσίας λόγω του στενού συμφέροντος της κυβέρνησής τους. Έτσι, ο Joseph S. Nye, Jr. θεωρεί πως η αμερικάνικη ισχύς θα χρειαστεί μια νέα στρατηγική, καθώς η τρέχουσα στρατηγική εθνικής ασφάλειας που επικεντρώνεται στον ανταγωνισμό μεγάλης ισχύος αποδείχθηκε ανεπαρκής. Ακόμη και αν οι ΗΠΑ κυριαρχούν ως μεγάλη δύναμη, δεν μπορούν να προστατεύσουν την ασφάλειά τους ενεργώντας μόνοι τους. Ο Kishore Mahbubani εκτιμά πως δεν θα αλλάξουν οι παγκόσμιες οικονομικές κατευθύνσεις, απλώς η παγκοσμιοποίηση θα γίνει πιο κινεζοκεντρική.

Ο Stephen M. Walt βλέπει ένα κόσμο λιγότερο ανοιχτό με λιγότερη ευημερία και ελευθερία. Ο Adam Tooze επισημαίνει ότι αν η τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 ήταν μια οικονομική καρδιακή προσβολή, αυτή που μόλις άρχισε μπορεί να είναι μια καθολική κρίση του όλου οικονομικού συστήματος. Ο Richard N. Haass βλέπει ότι οι κυβερνήσεις θα διαπνέονται από εσωστρέφεια, πιο σθεναρή αντίθεση στη μετανάστευση, μεγαλύτερες κινήσεις προς την επιλεκτική αυτάρκεια, καθώς και ότι πολλές χώρες θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες στην ανάκαμψη και θα εμφανισθούν περισσότερα αποτυχημένα κράτη. Ο G. John Ikenberry με δεδομένη την οικονομική ζημία και την κοινωνική κατάρρευση περιμένει ενίσχυση του κινήματος προς τον εθνικισμό και τη στρατηγική αποσύνδεση.

Έξι προτάσεις

Ο Ted Nordhaus, ιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής του Breakthrough Institute της Καλιφόρνιας που δραστηριοποιείται στις περιβαλλοντικές έρευνες, σε άρθρο του στην επιθεώρηση New Atlantis για την τεχνολογία και την κοινωνία, προτείνει ένα σχέδιο διάσωσης των ζωών και της προετοιμασίας για την ανάκαμψη:

• 1. Απαγόρευση κυκλοφορίας όλων.
• 2. Διάσωση για όλους.
• 3. Μαζική κινητοποίηση για τεστ και θεραπεία.
• 4. Εξαγορές των επιχειρήσεων και των βιομηχανιών που κινδυνεύουν, αντί για διασώσεις.
• 5. Επενδύσεις σε υποδομές με μέτρα για την επιτάχυνση των συμβάσεων, των αδειών, του περιβαλλοντικού ελέγχου και άλλων περιορισμών στην αμερικανική υποδομή και στις πολιτικές δαπάνες.
• 6. Επανεπένδυση στις εταιρείες, στις οποίες μετέχει στο κεφάλαιο η ομοσπανδιακή κυβέρνηση για ανάκαμψη και ανταγωνιστικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο βασικών τομέων της αμερικανικής οικονομίας με μικρό κόστος για τους φορολογούμενους.

Στους απαισιόδοξους τοποθετείται και ο Ισραηλινός ιστορικός του πολιτισμού και συγγραφέας Γιουβάλ Νώε Χαράρι σε εκτενές άρθρο του στους Financial Times, με αφορμή την παρακολούθηση των πολιτών μέσω του GPS του κινητού για τον εντοπισμό της διασποράς του ιού από τους φορείς. Επισημαίνει ότι «οι άνθρωποι που καλούνται να επιλέξουν μεταξύ της ιδιωτικότητας και της υγείας, συνήθως επιλέγουν την υγεία».

Φοβάται ότι πολλά από τα βραχυπρόθεσμα έκτακτα μέτρα, θα γίνουν στο μέλλον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας με την ανάπτυξη εργαλείων μαζικής επιτήρησης σε χώρες που τις έχουν απορρίψει μέχρι τώρα. Όλα μας τα δεδομένα θα αναλύονται βάση αλγορίθμων και θα γνωρίζουν πριν από εμάς για την υγεία μας και για την προσωπική μας ζωή. Και προειδοποιεί να μην παραδώσουμε τις ελευθερίες μας.

Ένας παράξενος πόλεμος

Ο Γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρυκνέρ επισημαίνει ότι «είναι μια δοκιμασία, αλλά χρειάζεται δύναμη ψυχής και αντοχή… Προσωπικά, αμφιταλαντεύομαι μεταξύ αγωνίας και πλήξης. Σκέφτομαι όσους αγαπώ και προσεύχομαι να μην αρρωστήσουν. Είμαστε σε πόλεμο, αλλά για εμάς που βρισκόμαστε στα μετόπισθεν, είναι ένας πόλεμος από τον καναπέ μαζί με το Netflix και το Canal Plus. Παράξενη ιστορική στιγμή, ταυτόχρονα τρομερή και εξωπραγματική» (iefimerida).

Η καθηγήτρια Ψυχολογίας και συγγραφέας Φωτεινή Τσαλίκογλου σε πρόσφατη συνέντευξή της προβλέπει μεγάλες αλλαγές στη ζωή και στη σκέψη μας, καθώς εκτιμά ότι «τινάζεται στον αέρα ο μύθος ενός αυτόνομου, αυτοδύναμου ανθρώπου που αυτάρεσκα κολυμπάει μέσα στην αυτάρκειά του». Διαπιστώνει μεν πως η ανοιχτοσύνη είναι με το μέρος της ζωής, αλλά αναρωτιέται εάν μετά την υγειονομική κρίση «θα είμαστε σκιές του εαυτού μας; Θα έχουμε χτίσει έναν άλλο εαυτό, κάποιες άμυνες που πριν δεν γνωρίζαμε ότι τις έχουμε; Θα έχουμε επιτρέψει στη ρωγμή να διαπεράσει τις σκέψεις μας;» (iefimerida).

Πηγή: slpress.gr

---

Μάκης Ανδρονόπουλος: Σχετικά με τον Συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »