Οι εκστρατείες για υγεία και ευεξία μάς καλούν να αποφεύγουμε τις ανθυγιεινές τροφές, την καθιστική ζωή, το κάπνισμα, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, αλλά σπάνια μας προειδοποιούν να προστατευτούμε από τους ανθυγιεινούς, εξουσιομανείς και τοξικούς «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» τύπους.
Και όμως, η απομάκρυνση των τραμπούκων από τη ζωή μας μπορεί να ωφελήσει τόσο εμάς, όσο και την κοινωνία μας γενικότερα. Έτσι, είναι απαραίτητο να μπορούμε να τους εντοπίζουμε, ώστε στη συνέχεια να μάθουμε να προφυλασσόμαστε καλύτερα από αυτούς.
Οι 5 ανθρωπότυποι του «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»
1. Η πρώτη κατηγορία ανήκει πανηγυρικά σε όσους έχουν λεφτά. Όχι απαραίτητα στους εύπορους, αλλά στους ξιπασμένους με λεφτά, είτε νεόπλουτους – κυρίως αυτούς, είτε μέλη από παλιές φατρίες αλλά τα κομπλεξικά μέλη εξ αυτών, που ουσιαστικά δεν κατάφεραν τίποτα από μόνοι τους. Γενικά η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει άτομα που έχουν αποκτήσει περισσότερα χρήματα από τον μέσο όρο και πιστεύουν ότι αυτό τους δίνει την εξουσία να κυριαρχούν στους άλλους.
2. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα απανταχού στελέχια. Διευθυντάδες, υψηλόβαθμοι και λοιποί μανατζαραίοι. Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι λόγω του αξιώματος που κατέχουν είναι ανώτεροι των άλλων και αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους τους σαν ζώα, σαν «πλέμπα» από τους οποίους, όπως είναι επόμενο αισθάνονται υπεράνω.
3. Η τρίτη κατηγορία αποτελείται από τους «φίλους του τάδε και του δείνα». Αυτή η κατηγορία έχει τις διασυνδέσεις με ανθρώπους που τις επιστρατεύουν συχνά για αυθαιρεσίες και καταχρηστικά.
4. Η τέταρτη κατηγορία ξεκάθαρα ανήκει στους φορείς τοξικής αρρενωπότητας. Είναι όλοι αυτοί που αιαθανόμενοι ως ανώτεροι λόγω του φύλου τους θα εργαλειοποιήσουν την εκάστοτε θέση εξουσίας για να επιβληθούν σε οποιονδήποτε θεωρούν ως πιο αδύναμο και επομένως κατώτερο από τους ίδιους.
5. Πέμπτη και τελευταία, είναι η κατηγορία που συμψηφίζει όλες τις τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες. Είναι αυτός που είναι λεφτάς, μάνατζερ που αποπνέει τοξική ματσίλα και έχει στενές φιλίες με την πολιτική και πολιτιστική αφρόκρεμα της χώρας.
Κοντολογίς, η φράση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» αποτελεί στάση ζωής όλων εκείνων που θεωρούν ότι είναι ανώτεροι, ότι υπάρχουν πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας και ότι ο κόσμος «τούς χρωστάει». Είναι ο τύπος που θεωρεί ότι πάντα και παντού πρέπει να του ανοίγουν τις πόρτες διάπλατες, γιατί πολύ απλά κάνει «χοντρούς» λογαριασμούς και αφήνει υπέρογκα μπουρμπουάρ. Είναι η τύπισσα που θεωρεί ότι στο ραντεβού που έχει για μανικιούρ μπορεί τελευταία στιγμή να «χώσει» και μανικιούρ, καθυστερώντας το επόμενο ραντεβού –κάποιας «δευτεράντζας», έτσι απλά επειδή μπορεί. Είναι ο διευθυντής που στέλνει πονηρά στη νεαρή υπάλληλο, απαιτώντας από αυτήν να βγει μαζί του για «ποτό», ή ότι δικαιωματικά πιστεύει ότι μπορεί να την αγγίζει ενώ η ίδια του έχει ξεκαθαρίσει ότι την ενοχλεί.
Επομένως, ο «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», ανθρωπότυπος φέρει χαρακτηριστικά, μεγαλομανίας, της αναζήτησης επιβεβαίωσης, της αλαζονείας, της αντιπαράθεσης και της έλλειψης ενσυναίσθησης που τα συνοδεύουν. Είναι το επιστέγασμα μιας πελατειακής αντίληψής που ξεκινάει από το ίδιο το πολιτικό σύστημα και διαχέεται προς την κοινωνία. Καθώς ό,τι δεν καταφέρνει να νομιμοποιηθεί, επιβάλλεται, τραμπουκίζει.
Τι «οπλίζει» όμως τον ανθρωπότυπο του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ»;
Αυτό που παρακινεί όλους αυτούς είναι η γνώση ατιμωρησίας και ασυδοσίας. Αυτή η τρανή σιγουριά τους ότι είναι υπεράνω του νόμου και των κανονισμών, ότι έχουν «ΑΣΥΛΙΑ», όπως επικαλέστηκε και ο Λευτέρης Αυγενάνης μετά το επεισόδιο στο αεροδρόμιο. Γιατί αν ο Αυγενάκης ήξερε ότι θα τιμωρηθεί, δεν θα αντιδρούσε με αυτήν την ναρκισσιστική έπαρση, και δεν θα κτυπούσε τον υπάλληλο του αεροδρομίου.
Οι ταξικές ρίζες του «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»
Η φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» έχει βαθιές ταξικές ρίζες που αναδεικνύουν την ιστορική και κοινωνική διάσταση της εξουσίας και της ανισότητας. Αυτή η φράση αποτελεί έκφραση της προσπάθειας ορισμένων ατόμων να επιβεβαιώσουν την κοινωνική τους θέση και να απαιτήσουν ειδική μεταχείριση. Όχι, όχι η συμπεριφορά του Αυγενάκη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, μπορεί να ανιχνευτεί σε όλη την ιστορία των σχέσεων εξουσίας.
Στις αρχαίες και μεσαιωνικές κοινωνίες, η κοινωνική θέση και η εξουσία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με τη γέννηση και την καταγωγή. Οι φεουδαρχικές δομές, για παράδειγμα, διακρίνονταν από μια αυστηρή ιεραρχία όπου οι βασιλείς, οι ευγενείς και οι κληρικοί κατείχαν την ανώτερη θέση, ενώ οι αγρότες και οι υπηρέτες βρίσκονταν στα κατώτερα στρώματα. Η αριστοκρατική καταγωγή λειτουργούσε λοιπόν ως εργαλείο για την επιβολή της κοινωνικής τάξης και την επίδειξη της εξουσίας.
Με την πάροδο του χρόνου και την έλευση της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι κοινωνικές δομές άρχισαν να μεταβάλλονται, αλλά η ανάγκη επίδειξης κοινωνικής υπεροχής παρέμεινε. Οι νέες αστικές τάξεις που προέκυψαν από τον πλούτο της βιομηχανίας επιδίωξαν να αναδείξουν την κοινωνική τους θέση και την οικονομική τους δύναμη. Η φράση αυτή συνέχισε να χρησιμοποιείται για να υποδηλώνει την ανώτερη θέση τους και να απαιτούν προνόμια και σεβασμό.
Στις σύγχρονες κοινωνίες, αν και υποτίθεται ότι οι νομικές και πολιτικές δομές προωθούν την ισότητα, όπως είναι εξόφθαλμό, οι ταξικές διαφορές εξακολουθούν να υφίστανται. Η φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» αναδεικνύει την εμμονή με την κοινωνική θέση και την εξουσία. Όσοι διαθέτουν πλούτο και εξουσία, χρησιμοποιούν αυτήν τη φράση για να διασφαλίσουν προνομιακή μεταχείριση και να διατηρήσουν την υπεροχή τους.
Κι όπως απέδειξε ο κύριος Αυγεράκης δεν έχουμε απομακρυνθεί ιδιαίτερα από την εποχή των βασιλιάδων, των ευγενών και των κληρικών της φεουδαρχίας.
Χέρι που απλώνεται θα «κόβεται»
Η φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» ενσωματώνει την ιστορική και κοινωνική εξέλιξη των ταξικών διαφορών και την προσπάθεια των ανθρώπων σε θέσεις εξουσίας να χαίρουν ευνοϊκής μεταχείρισης σε ένα κοινωνικό σύστημα που ευνοεί την ανισότητα. Αντιπροσωπεύει την επιθυμία για αναγνώριση και την ανάγκη διατήρησης της κοινωνικής υπεροχής. Η αντίσταση σε αυτήν απαιτεί συλλογική προσπάθεια για τη δημιουργία μιας κοινωνίας, όπου η αξία κάθε ατόμου αναγνωρίζεται και τιμάται ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση.
Ο ανθρωπότυπος «γαμώ και δέρνω» ή «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», επιβιώνει γιατί πολύ απλά δέρνει και δε λογοδοτεί πουθενά. Υπάρχει ωστόο μια άλλη σοφή λαϊκή έκφραση που λέει, «χέρι που απλώνεται, θα κόβεται». Καμία ανοχή λοιπόν σε χέρια που απλώνονται σεεργαζόμενους, γυναίκες, παιδιά, και κοινωνικά αδύναμους. Οφείλουμε συλλογικά να αναχαιτίσουμε το κύμα του ναρκισσισμού, της ασυδοσίας, της ατιμωρησίας και της εξουσιομανίας και να πάρουμε πίσω τη ζωή μας.
Πηγή: olafaq.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου