Της Παναγιώτας Μπλέτα
Η Ελλάδα καλείται να αποπληρώσει 291 δισ. ευρώ, από τοκοχρεολύσια, μέχρι το 2030, σύμφωνα με τον πρώην εκπρόσωπο της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παναγιώτη Ρουμελιώτη. Το ποσό αυτό ισοδυναμεί με το 160% του ΑΕΠ της χώρας, γεγονός που καθιστά ως de facto ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Συνηθίζουμε να εκφράζουμε το χρέος ως προς το ΑΕΠ μιας χώρας, για να μπορούμε να βγάζουμε ακριβέστερα συμπεράσματα. Το ΑΕΠ είναι το άθροισμα της αξίας όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παρήγαγε μια χώρα μέσα σε ένα έτος. Θα μπορούσαμε να το δούμε κάι σαν τον ετήσιο τζίρο μιας χώρας.
Αν για παράδειγμα μια χώρα έχει χρέος 50% του ΑΕΠ της, σημαίνει πως μπορεί να το χειριστεί καλύτερα από μια άλλη χώρα που έχει χρέος 70% του ΑΕΠ. Αν μια χώρα όπως η δική μας έχει χρέος 160% του ΑΕΠ της , τότε το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο δεν είναι βιώσιμο. Φυσικά δεν είναι αυτό το μόνο κριτήριο, αλλά το χρέος ως προς το ΑΕΠ αποτελεί το πλέον ποιοτικό κριτήριο του χρέους.
Το δημόσιο χρέος μιας χώρας είναι βιώσιμο, όταν η εθνική κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του, χωρίς να απαιτούνται εξωπραγματικές κοινωνικές παραχωρήσεις, είτε από είσπραξη εσόδων μέσω ουτοπιστικών φόρων, είτε από την συρρίκνωση μισθών και συντάξεων , που κανονικά θα έπρεπε να αναπροσαρμόζονται αυτόματα με το κόστος ζωής, αλλά και όταν έχουν δημιουργηθεί αναπτυξιακές προυποθέσεις, που θα ενισχύουν τους παραγωγικούς τομείς της χώρας, έτσι ώστε με την σειρά τους να γεμίζουν τα δημόσια ταμεία.
Απλοποιώντας μπορούμε να πούμε, ότι το δημόσιο χρέος μιας χώρας είναι βιώσιμο, όταν το επίπεδο αυτό του χρέους μπορεί να το "σηκώσει" η εγχώρια οικονομία.
Άρα το πρωτογενές πλεόνασμα και η βιωσιμότητα του χρέους βασίζονται σε εξωπραγματική προσαρμογή των εσόδων, εφόσον δεν απηχούν κοινωνικά και αναπτυξιακά την Ελλάδα.
Το πρόβλημα λοιπόν, καταλήγει να είναι σαφώς το ύψος του χρέους, το οποίο θα πρέπει να μειωθεί δραστικά, προκειμένου αφενός μεν να μπουν όλοι παραγωγικοί τομείς σε αναπτυξιακή τροχιά, για να γεννήσουν τα μελλοντικά έσοδα και αφετέρου να επανέλθουν μισθοί και συντάξεις σε κοινωνικά επιτρεπτά όρια για να ενισχυθεί η καταναλωτική δύναμη των νοικοκυριών και κατ’ επέκταση η οικονομική δύναμη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που τροφοδοτούν κατά κύριο λόγο την οικονομία και μειώνουν την ανεργία.
Πόσο εφικτό είναι τώρα, να γίνει δεκτή μια τέτοια απαίτηση της Ελλάδας προς την Ευρώπη…
Καταρχήν, αυτό δεν θα έπρεπε καν να τελούσε αίτημα της Ελλάδας προς της Ευρώπη, για διαπραγμάτευση. Θα έπρεπε, με βάση τα οικονομικά δεδομένα να το είχε εισηγηθεί η ίδια η Ευρώπη.
Εφόσον αυτό όμως δεν συνέβηκε, αντιβαίνοντας όλους τους οικονομικούς νόμους, που διέπουν την συγκεκριμένη συνθήκη, τότε πρέπει να γίνει επιτακτικά απαιτητό από την ίδια τη χώρα προς την Ευρώπη με όποιο υποτιθέμενο ρίσκο.
Και σίγουρα ρίσκο δεν λογίζεται, ότι αν δεχθεί η Ευρώπη τέτοιο αίτημα από την Ελλάδα, θα πρέπει να δεχθεί παρόμοια αιτήματα και από τις υπόλοιπες χρεωμένες χώρες, άρα δεν θα το δεχθεί… Αυτό δεν είναι καν πολιτική θέση. Αυτό σημαίνει ότι η διοίκηση της Ευρώπης δεν μπορεί να διαχειρισθεί το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης και άρα είτε πρέπει να αλλάξει πολιτική, είτε πρέπει να διαλυθεί η Ενωμένη Ευρώπη, εφόσον δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στις συνεργαζόμενες χώρες, γιατί τα προσφερόμενα δάνεια δεν είναι προσφορά, είναι πελατειακή σχέση… μη γελιόμαστε.
Περίπου 40 δισεκατομμύρια ευρώ θα κόστιζε στην Γερμανία ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους, ποσό μικρότερο από όσο θα κόστιζε στην Γερμανία μια ελληνική στάση πληρωμών ή ένα Grexit, σύμφωνα με την εκτίμηση του οικονομολόγου του Ινστιτούτου για την Παγκόσμια Οικονομία (IfW) Γιενς Μπόιζεν-Χογκρέφε.
Το Ινστιτούτο Οικονομικών Μελετών Ifo του Μονάχου εκτιμά επίσης, ότι οι απώλειες για την Γερμανία θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες, εάν η Ελλάδα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, ενώ ο καθηγητής Οικονομίας του, Ifo Τίλο Βολμερσχόιζερ, υπολογίζει, ότι εάν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, θα πρέπει η Γερμανία να αναμένει απώλεια ύψους έως και 76 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Το υποτιθέμενο Grexit δηλαδή, το οποίο και δεν προβλέπεται βάση Ευρωπαικών κανονισμών, θα στοιχίσει περίπου 2 φορές περισσότερο από ένα κούρεμα του Ελληνικού χρέους.
Καταλαβαίνοντας, ότι ο Ελληνικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να αντέξει άλλο την λιτότητα και θα το δείξει με την ψήφο του στις επικείμενες εκλογές (53,7% δήλωσαν ότι επιθυμούν νέα διαπραγμάτευση του χρέους και νέα συμφωνία- Δημοσκόπηση GPO 7/1/2015), το σενάριο παίρνει άλλη τροπή αλλάζοντας τους ρόλους. Η Ελλάδα γίνεται διαχειριστής του παιχνιδιού και η Ευρώπη ακολουθεί…
- Το Ινστιτούτο Bruegel των Βρυξελλών διατύπωσε πρόταση διευθέτησης του ελληνικού χρέους που θα οδηγούσε σε μείωσή του κατά 17% του ΑΕΠ σε όρους καθαρής παρούσας αξίας ή κατά 31,7 δισ. ευρώ!
-Οι Financial Times υποστηρίξαν ότι οι πιστωτές χρειάζεται να σκεφτούν σοβαρά το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά και την αύξηση του κατώτατου μισθού.
Άρα λοιπόν και το χρέος είναι πια κοινά αποδεκτό, ότι είναι μη βιώσιμο, αλλά και η μείωση του είναι εφικτή και μάλιστα με όρους, που μπορούν που να ωφελήσουν όλους. Γιατί δεν υπάρχει καμία οικονομική, αλλά και Ευρωπαική βάση για να είναι η Γερμανία η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία να χορηγείται ανακούφιση από το επίσημο χρέος της σε μεγάλη κλίμακα…
Συνηθίζουμε να εκφράζουμε το χρέος ως προς το ΑΕΠ μιας χώρας, για να μπορούμε να βγάζουμε ακριβέστερα συμπεράσματα. Το ΑΕΠ είναι το άθροισμα της αξίας όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παρήγαγε μια χώρα μέσα σε ένα έτος. Θα μπορούσαμε να το δούμε κάι σαν τον ετήσιο τζίρο μιας χώρας.
Αν για παράδειγμα μια χώρα έχει χρέος 50% του ΑΕΠ της, σημαίνει πως μπορεί να το χειριστεί καλύτερα από μια άλλη χώρα που έχει χρέος 70% του ΑΕΠ. Αν μια χώρα όπως η δική μας έχει χρέος 160% του ΑΕΠ της , τότε το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο δεν είναι βιώσιμο. Φυσικά δεν είναι αυτό το μόνο κριτήριο, αλλά το χρέος ως προς το ΑΕΠ αποτελεί το πλέον ποιοτικό κριτήριο του χρέους.
Το δημόσιο χρέος μιας χώρας είναι βιώσιμο, όταν η εθνική κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του, χωρίς να απαιτούνται εξωπραγματικές κοινωνικές παραχωρήσεις, είτε από είσπραξη εσόδων μέσω ουτοπιστικών φόρων, είτε από την συρρίκνωση μισθών και συντάξεων , που κανονικά θα έπρεπε να αναπροσαρμόζονται αυτόματα με το κόστος ζωής, αλλά και όταν έχουν δημιουργηθεί αναπτυξιακές προυποθέσεις, που θα ενισχύουν τους παραγωγικούς τομείς της χώρας, έτσι ώστε με την σειρά τους να γεμίζουν τα δημόσια ταμεία.
Απλοποιώντας μπορούμε να πούμε, ότι το δημόσιο χρέος μιας χώρας είναι βιώσιμο, όταν το επίπεδο αυτό του χρέους μπορεί να το "σηκώσει" η εγχώρια οικονομία.
Άρα το πρωτογενές πλεόνασμα και η βιωσιμότητα του χρέους βασίζονται σε εξωπραγματική προσαρμογή των εσόδων, εφόσον δεν απηχούν κοινωνικά και αναπτυξιακά την Ελλάδα.
Το πρόβλημα λοιπόν, καταλήγει να είναι σαφώς το ύψος του χρέους, το οποίο θα πρέπει να μειωθεί δραστικά, προκειμένου αφενός μεν να μπουν όλοι παραγωγικοί τομείς σε αναπτυξιακή τροχιά, για να γεννήσουν τα μελλοντικά έσοδα και αφετέρου να επανέλθουν μισθοί και συντάξεις σε κοινωνικά επιτρεπτά όρια για να ενισχυθεί η καταναλωτική δύναμη των νοικοκυριών και κατ’ επέκταση η οικονομική δύναμη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που τροφοδοτούν κατά κύριο λόγο την οικονομία και μειώνουν την ανεργία.
Πόσο εφικτό είναι τώρα, να γίνει δεκτή μια τέτοια απαίτηση της Ελλάδας προς την Ευρώπη…
Καταρχήν, αυτό δεν θα έπρεπε καν να τελούσε αίτημα της Ελλάδας προς της Ευρώπη, για διαπραγμάτευση. Θα έπρεπε, με βάση τα οικονομικά δεδομένα να το είχε εισηγηθεί η ίδια η Ευρώπη.
Εφόσον αυτό όμως δεν συνέβηκε, αντιβαίνοντας όλους τους οικονομικούς νόμους, που διέπουν την συγκεκριμένη συνθήκη, τότε πρέπει να γίνει επιτακτικά απαιτητό από την ίδια τη χώρα προς την Ευρώπη με όποιο υποτιθέμενο ρίσκο.
Και σίγουρα ρίσκο δεν λογίζεται, ότι αν δεχθεί η Ευρώπη τέτοιο αίτημα από την Ελλάδα, θα πρέπει να δεχθεί παρόμοια αιτήματα και από τις υπόλοιπες χρεωμένες χώρες, άρα δεν θα το δεχθεί… Αυτό δεν είναι καν πολιτική θέση. Αυτό σημαίνει ότι η διοίκηση της Ευρώπης δεν μπορεί να διαχειρισθεί το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης και άρα είτε πρέπει να αλλάξει πολιτική, είτε πρέπει να διαλυθεί η Ενωμένη Ευρώπη, εφόσον δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στις συνεργαζόμενες χώρες, γιατί τα προσφερόμενα δάνεια δεν είναι προσφορά, είναι πελατειακή σχέση… μη γελιόμαστε.
Περίπου 40 δισεκατομμύρια ευρώ θα κόστιζε στην Γερμανία ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους, ποσό μικρότερο από όσο θα κόστιζε στην Γερμανία μια ελληνική στάση πληρωμών ή ένα Grexit, σύμφωνα με την εκτίμηση του οικονομολόγου του Ινστιτούτου για την Παγκόσμια Οικονομία (IfW) Γιενς Μπόιζεν-Χογκρέφε.
Το Ινστιτούτο Οικονομικών Μελετών Ifo του Μονάχου εκτιμά επίσης, ότι οι απώλειες για την Γερμανία θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες, εάν η Ελλάδα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, ενώ ο καθηγητής Οικονομίας του, Ifo Τίλο Βολμερσχόιζερ, υπολογίζει, ότι εάν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, θα πρέπει η Γερμανία να αναμένει απώλεια ύψους έως και 76 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Το υποτιθέμενο Grexit δηλαδή, το οποίο και δεν προβλέπεται βάση Ευρωπαικών κανονισμών, θα στοιχίσει περίπου 2 φορές περισσότερο από ένα κούρεμα του Ελληνικού χρέους.
Καταλαβαίνοντας, ότι ο Ελληνικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να αντέξει άλλο την λιτότητα και θα το δείξει με την ψήφο του στις επικείμενες εκλογές (53,7% δήλωσαν ότι επιθυμούν νέα διαπραγμάτευση του χρέους και νέα συμφωνία- Δημοσκόπηση GPO 7/1/2015), το σενάριο παίρνει άλλη τροπή αλλάζοντας τους ρόλους. Η Ελλάδα γίνεται διαχειριστής του παιχνιδιού και η Ευρώπη ακολουθεί…
Πρόσφατα :
- Το Ινστιτούτο Bruegel των Βρυξελλών διατύπωσε πρόταση διευθέτησης του ελληνικού χρέους που θα οδηγούσε σε μείωσή του κατά 17% του ΑΕΠ σε όρους καθαρής παρούσας αξίας ή κατά 31,7 δισ. ευρώ!
-Οι Financial Times υποστηρίξαν ότι οι πιστωτές χρειάζεται να σκεφτούν σοβαρά το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά και την αύξηση του κατώτατου μισθού.
Άρα λοιπόν και το χρέος είναι πια κοινά αποδεκτό, ότι είναι μη βιώσιμο, αλλά και η μείωση του είναι εφικτή και μάλιστα με όρους, που μπορούν που να ωφελήσουν όλους. Γιατί δεν υπάρχει καμία οικονομική, αλλά και Ευρωπαική βάση για να είναι η Γερμανία η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία να χορηγείται ανακούφιση από το επίσημο χρέος της σε μεγάλη κλίμακα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου