Φιντέλ Κάστρο
"Επιθυμώ να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη για τις εκδηλώσεις σεβασμού, τους χαιρετισμούς και τα δώρα που έχω λάβει αυτές τις μέρες, όπου μου δίνουν δύναμη για να ανταποδώσω με τις ιδέες μου, τις σκέψεις που θα μεταφέρω προς τα μέλη του Κόμματός μας και προς τους αντίστοιχους οργανισμούς".
Αύριο θα συμπληρώσω τα 90 μου χρόνια. Γεννήθηκα σε ένα μέρος που λέγεται Μπιράν, στην ανατολική Κούβα. Με αυτό το όνομα είναι γνωστό, αν και ποτέ δεν έχει εμφανιστεί σε χάρτη. Ήταν γνωστό σε οικείους και φίλους και, ασφαλώς, στους πολιτικούς εκπροσώπους και επιθεωρητές που εναλλάσσονταν σε κάθε δραστηριότητα, εμπορική ή παραγωγική, των νεοαποκιοκρατούμενων χωρών του κόσμου στην περιοχή.
Μια φορά συνόδεψα τον πατέρα μου στο Πινάρες ντε Μαγιαρί. Ήμουν τότε οκτώ-εννιά χρονών. Πόσο του άρεσε να συζητά όταν έβγαινε έξω από το σπίτι στο Μπιράν! Εκεί ήταν ο ιδιοκτήτης γης που φύτευε ζαχαροκάλαμο, τριφύλλι για βοσκή και άλλες καλλιέργειες. Όμως στο Πινάρες ντε Μαγιαρί δεν ήταν ο ιδιοκτήτης, αλλά ο μισθωτής, όπως και πολλοί ισπανοί, που έγιναν ιδιοκτήτες μιας ηπείρου χάρις στα δικαιώματα που τους παραχώρησε η Παπική Βούλα, της οποίας την ύπαρξη δεν γνώριζε κανένας από τους λαούς και τους ανθρώπους αυτής της ηπείρου. Η μεταδιδόμενη γνώση αποτελούσε ήδη, κατά μεγάλο μέρος, θησαυρό της ανθρωπότητας.
Το Μπιράν βρίσκεται σε ένα υψόμετρο περίπου 500 μέτρα, περιτριγυρισμένο από βραχώδεις λόφους, όπου η βλάστηση είναι ελάχιστη και μερικές φορές εχθρική. Δέντρα και πέτρες εμποδίζουν τη διάβαση. Ξαφνικά, σε κάποιο συγκεκριμένο υψόμετρο, ξεκινά ένα εκτενές οροπέδιο το οποίο υπολογίζω ότι καλύπτει περίπου 200 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με πλούσια κοιτάσματα νικελίου, χρωμίου, μαγγανίου και άλλα μεταλλεύματα μεγάλης αξίας. Από εκείνο το οροπέδιο έβγαζαν καθημερινά δεκάδες φορτηγά με πεύκα μεγάλου μεγέθους και καλής ποιότητας.
Παρατηρείστε ότι δεν έχω αναφέρει τον χρυσό, την πλατίνα, το παλάδιο, τα διαμάντια, τον χαλκό, τον κασσίτερο και άλλα, που έχουν μετατραπεί παράλληλα σε σύμβολα οικονομικών αξιών, τα οποία η ανθρώπινη κοινωνία, στο σημερινό στάδιο ανάπτυξής της, επιζητά.
Ο πατέρας μου πέθανε μερικά χρόνια πριν τη νίκη της Επανάστασης. Υπέφερε αρκετά πριν.
Από τους τρεις γιους του, ο δεύτερος και ο τρίτος ήταν απόντες και απόμακροι. Και ο ένας και ο άλλος εκπλήρωναν το καθήκον τους στην επαναστατική δράση. Εγώ το είχα πει ότι ήξερα ποιος θα μπορούσε να με αντικαταστήσει, εάν ο αντίπαλος πετύχαινε στα σχέδιά του για την εξόντωσή μου. Σχεδόν γελούσα με τα μακιαβελικά σχέδια των προέδρων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στις 27 Γενάρη του 1953, μετά το προδοτικό πραξικόπημα του Μπατίστα το 1952, γράφτηκε μια σελίδα της ιστορίας της Επανάστασής μας: οι φοιτητές και οι οργανώσεις της νεολαίας, μαζί με το λαό, πραγματοποίησαν την πρώτη Πορεία με τις Δάδες για να τιμήσουν τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Χοσέ Μαρτί.
Ήδη είχα πειστεί ότι καμιά οργάνωση δεν ήταν προετοιμασμένη για τον αγώνα που οργανώναμε τότε. Υπήρχε πλήρης σύγχυση από τα πολιτικά κόμματα που κινητοποιούσαν μάζες πολιτών, από την αριστερά μέχρι τη δεξιά και το κέντρο, αηδιασμένοι από τον πολιτικαντισμό που βασίλευε στη χώρα.
Στα έξι μου χρόνια, μια δασκάλα γεμάτη φιλοδοξίες που παρέδιδε μαθήματα στο μικρό δημόσιο σχολείο του Μπιράν, έπεισε την οικογένεια ότι εγώ έπρεπε να ταξιδέψω στο Σαντιάγο ντε Κούβα, συνοδεύοντας τη μεγαλύτερη αδερφή μου που θα έμπαινε σε ένα σχολείο καλογριών με μεγάλο κύρος. Το να με συμπεριλάβουν και μένα στο ταξίδι ήταν καθαρή ικανότητα της ίδιας της δασκάλας του σχολείου του Μπιράν. Εκείνη, που της φέρονταν έξοχα στο σπίτι στο Μπιράν, στο οποίο έτρωγε στο ίδιο τραπέζι με την οικογένεια, την έπεισε για την αναγκαιότητα να πάω και εγώ. Σε τελική ανάλυση, είχα καλύτερη υγεία από τον αδερφό μου τον Ραμόν – ο οποίος πέθανε πριν μερικούς μήνες- και για αρκετό διάστημα υπήρξε συμμαθητής μου. Δεν θέλω να επεκταθώ πολύ, θα πω μόνο ότι ήταν πολύ δύσκολα χρόνια εκείνη την εποχή της πείνας για την πλειονότητα του πληθυσμού.
Τρία χρόνια μετά, με έστειλαν στο Λύκειο Λα Σάγιε του Σαντιάγο ντε Κούβα, όπου με έγραψαν στην πρώτη τάξη. Πέρασαν περίπου τρία χρόνια χωρίς να με πάνε ποτέ ούτε ένα σινεμά.
Έτσι ξεκίνησε η ζωή μου. Όταν θα έχω χρόνο, μπορεί να γράψω πάνω σε αυτό. Να με συγχωρείτε που δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα, απλά έχω ιδέες σχετικά με αυτό που μπορεί και πρέπει να διδαχθεί σε ένα παιδί. Θεωρώ ότι η έλλειψη εκπαίδευσης είναι η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί να γίνει σε ένα παιδί.
Το ανθρώπινο είδος σήμερα έρχεται αντιμέτωπο με τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην ιστορία του. Οι ειδικοί σε αυτά τα θέματα είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν τα περισσότερα για τους κατοίκους αυτού του πλανήτη, των οποίων ο αριθμός αυξήθηκε, από ένα δισεκατομμύριο στα τέλη του 1800 σε επτά δισεκατομμύρια στις αρχές του 2016. Σε μερικά χρόνια ακόμα στους πόσους θα φτάσουμε;
Οι πιο λαμπροί επιστήμονες, οι οποίοι ήδη αριθμούν πολλές χιλιάδες, είναι αυτοί που μπορούν να απαντήσουν σε αυτήν την ερώτηση και σε πολλές άλλες τεράστιας σπουδαιότητας.
Επιθυμώ να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη για τις εκδηλώσεις σεβασμού, τους χαιρετισμούς και τα δώρα που έχω λάβει αυτές τις μέρες, όπου μου δίνουν δύναμη για να ανταποδώσω με τις ιδέες μου, τις σκέψεις που θα μεταφέρω προς τα μέλη του Κόμματός μας και προς τους αντίστοιχους οργανισμούς.
Τα μοντέρνα τεχνικά μέσα έχουν επιτρέψει την εξερεύνηση του σύμπαντος. Μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα δεν μπορεί να υπόκεινται σε απειλές ότι θα τους επιβληθεί η χρήση πυρηνικών όπλων. Είναι πολύ άξιοι και έξυπνοι λαοί. Θεωρώ ότι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν στάθηκε στο ύψος του όταν επισκέφθηκε την Ιαπωνία και στην ομιλία του δεν είχε το σθένος να ζητήσει συγνώμη για την αιματοχυσία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Χιροσίμα, παρά το ότι γνώριζε τα αποτελέσματα από τη χρήση αυτής της βόμβας. Εξίσου εγκληματική ήταν και η επίθεση στο Ναγκασάκι, πόλη όπου, αυτοί που διαφεντεύουν την ζωή, διάλεξαν στην τύχη. Για αυτό και πρέπει να σφυροκοπάμε συνεχώς πάνω στην ανάγκη διατήρησης της ειρήνης και στο ότι καμιά δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να σκοτώνει εκατομμύρια ανθρώπους.
Φιντέλ Κάστρο Ρους
12 Αυγούστου 2016
10:34 μμ
prensa-rebelde
"Επιθυμώ να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη για τις εκδηλώσεις σεβασμού, τους χαιρετισμούς και τα δώρα που έχω λάβει αυτές τις μέρες, όπου μου δίνουν δύναμη για να ανταποδώσω με τις ιδέες μου, τις σκέψεις που θα μεταφέρω προς τα μέλη του Κόμματός μας και προς τους αντίστοιχους οργανισμούς".
Αύριο θα συμπληρώσω τα 90 μου χρόνια. Γεννήθηκα σε ένα μέρος που λέγεται Μπιράν, στην ανατολική Κούβα. Με αυτό το όνομα είναι γνωστό, αν και ποτέ δεν έχει εμφανιστεί σε χάρτη. Ήταν γνωστό σε οικείους και φίλους και, ασφαλώς, στους πολιτικούς εκπροσώπους και επιθεωρητές που εναλλάσσονταν σε κάθε δραστηριότητα, εμπορική ή παραγωγική, των νεοαποκιοκρατούμενων χωρών του κόσμου στην περιοχή.
Μια φορά συνόδεψα τον πατέρα μου στο Πινάρες ντε Μαγιαρί. Ήμουν τότε οκτώ-εννιά χρονών. Πόσο του άρεσε να συζητά όταν έβγαινε έξω από το σπίτι στο Μπιράν! Εκεί ήταν ο ιδιοκτήτης γης που φύτευε ζαχαροκάλαμο, τριφύλλι για βοσκή και άλλες καλλιέργειες. Όμως στο Πινάρες ντε Μαγιαρί δεν ήταν ο ιδιοκτήτης, αλλά ο μισθωτής, όπως και πολλοί ισπανοί, που έγιναν ιδιοκτήτες μιας ηπείρου χάρις στα δικαιώματα που τους παραχώρησε η Παπική Βούλα, της οποίας την ύπαρξη δεν γνώριζε κανένας από τους λαούς και τους ανθρώπους αυτής της ηπείρου. Η μεταδιδόμενη γνώση αποτελούσε ήδη, κατά μεγάλο μέρος, θησαυρό της ανθρωπότητας.
Το Μπιράν βρίσκεται σε ένα υψόμετρο περίπου 500 μέτρα, περιτριγυρισμένο από βραχώδεις λόφους, όπου η βλάστηση είναι ελάχιστη και μερικές φορές εχθρική. Δέντρα και πέτρες εμποδίζουν τη διάβαση. Ξαφνικά, σε κάποιο συγκεκριμένο υψόμετρο, ξεκινά ένα εκτενές οροπέδιο το οποίο υπολογίζω ότι καλύπτει περίπου 200 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με πλούσια κοιτάσματα νικελίου, χρωμίου, μαγγανίου και άλλα μεταλλεύματα μεγάλης αξίας. Από εκείνο το οροπέδιο έβγαζαν καθημερινά δεκάδες φορτηγά με πεύκα μεγάλου μεγέθους και καλής ποιότητας.
Παρατηρείστε ότι δεν έχω αναφέρει τον χρυσό, την πλατίνα, το παλάδιο, τα διαμάντια, τον χαλκό, τον κασσίτερο και άλλα, που έχουν μετατραπεί παράλληλα σε σύμβολα οικονομικών αξιών, τα οποία η ανθρώπινη κοινωνία, στο σημερινό στάδιο ανάπτυξής της, επιζητά.
Ο πατέρας μου πέθανε μερικά χρόνια πριν τη νίκη της Επανάστασης. Υπέφερε αρκετά πριν.
Από τους τρεις γιους του, ο δεύτερος και ο τρίτος ήταν απόντες και απόμακροι. Και ο ένας και ο άλλος εκπλήρωναν το καθήκον τους στην επαναστατική δράση. Εγώ το είχα πει ότι ήξερα ποιος θα μπορούσε να με αντικαταστήσει, εάν ο αντίπαλος πετύχαινε στα σχέδιά του για την εξόντωσή μου. Σχεδόν γελούσα με τα μακιαβελικά σχέδια των προέδρων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στις 27 Γενάρη του 1953, μετά το προδοτικό πραξικόπημα του Μπατίστα το 1952, γράφτηκε μια σελίδα της ιστορίας της Επανάστασής μας: οι φοιτητές και οι οργανώσεις της νεολαίας, μαζί με το λαό, πραγματοποίησαν την πρώτη Πορεία με τις Δάδες για να τιμήσουν τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Χοσέ Μαρτί.
Ήδη είχα πειστεί ότι καμιά οργάνωση δεν ήταν προετοιμασμένη για τον αγώνα που οργανώναμε τότε. Υπήρχε πλήρης σύγχυση από τα πολιτικά κόμματα που κινητοποιούσαν μάζες πολιτών, από την αριστερά μέχρι τη δεξιά και το κέντρο, αηδιασμένοι από τον πολιτικαντισμό που βασίλευε στη χώρα.
Στα έξι μου χρόνια, μια δασκάλα γεμάτη φιλοδοξίες που παρέδιδε μαθήματα στο μικρό δημόσιο σχολείο του Μπιράν, έπεισε την οικογένεια ότι εγώ έπρεπε να ταξιδέψω στο Σαντιάγο ντε Κούβα, συνοδεύοντας τη μεγαλύτερη αδερφή μου που θα έμπαινε σε ένα σχολείο καλογριών με μεγάλο κύρος. Το να με συμπεριλάβουν και μένα στο ταξίδι ήταν καθαρή ικανότητα της ίδιας της δασκάλας του σχολείου του Μπιράν. Εκείνη, που της φέρονταν έξοχα στο σπίτι στο Μπιράν, στο οποίο έτρωγε στο ίδιο τραπέζι με την οικογένεια, την έπεισε για την αναγκαιότητα να πάω και εγώ. Σε τελική ανάλυση, είχα καλύτερη υγεία από τον αδερφό μου τον Ραμόν – ο οποίος πέθανε πριν μερικούς μήνες- και για αρκετό διάστημα υπήρξε συμμαθητής μου. Δεν θέλω να επεκταθώ πολύ, θα πω μόνο ότι ήταν πολύ δύσκολα χρόνια εκείνη την εποχή της πείνας για την πλειονότητα του πληθυσμού.
Τρία χρόνια μετά, με έστειλαν στο Λύκειο Λα Σάγιε του Σαντιάγο ντε Κούβα, όπου με έγραψαν στην πρώτη τάξη. Πέρασαν περίπου τρία χρόνια χωρίς να με πάνε ποτέ ούτε ένα σινεμά.
Έτσι ξεκίνησε η ζωή μου. Όταν θα έχω χρόνο, μπορεί να γράψω πάνω σε αυτό. Να με συγχωρείτε που δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα, απλά έχω ιδέες σχετικά με αυτό που μπορεί και πρέπει να διδαχθεί σε ένα παιδί. Θεωρώ ότι η έλλειψη εκπαίδευσης είναι η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί να γίνει σε ένα παιδί.
Το ανθρώπινο είδος σήμερα έρχεται αντιμέτωπο με τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην ιστορία του. Οι ειδικοί σε αυτά τα θέματα είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν τα περισσότερα για τους κατοίκους αυτού του πλανήτη, των οποίων ο αριθμός αυξήθηκε, από ένα δισεκατομμύριο στα τέλη του 1800 σε επτά δισεκατομμύρια στις αρχές του 2016. Σε μερικά χρόνια ακόμα στους πόσους θα φτάσουμε;
Οι πιο λαμπροί επιστήμονες, οι οποίοι ήδη αριθμούν πολλές χιλιάδες, είναι αυτοί που μπορούν να απαντήσουν σε αυτήν την ερώτηση και σε πολλές άλλες τεράστιας σπουδαιότητας.
Επιθυμώ να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη για τις εκδηλώσεις σεβασμού, τους χαιρετισμούς και τα δώρα που έχω λάβει αυτές τις μέρες, όπου μου δίνουν δύναμη για να ανταποδώσω με τις ιδέες μου, τις σκέψεις που θα μεταφέρω προς τα μέλη του Κόμματός μας και προς τους αντίστοιχους οργανισμούς.
Τα μοντέρνα τεχνικά μέσα έχουν επιτρέψει την εξερεύνηση του σύμπαντος. Μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα δεν μπορεί να υπόκεινται σε απειλές ότι θα τους επιβληθεί η χρήση πυρηνικών όπλων. Είναι πολύ άξιοι και έξυπνοι λαοί. Θεωρώ ότι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν στάθηκε στο ύψος του όταν επισκέφθηκε την Ιαπωνία και στην ομιλία του δεν είχε το σθένος να ζητήσει συγνώμη για την αιματοχυσία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Χιροσίμα, παρά το ότι γνώριζε τα αποτελέσματα από τη χρήση αυτής της βόμβας. Εξίσου εγκληματική ήταν και η επίθεση στο Ναγκασάκι, πόλη όπου, αυτοί που διαφεντεύουν την ζωή, διάλεξαν στην τύχη. Για αυτό και πρέπει να σφυροκοπάμε συνεχώς πάνω στην ανάγκη διατήρησης της ειρήνης και στο ότι καμιά δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να σκοτώνει εκατομμύρια ανθρώπους.
Φιντέλ Κάστρο Ρους 12 Αυγούστου 2016
10:34 μμ
prensa-rebelde
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου