Του Καλλίνικου Κ. Νικολακόπουλου
Επιχειρηματολόγησα στο παρελθόν υπέρ του εθνικού νομίσματος, θεωρώντας το ως αναγκαία, αλλά όχι ικανή, συνθήκη υπέρβασης της οικονομικής και ανθρωπιστικής-κοινωνικής κρίσης που προκλήθηκε στην Ελλάδα από την εφαρμογή των «μνημονιακών» πολιτικών της άγριας περικοπής των εισοδημάτων και της φοροληστείας, στην άμεση και έμμεση φορολογία. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζομαι με εθνικιστικούς κύκλους ή διακατέχομαι από εθνικιστική υστερία. Το νόμισμα καθαυτό δεν σημαίνει τίποτε, γιατί το ευρώ, εκ γενετής αλλά και σήμερα, δεν είναι ουσιαστικά νόμισμα, αλλά το εργαλείο απόλυτης επικράτησης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στις χώρες που συναποτελούν την Ευρωζώνη και αργότερα πανευρωπαϊκά.
Τα τρία σενάρια για το μέλλον του ευρώ είναι η διατήρηση ύπαρξης του συστήματος δόμησης της ευρωζώνης, η απόρριψή του και η ριζική αναμόρφωση-ανασύνθεσή του και η διάλυσή του με επιστροφή στα εθνικά νομίσματα των χωρών-μελών.
Η διατήρηση του συστήματος δόμησης της ευρωζώνης αντιμετωπίζει την κρίση εντός της από τις αρχές (εθνικές κυβερνήσεις, ρυθμιστικές αρχές, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΔΝΤ), επιμένοντας στην αυστηρή τήρηση των πολιτικών που ακολουθήθηκαν.
Η απόρριψη του συστήματος δόμησης της ευρωζώνης σημαίνει την οικειοθελή ή αναγκαστική αποχώρηση κάποιων χωρών από την ΟΝΕ, ως η λιγότερο κακή διαθέσιμη επιλογή.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και άλλων περιφερειακών ευρωζωνικών χωρών, αποκλειστικός στόχος των «μνημονίων», πέραν της εμπέδωσης και επιβολής του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος του διηνεκούς καθοδικού-υφεσιακού σπιράλ και της ανακατανομής εισοδήματος υπέρ των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων (ΤΙΝΑ-There Is No Alternative), ήταν η διάσωση των ευρωπαϊκών ιδιωτικών τραπεζών (κυρίως γαλλο-γερμανικών) μέσω της μεταβίβασης-μεταφοράς των οφειλών στις πλάτες των ευρωπαϊκών λαών.
Μία πιθανή έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι λύση για πάσα νόσο της ελληνικής οικονομίας, αλλά ένα δύσβατο μονοπάτι που επιβάλλεται εξ ανάγκης στην Ελλάδα, λόγω της νεοφιλελεύθερης αδιαλλαξίας των κύριων μελών της και της καταφανούς ιστορικής αποτυχίας της, που δεν ανταποκρίνεται στα μίνιμουμ ύπαρξης μιας βέλτιστης νομισματικής ζώνης-περιοχής, εξαιτίας της στρεβλής δόμησης και νεοφιλελεύθερης έμπνευσης αρχιτεκτονικής της.
Η έξοδος από αυτή πιθανότατα θα σημάνει την απαρχή διάλυσής της, γιατί όποιος κρίκος αυτής της νομισματικής-οικονομικής αλυσίδας σπάσει, αυτή θα αποσυντεθεί.
Μένει να αποδειχθεί στην πράξη μελλοντικά αν η Ευρωζώνη, και κατ' επέκταση και η ΕΕ, μπορεί να μεταλλαχθεί οβιδιακά ή να διαλυθεί. Η τεράστια ευκαιρία χάθηκε μετά την προδοσία και το ξεπούλημα του 62% του Όχι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που το προκήρυξε. Το όχι δεν σήμαινε απαραίτητα όχι στο ευρώ, αλλά όχι στο προτεινόμενο πρόγραμμα της τρόικα. Αν ακολουθούνταν συνεπώς πιστά, θα μπορούσαμε να λάβουμε την απάντηση αν η Ευρωζώνη, σε πρώτη φάση, θα μπορούσε να μεταλλαχθεί οβιδιακά ή θα διαλυόταν.
Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με άλλη ευκαιρία και προς το παρόν, στο ορατό μέλλον, δεν θα γίνει με αφορμή την Ελλάδα. Η Ιταλία, που είναι ο 3ος χονδρότερος κρίκος της ευρωζωνικής αλυσίδας και μέλος του G8, είναι ηφαίστειο που βράζει και αν θα εκραγεί ή όχι είναι ερωτηματικό. Η υπάρχουσα Ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη για τους λαούς, όσες παρατάσεις ζωής κι αν παίρνει. Το μέλλον θα δείξει σε κάθε περίπτωση.
Διαβάστε το δεύτερο μέρος ΕΔΩ
Πηγή: pelop.gr
Καλλίνικος Νικολακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Επιχειρηματολόγησα στο παρελθόν υπέρ του εθνικού νομίσματος, θεωρώντας το ως αναγκαία, αλλά όχι ικανή, συνθήκη υπέρβασης της οικονομικής και ανθρωπιστικής-κοινωνικής κρίσης που προκλήθηκε στην Ελλάδα από την εφαρμογή των «μνημονιακών» πολιτικών της άγριας περικοπής των εισοδημάτων και της φοροληστείας, στην άμεση και έμμεση φορολογία. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζομαι με εθνικιστικούς κύκλους ή διακατέχομαι από εθνικιστική υστερία. Το νόμισμα καθαυτό δεν σημαίνει τίποτε, γιατί το ευρώ, εκ γενετής αλλά και σήμερα, δεν είναι ουσιαστικά νόμισμα, αλλά το εργαλείο απόλυτης επικράτησης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στις χώρες που συναποτελούν την Ευρωζώνη και αργότερα πανευρωπαϊκά.
Τα τρία σενάρια για το μέλλον του ευρώ είναι η διατήρηση ύπαρξης του συστήματος δόμησης της ευρωζώνης, η απόρριψή του και η ριζική αναμόρφωση-ανασύνθεσή του και η διάλυσή του με επιστροφή στα εθνικά νομίσματα των χωρών-μελών.
Η διατήρηση του συστήματος δόμησης της ευρωζώνης αντιμετωπίζει την κρίση εντός της από τις αρχές (εθνικές κυβερνήσεις, ρυθμιστικές αρχές, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΔΝΤ), επιμένοντας στην αυστηρή τήρηση των πολιτικών που ακολουθήθηκαν.
Η απόρριψη του συστήματος δόμησης της ευρωζώνης σημαίνει την οικειοθελή ή αναγκαστική αποχώρηση κάποιων χωρών από την ΟΝΕ, ως η λιγότερο κακή διαθέσιμη επιλογή.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και άλλων περιφερειακών ευρωζωνικών χωρών, αποκλειστικός στόχος των «μνημονίων», πέραν της εμπέδωσης και επιβολής του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος του διηνεκούς καθοδικού-υφεσιακού σπιράλ και της ανακατανομής εισοδήματος υπέρ των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων (ΤΙΝΑ-There Is No Alternative), ήταν η διάσωση των ευρωπαϊκών ιδιωτικών τραπεζών (κυρίως γαλλο-γερμανικών) μέσω της μεταβίβασης-μεταφοράς των οφειλών στις πλάτες των ευρωπαϊκών λαών.
Μία πιθανή έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι λύση για πάσα νόσο της ελληνικής οικονομίας, αλλά ένα δύσβατο μονοπάτι που επιβάλλεται εξ ανάγκης στην Ελλάδα, λόγω της νεοφιλελεύθερης αδιαλλαξίας των κύριων μελών της και της καταφανούς ιστορικής αποτυχίας της, που δεν ανταποκρίνεται στα μίνιμουμ ύπαρξης μιας βέλτιστης νομισματικής ζώνης-περιοχής, εξαιτίας της στρεβλής δόμησης και νεοφιλελεύθερης έμπνευσης αρχιτεκτονικής της.
Η έξοδος από αυτή πιθανότατα θα σημάνει την απαρχή διάλυσής της, γιατί όποιος κρίκος αυτής της νομισματικής-οικονομικής αλυσίδας σπάσει, αυτή θα αποσυντεθεί.
Μένει να αποδειχθεί στην πράξη μελλοντικά αν η Ευρωζώνη, και κατ' επέκταση και η ΕΕ, μπορεί να μεταλλαχθεί οβιδιακά ή να διαλυθεί. Η τεράστια ευκαιρία χάθηκε μετά την προδοσία και το ξεπούλημα του 62% του Όχι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που το προκήρυξε. Το όχι δεν σήμαινε απαραίτητα όχι στο ευρώ, αλλά όχι στο προτεινόμενο πρόγραμμα της τρόικα. Αν ακολουθούνταν συνεπώς πιστά, θα μπορούσαμε να λάβουμε την απάντηση αν η Ευρωζώνη, σε πρώτη φάση, θα μπορούσε να μεταλλαχθεί οβιδιακά ή θα διαλυόταν.
Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με άλλη ευκαιρία και προς το παρόν, στο ορατό μέλλον, δεν θα γίνει με αφορμή την Ελλάδα. Η Ιταλία, που είναι ο 3ος χονδρότερος κρίκος της ευρωζωνικής αλυσίδας και μέλος του G8, είναι ηφαίστειο που βράζει και αν θα εκραγεί ή όχι είναι ερωτηματικό. Η υπάρχουσα Ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη για τους λαούς, όσες παρατάσεις ζωής κι αν παίρνει. Το μέλλον θα δείξει σε κάθε περίπτωση.
Διαβάστε το δεύτερο μέρος ΕΔΩ
Πηγή: pelop.gr
Καλλίνικος Νικολακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου