Βασίλης Μακρίδης
Λιγότερες από 24 ώρες έχουν μείνει, πλέον, μέχρι το πρωί της Κυριακής 31/3, για ν’ ανοίξουν οι κάλπες για τις λεγόμενες «προεδρικές εκλογές» στην Ουκρανία.
Βάζουμε τη φράση «προεδρικές εκλογές» σε εισαγωγικά, ακριβώς επειδή πρόκειται, επί της ουσίας, για μια διαδικασία-παρωδία, που γελοιοποιεί κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας επιλογής.
Μιλάμε για μια διαδικασία που «από γεννησιμιού» της είναι πέρα για πέρα παράνομη, αφού αποτελεί τη συνέχεια των όσων ακολούθησαν το πολτικο-στρατιωτικό πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014, όταν υπό την καθοδήγηση της ιμπεριαλιστικής Δύσης ανατράπηκε ο νόμιμα εκλεγμένος Πρόεδρος της χώρας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς και την εξουσία κατέλαβε μία ανίερη συμμαχία νεοφιλελεύθερων πολιτικών και νεοφασιστών-νεοναζί «ακτιβιστών», η οποία μέχρι και σήμερα κυβερνά τη χώρα.
Όλες οι εκλογικές διαδικασίες που έχουν πραγματοποιηθεί από τότε (προεδρικές και βουλευτικές «εκλογές» το 2014, αλλά και οι επικείμενες νέες προεδρικές «εκλογές») προσπαθούν να αποτελέσουν μια μέθοδο «νομιμοποίησης» της χουντικής εξουσίας του Κιέβου. Και αν στο πρόσφατο παρελθόν ακόμη και η Ρωσία αναγνώρισε το αποτέλεσμα των προηγούμενων προεδρικών «εκλογών», αυτών του 2014, στην προσπάθειά της να έχει κάποιον, έστω, συνομιλητή από την πλευρά του Κιέβου για την επίλυση του ζητήματος του Ντονμπάς, σήμερα υπάρχουν όλες οι νομικές προϋποθέσεις για τη μη αναγνώριση των αποτελεσμάτων των προεδρικών «εκλογών» της προσεχούς Κυριακής.
Η ρωσική πλευρά έχει εμμέσως πλην σαφώς διακηρύξει την πρόθεσή της να μην αναγνωρίσει τόσο τη νομιμότητα των «εκλογών», όσο και τα αποτελέσματά τους, έχοντας διαπιστώσει σωρεία παραβάσεων κατά την προεκλογική περίοδο, με «κερασάκι στην τούρτα» την απαγόρευση της παρουσίας Ρώσων παρατηρητών κατά την εκλογική διαδικασία. Βεβαίως, οι βαρύτερες παραβιάσεις έχουν συμβεί τόσο στην κατάρτιση της λίστας των υποψηφίων (από την οποία αποκλείστηκαν όλοι οι υποψήφιοι της Αριστεράς, με πρώτο και «καλύτερο» τον Α’ Γραμματέα του ΚΚ Ουκρανίας. Πετρό Σιμονένκο), όσο και στον τρόπο διεξαγωγής της προεκλογικής εκστρατείας των βασικότερων υποψηφίων, στον οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια του παρόντος άρθρου.
Για να δώσουμε μια εικόνα γύρω από τους βασικούς, εκ των 38 (!!!), υποψηφίων που έφτασαν μέχρι την τελική μάχη (είχαμε και έξι, συνολικά, αποχωρήσεις από την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας), διψήφια ποσοστά φαίνεται να λαμβάνουν, με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, πέντε υποψήφιοι.
Πρώτος σε όλα τα γκάλοπ εδώ και περίπου δύο μήνες έρχεται ο Βλαντίμιρ Ζελένσκι, μία ιδιότυπη περίπτωση που θυμίζει αρκετά αυτήν του Ιταλού Μπέπε Γκρίλο. Ο Ζελένσκι είναι ηθοποιός και σόουμαν της ουκρανικής τηλεόρασης και του θεάτρου, ο οποίος εδώ και χρόνια σατιρίζει τα πολιτικά (και όχι μόνο) τεκταινόμενα στη χώρα του. Το τηλεοπτικό του σόου «Ο υπηρέτης του λαού», όπου υποδύεται την καρικατούρα ενός διεφθαρμένου συστημικού πολιτικού, είναι από τις πιο δημοφιλείς εκπομπές στην Ουκρανία. Η δημοφιλία του αυτή του δίνει αυτή τη στιγμή ένα σαφές προβάδισμα στον Α΄ γύρο των επικείμενων «εκλογών», που μετριέται από 25 έως 33%, ανάλογα με τη δημοσκοπική εταιρεία. Ωστόσο, ο Ζελένσκι δεν έχει πείσει μέχρι τώρα για τις πολιτικές και ηγετικές του ικανότητες, ενώ έχει αποφύγει συστηματικά να αναφερθεί μέχρι τώρα σε ένα τόσο καυτό θέμα όπως αυτό του Ντονμπάς και πώς βλέπει την επίλυσή του (στην Κριμαία, που ούτως ή άλλως είναι χαμένη υπόθεση για την Ουκρανία, δεν αναφέρεται επίσης)…
Ακόμη ο Ζελένσκι κατηγορείται από τους πολιτικούς του αντιπάλους ως «υποχείριο» του ολιγάρχη Ίγκορ Κολομόισκι, δεδομένου ότι παλαιότερα έχει δουλέψει ως υπάλληλος σε επιχειρήσεις του. Ο ίδιος ο Ζελένσκι αρνείται ότι έχει, πλέον, οποιαδήποτε σχέση με τον Κολομόισκι, ωστόσο μάλλον πείθει ελάχιστα στο συγκεκριμένο ζήτημα...
Για τη δεύτερη θέση, που οδηγεί στον Β’ γύρο των «εκλογών» στις 21 Απριλίου, παλεύουν δύο γνωστοί και μη εξαιρετέοι Ουκρανοί πολιτικοί: η πρώην πρωθυπουργός Γιούλια Τιμοσένκο και ο νυν «Πρόεδρος» Πετρό Ποροσένκο. Κάποιες δημοσκοπήσεις δίνουν την Τιμοσένκο να προηγείται μέχρι και 3-4 μονάδες του Ποροσένκο και κάποιες το αντίστροφο. Κάποιες άλλες, πάλι, δίνουν και στους δύο υποψηφίους το ίδιο, περίπου, ποσοστό, γύρω στο 17-18% για τον καθένα. Για τον Ποροσένκο η είσοδος στον δεύτερο γύρο είναι ζωτικής σημασίας για τη διάσωση όχι μόνο της πολιτικής του καριέρας, ούτε καν της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, αλλά κυρίως της προσωπικής του ελευθερίας, αφού τόσο η Τιμοσένκο, όσο και οι περισσότεροι ανθυποψήφιοί του, έχουν υποσχεθεί να τον στείλουν στη φυλακή για εκτεταμένη διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας και σωρεία άλλων κακουργηματικών πράξεων.
Η Τιμοσένκο, είναι μια «πονηρή αλεπού» της πολιτικής, νεοφιλελεύθερη και συστημική μέχρι το κόκκαλο, φανατική δυτικόφιλη, αλλά και άριστη γνώστρια του «παιχνιδιού» με τα εθνικιστικά εξαρτημένα αντανακλαστικά μερίδας του εκλογικού σώματος. Και παρά το γεγονός ότι η ίδια έχει καταχραστεί στο πρόσφατο παρελθόν δεκάδες δισεκατομμύρια (σε ευρώ) από το κρατικό χρήμα της Ουκρανίας και έχει φυλακιστεί γ’ αυτό (επί προεδρίας Γιανουκόβιτς) και παρόλο που έχει «στήσει» και προδώσει κατά καιρούς πολλούς παλιούς της φίλους και συνεργάτες για να σώσει το δικό της «τομάρι», σήμερα ηγείται μιας εκστρατείας δήθεν «κάθαρσης» της πολιτικής ζωής, έχοντας δίπλα της δύο πολύ ισχυρούς συμμάχους: τον διαβόητο ολιγάρχη Ίγκορ Κολομόισκι, ορκισμένο εχθρό του Ποροσένκο και (παρά την εβραϊκή του καταγωγή) βασικό χρηματοδότη μερικών από τα πιο αιμοσταγή νεοναζιστικά «τάγματα θανάτου» («Ντνιεπρ», «Αζόβ» κ.ά.) και τον Υπουργό Εσωτερικών Αρσέν Αβάκοβ, που έχει υπό τον άμεσο έλεγχό του τις περισσότερες νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες που πολέμησαν παλιότερα στο Ντονμπάς και τώρα έχουν γίνει οργανικά τμήματα των Σωμάτων Ασφαλείας της Ουκρανίας, ειδικότερα δε της «Εθνοφρουράς» που αντικατέστησε στο ρόλο της Αστυνομίας την παλιά (μέχρι το 2014) «Μπέρκουτ».
Η νεοναζιστική οργάνωση «Εθνικός Κορμός» («Nacional’ny Korpus») και το ομώνυμο ένοπλο σώμα έχει ως βάση του παλιούς μαχητές του «Αζόβ» και αποτελεί την πιο «εκλεκτή» από τις μονάδες που υπακούν στις διαταγές του Αβάκοβ. Αυτή ακριβώς είναι που έχει διοργανώσει, κατά διαταγήν του Αβάκοβ, στις περισσότερες πόλεις όπου επρόκειτο να εμφανιστεί σε προεκλογικές ομιλίες ο Πετρό Ποροσένκο «αντιδιαδηλώσεις διαμαρτυρίας» δήθεν «αγανακτισμένων πολιτών» και έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να «τσαλακώσει» το ίματζ του εν ενεργεία «Πρόεδρου».
Ο ίδιος ο Ποροσένκο, τώρα, ενώ από τη μία έχει δημιουργήσει ένα ρεκόρ αντιδημοφιλίας σε βάρος του (το 80%, περίπου, των Ουκρανών έχει αρνητική άποψη γι’ αυτόν, σύμφωνα με τις μετρήσεις των δημοσκόπων), από την άλλη έχει δημιουργήσει έναν σκληρό πυρήνα οπαδών του, συσπειρωμένων γύρω από μερικές βασικές ιδέες και πρακτικές, όπως: ακραία αντιρωσική ρητορική και πλήρης διάρρηξη των σχέσεων της Ουκρανίας με τη Ρωσία, απόλυτη και δουλική προσήλωση στη Δύση και στον φιλοΝΑΤΟϊκό και φιλοΕΕ προσανατολισμό της Ουκρανίας, πλήρης «ουκρανοποίηση» της δημόσιας ζωής, που συμπεριλαμβάνει και την γλωσσική, πολιτιστική και θρησκευτική καταπίεση των εθνοτικά μη Ουκρανών πολιτών της χώρας κοκ.
Πράξεις όπως η συνέχιση του εμφυλίου πολέμου στο Ντονμπάς, η απαγόρευση χρήσης άλλων γλωσσών πλην της ουκρανικής σε δημόσιους χώρους, η απαγόρευση σε εθνοτικές μειονότητες (Ρώσοι, Ούγγροι, Ρουμάνοι, Σλοβάκοι, Πολωνοί, Έλληνες κοκ) να έχουν εκπαίδευση στη μητρική τους γλώσσα, η προσπάθεια διάσπασης των Ουκρανών ορθοδόξων χριστιανών μέσα από την αναγνώριση ως «αυτοκέφαλης» μιας σχισματικής και μη κανονικής εκκλησίας (με την αγαστή συνεργασία, δυστυχώς, του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης), με δικαιολογία την «απελευθέρωση» των Ουκρανών ορθοδόξων χριστιανών από τα δήθεν δεσμά του Πατριαρχείου Μόσχας, είναι λίγες μόνο από τις πράξεις του Πετρό Ποροσένκο που πιστοποιούν τα προαναφερθέντα.
Πιστές στον Ουκρανό «Πρόεδρο» είναι μέχρι στιγμής οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας (SBU) και το μεγαλύτερο μέρος του ανώτατου προσωπικού των τακτικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό, πιθανόν, να έχει την εξήγησή του και στο γεγονός, ότι τόσο οι Υπηρεσίες Ασφαλείας, όσο και οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας βρίσκονται υπό την «υψηλή εποπτεία» και καθοδήγηση των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ (λέγε με CIA) και των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο το τμήμα των νεοναζιστικών ταγμάτων που ελέγχει ο Αβάκοβ και, πίσω από αυτόν, το σύνολο των Ουκρανών ολιγαρχών που έχουν συνασπιστεί εναντίον του Ποροσένκο (Κολομόισκι, Αχμέτοβ, Φίρτας, Πιντσούκ κ.ά.) είναι ισχυρός αντίπαλος. Όπως καταλαβαίνει κανείς, εδώ και καιρό διεξάγεται ανάμεσα στους υποψηφίους ένας «αγώνας χωρίς κανόνες», με εκατέρωθεν χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη», ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με «κανονική» προεκλογική εκστρατεία, ούτε – πολλώ μάλλον – με σεβασμό προς τους όποιους (ανύπαρκτους, στην πράξη) «δημοκρατικούς θεσμούς»…
Την πεντάδα των υποψηφίων που φαίνεται να κατακτούν διψήφια ποσοστά κλείνουν οι Γιούρι Μπόικο και Ανατόλι Γκριτσένκο, που κινούνται μεταξύ 8 και 12%, ανάλογα με τη δημοσκόπηση και, μάλλον, θα λάβουν αμφότεροι ένα ποσοστό λίγο πάνω από το 10%. Ο Μπόικο είναι ο μόνος ουσιαστικά αντιπολιτευόμενος υποψήφιος, προερχόμενος από το κόμμα «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα – Για τη ζωή» και ο μόνος που μιλάει με τη γλώσσα της λογικής γύρω από τα ζητήματα του Ντονμπάς και της ομαλοποίησης των σχέσεων μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.
Θα μπορούσε να έχει υψηλότερα ποσοστά, εάν δεν είχε υποστεί έναν ανελέητο πόλεμο φθοράς όχι μόνο από το καθεστώς Ποροσένκο, αλλά και τον ίδιο τον πολιτικό χώρο όπου ανήκε μέχρι πρόσφατα και αποτελεί τη συνέχεια του παλιού «Κόμματος των Περιφερειών» του ανατραπέντα Προέδρου Γιανουκόβιτς. Ο Μπόικο, ως επικεφαλής του (σοσιαλδημοκρατικής απόκλισης) «Αντιπολιτευτικού Μπλοκ» είχε φτάσει, πριν από 2, περίπου, μήνες σε συμφωνία με τον ηγέτη του κόμματος «Για τη ζωή» Βαντίμ Ραμπινόβιτς για πολιτική και εκλογική συνεργασία. Το νέο αυτό σχήμα, όταν ανακοινώθηκε, έδειχνε να πετυχαίνει ποσοστά που το έφερναν εντός της πρώτης δυάδας και ικανό να διεκδικήσει την εκλογή στην προεδρία στο Β’ γύρο. Ωστόσο, βρέθηκαν οι κατάλληλοι «πρόθυμοι» εντός του κόμματός του, που πέτυχαν να τον διαγράψουν (!!!) και να κατεβάσουν δικό τους υποψήφιο, απλά και μόνο για να κόψουν ψήφους από τον Μπόικο.
Ο τελευταίος, μαζί με τον πολιτικό του συνεργάτη Σεργκέι Μεντβεντσούκ και τον Ραμπινόβιτς, έφτιαξε νέο κόμμα, με επικεφαλής τον Μεντβεντσούκ και υποψήφιο Πρόεδρο τον ίδιο τον Μπόικο. Οι δυο τους, μάλιστα, βρέθηκαν πριν λίγες μέρες στη Μόσχα, όπου είχαν συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντιεβ και τον Υπουργό Ενέργειας Αλεξάντρ Νόβακ. Η συνάντηση αυτή αντιμετωπίστηκε από τον Ποροσένκο και τις καθεστωτικές δυνάμεις της Ουκρανίας ως, δήθεν, «παράνομη» ενέργεια, με τη γελοία δικαιολογία ότι… δεν υπάρχει πλέον απευθείας αεροπορική σύνδεση Κιέβου – Μόσχας (!!!) και ότι οι δυο τους πέρασαν «παράνομα» τα ουκρανορωσικά σύνορα!… Η προσπάθεια να ακυρωθεί, με δικαστικό τρόπο, η συμμετοχή του Μπόικο στις προεδρικές «εκλογές» απέτυχε την τελευταία στιγμή, υπό την απειλή κάτι τέτοιο να γυρίσει «μπούμερανγκ» σε βάρος του Ποροσένκο.
Ο Ανατόλι Γκριτσένκο, πάλι, είναι ένας υποψήφιος που εκφράζει με πιο σκληρό τρόπο τη γραμμή Ποροσένκο-Τιμοσένκο, μιλώντας ακόμη και για ανακατάληψη του Ντονμπάς με στρατιωτικό τρόπο (!!!) και συσπειρώνοντας ένα κοινό εθνικιστικό, αλλά όχι νεοναζιστικό (κάτι, δηλαδή, σαν τη διαβόητη – και ανύπαρκτη, μέχρι στιγμής, στην Ελλάδα – «σοβαρή» Χρυσή Αυγή). Στον ίδιο χώρο κινείται και ο ακροδεξιός «κλόουν» Ολέγκ Λιασκό, επικεφαλής του Ριζοσπαστικού Κόμματος, που φαίνεται να παίρνει γύρω στο 5 με 6%. Το ποσοστό αυτό δεν του δίνει καμία πιθανότητα στις προεδρικές «εκλογές», είναι όμως υπεραρκετό για να τον βάλει στην Ανώτατη Ράντα στις βουλευτικές «εκλογές» του 2020, που είναι και ο βασικός του στόχος.
Η πλειονότητα των υπολοίπων από τους 38 είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε «τεχνικοί υποψήφιοι», δηλαδή κατεβαίνουν για να κόψουν ψήφους από κάποιους εκ των βασικών υποψηφίων, εξυπηρετώντας το πολιτικό παιχνίδι κάποιου άλλου. Οι «τεχνικοί υποψήφιοι» μοιράζονται κυρίως ανάμεσα στους Ποροσένκο και Τιμοσένκο, δηλαδή τους δύο που παλεύουν για τη 2η θέση, άρα και τη διεκδίκηση της «προεδρίας» στον Β’ γύρο. Και φυσικά θα δώσουν την ανάλογη «γραμμή» για υπερψήφιση του ενός ή του άλλου υποψηφίου στις 21 Απριλίου…
Νωρίτερα αναφερθήκαμε αρκετά εκτεταμένα στον τρόπο διεξαγωγής της προεκλογικής εκστρατείας. Σε ό,τι αφορά, τώρα, τη διεξαγωγή της «εκλογικής» διαδικασίας, εδώ και καιρό διατυπώνονται τόσο εντός, όσο και εκτός Ουκρανίας από σοβαρές επιφυλάξεις μέχρι βάσιμες υποψίες, ότι το καθεστώς Ποροσένκο θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο (ακόμη και αθέμιτο), προκειμένου να διαφυλάξει τα κεκτημένα του, με δεδομένο μάλιστα ότι φαίνεται να χάνει χάνει τον «αγώνα του δρόμου» (δηλαδή των ανοιχτών συγκεντρώσεων) από τα νεοναζιστικά τάγματα του Αβάκοβ.
Ο ένας τρόπος που εικάζεται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το καθεστώς Ποροσένκο είναι η εκτεταμένη νοθεία. Πρώτο στοιχείο που κινεί τις υποψίες, είναι ότι στους εκλογικούς καταλόγους της Ουκρανίας φαίνονται να είναι γραμμένοι 35,3 εκατομμύρια εκλογείς, όταν αυτό το νούμερο αντιστοιχεί, μάλλον, στους πραγματικούς κατοίκους της χώρας τη δεδομένη στιγμή, Ως «Ουκρανοί πολίτες» θεωρούνται, εν προκειμένω και οι κάτοικοι της Κριμαίας και του Ντονμπάς, συνολικά περί τα 7 εκατομμύρια, οι οποίοι ούτε μπορούν, αλλά ούτε και επιθυμούν να λάβουν μέρος σε ουκρανικές εκλογές, νόμιμες ή μη (η Κριμαία αποτελεί de facto τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ το Ντονμπάς έχει κηρύξει την ανεξαρτησία του από την Ουκρανία).
Επιπλέον, οι πάνω από 3 εκατομμύρια Ουκρανοί πολίτες που ζουν και εργάζονται στη Ρωσία, αλλά και οι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες που ζουν και εργάζονται σε άλλες χώρες (ακόμη και της ΕΕ, όπως πχ στη γειτονική Πολωνία) στερήθηκαν το δικαίωμα συμμετοχής τους στην εκλογική διαδικασία με απόφαση της ουκρανικής κυβέρνησης. Συνεπώς στην πραγματικότητα είναι ζήτημα εάν πραγματικό δικαίωμα συμμετοχής στη διαδικασία έχουν περίπου 25 εκατομμύρια Ουκρανοί πολίτες. Και από αυτούς, στην πραγματικότητα, θα προσέλθουν για να ψηφίσουν λίγο περισσότεροι από τους μισούς (γύρω στα 15 εκατομμύρια δηλαδή). Οποιοδήποτε «φουσκωμένο» νούμερο ως προς τον αριθμό των ψηφισάντων θα αποτελέσει τεκμήριο νοθείας.
Πέραν αυτού, έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα, όπως πχ εγγραφή εκλογέων με την ίδια διεύθυνση κατοικίας, που φτάνουν και τα… 200 άτομα!!! Τέλος, στις εφορευτικές επιτροπές έχουν συμπεριληφθεί συνεργάτες της Υπηρεσίας Ασφάλειας της Ουκρανίας (SBU!!!), πράγμα που από μόνο του συνιστά κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας αδιάβλητου της εκλογικής διαδικασίας.
Αν όλα τα παραπάνω (που συνιστούν μερικές μόνο από τις περιπτώσεις de jure παραβάσεων της εκλογικής διαδικασίας) σας θυμίζουν τις διαβόητες ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 1961 (όταν είχαν ψηφίσει και τα… δέντρα και οι… πεθαμένοι!!!), καλώς σας τις θυμίζουν…
Ένας άλλος τρόπος που πιθανολογείται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον Ποροσένκο, σε περίπτωση που δει ότι «χάνει το τρένο», είναι το στήσιμο μιας κάποιου είδους προβοκάτσιας, που θα αποτελέσει την αφορμή για τη διακοπή της εκλογικής διαδικασίας και της επιβολής καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης», κάτι βεβαίως που θα ισοδυναμεί με επιβολή μιας νέας δικτατορίας πάνω στην ήδη υπάρχουσα, ενός νέου «Μαϊνταν» ενάντια στο παλιό…
Για το είδος της προβοκάτσιας υπάρχουν επίσης διάφορες εικασίες: θα μπορούσε να είναι από μια στημένη δήθεν «απόπειρα δολοφονίας» εναντίον του Ποροσένκο, μέχρι και η δημιουργία ενός νέου «θερμού» επεισοδίου στα σύνορα με τη Ρωσία, ειδικά δε στον ζωτικό χώρο γύρω από την Κριμαία, είτε στην Αζοφική είτει στη Μαύρη Θάλασσα. Και εδώ υπεισέρχεται, με τον τρόπο του, ο «ξένος παράγοντας», δηλαδή η ιμπεριαλιστική Δύση με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ…
Σε ό,τι αφορά στο ρόλο της Δύσης στην όλη διαδικασία, έχουμε κάποιες ιδιαιτερότητες και κάποια νέα ποιοτικά στοιχεία.
Καταρχάς, οι χώρες της Δύσης και ειδικότερα οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται, επί της ουσίας, για το ποιος θα εκλεγεί «Πρόεδρος» της Ουκρανίας, αλλά για τον έλεγχό τους επάνω τους και, κυρίως, για τη συνέχιση, εκ μέρους του, της ίδιας πολιτικής που ακολουθείται εδώ και 5 και πλέον χρόνια, μετά το πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014. Η Δύση είναι έτοιμη να βοηθήσει οποιονδήποτε της δηλώσει πλήρη υποταγή και υπακοή στις επιταγές της. Και μέχρι τώρα, επίσκεψη στις ΗΠΑ και επιζήτηση του «χρίσματος» του «εκλεκτού» για τον «προεδρικό» θώκο έχουν κάνει δύο υποψήφιοι: ο Ποροσένκο και η Τιμοσένκο, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει ως προς την τελική έκβαση της «εκλογικής» μάχης…
Το βέβαιο είναι, ότι για τη Δύση και ειδικότερα τις ΗΠΑ δεν είναι, πλέον, απολύτως δεδομένη η στήριξη στο πρόσωπο του Πετρό Ποροσένκο. Βέβαιο, επίσης, είναι και το ότι οι ΗΠΑ και οι χώρες της ιμπεριαλιστικής Δύσης θα προσπαθήσουν να «νομιμοποιήσουν» πάση θυσία το όποιο αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, ακόμη και αν στο μεταξύ έχουν συμβεί και οι πιο ωμές παραβιάσεις μιας νόμιμης και νομότυπης εκλογικής διαδικασίας. Το βασικό, όπως είπαμε, δεν είναι το πρόσωπο που θα εκλεγεί, αλλά η «γραμμή» που θ’ ακολουθήσει…
Εν παρόδω, μόλις 3 ημέρες πριν τη διεξαγωγή των «εκλογών» εισήλθαν στη Μαύρη Θάλασσα, διασχίζοντας τα Δαρδανέλια και τον Βόσπορο, τρεις φρεγάτες της 2ης Μόνιμης Μονάδας του ΝΑΤΟ (SNMG2), προκειμένου να πραγματοποιήσουν κοινές ασκήσεις με δυνάμεις από την Ουκρανία και τη Γεωργία. Τα πλοία ανήκουν αντίστοιχα στο Πολεμικό Ναυτικό της Ολλανδίας, του Καναδά και της Ισπανίας. Μαζί τους βρέθηκαν και τρία ακόμη πλοία, του Πολεμικού Ναυτικού της Τουρκίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Τα ΝΑΤΟϊκά πλοία βρέθηκαν υπό την παρακολούθηση δύο ρωσικών φρεγατών του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, των «Ιβάν Χουρς» και «Βασίλι Μπίκοβ».
Τα τρία πλοία από τα έξι πλοία κατευθύνθηκαν τελικά προς το λιμάνι της Οδησσού, όπου αργότερα έγινε γνωστό και το… «περιεχόμενό» τους: μετέφεραν, μεταξύ άλλων, Αμερικανούς και άλλους παρατηρητές για τις ουκρανικές εκλογές. Ή, μάλλον, όχι ακριβώς «παρατηρητές», αλλά καθοδηγητές της όλης διαδικασίας, μεταξύ των οποίων και άτομα-επιβεβαιωμένοι πράκτορες της CIA και άλλων δυτικών μυστικών υπηρεσιών.
Να αναφέρουμε εδώ, ότι μεταξύ των παρατηρητών των ουκρανικών προεδρικών «εκλογών» θα είναι και η χήρα του Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή Τζο Μακέιν, εν ζωή ενός από τους εμπνευστές και καθοδηγητές του διαβόητου «Μαϊντάν» και από τους πιο σκληροπυρηνικούς εχθρούς της Ρωσίας στις ΗΠΑ.
Και κάτι τελευταίο: ο προϋπολογισμός των εξόδων για την προεκλογική εκστρατεία των 39 υποψηφίων έφτασε επισήμως στο ιλιγγιώδες ποσό των 300 εκατ. δολαρίων (περίπου 250 εκατ. ευρώ)!!! Και λεμε «επισήμως», γιατί στην Ουκρανία (και όχι μόνο) γνωρίζουν και οι πέτρες ότι λειτουργούν (ειδικά από τους πιο «πλούσιους» υποψηφίους) «μαύρα ταμεία» που διακινούν ποσά πολλαπλάσια από τα επίσημα…Φυσικά τη «μερίδα του λέοντος» από αυτά τα χρήματα την έχουν ξοδέψει υποψήφιοι όπως ο Ποροσένκο, η Τιμοσένκο κοκ. Το ποσά αυτά είναι εξοργιστικά, εάν κανείς λάβει υπόψη του τη δεινή οικονομική θέση της χώρας και ότι με τα χρήματα αυτά θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπιστικής κρίσης που τη μαστίζει τα τελευταία χρόνια…
Θα επανέλθουμε στο θέμα των ουκρανικών προεδρικών «εκλογών», όταν θα έχουν ανακοινωθεί τα τελικά αποτελέσματα και θα έχει γίνει γνωστό το δίδυμο των υποψηφίων που θα έχει περάσει στον Β’ γύρο.
Πηγή: iskra.gr
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Λιγότερες από 24 ώρες έχουν μείνει, πλέον, μέχρι το πρωί της Κυριακής 31/3, για ν’ ανοίξουν οι κάλπες για τις λεγόμενες «προεδρικές εκλογές» στην Ουκρανία.
Βάζουμε τη φράση «προεδρικές εκλογές» σε εισαγωγικά, ακριβώς επειδή πρόκειται, επί της ουσίας, για μια διαδικασία-παρωδία, που γελοιοποιεί κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας επιλογής.
Μιλάμε για μια διαδικασία που «από γεννησιμιού» της είναι πέρα για πέρα παράνομη, αφού αποτελεί τη συνέχεια των όσων ακολούθησαν το πολτικο-στρατιωτικό πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014, όταν υπό την καθοδήγηση της ιμπεριαλιστικής Δύσης ανατράπηκε ο νόμιμα εκλεγμένος Πρόεδρος της χώρας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς και την εξουσία κατέλαβε μία ανίερη συμμαχία νεοφιλελεύθερων πολιτικών και νεοφασιστών-νεοναζί «ακτιβιστών», η οποία μέχρι και σήμερα κυβερνά τη χώρα.
Όλες οι εκλογικές διαδικασίες που έχουν πραγματοποιηθεί από τότε (προεδρικές και βουλευτικές «εκλογές» το 2014, αλλά και οι επικείμενες νέες προεδρικές «εκλογές») προσπαθούν να αποτελέσουν μια μέθοδο «νομιμοποίησης» της χουντικής εξουσίας του Κιέβου. Και αν στο πρόσφατο παρελθόν ακόμη και η Ρωσία αναγνώρισε το αποτέλεσμα των προηγούμενων προεδρικών «εκλογών», αυτών του 2014, στην προσπάθειά της να έχει κάποιον, έστω, συνομιλητή από την πλευρά του Κιέβου για την επίλυση του ζητήματος του Ντονμπάς, σήμερα υπάρχουν όλες οι νομικές προϋποθέσεις για τη μη αναγνώριση των αποτελεσμάτων των προεδρικών «εκλογών» της προσεχούς Κυριακής.
Η ρωσική πλευρά έχει εμμέσως πλην σαφώς διακηρύξει την πρόθεσή της να μην αναγνωρίσει τόσο τη νομιμότητα των «εκλογών», όσο και τα αποτελέσματά τους, έχοντας διαπιστώσει σωρεία παραβάσεων κατά την προεκλογική περίοδο, με «κερασάκι στην τούρτα» την απαγόρευση της παρουσίας Ρώσων παρατηρητών κατά την εκλογική διαδικασία. Βεβαίως, οι βαρύτερες παραβιάσεις έχουν συμβεί τόσο στην κατάρτιση της λίστας των υποψηφίων (από την οποία αποκλείστηκαν όλοι οι υποψήφιοι της Αριστεράς, με πρώτο και «καλύτερο» τον Α’ Γραμματέα του ΚΚ Ουκρανίας. Πετρό Σιμονένκο), όσο και στον τρόπο διεξαγωγής της προεκλογικής εκστρατείας των βασικότερων υποψηφίων, στον οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια του παρόντος άρθρου.
Οι βασικοί υποψήφιοι
Για να δώσουμε μια εικόνα γύρω από τους βασικούς, εκ των 38 (!!!), υποψηφίων που έφτασαν μέχρι την τελική μάχη (είχαμε και έξι, συνολικά, αποχωρήσεις από την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας), διψήφια ποσοστά φαίνεται να λαμβάνουν, με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, πέντε υποψήφιοι.
Πρώτος σε όλα τα γκάλοπ εδώ και περίπου δύο μήνες έρχεται ο Βλαντίμιρ Ζελένσκι, μία ιδιότυπη περίπτωση που θυμίζει αρκετά αυτήν του Ιταλού Μπέπε Γκρίλο. Ο Ζελένσκι είναι ηθοποιός και σόουμαν της ουκρανικής τηλεόρασης και του θεάτρου, ο οποίος εδώ και χρόνια σατιρίζει τα πολιτικά (και όχι μόνο) τεκταινόμενα στη χώρα του. Το τηλεοπτικό του σόου «Ο υπηρέτης του λαού», όπου υποδύεται την καρικατούρα ενός διεφθαρμένου συστημικού πολιτικού, είναι από τις πιο δημοφιλείς εκπομπές στην Ουκρανία. Η δημοφιλία του αυτή του δίνει αυτή τη στιγμή ένα σαφές προβάδισμα στον Α΄ γύρο των επικείμενων «εκλογών», που μετριέται από 25 έως 33%, ανάλογα με τη δημοσκοπική εταιρεία. Ωστόσο, ο Ζελένσκι δεν έχει πείσει μέχρι τώρα για τις πολιτικές και ηγετικές του ικανότητες, ενώ έχει αποφύγει συστηματικά να αναφερθεί μέχρι τώρα σε ένα τόσο καυτό θέμα όπως αυτό του Ντονμπάς και πώς βλέπει την επίλυσή του (στην Κριμαία, που ούτως ή άλλως είναι χαμένη υπόθεση για την Ουκρανία, δεν αναφέρεται επίσης)…
Ακόμη ο Ζελένσκι κατηγορείται από τους πολιτικούς του αντιπάλους ως «υποχείριο» του ολιγάρχη Ίγκορ Κολομόισκι, δεδομένου ότι παλαιότερα έχει δουλέψει ως υπάλληλος σε επιχειρήσεις του. Ο ίδιος ο Ζελένσκι αρνείται ότι έχει, πλέον, οποιαδήποτε σχέση με τον Κολομόισκι, ωστόσο μάλλον πείθει ελάχιστα στο συγκεκριμένο ζήτημα...
Τιμοσένκο και Ποροσένκο: Μάχη χωρίς κανόνες
Για τη δεύτερη θέση, που οδηγεί στον Β’ γύρο των «εκλογών» στις 21 Απριλίου, παλεύουν δύο γνωστοί και μη εξαιρετέοι Ουκρανοί πολιτικοί: η πρώην πρωθυπουργός Γιούλια Τιμοσένκο και ο νυν «Πρόεδρος» Πετρό Ποροσένκο. Κάποιες δημοσκοπήσεις δίνουν την Τιμοσένκο να προηγείται μέχρι και 3-4 μονάδες του Ποροσένκο και κάποιες το αντίστροφο. Κάποιες άλλες, πάλι, δίνουν και στους δύο υποψηφίους το ίδιο, περίπου, ποσοστό, γύρω στο 17-18% για τον καθένα. Για τον Ποροσένκο η είσοδος στον δεύτερο γύρο είναι ζωτικής σημασίας για τη διάσωση όχι μόνο της πολιτικής του καριέρας, ούτε καν της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, αλλά κυρίως της προσωπικής του ελευθερίας, αφού τόσο η Τιμοσένκο, όσο και οι περισσότεροι ανθυποψήφιοί του, έχουν υποσχεθεί να τον στείλουν στη φυλακή για εκτεταμένη διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας και σωρεία άλλων κακουργηματικών πράξεων.
Η Τιμοσένκο, είναι μια «πονηρή αλεπού» της πολιτικής, νεοφιλελεύθερη και συστημική μέχρι το κόκκαλο, φανατική δυτικόφιλη, αλλά και άριστη γνώστρια του «παιχνιδιού» με τα εθνικιστικά εξαρτημένα αντανακλαστικά μερίδας του εκλογικού σώματος. Και παρά το γεγονός ότι η ίδια έχει καταχραστεί στο πρόσφατο παρελθόν δεκάδες δισεκατομμύρια (σε ευρώ) από το κρατικό χρήμα της Ουκρανίας και έχει φυλακιστεί γ’ αυτό (επί προεδρίας Γιανουκόβιτς) και παρόλο που έχει «στήσει» και προδώσει κατά καιρούς πολλούς παλιούς της φίλους και συνεργάτες για να σώσει το δικό της «τομάρι», σήμερα ηγείται μιας εκστρατείας δήθεν «κάθαρσης» της πολιτικής ζωής, έχοντας δίπλα της δύο πολύ ισχυρούς συμμάχους: τον διαβόητο ολιγάρχη Ίγκορ Κολομόισκι, ορκισμένο εχθρό του Ποροσένκο και (παρά την εβραϊκή του καταγωγή) βασικό χρηματοδότη μερικών από τα πιο αιμοσταγή νεοναζιστικά «τάγματα θανάτου» («Ντνιεπρ», «Αζόβ» κ.ά.) και τον Υπουργό Εσωτερικών Αρσέν Αβάκοβ, που έχει υπό τον άμεσο έλεγχό του τις περισσότερες νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες που πολέμησαν παλιότερα στο Ντονμπάς και τώρα έχουν γίνει οργανικά τμήματα των Σωμάτων Ασφαλείας της Ουκρανίας, ειδικότερα δε της «Εθνοφρουράς» που αντικατέστησε στο ρόλο της Αστυνομίας την παλιά (μέχρι το 2014) «Μπέρκουτ».
Η νεοναζιστική οργάνωση «Εθνικός Κορμός» («Nacional’ny Korpus») και το ομώνυμο ένοπλο σώμα έχει ως βάση του παλιούς μαχητές του «Αζόβ» και αποτελεί την πιο «εκλεκτή» από τις μονάδες που υπακούν στις διαταγές του Αβάκοβ. Αυτή ακριβώς είναι που έχει διοργανώσει, κατά διαταγήν του Αβάκοβ, στις περισσότερες πόλεις όπου επρόκειτο να εμφανιστεί σε προεκλογικές ομιλίες ο Πετρό Ποροσένκο «αντιδιαδηλώσεις διαμαρτυρίας» δήθεν «αγανακτισμένων πολιτών» και έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να «τσαλακώσει» το ίματζ του εν ενεργεία «Πρόεδρου».
Ο ίδιος ο Ποροσένκο, τώρα, ενώ από τη μία έχει δημιουργήσει ένα ρεκόρ αντιδημοφιλίας σε βάρος του (το 80%, περίπου, των Ουκρανών έχει αρνητική άποψη γι’ αυτόν, σύμφωνα με τις μετρήσεις των δημοσκόπων), από την άλλη έχει δημιουργήσει έναν σκληρό πυρήνα οπαδών του, συσπειρωμένων γύρω από μερικές βασικές ιδέες και πρακτικές, όπως: ακραία αντιρωσική ρητορική και πλήρης διάρρηξη των σχέσεων της Ουκρανίας με τη Ρωσία, απόλυτη και δουλική προσήλωση στη Δύση και στον φιλοΝΑΤΟϊκό και φιλοΕΕ προσανατολισμό της Ουκρανίας, πλήρης «ουκρανοποίηση» της δημόσιας ζωής, που συμπεριλαμβάνει και την γλωσσική, πολιτιστική και θρησκευτική καταπίεση των εθνοτικά μη Ουκρανών πολιτών της χώρας κοκ.
Πράξεις όπως η συνέχιση του εμφυλίου πολέμου στο Ντονμπάς, η απαγόρευση χρήσης άλλων γλωσσών πλην της ουκρανικής σε δημόσιους χώρους, η απαγόρευση σε εθνοτικές μειονότητες (Ρώσοι, Ούγγροι, Ρουμάνοι, Σλοβάκοι, Πολωνοί, Έλληνες κοκ) να έχουν εκπαίδευση στη μητρική τους γλώσσα, η προσπάθεια διάσπασης των Ουκρανών ορθοδόξων χριστιανών μέσα από την αναγνώριση ως «αυτοκέφαλης» μιας σχισματικής και μη κανονικής εκκλησίας (με την αγαστή συνεργασία, δυστυχώς, του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης), με δικαιολογία την «απελευθέρωση» των Ουκρανών ορθοδόξων χριστιανών από τα δήθεν δεσμά του Πατριαρχείου Μόσχας, είναι λίγες μόνο από τις πράξεις του Πετρό Ποροσένκο που πιστοποιούν τα προαναφερθέντα.
Πιστές στον Ουκρανό «Πρόεδρο» είναι μέχρι στιγμής οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας (SBU) και το μεγαλύτερο μέρος του ανώτατου προσωπικού των τακτικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό, πιθανόν, να έχει την εξήγησή του και στο γεγονός, ότι τόσο οι Υπηρεσίες Ασφαλείας, όσο και οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας βρίσκονται υπό την «υψηλή εποπτεία» και καθοδήγηση των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ (λέγε με CIA) και των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο το τμήμα των νεοναζιστικών ταγμάτων που ελέγχει ο Αβάκοβ και, πίσω από αυτόν, το σύνολο των Ουκρανών ολιγαρχών που έχουν συνασπιστεί εναντίον του Ποροσένκο (Κολομόισκι, Αχμέτοβ, Φίρτας, Πιντσούκ κ.ά.) είναι ισχυρός αντίπαλος. Όπως καταλαβαίνει κανείς, εδώ και καιρό διεξάγεται ανάμεσα στους υποψηφίους ένας «αγώνας χωρίς κανόνες», με εκατέρωθεν χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη», ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με «κανονική» προεκλογική εκστρατεία, ούτε – πολλώ μάλλον – με σεβασμό προς τους όποιους (ανύπαρκτους, στην πράξη) «δημοκρατικούς θεσμούς»…
Οι υπόλοιποι (Μπόικο, Γκριτσένκο, Λιασκό κοκ)
Την πεντάδα των υποψηφίων που φαίνεται να κατακτούν διψήφια ποσοστά κλείνουν οι Γιούρι Μπόικο και Ανατόλι Γκριτσένκο, που κινούνται μεταξύ 8 και 12%, ανάλογα με τη δημοσκόπηση και, μάλλον, θα λάβουν αμφότεροι ένα ποσοστό λίγο πάνω από το 10%. Ο Μπόικο είναι ο μόνος ουσιαστικά αντιπολιτευόμενος υποψήφιος, προερχόμενος από το κόμμα «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα – Για τη ζωή» και ο μόνος που μιλάει με τη γλώσσα της λογικής γύρω από τα ζητήματα του Ντονμπάς και της ομαλοποίησης των σχέσεων μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.
Θα μπορούσε να έχει υψηλότερα ποσοστά, εάν δεν είχε υποστεί έναν ανελέητο πόλεμο φθοράς όχι μόνο από το καθεστώς Ποροσένκο, αλλά και τον ίδιο τον πολιτικό χώρο όπου ανήκε μέχρι πρόσφατα και αποτελεί τη συνέχεια του παλιού «Κόμματος των Περιφερειών» του ανατραπέντα Προέδρου Γιανουκόβιτς. Ο Μπόικο, ως επικεφαλής του (σοσιαλδημοκρατικής απόκλισης) «Αντιπολιτευτικού Μπλοκ» είχε φτάσει, πριν από 2, περίπου, μήνες σε συμφωνία με τον ηγέτη του κόμματος «Για τη ζωή» Βαντίμ Ραμπινόβιτς για πολιτική και εκλογική συνεργασία. Το νέο αυτό σχήμα, όταν ανακοινώθηκε, έδειχνε να πετυχαίνει ποσοστά που το έφερναν εντός της πρώτης δυάδας και ικανό να διεκδικήσει την εκλογή στην προεδρία στο Β’ γύρο. Ωστόσο, βρέθηκαν οι κατάλληλοι «πρόθυμοι» εντός του κόμματός του, που πέτυχαν να τον διαγράψουν (!!!) και να κατεβάσουν δικό τους υποψήφιο, απλά και μόνο για να κόψουν ψήφους από τον Μπόικο.
Ο τελευταίος, μαζί με τον πολιτικό του συνεργάτη Σεργκέι Μεντβεντσούκ και τον Ραμπινόβιτς, έφτιαξε νέο κόμμα, με επικεφαλής τον Μεντβεντσούκ και υποψήφιο Πρόεδρο τον ίδιο τον Μπόικο. Οι δυο τους, μάλιστα, βρέθηκαν πριν λίγες μέρες στη Μόσχα, όπου είχαν συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντιεβ και τον Υπουργό Ενέργειας Αλεξάντρ Νόβακ. Η συνάντηση αυτή αντιμετωπίστηκε από τον Ποροσένκο και τις καθεστωτικές δυνάμεις της Ουκρανίας ως, δήθεν, «παράνομη» ενέργεια, με τη γελοία δικαιολογία ότι… δεν υπάρχει πλέον απευθείας αεροπορική σύνδεση Κιέβου – Μόσχας (!!!) και ότι οι δυο τους πέρασαν «παράνομα» τα ουκρανορωσικά σύνορα!… Η προσπάθεια να ακυρωθεί, με δικαστικό τρόπο, η συμμετοχή του Μπόικο στις προεδρικές «εκλογές» απέτυχε την τελευταία στιγμή, υπό την απειλή κάτι τέτοιο να γυρίσει «μπούμερανγκ» σε βάρος του Ποροσένκο.
Ο Ανατόλι Γκριτσένκο, πάλι, είναι ένας υποψήφιος που εκφράζει με πιο σκληρό τρόπο τη γραμμή Ποροσένκο-Τιμοσένκο, μιλώντας ακόμη και για ανακατάληψη του Ντονμπάς με στρατιωτικό τρόπο (!!!) και συσπειρώνοντας ένα κοινό εθνικιστικό, αλλά όχι νεοναζιστικό (κάτι, δηλαδή, σαν τη διαβόητη – και ανύπαρκτη, μέχρι στιγμής, στην Ελλάδα – «σοβαρή» Χρυσή Αυγή). Στον ίδιο χώρο κινείται και ο ακροδεξιός «κλόουν» Ολέγκ Λιασκό, επικεφαλής του Ριζοσπαστικού Κόμματος, που φαίνεται να παίρνει γύρω στο 5 με 6%. Το ποσοστό αυτό δεν του δίνει καμία πιθανότητα στις προεδρικές «εκλογές», είναι όμως υπεραρκετό για να τον βάλει στην Ανώτατη Ράντα στις βουλευτικές «εκλογές» του 2020, που είναι και ο βασικός του στόχος.
Η πλειονότητα των υπολοίπων από τους 38 είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε «τεχνικοί υποψήφιοι», δηλαδή κατεβαίνουν για να κόψουν ψήφους από κάποιους εκ των βασικών υποψηφίων, εξυπηρετώντας το πολιτικό παιχνίδι κάποιου άλλου. Οι «τεχνικοί υποψήφιοι» μοιράζονται κυρίως ανάμεσα στους Ποροσένκο και Τιμοσένκο, δηλαδή τους δύο που παλεύουν για τη 2η θέση, άρα και τη διεκδίκηση της «προεδρίας» στον Β’ γύρο. Και φυσικά θα δώσουν την ανάλογη «γραμμή» για υπερψήφιση του ενός ή του άλλου υποψηφίου στις 21 Απριλίου…
Οι υποψίες για εκτεταμένη νοθεία (και όχι μόνο…)
Νωρίτερα αναφερθήκαμε αρκετά εκτεταμένα στον τρόπο διεξαγωγής της προεκλογικής εκστρατείας. Σε ό,τι αφορά, τώρα, τη διεξαγωγή της «εκλογικής» διαδικασίας, εδώ και καιρό διατυπώνονται τόσο εντός, όσο και εκτός Ουκρανίας από σοβαρές επιφυλάξεις μέχρι βάσιμες υποψίες, ότι το καθεστώς Ποροσένκο θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο (ακόμη και αθέμιτο), προκειμένου να διαφυλάξει τα κεκτημένα του, με δεδομένο μάλιστα ότι φαίνεται να χάνει χάνει τον «αγώνα του δρόμου» (δηλαδή των ανοιχτών συγκεντρώσεων) από τα νεοναζιστικά τάγματα του Αβάκοβ.
Ο ένας τρόπος που εικάζεται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το καθεστώς Ποροσένκο είναι η εκτεταμένη νοθεία. Πρώτο στοιχείο που κινεί τις υποψίες, είναι ότι στους εκλογικούς καταλόγους της Ουκρανίας φαίνονται να είναι γραμμένοι 35,3 εκατομμύρια εκλογείς, όταν αυτό το νούμερο αντιστοιχεί, μάλλον, στους πραγματικούς κατοίκους της χώρας τη δεδομένη στιγμή, Ως «Ουκρανοί πολίτες» θεωρούνται, εν προκειμένω και οι κάτοικοι της Κριμαίας και του Ντονμπάς, συνολικά περί τα 7 εκατομμύρια, οι οποίοι ούτε μπορούν, αλλά ούτε και επιθυμούν να λάβουν μέρος σε ουκρανικές εκλογές, νόμιμες ή μη (η Κριμαία αποτελεί de facto τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ το Ντονμπάς έχει κηρύξει την ανεξαρτησία του από την Ουκρανία).
Επιπλέον, οι πάνω από 3 εκατομμύρια Ουκρανοί πολίτες που ζουν και εργάζονται στη Ρωσία, αλλά και οι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες που ζουν και εργάζονται σε άλλες χώρες (ακόμη και της ΕΕ, όπως πχ στη γειτονική Πολωνία) στερήθηκαν το δικαίωμα συμμετοχής τους στην εκλογική διαδικασία με απόφαση της ουκρανικής κυβέρνησης. Συνεπώς στην πραγματικότητα είναι ζήτημα εάν πραγματικό δικαίωμα συμμετοχής στη διαδικασία έχουν περίπου 25 εκατομμύρια Ουκρανοί πολίτες. Και από αυτούς, στην πραγματικότητα, θα προσέλθουν για να ψηφίσουν λίγο περισσότεροι από τους μισούς (γύρω στα 15 εκατομμύρια δηλαδή). Οποιοδήποτε «φουσκωμένο» νούμερο ως προς τον αριθμό των ψηφισάντων θα αποτελέσει τεκμήριο νοθείας.
Πέραν αυτού, έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα, όπως πχ εγγραφή εκλογέων με την ίδια διεύθυνση κατοικίας, που φτάνουν και τα… 200 άτομα!!! Τέλος, στις εφορευτικές επιτροπές έχουν συμπεριληφθεί συνεργάτες της Υπηρεσίας Ασφάλειας της Ουκρανίας (SBU!!!), πράγμα που από μόνο του συνιστά κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας αδιάβλητου της εκλογικής διαδικασίας.
Αν όλα τα παραπάνω (που συνιστούν μερικές μόνο από τις περιπτώσεις de jure παραβάσεων της εκλογικής διαδικασίας) σας θυμίζουν τις διαβόητες ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 1961 (όταν είχαν ψηφίσει και τα… δέντρα και οι… πεθαμένοι!!!), καλώς σας τις θυμίζουν…
Ένας άλλος τρόπος που πιθανολογείται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον Ποροσένκο, σε περίπτωση που δει ότι «χάνει το τρένο», είναι το στήσιμο μιας κάποιου είδους προβοκάτσιας, που θα αποτελέσει την αφορμή για τη διακοπή της εκλογικής διαδικασίας και της επιβολής καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης», κάτι βεβαίως που θα ισοδυναμεί με επιβολή μιας νέας δικτατορίας πάνω στην ήδη υπάρχουσα, ενός νέου «Μαϊνταν» ενάντια στο παλιό…
Για το είδος της προβοκάτσιας υπάρχουν επίσης διάφορες εικασίες: θα μπορούσε να είναι από μια στημένη δήθεν «απόπειρα δολοφονίας» εναντίον του Ποροσένκο, μέχρι και η δημιουργία ενός νέου «θερμού» επεισοδίου στα σύνορα με τη Ρωσία, ειδικά δε στον ζωτικό χώρο γύρω από την Κριμαία, είτε στην Αζοφική είτει στη Μαύρη Θάλασσα. Και εδώ υπεισέρχεται, με τον τρόπο του, ο «ξένος παράγοντας», δηλαδή η ιμπεριαλιστική Δύση με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ…
Ο ρόλος της Δύσης στην «εκλογική διαδικασία»
Σε ό,τι αφορά στο ρόλο της Δύσης στην όλη διαδικασία, έχουμε κάποιες ιδιαιτερότητες και κάποια νέα ποιοτικά στοιχεία.
Καταρχάς, οι χώρες της Δύσης και ειδικότερα οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται, επί της ουσίας, για το ποιος θα εκλεγεί «Πρόεδρος» της Ουκρανίας, αλλά για τον έλεγχό τους επάνω τους και, κυρίως, για τη συνέχιση, εκ μέρους του, της ίδιας πολιτικής που ακολουθείται εδώ και 5 και πλέον χρόνια, μετά το πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014. Η Δύση είναι έτοιμη να βοηθήσει οποιονδήποτε της δηλώσει πλήρη υποταγή και υπακοή στις επιταγές της. Και μέχρι τώρα, επίσκεψη στις ΗΠΑ και επιζήτηση του «χρίσματος» του «εκλεκτού» για τον «προεδρικό» θώκο έχουν κάνει δύο υποψήφιοι: ο Ποροσένκο και η Τιμοσένκο, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει ως προς την τελική έκβαση της «εκλογικής» μάχης…
Το βέβαιο είναι, ότι για τη Δύση και ειδικότερα τις ΗΠΑ δεν είναι, πλέον, απολύτως δεδομένη η στήριξη στο πρόσωπο του Πετρό Ποροσένκο. Βέβαιο, επίσης, είναι και το ότι οι ΗΠΑ και οι χώρες της ιμπεριαλιστικής Δύσης θα προσπαθήσουν να «νομιμοποιήσουν» πάση θυσία το όποιο αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, ακόμη και αν στο μεταξύ έχουν συμβεί και οι πιο ωμές παραβιάσεις μιας νόμιμης και νομότυπης εκλογικής διαδικασίας. Το βασικό, όπως είπαμε, δεν είναι το πρόσωπο που θα εκλεγεί, αλλά η «γραμμή» που θ’ ακολουθήσει…
Εν παρόδω, μόλις 3 ημέρες πριν τη διεξαγωγή των «εκλογών» εισήλθαν στη Μαύρη Θάλασσα, διασχίζοντας τα Δαρδανέλια και τον Βόσπορο, τρεις φρεγάτες της 2ης Μόνιμης Μονάδας του ΝΑΤΟ (SNMG2), προκειμένου να πραγματοποιήσουν κοινές ασκήσεις με δυνάμεις από την Ουκρανία και τη Γεωργία. Τα πλοία ανήκουν αντίστοιχα στο Πολεμικό Ναυτικό της Ολλανδίας, του Καναδά και της Ισπανίας. Μαζί τους βρέθηκαν και τρία ακόμη πλοία, του Πολεμικού Ναυτικού της Τουρκίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Τα ΝΑΤΟϊκά πλοία βρέθηκαν υπό την παρακολούθηση δύο ρωσικών φρεγατών του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, των «Ιβάν Χουρς» και «Βασίλι Μπίκοβ».
Τα τρία πλοία από τα έξι πλοία κατευθύνθηκαν τελικά προς το λιμάνι της Οδησσού, όπου αργότερα έγινε γνωστό και το… «περιεχόμενό» τους: μετέφεραν, μεταξύ άλλων, Αμερικανούς και άλλους παρατηρητές για τις ουκρανικές εκλογές. Ή, μάλλον, όχι ακριβώς «παρατηρητές», αλλά καθοδηγητές της όλης διαδικασίας, μεταξύ των οποίων και άτομα-επιβεβαιωμένοι πράκτορες της CIA και άλλων δυτικών μυστικών υπηρεσιών.
Να αναφέρουμε εδώ, ότι μεταξύ των παρατηρητών των ουκρανικών προεδρικών «εκλογών» θα είναι και η χήρα του Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή Τζο Μακέιν, εν ζωή ενός από τους εμπνευστές και καθοδηγητές του διαβόητου «Μαϊντάν» και από τους πιο σκληροπυρηνικούς εχθρούς της Ρωσίας στις ΗΠΑ.
Και κάτι τελευταίο: ο προϋπολογισμός των εξόδων για την προεκλογική εκστρατεία των 39 υποψηφίων έφτασε επισήμως στο ιλιγγιώδες ποσό των 300 εκατ. δολαρίων (περίπου 250 εκατ. ευρώ)!!! Και λεμε «επισήμως», γιατί στην Ουκρανία (και όχι μόνο) γνωρίζουν και οι πέτρες ότι λειτουργούν (ειδικά από τους πιο «πλούσιους» υποψηφίους) «μαύρα ταμεία» που διακινούν ποσά πολλαπλάσια από τα επίσημα…Φυσικά τη «μερίδα του λέοντος» από αυτά τα χρήματα την έχουν ξοδέψει υποψήφιοι όπως ο Ποροσένκο, η Τιμοσένκο κοκ. Το ποσά αυτά είναι εξοργιστικά, εάν κανείς λάβει υπόψη του τη δεινή οικονομική θέση της χώρας και ότι με τα χρήματα αυτά θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπιστικής κρίσης που τη μαστίζει τα τελευταία χρόνια…
Θα επανέλθουμε στο θέμα των ουκρανικών προεδρικών «εκλογών», όταν θα έχουν ανακοινωθεί τα τελικά αποτελέσματα και θα έχει γίνει γνωστό το δίδυμο των υποψηφίων που θα έχει περάσει στον Β’ γύρο.
Πηγή: iskra.gr
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου