Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί σήμερα Παρασκευή 30 / 03 / 2019 στα περίπτερα
Τα παπαγαλάκια του Μαξίμου κρώζουν θορυβωδώς ενάντια στην περιβόητη «οικογενειακή ευθύνη». Αποσυνδέουν τον υιό από τον πατέρα, αλλά ταυτόχρονα τον συνδέουν πονηρά με τον παππού, τον γιατρό Πέτρο Κόκκαλη. Ποια είναι όμως η ουσία; Τόσο στο συμβολικό επίπεδο, όσο και στο πραγματικό.
Το όνομα «Κόκκαλης» δεν συνδέεται σήμερα με την ανιδιοτέλεια ενός σημαντικού επιστήμονα, ο οποίος σε μια δύσκολη στιγμή για τον λαό και τη χώρα έκανε δύσκολες επιλογές πλάι στο λαϊκό κίνημα. Στο άκουσμά του, το μυαλό όλων πηγαίνει στη διαπλοκή που βασιλεύει τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα.
Τι σηματοδοτεί, σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, η συμμετοχή του Πέτρου Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ; Τι άλλο εκτός από την πλήρη σύμφυση του οργανισμού αυτού με τους αρχιερείς της κομπίνας, της διαπλοκής, της αρπαχτής, του τζόγου και των μεγαλοεργολάβων καζίνων.
Η οικογένεια Κόκκαλη, παρά την καταγωγή της από το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο», παρέδωσε από κάποια στιγμή κι έπειτα τα πάντα στους Αμερικάνους, διατηρώντας μικρό μόνο μέρος των δραστηριοτήτων της. Τώρα, έχουμε ένα μικρό come back σε διάφορες «δουλειές», με τελευταίο δείγμα την «εισπήδηση» του Πέτρου στην συριζική οικογένεια.
Με την πολιτική ζωή της χώρας, η οικογένεια είχε πάντα ιδιαίτερες σχέσεις. Επί της ουσίας, διατηρούσε πάντα δικές της ομάδες επιρροής μέσα σε όλα τα κόμματα, χρηματοδοτώντας τους πάντες.
Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η διαπλοκή δεν ένιωσε καμία ενόχληση. Έγιναν μικροαλλαγές και κυρίως ανακατατάξεις. Άλλοι ευνοήθηκαν πολύ, άλλοι λιγότερο, άλλοι ρίχτηκαν. Τώρα που το πολιτικό παιχνίδι ανάβει κάπως, έχουμε περίεργα πλασαρίσματα και συμμαχίες. Μελισσανίδης και Κόκκαλης στήνουν μία (υπόγεια;) τράμπα, ο Μαρινάκης ευθυγραμμίζεται με τον Μητσοτάκη, ενώ ο Βαρδινογιάννης προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα παίζοντας πιο προσεκτικά.
Ευχαριστημένοι εφοπλιστές, μεγαλέμποροι και μεγαλοεργολάβοι, χειροκροτούν κάθε κίνηση επιστροφής στην «κανονικότητα». Λαδώνουν καλά και κινούν τους μηχανισμούς τους για αντιμετώπιση κάθε «στραβής». Δικαστήρια, πρόστιμα, εκρήξεις, ξεκαθάρισμα λογαριασμών για ελέγχους χώρων και δραστηριοτήτων.
Η διαπλοκή είναι σύμφυτο στοιχείο των ελίτ και των οικογενειών που κυριαρχούν στη χώρα. Πολιτικό προσωπικό και σημαντικά τμήματα του κρατικού μηχανισμού, εξαρτούνται από αυτές, μέσα από διάφορους διαύλους και δεσμούς.
Υποτίθεται ότι ο ευρωπαϊκός μνημονιακός μηχανισμός θα έπληττε τη διαπλοκή που έκανε «τα δικά της». Στην πράξη, προχώρησε κι άλλο μια ταξική αναδιανομή (για να θυμηθούμε την γλώσσα του αστείου Τσακαλώτου που ηγείται και της αριστερής πτέρυγας…). Δηλαδή, την πληρώνει ο λαός και οι ελίτ επωφελούνται κι άλλο.
Έτσι, γιγαντώνεται η ισχύς των ολιγαρχών και η εξάρτηση κομμάτων και μιντιοκρατίας από αυτούς. Ελέγχουν ολόκληρη την παραοικονομία και λαμβάνουν γερό μερίδιο από τις «μπάζες» των ιδιωτικοποιήσεων και του γενικού ξεπουλήματος.
Τώρα, για όσους θέλουν να πιστέψουν ότι ο Κόκκαλης τζούνιορ είδε το φως το αληθινό, θυμήθηκε τις παραδόσεις της οικογένειας και εμπνεύστηκε από το όραμα του Τσίπρα για μια Ελλάδα νέα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Βλέπουν τον βούρκο, λένε «να μια ανθισμένη ωραία αμυγδαλιά» και νομίζουν ότι κάπως θα ευεργετηθούν…
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Τα παπαγαλάκια του Μαξίμου κρώζουν θορυβωδώς ενάντια στην περιβόητη «οικογενειακή ευθύνη». Αποσυνδέουν τον υιό από τον πατέρα, αλλά ταυτόχρονα τον συνδέουν πονηρά με τον παππού, τον γιατρό Πέτρο Κόκκαλη. Ποια είναι όμως η ουσία; Τόσο στο συμβολικό επίπεδο, όσο και στο πραγματικό.
Το όνομα «Κόκκαλης» δεν συνδέεται σήμερα με την ανιδιοτέλεια ενός σημαντικού επιστήμονα, ο οποίος σε μια δύσκολη στιγμή για τον λαό και τη χώρα έκανε δύσκολες επιλογές πλάι στο λαϊκό κίνημα. Στο άκουσμά του, το μυαλό όλων πηγαίνει στη διαπλοκή που βασιλεύει τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα.
Τι σηματοδοτεί, σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, η συμμετοχή του Πέτρου Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ; Τι άλλο εκτός από την πλήρη σύμφυση του οργανισμού αυτού με τους αρχιερείς της κομπίνας, της διαπλοκής, της αρπαχτής, του τζόγου και των μεγαλοεργολάβων καζίνων.
Η οικογένεια Κόκκαλη, παρά την καταγωγή της από το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο», παρέδωσε από κάποια στιγμή κι έπειτα τα πάντα στους Αμερικάνους, διατηρώντας μικρό μόνο μέρος των δραστηριοτήτων της. Τώρα, έχουμε ένα μικρό come back σε διάφορες «δουλειές», με τελευταίο δείγμα την «εισπήδηση» του Πέτρου στην συριζική οικογένεια.
Με την πολιτική ζωή της χώρας, η οικογένεια είχε πάντα ιδιαίτερες σχέσεις. Επί της ουσίας, διατηρούσε πάντα δικές της ομάδες επιρροής μέσα σε όλα τα κόμματα, χρηματοδοτώντας τους πάντες.
Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η διαπλοκή δεν ένιωσε καμία ενόχληση. Έγιναν μικροαλλαγές και κυρίως ανακατατάξεις. Άλλοι ευνοήθηκαν πολύ, άλλοι λιγότερο, άλλοι ρίχτηκαν. Τώρα που το πολιτικό παιχνίδι ανάβει κάπως, έχουμε περίεργα πλασαρίσματα και συμμαχίες. Μελισσανίδης και Κόκκαλης στήνουν μία (υπόγεια;) τράμπα, ο Μαρινάκης ευθυγραμμίζεται με τον Μητσοτάκη, ενώ ο Βαρδινογιάννης προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα παίζοντας πιο προσεκτικά.
Ευχαριστημένοι εφοπλιστές, μεγαλέμποροι και μεγαλοεργολάβοι, χειροκροτούν κάθε κίνηση επιστροφής στην «κανονικότητα». Λαδώνουν καλά και κινούν τους μηχανισμούς τους για αντιμετώπιση κάθε «στραβής». Δικαστήρια, πρόστιμα, εκρήξεις, ξεκαθάρισμα λογαριασμών για ελέγχους χώρων και δραστηριοτήτων.
Η διαπλοκή είναι σύμφυτο στοιχείο των ελίτ και των οικογενειών που κυριαρχούν στη χώρα. Πολιτικό προσωπικό και σημαντικά τμήματα του κρατικού μηχανισμού, εξαρτούνται από αυτές, μέσα από διάφορους διαύλους και δεσμούς.
Υποτίθεται ότι ο ευρωπαϊκός μνημονιακός μηχανισμός θα έπληττε τη διαπλοκή που έκανε «τα δικά της». Στην πράξη, προχώρησε κι άλλο μια ταξική αναδιανομή (για να θυμηθούμε την γλώσσα του αστείου Τσακαλώτου που ηγείται και της αριστερής πτέρυγας…). Δηλαδή, την πληρώνει ο λαός και οι ελίτ επωφελούνται κι άλλο.
Έτσι, γιγαντώνεται η ισχύς των ολιγαρχών και η εξάρτηση κομμάτων και μιντιοκρατίας από αυτούς. Ελέγχουν ολόκληρη την παραοικονομία και λαμβάνουν γερό μερίδιο από τις «μπάζες» των ιδιωτικοποιήσεων και του γενικού ξεπουλήματος.
Τώρα, για όσους θέλουν να πιστέψουν ότι ο Κόκκαλης τζούνιορ είδε το φως το αληθινό, θυμήθηκε τις παραδόσεις της οικογένειας και εμπνεύστηκε από το όραμα του Τσίπρα για μια Ελλάδα νέα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Βλέπουν τον βούρκο, λένε «να μια ανθισμένη ωραία αμυγδαλιά» και νομίζουν ότι κάπως θα ευεργετηθούν…
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου