Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Αν συνυπολογίσουμε τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βενεζουέλα και αν σε αυτά προσθέσουμε τους αρχόμενους οικονομικούς και κυβερνητικούς πολέμους, μπορούμε χωρίς καμία υπερβολή να μιλήσουμε για παγκόσμιο 'πόλεμο χαμηλής έντασης'. Ο κύριος λόγος που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα κανονικός, είναι η ύπαρξη των πυρηνικών όπλων, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό θα ισχύσει μέχρι τέλους, όπως μαρτυρούν οι ακραία επικίνδυνες εξελίξεις γύρω από το Ιράν.
Ο βασικός αρχιτέκτονας της τελευταίας, όπως και όλων των προηγούμενων κρίσεων με το Ιράν, είναι ο άτυπος, πλην πραγματικός αρχηγός του διεθνούς 'κόμματος' των Νεοσυντηρητικών, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ. Το μεγάλο όνειρο του Μπέντζαμιν Νετανιάχου είναι αφενός η δημιουργία ενός 'μεγάλου Ισραήλ' (σχέδιο που μας αφορά περισσότερο από όσο νομίζουμε αν και όχι άμεσα), αφετέρου η ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος με όλα τα μέσα, εν ανάγκη και με τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Δεν έχει άλλωστε προσπαθήσει ούτε στιγμή να κρύψει ότι αυτές είναι οι δύο βασικές επιδιώξεις του, Αμερικανός Πρόεδρος μπαίνει, Αμερικανός Πρόεδρος βγαίνει.
Και μπορεί βεβαίως ο Νετανιάχου να κυβερνά μια μεσαία δύναμη, όπως το Ισραήλ, αλλά στην ισχύ του πρέπει να συμπεριλάβουμε τους προνομιακούς δεσμούς του με την πανταχού παρούσα 'Αυτοκρατορία του Χρήματος', την διεθνή εμβέλεια των Νεοσυντηρητικών και τα διάφορα ισχυρότατα λόμπι που τον υποστηρίζουν. Τελευταίως, μάλιστα, προστέθηκαν και τα περισσότερα ρεύματα της 'ριζοσπαστικής' Δεξιάς στην Ευρώπη. Last but not least, πρέπει να συμπεριλάβουμε στην ισχύ του τη σαφή και συνεπή προς τον εαυτό της μακροχρόνια στρατηγική του.
Με τον Μπους τα σχέδια πολέμου εναντίον του Ιράν προσέκρουσαν στη σθεναρή αντίσταση του αμερικανικού 'βαθέος κράτους', του συνόλου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που με έκθεσή τους στο τέλος της θητείας Μπους αποφάνθηκαν ότι το Ιράν είναι μακριά από την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Με τον Ομπάμα τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα για τον Νετανιάχου.
Είδε τον Αμερικανό Πρόεδρο σε μια πρώτη φάση να ματαιώνει το σχέδιο στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία α λα Ιράκ το 2013 και εν τέλει να συνάπτει την 'Συμφωνία των 5' με την Τεχεράνη, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει οποιοδήποτε μελλοντικό σχέδιο πολέμου κατά του Ιράν. Για να τα καταφέρει αυτά, ο Αμερικανός Πρόεδρος χρειάστηκε να διεξάγει έναν πραγματικό μυστικό πόλεμο εναντίον των Νεοσυντηρητικών στην ίδια την κυβέρνηση και το κράτος του.
Οι Αμερικανοί Πρόεδροι έρχονται και φεύγουν, αλλά εγώ μένω, είναι το μότο του Νετιανάχου. Συμβάλλοντας αποφασιστικά στην εκλογή του Τραμπ, κατάφερε με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: και να κρύψει επιδέξια αυτό το γεγονός και να κατηγορείται η Ρωσία ότι έβγαλε τον Τραμπ και να είναι ο Αμερικανός Πρόεδρος διαρκώς υπό την δαμόκλειο σπάθη ερευνών και πιθανών διώξεων.
Η κόρη του Προέδρου Ιβάνκα, που δεν ήθελε αρχικά να αλλάξει το θρήσκευμά της έγινε τελικά ορθόδοξη Εβραία και παντρεύτηκε τον Κουσνέρ, φίλο του Νετανιάχου, που ενίοτε μένει σπίτι του όταν επισκέπτεται την Ουάσιγκτον. Όπως αποκάλυψε πριν από λίγες μέρες ο πολύ σημαντικός David Ignatius στην 'Ουάσιγκτον Ποστ', Κουσνέρ, Μπάνον, Φλυν και Ναντέρ ήταν από τους πρώτους που ενεθάρρυναν αποφασιστικά τον Τραμπ στην κατεύθυνση αποκήρυξης της Συμφωνίας για τα Πυρηνικά και επίθεσης κατά του Ιράν. Στην πορεία της προεδρικής θητείας, το περιβάλλον Τραμπ ελέγχθηκε απολύτως από τους Νεοσυντηρητικούς, με επικεφαλής τον Μπόλτον, σε ό,τι αφορά την εξωτερική και αμυντική πολιτική. Σε ό,τι αφορά την οικονομία ελέγχθηκε από την Goldman Sachs.
Έτσι φτάσαμε στην αποκήρυξη της συμφωνίας με το Ιράν και όσο ποτέ άλλοτε κοντά σε έναν πόλεμο με αυτή τη χώρα. Ο λόγος που οι Νεοσυντηρητικοί θέλουν να χτυπήσουν το Ιράν δεν είναι η πιθανότητα να φτιάξει και να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Αντίπαλος τότε του πολέμου εναντίον του Ιράκ, αλλά και της ιδέας για πόλεμο εναντίον του Ιράν, βαθιά πικραμένος και απελπισμένος περί τα τέλη της θητείας του, ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ είχε καλέσει μια μέρα τέσσερις ξένους δημοσιογράφους στα Ηλύσια Πεδία.
Μα τι θα κάνει το Ιράν με τα πυρηνικά όπλα; τους ρώτησε. Τη στιγμή που θα ανιχνευθεί τέτοιος πύραυλος να εκτοξεύεται από την Τεχεράνη, θα φύγουν οι πύραυλοι για να ισοπεδώσουν το Ιράν. Το μόνο που μπορεί να κάνει το Ιράν με τα πυρηνικά του όπλα είναι να εμποδίσει να του επιτεθούν! Την απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις την έδωσε, με τον χαρακτηριστικό βρετανικό κυνισμό της, η Μάργκαρετ Θάτσερ, εδώ και πολύ καιρό. Το πρόβλημα με την απόκτηση πυρηνικών όπλων από τις τρίτες χώρες δεν είναι, είπε, ότι θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μας. Είναι ότι θα μας εμποδίσουν να προβάλλουμε τη δική μας ισχύ σε αυτές τις χώρες.
Το πρόβλημα δεν είναι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που δεν παραβίασε εξάλλου τη συμφωνία που είχε κάνει. Το πρόβλημα είναι ότι το αρχικό –γνωστό και διακηρυγμένο– πρόγραμμα των Νεοσυντηρητικών, που ξεκινούσε από το Ιράκ και έφτανε στο Ιράν και τη Βόρειο Κορέα, δεν πήγε εν τέλει καθόλου καλά.
Μετά από είκοσι χρόνια πολέμων των Νεοσυντηρητικών στη Μέση Ανατολή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Υεμένη), ο Άσαντ είναι στη θέση του, το Ιράν και σε ένα βαθμό η Τουρκία κυριαρχούν στην περιοχή και τα στρατεύματα του Πούτιν έχουν εγκατασταθεί στο κέντρο της. Ρωσικοί πύραυλοι εγκαθίστανται τώρα στο Ιράν και ετοιμάζονται να εγκατασταθούν και στην Τουρκία. Ο απολογισμός δεν είναι δα και θετικός για όσους στα τέλη του 20ου αιώνα οραματίστηκαν το 'Νέο Αμερικανικό Αιώνα'.
Αν η κατάσταση μείνει ως έχει σήμερα στη Μέση Ανατολή θα πρόκειται για μια ήττα των ΗΠΑ, δυνάμει πολύ σοβαρότερη από αυτή που υπέστησαν στο Βιετνάμ. Οι συνέπειες μιας τέτοιας ήττας δεν θα είναι ασφαλώς περιορισμένες. Θα επηρεάσουν αποφασιστικά το πως θα καταλήξει ο παγκόσμιος 'πόλεμος χαμηλής έντασης', σκοπός του οποίου είναι να αποτραπεί η Ρωσία από το να αποκτήσει εκ νέου έναν παγκόσμιο ρόλο, χάρη κυρίως στη στρατιωτική της ισχύ. Σκοπός είναι, επίσης, να ανακοπεί η απειλητική οικονομική άνοδος της Κίνας. Ταυτόχρονα είναι το ξαναγράψιμο των κανόνων της παγκοσμιοποίησης μονομερώς υπέρ των ΗΠΑ και εις βάρος της Κίνας, αλλά και της Ευρώπης.
Η Δύση (και το Ισραήλ) πληρώνει βαρύ τίμημα για την αυτοκρατορική αλαζονεία της και για τη στρατηγική της υπερεπέκτασης. Περιφρόνησε και υποτίμησε κραυγαλέα τους Ρώσους, η ελίτ των οποίων στη δεκαετία του 1980 αυτοβούλως προσχώρησε στη Δύση, διαλύοντας εν τέλει με δική της πρωτοβουλία τη Σοβιετική Ένωση και το σύστημα των συμμαχιών της. Η Δύση εκτίμησε λάθος την κατάσταση με την Κίνα, η οποία μπόρεσε να ξεφύγει, επιτυγχάνοντας μια εκρηκτική οικονομική και τεχνολογική άνοδο. Το Πεκίνο κράτησε υπό τον έλεγχό του το ξένο κεφάλαιο. Η Δύση, τέλος, υποτίμησε την ανάγκη όλων των λαών για αξιοπρέπεια.
Η Αυτοκρατορία φτάνει, λοιπόν, γρήγορα στο κεντρικό ερώτημα που αντιμετωπίζει όποιος έχει κάνει τέτοιες επιλογές. Πάμε μπροστά, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, δηλαδή και την απειλή χρήσης, ή και τη χρήση του πυρηνικού όπλου; Αυτή είναι η 'Στρατηγική του Τρελού' (Madman), που τόσο πολύ χρησιμοποίησε ο Χένρι Κίσσινγκερ, σύμβουλος σήμερα του Τραμπ. Κάνεις δηλαδή τον παλαβό, ελπίζοντας ότι οι άλλοι θα υποχωρήσουν. Αν, όμως, δεν υποχωρήσουν, το δίλημμα θα είναι δικό σου: να πραγματοποιήσεις την 'τρέλα', ή να χάσεις την αξιοπιστία σου;
Εάν προχωρήσεις σε αναδίπλωση και συμβιβασμό, που είναι ο πιο δύσκολος ελιγμός της στρατηγικής, το τίμημα ίσως θα είναι η οριστική απώλεια της πλήρους εξουσίας, η ματαίωση του 'αυτοκρατορικού ονείρου'. Η πολιτική ισχύς της Δύσης, των ΗΠΑ και του Ισραήλ έχει συρρικνωθεί εξαιτίας των δικών τους πράξεων. Είναι μόνο η απουσία αξιόπιστου 'αντίπαλου δέους', με αξιόπιστο πολιτικό λόγο στο εσωτερικό τους και απέξω που έχει εμποδίσει αυτή την συρρίκνωση να μετατραπεί σε κατάρρευση.
Σήμερα, η 'Αυτοκρατορία του Χρήματος' ασκεί ιστορικά πρωτοφανή έλεγχο στις πολιτικές ελίτ, στα ΜΜΕ, στους δημόσιους διανοούμενους, σε συνδυασμό με την τεράστια, ταχέως αναπτυσσόμενη δυνατότητα δημιουργίας εικονικών πραγματικοτήτων, με σκοπό τη χειραγώγηση είτε ηγετών και μικρών ομάδων, είτε ολόκληρων πληθυσμών. Αυτός ο τερατώδης, ολοκληρωτικός έλεγχος των ελίτ και των κοινωνιών εξηγεί το πολύ χαμηλό επίπεδο της ενημέρωσης για τα πιο κρίσιμα ζητήματα, αλλά και την απουσία κινητοποίησης της κοινής γνώμης και των πολιτικών δυνάμεων στην ίδια τη Δύση και παγκοσμίως.
Που είναι σήμερα οι διαδηλώσεις των εκατομμυρίων, που συνόδευσαν τους πολέμους στο Βιετνάμ, στην Αλγερία και αργότερα στο Ιράκ, επηρεάζοντας την έκβαση των συγκρούσεων όσο και τα όπλα; Η αφασία της ανθρωπότητας κινδυνεύει να έχει μοιραίες συνέπειες. Όμως, όταν ένα σύστημα ολοκληρώνεται, όταν εμποδίζει δια του ελέγχου την ανοιχτή έκφραση και διαπάλη των πολιτικών επιλογών και των κοινωνικών δυνάμεων, τότε οι αντιθέσεις δεν εξαφανίζονται, επειδή η εξουσία απαγορεύει την εκδήλωσή τους. Επανεμφανίζονται ισχυρότερες και επανεμφανίζονται στο ίδιο το κέντρο του συστήματος!
Αυτό συνέβη στη Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει σήμερα και στο νέο-ολοκληρωτικό σύστημα ενός παγκόσμιου Καπιταλισμού που εξελίσσεται ταχέως σε χρηματοπιστωτική νέο-φεουδαρχία.
Μαίνεται τώρα η σύγκρουση στον ίδιο τον πυρήνα του συστήματος. Σύγκρουση εσωτερική στον Όλυμπο του Χρήματος, ανάμεσα σε 'παγκοσμιοποιητές' τύπου Σόρος και νεοσυντηρητικούς τύπου Νετανιάχου, ανάμεσα σε εκπροσώπους του βαθέος αμερικανικού κράτους, ιδίως του στρατού, αν όχι και της CIA από τη μία πλευρά και νεοσυντηρητικών και ισραηλινού λόμπυ από την άλλη.
Βραχυχρόνια, από τη σύγκρουση αυτή μπορεί να εξαρτηθούν τα πάντα, εν τέλει και η ίδια η επιβίωσή μας. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, μόνο η ανάδυση ισχυρών πολιτικών δυνάμεων στη Δύση και στην Ανατολή, στο Νότο και στον Βορρά, φορέων μιας αξιόπιστης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής εναλλακτικής, ενός σχεδίου για έναν πολύ διαφορετικό κόσμο, θα μπορούσε να διασώσει την ανθρωπότητα από τους πολλαπλούς κινδύνους που την απειλούν.
Πολλοί θα χαρακτηρίσουν ουτοπική, απραγματοποίητη μια τέτοια επιδίωξη. Μπορεί να έχουν δίκιο. Αυτό, όμως, που δεν έχει σίγουρα απολύτως κανένα ίχνος ρεαλισμού, είναι να ελπίζει κανείς ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει πέραν του τρέχοντος αιώνος με τις δυνάμεις που σήμερα κυριαρχούν απάνω της, με το οικονομικό και διεθνές σύστημα που διαθέτει και με τον 'προϊστορικό' και στην πραγματικότητα βάρβαρο πολιτισμό μας.
Πηγή: slpress.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Αν συνυπολογίσουμε τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βενεζουέλα και αν σε αυτά προσθέσουμε τους αρχόμενους οικονομικούς και κυβερνητικούς πολέμους, μπορούμε χωρίς καμία υπερβολή να μιλήσουμε για παγκόσμιο 'πόλεμο χαμηλής έντασης'. Ο κύριος λόγος που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα κανονικός, είναι η ύπαρξη των πυρηνικών όπλων, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό θα ισχύσει μέχρι τέλους, όπως μαρτυρούν οι ακραία επικίνδυνες εξελίξεις γύρω από το Ιράν.
Ο βασικός αρχιτέκτονας της τελευταίας, όπως και όλων των προηγούμενων κρίσεων με το Ιράν, είναι ο άτυπος, πλην πραγματικός αρχηγός του διεθνούς 'κόμματος' των Νεοσυντηρητικών, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ. Το μεγάλο όνειρο του Μπέντζαμιν Νετανιάχου είναι αφενός η δημιουργία ενός 'μεγάλου Ισραήλ' (σχέδιο που μας αφορά περισσότερο από όσο νομίζουμε αν και όχι άμεσα), αφετέρου η ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος με όλα τα μέσα, εν ανάγκη και με τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Δεν έχει άλλωστε προσπαθήσει ούτε στιγμή να κρύψει ότι αυτές είναι οι δύο βασικές επιδιώξεις του, Αμερικανός Πρόεδρος μπαίνει, Αμερικανός Πρόεδρος βγαίνει.
Και μπορεί βεβαίως ο Νετανιάχου να κυβερνά μια μεσαία δύναμη, όπως το Ισραήλ, αλλά στην ισχύ του πρέπει να συμπεριλάβουμε τους προνομιακούς δεσμούς του με την πανταχού παρούσα 'Αυτοκρατορία του Χρήματος', την διεθνή εμβέλεια των Νεοσυντηρητικών και τα διάφορα ισχυρότατα λόμπι που τον υποστηρίζουν. Τελευταίως, μάλιστα, προστέθηκαν και τα περισσότερα ρεύματα της 'ριζοσπαστικής' Δεξιάς στην Ευρώπη. Last but not least, πρέπει να συμπεριλάβουμε στην ισχύ του τη σαφή και συνεπή προς τον εαυτό της μακροχρόνια στρατηγική του.
Η Συμφωνία του Ομπάμα και ο Νετανιάχου
Με τον Μπους τα σχέδια πολέμου εναντίον του Ιράν προσέκρουσαν στη σθεναρή αντίσταση του αμερικανικού 'βαθέος κράτους', του συνόλου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που με έκθεσή τους στο τέλος της θητείας Μπους αποφάνθηκαν ότι το Ιράν είναι μακριά από την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Με τον Ομπάμα τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα για τον Νετανιάχου.
Είδε τον Αμερικανό Πρόεδρο σε μια πρώτη φάση να ματαιώνει το σχέδιο στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία α λα Ιράκ το 2013 και εν τέλει να συνάπτει την 'Συμφωνία των 5' με την Τεχεράνη, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει οποιοδήποτε μελλοντικό σχέδιο πολέμου κατά του Ιράν. Για να τα καταφέρει αυτά, ο Αμερικανός Πρόεδρος χρειάστηκε να διεξάγει έναν πραγματικό μυστικό πόλεμο εναντίον των Νεοσυντηρητικών στην ίδια την κυβέρνηση και το κράτος του.
Οι Αμερικανοί Πρόεδροι έρχονται και φεύγουν, αλλά εγώ μένω, είναι το μότο του Νετιανάχου. Συμβάλλοντας αποφασιστικά στην εκλογή του Τραμπ, κατάφερε με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: και να κρύψει επιδέξια αυτό το γεγονός και να κατηγορείται η Ρωσία ότι έβγαλε τον Τραμπ και να είναι ο Αμερικανός Πρόεδρος διαρκώς υπό την δαμόκλειο σπάθη ερευνών και πιθανών διώξεων.
Η κόρη του Προέδρου Ιβάνκα, που δεν ήθελε αρχικά να αλλάξει το θρήσκευμά της έγινε τελικά ορθόδοξη Εβραία και παντρεύτηκε τον Κουσνέρ, φίλο του Νετανιάχου, που ενίοτε μένει σπίτι του όταν επισκέπτεται την Ουάσιγκτον. Όπως αποκάλυψε πριν από λίγες μέρες ο πολύ σημαντικός David Ignatius στην 'Ουάσιγκτον Ποστ', Κουσνέρ, Μπάνον, Φλυν και Ναντέρ ήταν από τους πρώτους που ενεθάρρυναν αποφασιστικά τον Τραμπ στην κατεύθυνση αποκήρυξης της Συμφωνίας για τα Πυρηνικά και επίθεσης κατά του Ιράν. Στην πορεία της προεδρικής θητείας, το περιβάλλον Τραμπ ελέγχθηκε απολύτως από τους Νεοσυντηρητικούς, με επικεφαλής τον Μπόλτον, σε ό,τι αφορά την εξωτερική και αμυντική πολιτική. Σε ό,τι αφορά την οικονομία ελέγχθηκε από την Goldman Sachs.
Γιατί θέλουν να χτυπήσουν το Ιράν
Έτσι φτάσαμε στην αποκήρυξη της συμφωνίας με το Ιράν και όσο ποτέ άλλοτε κοντά σε έναν πόλεμο με αυτή τη χώρα. Ο λόγος που οι Νεοσυντηρητικοί θέλουν να χτυπήσουν το Ιράν δεν είναι η πιθανότητα να φτιάξει και να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Αντίπαλος τότε του πολέμου εναντίον του Ιράκ, αλλά και της ιδέας για πόλεμο εναντίον του Ιράν, βαθιά πικραμένος και απελπισμένος περί τα τέλη της θητείας του, ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ είχε καλέσει μια μέρα τέσσερις ξένους δημοσιογράφους στα Ηλύσια Πεδία.
Μα τι θα κάνει το Ιράν με τα πυρηνικά όπλα; τους ρώτησε. Τη στιγμή που θα ανιχνευθεί τέτοιος πύραυλος να εκτοξεύεται από την Τεχεράνη, θα φύγουν οι πύραυλοι για να ισοπεδώσουν το Ιράν. Το μόνο που μπορεί να κάνει το Ιράν με τα πυρηνικά του όπλα είναι να εμποδίσει να του επιτεθούν! Την απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις την έδωσε, με τον χαρακτηριστικό βρετανικό κυνισμό της, η Μάργκαρετ Θάτσερ, εδώ και πολύ καιρό. Το πρόβλημα με την απόκτηση πυρηνικών όπλων από τις τρίτες χώρες δεν είναι, είπε, ότι θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μας. Είναι ότι θα μας εμποδίσουν να προβάλλουμε τη δική μας ισχύ σε αυτές τις χώρες.
Το πρόβλημα δεν είναι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που δεν παραβίασε εξάλλου τη συμφωνία που είχε κάνει. Το πρόβλημα είναι ότι το αρχικό –γνωστό και διακηρυγμένο– πρόγραμμα των Νεοσυντηρητικών, που ξεκινούσε από το Ιράκ και έφτανε στο Ιράν και τη Βόρειο Κορέα, δεν πήγε εν τέλει καθόλου καλά.
- Πρώτον, ήταν η πρωτοφανής αντίσταση των σουνιτικών πληθυσμών του Ιράκ.
- Δεύτερον, ήταν η ήττα του Ισραήλ στον Λίβανο από τη Χεσμπολάχ.
- Τρίτον, ήταν η αντίσταση και επιβίωση του καθεστώτος Άσαντ.
- Τέταρτον, ήταν η απροθυμία του Ομπάμα να κλιμακώσει τον πόλεμο στη Συρία.
- Πέμπτον, ήταν η απόφαση του Προέδρου Πούτιν να απαντήσει στο πραξικόπημα που του έκαναν στην Ουκρανία, στέλνοντας τον στρατό του στη Συρία.
Μετά από είκοσι χρόνια πολέμων των Νεοσυντηρητικών στη Μέση Ανατολή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Υεμένη), ο Άσαντ είναι στη θέση του, το Ιράν και σε ένα βαθμό η Τουρκία κυριαρχούν στην περιοχή και τα στρατεύματα του Πούτιν έχουν εγκατασταθεί στο κέντρο της. Ρωσικοί πύραυλοι εγκαθίστανται τώρα στο Ιράν και ετοιμάζονται να εγκατασταθούν και στην Τουρκία. Ο απολογισμός δεν είναι δα και θετικός για όσους στα τέλη του 20ου αιώνα οραματίστηκαν το 'Νέο Αμερικανικό Αιώνα'.
Ο 'πόλεμος χαμηλής έντασης' - Εμφύλιος στο κέντρο του συστήματος
Αν η κατάσταση μείνει ως έχει σήμερα στη Μέση Ανατολή θα πρόκειται για μια ήττα των ΗΠΑ, δυνάμει πολύ σοβαρότερη από αυτή που υπέστησαν στο Βιετνάμ. Οι συνέπειες μιας τέτοιας ήττας δεν θα είναι ασφαλώς περιορισμένες. Θα επηρεάσουν αποφασιστικά το πως θα καταλήξει ο παγκόσμιος 'πόλεμος χαμηλής έντασης', σκοπός του οποίου είναι να αποτραπεί η Ρωσία από το να αποκτήσει εκ νέου έναν παγκόσμιο ρόλο, χάρη κυρίως στη στρατιωτική της ισχύ. Σκοπός είναι, επίσης, να ανακοπεί η απειλητική οικονομική άνοδος της Κίνας. Ταυτόχρονα είναι το ξαναγράψιμο των κανόνων της παγκοσμιοποίησης μονομερώς υπέρ των ΗΠΑ και εις βάρος της Κίνας, αλλά και της Ευρώπης.
Η Δύση (και το Ισραήλ) πληρώνει βαρύ τίμημα για την αυτοκρατορική αλαζονεία της και για τη στρατηγική της υπερεπέκτασης. Περιφρόνησε και υποτίμησε κραυγαλέα τους Ρώσους, η ελίτ των οποίων στη δεκαετία του 1980 αυτοβούλως προσχώρησε στη Δύση, διαλύοντας εν τέλει με δική της πρωτοβουλία τη Σοβιετική Ένωση και το σύστημα των συμμαχιών της. Η Δύση εκτίμησε λάθος την κατάσταση με την Κίνα, η οποία μπόρεσε να ξεφύγει, επιτυγχάνοντας μια εκρηκτική οικονομική και τεχνολογική άνοδο. Το Πεκίνο κράτησε υπό τον έλεγχό του το ξένο κεφάλαιο. Η Δύση, τέλος, υποτίμησε την ανάγκη όλων των λαών για αξιοπρέπεια.
Η Αυτοκρατορία φτάνει, λοιπόν, γρήγορα στο κεντρικό ερώτημα που αντιμετωπίζει όποιος έχει κάνει τέτοιες επιλογές. Πάμε μπροστά, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, δηλαδή και την απειλή χρήσης, ή και τη χρήση του πυρηνικού όπλου; Αυτή είναι η 'Στρατηγική του Τρελού' (Madman), που τόσο πολύ χρησιμοποίησε ο Χένρι Κίσσινγκερ, σύμβουλος σήμερα του Τραμπ. Κάνεις δηλαδή τον παλαβό, ελπίζοντας ότι οι άλλοι θα υποχωρήσουν. Αν, όμως, δεν υποχωρήσουν, το δίλημμα θα είναι δικό σου: να πραγματοποιήσεις την 'τρέλα', ή να χάσεις την αξιοπιστία σου;
Εάν προχωρήσεις σε αναδίπλωση και συμβιβασμό, που είναι ο πιο δύσκολος ελιγμός της στρατηγικής, το τίμημα ίσως θα είναι η οριστική απώλεια της πλήρους εξουσίας, η ματαίωση του 'αυτοκρατορικού ονείρου'. Η πολιτική ισχύς της Δύσης, των ΗΠΑ και του Ισραήλ έχει συρρικνωθεί εξαιτίας των δικών τους πράξεων. Είναι μόνο η απουσία αξιόπιστου 'αντίπαλου δέους', με αξιόπιστο πολιτικό λόγο στο εσωτερικό τους και απέξω που έχει εμποδίσει αυτή την συρρίκνωση να μετατραπεί σε κατάρρευση.
Σήμερα, η 'Αυτοκρατορία του Χρήματος' ασκεί ιστορικά πρωτοφανή έλεγχο στις πολιτικές ελίτ, στα ΜΜΕ, στους δημόσιους διανοούμενους, σε συνδυασμό με την τεράστια, ταχέως αναπτυσσόμενη δυνατότητα δημιουργίας εικονικών πραγματικοτήτων, με σκοπό τη χειραγώγηση είτε ηγετών και μικρών ομάδων, είτε ολόκληρων πληθυσμών. Αυτός ο τερατώδης, ολοκληρωτικός έλεγχος των ελίτ και των κοινωνιών εξηγεί το πολύ χαμηλό επίπεδο της ενημέρωσης για τα πιο κρίσιμα ζητήματα, αλλά και την απουσία κινητοποίησης της κοινής γνώμης και των πολιτικών δυνάμεων στην ίδια τη Δύση και παγκοσμίως.
Που είναι σήμερα οι διαδηλώσεις των εκατομμυρίων, που συνόδευσαν τους πολέμους στο Βιετνάμ, στην Αλγερία και αργότερα στο Ιράκ, επηρεάζοντας την έκβαση των συγκρούσεων όσο και τα όπλα; Η αφασία της ανθρωπότητας κινδυνεύει να έχει μοιραίες συνέπειες. Όμως, όταν ένα σύστημα ολοκληρώνεται, όταν εμποδίζει δια του ελέγχου την ανοιχτή έκφραση και διαπάλη των πολιτικών επιλογών και των κοινωνικών δυνάμεων, τότε οι αντιθέσεις δεν εξαφανίζονται, επειδή η εξουσία απαγορεύει την εκδήλωσή τους. Επανεμφανίζονται ισχυρότερες και επανεμφανίζονται στο ίδιο το κέντρο του συστήματος!
Εμφύλιος στο κέντρο της εξουσίας
Αυτό συνέβη στη Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει σήμερα και στο νέο-ολοκληρωτικό σύστημα ενός παγκόσμιου Καπιταλισμού που εξελίσσεται ταχέως σε χρηματοπιστωτική νέο-φεουδαρχία.
- Το είδαμε πάλι με τον Πρόεδρο Τραμπ να διατάσσει και να ανακαλεί την επίθεση κατά του Ιράν.
- Το είδαμε με τον Ιγκνάτιους να αποκαλύπτει στην Ουάσιγκτον Ποστ τη δράση της ομάδας που ετοίμασε τον πόλεμο.
- Το είδαμε με την αντικατάσταση, εν μέσω κρίσης, του εκτελούντος χρέη υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ.
- Το είδαμε με την πρωτοφανή δήλωση ενός Ιάπωνα διπλωμάτη, που δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο το πετρελαιοφόρο να επλήγη από Αμερικανούς ή Ισραηλινούς.
- Το είδαμε και στην εξίσου πρωτοφανή δήλωση συμβούλου της Μοργκερίνι ότι ο Τραμπ καλά θα έκανε να απολύσει τον Μπόλτον.
Μαίνεται τώρα η σύγκρουση στον ίδιο τον πυρήνα του συστήματος. Σύγκρουση εσωτερική στον Όλυμπο του Χρήματος, ανάμεσα σε 'παγκοσμιοποιητές' τύπου Σόρος και νεοσυντηρητικούς τύπου Νετανιάχου, ανάμεσα σε εκπροσώπους του βαθέος αμερικανικού κράτους, ιδίως του στρατού, αν όχι και της CIA από τη μία πλευρά και νεοσυντηρητικών και ισραηλινού λόμπυ από την άλλη.
Βραχυχρόνια, από τη σύγκρουση αυτή μπορεί να εξαρτηθούν τα πάντα, εν τέλει και η ίδια η επιβίωσή μας. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, μόνο η ανάδυση ισχυρών πολιτικών δυνάμεων στη Δύση και στην Ανατολή, στο Νότο και στον Βορρά, φορέων μιας αξιόπιστης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής εναλλακτικής, ενός σχεδίου για έναν πολύ διαφορετικό κόσμο, θα μπορούσε να διασώσει την ανθρωπότητα από τους πολλαπλούς κινδύνους που την απειλούν.
Πολλοί θα χαρακτηρίσουν ουτοπική, απραγματοποίητη μια τέτοια επιδίωξη. Μπορεί να έχουν δίκιο. Αυτό, όμως, που δεν έχει σίγουρα απολύτως κανένα ίχνος ρεαλισμού, είναι να ελπίζει κανείς ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει πέραν του τρέχοντος αιώνος με τις δυνάμεις που σήμερα κυριαρχούν απάνω της, με το οικονομικό και διεθνές σύστημα που διαθέτει και με τον 'προϊστορικό' και στην πραγματικότητα βάρβαρο πολιτισμό μας.
Πηγή: slpress.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου