Σωτήρης Βλάχος
«Η Ευρώπη η σοβαρότερη απειλή για την παγκόσμια οικονομία» έγραψε το Bloomberg στις αρχές του χρόνου. Και ο λόγος δεν είναι η Ελλάδα και οι «τεμπέληδες» του Νότου, αλλά «είναι οι Γερμανία και Γαλλία οι χώρες που δημιουργούν ανησυχία…»
«Ενώ στο παρελθόν χώρες όπως η Ελλάδα ήταν αιτίες για τη βραδύτητα της οικονομικής ανάπτυξης, αυτή τη φορά είναι οι προοπτικές της Γερμανίας…».
Με ανάλογες εκτιμήσεις είναι γεμάτοι οι Αύγουστος και Σεπτέμβριος.
«Αυξάνονται οι φόβοι για γερμανική ύφεση…», έγραφε το The Economist στις 19 Αυγούστου. «Το πρόβλημα συγκεντρώνεται στον βιομηχανικό τομέα που έχει εξαγωγικό προσανατολισμό και οποίος συρρικνώνεται για τέσσερα συνεχόμενα τρίμηνα…»
Ανάλογα εντοπίζει και το THE CONVERSATION, που έγραφε στις 10 Σεπτεμβρίου ότι, «Αυξάνονται οι φόβοι για ύφεση στη Γερμανία…».
Το CNN Business δημοσίευσε στις 12 Σεπτεμβρίου κείμενο της Julia Horowitz,που ανάφερε ότι, «Σύννεφα καταιγίδας μαζεύονται πάνω από την (ευρωπαϊκή) οικονομία…»
Το αφήγημα ότι η ευρωπαϊκή κρίση είναι δημιούργημα των λαών που ζούσαν πέραν από τις δυνατότητες τους, χάνει κάθε υπόσταση. Νέα «μυστήρια» για τους λόγους της κρίσης;
Κανένα μυστήριο. Όσο υποδειγματική και να ήταν η γερμανική οικονομία και παραγωγική διαδικασία, η ύπαρξη πολλών «μη ανταγωνιστικών» οικονομιών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη των λίγων μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς.
Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι όλες οι χώρες «ανταγωγικές». Ούτε καν η πλειοψηφία, που είναι καταδικασμένη να τρέχει να βρει δανεικά για να πληρώσει τα ελλείμματα που δημιουργούνται όταν εισάγει από μεγαθήρια όπως η Γερμανία, που για ιστορικά τυχαίους λόγους, και λόγω πληθυσμού, έγιναν μεγαθήρια και δεν θα πάψουν να είναι τέτοια.
Τα δάνεια που με σκανδαλώδη τρόπο έδωσαν γερμανικές και γαλλικές τράπεζες στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, ήταν και αυτά απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρχει γερμανική και γαλλική ανάπτυξη.
Ακριβώς όμως διότι η ευρωπαϊκή περιφέρεια ήταν απαραίτητη για να υπάρξει γερμανική ανάπτυξη, η συντριβή των οικονομιών της μέσα από τα μνημόνια και τη λιτότητα, καταδίκαζαν και τη Γερμανία.
Δεν φάνηκε αυτό άμεσα διότι, κύρια η Κίνα, εφάρμοσε μετά το 2008 οικονομική πολιτική ακριβώς αντίθετη από αυτή που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επέβαλαν στην Ελλάδα.
«Το 2008… η κινέζικη κυβέρνηση προσπάθησε γενναία να σταθεροποιήσει όχι μόνο την κινέζικη αλλά και την παγκόσμια οικονομία. Το έκανε αυξάνοντας σε ανήκουστα ύψη το επίπεδο των επενδύσεων (δημοσίων και ιδιωτικών) …σταθεροποιώντας τον κινεζικό και παγκόσμιο καπιταλισμό». (Γιάννης Βαρουφάκης, «Η αρπαγή της Ευρώπης» 2016, δεύτερη έκδοση στα Ελληνικά, σελ 369-70)
Αυτά που λέει ο Βαρουφάκης δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Το ρόλο του κινέζικου δανεισμού στη διάσωση της Παγκόσμιας οικονομίας παραδέχθηκε και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Με αυτή την κινεζική οικονομική πολιτική εξασφαλίστηκε η «δραστηριότητα των γερμανικών εργοστασίων, τα οποία δεν μπορούσαν πλέον να εξάγουν στις παραδοσιακές τους αγορές της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τις οποίες είχαν πλέον καταδικάσει στην αποτελμάτωση η πολιτική λιτότητας και η τρόικα…»
«Οι Πόρσε… κατευθύνονταν πλέον προς την Σαγκάη και την Σενζέν. Όπως και τα κεφαλαιουχικά αγαθά (μηχανές παραγωγής) που κάποτε αγόραζαν τα ισπανικά και ιταλικά εργοστάσια. (Το ίδιο, σελ 369-70)
Η κατακόρυφη αύξηση του χρέους όμως, πάνω στην οποία στήθηκε η πολύ εύθραυστη οικονομική σταθεροποίηση μετά το κραχ του 2008, έχει ήδη σοβαρές επιπτώσεις.
Στο Bloomberg, η Enda Curran έγραψε στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 κιόλας, ότι το χρέος της Κίνας, «έχει ονομαστεί βουνό, ταινία τρόμου, βόμβα και δρόμος για την κόλαση…»
Το ερώτημα που αναδεικνύεται ξανά είναι ποιος θα πληρώσει για τα εγκλήματα που έγιναν σε βάρος λαών και οικονομιών από ταξικές οικονομικές διαγνώσεις και πολιτικές;
Δημοσιεύτηκε στη Χαραυγή
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
«Η Ευρώπη η σοβαρότερη απειλή για την παγκόσμια οικονομία» έγραψε το Bloomberg στις αρχές του χρόνου. Και ο λόγος δεν είναι η Ελλάδα και οι «τεμπέληδες» του Νότου, αλλά «είναι οι Γερμανία και Γαλλία οι χώρες που δημιουργούν ανησυχία…»
«Ενώ στο παρελθόν χώρες όπως η Ελλάδα ήταν αιτίες για τη βραδύτητα της οικονομικής ανάπτυξης, αυτή τη φορά είναι οι προοπτικές της Γερμανίας…».
Με ανάλογες εκτιμήσεις είναι γεμάτοι οι Αύγουστος και Σεπτέμβριος.
«Αυξάνονται οι φόβοι για γερμανική ύφεση…», έγραφε το The Economist στις 19 Αυγούστου. «Το πρόβλημα συγκεντρώνεται στον βιομηχανικό τομέα που έχει εξαγωγικό προσανατολισμό και οποίος συρρικνώνεται για τέσσερα συνεχόμενα τρίμηνα…»
Ανάλογα εντοπίζει και το THE CONVERSATION, που έγραφε στις 10 Σεπτεμβρίου ότι, «Αυξάνονται οι φόβοι για ύφεση στη Γερμανία…».
Το CNN Business δημοσίευσε στις 12 Σεπτεμβρίου κείμενο της Julia Horowitz,που ανάφερε ότι, «Σύννεφα καταιγίδας μαζεύονται πάνω από την (ευρωπαϊκή) οικονομία…»
Το αφήγημα ότι η ευρωπαϊκή κρίση είναι δημιούργημα των λαών που ζούσαν πέραν από τις δυνατότητες τους, χάνει κάθε υπόσταση. Νέα «μυστήρια» για τους λόγους της κρίσης;
Κανένα μυστήριο. Όσο υποδειγματική και να ήταν η γερμανική οικονομία και παραγωγική διαδικασία, η ύπαρξη πολλών «μη ανταγωνιστικών» οικονομιών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη των λίγων μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς.
Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι όλες οι χώρες «ανταγωγικές». Ούτε καν η πλειοψηφία, που είναι καταδικασμένη να τρέχει να βρει δανεικά για να πληρώσει τα ελλείμματα που δημιουργούνται όταν εισάγει από μεγαθήρια όπως η Γερμανία, που για ιστορικά τυχαίους λόγους, και λόγω πληθυσμού, έγιναν μεγαθήρια και δεν θα πάψουν να είναι τέτοια.
Τα δάνεια που με σκανδαλώδη τρόπο έδωσαν γερμανικές και γαλλικές τράπεζες στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, ήταν και αυτά απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρχει γερμανική και γαλλική ανάπτυξη.
Ακριβώς όμως διότι η ευρωπαϊκή περιφέρεια ήταν απαραίτητη για να υπάρξει γερμανική ανάπτυξη, η συντριβή των οικονομιών της μέσα από τα μνημόνια και τη λιτότητα, καταδίκαζαν και τη Γερμανία.
Δεν φάνηκε αυτό άμεσα διότι, κύρια η Κίνα, εφάρμοσε μετά το 2008 οικονομική πολιτική ακριβώς αντίθετη από αυτή που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επέβαλαν στην Ελλάδα.
«Το 2008… η κινέζικη κυβέρνηση προσπάθησε γενναία να σταθεροποιήσει όχι μόνο την κινέζικη αλλά και την παγκόσμια οικονομία. Το έκανε αυξάνοντας σε ανήκουστα ύψη το επίπεδο των επενδύσεων (δημοσίων και ιδιωτικών) …σταθεροποιώντας τον κινεζικό και παγκόσμιο καπιταλισμό». (Γιάννης Βαρουφάκης, «Η αρπαγή της Ευρώπης» 2016, δεύτερη έκδοση στα Ελληνικά, σελ 369-70)
Αυτά που λέει ο Βαρουφάκης δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Το ρόλο του κινέζικου δανεισμού στη διάσωση της Παγκόσμιας οικονομίας παραδέχθηκε και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Με αυτή την κινεζική οικονομική πολιτική εξασφαλίστηκε η «δραστηριότητα των γερμανικών εργοστασίων, τα οποία δεν μπορούσαν πλέον να εξάγουν στις παραδοσιακές τους αγορές της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τις οποίες είχαν πλέον καταδικάσει στην αποτελμάτωση η πολιτική λιτότητας και η τρόικα…»
«Οι Πόρσε… κατευθύνονταν πλέον προς την Σαγκάη και την Σενζέν. Όπως και τα κεφαλαιουχικά αγαθά (μηχανές παραγωγής) που κάποτε αγόραζαν τα ισπανικά και ιταλικά εργοστάσια. (Το ίδιο, σελ 369-70)
Η κατακόρυφη αύξηση του χρέους όμως, πάνω στην οποία στήθηκε η πολύ εύθραυστη οικονομική σταθεροποίηση μετά το κραχ του 2008, έχει ήδη σοβαρές επιπτώσεις.
Στο Bloomberg, η Enda Curran έγραψε στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 κιόλας, ότι το χρέος της Κίνας, «έχει ονομαστεί βουνό, ταινία τρόμου, βόμβα και δρόμος για την κόλαση…»
Το ερώτημα που αναδεικνύεται ξανά είναι ποιος θα πληρώσει για τα εγκλήματα που έγιναν σε βάρος λαών και οικονομιών από ταξικές οικονομικές διαγνώσεις και πολιτικές;
Δημοσιεύτηκε στη Χαραυγή
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου