Σωτήρης Βλάχος
Με αφορμή ένα σημαντικό κατά την άποψη μας κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη, «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει like στον εαυτό του, χάθηκε» παραθέσαμε σε προηγούμενα κείμενα μας όσα σημαντικά εντοπίσαμε που συντελέστηκαν κατά τη διακυβέρνηση Σύριζα, στον κυβερνητικό τουλάχιστον Σύριζα. Αυτά που εμπόδισαν την πραγματοποίηση των προσδοκιών που δημιούργησε η άνοδος του στην εξουσία σε εκατομμύρια Έλληνες αλλά και Ευρωπαίους πολίτες.
Οι κίνδυνοι που ήταν μέρος της εμπειρίας του Σύριζα στην πορεία προς την εξουσία, αλλά και οι θανάσιμοι κίνδυνοι που ανέδειξε η περίοδος στην εξουσία, δεν αφορούν μονάχα τον Σύριζα.
Αναρίθμητες προσπάθειες για το κτίσιμο κόμματος της εργατικής τάξης που να μπορέσει να αναμετρηθεί με το σύστημα κατέληξαν σε αποτυχία.
Το κόμμα της εργατικής τάξης παραμένει παρόλα αυτά αναντικατάστατο εργαλείο. Είναι το μοναδικό εργαλείο για να μπορέσουν οι μάζες να επιφέρουν πραγματικές αλλαγές. Δυστυχώς όμως, είναι και το εργαλείο μέσα από το οποίο ο ταξικός εχθρός μπορεί να χαλιναγωγήσει τις μάζες. Για αυτό συνεχίζουμε με ακόμα ένα κείμενο την προσπάθεια να συμβάλουμε στην εξαιρετικά σημαντική συζήτηση για το τι έγινε και τι μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.
Η αρνητική πρώτη προσπάθεια Σύριζα, είναι ταυτόχρονα μια τεράστια εμπειρία από την οποία μπορούν να εξαχθούν πολύτιμα συμπεράσματα και είναι καθήκον να εξαχθούν όλα τα συμπεράσματα για να μπορέσουμε να πάμε μπροστά.
Συνοψίζουμε πιο κάτω τις απόψεις που καταθέσαμε στα προηγούμενα κείμενα μας.
Κεντρικούς από αυτούς τους κινδύνους εντόπισε ο ΚΒ στο κείμενο του. Όπως αυτόν που προκύπτει από κομματικά στελέχη κλεισμένα «σ’ ένα δωμάτιο με αποτσίγαρα και αέναη αντιπαράθεση για την αριστεροσύνη και το μέτρο της…». Αναπόφευκτα το κόμμα «θα χάσει τη σχέση με την κοινωνία, την πραγματικότητα και φοβάμαι και τους λίγους followers» .
Ανάλογοι οι κίνδυνοι και από όσους «Σκέφτονται με όρους κομματικών γραφείων, κομματικών μελών που είναι ένα είδος ηρωικών ερημιτών που δεν τους αφουγκράζεται η κοινωνία και ιστορικής νομοτέλειας για την επικράτηση του (αριστερού) καλού…»
Η «αριστεροσίνη» και οι πολιτικές για «επικράτηση του (αριστερού) καλού» έχουν νόημα στον βαθμό που μπορούν να δώσουν λύσεις, στον βαθμό που μπορούν να συνδεθούν με τις μάζες και να δώσουν λύσεις. Αν η αριστεροσίνη και η περισπούδαστη μαρξιστική φιλοσοφική θεώρηση αποτελούν τίτλους για να ξεχωρίζουν οι λίγοι που «καταλαβαίνουν» από τους υπόλοιπους αδαής, τότε είναι καταδικασμένες.
Ο Σύριζα κατάφερε να αποφύγει αυτό τον κίνδυνο. Ενώ ήταν ένα κόμμα στο οποίο υπήρχε συζήτηση, ακούγονταν μια σειρά απόψεις, κάτι απόλυτα απαραίτητο, και γενικά υπήρχαν σημαντικά στοιχεία δημοκρατικής λειτουργίας, την ίδια ώρα συμμετείχε πολύ ενεργά στις εξελίξεις στα πεζοδρόμια. Και καθοδηγούσε.
Ακόμα πιο θανάσιμοι γίνονται οι κίνδυνοι για όλες τις προσπάθειες που καταφέρνουν να βρεθούν στην εξουσία. Ή, καλύτερα, στη διακυβέρνηση, διότι ακόμα και τότε η πραγματική εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτικών τραπεζών, των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και του κρατικού μηχανισμού που ελέγχεται από αυτούς.
Αυτούς τους κινδύνους εντόπισε ο ΚΒ σε κείμενο του δύο μέρες μετά τις ευρωεκλογές.
«Μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του 2015, τα κυβερνητικά στελέχη αναλώθηκαν στη «δυσκολία της διαπραγμάτευσης» και δυστυχώς ετεροπροσδιορίστηκαν και δικαιολογήθηκαν από αυτή…»
«πολιτικό προσωπικό που νοιαζόταν περισσότερο για τη διαιώνισή του απ ό,τι για τον διαφαινόμενο κίνδυνο πως χάνει την ευκαιρία…»
«Με ελάχιστες εξαιρέσεις υπουργών, οι πολλοί λόγω άγνοιας και ανικανότητας παραδόθηκαν σε «ευέλικτους» που εμφανίζονταν ως τεχνοκράτες στην αρχή για να λύσουν θέματα και στη συνέχεια για να διατηρήσουν τον υπουργό στη θέση του…»
«Οι δειλοί ανακάλυψαν το «σεβασμό στους θεσμούς» τους οποίους διύλιζαν την ώρα που κατάπιναν το παλιό σύστημα ή είχαν την αυταπάτη πως θα το κάνουν φιλικό ώστε να τους ανέχεται…»
«Ένα μεγάλο πρόβλημα ήταν πως αρκετά στελέχη του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού πίστεψαν στην παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ και μεθόδευσαν το πολιτικό τους μέλλον μετά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ...»
«Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε σε πλήρη αναντιστοιχία με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, τη μεγάλη μάζα δηλαδή που χωρίς να έχει κομματική ένταξη πίστευε στο ΣΥΡΙΖΑ…»
Δύσκολα θα μπορούσε να περιγραφεί ο εκφυλισμός του κυβερνητικού Σύριζα, με πιο πετυχημένο και κατανοητό τρόπο.
«Μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του 2015, τα κυβερνητικά στελέχη αναλώθηκαν στη «δυσκολία της διαπραγμάτευσης…». Δυσκολία για την οποία δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι τέτοια ήταν. Και αφού τέτοια ήταν, δέχτηκαν τον συμβιβασμό και βολεύτηκαν στις θέσεις που τους πρόσφεραν σημαντικά προνόμια σε σχέση με το πώς ζούσε ο υπόλοιπος πληθυσμός στην Ελλάδα της κρίσης. Και «ανακάλυψαν το «σεβασμό στους θεσμούς» και στο σύστημα, έχοντας «την αυταπάτη πως θα το κάνουν φιλικό ώστε να τους ανέχεται…».
Και όταν φάνηκε ότι η κρίση δεν μπορούσε να αντιμετωπισθεί με πολιτικές ανάλογες με αυτές που τη δημιούργησαν, χωρίς καμιά ουσιαστική τομή στο σύστημα το οποίο τις δημιούργησε, «αρκετά στελέχη του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού πίστεψαν στην παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ και μεθόδευσαν το πολιτικό τους μέλλον μετά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ...»
Έχοντας λοιπόν υπόψη όλα τα πιο πάνω, ποιο είναι το «Κομματικό κονκλάβιο παλαιού τύπου», που ο ΚΒ φέρνει ως παράδειγμα προς αποφυγή;
Στα σίγουρα -αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται εύκολα από το κείμενο του ΚΒ- θα πρέπει να είναι ένα κόμμα που να αποφύγει την «αέναη αντιπαράθεση για την αριστεροσίνη και το μέτρο της…»
Ακόμα όμως πιο σημαντικό, ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι να βρεθούν τρόποι ώστε ο κομματικός μηχανισμός να αποφύγει τον θανάσιμο εναγκαλισμό της εξουσίας.
Ενώ όμως από τις ευρωεκλογές ήδη ο ΚΒ κατέγραψε τον εκφυλισμό μεγάλου τουλάχιστον μέρους του κυβερνητικού Σύριζα, δεν έχουμε υπόψη μας να έχει κάνει προτάσεις για το πώς αυτό το ζήτημα αντιμετωπίζεται σε μια πιθανή επάνοδο του Σύριζα στην κυβέρνηση.
Ακόμα όμως και να αποφύγει τη φθορά μέσα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της εξουσίας, ένα κόμμα της αριστεράς στην κυβέρνηση θα οδηγηθεί στην ήττα και την απαξίωση αν δεν δώσει λύσεις.
Μπορούσε ο Σύριζα να δώσει λύσεις μετά τη συνθηκολόγηση και την αποδοχή του οικονομικού συστήματος του οποίου η κρίση έχει γονατίσει τον πλανήτη; Ούτε σε αυτό δίνει κάποια απάντηση το κείμενο του ΚΒ.
Το πιο δυστυχές όμως από τη σημαντική προσπάθεια αναζήτησης διεξόδου στο κτίσιμο του κόμματος, είναι ότι ο ΚΒ ζητά «κόμμα νέου τύπου» ενώ στην αριστερά υπάρχει βαριά κληρονομιά ενός ανεκτίμητου «κομματικού κονκλάβιου παλαιού τύπου».
Που όπως και γενιές ολόκληρες αγωνιστών της αριστεράς, έτσι και ο ΚΒ δεν φαίνεται να γνωρίζει, αφού διαστρεβλώθηκε και θάφτηκε από την σταλινική παραχάραξη του τι είναι κόμμα της τάξης.
Πηγή: socialistikiekfrasi.com
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Με αφορμή ένα σημαντικό κατά την άποψη μας κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη, «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει like στον εαυτό του, χάθηκε» παραθέσαμε σε προηγούμενα κείμενα μας όσα σημαντικά εντοπίσαμε που συντελέστηκαν κατά τη διακυβέρνηση Σύριζα, στον κυβερνητικό τουλάχιστον Σύριζα. Αυτά που εμπόδισαν την πραγματοποίηση των προσδοκιών που δημιούργησε η άνοδος του στην εξουσία σε εκατομμύρια Έλληνες αλλά και Ευρωπαίους πολίτες.
Οι κίνδυνοι που ήταν μέρος της εμπειρίας του Σύριζα στην πορεία προς την εξουσία, αλλά και οι θανάσιμοι κίνδυνοι που ανέδειξε η περίοδος στην εξουσία, δεν αφορούν μονάχα τον Σύριζα.
Αναρίθμητες προσπάθειες για το κτίσιμο κόμματος της εργατικής τάξης που να μπορέσει να αναμετρηθεί με το σύστημα κατέληξαν σε αποτυχία.
Το κόμμα της εργατικής τάξης παραμένει παρόλα αυτά αναντικατάστατο εργαλείο. Είναι το μοναδικό εργαλείο για να μπορέσουν οι μάζες να επιφέρουν πραγματικές αλλαγές. Δυστυχώς όμως, είναι και το εργαλείο μέσα από το οποίο ο ταξικός εχθρός μπορεί να χαλιναγωγήσει τις μάζες. Για αυτό συνεχίζουμε με ακόμα ένα κείμενο την προσπάθεια να συμβάλουμε στην εξαιρετικά σημαντική συζήτηση για το τι έγινε και τι μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.
Η αρνητική πρώτη προσπάθεια Σύριζα, είναι ταυτόχρονα μια τεράστια εμπειρία από την οποία μπορούν να εξαχθούν πολύτιμα συμπεράσματα και είναι καθήκον να εξαχθούν όλα τα συμπεράσματα για να μπορέσουμε να πάμε μπροστά.
Συνοψίζουμε πιο κάτω τις απόψεις που καταθέσαμε στα προηγούμενα κείμενα μας.
Κίνδυνοι από την αδυναμία να συνδεθείς με τις μάζες…
Κεντρικούς από αυτούς τους κινδύνους εντόπισε ο ΚΒ στο κείμενο του. Όπως αυτόν που προκύπτει από κομματικά στελέχη κλεισμένα «σ’ ένα δωμάτιο με αποτσίγαρα και αέναη αντιπαράθεση για την αριστεροσύνη και το μέτρο της…». Αναπόφευκτα το κόμμα «θα χάσει τη σχέση με την κοινωνία, την πραγματικότητα και φοβάμαι και τους λίγους followers» . Ανάλογοι οι κίνδυνοι και από όσους «Σκέφτονται με όρους κομματικών γραφείων, κομματικών μελών που είναι ένα είδος ηρωικών ερημιτών που δεν τους αφουγκράζεται η κοινωνία και ιστορικής νομοτέλειας για την επικράτηση του (αριστερού) καλού…»
Η «αριστεροσίνη» και οι πολιτικές για «επικράτηση του (αριστερού) καλού» έχουν νόημα στον βαθμό που μπορούν να δώσουν λύσεις, στον βαθμό που μπορούν να συνδεθούν με τις μάζες και να δώσουν λύσεις. Αν η αριστεροσίνη και η περισπούδαστη μαρξιστική φιλοσοφική θεώρηση αποτελούν τίτλους για να ξεχωρίζουν οι λίγοι που «καταλαβαίνουν» από τους υπόλοιπους αδαής, τότε είναι καταδικασμένες.
Ο Σύριζα κατάφερε να αποφύγει αυτό τον κίνδυνο. Ενώ ήταν ένα κόμμα στο οποίο υπήρχε συζήτηση, ακούγονταν μια σειρά απόψεις, κάτι απόλυτα απαραίτητο, και γενικά υπήρχαν σημαντικά στοιχεία δημοκρατικής λειτουργίας, την ίδια ώρα συμμετείχε πολύ ενεργά στις εξελίξεις στα πεζοδρόμια. Και καθοδηγούσε.
…και κίνδυνοι από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της εξουσίας
Ακόμα πιο θανάσιμοι γίνονται οι κίνδυνοι για όλες τις προσπάθειες που καταφέρνουν να βρεθούν στην εξουσία. Ή, καλύτερα, στη διακυβέρνηση, διότι ακόμα και τότε η πραγματική εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτικών τραπεζών, των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και του κρατικού μηχανισμού που ελέγχεται από αυτούς.
Αυτούς τους κινδύνους εντόπισε ο ΚΒ σε κείμενο του δύο μέρες μετά τις ευρωεκλογές.
«Μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του 2015, τα κυβερνητικά στελέχη αναλώθηκαν στη «δυσκολία της διαπραγμάτευσης» και δυστυχώς ετεροπροσδιορίστηκαν και δικαιολογήθηκαν από αυτή…»
«πολιτικό προσωπικό που νοιαζόταν περισσότερο για τη διαιώνισή του απ ό,τι για τον διαφαινόμενο κίνδυνο πως χάνει την ευκαιρία…»
«Με ελάχιστες εξαιρέσεις υπουργών, οι πολλοί λόγω άγνοιας και ανικανότητας παραδόθηκαν σε «ευέλικτους» που εμφανίζονταν ως τεχνοκράτες στην αρχή για να λύσουν θέματα και στη συνέχεια για να διατηρήσουν τον υπουργό στη θέση του…»
«Οι δειλοί ανακάλυψαν το «σεβασμό στους θεσμούς» τους οποίους διύλιζαν την ώρα που κατάπιναν το παλιό σύστημα ή είχαν την αυταπάτη πως θα το κάνουν φιλικό ώστε να τους ανέχεται…»
«Ένα μεγάλο πρόβλημα ήταν πως αρκετά στελέχη του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού πίστεψαν στην παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ και μεθόδευσαν το πολιτικό τους μέλλον μετά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ...»
«Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε σε πλήρη αναντιστοιχία με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, τη μεγάλη μάζα δηλαδή που χωρίς να έχει κομματική ένταξη πίστευε στο ΣΥΡΙΖΑ…»
Δύσκολα θα μπορούσε να περιγραφεί ο εκφυλισμός του κυβερνητικού Σύριζα, με πιο πετυχημένο και κατανοητό τρόπο.
«Μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του 2015, τα κυβερνητικά στελέχη αναλώθηκαν στη «δυσκολία της διαπραγμάτευσης…». Δυσκολία για την οποία δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι τέτοια ήταν. Και αφού τέτοια ήταν, δέχτηκαν τον συμβιβασμό και βολεύτηκαν στις θέσεις που τους πρόσφεραν σημαντικά προνόμια σε σχέση με το πώς ζούσε ο υπόλοιπος πληθυσμός στην Ελλάδα της κρίσης. Και «ανακάλυψαν το «σεβασμό στους θεσμούς» και στο σύστημα, έχοντας «την αυταπάτη πως θα το κάνουν φιλικό ώστε να τους ανέχεται…».
Και όταν φάνηκε ότι η κρίση δεν μπορούσε να αντιμετωπισθεί με πολιτικές ανάλογες με αυτές που τη δημιούργησαν, χωρίς καμιά ουσιαστική τομή στο σύστημα το οποίο τις δημιούργησε, «αρκετά στελέχη του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού πίστεψαν στην παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ και μεθόδευσαν το πολιτικό τους μέλλον μετά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ...»
«Κομματικό κονκλάβιο παλαιού τύπου»
Έχοντας λοιπόν υπόψη όλα τα πιο πάνω, ποιο είναι το «Κομματικό κονκλάβιο παλαιού τύπου», που ο ΚΒ φέρνει ως παράδειγμα προς αποφυγή;
Στα σίγουρα -αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται εύκολα από το κείμενο του ΚΒ- θα πρέπει να είναι ένα κόμμα που να αποφύγει την «αέναη αντιπαράθεση για την αριστεροσίνη και το μέτρο της…»
Ακόμα όμως πιο σημαντικό, ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι να βρεθούν τρόποι ώστε ο κομματικός μηχανισμός να αποφύγει τον θανάσιμο εναγκαλισμό της εξουσίας.
Ενώ όμως από τις ευρωεκλογές ήδη ο ΚΒ κατέγραψε τον εκφυλισμό μεγάλου τουλάχιστον μέρους του κυβερνητικού Σύριζα, δεν έχουμε υπόψη μας να έχει κάνει προτάσεις για το πώς αυτό το ζήτημα αντιμετωπίζεται σε μια πιθανή επάνοδο του Σύριζα στην κυβέρνηση.
Ακόμα όμως και να αποφύγει τη φθορά μέσα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της εξουσίας, ένα κόμμα της αριστεράς στην κυβέρνηση θα οδηγηθεί στην ήττα και την απαξίωση αν δεν δώσει λύσεις.
Μπορούσε ο Σύριζα να δώσει λύσεις μετά τη συνθηκολόγηση και την αποδοχή του οικονομικού συστήματος του οποίου η κρίση έχει γονατίσει τον πλανήτη; Ούτε σε αυτό δίνει κάποια απάντηση το κείμενο του ΚΒ.
Το πιο δυστυχές όμως από τη σημαντική προσπάθεια αναζήτησης διεξόδου στο κτίσιμο του κόμματος, είναι ότι ο ΚΒ ζητά «κόμμα νέου τύπου» ενώ στην αριστερά υπάρχει βαριά κληρονομιά ενός ανεκτίμητου «κομματικού κονκλάβιου παλαιού τύπου».
Που όπως και γενιές ολόκληρες αγωνιστών της αριστεράς, έτσι και ο ΚΒ δεν φαίνεται να γνωρίζει, αφού διαστρεβλώθηκε και θάφτηκε από την σταλινική παραχάραξη του τι είναι κόμμα της τάξης.
Πηγή: socialistikiekfrasi.com
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου