Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί σήμερα Σάββατο 11 / 10 / 2019 στα περίπτερα
«Έφθασε στην πόρτα μας ο πόλεμος. Είμαι 83 χρονών και δεν θα ήθελα να είμαι 25, με αυτά που βλέπω να έρχονται». Το σχόλιο που ακούσαμε, μέσα στην απλοϊκότητά του, εκφράζει αγωνία αλλά και μια συναίσθηση πολύ πιο πραγματική, πιο οξυδερκή, από αρκετές αναλύσεις και άρθρα που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες.
Μπαίνουμε σε μια νέα πραγματικότητα. Αυτή ορίζεται από την αποφασιστική δραστηριοποίηση μιας αντιδραστικής, φασιστικής στην ουσία της και επεκτατικής στις βλέψεις της, πολιτικής της Τουρκίας. Με τη συναίνεση και την ανοχή όλης της «διεθνούς κοινότητας».
Εισβάλει σε μια χώρα, τη Συρία, αφού το έχει αναγγείλει επίσημα στον ΟΗΕ χωρίς να συναντήσει καμία αντίδραση, ονομάζει όλους τους Κούρδους τρομοκράτες, και υιοθετεί τις τζιχαντιστικές συμμορίες. Προς το παρόν, από τις 100.000 που έχουν τεθεί στην μάχη, οι 20.000 αποτελούνται από τις φιλοτουρκικές συμμορίες των τζιχαντιστών και των αντικαθεστωτικών της Συρίας.
Η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθεί. Με δόλιο τρόπο είναι αναμειγμένη και προσπαθεί να τα έχει καλά με την Τουρκία.
Η συνθήκη της Λωζάνης, που ορίζει τα σύνορα στην περιοχή, έχει υποστεί μεγάλη ρωγμή. Η Τουρκία θέλει να την καταργήσει στην πράξη τελείως.
ΗΠΑ και Δύση γνωρίζουν πως χωρίς την Τουρκία έχουν χάσει όλη την Μέση Ανατολή. Επομένως, ο τουρκικός επεκτατισμός πρέπει να τροφοδοτηθεί, αν αυτός είναι όρος για τη «δυτικοφιλία» της Άγκυρας.
Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιβάλλουν ό,τι θέλουν στην περιοχή, ενώ οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν γελοιοποιηθεί. Τρέμουν μήπως ο Ερντογάν πραγματοποιήσει την απειλή του για άνοιγμα της στρόφιγγας με τους πρόσφυγες.
Η Ρωσία προς το παρόν κρατά χαμηλούς τόνους, γιατί ενδιαφέρεται να επωφεληθεί από την αποδυνάμωση της αμερικάνικης πολιτικής στην περιοχή. Αλλά και από τις σχέσεις που μπορεί να αναπτύσσει με τον Ερντογάν, τον Άσαντ, το Ιράν. Γι αυτό και δεν είναι φιλοκουρδική η πολιτική της.
Το βασικό και κεντρικότερο σημείο σήμερα, είναι να καταγγελθεί απερίφραστα ο τούρκικος επεκτατισμός, να καταδικαστεί η εισβολή στη Συρία, να υποστηριχθούν οι λαοί που θα αντισταθούν. Να αφυπνιστούν όσοι τρέφουν αυταπάτες ότι κάπου θα σταματήσει η Τουρκία, ή ακόμα και ότι δικαίως μάχεται για να κατοχυρώσει την διεθνή της θέση στην περιοχή.
Συνάμα, να καταγγελθεί η συμπαιγνία και υποκρισία της Δύσης κι όλων των δυνάμεων που παίζουν σκάκι στις πλάτες των λαών και χωρών, αδιαφορώντας για την ειρήνη και τη ζωή.
Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν υπάρχει καμία πρόοδος χωρίς την αντιμετώπιση των απειλών της επεκτατικής Τουρκίας. Και, όπως αφέθηκε να πάρει φιλέτο από την Β. Συρία, έτσι θα απλώσει το χέρι της και προς δυσμάς: Αιγαίο, Κύπρος, Θράκη.
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
«Έφθασε στην πόρτα μας ο πόλεμος. Είμαι 83 χρονών και δεν θα ήθελα να είμαι 25, με αυτά που βλέπω να έρχονται». Το σχόλιο που ακούσαμε, μέσα στην απλοϊκότητά του, εκφράζει αγωνία αλλά και μια συναίσθηση πολύ πιο πραγματική, πιο οξυδερκή, από αρκετές αναλύσεις και άρθρα που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες.
Μπαίνουμε σε μια νέα πραγματικότητα. Αυτή ορίζεται από την αποφασιστική δραστηριοποίηση μιας αντιδραστικής, φασιστικής στην ουσία της και επεκτατικής στις βλέψεις της, πολιτικής της Τουρκίας. Με τη συναίνεση και την ανοχή όλης της «διεθνούς κοινότητας».
Εισβάλει σε μια χώρα, τη Συρία, αφού το έχει αναγγείλει επίσημα στον ΟΗΕ χωρίς να συναντήσει καμία αντίδραση, ονομάζει όλους τους Κούρδους τρομοκράτες, και υιοθετεί τις τζιχαντιστικές συμμορίες. Προς το παρόν, από τις 100.000 που έχουν τεθεί στην μάχη, οι 20.000 αποτελούνται από τις φιλοτουρκικές συμμορίες των τζιχαντιστών και των αντικαθεστωτικών της Συρίας.
Η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθεί. Με δόλιο τρόπο είναι αναμειγμένη και προσπαθεί να τα έχει καλά με την Τουρκία.
Η συνθήκη της Λωζάνης, που ορίζει τα σύνορα στην περιοχή, έχει υποστεί μεγάλη ρωγμή. Η Τουρκία θέλει να την καταργήσει στην πράξη τελείως.
ΗΠΑ και Δύση γνωρίζουν πως χωρίς την Τουρκία έχουν χάσει όλη την Μέση Ανατολή. Επομένως, ο τουρκικός επεκτατισμός πρέπει να τροφοδοτηθεί, αν αυτός είναι όρος για τη «δυτικοφιλία» της Άγκυρας.
Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιβάλλουν ό,τι θέλουν στην περιοχή, ενώ οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν γελοιοποιηθεί. Τρέμουν μήπως ο Ερντογάν πραγματοποιήσει την απειλή του για άνοιγμα της στρόφιγγας με τους πρόσφυγες.
Η Ρωσία προς το παρόν κρατά χαμηλούς τόνους, γιατί ενδιαφέρεται να επωφεληθεί από την αποδυνάμωση της αμερικάνικης πολιτικής στην περιοχή. Αλλά και από τις σχέσεις που μπορεί να αναπτύσσει με τον Ερντογάν, τον Άσαντ, το Ιράν. Γι αυτό και δεν είναι φιλοκουρδική η πολιτική της.
Το βασικό και κεντρικότερο σημείο σήμερα, είναι να καταγγελθεί απερίφραστα ο τούρκικος επεκτατισμός, να καταδικαστεί η εισβολή στη Συρία, να υποστηριχθούν οι λαοί που θα αντισταθούν. Να αφυπνιστούν όσοι τρέφουν αυταπάτες ότι κάπου θα σταματήσει η Τουρκία, ή ακόμα και ότι δικαίως μάχεται για να κατοχυρώσει την διεθνή της θέση στην περιοχή.
Συνάμα, να καταγγελθεί η συμπαιγνία και υποκρισία της Δύσης κι όλων των δυνάμεων που παίζουν σκάκι στις πλάτες των λαών και χωρών, αδιαφορώντας για την ειρήνη και τη ζωή.
Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν υπάρχει καμία πρόοδος χωρίς την αντιμετώπιση των απειλών της επεκτατικής Τουρκίας. Και, όπως αφέθηκε να πάρει φιλέτο από την Β. Συρία, έτσι θα απλώσει το χέρι της και προς δυσμάς: Αιγαίο, Κύπρος, Θράκη.
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου