Γιάννης Περάκης
Πρέπει να δικαιολογηθεί ο τίτλος του κειμένου για να μην θεωρηθούν οι απόψεις του γράφοντος «Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα ουδέν εστι» (μτφ: Πέτρες και τούβλα και ξύλα και κεραμίδια που είναι πεταμένα εδώ κι εκεί δεν χρησιμεύουν σε τίποτα).
Part-I: Τετάρτη βράδυ, ο «άλλος άνθρωπος» μαγειρεύει για τους άστεγους στην οδό Θερμοπυλών 39 στον Κεραμεικό (καφενείο έξοδος), από τις 7 μμ. έως 11 μμ. Με την προτροπή ενός νέου παιδιού (εθελόντριας), πηγαίνουμε. Συζητάμε με κάποιους εθελοντές. Εμπειρία ζωής. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όταν πάμε να κάτσουμε γυρνώντας το βλέμμα αναζητώντας ένα κενό τραπέζι, οι πελάτες από τα διπλανά τραπέζια σε χαιρετούν. Αναγκάζεσαι να χαιρετήσεις και εσύ, για να μην θεωρηθείς αγενής. Αυτό ήταν το έναυσμα για να ξεδιπλωθούν κάποιες σκέψεις.
Part-II: Σάββατο μεσημέρι στον φιλόξενο χώρο του polis art café, η παρουσίαση του βιβλίου με θέμα «Ανάλεκτα Ψυχοθεραπείας και Πολιτικής». «Σιγά τα ωά» θα μπορούσε να πει κάποιος, είναι ανίσταση αυτή. Ίσως να είναι έτσι. Η συνέχεια θα δείξει. Μια «ενδιαφέρουσα» άποψη θα ήταν ότι εμείς οι αριστεροί χρίζουμε ομαδικής «ψυχοθεραπείας» λόγω των «αυτοκτονικών» τάσεων που μας διακρίνει (λόγω «πολιτικής μοναξιάς»). Όμως ας σοβαρευτούμε. Το θέμα ιδιαίτερα σοβαρό και ταυτόχρονα ενδιαφέρον. Το πάνελ αποτελείται από δύο ψυχίατρους (την κ. Κ. Μάτσα και τον κ. Γ. Μανιαδάκη), ένα δημοσιογράφο τον Π. Παπακωνσταντίνου), τον κ. Κ. Κουζουράκη (καθηγητή ζωγραφικής στο ΑΠΘ) και ένα πολιτικό (τον κ. Κ. Ησυχο (πρ. Αναπλ. Υουργός άμυνας). Ακούγονται ενδιαφέροντες αναλύσεις. Μια πρόταση του πολιτικού κάνει αίσθηση. Στο καιρό της πρώτης κρίσης στην Αργεντινή, κάποιοι ψυχίατροι έκαναν ψυχοθεραπεία στο δρόμο και στις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης. Η εμπειρία αυτή λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στις προηγούμενες πρώτες σκέψεις.
Part-III: Κυριακή πρωί, οι σκέψεις επιστρέφουν. Θεωρούνται μισές και ανολοκλήρωτες. Μπαίνεις στο διαδίκτυο και ψάχνεις. Πιάνεις το νήμα από την αρχή.Τα δύο προηγούμενα μέρη συνδέονται.Το κοινό τους σημείο η αλληλεγγύη. Έχει ισχύ η βασική την αρχή: «το απλό γεγονός ότι οι άνθρωποι πρέπει πρώτα απ’ όλα να φάνε, να πιουν, να στεγαστούν και να ντυθούν πριν ασχοληθούν με την πολιτική, την επιστήμη, τη θρησκεία» (Κ. Μάρξ). Ας μην λησμονούμε ότι ο στόχος είναι η επανένταξη των άστεγων αλλά και των συμπολιτών μας που έχουν ανάγκη. Έχουμε κατ’ αρχάς κάποιους πολύτιμους ανθρώπους που ασχολούνται με την σίτιση, Αρκεί; σίγουρα όχι. Ας περάσουμε στα επόμενα:
Α) Ιατρική περίθαλψη: Γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ εδώ και 22 χρόνια για να παρέχει ιατρική περίθαλψη στους άστεγους. Γιατρός αναλαμβάνει δράση όταν όλοι κοιμούνται. Ο γιατρός Τζιμ Γουίδερς βγαίνει κάθε βράδυ γιατί είναι αυτός που επινόησε την έννοια «ιατρική στους δρόμους». Εδώ και 27 χρόνια δηλαδή, βγαίνει στους δρόμους του Πίτσμπουργκ προσφέροντας ιατρική φροντίδα στους άστεγους. Και μάλιστα δωρεάν.Οι περισσότεροι γιατροί περιμένουν τους ασθενείς τους στο ιατρείο τους. Ο συγκεκριμένος όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτοί που τον έχουν πραγματικά ανάγκη, είναι απίθανο να απευθυνθούν σε αυτόν. Έτσι πηγαίνει εκείνος σε αυτούς. Πρόκειται για έναν πραγματικό ανθρωπιστή. Ο γιατρός πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις έναν άστεγο είναι να τον φροντίσεις εκεί που ζει.
Για αυτό κάθε βράδυ ετοιμάζει το σακίδιο του και επισκέπτεται τους άστεγους. Πολλές φορές μαζί με φοιτητές ιατρικής ή και εθελοντές. Ντυμένος και ο ίδιος ως άστεγος, εισβάλλει σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και δρόμους. Στη γενέτειρα πόλης του και φροντίζει όσους έχουν ανάγκη χωρίς καμία χρέωση. Ο Γουίδερς εξηγεί πως ξεκίνησε την ιατρική αυτή προσέγγιση. «Το πρώτο πράγμα που με ταρακούνησε ήταν ο αριθμός των ατόμων που έβρισκαν καταφύγιο κάτω από γέφυρες ή σε κάποιο κάμπινγκ. Η δυσαρέσκεια που υπήρχε προς την ιατρική κοινότητα και γενικότερα προς την κοινωνία με προβλημάτισε πολύ. Όταν άρχισα να εξετάζω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με άσχημα τραύματα. Έλκη που δεν είχαν θεραπευτεί, καρκίνο και ένα σωρό άλλες παθήσεις που δεν είχαν αντιμετωπιστεί.» Η προσπάθεια του Γουίδερς να βοηθήσει τους άστεγους ξεκίνησε το 1992. Όταν ήταν ακόμη ειδικευόμενος γιατρός. Δυστυχώς τότε δεν είχε την εμπειρία για να βρει τρόπους να προσεγγίσει τους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη. Όλα όμως βρήκαν τον δρόμο τους όταν συνάντησε και τελικά συνεργάστηκε με έναν πρώην άστεγο άνδρα, τον Μάικ Σάλοους. Ο άντρας αυτός τον σύστησε στην κοινότητα των αστέγων και τον βοήθησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η καλύτερη συμβουλή που του έδωσε: Να μην ντύνεται σαν γιατρός και να μην συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος.
Γουίδερς ο γιατρός, ήρωας της πόλης: Σήμερα ο Γουίδερς, πατέρας τεσσάρων παιδιών, δεν χρειάζεται πια να μεταμφιέζεται ως άστεγος. Έχει αναγνωριστεί ως ήρωας. Είναι πάντα ευπρόσδεκτος και έχει κερδίσει τον σεβασμό της κοινότητας των αστέγων. Έχει αντιμετωπίσει 26.000 περιστατικά αστέγων τα τελευταία 22 χρόνια. Έχει πλέον και μόνιμους ασθενείς που πάντα ενθουσιάζονται όταν τον βλέπουν. Από το 1992, όταν πρωτοξεκίνησε δηλαδή τις νυχτερινές του εξορμήσεις, ο Γουίδερς μετέτρεψε την νυχτερινή του ενασχόληση σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό το «Operation Safety Net». Ένα από τα πρώτα προγράμματα ιατρικής περίθαλψης των δρόμων. Το «Operation Safety Net» είναι επίσης μέλος του συστήματος υγείας του Πίτσμπουργκ. Έχει 16 μόνιμους υπάλληλους, κοινωνικούς λειτουργούς νοσηλευτές και γιατρούς. Ο οργανισμός αυτός είναι στην υπηρεσία των άστεγων 5 νύχτες την εβδομάδα. Ο οργανισμός αυτός δεν έχει βοηθήσει μόνο τους άστεγους σε θέματα υγείας. Βοήθησε επίσης το 75% από αυτούς να αποκτήσουν ασφάλεια υγείας. Και 500 από αυτούς να βρουν στέγη. Ο Γουίδερς απέδειξε πως ένας άνθρωπος μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο σε μια κοινωνία. Ο γιατρός Γουίδερς λέει ταπεινά: «Είναι μια συνεχής περιπέτεια το να πρέπει όλη την ώρα να βρίσκεις τρόπους για να κάνεις κάτι τέτοιο να λειτουργεί. Η δύναμη της ιατρικής περίθαλψης απλώνεται πολύ πιο πέρα από την ιατρική. Αλλάζει όλους τους ανθρώπους που είναι αναμεμιγμένοι. Οι άστεγοι γίνονται πιο δυνατοί και βρίσκουν το σθένος να φύγουν από τους δρόμους. Πιστεύω πως η θεραπεία είναι ο πυρήνας του σχηματισμού μιας κοινωνίας που θεωρεί πως ο καθένας από εμάς είναι άνθρωπος με άξια». «Για αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.». Αρκεί αυτό; Πάμε παρακάτω.
Β) Ψυχιατρική περίθαλψη: Είναι ξεκάθαρο όμως ότι ο φόβος και το άγχος στον οποίο αναφερόμαστε παραπέμπει πολύ περισσότερο σε ένα φόβο αγχωτικό που πετρώνει, πανικοβάλλει, ακινητοποιεί τον άνθρωπο και τον εμποδίζει να ψάξει πιθανές, δυνατές λύσεις διαφυγής. Όπως είπε σε μια συνέντευξη του ο γνωστός ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν αναφερόμενος στο άγχος, πρόκειται για «κάτι που τοποθετείται εκτός του σώματος μας, ένας φόβος, αλλά κανενός πράγματος, που συμπεριλαμβανομένου του πνεύματος, να μπορεί να αιτιολογήσει. Εν κατακλείδι, ο φόβος του φόβου». Στη σημερινή κατάσταση πολλοί βιώνουν την κατάσταση ως εγκλωβισμένοι, νοιώθουν να βρίσκονται σε μια παθητική θέση αντικειμένου ενός κακόβουλου δόλιου Άλλου, της τράπεζας, του Σόιμπλε κλπ που έχει σχεδόν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω τους χωρίς να τους απομένει δυνατότητα εξεύρεσης διεξόδου (Φραγκιαδάκη Μαρίνα / ψυχαναλύτρια). Αρκεί αυτό; Πάμε παρακάτω:
Γ) Η θεραπευτική «Ιατρική» της ψυχής και του μυαλού. Ο Πολιτισμός:
1) Θέατρο του δρόμου: Τι είναι το θέατρο του δρόμου; Αυτό ακριβώς αυτό που λέει η πρόταση, ένα θέατρο που λαμβάνει χώρο στους δρόμους, ή σε πιο ελεύθερη απόδοση, σε εξωτερικούς χώρους. Θεωρείται από τα παλαιότερα είδη θεάτρου, αν όχι το αρχαιότερο. Στόχος της θεατρικής αυτής έκφρασης είναι η παροχή τέχνης σε δημόσιο χώρο και η κατ’επέκταση συμμετοχή του κόσμου σε αυτό. Χαρακτηρίζεται από ελευθερία και εναλλακτικότητα σε σχέση με τα συμβατικά είδη θεάτρου. Το θέατρο δρόμου ωθεί την ίδια την πόλη και τους πολίτες της να γίνουν το πεδίο της καλλιτεχνικής δράσης και έκφρασης. Κάποιοι μάλιστα μετέπειτα διάσημοι καλλιτέχνες ξεκίνησαν από το θέατρο δρόμου όπως ο Robin Williams, ο David Bowie και άλλοι.
Το τι επιλέγει ο κάθε καλλιτέχνης να αναπαράγει στην ερμηνεία του δεν είναι περιορισμένο, καθώς δεν μπορούμε να διακρίνουμε μια συγκεκριμένη κατηγορία στο θέατρο δρόμου. Μπορεί να είναι μονόλογος, μπορεί μουσικοθεατρικό σύνολο, μπορεί να είναι ένα κλασικό έργο, μια κωμωδία, το οτιδήποτε. Αυτό είναι το μεγάλο θετικό του είδους αυτού, ότι δεν χρειάζεται να μπει σε κάποιο “κουτάκι” και δεν εξαρτάται από κανένα άτομο άμεσα, παρά μόνο από τον ίδιο τον ερμηνευτή. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μεγάλη παράδοση στο θέατρο δρόμου, εντούτοις αρκετοί άνθρωποι, ειδικά στις πόλεις, δίνουν το δικό τους στοιχείο και αναζωογονούν αυτή τη μορφή θεάτρου. Όσον αφορά το σημείο όπου λαμβάνει χώρα, κι εδώ είναι όλα ελεύθερα, αναφερόμενοι πάντα σε εξωτερικούς χώρους. Αν θέλουμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι θα πούμε ότι βλέπουμε να συμβαίνει σε πλατείες, πεζοδρόμια, πεζόδρομους και κήπους.
Ο καλλιτέχνης απλά στήνει ό,τι χρειάζεται, ή και τίποτα, και επιδίδεται στο αγαπημένο του αντικείμενο, δίχως να υπάρχει οικονομικό αντίτιμο για τους θεατές του. Συχνά το θέατρο δρόμου αποτελεί μέρος κάποιου φεστιβάλ, ή θεματικής εκδήλωσης σαν μέρος των προγραμμάτων τους και διοργανώνεται από διάφορους φορείς σε αυτή την περίπτωση. Αρκετοί από τους καλλιτέχνες του είδους, συχνά προτιμούν αυτή τη μορφή έκφρασης καθώς θεωρούν πως η τέχνη τους γίνεται προσβάσιμη σε μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Ελπίζουμε να συνεχιστεί το θέατρο δρόμου και όλο και περισσότεροι άνθρωποι να γεμίζουν τις μέρες μας με όμορφα δρώμενα.
2) Μουσική του δρόμου: «Οι μουσικοί του δρόμου είναι κατά κύριο λόγο οι νεαροί μαθητές του μουσικού σχολείου, οι φοιτητές του μουσικού τμήματος του πανεπιστημίου και οι σπουδαστές των ωδείων, που θέλουν να θέσουν την τέχνη τους στη δοκιμασία της ανοιχτής ακρόασης στον δρόμο, μετρώντας τρόπον τινά την αποδοχή της μουσικής τους από το κοινό...». Μένω στο ότι οι μουσικοί θέτουν σε δοκιμασία την τέχνη τους. Αυτό νομίζω είναι η πεμπτουσία της υπόθεσης και όχι ποιοι συναπαρτίζουν τους μουσικούς του δρόμου.
Οι μουσικοί του δρόμου διασώζουν την τέχνη και την παράδοση, είναι οι σύγχρονοι ομηρικοί αοιδοί, οι άνθρωποι που με το ταλέντο τους (και τη σπουδή τους) συνέχουν ξεχαρβαλωμένες και απολίτιστες εν γένει κοινωνίες, αυθαδιάζουν στον σφαλερό τρόπο παραγωγής και διαδίδουν μιαν άλλη, ελεύθερη, ανεξάρτητη, ανθρώπινη επικοινωνία. Χρειαζόμαστε πολλές «ανασκαφές» και πολλές δοκιμασίες ώστε να ξαναγίνουμε σοβαροί. Άλλωστε από τον δρόμο ξεκίνησαν οι B.B. King. η Tracy Chapman, η Sheryl Crow, ο Rod Stewart, η Janis Joplin και ο Michael Kiwanuka, μεταξύ άλλων. Στον δρόμο έγινε γνωστός και ο Manu Chao. Ο δρόμος είναι για εκείνους, η πρώτη και απόλυτα ελεύθερη σκηνή. Και από τον δρόμο ορισμένοι εξ αυτών, έφτασαν στην απόλυτη καθιέρωση. Το αυτό ισχύει και τη λογοτεχνία, την ποίηση.
Part IV - I have a dream: Από το «όνειρο» στη πράξη: Η αλληλεγγύη (και όχι η φιλανθρωπία) έχει πολλές πτυχές. Το κεντρικό πρόσωπο δέκτης της αλληλεγγύης είναι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ανεξαρτήτου φύλου ή εθνικότητας ή θρησκείας. Από την αποτροπή των πλειστηριασμών (ΛΑΕ, ΚΚΕ) και των διακοπών της ΔΕΗ (σε άπορους), μέχρι την κοινωνική επανένταξη των αστέγων. Χρειάζεται ένα πανελλαδικό συντονιστικό. Η δημιουργία ενός κοινωνικού μετώπου. Που είστε απλοί άνθρωποι, άνθρωποι του πνεύματος, καλλιτέχνες, τραγουδιστές ηθοποιοί καθηγητές πανεπιστημίων. Σ’ αυτό το συντονιστικό χωράμε όλοι, όσοι δεν ανεχόμαστε αυτό που συμβαίνει εδώ και καιρό στη χώρα μας. Αφού η δική μας η γενιά στάθηκε ανίκανη να ενωθεί πολιτικά, ας ενωθούμε τουλάχιστον κοινωνικά. Πολλά νέα παιδιά μας ήδη το πράττουν.
Η πρόσφατη ιστορία μας το αποδεικνύει: ΕΑΜ, από τον αγώνα για την επιβίωση στον αντιστασιακό αγώνα. Ο αγώνας για την επιβίωση σχετικοποιούσε τα όρια ανάμεσα στο νόμιμο και το παράνομο. Η κλοπή υλικών από επιταγμένα εργοστάσια μέσα στις σκληρές συνθήκες της κατοχής απλά μια παραβατική πράξη. Απέκτησε πολιτικό νόημα. Έγινε μια πράξη πολιτικής ανυπακοής και αντίστασης.
Ένα ακόμα πεδίο που ευνοούσε την ανάπτυξη της αντιστασιακής δράσης ήταν αυτό των κατοχικών συσσιτίων. Γύρω από τα συσσίτια αναπτύχθηκαν δίκτυα που υπεξαιρούσαν ποσότητες τροφίμων από τους δικαιούχους και τις διοχέτευαν στη μαύρη αγορά με στόχο το κέρδος. Ο έλεγχος που ασκούσαν οι υπηρεσίες του Ερυθρός Σταυρός δεν μπορούσε να αποτρέψει το φαινόμενο αυτό. Η εικόνα διαφθοράς ενεργοποίησε τα μέλη του ΕΑΜ με στόχο την ανάληψη της διαχείρισης των συσσιτίων. Η παρέμβαση του ΕΑΜ για μια δίκαιη διανομή των τροφίμων με δελτίο μετέτρεψε τα συσσίτια σε πεδίο συνάντησης του αγώνα των Αθηναίων για την επιβίωση με την οργανωμένη αντιστασιακή δράση.
Το ΕΑΜ έδειχνε στην πράξη ότι μόνο με αυτό τον τρόπο ήταν δυνατό να αντιμετωπιστούν οι αρνητικές συνέπειες της στρατιωτικής Κατοχής. Την αντίσταση σε αυτή την εξαθλίωση, ψυχική και σωματική του λαού, έθεσε ως κύριο στόχο του το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), η μεγαλύτερη και ισχυρότερη αντιστασιακή οργάνωση της χώρας κατά τη διάρκεια της Κατοχής, που ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Το ΕΑΜ, αφού επισήμανε τους κινδύνους από την εξαθλίωση του λαού από την πείνα, έθεσε ως πρώτο σκοπό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα την καθημερινή πάλη για την επιβίωση, ώστε να μη λυγίσει ο ελληνικός λαός από την πείνα, τις κακουχίες και τις υλικές στερήσεις.
Όπως έγραφε η μπροσούρα που έγραψε ο Δ. Γληνός και κυκλοφόρησε το 1942 κατά τη διάρκεια της Κατοχής με τίτλο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» : «Όταν αφήσεις το λαό να πεθάνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες μετά ότι θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα, είσαι ένα συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σαν να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει. Ο εθνικοαπελευθερωτικός λοιπόν αγώνας αρχίζει από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, για τα συσσίτια, για τα μεροκάματα, για τα φάρμακα, ενάντια στην εξαθλίωση του λαού και τη λιμοκτονία του».
Η εαμική οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης είχε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων σκοπεύοντας κυρίως στην προσφορά βοήθειας στα θύματα της Κατοχής, στην οργάνωση διεκδικητικών αγώνων για τρόφιμα και αύξηση μισθών, στη συλλογή του πλεονάσματος από τις αγροτικές περιοχές και στη αναδιανομή του ανάλογα με τις ανάγκες.
Ας το τολμήσουμε, μετατρέποντας αυτές τις μικρές εστίες αλληλεγγύης σε κάθε συνοικία, σε πράξεις αντίστασης και Διονυσιακές γιορτές. Στο χέρι μας είναι.
«Έλα, ω Διθύραμβε Βάκχε, έλα να φέρεις τις ιερές ώρες του ιερού σου έαρος. Με τον οίνον και με οίστρους θεϊκούς ήρθες στους ανθηρούς λειμώνες της Ελευσίνος ΕΥΟΙ Ω ΙΟ ΒΑΚΧΕ Ω ΠΑΙΑΝ κι όλο το έθνος το Ελληνικό πηγαίνει στα όργια τα ΟΣΙΑ τα ενναετή και ΊΑΚΧΟ σε καλεί, που διώχνει τους πόνους και τις λύπες των θνητών….» (Δελφικός ύμνος που εψάλλετο κατά τη γέννηση του Διονύσου).
Έχω μια θλίψη που έρχεται απ' την αρχή του κόσμου
μαζί με την βαθιά πνοή, την παγωμένη λάμψη.
Μπήκε στο πρώτο κύτταρο σαν μια μικρή ακίδα
κι, ότι απ' αυτό γεννήθηκε, θέλησε να υποτάξει.
Τ'αμέριμνα μικρά παιδιά, τα ζώα και τα δέντρα
ποτέ της δεν τα γλέντησε, δεν είχε τι να κάνει.
Μα αν έβρισκε συνείδηση, έβγαζε την βουκέντρα
κι έσπρωχνε την βαρύθυμη στην τρομερή χοάνη.
Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι.
Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος.
Δεν σου φωνάζει: ''Είμ' εδώ!'' κι, ενώ όλα είναι εντάξει,
αυτή ‘ναι που θα φταίει, αν δεν σε χωράει ο τόπος.
Όπου τα λόγια είναι φτωχά, το πένθος είναι γλέντι
κι όπου μπορούν να ερωτευτούν η όμορφη κυρία
-που από τα ψώνια της γυρνά στο σπίτι ευτυχισμένη-
κι ο σκελετός που βρέθηκε κάπου στην Σιβηρία
Στρατιές περάσαν απο κεί, χαθήκανε στην δίνη,
σε μιά πραγματικότητα ρευστή σαν άγριο μέλι.
Οι ανήσυχοι σταυρώθηκαν, οι ήσυχοι τρομάξαν
κι ένας περίπου αλώβητος: ''Ο κύριος δεν με μέλει".
Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι.
Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος.
Δεν σου φωνάζει: ''Είμ' εδώ!'' κι, ενώ όλα είναι εντάξει,
αυτή ‘ναι που θα φταίει, αν δεν σε χωράει ο τόπος.
Πηγές: Βασίλης Σκουρής, Maxmag-24-01-2019, AMEACare
Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη
Πρέπει να δικαιολογηθεί ο τίτλος του κειμένου για να μην θεωρηθούν οι απόψεις του γράφοντος «Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα ουδέν εστι» (μτφ: Πέτρες και τούβλα και ξύλα και κεραμίδια που είναι πεταμένα εδώ κι εκεί δεν χρησιμεύουν σε τίποτα).
Το story
Part-I: Τετάρτη βράδυ, ο «άλλος άνθρωπος» μαγειρεύει για τους άστεγους στην οδό Θερμοπυλών 39 στον Κεραμεικό (καφενείο έξοδος), από τις 7 μμ. έως 11 μμ. Με την προτροπή ενός νέου παιδιού (εθελόντριας), πηγαίνουμε. Συζητάμε με κάποιους εθελοντές. Εμπειρία ζωής. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όταν πάμε να κάτσουμε γυρνώντας το βλέμμα αναζητώντας ένα κενό τραπέζι, οι πελάτες από τα διπλανά τραπέζια σε χαιρετούν. Αναγκάζεσαι να χαιρετήσεις και εσύ, για να μην θεωρηθείς αγενής. Αυτό ήταν το έναυσμα για να ξεδιπλωθούν κάποιες σκέψεις.
Part-II: Σάββατο μεσημέρι στον φιλόξενο χώρο του polis art café, η παρουσίαση του βιβλίου με θέμα «Ανάλεκτα Ψυχοθεραπείας και Πολιτικής». «Σιγά τα ωά» θα μπορούσε να πει κάποιος, είναι ανίσταση αυτή. Ίσως να είναι έτσι. Η συνέχεια θα δείξει. Μια «ενδιαφέρουσα» άποψη θα ήταν ότι εμείς οι αριστεροί χρίζουμε ομαδικής «ψυχοθεραπείας» λόγω των «αυτοκτονικών» τάσεων που μας διακρίνει (λόγω «πολιτικής μοναξιάς»). Όμως ας σοβαρευτούμε. Το θέμα ιδιαίτερα σοβαρό και ταυτόχρονα ενδιαφέρον. Το πάνελ αποτελείται από δύο ψυχίατρους (την κ. Κ. Μάτσα και τον κ. Γ. Μανιαδάκη), ένα δημοσιογράφο τον Π. Παπακωνσταντίνου), τον κ. Κ. Κουζουράκη (καθηγητή ζωγραφικής στο ΑΠΘ) και ένα πολιτικό (τον κ. Κ. Ησυχο (πρ. Αναπλ. Υουργός άμυνας). Ακούγονται ενδιαφέροντες αναλύσεις. Μια πρόταση του πολιτικού κάνει αίσθηση. Στο καιρό της πρώτης κρίσης στην Αργεντινή, κάποιοι ψυχίατροι έκαναν ψυχοθεραπεία στο δρόμο και στις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης. Η εμπειρία αυτή λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στις προηγούμενες πρώτες σκέψεις.
Part-III: Κυριακή πρωί, οι σκέψεις επιστρέφουν. Θεωρούνται μισές και ανολοκλήρωτες. Μπαίνεις στο διαδίκτυο και ψάχνεις. Πιάνεις το νήμα από την αρχή.Τα δύο προηγούμενα μέρη συνδέονται.Το κοινό τους σημείο η αλληλεγγύη. Έχει ισχύ η βασική την αρχή: «το απλό γεγονός ότι οι άνθρωποι πρέπει πρώτα απ’ όλα να φάνε, να πιουν, να στεγαστούν και να ντυθούν πριν ασχοληθούν με την πολιτική, την επιστήμη, τη θρησκεία» (Κ. Μάρξ). Ας μην λησμονούμε ότι ο στόχος είναι η επανένταξη των άστεγων αλλά και των συμπολιτών μας που έχουν ανάγκη. Έχουμε κατ’ αρχάς κάποιους πολύτιμους ανθρώπους που ασχολούνται με την σίτιση, Αρκεί; σίγουρα όχι. Ας περάσουμε στα επόμενα:
Α) Ιατρική περίθαλψη: Γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ εδώ και 22 χρόνια για να παρέχει ιατρική περίθαλψη στους άστεγους. Γιατρός αναλαμβάνει δράση όταν όλοι κοιμούνται. Ο γιατρός Τζιμ Γουίδερς βγαίνει κάθε βράδυ γιατί είναι αυτός που επινόησε την έννοια «ιατρική στους δρόμους». Εδώ και 27 χρόνια δηλαδή, βγαίνει στους δρόμους του Πίτσμπουργκ προσφέροντας ιατρική φροντίδα στους άστεγους. Και μάλιστα δωρεάν.Οι περισσότεροι γιατροί περιμένουν τους ασθενείς τους στο ιατρείο τους. Ο συγκεκριμένος όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτοί που τον έχουν πραγματικά ανάγκη, είναι απίθανο να απευθυνθούν σε αυτόν. Έτσι πηγαίνει εκείνος σε αυτούς. Πρόκειται για έναν πραγματικό ανθρωπιστή. Ο γιατρός πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις έναν άστεγο είναι να τον φροντίσεις εκεί που ζει.
Για αυτό κάθε βράδυ ετοιμάζει το σακίδιο του και επισκέπτεται τους άστεγους. Πολλές φορές μαζί με φοιτητές ιατρικής ή και εθελοντές. Ντυμένος και ο ίδιος ως άστεγος, εισβάλλει σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και δρόμους. Στη γενέτειρα πόλης του και φροντίζει όσους έχουν ανάγκη χωρίς καμία χρέωση. Ο Γουίδερς εξηγεί πως ξεκίνησε την ιατρική αυτή προσέγγιση. «Το πρώτο πράγμα που με ταρακούνησε ήταν ο αριθμός των ατόμων που έβρισκαν καταφύγιο κάτω από γέφυρες ή σε κάποιο κάμπινγκ. Η δυσαρέσκεια που υπήρχε προς την ιατρική κοινότητα και γενικότερα προς την κοινωνία με προβλημάτισε πολύ. Όταν άρχισα να εξετάζω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με άσχημα τραύματα. Έλκη που δεν είχαν θεραπευτεί, καρκίνο και ένα σωρό άλλες παθήσεις που δεν είχαν αντιμετωπιστεί.» Η προσπάθεια του Γουίδερς να βοηθήσει τους άστεγους ξεκίνησε το 1992. Όταν ήταν ακόμη ειδικευόμενος γιατρός. Δυστυχώς τότε δεν είχε την εμπειρία για να βρει τρόπους να προσεγγίσει τους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη. Όλα όμως βρήκαν τον δρόμο τους όταν συνάντησε και τελικά συνεργάστηκε με έναν πρώην άστεγο άνδρα, τον Μάικ Σάλοους. Ο άντρας αυτός τον σύστησε στην κοινότητα των αστέγων και τον βοήθησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η καλύτερη συμβουλή που του έδωσε: Να μην ντύνεται σαν γιατρός και να μην συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος.
Γουίδερς ο γιατρός, ήρωας της πόλης: Σήμερα ο Γουίδερς, πατέρας τεσσάρων παιδιών, δεν χρειάζεται πια να μεταμφιέζεται ως άστεγος. Έχει αναγνωριστεί ως ήρωας. Είναι πάντα ευπρόσδεκτος και έχει κερδίσει τον σεβασμό της κοινότητας των αστέγων. Έχει αντιμετωπίσει 26.000 περιστατικά αστέγων τα τελευταία 22 χρόνια. Έχει πλέον και μόνιμους ασθενείς που πάντα ενθουσιάζονται όταν τον βλέπουν. Από το 1992, όταν πρωτοξεκίνησε δηλαδή τις νυχτερινές του εξορμήσεις, ο Γουίδερς μετέτρεψε την νυχτερινή του ενασχόληση σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό το «Operation Safety Net». Ένα από τα πρώτα προγράμματα ιατρικής περίθαλψης των δρόμων. Το «Operation Safety Net» είναι επίσης μέλος του συστήματος υγείας του Πίτσμπουργκ. Έχει 16 μόνιμους υπάλληλους, κοινωνικούς λειτουργούς νοσηλευτές και γιατρούς. Ο οργανισμός αυτός είναι στην υπηρεσία των άστεγων 5 νύχτες την εβδομάδα. Ο οργανισμός αυτός δεν έχει βοηθήσει μόνο τους άστεγους σε θέματα υγείας. Βοήθησε επίσης το 75% από αυτούς να αποκτήσουν ασφάλεια υγείας. Και 500 από αυτούς να βρουν στέγη. Ο Γουίδερς απέδειξε πως ένας άνθρωπος μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο σε μια κοινωνία. Ο γιατρός Γουίδερς λέει ταπεινά: «Είναι μια συνεχής περιπέτεια το να πρέπει όλη την ώρα να βρίσκεις τρόπους για να κάνεις κάτι τέτοιο να λειτουργεί. Η δύναμη της ιατρικής περίθαλψης απλώνεται πολύ πιο πέρα από την ιατρική. Αλλάζει όλους τους ανθρώπους που είναι αναμεμιγμένοι. Οι άστεγοι γίνονται πιο δυνατοί και βρίσκουν το σθένος να φύγουν από τους δρόμους. Πιστεύω πως η θεραπεία είναι ο πυρήνας του σχηματισμού μιας κοινωνίας που θεωρεί πως ο καθένας από εμάς είναι άνθρωπος με άξια». «Για αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.». Αρκεί αυτό; Πάμε παρακάτω.
Β) Ψυχιατρική περίθαλψη: Είναι ξεκάθαρο όμως ότι ο φόβος και το άγχος στον οποίο αναφερόμαστε παραπέμπει πολύ περισσότερο σε ένα φόβο αγχωτικό που πετρώνει, πανικοβάλλει, ακινητοποιεί τον άνθρωπο και τον εμποδίζει να ψάξει πιθανές, δυνατές λύσεις διαφυγής. Όπως είπε σε μια συνέντευξη του ο γνωστός ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν αναφερόμενος στο άγχος, πρόκειται για «κάτι που τοποθετείται εκτός του σώματος μας, ένας φόβος, αλλά κανενός πράγματος, που συμπεριλαμβανομένου του πνεύματος, να μπορεί να αιτιολογήσει. Εν κατακλείδι, ο φόβος του φόβου». Στη σημερινή κατάσταση πολλοί βιώνουν την κατάσταση ως εγκλωβισμένοι, νοιώθουν να βρίσκονται σε μια παθητική θέση αντικειμένου ενός κακόβουλου δόλιου Άλλου, της τράπεζας, του Σόιμπλε κλπ που έχει σχεδόν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω τους χωρίς να τους απομένει δυνατότητα εξεύρεσης διεξόδου (Φραγκιαδάκη Μαρίνα / ψυχαναλύτρια). Αρκεί αυτό; Πάμε παρακάτω:
Γ) Η θεραπευτική «Ιατρική» της ψυχής και του μυαλού. Ο Πολιτισμός:
1) Θέατρο του δρόμου: Τι είναι το θέατρο του δρόμου; Αυτό ακριβώς αυτό που λέει η πρόταση, ένα θέατρο που λαμβάνει χώρο στους δρόμους, ή σε πιο ελεύθερη απόδοση, σε εξωτερικούς χώρους. Θεωρείται από τα παλαιότερα είδη θεάτρου, αν όχι το αρχαιότερο. Στόχος της θεατρικής αυτής έκφρασης είναι η παροχή τέχνης σε δημόσιο χώρο και η κατ’επέκταση συμμετοχή του κόσμου σε αυτό. Χαρακτηρίζεται από ελευθερία και εναλλακτικότητα σε σχέση με τα συμβατικά είδη θεάτρου. Το θέατρο δρόμου ωθεί την ίδια την πόλη και τους πολίτες της να γίνουν το πεδίο της καλλιτεχνικής δράσης και έκφρασης. Κάποιοι μάλιστα μετέπειτα διάσημοι καλλιτέχνες ξεκίνησαν από το θέατρο δρόμου όπως ο Robin Williams, ο David Bowie και άλλοι.
Το τι επιλέγει ο κάθε καλλιτέχνης να αναπαράγει στην ερμηνεία του δεν είναι περιορισμένο, καθώς δεν μπορούμε να διακρίνουμε μια συγκεκριμένη κατηγορία στο θέατρο δρόμου. Μπορεί να είναι μονόλογος, μπορεί μουσικοθεατρικό σύνολο, μπορεί να είναι ένα κλασικό έργο, μια κωμωδία, το οτιδήποτε. Αυτό είναι το μεγάλο θετικό του είδους αυτού, ότι δεν χρειάζεται να μπει σε κάποιο “κουτάκι” και δεν εξαρτάται από κανένα άτομο άμεσα, παρά μόνο από τον ίδιο τον ερμηνευτή. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μεγάλη παράδοση στο θέατρο δρόμου, εντούτοις αρκετοί άνθρωποι, ειδικά στις πόλεις, δίνουν το δικό τους στοιχείο και αναζωογονούν αυτή τη μορφή θεάτρου. Όσον αφορά το σημείο όπου λαμβάνει χώρα, κι εδώ είναι όλα ελεύθερα, αναφερόμενοι πάντα σε εξωτερικούς χώρους. Αν θέλουμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι θα πούμε ότι βλέπουμε να συμβαίνει σε πλατείες, πεζοδρόμια, πεζόδρομους και κήπους.
Ο καλλιτέχνης απλά στήνει ό,τι χρειάζεται, ή και τίποτα, και επιδίδεται στο αγαπημένο του αντικείμενο, δίχως να υπάρχει οικονομικό αντίτιμο για τους θεατές του. Συχνά το θέατρο δρόμου αποτελεί μέρος κάποιου φεστιβάλ, ή θεματικής εκδήλωσης σαν μέρος των προγραμμάτων τους και διοργανώνεται από διάφορους φορείς σε αυτή την περίπτωση. Αρκετοί από τους καλλιτέχνες του είδους, συχνά προτιμούν αυτή τη μορφή έκφρασης καθώς θεωρούν πως η τέχνη τους γίνεται προσβάσιμη σε μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Ελπίζουμε να συνεχιστεί το θέατρο δρόμου και όλο και περισσότεροι άνθρωποι να γεμίζουν τις μέρες μας με όμορφα δρώμενα.
2) Μουσική του δρόμου: «Οι μουσικοί του δρόμου είναι κατά κύριο λόγο οι νεαροί μαθητές του μουσικού σχολείου, οι φοιτητές του μουσικού τμήματος του πανεπιστημίου και οι σπουδαστές των ωδείων, που θέλουν να θέσουν την τέχνη τους στη δοκιμασία της ανοιχτής ακρόασης στον δρόμο, μετρώντας τρόπον τινά την αποδοχή της μουσικής τους από το κοινό...». Μένω στο ότι οι μουσικοί θέτουν σε δοκιμασία την τέχνη τους. Αυτό νομίζω είναι η πεμπτουσία της υπόθεσης και όχι ποιοι συναπαρτίζουν τους μουσικούς του δρόμου.
Οι μουσικοί του δρόμου διασώζουν την τέχνη και την παράδοση, είναι οι σύγχρονοι ομηρικοί αοιδοί, οι άνθρωποι που με το ταλέντο τους (και τη σπουδή τους) συνέχουν ξεχαρβαλωμένες και απολίτιστες εν γένει κοινωνίες, αυθαδιάζουν στον σφαλερό τρόπο παραγωγής και διαδίδουν μιαν άλλη, ελεύθερη, ανεξάρτητη, ανθρώπινη επικοινωνία. Χρειαζόμαστε πολλές «ανασκαφές» και πολλές δοκιμασίες ώστε να ξαναγίνουμε σοβαροί. Άλλωστε από τον δρόμο ξεκίνησαν οι B.B. King. η Tracy Chapman, η Sheryl Crow, ο Rod Stewart, η Janis Joplin και ο Michael Kiwanuka, μεταξύ άλλων. Στον δρόμο έγινε γνωστός και ο Manu Chao. Ο δρόμος είναι για εκείνους, η πρώτη και απόλυτα ελεύθερη σκηνή. Και από τον δρόμο ορισμένοι εξ αυτών, έφτασαν στην απόλυτη καθιέρωση. Το αυτό ισχύει και τη λογοτεχνία, την ποίηση.
Part IV - I have a dream: Από το «όνειρο» στη πράξη: Η αλληλεγγύη (και όχι η φιλανθρωπία) έχει πολλές πτυχές. Το κεντρικό πρόσωπο δέκτης της αλληλεγγύης είναι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ανεξαρτήτου φύλου ή εθνικότητας ή θρησκείας. Από την αποτροπή των πλειστηριασμών (ΛΑΕ, ΚΚΕ) και των διακοπών της ΔΕΗ (σε άπορους), μέχρι την κοινωνική επανένταξη των αστέγων. Χρειάζεται ένα πανελλαδικό συντονιστικό. Η δημιουργία ενός κοινωνικού μετώπου. Που είστε απλοί άνθρωποι, άνθρωποι του πνεύματος, καλλιτέχνες, τραγουδιστές ηθοποιοί καθηγητές πανεπιστημίων. Σ’ αυτό το συντονιστικό χωράμε όλοι, όσοι δεν ανεχόμαστε αυτό που συμβαίνει εδώ και καιρό στη χώρα μας. Αφού η δική μας η γενιά στάθηκε ανίκανη να ενωθεί πολιτικά, ας ενωθούμε τουλάχιστον κοινωνικά. Πολλά νέα παιδιά μας ήδη το πράττουν.
Η πρόσφατη ιστορία μας το αποδεικνύει: ΕΑΜ, από τον αγώνα για την επιβίωση στον αντιστασιακό αγώνα. Ο αγώνας για την επιβίωση σχετικοποιούσε τα όρια ανάμεσα στο νόμιμο και το παράνομο. Η κλοπή υλικών από επιταγμένα εργοστάσια μέσα στις σκληρές συνθήκες της κατοχής απλά μια παραβατική πράξη. Απέκτησε πολιτικό νόημα. Έγινε μια πράξη πολιτικής ανυπακοής και αντίστασης.
Ένα ακόμα πεδίο που ευνοούσε την ανάπτυξη της αντιστασιακής δράσης ήταν αυτό των κατοχικών συσσιτίων. Γύρω από τα συσσίτια αναπτύχθηκαν δίκτυα που υπεξαιρούσαν ποσότητες τροφίμων από τους δικαιούχους και τις διοχέτευαν στη μαύρη αγορά με στόχο το κέρδος. Ο έλεγχος που ασκούσαν οι υπηρεσίες του Ερυθρός Σταυρός δεν μπορούσε να αποτρέψει το φαινόμενο αυτό. Η εικόνα διαφθοράς ενεργοποίησε τα μέλη του ΕΑΜ με στόχο την ανάληψη της διαχείρισης των συσσιτίων. Η παρέμβαση του ΕΑΜ για μια δίκαιη διανομή των τροφίμων με δελτίο μετέτρεψε τα συσσίτια σε πεδίο συνάντησης του αγώνα των Αθηναίων για την επιβίωση με την οργανωμένη αντιστασιακή δράση.
Το ΕΑΜ έδειχνε στην πράξη ότι μόνο με αυτό τον τρόπο ήταν δυνατό να αντιμετωπιστούν οι αρνητικές συνέπειες της στρατιωτικής Κατοχής. Την αντίσταση σε αυτή την εξαθλίωση, ψυχική και σωματική του λαού, έθεσε ως κύριο στόχο του το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), η μεγαλύτερη και ισχυρότερη αντιστασιακή οργάνωση της χώρας κατά τη διάρκεια της Κατοχής, που ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Το ΕΑΜ, αφού επισήμανε τους κινδύνους από την εξαθλίωση του λαού από την πείνα, έθεσε ως πρώτο σκοπό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα την καθημερινή πάλη για την επιβίωση, ώστε να μη λυγίσει ο ελληνικός λαός από την πείνα, τις κακουχίες και τις υλικές στερήσεις.
Όπως έγραφε η μπροσούρα που έγραψε ο Δ. Γληνός και κυκλοφόρησε το 1942 κατά τη διάρκεια της Κατοχής με τίτλο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» : «Όταν αφήσεις το λαό να πεθάνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες μετά ότι θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα, είσαι ένα συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σαν να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει. Ο εθνικοαπελευθερωτικός λοιπόν αγώνας αρχίζει από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, για τα συσσίτια, για τα μεροκάματα, για τα φάρμακα, ενάντια στην εξαθλίωση του λαού και τη λιμοκτονία του».
Η εαμική οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης είχε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων σκοπεύοντας κυρίως στην προσφορά βοήθειας στα θύματα της Κατοχής, στην οργάνωση διεκδικητικών αγώνων για τρόφιμα και αύξηση μισθών, στη συλλογή του πλεονάσματος από τις αγροτικές περιοχές και στη αναδιανομή του ανάλογα με τις ανάγκες.
Ας το τολμήσουμε, μετατρέποντας αυτές τις μικρές εστίες αλληλεγγύης σε κάθε συνοικία, σε πράξεις αντίστασης και Διονυσιακές γιορτές. Στο χέρι μας είναι.
«Έλα, ω Διθύραμβε Βάκχε, έλα να φέρεις τις ιερές ώρες του ιερού σου έαρος. Με τον οίνον και με οίστρους θεϊκούς ήρθες στους ανθηρούς λειμώνες της Ελευσίνος ΕΥΟΙ Ω ΙΟ ΒΑΚΧΕ Ω ΠΑΙΑΝ κι όλο το έθνος το Ελληνικό πηγαίνει στα όργια τα ΟΣΙΑ τα ενναετή και ΊΑΚΧΟ σε καλεί, που διώχνει τους πόνους και τις λύπες των θνητών….» (Δελφικός ύμνος που εψάλλετο κατά τη γέννηση του Διονύσου).
ΛΑΡΓΚΟ - Απ' την αρχή του κοσμου
Έχω μια θλίψη που έρχεται απ' την αρχή του κόσμου
μαζί με την βαθιά πνοή, την παγωμένη λάμψη.
Μπήκε στο πρώτο κύτταρο σαν μια μικρή ακίδα
κι, ότι απ' αυτό γεννήθηκε, θέλησε να υποτάξει.
Τ'αμέριμνα μικρά παιδιά, τα ζώα και τα δέντρα
ποτέ της δεν τα γλέντησε, δεν είχε τι να κάνει.
Μα αν έβρισκε συνείδηση, έβγαζε την βουκέντρα
κι έσπρωχνε την βαρύθυμη στην τρομερή χοάνη.
Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι.
Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος.
Δεν σου φωνάζει: ''Είμ' εδώ!'' κι, ενώ όλα είναι εντάξει,
αυτή ‘ναι που θα φταίει, αν δεν σε χωράει ο τόπος.
Όπου τα λόγια είναι φτωχά, το πένθος είναι γλέντι
κι όπου μπορούν να ερωτευτούν η όμορφη κυρία
-που από τα ψώνια της γυρνά στο σπίτι ευτυχισμένη-
κι ο σκελετός που βρέθηκε κάπου στην Σιβηρία
Στρατιές περάσαν απο κεί, χαθήκανε στην δίνη,
σε μιά πραγματικότητα ρευστή σαν άγριο μέλι.
Οι ανήσυχοι σταυρώθηκαν, οι ήσυχοι τρομάξαν
κι ένας περίπου αλώβητος: ''Ο κύριος δεν με μέλει".
Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι.
Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος.
Δεν σου φωνάζει: ''Είμ' εδώ!'' κι, ενώ όλα είναι εντάξει,
αυτή ‘ναι που θα φταίει, αν δεν σε χωράει ο τόπος.
Πηγές: Βασίλης Σκουρής, Maxmag-24-01-2019, AMEACare
Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου