Σωτήρης Βλάχος
Γίνεται κάθε προσπάθεια από την οικονομική εξουσία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους να περάσει το απάνθρωπο ξεσπίτωμα ανθρώπων και οικογενειών, ως μια φυσιολογική αλλά και δίκαιη κατάσταση. Και προσπαθούν να τουμπάρουν κάθε προσπάθεια προστασίας ανθρώπων.
Η αλλαγή του νόμου των εκποιήσεων θα είναι πισωγύρισμα, είχε προειδοποιήσει ο CEO της Ελληνικής Τράπεζας, κ Μάτσης, στα τέλη του Ιούνη.
«Οι κινήσεις που γίνονται να πάμε πίσω (στο παλαιότερο καθεστώς) δίνουν εργαλεία στους δανειολήπτες να καθυστερούν τις εκποιήσεις, θα πάρουν πίσω το τραπεζικό σύστημα, θα πάρουν πίσω την οικονομία, θα έχουν ως αποτέλεσμα να αθετήσουμε τις υποχρεώσεις μας προς την ΕΕ».
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι Οίκοι Αξιολόγησης, που παίρνουν το ζήτημα ένα ακόμα βήμα παρακάτω. Ζητώντας την αφαίρεση από τον κόσμο του δικαιώματος να προσφύγει σε δικαστήριο. Όσο και αν ακούγεται εκτός κάθε ορίου ακόμα και μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας που οι τράπεζες καθορίζουν το παιγνίδι, οι Οίκοι απειλούν με υποβάθμιση των κυπριακών τραπεζών αν δοθεί «το δικαίωμα στον δανειολήπτη να προσφύγει στο δικαστήριο και να εξασφαλίσει διάταγμα ακύρωσης του πλειστηριασμού της περιουσίας του».
Οι Οίκοι ζητούν στην πράξη αχρήστευση της νομοθετικής εξουσίας. Και αντί αυτεπάγγελτα να επέμβει ο γενικός εισαγγελέας για ποινική δίωξη αυτών που απειλούν τη δημοκρατία, τα πράγματα ακολουθούν τον δρόμο τους μέσα στην κανονικότητα που επιβάλλουν οι οικονομικά ισχυροί.
Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απειλή για τον σύγχρονο άνθρωπο από το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα. «Αν περάσουν αυτά που θέλουν να περάσουν δεν θα ξαναδώσουμε στεγαστικό δάνειο…», είχε απειλήσει ο κ Μάτσης. Δεν μπορούσε ο άνθρωπος να κατανοήσει αυτό που «κάποιοι» έκαναν για προστασία ανθρώπων από το ξεσπίτωμα, «πως το οραματίστηκαν, δεν γνωρίζω αν είναι κινήσεις τακτικής αλλά πρέπει να σοβαρευτούμε».
Είναι τόσο άδικο αυτό που εξελίσσεται, που πρέπει να βάζουμε τα πράγματα, ξανά και ξανά, στη σωστή σειρά, για να αναδεικνύεται το μέγεθος της αδικίας. Αλλά και τα αδιέξοδα της πολιτικής τους.
Προστατεύτηκαν οι τράπεζες με δις ευρώ από τις καταθέσεις και τις κρατικές χορηγίες, όλα λεφτά των φορολογουμένων.
Ότι προστατεύτηκαν οι ιδιωτικές αυτές επιχειρήσεις με λεφτά των φορολογουμένων που δεν τα δικαιούνταν αφού είναι ιδιωτικές, δεν απασχολεί την οικονομική εξουσία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους.
Ότι πλήγηκε η οικονομία ολόκληρη όταν προστατεύτηκαν οι τράπεζες με λεφτά των φορολογουμένων. Ότι ο κόσμος έπαιρνε δάνεια και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις όσο μπορούσε να έχει μεροκάματο, που του αφαίρεσε η κρίση, ούτε αυτό τους απασχολεί.
Αυτή είναι όμως η σωστή σειρά τοποθέτησης του ζητήματος αν είναι να είμαστε εντάξει με τι είναι αίτιο και τι αποτέλεσμα.
Και από εδώ προκύπτει η εντελώς αδιέξοδη, εκτός κάθε οικονομικής λογικής, ακόμα και μέσα στα πλαίσια της αστικής σκέψης, πολιτική των εκποιήσεων ως μέθοδος αντιμετώπισης της κρίσης.
Οι τράπεζες δεν μπορούν να υπάρχουν από μόνες τους. Τα κέρδη τους είναι ό,τι απορροφούν από την παραγωγή πραγματικού πλούτου στη βιομηχανία και γεωργία.
Η μόνη εγγύηση επιβίωσης των τραπεζών είναι η διατήρηση στη ζωή αυτών των τομέων. Δεν υπάρχει τέτοια πολιτική. Αντί αυτής επιμένουν στις εκποιήσεις που καταστρέφουν ανθρώπους και παραγωγούς, κάτι που όχι μόνο δεν έχει αντίκρισμα στις γενικότερες δυνατότητες για συνολική ανάπτυξη, αλλά τις υποσκάπτει ακόμα περισσότερο.
Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής τους. Έχουν ξεμείνει όμως από εργαλεία αντιμετώπισης της κυπριακής κρίσης, της παγκόσμιας, της έλλειψης κερδοφορίας στην οποία συντείνουν και οι ιδιωτικές τράπεζες. Και επιβάλλουν διασώσεις των τραπεζών, που είναι η κύρια πηγή εξουσίας τους, με κόστος ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα στην πραγματική οικονομία, περιμένοντας ίσως κάποιο θαύμα.
Δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Χαραυγή
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Γίνεται κάθε προσπάθεια από την οικονομική εξουσία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους να περάσει το απάνθρωπο ξεσπίτωμα ανθρώπων και οικογενειών, ως μια φυσιολογική αλλά και δίκαιη κατάσταση. Και προσπαθούν να τουμπάρουν κάθε προσπάθεια προστασίας ανθρώπων.
Η αλλαγή του νόμου των εκποιήσεων θα είναι πισωγύρισμα, είχε προειδοποιήσει ο CEO της Ελληνικής Τράπεζας, κ Μάτσης, στα τέλη του Ιούνη.
«Οι κινήσεις που γίνονται να πάμε πίσω (στο παλαιότερο καθεστώς) δίνουν εργαλεία στους δανειολήπτες να καθυστερούν τις εκποιήσεις, θα πάρουν πίσω το τραπεζικό σύστημα, θα πάρουν πίσω την οικονομία, θα έχουν ως αποτέλεσμα να αθετήσουμε τις υποχρεώσεις μας προς την ΕΕ».
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι Οίκοι Αξιολόγησης, που παίρνουν το ζήτημα ένα ακόμα βήμα παρακάτω. Ζητώντας την αφαίρεση από τον κόσμο του δικαιώματος να προσφύγει σε δικαστήριο. Όσο και αν ακούγεται εκτός κάθε ορίου ακόμα και μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας που οι τράπεζες καθορίζουν το παιγνίδι, οι Οίκοι απειλούν με υποβάθμιση των κυπριακών τραπεζών αν δοθεί «το δικαίωμα στον δανειολήπτη να προσφύγει στο δικαστήριο και να εξασφαλίσει διάταγμα ακύρωσης του πλειστηριασμού της περιουσίας του».
Οι Οίκοι ζητούν στην πράξη αχρήστευση της νομοθετικής εξουσίας. Και αντί αυτεπάγγελτα να επέμβει ο γενικός εισαγγελέας για ποινική δίωξη αυτών που απειλούν τη δημοκρατία, τα πράγματα ακολουθούν τον δρόμο τους μέσα στην κανονικότητα που επιβάλλουν οι οικονομικά ισχυροί.
Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απειλή για τον σύγχρονο άνθρωπο από το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα. «Αν περάσουν αυτά που θέλουν να περάσουν δεν θα ξαναδώσουμε στεγαστικό δάνειο…», είχε απειλήσει ο κ Μάτσης. Δεν μπορούσε ο άνθρωπος να κατανοήσει αυτό που «κάποιοι» έκαναν για προστασία ανθρώπων από το ξεσπίτωμα, «πως το οραματίστηκαν, δεν γνωρίζω αν είναι κινήσεις τακτικής αλλά πρέπει να σοβαρευτούμε».
Είναι τόσο άδικο αυτό που εξελίσσεται, που πρέπει να βάζουμε τα πράγματα, ξανά και ξανά, στη σωστή σειρά, για να αναδεικνύεται το μέγεθος της αδικίας. Αλλά και τα αδιέξοδα της πολιτικής τους.
Προστατεύτηκαν οι τράπεζες με δις ευρώ από τις καταθέσεις και τις κρατικές χορηγίες, όλα λεφτά των φορολογουμένων.
Ότι προστατεύτηκαν οι ιδιωτικές αυτές επιχειρήσεις με λεφτά των φορολογουμένων που δεν τα δικαιούνταν αφού είναι ιδιωτικές, δεν απασχολεί την οικονομική εξουσία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους.
Ότι πλήγηκε η οικονομία ολόκληρη όταν προστατεύτηκαν οι τράπεζες με λεφτά των φορολογουμένων. Ότι ο κόσμος έπαιρνε δάνεια και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις όσο μπορούσε να έχει μεροκάματο, που του αφαίρεσε η κρίση, ούτε αυτό τους απασχολεί.
Αυτή είναι όμως η σωστή σειρά τοποθέτησης του ζητήματος αν είναι να είμαστε εντάξει με τι είναι αίτιο και τι αποτέλεσμα.
Και από εδώ προκύπτει η εντελώς αδιέξοδη, εκτός κάθε οικονομικής λογικής, ακόμα και μέσα στα πλαίσια της αστικής σκέψης, πολιτική των εκποιήσεων ως μέθοδος αντιμετώπισης της κρίσης.
Οι τράπεζες δεν μπορούν να υπάρχουν από μόνες τους. Τα κέρδη τους είναι ό,τι απορροφούν από την παραγωγή πραγματικού πλούτου στη βιομηχανία και γεωργία.
Η μόνη εγγύηση επιβίωσης των τραπεζών είναι η διατήρηση στη ζωή αυτών των τομέων. Δεν υπάρχει τέτοια πολιτική. Αντί αυτής επιμένουν στις εκποιήσεις που καταστρέφουν ανθρώπους και παραγωγούς, κάτι που όχι μόνο δεν έχει αντίκρισμα στις γενικότερες δυνατότητες για συνολική ανάπτυξη, αλλά τις υποσκάπτει ακόμα περισσότερο.
Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής τους. Έχουν ξεμείνει όμως από εργαλεία αντιμετώπισης της κυπριακής κρίσης, της παγκόσμιας, της έλλειψης κερδοφορίας στην οποία συντείνουν και οι ιδιωτικές τράπεζες. Και επιβάλλουν διασώσεις των τραπεζών, που είναι η κύρια πηγή εξουσίας τους, με κόστος ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα στην πραγματική οικονομία, περιμένοντας ίσως κάποιο θαύμα.
Δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Χαραυγή
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου