Λίλα Μήτσουρα
Δεν πάμε καθόλου καλά.
Εμείς οι άνθρωποι , ο λαός, όχι το κράτος. Αυτό χρόνια δεν πάει καλά.
Έχουμε χρόνιο θυμό μέσα μας και ξεσπάμε παντού για τα πάντα. Ξεσκίζουμε δίχως ενοχές ,δίχως δεύτερη σκέψη τον απέναντι που τόλμησε να έχει αντίθετη άποψη από μας.
Ανθρωποφαγία.
Ορμάμε με το σπαθί σηκωμένο, κριτές των πάντων ,βάζοντας ταμπέλες κατά πώς γουστάρουμε εμείς και φτιάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους για να ξεσπάσουμε όλα μας τα απωθημένα.
Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα, όσο και αν δεν μας αρέσει να τα ακούμε.
Και ναι η τύπισσα που γράφει αυτό εδώ τώρα, δεν διαφέρει .Δεν βγάζει τον εαυτό της απέξω παίζοντας το έξυπνη και σωστή.
Συνεχίζω λοιπόν…
Ξεχάσαμε την αλλοτινή μας καθημερινότητα. Τώρα ξυπνάμε με τον ιό ,μιλάμε για τον ιό, τρώμε με τον ιό παρέα, καθόμαστε στο καναπέ με τον ιό παρέα… Όλα έγιναν ένας ιός.
Μαύρη και άραχλη παρέα που μας τρομοκρατεί και μας αλλάζει τα δεδομένα.
Μας χτυπάνε φιλικά στην πλάτη, μας λένε ένα αστείο και μεις έχουμε έτοιμη την ευχούλα αναπαραγωγής στο στόμα.
Θυμός!!
Γιατί; Η ζωή συνεχίζεται ,όπως κάνει πάντα και ο θάνατος και η αρρώστια ήταν πάντα μέσα σε αυτήν και ας κάναμε ότι δεν υπήρχε.
Δεν είμαστε αθάνατοι ,το θυμόμαστε όλοι αυτό; Και που ξέρουμε όσο περιμένουμε ή παίζουμε το κρυφτούλι με τούτην την αρρώστια, τι άλλο θα μας βρει; Ποιός άραγε υπέγραψε συμβόλαιο από τι και πότε θα πεθάνει; Τώρα το ανακαλύψαμε αυτό;
Πώς λοιπόν ξεχνάμε τα άλλα σημαντικά της ζωής μας? Πώς γίναμε τόσο μονοθεματικοί;
Τι συζητούσαμε πριν τον ιό ;Το θυμάται κάποιος αυτό;
Η ζωή μας είναι δική μας ευθύνη και δική μας η επιλογή για το πως θα θέλουμε να τη ζήσουμε. Αν επιλέγουμε τον θυμό και την ανθρωποφαγία, αν επιλέγουμε να βλέπουμε μόνο την άσχημη πλευρά της, να αγνοούμε τα απλά τα καθημερινά ,τότε δεν θα είναι ο ιός που θα μας σκοτώσει αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Απαγορεύτηκε η αγκαλιά , το φιλί, οι πράξεις αγάπης όπως τις ξέραμε και τις κάναμε ως τώρα. Μα η αγάπη δεν κολλάει σε στερεότυπα και προγράμματα. Βρίσκει πάντα τον δρόμο για να εκφραστεί. Ας τους βρούμε λοιπόν. Πρώτα ας αγαπήσουμε και ας σεβαστούμε τον εαυτό μας και να του μάθουμε ότι τον να ξεσχίζεις κάποιον άλλον άνθρωπο που είναι διαφορετικός από σένα , είναι δηλητήριο στο σώμα μας και μας σκοτώνει αργά αργά.
Κανείς όμως δεν απαγόρεψε το γέλιο, την ενσυναίσθηση , την κατανόηση .Κανείς δεν απαγόρεψε στον ήλιο να συνεχίσει να ανατέλλει κάθε πρωί και μεις να μπορούμε να τον δούμε. Δική μας η επιλογή λοιπόν αν θα κρατήσουμε τα μάτια μας κλειστά ή έστω και με μισόκλειστα μάτια θα δούμε κάτι από την λάμψη του.
ΥΓ. Να κλέβεις την στιγμή που φέρνει το γέλιο
Δίχως ενοχές
Για να έχεις να πορεύεσαι τις μέρες δίχως γέλιο
Για να μπερδεύεται το δάκρυ να μη ξέρει γιατί κυλάει…
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν πάμε καθόλου καλά.
Εμείς οι άνθρωποι , ο λαός, όχι το κράτος. Αυτό χρόνια δεν πάει καλά.
Έχουμε χρόνιο θυμό μέσα μας και ξεσπάμε παντού για τα πάντα. Ξεσκίζουμε δίχως ενοχές ,δίχως δεύτερη σκέψη τον απέναντι που τόλμησε να έχει αντίθετη άποψη από μας.
Ανθρωποφαγία.
Ορμάμε με το σπαθί σηκωμένο, κριτές των πάντων ,βάζοντας ταμπέλες κατά πώς γουστάρουμε εμείς και φτιάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους για να ξεσπάσουμε όλα μας τα απωθημένα.
Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα, όσο και αν δεν μας αρέσει να τα ακούμε.
Και ναι η τύπισσα που γράφει αυτό εδώ τώρα, δεν διαφέρει .Δεν βγάζει τον εαυτό της απέξω παίζοντας το έξυπνη και σωστή.
Συνεχίζω λοιπόν…
Ξεχάσαμε την αλλοτινή μας καθημερινότητα. Τώρα ξυπνάμε με τον ιό ,μιλάμε για τον ιό, τρώμε με τον ιό παρέα, καθόμαστε στο καναπέ με τον ιό παρέα… Όλα έγιναν ένας ιός.
Μαύρη και άραχλη παρέα που μας τρομοκρατεί και μας αλλάζει τα δεδομένα.
Μας χτυπάνε φιλικά στην πλάτη, μας λένε ένα αστείο και μεις έχουμε έτοιμη την ευχούλα αναπαραγωγής στο στόμα.
Θυμός!!
Γιατί; Η ζωή συνεχίζεται ,όπως κάνει πάντα και ο θάνατος και η αρρώστια ήταν πάντα μέσα σε αυτήν και ας κάναμε ότι δεν υπήρχε.
Δεν είμαστε αθάνατοι ,το θυμόμαστε όλοι αυτό; Και που ξέρουμε όσο περιμένουμε ή παίζουμε το κρυφτούλι με τούτην την αρρώστια, τι άλλο θα μας βρει; Ποιός άραγε υπέγραψε συμβόλαιο από τι και πότε θα πεθάνει; Τώρα το ανακαλύψαμε αυτό;
Πώς λοιπόν ξεχνάμε τα άλλα σημαντικά της ζωής μας? Πώς γίναμε τόσο μονοθεματικοί;
Τι συζητούσαμε πριν τον ιό ;Το θυμάται κάποιος αυτό;
Η ζωή μας είναι δική μας ευθύνη και δική μας η επιλογή για το πως θα θέλουμε να τη ζήσουμε. Αν επιλέγουμε τον θυμό και την ανθρωποφαγία, αν επιλέγουμε να βλέπουμε μόνο την άσχημη πλευρά της, να αγνοούμε τα απλά τα καθημερινά ,τότε δεν θα είναι ο ιός που θα μας σκοτώσει αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Απαγορεύτηκε η αγκαλιά , το φιλί, οι πράξεις αγάπης όπως τις ξέραμε και τις κάναμε ως τώρα. Μα η αγάπη δεν κολλάει σε στερεότυπα και προγράμματα. Βρίσκει πάντα τον δρόμο για να εκφραστεί. Ας τους βρούμε λοιπόν. Πρώτα ας αγαπήσουμε και ας σεβαστούμε τον εαυτό μας και να του μάθουμε ότι τον να ξεσχίζεις κάποιον άλλον άνθρωπο που είναι διαφορετικός από σένα , είναι δηλητήριο στο σώμα μας και μας σκοτώνει αργά αργά.
Κανείς όμως δεν απαγόρεψε το γέλιο, την ενσυναίσθηση , την κατανόηση .Κανείς δεν απαγόρεψε στον ήλιο να συνεχίσει να ανατέλλει κάθε πρωί και μεις να μπορούμε να τον δούμε. Δική μας η επιλογή λοιπόν αν θα κρατήσουμε τα μάτια μας κλειστά ή έστω και με μισόκλειστα μάτια θα δούμε κάτι από την λάμψη του.
ΥΓ. Να κλέβεις την στιγμή που φέρνει το γέλιο
Δίχως ενοχές
Για να έχεις να πορεύεσαι τις μέρες δίχως γέλιο
Για να μπερδεύεται το δάκρυ να μη ξέρει γιατί κυλάει…
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου