Ελευθερία Μεταξά
Κουράστηκα να ψάχνω. Τόσες μέρες έχω ανακατέψει όλα τα συρτάρια, όλες τις ντουλάπες. Μα που να πήγε; Θυμάμαι καλά το είχα φυλάξει!
Όταν το πρώτο αγόρασα μου άρεσε πάρα πολύ. Μία μακριά αλυσίδα σε χρώμα μπρούτζινο που έπεφτε μέχρι στο μέσο της καρδιάς. Και ακολουθούσε ένα μικρό μπρούτζινο μοτίβο! Δεν ήταν τίποτα ακριβό, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Ένα μικρό μπρούτζινο κλειδί. Θυμάμαι το πρώτο καιρό δεν το έβγαζα από πάνω μου.
Κάποια στιγμή άρχισα να μπλέκεται στα ρούχα μου, στα μαλλιά μου. Άρχισε να ξεθωριάζει... Το μπρούτζινο χρώμα του έβγαλε σκουριά. Το άφησα σε κάποιο συρτάρι ή σε μία μπιζουτιέρα.
Αχ δεν θυμάμαι.
Πραγματικά έχω ψάξει όλο το σπίτι. Που το έβαλα; Το είχα κρατήσει. Αυτό το μικρό μπρούτζινο κλειδί που έφτανε στο μέσο της καρδιάς. Είχε αρχίσει να ξεθωριάζει μα όμως εμένα μου άρεσε. Ακόμα και μισό σκουριασμένο δεν ήθελα να το αποχωριστώ και έτσι κάπου το έκρυψα. Τόσο καιρό ήξερα ότι κάπου υπάρχει. Όμως σαν έψαξα να το βρω δεν το βρήκα πουθενά.
Πάει πολύς καιρός τώρα. Που ψάχνω αυτό το κλειδί... Αυτό το μικρό σκουριασμένο ποια κλειδί.
Εκείνο που μπορούσε να φτάσει στο κέντρο της καρδιάς.
Εκείνο, που μπορούσε να την ανοίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου